Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

orationis+c

  • 1 Exordium oratiōnis

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Exordium oratiōnis

  • 2 oratio

    I.
    In gen., the connection of words to express thought:

    non est autem in verbo modus hic, sed in oratione, id est, in continuatione verborum,

    Cic. 3, 42, 167.
    1.
    Speech, the power or faculty of speech, the habit or use of language:

    quae (ferae) sunt rationis et orationis expertes,

    Cic. Off. 1, 16, 50:

    natura vi rationis hominem conciliat homini et ad orationis et ad vitae societatem,

    id. ib. 1, 4, 12.—
    2.
    Speech, language, utterance; opp. to fact, action, etc.:

    lenitudo orationis, mollitudo corporis,

    Cic. Tusc. 5, 16, 46:

    idque videns Epicurus re tollit, oratione relinquit deos,

    id. N. D. 1, 44, 123:

    qui sunt leves locutores... eorum orationem bene existimatum est in ore nasci, non in pectore,

    Gell. 1, 15, 1:

    nam quid te igitur rettulit beneficum esse oratione, si ad rem auxilium emortuum est,

    Plaut. Ep. 1, 2, 19:

    ut in vitā, sic in oratione, nihil est difficilius quam quid deceat videre,

    Cic. Or. 21, 70: qualis homo ipse esset, talem ejus esse orationem;

    orationi autem facta similia, factis vitam,

    id. Tusc. 5, 16, 47:

    partes igitur orationis secundum dialecticos duae, nomen et verbum,

    parts of speech, Prisc. 2, 4, 15.—
    3.
    Hence, a mode of speaking; a kind, manner, style of speech; language:

    quin tu istanc orationem hinc veterem atque antiquam amoves. Nam proletario sermone nunc utere,

    Plaut. Mil. 3, 1, 155: nam opulenti cum loquuntur pariter atque ignobiles, eadem dicta eademque oratio aequa non aeque valet, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3: quam tibi ex ore orationem duriter dictis dedit, id. ap. Non. p. 512, 8:

    aliam nunc mihi orationem despoliato praedicas,

    Plaut. As. 1, 3, 52: Creta est profecto horum hominum oratio, quam orationem [p. 1275] hanc aures dulce devorant, id. Poen. 5, 2, 9:

    (Andria et Perinthia) non ita sunt dissimili argumento, sed tamen Dissimili oratione,

    Ter. And. prol. 11.—Esp. (in gram.): oratio obliqua, indirect speech, the use of dependent clauses in citing the language of others:

    quam (orationem) obliquam Pompeius Trogus exposuit (opp. to conciones directae),

    Just. 38, 3, 11.—Hence,
    4.
    Mode of speech, language, use of language, style:

    mollis est enim oratio philosophorum,

    Cic. Or. 19, 64:

    (fabulae) tenui oratione et scripturā levi,

    Ter. Phorm. prol. 5:

    ut Stoicorum est astrictior oratio aliquantoque contractior, quam aures populi requirunt, sic illorum (Peripateticorum) liberior et latior, quam patitur consuetudo judiciorum et fori,

    Cic. Brut. 31, 120:

    orationem Latinam efficies profecto legendis nostris pleniorem,

    id. Off. 1, 1, 2; cf. id. ib. 1, 1, 1.—
    5.
    Esp., the language of any people or nation:

    Timaeus in historiis quas oratione Graecā composuit,

    Gell. 11, 1, 1:

    semper cum Graecis Latina (exempla) conjunxi... ut par sis in utriusque orationis facultate,

    Cic. Off. 1, 1, 1.—
    II.
    In partic., formal language, artificial discourse, set speech (opp. to sermo, ordinary speech, conversational language):

    mollis est oratio philosophorum et umbratilis, nec verbis instructa popularibus nec vincta numeris, sed soluta liberius: itaque sermo potiusquam oratio dicitur. Quamquam enim omnis locutio oratio est, tamen unius oratoris locutio hoc proprio dignata nomine est,

    Cic. Or. 19, 64; cf.:

    et quoniam magna vis orationis est eaque duplex, altera contentionis, altera sermonis, contentio disceptationibus tribuatur judiciorum, contionum, senatus, sermo in circulis, disputationibus, congressionibus familiarium versetur, sequatur etiam convivia,

    id. Off. 1, 37, 132.—Hence,
    B.
    A set speech, harangue, discourse, oration:

    (oratio) ut gravis, ut suavis, ut erudita sit, ut liberalis, ut polita, ut sensus, ut doloris habeat quantum opus sit, non est singulorum articulorum: in toto spectantur haec corpore, etc.,

    Cic. de Or. 3, 25, 96; cf.

    the context: illam orationem disertam sibi et oratoriam videri, fortem et virilem non videri,

    id. ib. 1, 54, 231:

    hanc habere orationem mecum principio institit,

    Ter. Hec. 3, 3, 21:

    pleraeque scribuntur orationes habitae jam, non ut habeantur,

    Cic. Brut. 24, 91:

    non est haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

    id. Mur. 29, 61:

    ignarus faciundae ac poliendae orationis,

    id. de Or. 1, 14, 63:

    in orationibus hisce ipsis judiciorum, contionum, senatus,

    id. ib. 1, 16, 73:

    quanta illa, di immortales, fuit gravitas, quanta in oratione majestas! sed adfuistis, et est in manibus oratio,

    id. Lael. 25, 96:

    qui orationem adversus rem publicam habuissent, eorum bona in publicum adducebat,

    Caes. B. C. 2, 18, 5:

    ab adulescentiā confecit orationes,

    Nep. Cat. 3, 3:

    Catonis aliae acerbae orationes extant, etc.,

    Liv. 39, 42, 6:

    oratio plebi acceptior,

    id. 3, 69:

    accurata et polita,

    Cic. Brut. 95, 326:

    longa,

    Liv. 34, 5:

    acris et vehemens,

    Quint. 5, 13, 25:

    admirabilis,

    Cic. de Or. 3, 25, 94:

    angusta et concisa, opp. collata et diffusa,

    id. Or. 56, 187:

    aspera, tristis, horrida, neque perfecta neque conclusa, opp. laevis et structa et terminata,

    id. ib. 5, 20:

    circumcisa et brevis,

    Plin. Ep. 1, 20, 4:

    rotunda et undique circumcisa,

    Quint. 8, 5, 27:

    cohaerens,

    Cic. de Or. 3, 44, 173:

    concinna,

    id. ib. 3, 25, 98:

    stabilis, opp. volubilis,

    id. Or. 56, 187.—
    III.
    Transf.
    A.
    The power of oratory, eloquence:

    tantam vim habet illa, quae recte a bono poëtā dicta est, flexamina atque omnium regina rerum oratio, ut non modo inclinantem excipere aut stantem inclinare, sed etiam adversantem ac repugnantem ut imperator fortis ac bonus capere possit,

    Cic. de Or. 2, 44, 187:

    satis in eo fuisse orationis atque ingenii,

    id. Brut. 45, 165:

    non enim verendum est ne te in tam bonā causā deficiat oratio,

    Lact. 2, 3.—
    B.
    Prose (opp. to poetry):

    et in poëmatis et in oratione,

    Cic. Or. 21, 70.—
    C.
    (In gram.) A sentence, a clause expressing a complete sense:

    oratio est ordinatio dictionum congrua sententiam perfectam demonstrans,

    Prisc. 2, 4, 15:

    oratio dicitur liber rhetoricus, necnon unaquaeque dictio hoc saepe nomine nuncupatur cum plenam ostendit sententiam,

    id. ib.: defectio litterae, et syllabae, et dictionis, et orationis, id. 17, 1, 5.—
    D.
    (Under the empire.) An imperial message, rescript:

    orationes ad senatum missae,

    Suet. Ner. 15:

    oratio principis per quaestorem ejus audita est,

    Tac. A. 16, 27:

    orationesque in senatu recitaret etiam quaestoris vice,

    Suet. Tit. 6; cf. id. Aug. 65.—
    E.
    A prayer, an address to the Deity (eccl. Lat.):

    respice ad orationem servi tui,

    Vulg. 3 Reg. 8, 28:

    per orationes Dominum rogantes,

    id. 2 Macc. 10, 16:

    pernoctans in oratione Dei,

    id. Luc. 6, 12.—Also absol., prayer, the habit or practice of prayer:

    perseverantes in oratione,

    Vulg. Act. 1, 14:

    orationi instate,

    id. Col. 4, 2; cf. Gell. 13, 22, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > oratio

