Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

orbes+qui+aspectum+nostrum+definiunt

  • 1 finio

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finio

  • 2 finite

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finite

  • 3 definio

    dēfīnĭo, īvi, ītum, 4, v. a.
    I.
    To bound, to set bounds to; to limit, terminate, define (for syn. v. decerno—freq. in Cic.).
    A.
    Lit.:

    ejus fundi extremam partem oleae directo ordine definiunt,

    Cic. Caecin. 8, 22; cf. id. Rep. 2, 6:

    orbes caeli aspectum nostrum definiunt,

    id. Div. 2, 44; cf. id. N. D. 2, 40:

    orbem terrarum (loca),

    id. Balb. 28, 64;

    imperium populi R.,

    id. Sest. 31, 67 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    To designate by limiting; to limit, define, determine; to explain (cf. circumscribo, no. II. A.):

    genus universum brevi circumscribi et definiri potest,

    Cic. Sest. 45, 97; cf. id. de Or. 1, 16, 70:

    universam et propriam oratoris vim,

    id. ib. 1, 15:

    definienda res erit verbis et breviter describenda,

    id. Inv. 1, 8 fin.; cf. Cic. Rep. 1, 24; 2, 31 fin.: omitto innumerabiles viros, etc.... unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc., this only I declare, etc., id. ib. 1, 1 fin.: probe definitur a Stoicis fortitudo, cum eam virtutem esse dicunt propugnantem pro aequitate, id. Off. 1, 19; 1, 27, 96; id. Fin. 2, 2 et saep.:

    nec uno modo definitur res eadem,

    Quint. 7, 3, 16; Tac. A. 6, 28 et saep.:

    aedes sibi optimas, hortos, etc.,

    Cic. Phil. 8, 3, 9; cf.:

    ut suus cuique locus erat definitus,

    Caes. B. G. 7, 81, 4:

    tempus adeundi,

    id. ib. 7, 83, 5: cf.:

    ante quem diem iturus sit,

    id. B. C. 1, 11, 2:

    annos,

    Quint. 12, 6, 1:

    consulatum in annos,

    Caes. B. C. 3, 82, 4; cf.:

    potestatem in quinquennium,

    Cic. Agr. 2, 13:

    ut quam vitam ingrediar, definias,

    id. Ac. 2, 36; cf. id. Quint. 27:

    non remittam: definitum est,

    it is determined, decided, Plaut. Cist. 2, 1, 43; Cic. Fat. 5, 9; Vulg. 1 Reg. 20, 33.—
    2.
    In opposition to breadth or laxity (cf. circumscribo, no. II. 2), to limit within certain bounds, to restrict, confine:

    non vagabitur oratio mea longius atque eis fere ipsis definietur viris, qui, etc.,

    Cic. de Or. 3, 3:

    quae sententia definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus,

    Cic. Lael. 16, 58; cf. id. de Or. 3, 28, 109: ex perduellium numero definitus, included in the definition of, Off. 3, 29, 107 (dub.). —
    II.
    To terminate, finish (very rare;

    perh. only in the foll. places): ut totam hujus generis orationem concludam atque definiam,

    Cic. Verr. 2, 4, 52 Zumpt; id. Or. 19 fin.: definito juvene, ended, i. e. slain, Apul. M. 8, p. 203, 20.—Hence, dēfīnītus, a, um, P. a. (according to no. I. B. 1), definite, limited, distinct, precise; plain, perspicuous (rare, but good prose): quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod hupothesin Graeci, nos causam, etc., Cic. Top. 21;

    so opp. generales,

    Quint. 7, 2, 1:

    certum esse in caelo ac definitum locum, ubi, etc.,

    Cic. Rep. 6, 13;

    so with certus,

    id. Fam. 3, 8; Quint. 7, 10, 7:

    quaestiones,

    Cic. Top. 24 fin.—Adv.: dē-fīnītē, definitely, precisely, distinctly, [p. 531] etc., Cic. Balb. 14; de Or. 2, 27, 118; Plin. Pan. 88, 6; Gell. 1, 257 al.— Comp. and sup. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > definio