  • 3 oratio

    ōrātio, ōnis, f. (ōro), I) das Reden, die Sprache, als Gabe, seine Gedanken u. Empfindungen durch Worte auszudrücken, A) im allg.: quae (ferae) sunt rationis et orationis expertes, Cic. de off. 1, 50. – B) insbes.: 1) (= lingua) die einem Volke eigentümliche Sprache, oratio Latina, Gell. 10, 22, 3: or. Graeca, Gell. 11, 1. § 1; 18, 10. § 11. – 2) prägn.: a) der rednerische Ausdruck, Latina, Cic. de off. 1, 2: utriusque orationis facultas, Fertigkeit in beiden Arten des Ausdrucks (näml. des rhetor. u. philos.), Cic. de off. 1, 1. – b) die Beredsamkeit, Rednergabe, elatio atque altitudo orationis suae, Cic.: satis in eo fuit orationis, Cic.: vincas oratione Regulos, Mart. – c) die Art der Beredsamkeit, die Redeweise, sed et huius (Demosthenis) oratio in philosophiam tralata pugnacior, ut ita dicam, videtur et illorum (Aristotelis, Theophrasti) in iudicia pacatior, Cic. Brut. 121. – II) meton., die Rede, Sprache = die Aussage, der Ausdruck, die Darstellung, die Äußerung, die Worte jmds., A) im allg.: haec oratio, Ter. u. Cic.: oratio abhorrens (nicht passend) a persona gravissimi hominis, Cic.: oratio Aetnensium, Siculorum, aratorum, von den usw., Cic.: honesta oratio est, das ließe sich recht gut hören, das klingt ganz gut, Ter. u. Cic.: in qua oratio (der Redestoff, die Worte) deesse nemini possit, Cic.: orationem bonorum imitari, Cic.: non ita sunt dissimili argumento, sed tamen dissimili oratione sunt factae (fabulae) ac stilo, Ter.: quam orationem habuerit tecum, was er mit dir gesprochen hat, Cic.: tecum mihi instituenda est oratio, ich habe noch ein Wort mit dir zu sprechen, Cic.: apud quem (Platonem) saepe haec oratio usurpata est (häufig die Behauptung ausgesprochen wird), ut nihil praeter virtutem diceretur bonum, Cic.: erit ergo rebus ipsis par et aequalis oratio, Cic.: iam vero virtuti Cn. Pompei quae potest oratio par (entsprechender, erschöpfender Ausdruck) inveniri? Cic. – im Zshg. zuw. = Einrede, ista oratio, Cic. de imp. Pomp. 52: illorum oratio, qui dissentiunt, ibid. 68. – u. = Entschuldigungsrede, Entschuldigung, perceptā oratione eorum, Caes. b. G. 5, 1, 8. – B) insbes.: a) eine nach den Vorschriften der Redekunst u. für einen öffentlichen Vortrag ausgearbeitete Rede, ein Vortrag, orationes iudiciorum, gerichtliche R., Cic.: M. Caesaris, Suet.: or. Q. Metelli de prole augenda, Suet.: oratio Neronis, quā in Vindicem perorabat, Suet.: m. obj. Genet., oratio falsae legationis, über usw., Cic.: or. plebi acceptior, Liv.: or. accurata, Cic., accuratior, Liv.: acris et vehemens, Liv.: contumeliosa, Cic.: contentiosa et pugnax, Plin. ep.: continens, Cic., continua, Sen. u. Tac.: extemporalis, Quint.: erudita (Ggstz. popularis), Cic.: festiva, Cic.: florida, Quint.: inelaborata, Sen.: longa, Cic.: luculenta, Sall.: magnifica, Tac. u. Plin. ep.: non valde nitens, non plane horrida, Cic.: de horridis rebus nitida est oratio tua, Cic.: or. nuda et rudis (nüchterne u. ungekünstelte), Cic.: or. ad tempus (nach den Verhältnissen) parata, Liv.: perpetua, Cic. u. (Ggstz. concisa) Quint.: polita, Cic.: popularis (Ggstz. erudita), Cic.: orationes populares, Liv.: or. praeparata (im voraus entworfene), Liv.: or. summissa et infracta (demütige u. mutlose), Liv.: or. subita et fortuita (aus dem Stegreif gehaltene u. durch Zufall veranlaßte), Ggstz. commentatio et cogitatio, Cic. – oratio honorifica in alqm, Cic.: orationes criminosae in patres, Liv.: orationes et pro se et pro aliis et in alios, Liv. – adhibere orationem ad alqm, eine Ansprache an jmd. richten, Cic.: adhibere orationem ad singulas perturbationes, gegen die einz. L. anwenden, Cic.: si temporum potius quam maiestatis memor adhibeatur oratio, eine mehr der Zeit als der Hoheit angemessene Rede angewendet werde, Cic.: nec ab officio vestro nec ab ipsa causa P. Sestii abhorrebit (wird unangemessen sein) oratio mea, Cic.: si quid in nostra oratione claudicat, sentit (vulgus), Cic.: comparare ad id longam orationem, Cic.: componere orationem, Liv., alci reo orationem, Quint.: nullo modo possum omnia istius facta aut memoriā consequi aut oratione complecti, Cic.: ita compresseram (hielt so verborgen) orationem, ut numquam emanaturam putarem, Cic.: convertere orationes e Graeco, Cic.: sed nescio, quo pacto ab amicitiis perfectorum hominum, id est sapientium, ad leves amicitias defluxit oratio, Cic.: iam a sapientium familiaritatibus ad vulgares amicitias oratio nostra delabitur, Cic.: dicere orationem de scripto, vom Konzept halten, Cic.: ediscere orationem, Cic.: exprimere oratione mores alcis, Cic.: exstat eius (Appii) oratio, Cic.: Catonis oratio scripta exstat Originum quinto libro inclusa, Liv.: facere ac polire orationem, Cic.: facere orationem pro P. Sextio (v. Cicero), Gell.: habere orationem in senatu, Cic., in agrestium conventu, Cic., apud imperitam multitudinem, Cic.: habere orationem de optimo civitatis statu, Cic.: habere orationem super ea re, Tac.: habere orationem adversus alqm, Hieron.: oratione ultro citro habitā, durch Hinüber- u. Herüberreden, Liv.: incipere orationem de alqa re, Tac.: includere alqd orationi suae, Cic.: magnā spe ingredior in reliquam orationem, schreite ich zu dem übrigen Teile der R., Cic.: ingressus in eam orationem, Caes.: quorum mediam orationem interrumpunt subito undique tela immissa, Caes.: oratio mea interrumpitur interpellatione alcis, Cic.: mittere orationes ad senatum, Suet.: proferre (ins Publikum bringen) orationem, Cic.: recitare orationem, Cic.: pleraeque scribuntur orationes habitae iam, non ut habeantur, Cic.: serere populares orationes, Liv.: mihi haec oratio suscepta non de te est, sed de genere toto, mein Vortrag hat es nicht mit dir zu tun, sondern mit usw., Cic.: oratio turget, Cornif. rhet.: sed antequam ad eam orationem venio, quae etc., zu dem Teile der Rede, Cic.: in extrema oratione nostra, im letzten Teil unserer R., Cic. – prägn., Gegenstand der Rede, Thema, huius orationis difficilius est exitum quam principium invenire, Cic. de imp. Pomp. 3. – b) die Prosa, aber nur im Ggstz. zur Poesie, vollst. oratio soluta (Ggstz. oratio poëtica, Varro LL. 6, 97: Ggstz. versus, Varro r. r. 1, 1, 9), saepissime et in poëmatis et in oratione peccatur, Cic. or. 70 (u. so im Ggstz. zu poëma, versus oft bei Cic., s. Jahn Cic. or. 174): oratione et versu promptissimus, Spart. Hadr. 15, 10. – c) ein Gebet, bes. das Vaterunser, Tertull. u.a. Eccl. – d) zur Kaiserzeit = ein kaiserl. Schreiben, Reskript, Erlaß u. dgl., Tac. u. Suet.

    lateinisch-deutsches > oratio

  • 4 oratio

    ōrātio, ōnis, f. (ōro), I) das Reden, die Sprache, als Gabe, seine Gedanken u. Empfindungen durch Worte auszudrücken, A) im allg.: quae (ferae) sunt rationis et orationis expertes, Cic. de off. 1, 50. – B) insbes.: 1) (= lingua) die einem Volke eigentümliche Sprache, oratio Latina, Gell. 10, 22, 3: or. Graeca, Gell. 11, 1. § 1; 18, 10. § 11. – 2) prägn.: a) der rednerische Ausdruck, Latina, Cic. de off. 1, 2: utriusque orationis facultas, Fertigkeit in beiden Arten des Ausdrucks (näml. des rhetor. u. philos.), Cic. de off. 1, 1. – b) die Beredsamkeit, Rednergabe, elatio atque altitudo orationis suae, Cic.: satis in eo fuit orationis, Cic.: vincas oratione Regulos, Mart. – c) die Art der Beredsamkeit, die Redeweise, sed et huius (Demosthenis) oratio in philosophiam tralata pugnacior, ut ita dicam, videtur et illorum (Aristotelis, Theophrasti) in iudicia pacatior, Cic. Brut. 121. – II) meton., die Rede, Sprache = die Aussage, der Ausdruck, die Darstellung, die Äußerung, die Worte jmds., A) im allg.: haec oratio, Ter. u. Cic.: oratio abhorrens (nicht passend) a persona gravissimi hominis, Cic.: oratio Aetnensium, Siculorum, aratorum, von den usw., Cic.: honesta oratio est, das ließe sich recht gut hören, das klingt ganz gut, Ter. u. Cic.: in qua oratio (der Redestoff, die Worte) deesse nemini possit, Cic.: orationem bonorum imitari, Cic.: non ita
    ————
    sunt dissimili argumento, sed tamen dissimili oratione sunt factae (fabulae) ac stilo, Ter.: quam orationem habuerit tecum, was er mit dir gesprochen hat, Cic.: tecum mihi instituenda est oratio, ich habe noch ein Wort mit dir zu sprechen, Cic.: apud quem (Platonem) saepe haec oratio usurpata est (häufig die Behauptung ausgesprochen wird), ut nihil praeter virtutem diceretur bonum, Cic.: erit ergo rebus ipsis par et aequalis oratio, Cic.: iam vero virtuti Cn. Pompei quae potest oratio par (entsprechender, erschöpfender Ausdruck) inveniri? Cic. – im Zshg. zuw. = Einrede, ista oratio, Cic. de imp. Pomp. 52: illorum oratio, qui dissentiunt, ibid. 68. – u. = Entschuldigungsrede, Entschuldigung, perceptā oratione eorum, Caes. b. G. 5, 1, 8. – B) insbes.: a) eine nach den Vorschriften der Redekunst u. für einen öffentlichen Vortrag ausgearbeitete Rede, ein Vortrag, orationes iudiciorum, gerichtliche R., Cic.: M. Caesaris, Suet.: or. Q. Metelli de prole augenda, Suet.: oratio Neronis, quā in Vindicem perorabat, Suet.: m. obj. Genet., oratio falsae legationis, über usw., Cic.: or. plebi acceptior, Liv.: or. accurata, Cic., accuratior, Liv.: acris et vehemens, Liv.: contumeliosa, Cic.: contentiosa et pugnax, Plin. ep.: continens, Cic., continua, Sen. u. Tac.: extemporalis, Quint.: erudita (Ggstz. popularis), Cic.: festiva, Cic.: florida, Quint.: inelaborata, Sen.: longa, Cic.: luculenta, Sall.: magni-
    ————
    fica, Tac. u. Plin. ep.: non valde nitens, non plane horrida, Cic.: de horridis rebus nitida est oratio tua, Cic.: or. nuda et rudis (nüchterne u. ungekünstelte), Cic.: or. ad tempus (nach den Verhältnissen) parata, Liv.: perpetua, Cic. u. (Ggstz. concisa) Quint.: polita, Cic.: popularis (Ggstz. erudita), Cic.: orationes populares, Liv.: or. praeparata (im voraus entworfene), Liv.: or. summissa et infracta (demütige u. mutlose), Liv.: or. subita et fortuita (aus dem Stegreif gehaltene u. durch Zufall veranlaßte), Ggstz. commentatio et cogitatio, Cic. – oratio honorifica in alqm, Cic.: orationes criminosae in patres, Liv.: orationes et pro se et pro aliis et in alios, Liv. – adhibere orationem ad alqm, eine Ansprache an jmd. richten, Cic.: adhibere orationem ad singulas perturbationes, gegen die einz. L. anwenden, Cic.: si temporum potius quam maiestatis memor adhibeatur oratio, eine mehr der Zeit als der Hoheit angemessene Rede angewendet werde, Cic.: nec ab officio vestro nec ab ipsa causa P. Sestii abhorrebit (wird unangemessen sein) oratio mea, Cic.: si quid in nostra oratione claudicat, sentit (vulgus), Cic.: comparare ad id longam orationem, Cic.: componere orationem, Liv., alci reo orationem, Quint.: nullo modo possum omnia istius facta aut memoriā consequi aut oratione complecti, Cic.: ita compresseram (hielt so verborgen) orationem, ut numquam emanaturam putarem, Cic.: convertere orationes
    ————
    e Graeco, Cic.: sed nescio, quo pacto ab amicitiis perfectorum hominum, id est sapientium, ad leves amicitias defluxit oratio, Cic.: iam a sapientium familiaritatibus ad vulgares amicitias oratio nostra delabitur, Cic.: dicere orationem de scripto, vom Konzept halten, Cic.: ediscere orationem, Cic.: exprimere oratione mores alcis, Cic.: exstat eius (Appii) oratio, Cic.: Catonis oratio scripta exstat Originum quinto libro inclusa, Liv.: facere ac polire orationem, Cic.: facere orationem pro P. Sextio (v. Cicero), Gell.: habere orationem in senatu, Cic., in agrestium conventu, Cic., apud imperitam multitudinem, Cic.: habere orationem de optimo civitatis statu, Cic.: habere orationem super ea re, Tac.: habere orationem adversus alqm, Hieron.: oratione ultro citro habitā, durch Hinüber- u. Herüberreden, Liv.: incipere orationem de alqa re, Tac.: includere alqd orationi suae, Cic.: magnā spe ingredior in reliquam orationem, schreite ich zu dem übrigen Teile der R., Cic.: ingressus in eam orationem, Caes.: quorum mediam orationem interrumpunt subito undique tela immissa, Caes.: oratio mea interrumpitur interpellatione alcis, Cic.: mittere orationes ad senatum, Suet.: proferre (ins Publikum bringen) orationem, Cic.: recitare orationem, Cic.: pleraeque scribuntur orationes habitae iam, non ut habeantur, Cic.: serere populares orationes, Liv.: mihi haec oratio suscepta non de te est, sed de genere toto,
    ————
    mein Vortrag hat es nicht mit dir zu tun, sondern mit usw., Cic.: oratio turget, Cornif. rhet.: sed antequam ad eam orationem venio, quae etc., zu dem Teile der Rede, Cic.: in extrema oratione nostra, im letzten Teil unserer R., Cic. – prägn., Gegenstand der Rede, Thema, huius orationis difficilius est exitum quam principium invenire, Cic. de imp. Pomp. 3. – b) die Prosa, aber nur im Ggstz. zur Poesie, vollst. oratio soluta (Ggstz. oratio poëtica, Varro LL. 6, 97: Ggstz. versus, Varro r. r. 1, 1, 9), saepissime et in poëmatis et in oratione peccatur, Cic. or. 70 (u. so im Ggstz. zu poëma, versus oft bei Cic., s. Jahn Cic. or. 174): oratione et versu promptissimus, Spart. Hadr. 15, 10. – c) ein Gebet, bes. das Vaterunser, Tertull. u.a. Eccl. – d) zur Kaiserzeit = ein kaiserl. Schreiben, Reskript, Erlaß u. dgl., Tac. u. Suet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > oratio

  • 5 oratio

    ōrātio, ōnis f. [ oro ]
    2) речь, язык (o. Latīna AG)
    (тж. genus orationis C, Q) манера изъясняться, стиль, слог (qualis homo, talis ejus est o. Q); специальный язык (o. philosophorum C)
    utriusque orationis facultas C — умение пользоваться обоими (основными) стилями (философским и риторическим)
    3) (тж. o. soluta Vr) прозаическая речь, проза (et in poēmătis, et in oratione C; seu oratione, seu versibus Ap)
    4) материал речи, тема, предмет (o. deest C)
    5) высказывание, выражение, утверждение, слова
    6) доклад, обращение, выступление, речь
    o. in aliquem C, L — речь против кого-л.
    o. pro aliquo C, L — речь в защиту кого-л.
    7) красноречие, дар слова ( satis in eo est orationis C)
    8) императорский указ, рескрипт T, Su

    Латинско-русский словарь > oratio

  • 6 flumen

    flumĕn, ĭnĭs, n. [st2]1 [-] eau courante, cours d'eau, courant. [st2]2 [-] fleuve, rivière. [st2]3 [-] flots (de sang), torrent (de larmes...). [st2]4 [-] abondance, richesse.    - manare suo flumine, Liv. 5, 16, 9: couler en suivant son cours.    - flumine languido Cocytos errans, Hor. C. 2, 14, 17: Le Cocyte qui promène ses eaux paresseuses.    - flumen perpetuum, Ov.: cours uniforme d'un fleuve.    - flumen vivum, Virg.: eau vive.    - secundo flumine, Caes. BG. 7, 58, 5: en suivant le courant.    - adverso flumine, Caes. BG. 7, 60, 3: en remontant le courant.    - flumina fontis, Hor.: eau d'une source.    - a labris fugientia flumina, Hor. S. 1, 1, 69: l'eau qui s'échappe loin de sa bouche.    - leni fluit agmine flumen, Enn. ap. Macr. S. 6, 4: le fleuve a un cours paisible.    - flumen avertere, Cic.: détourner le cours du fleuve.    - ad Asturae flumen, Liv.: sur les bords de l'Astura.    - flumen Rhodanus, Caes.: le Rhône.    - flumen sanguinis, Lucr.: flots de sang.    - largo humectat flumine vultum, Virg. En. 1, 465: il verse un torrent de larmes.    - rigido flumine nubes exonerabantur, Petr.: les nuages se déchargeaient en des torrents de grêle.    - effusae ruunt flumine turbae, Sil. 12, 185: la foule se répand en masses ondoyantes.    - flumen verborum orationis, Cic.: torrent de paroles du discours.    - flumen orationis aureum fundens Aristoteles, Cic. Ac. 2, 38, 119: Aristote épanchant les flots d'or de son éloquence.    - flumen ingenii, Cic.: richesse d'imagination, génie fécond.
    * * *
    flumĕn, ĭnĭs, n. [st2]1 [-] eau courante, cours d'eau, courant. [st2]2 [-] fleuve, rivière. [st2]3 [-] flots (de sang), torrent (de larmes...). [st2]4 [-] abondance, richesse.    - manare suo flumine, Liv. 5, 16, 9: couler en suivant son cours.    - flumine languido Cocytos errans, Hor. C. 2, 14, 17: Le Cocyte qui promène ses eaux paresseuses.    - flumen perpetuum, Ov.: cours uniforme d'un fleuve.    - flumen vivum, Virg.: eau vive.    - secundo flumine, Caes. BG. 7, 58, 5: en suivant le courant.    - adverso flumine, Caes. BG. 7, 60, 3: en remontant le courant.    - flumina fontis, Hor.: eau d'une source.    - a labris fugientia flumina, Hor. S. 1, 1, 69: l'eau qui s'échappe loin de sa bouche.    - leni fluit agmine flumen, Enn. ap. Macr. S. 6, 4: le fleuve a un cours paisible.    - flumen avertere, Cic.: détourner le cours du fleuve.    - ad Asturae flumen, Liv.: sur les bords de l'Astura.    - flumen Rhodanus, Caes.: le Rhône.    - flumen sanguinis, Lucr.: flots de sang.    - largo humectat flumine vultum, Virg. En. 1, 465: il verse un torrent de larmes.    - rigido flumine nubes exonerabantur, Petr.: les nuages se déchargeaient en des torrents de grêle.    - effusae ruunt flumine turbae, Sil. 12, 185: la foule se répand en masses ondoyantes.    - flumen verborum orationis, Cic.: torrent de paroles du discours.    - flumen orationis aureum fundens Aristoteles, Cic. Ac. 2, 38, 119: Aristote épanchant les flots d'or de son éloquence.    - flumen ingenii, Cic.: richesse d'imagination, génie fécond.
    * * *
        Flumen, fluminis, pen. corr. neut. gen. Une riviere.
    \
        Flumen riui. Plin. Le cours d'un ruisseau.
    \
        Prima flumina Nili bibere. Mart. Boire de l'eaue de la fontaine et premiere source du Nil.
    \
        Aduerso flumine lembum subigit. Virgilius. Contremont, Contre le fil et le cours de l'eaue, Contre eaue.
    \
        Pingui flumine Nilus. Virgil. Duquel l'eaue engraisse la terre.
    \
        Viuum. Virgil. Qui tousjours coule et jamais ne tarit.
    \
        Gelu flumina constiterunt. Horatius. Les rivieres sont gelees ou glacees.
    \
        Largo humectat flumine vultum. Virgil. Il jecte tant de larmes, et pleure tant, qu'il en ha tout le visage mouillé.
    \
        Superare flumina. Ouid. Passer oultre, Nager oultre.
    \
        Vomens calidum de pectore flumen. Virgil. Jectant grande abondance de sang.
    \
        Ingenii flumen. Cic. Abondance d'engin et d'esprit.
    \
        Verborum flumen. Cic. Abondance de langage.