  • 4 definite

    dēfīnĭo, īvi, ītum, 4, v. a.
    I.
    To bound, to set bounds to; to limit, terminate, define (for syn. v. decerno—freq. in Cic.).
    A.
    Lit.:

    ejus fundi extremam partem oleae directo ordine definiunt,

    Cic. Caecin. 8, 22; cf. id. Rep. 2, 6:

    orbes caeli aspectum nostrum definiunt,

    id. Div. 2, 44; cf. id. N. D. 2, 40:

    orbem terrarum (loca),

    id. Balb. 28, 64;

    imperium populi R.,

    id. Sest. 31, 67 al. —
    B.
    Trop.
    1.
    To designate by limiting; to limit, define, determine; to explain (cf. circumscribo, no. II. A.):

    genus universum brevi circumscribi et definiri potest,

    Cic. Sest. 45, 97; cf. id. de Or. 1, 16, 70:

    universam et propriam oratoris vim,

    id. ib. 1, 15:

    definienda res erit verbis et breviter describenda,

    id. Inv. 1, 8 fin.; cf. Cic. Rep. 1, 24; 2, 31 fin.: omitto innumerabiles viros, etc.... unum hoc definio, tantam esse necessitatem virtutis, etc., this only I declare, etc., id. ib. 1, 1 fin.: probe definitur a Stoicis fortitudo, cum eam virtutem esse dicunt propugnantem pro aequitate, id. Off. 1, 19; 1, 27, 96; id. Fin. 2, 2 et saep.:

    nec uno modo definitur res eadem,

    Quint. 7, 3, 16; Tac. A. 6, 28 et saep.:

    aedes sibi optimas, hortos, etc.,

    Cic. Phil. 8, 3, 9; cf.:

    ut suus cuique locus erat definitus,

    Caes. B. G. 7, 81, 4:

    tempus adeundi,

    id. ib. 7, 83, 5: cf.:

    ante quem diem iturus sit,

    id. B. C. 1, 11, 2:

    annos,

    Quint. 12, 6, 1:

    consulatum in annos,

    Caes. B. C. 3, 82, 4; cf.:

    potestatem in quinquennium,

    Cic. Agr. 2, 13:

    ut quam vitam ingrediar, definias,

    id. Ac. 2, 36; cf. id. Quint. 27:

    non remittam: definitum est,

    it is determined, decided, Plaut. Cist. 2, 1, 43; Cic. Fat. 5, 9; Vulg. 1 Reg. 20, 33.—
    2.
    In opposition to breadth or laxity (cf. circumscribo, no. II. 2), to limit within certain bounds, to restrict, confine:

    non vagabitur oratio mea longius atque eis fere ipsis definietur viris, qui, etc.,

    Cic. de Or. 3, 3:

    quae sententia definit amicitiam paribus officiis ac voluntatibus,

    Cic. Lael. 16, 58; cf. id. de Or. 3, 28, 109: ex perduellium numero definitus, included in the definition of, Off. 3, 29, 107 (dub.). —
    II.
    To terminate, finish (very rare;

    perh. only in the foll. places): ut totam hujus generis orationem concludam atque definiam,

    Cic. Verr. 2, 4, 52 Zumpt; id. Or. 19 fin.: definito juvene, ended, i. e. slain, Apul. M. 8, p. 203, 20.—Hence, dēfīnītus, a, um, P. a. (according to no. I. B. 1), definite, limited, distinct, precise; plain, perspicuous (rare, but good prose): quaestionum duo sunt genera: alterum infinitum, alterum definitum. Definitum est, quod hupothesin Graeci, nos causam, etc., Cic. Top. 21;

    so opp. generales,

    Quint. 7, 2, 1:

    certum esse in caelo ac definitum locum, ubi, etc.,

    Cic. Rep. 6, 13;

    so with certus,

    id. Fam. 3, 8; Quint. 7, 10, 7:

    quaestiones,

    Cic. Top. 24 fin.—Adv.: dē-fīnītē, definitely, precisely, distinctly, [p. 531] etc., Cic. Balb. 14; de Or. 2, 27, 118; Plin. Pan. 88, 6; Gell. 1, 257 al.— Comp. and sup. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > definite

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»