    Dictionarium latinogallicum > flumen

  • 7 genus

       - Lebaigue P. 542 et P. 543. [st1]1 [-] gĕnŭs, ĕris, n. [geno]:    - [gr]gr. γένος. a - origine, extraction, naissance.    - genus patricium, plebeium, Liv. 6, 34, 11 ; 4, 9, 4: origine patricienne, plébéienne.    - genere et nobilitate et pecunia facile primus, Cic. Amer. 15: le premier aisément par sa naissance, sa noblesse, sa fortune.    - genus paternum, Cic. Rep. 1, 30: souche paternelle.    - genus ducere ab aliquo, Plin. Ep. 9, 22, 1: tirer son origine de qqn, descendre de qqn.    - propter divitias aut genus rempublicam tenere, Cic. Rep. 3, 23: tenir le gouvernement par ses richesses ou sa naissance.    - [en parl. des animaux] Ov. F. 6, 132. b - race, espèce de peuple, nation.    - genus Romanum, Cic. Phil. 4, 13, etc.: la race romaine, le Romain. --- cf. Caes. BG. 4, 3, 3; 7, 22, 1; 7, 42, 2.    - genus Graecorum, Cic. Fl. 9: la race grecque, le Grec. --- cf. Liv. 27, 32, 4 ; 31, 35, 1, etc. c - famille, maison.    - nobili genere natus, Cic. Verr. 5, 180: né de famille noble.    - natus malo genere, Cic. de Or. 2, 286: né de méchante famille [basse].    - genus ejusdem nominis, Cic. Br. 62: famille de même nom.    - genera falsa, Cic. Br. 62: fausses généalogies. d - [poét.] rejeton, descendant.    - Virg. En. 4, 12; Hor. O. 1, 3, 27 ; Catul. 61, 2 ; Ov. M. 4, 609, etc. e - race, espèce, genre.    - genus humanum, Cic. Lael. 20: le genre humain.    - genus omne animantum, Lucr. 1, 4, ou omne genus, Lucr. 1, 160: toute espèce vivante.    - bestiarum genus, Cic. Inv. 1, 35: le genre animal. g - espèce d'hommes ou d'animaux, genre, classe, catégorie.    - unum genus est adversum nobis eorum, quos... Cic. Mil. 3: nous avons une seule catégorie d'adversaires, ce sont ceux que...    - omnis generis homines, Cic. Dom. 75: des hommes de tout genre. --- cf. Liv. 21, 12, 8, etc.    - cujusque generis beluae, Cic. Rep. 3, 14: des bêtes de tout genre. --- cf. Caes. BG. 5, 12, 5; BC. 1, 51, 2.    - genus aliud tyrannorum, Cic. Rep. 1, 68: une autre espèce de tyrans.    - militare genus, Liv. 24, 32, 2: les soldats, l'armée.    - genus squamigerum, Lucr. 1, 162: l'espèce (la gent) porte-écaille.    - genus irritabile vatum, Hor. Ep. 2, 2, 102: la gent susceptible des poètes.    - aves omne genus, Varr. R. 3, 5, 11: des oiseaux de tout genre.    - conventus is, qui ex variis generibus constaret, Caes. BC. 2, 36, 1: une colonie romaine caractérisée par une variété d'éléments constitutifs. h - genre féminin, masculin.    - hominum genus virile, muliebre, Cic. Inv. 1, 35.    - in nominibus tria genera, Quint. 1, 4, 23: il y a trois genres pour les noms. --- Quint. 1, 5, 16, etc. ii - [noms de choses] genre, espèce.    - cum omni genere commeatus, Liv. 30, 36, 2: avec toute espèce d'approvisionnements.    - multitudo omnis generis telorum, Caes. BG. 7, 41, 3: une foule de traits de tout genre.    - tormenta cujusque generis, Caes. BC. 3, 63, 6: machines de guerre de toute espèce.    - machinae omnium generum, Sall. J. 21, 3: des machines de toute espèce.    - avec acc. adverbial omne genus simulacra, Lucr. 4, 735: des simulacres de toute sorte. --- cf. Cato, Agr. 8, 2 ; Varr. R. 1, 29, 1.    - hoc genus in rebus, Lucr. 6, 917: dans des phénomènes de ce genre. --- cf. Varr. R. 2, 1, 23.    - orationes aut aliquid id genus scribere, Cic. Att. 13, 12, 3: écrire des discours ou qqch de ce genre.    - proemisso equitatu et essedariis, quo genere uti consuerunt, Caes. BG. 4, 24, 1: ayant envoyé en avant la cavalerie et les essédaires, espèce de choses (de troupes) dont ils se servent à l'ordinaire.    - in hoc genere, Cic. Off. 1, 26: dans ce genre de choses, en ces sortes de choses. --- cf. Verr. 4, 97 ; 4, 129.    - de hoc genere, Cic. Off. 2, 60: au sujet de cette question.    - [à noter] amicitia est ex eo genere, quae prosunt, Cic. Fin. 3, 70: l'amitié est du genre des choses qui sont utiles. k - [noms abstraits] genre, sorte, espèce.    - simplex rei publicae genus, Cic. Rep. 2, 43: forme de gouvernement simple.    - conjunctum civitatis genus, Cic. Rep. 3, 23: forme de gouvernement mixte.    - hoc triplex rerum publicarum genus, Cic. Rep. 2, 42: ce mélange des trois formes de gouvernement.    - istud ipsum genus orationis exspecto, Cic. Rep. 1, 38: c'est précisément le genre d'exposé dont tu parles que j'attends de toi.    - genera furandi, Cic. Verr. 2, 18: espèces de vol.    - genus orationis, genus dicendi, Cic. Or. 42 ; 20, etc.: genre de style.    - quod genus ab hoc, quod proposuimus, abhorret, Cic. Br. 31: or cet ordre d'idées, ce sujet s'éloigne de celui que nous nous sommes proposé.    - haec et alia generis ejusdem, Cic. Nat. 3, 62: ces fables et d'autres du même genre.    - tota ratio talium largitionum genere vitiosa est, Cic. Off. 2, 60: ce système de largesses est en soi (dans son genre) totalement mauvais.    - quae genere, non numero cernuntur, Cic. Tusc. 5, 22: choses qui se jugent par la qualité, non par la quantité.    - [acc. adv.] aliquid id genus, Cic. Att. 13, 12, 3: qqch de ce genre.    - quod genus pecunia est, Cic. Inv. 2, 157: et l'argent est de ce genre.    - [d'où] quod genus = quo modo: par exemple, ainsi. --- cf. Cic. Inv. 2, 165 ; 2, 172, etc.; Lucr. 3, 276; 6, 1058.    - aliqua nota et communia officia, quod genus in parentes, amicos, affines, Cic. Inv. 2, 11: des traits de caractère et des bons offices fréquents, par exemple envers les parents, les amis, les alliés. m - [t. de droit] espèce, cas particulier, ordre de faits.    - genus ipsum cognoscite, Cic. Verr. 4, 1: prenez connaissance de la nature même des faits (de l'espèce même du débat). --- cf. Verr. 4. 8 ; 115.    - [d'où] in isto genere, Cic. Fam 3. 7, 4: en pareil cas.    - in omni genere, Cic. Rep. 2, 35: dans tous les ordres de faits, en tout, sous tous les rapports. --- cf. Cic. Att. 16, 5, 2 ; 12, 33, 2, etc. n - [philos.] le genre.    - pars subjecta generi, Cic. de Or. 2, 167: l'espèce. --- cf. Cic. Inv. 1, 32 ; Top. 31, etc.    - genus et species cujusque rei, Cic. Or. 16: le genre et l'espèce de chaque chose. [st1]2 [-] gĕnŭs, ūs, m.: c. genu.
    * * *
       - Lebaigue P. 542 et P. 543. [st1]1 [-] gĕnŭs, ĕris, n. [geno]:    - [gr]gr. γένος. a - origine, extraction, naissance.    - genus patricium, plebeium, Liv. 6, 34, 11 ; 4, 9, 4: origine patricienne, plébéienne.    - genere et nobilitate et pecunia facile primus, Cic. Amer. 15: le premier aisément par sa naissance, sa noblesse, sa fortune.    - genus paternum, Cic. Rep. 1, 30: souche paternelle.    - genus ducere ab aliquo, Plin. Ep. 9, 22, 1: tirer son origine de qqn, descendre de qqn.    - propter divitias aut genus rempublicam tenere, Cic. Rep. 3, 23: tenir le gouvernement par ses richesses ou sa naissance.    - [en parl. des animaux] Ov. F. 6, 132. b - race, espèce de peuple, nation.    - genus Romanum, Cic. Phil. 4, 13, etc.: la race romaine, le Romain. --- cf. Caes. BG. 4, 3, 3; 7, 22, 1; 7, 42, 2.    - genus Graecorum, Cic. Fl. 9: la race grecque, le Grec. --- cf. Liv. 27, 32, 4 ; 31, 35, 1, etc. c - famille, maison.    - nobili genere natus, Cic. Verr. 5, 180: né de famille noble.    - natus malo genere, Cic. de Or. 2, 286: né de méchante famille [basse].    - genus ejusdem nominis, Cic. Br. 62: famille de même nom.    - genera falsa, Cic. Br. 62: fausses généalogies. d - [poét.] rejeton, descendant.    - Virg. En. 4, 12; Hor. O. 1, 3, 27 ; Catul. 61, 2 ; Ov. M. 4, 609, etc. e - race, espèce, genre.    - genus humanum, Cic. Lael. 20: le genre humain.    - genus omne animantum, Lucr. 1, 4, ou omne genus, Lucr. 1, 160: toute espèce vivante.    - bestiarum genus, Cic. Inv. 1, 35: le genre animal. g - espèce d'hommes ou d'animaux, genre, classe, catégorie.    - unum genus est adversum nobis eorum, quos... Cic. Mil. 3: nous avons une seule catégorie d'adversaires, ce sont ceux que...    - omnis generis homines, Cic. Dom. 75: des hommes de tout genre. --- cf. Liv. 21, 12, 8, etc.    - cujusque generis beluae, Cic. Rep. 3, 14: des bêtes de tout genre. --- cf. Caes. BG. 5, 12, 5; BC. 1, 51, 2.    - genus aliud tyrannorum, Cic. Rep. 1, 68: une autre espèce de tyrans.    - militare genus, Liv. 24, 32, 2: les soldats, l'armée.    - genus squamigerum, Lucr. 1, 162: l'espèce (la gent) porte-écaille.    - genus irritabile vatum, Hor. Ep. 2, 2, 102: la gent susceptible des poètes.    - aves omne genus, Varr. R. 3, 5, 11: des oiseaux de tout genre.    - conventus is, qui ex variis generibus constaret, Caes. BC. 2, 36, 1: une colonie romaine caractérisée par une variété d'éléments constitutifs. h - genre féminin, masculin.    - hominum genus virile, muliebre, Cic. Inv. 1, 35.    - in nominibus tria genera, Quint. 1, 4, 23: il y a trois genres pour les noms. --- Quint. 1, 5, 16, etc. ii - [noms de choses] genre, espèce.    - cum omni genere commeatus, Liv. 30, 36, 2: avec toute espèce d'approvisionnements.    - multitudo omnis generis telorum, Caes. BG. 7, 41, 3: une foule de traits de tout genre.    - tormenta cujusque generis, Caes. BC. 3, 63, 6: machines de guerre de toute espèce.    - machinae omnium generum, Sall. J. 21, 3: des machines de toute espèce.    - avec acc. adverbial omne genus simulacra, Lucr. 4, 735: des simulacres de toute sorte. --- cf. Cato, Agr. 8, 2 ; Varr. R. 1, 29, 1.    - hoc genus in rebus, Lucr. 6, 917: dans des phénomènes de ce genre. --- cf. Varr. R. 2, 1, 23.    - orationes aut aliquid id genus scribere, Cic. Att. 13, 12, 3: écrire des discours ou qqch de ce genre.    - proemisso equitatu et essedariis, quo genere uti consuerunt, Caes. BG. 4, 24, 1: ayant envoyé en avant la cavalerie et les essédaires, espèce de choses (de troupes) dont ils se servent à l'ordinaire.    - in hoc genere, Cic. Off. 1, 26: dans ce genre de choses, en ces sortes de choses. --- cf. Verr. 4, 97 ; 4, 129.    - de hoc genere, Cic. Off. 2, 60: au sujet de cette question.    - [à noter] amicitia est ex eo genere, quae prosunt, Cic. Fin. 3, 70: l'amitié est du genre des choses qui sont utiles. k - [noms abstraits] genre, sorte, espèce.    - simplex rei publicae genus, Cic. Rep. 2, 43: forme de gouvernement simple.    - conjunctum civitatis genus, Cic. Rep. 3, 23: forme de gouvernement mixte.    - hoc triplex rerum publicarum genus, Cic. Rep. 2, 42: ce mélange des trois formes de gouvernement.    - istud ipsum genus orationis exspecto, Cic. Rep. 1, 38: c'est précisément le genre d'exposé dont tu parles que j'attends de toi.    - genera furandi, Cic. Verr. 2, 18: espèces de vol.    - genus orationis, genus dicendi, Cic. Or. 42 ; 20, etc.: genre de style.    - quod genus ab hoc, quod proposuimus, abhorret, Cic. Br. 31: or cet ordre d'idées, ce sujet s'éloigne de celui que nous nous sommes proposé.    - haec et alia generis ejusdem, Cic. Nat. 3, 62: ces fables et d'autres du même genre.    - tota ratio talium largitionum genere vitiosa est, Cic. Off. 2, 60: ce système de largesses est en soi (dans son genre) totalement mauvais.    - quae genere, non numero cernuntur, Cic. Tusc. 5, 22: choses qui se jugent par la qualité, non par la quantité.    - [acc. adv.] aliquid id genus, Cic. Att. 13, 12, 3: qqch de ce genre.    - quod genus pecunia est, Cic. Inv. 2, 157: et l'argent est de ce genre.    - [d'où] quod genus = quo modo: par exemple, ainsi. --- cf. Cic. Inv. 2, 165 ; 2, 172, etc.; Lucr. 3, 276; 6, 1058.    - aliqua nota et communia officia, quod genus in parentes, amicos, affines, Cic. Inv. 2, 11: des traits de caractère et des bons offices fréquents, par exemple envers les parents, les amis, les alliés. m - [t. de droit] espèce, cas particulier, ordre de faits.    - genus ipsum cognoscite, Cic. Verr. 4, 1: prenez connaissance de la nature même des faits (de l'espèce même du débat). --- cf. Verr. 4. 8 ; 115.    - [d'où] in isto genere, Cic. Fam 3. 7, 4: en pareil cas.    - in omni genere, Cic. Rep. 2, 35: dans tous les ordres de faits, en tout, sous tous les rapports. --- cf. Cic. Att. 16, 5, 2 ; 12, 33, 2, etc. n - [philos.] le genre.    - pars subjecta generi, Cic. de Or. 2, 167: l'espèce. --- cf. Cic. Inv. 1, 32 ; Top. 31, etc.    - genus et species cujusque rei, Cic. Or. 16: le genre et l'espèce de chaque chose. [st1]2 [-] gĕnŭs, ūs, m.: c. genu.
    * * *
        Genus, generis, pen. corr. n. g. L'estoc et la source d'une lignee, où toute la lignee rapporte son commencement: C'est aussi Race, Lignee, Parenté, Engence.
    \
        Antiquum genus. Virgil. Ancienne race.
    \
        Humilius. Quintil. Race de bas estat et condition.
    \
        Ducere genus ab aliquo. Virg. Descendre de la lignee d'aucun.
    \
        Genere indignum facere. Plaut. Faire deshonneur à la race dont on est venu.
    \
        Genere paterno ab Hercule oriundus. Plin. iunior. Du costé de son pere.
    \
        Genere summo prognatus. Plaut. De grand lignage.
    \
        Genere sum ei proximus. Terent. Il n'ha point de plus prochain parent que moy.
    \
        Animale genus. Lucret. La multitude des animaux, des choses ayants ame.
    \
        Genus humanum. Cic. Le genre humain.
    \
        Dum hominum genus erit. Cic. Tant que le monde sera, que les hommes seront, que l'engence des hommes durera.
    \
        Est genus hominum, qui esse primos se omnium rerum volunt. Terent. Il y a une maniere de gens qui, etc.
    \
        Generis grati est. Plaut. Il est de gens et parenté qui recongnoissent le plaisir qu'on leur a faict, ou Il est de ceulx qui ne sont point ingrats.
    \
        Constantes eligendi amici: cuius generis magna penuria est. Cic. De la quelle sorte, etc.
    \
        Varia genera bestiarum. Cic. Diverses sortes, manieres, especes, genres.
    \
        Natantum genus. Virgil. Poissons.
    \
        Aligerum genus. Senec. Oiseaux.
    \
        AEquoreum genus. Virgil. Les poissons de mer.
    \
        Excutiendum omne scriptorum genus. Quintil. Toutes les sortes.
    \
        Emas quatuor marmoreas columnas, cuius tibi videbitur generis. Plin. iunior. De telle sorte qu'il te semblera bon.
    \
        Nisi esset generis eius, vt saepe incipere, saepe desinere videatur. Plin. iunior. De telle sorte.
    \
        In genere aliquo peccare. Cic. En quelque sorte et facon, ou maniere.
    \
        Genere nouo literarum vti. Cic. De nouvelle facon.
    \
        In omni genere furandi atque praedandi versatus est. Cic. Il a practiqué toute maniere de larrecin.
    \
        Alia eiusdem generis. Cic. Autres semblables.
    \
        Vno genere capere pisces. Plin. En une sorte seulement.
    \
        AEtatis degendae genus sibi constituere. Cic. Une maniere de vivre.

    Dictionarium latinogallicum > genus

  • 8 habitus

    [st1]1 [-] hăbĭtus, a, um: a - part. passé de habeo. b - adjt, bien portant, bien en chair.    - habitior, Plaut. Ep. 10: en assez bon point. --- cf. Ter. Eun. 315.    - habitissimus. --- Mas. Sab. d. Gell. 4, 20, 11. [st1]2 [-] hăbĭtŭs, ūs, m.: a - manière d'être, dehors, aspect extérieur, conformation physique.    - habitus oris, Cic. Nat. 1, 99: les traits du visage.    - habitus oris et vultus, Cic Fin. 3, 56: la disposition du visage et de la physionomie.    - aetas atque habitus virginalis, Cic. Verr. 4, 74: l'âge et l'aspect extérieur d'une vierge. --- cf. Cic. Verr. 4, 5.    - cultus habitusque, Liv 23, 34, 6: le costume et l'allure générale.    - qui non tam habitus corporis opimos quam gracilitates consectentur, Cic. Br. 64: qui recherchent moins l'embonpoint que les formes grêles.    - corpori mediocris habitus accesserat, Cic. Br. 316: mon corps avait acquis un embonpoint raisonnable. b - attitude, contenance.    - ut scias autem non esse sanos quos ira possedit, ipsum illorum habitum intuere, Sen. Ira, 1, 3: pour savoir que ceux que la colère domine n'ont pas leur bon sens, vois bien leur attitude.    - diversus est ascendentium habitus et descendentium, Sen. Ep. 123, 14: l'attitude du corps est tout opposée dans la montée et la descente. --- cf. Suet. Claud. 4.    - moderati aequabilesque habitus, Cic. Fn. 5, 36, contenances réservées et naturelles. c - mise, tenue.    - pastorum habitu, Liv. 9, 2, 2: avec la mise des bergers.    - habitus triumphalis, Quint. 11, 1, 3: tenue du triomphateur. --- cf. Suet. Cal. 52 ; Ner. 38, etc. d - vêtement.    - Quint. 2, 17, 20 ; 3, 7, 6. e - manière d'être, état.    - habitus Italiae, Liv. 9. 17, 17: la manière d'être de l'Italie.    - habitus vestis armorumve, Liv. 9, 36, 6: la nature des vêtements ou des armes.    - pro habitu pecuniarum, Liv. 1, 42, 5: selon la situation de fortune.    - naturae ipsius habitu prope divino, Cic. Arch. 15: par une disposition presque divine de leur nature même.    - habitus orationis, Cic. Br. 227: tenue du style. g - complexion, constitution.    - vir optimo habitu, Cic. Cael. 49: homme d'une complexion excellente.    - qui habitus et quae figura, Cic. Br. 313: complexion (état physique) et conformation qui...    - prudentem non ex ipsius habitu, sed aliqua re externa judicare, Cic. Leg. 1, 45: juger de la prudence d'un homme non pas d'après son caractère propre, mais d'après quelque détail extérieur.    - habitus orationis et quasi color, Cic. de Or. 3, 199: la complexion et, si j'ose dire, le teint du style.    - habitus animorum, Tac. H. 1, 8: l'état des esprits. h - dispositions d'esprit, sentiments.    - habitus provinciarum, Tac. H. 1, 4: dispositions d'esprit des provinces. --- cf. Vell. 2, 99, 3. ii - philos. manière d'être acquise, disposition physique ou morale qui ne se dément pas.    - Cic. Inv. 1, 36 ; 2, 30.
    * * *
    [st1]1 [-] hăbĭtus, a, um: a - part. passé de habeo. b - adjt, bien portant, bien en chair.    - habitior, Plaut. Ep. 10: en assez bon point. --- cf. Ter. Eun. 315.    - habitissimus. --- Mas. Sab. d. Gell. 4, 20, 11. [st1]2 [-] hăbĭtŭs, ūs, m.: a - manière d'être, dehors, aspect extérieur, conformation physique.    - habitus oris, Cic. Nat. 1, 99: les traits du visage.    - habitus oris et vultus, Cic Fin. 3, 56: la disposition du visage et de la physionomie.    - aetas atque habitus virginalis, Cic. Verr. 4, 74: l'âge et l'aspect extérieur d'une vierge. --- cf. Cic. Verr. 4, 5.    - cultus habitusque, Liv 23, 34, 6: le costume et l'allure générale.    - qui non tam habitus corporis opimos quam gracilitates consectentur, Cic. Br. 64: qui recherchent moins l'embonpoint que les formes grêles.    - corpori mediocris habitus accesserat, Cic. Br. 316: mon corps avait acquis un embonpoint raisonnable. b - attitude, contenance.    - ut scias autem non esse sanos quos ira possedit, ipsum illorum habitum intuere, Sen. Ira, 1, 3: pour savoir que ceux que la colère domine n'ont pas leur bon sens, vois bien leur attitude.    - diversus est ascendentium habitus et descendentium, Sen. Ep. 123, 14: l'attitude du corps est tout opposée dans la montée et la descente. --- cf. Suet. Claud. 4.    - moderati aequabilesque habitus, Cic. Fn. 5, 36, contenances réservées et naturelles. c - mise, tenue.    - pastorum habitu, Liv. 9, 2, 2: avec la mise des bergers.    - habitus triumphalis, Quint. 11, 1, 3: tenue du triomphateur. --- cf. Suet. Cal. 52 ; Ner. 38, etc. d - vêtement.    - Quint. 2, 17, 20 ; 3, 7, 6. e - manière d'être, état.    - habitus Italiae, Liv. 9. 17, 17: la manière d'être de l'Italie.    - habitus vestis armorumve, Liv. 9, 36, 6: la nature des vêtements ou des armes.    - pro habitu pecuniarum, Liv. 1, 42, 5: selon la situation de fortune.    - naturae ipsius habitu prope divino, Cic. Arch. 15: par une disposition presque divine de leur nature même.    - habitus orationis, Cic. Br. 227: tenue du style. g - complexion, constitution.    - vir optimo habitu, Cic. Cael. 49: homme d'une complexion excellente.    - qui habitus et quae figura, Cic. Br. 313: complexion (état physique) et conformation qui...    - prudentem non ex ipsius habitu, sed aliqua re externa judicare, Cic. Leg. 1, 45: juger de la prudence d'un homme non pas d'après son caractère propre, mais d'après quelque détail extérieur.    - habitus orationis et quasi color, Cic. de Or. 3, 199: la complexion et, si j'ose dire, le teint du style.    - habitus animorum, Tac. H. 1, 8: l'état des esprits. h - dispositions d'esprit, sentiments.    - habitus provinciarum, Tac. H. 1, 4: dispositions d'esprit des provinces. --- cf. Vell. 2, 99, 3. ii - philos. manière d'être acquise, disposition physique ou morale qui ne se dément pas.    - Cic. Inv. 1, 36 ; 2, 30.
    * * *
        - mea dona deAmata, acceptaque, habita esse apud Phronesium. Plaut. Que mes dons ont esté fort aimez de Phronesium, et à elle fort aggreables.
    \
        Habita huic fides. Plaut. On l'a creu, et s'est on fié en luy.
    \
        Semper eius dicta est haec, atque habita est soror. Terent. On l'a tenue tousjours pour sa seur, On l'a tousjours estimee estre sa seur.
    \
        Vt patrem tuum vidi esse habitum, diu etiam duras dedit. Terent. Veu le train, ou la disposition en quoy il est, Veu sa marrisson, Selon que j'ay peu congnoistre à sa contenance.
    \
        Habitus est hic tibi honos. Terent. Cest honneur t'a esté faict.
    \
        Perdam potius, quam sinam me impune irrisum esse habitum. Plaut. Avoir esté mocqué.
    \
        Habitus magnae authoritatis. Caes. Qui a esté fort estimé.
    \
        Habitus ludibrio. Terent. Qui a esté mocqué.
    \
        Miles in vnum habitus. Tacit. Assemblé.
    \
        Dura imperio habitus. Tacit. Traicté rudement, Sur lequel on a regné rudement et tyranniquement.
    \
        Honor habitus supremis. Tacit. On a honoré la mort et les funerailles.
    \
        Ciuitates non eodem honore habitae. Tacit. Aux quelles on n'a pas faict pareil honneur.
    \
        In leui habitus. Tacitus. Estimé chose legiere et de petite importance.
    \
        Auare habita prouincia. Tacit. Traictee avaricieusement, Mal traictee et pillee par l'avarice des gouverneurs.
    \
        Publice vsui habitus. Tacitus. Estimé utile et prouffitable à la Republique.
    \
        Habitus, huius habitus, pen. cor. Plaut. Le traict de la personne, La contenance, Le maintien, La facon, Le port, Le corsage.
    \
        Cultus et habitus locorum. Virgil. L'assiette des lieux.
    \
        In lectulo suo compositus in habitu studentis. Plin. iunior. En habit, ou contenance et maintien d'estudiant.
    \
        Lugubri habitu venerat. Plin. iunior. Habillé de dueil.
    \
        Habitu aliquo se augustiorem facere. Liu. Se faire magnifique et venerable par ornements et vestements exquis.
    \
        Habitus fortunarum. Horat. Disposition et qualité de fortune.
    \
        Habitus verborum. Quintil. Garniture.
    \
        Nec habitus triumphalis foeminas decet. Quintil. Habit triomphant, et de quoy usoyent ceulx qui triomphoyent.
    \
        Subsistere in eodem habitu. Celsus. Demeurer en une mesme disposition.
    \
        Recidere in malum habitum. Cels. Tomber en mauvaise disposition de corps.
    \
        Habere habitum temporis. Ouid. Estre vestu et accoustré selon le temps, selon la disposition du temps.
    \
        Permutare habitum cum aliquo. Quintil. Changer d'habillements avec aucun.
    \
        Si qua habitior paulo, pugilem esse aiunt. Terent. S'il en y a aucune qui soit quelque peu plus grasse, En meilleur poinct.
    \
        Corpulentior hercle atque habitior. Plautus. Plus grosse et plus grasse.
    \
        Equum nimis strigosum, et male habitum, sed equitem eius huberrimum et habitissimum viderunt. Gellius. En tresbon poinct.

    Dictionarium latinogallicum > habitus

  • 9 ōrātiō

        ōrātiō ōnis, f    [oro], a speaking, speech, discourse, language, faculty of speech, use of language: rationis et orationis expertes: Epicurus re tollit, oratione relinquit deos.—A mode of speaking, manner of speech, language, style, expression: Dissimili oratione sunt factae (fabulae), T.: mollis: oratio Latina plenior: utriusque orationis facultas, i. e. in both rhetorical and philosophical discourse. —A set speech, harangue, discourse, oration: Hanc habere orationem mecum, T.: multā oratione consumptā, S.: pleraeque scribuntur orationes habitae iam, non ut habeantur: oratione longā nihil opus fuisse: orationem adversus rem p. habere, Cs.: confecit orationes, N.: plebi acceptior, L.: cohaerens: illorum, qui dissentiunt, objection.—A subject, theme: huius orationis difficilius est exitum quam principium invenire.—The power of oratory, eloquence: omnium regina rerum oratio, Pac. ap. C. — Prose: et in poëmatis et in oratione: numeri, quibus etiam in oratione uteremur.—An imperial message, rescript: Principis, Ta.
    * * *
    speech, oration; eloquence; prayer

    Latin-English dictionary > ōrātiō

  • 10 flumen

    flūmen, inis, n. (fluo), die fließende Wassermasse, die Flut, das fließende Wasser, Gewässer, die Strömung, der Strom, I) eig.: 1) im allg.: fontis, Ov.: vivum, Flußwasser, Verg. u. Liv.: piscosum, Sen.: secundo flumine, stromabwärts, Caes.: adverso flumine, stromaufwärts, Caes.: cave aquam Albanam in mare manare suo flumine sinas, Orac. vet. bei Liv.: omnia flumina atque omnes rivi, qui ad mare pertinebant, Caes.: maritima flumina immittere in piscinas, Varro: hos omnes flumina continebant (hielten auf), Caes.: nusquam latius dominari mare, multum fluminum huc atque illuc ferre, Tac. – 2) im engern Sinne (Ggstz. ripa), a) der Fluß, Strom, als fließende Masse, Lucr., Caes., Cic. u.a.: Garumna fl., Caes.: Nilus fl., Amm.: fl. Rhenum, Hor.: Tiberinum, Tyrrhenum, Verg.: fluebat cruor fluminum modo, Aur. Vict. epit. 43, 14. – b) der Kanal, fl. fossile, Amm. 24, 6, 1: fl. angustum altissimis ripis, Auct. b. Alex. 29, 1. – II) übtr.: 1) phys., v. einer fließenden Menge, Strom, Blutes, Lucr. u. Cic.: Tränen, Verg.: aëris, Apul.: v. Menschen, effusae ruunt inopino flumine turbae, Sil. – 2) geistig: a) übh.: mens ingenti flumine litterarum inundata, von einer großen Belesenheit befruchtet, Petron. 118, 3. – b) v. Geist, Strom, Erguß, nullius tantum flumen est ingenii, Cic. Marc. 4: ingenii currant flumina quanta tui (scimus), Ov. fast. 1, 24. – c) in bezug auf Beredsamkeit u. Rede, Strom, velut quoddam eloquentiae fl., Quint.: vastissima flumina facundiae suae, Col.: fl. orationis, Cic.: fl. orationis aureum, Cic.: fl. verborum, inanium verborum, Cic.: velut prono decurrentis orationis flumine, Quint.

    lateinisch-deutsches > flumen

  • 11 aculeus

    ăcŭlĕus, i, m. [st2]1 [-] aiguillon, dard, pointe (d'un trait). [st2]2 [-] au fig.: aiguillon, stimulant, piquant. [st2]3 [-] raisonnement pointilleux, subtilité, argutie.    - apis aculeus: dard de l'abeille.    - carduorum aculei: les piquants des chardons.    - meum pectus pungit aculeus, Plaut. Trin. 4, 2, 158: un souci poignant me tourmente.    - noli aculeos orationis meae excussos arbitrari, Cic.: ne crois pas que mon éloquence soit désarmée.    - fuerunt nonnulli aculei in Caesarem, Cic. (fig.): il y eut quelques traits lancés contre César.    - aculei (au plur.): finesses, subtilités.    - ut istos aculeos relinquamus, Cic.: pour en finir avec ces raisonnements pointilleux.
    * * *
    ăcŭlĕus, i, m. [st2]1 [-] aiguillon, dard, pointe (d'un trait). [st2]2 [-] au fig.: aiguillon, stimulant, piquant. [st2]3 [-] raisonnement pointilleux, subtilité, argutie.    - apis aculeus: dard de l'abeille.    - carduorum aculei: les piquants des chardons.    - meum pectus pungit aculeus, Plaut. Trin. 4, 2, 158: un souci poignant me tourmente.    - noli aculeos orationis meae excussos arbitrari, Cic.: ne crois pas que mon éloquence soit désarmée.    - fuerunt nonnulli aculei in Caesarem, Cic. (fig.): il y eut quelques traits lancés contre César.    - aculei (au plur.): finesses, subtilités.    - ut istos aculeos relinquamus, Cic.: pour en finir avec ces raisonnements pointilleux.
    * * *
        Aculeus, aculei. Cic. Aguillon de mousches à miel, ou autres.
    \
        Apis aculeum sine clamore ferre non possumus. Cic. Nous ne povons souffrir ou endurer l'aguillon ou poincture d'une mousche à miel sans crier.
    \
        Nepas aculeis vti videmus, Cic. Nous voyons que les scorpions usent et s'aident de leurs aguillons.
    \
        Aculeus etiam dicitur quasi spina in foliis aut semine quarundam plantarum. Plin. Le picquant d'une fueille, comme de houx, et d'aucunes semences.
    \
        Aculeus sagittae. Liuius. La poincte du fer d'une fleiche.
    \
        Aculeus, per translationem. Plautus, - iam dudum meumille Pectus pungit aculeus, quid illi negotii fuerit ante aedes meas. Je suis en peine et soulci que c'est qu'il avoit à faire devant ma maison.
    \
        Aculeus et maledictum. Cic. Lardon, Brocard, Parolle picquante.
    \
        Contumeliarum aculei. Cic. Lardons injurieux.
    \
        Fuerunt aculei in eum. Cic. On le picqua fort, Il fut taxé.
    \
        Aculeus orationis. Cic. La poincte et vehemence.
    \
        Aculei seueritatis. Cic. Poincte de rigueur, Grande severite.
    \
        Aculeus disputandi. Cic. Sophisteries, Subtilitez sophistiquees.
    \
        Solicitudinum domesticarum aculei. Cic. Les ennuys et soulcis de nos affaires qui nous poignent et picquent.
    \
        Dimittere aculeum. Cic. Laisser l'aguillon dedens la playe.
    \
        Emittere aculeos seueritatis in aliquem. Cic. User de rigueur envers aucun, Le traicter à la rigueur.
    \
        Euellere aculeum seueritatis. Ci. Addoulcir la severité et rigueur.
    \
        Aculeos corpori extrahere. Plin. Tirer hors du corps.
    \
        Relinquere aculeos in animis audientium. Cic. Les esmouvoir, Ficher bien avant une chose en l'esprit des auditeurs, Leur laisser un souvenir.

    Dictionarium latinogallicum > aculeus

  • 12 aequabilis

    aequābĭlis, e [st2]1 [-] égal, pareil. [st2]2 [-] égal à soi-même, constant, régulier, uniforme; simple; égal, simple, régulier ( → style). [st2]3 [-] équitable, juste, impartial.    - partes aequabiles, Cic.: parts égales.    - aequabilis tributio, Cic. Off. 2: répartition égale.    - aequabilis amnis, Cic.: fleuve d'un cours égal.    - corporis habitus aequabiles, Cic.: mouvements de corps réglés (mesurés).    - aequabilis fama, Sall.: réputation qui ne se dément pas.    - patientia se aequabilem praebeat, Cic. Tusc. 2: que notre patience ne soit jamais en défaut.    - tractus orationis aequabilis, Cic. de Or. 2: style coulant et uni.    - aequabilis in suos, Tac. A. 6: juste envers les siens.    - par (s.-ent. est jus), quod in omnes aequabile est, Cic. Inv. 2, 22, 68: l'équité donne un droit égal à tous.
    * * *
    aequābĭlis, e [st2]1 [-] égal, pareil. [st2]2 [-] égal à soi-même, constant, régulier, uniforme; simple; égal, simple, régulier ( → style). [st2]3 [-] équitable, juste, impartial.    - partes aequabiles, Cic.: parts égales.    - aequabilis tributio, Cic. Off. 2: répartition égale.    - aequabilis amnis, Cic.: fleuve d'un cours égal.    - corporis habitus aequabiles, Cic.: mouvements de corps réglés (mesurés).    - aequabilis fama, Sall.: réputation qui ne se dément pas.    - patientia se aequabilem praebeat, Cic. Tusc. 2: que notre patience ne soit jamais en défaut.    - tractus orationis aequabilis, Cic. de Or. 2: style coulant et uni.    - aequabilis in suos, Tac. A. 6: juste envers les siens.    - par (s.-ent. est jus), quod in omnes aequabile est, Cic. Inv. 2, 22, 68: l'équité donne un droit égal à tous.
    * * *
        AEquabilis, et hoc aequabile, pe. cor. Une chose bien proportionnee.
    \
        AEquabile genus orationis. Cic. Une facon de parler tousjours semblable à soymesme, et bien continuee et entretenue.
    \
        Fama aequabilis. Sallust. Bon renom bien entretenu.
    \
        Moderatus aequabilisque habitus. Cic. Modeste, et tousjours d'une sorte.
    \
        AEquabilis in suos, Id est aequus. Tacit. Juste et raisonnable envers ses subjects.
    \
        AEquabilis praedae partitio. Cic. Esgale division ou distribution du butin.
    \
        AEquabilis plausus. Cic. Consentement et accord de tous esgalement.
    \
        AEquabilem se praebere. Cic. Estre tout un quelque temps qu'il vienne, Se tenir tousjours en un estat et de mesme sorte.

    Dictionarium latinogallicum > aequabilis

  • 13 contortio

    contortĭo, ōnis, f. [st1]1 [-] action de tourner.    - Auct. Her. 4, 19, 26; C. Aur. Chr. 1, 464. [st1]2 [-] entortillement, contorsion.    - contortiones orationis, Cic. Fat. 9, 17: expressions obscures. --- Aug. Retract. 1, 50.
    * * *
    contortĭo, ōnis, f. [st1]1 [-] action de tourner.    - Auct. Her. 4, 19, 26; C. Aur. Chr. 1, 464. [st1]2 [-] entortillement, contorsion.    - contortiones orationis, Cic. Fat. 9, 17: expressions obscures. --- Aug. Retract. 1, 50.
    * * *
        Contortio, Verbale. Cic. Contortiones orationis. Estorsemens.

    Dictionarium latinogallicum > contortio

  • 14 facultas

    facultās, ātis, f. [facio] [st1]1 [-] possibilité (de faire), faculté, moyen, pouvoir, ressource, occasion, autorisation, permission.    - facultas et ars, Cic.: la pratique et la théorie.    - si facultas erit, Cic.: s'il est possible.    - si mihi facultas tui praesentis esset, Cic.: si je pouvais t'avoir auprès de moi.    - laedendi facultatem arripere, Cic.: saisir l'occasion de nuire.    - facultatem judicandi facere, Cic.: donner la possibilité de juger.    - dare alicui facultatem ad dicendum: donner à qqn l'autorisation de parler.    - facultatem sibi colligendi relinquere hostibus: laisser à l'ennemi le temps de se rallier.    - hostes ex muro ac turibus submoventur: non datur libera muri defendendi facultas, Caes. BC. 2: les ennemis sont écartés de leur muraille et de leurs tours; on ne leur laisse pas une franche occasion de défendre cette muraille.    - propterea quod reliquis tamen fugae facultas daretur, Caes. BG. 1: parce que les autres peuples avaient malgré tout la ressource de fuir.    - frumentandi (frumenti) rationem habere, Caes. BG. 7: pourvoir au ravitaillement. [st1]2 [-] force, propriété, vertu (d'une plante); talent, art, aptitude, capacité, habileté, science, savoir-faire.    - facultates (eloquendi, dicendi): le talent oratoire, l'éloquence.    - facultates medicamentorum, Cels. 5: la vertu des médicaments.    - ut par sis in utriusque orationis facultate, Cic.: afin d'acquérir dans les deux langues la même facilité.    - facultates herbarum, Cels.: les propriétés des plantes. [st1]3 [-] abondance, quantité.    - summa erat in oppido facultas rerum: la ville avait tout en abondance.    - habere facultatem navium, Caes.: avoir un grand nombre de navires. [st1]4 [-] moyens, ressources; souvent au plur. biens, richesses, fortune, patrimoine.    - pro facultate quisque, Suet. Aug. 29: chacun selon ses moyens.    - tantae videbantur Italiae facultates ut...: les ressources de l'Italie paraissaient si grandes que...
    * * *
    facultās, ātis, f. [facio] [st1]1 [-] possibilité (de faire), faculté, moyen, pouvoir, ressource, occasion, autorisation, permission.    - facultas et ars, Cic.: la pratique et la théorie.    - si facultas erit, Cic.: s'il est possible.    - si mihi facultas tui praesentis esset, Cic.: si je pouvais t'avoir auprès de moi.    - laedendi facultatem arripere, Cic.: saisir l'occasion de nuire.    - facultatem judicandi facere, Cic.: donner la possibilité de juger.    - dare alicui facultatem ad dicendum: donner à qqn l'autorisation de parler.    - facultatem sibi colligendi relinquere hostibus: laisser à l'ennemi le temps de se rallier.    - hostes ex muro ac turibus submoventur: non datur libera muri defendendi facultas, Caes. BC. 2: les ennemis sont écartés de leur muraille et de leurs tours; on ne leur laisse pas une franche occasion de défendre cette muraille.    - propterea quod reliquis tamen fugae facultas daretur, Caes. BG. 1: parce que les autres peuples avaient malgré tout la ressource de fuir.    - frumentandi (frumenti) rationem habere, Caes. BG. 7: pourvoir au ravitaillement. [st1]2 [-] force, propriété, vertu (d'une plante); talent, art, aptitude, capacité, habileté, science, savoir-faire.    - facultates (eloquendi, dicendi): le talent oratoire, l'éloquence.    - facultates medicamentorum, Cels. 5: la vertu des médicaments.    - ut par sis in utriusque orationis facultate, Cic.: afin d'acquérir dans les deux langues la même facilité.    - facultates herbarum, Cels.: les propriétés des plantes. [st1]3 [-] abondance, quantité.    - summa erat in oppido facultas rerum: la ville avait tout en abondance.    - habere facultatem navium, Caes.: avoir un grand nombre de navires. [st1]4 [-] moyens, ressources; souvent au plur. biens, richesses, fortune, patrimoine.    - pro facultate quisque, Suet. Aug. 29: chacun selon ses moyens.    - tantae videbantur Italiae facultates ut...: les ressources de l'Italie paraissaient si grandes que...
    * * *
        Facultas, facultatis. Terent. Cic. Povoir et puissance de faire aucune chose, Aisance, Faculté.
    \
        Vindictae nulla facultas. Ouid. Je n'ay aucune puissance ne moyen de me venger.
    \
        Facultatem dare eligendi. Plin. iunior. Cic. Donner le chois.
    \
        Dare facultatem omnibus sui irridendi. Cic. Donner occasion d'estre mocqué de touts.
    \
        Praetermittere facultatem alicuius rei. Cic. Omettre et laisser l'opportunité.
    \
        Si facultas erit. Cic. Si j'ay le loisir et l'opportunité, Si je puis.
    \
        Praesentis tui facultas. Plancus Ciceroni. La puissance de recouvrer ta presence, ou d'estre avec toy.
    \
        Prona facultas. Claud. Facilité.
    \
        Facultas ingenii. Cic. Une bonté d'esprit.
    \
        Facultas orationis. Cic. Aisance de langage, Povoir de dire ce qu'on veult, Faculté de bien dire.
    \
        Facultatem in dicendo habere. Plin. iunior. Avoir le langage à main.
    \
        Vtinam esset facultatis meae. Cic. Que je le peusse faire, Qu'il fust en ma puissance de le faire.
    \
        Facultas pro copia. Cic. Abondance.
    \
        - facultas operae Vbi mihi erit, ad te venero. Plaut. Quand j'auray le loisir, et que ma besongne le me permettra.
    \
        Facultas, a Celso accipitur pro eo quod vulgo Virtutem in medicina vocant. Force et vertu, Efficace.
    \
        Facultates, in plurali tantum, sunt Diuitiae. Cic. Richesses, Chevances.
    \
        Excutere facultates alicui. Vlp. Faire discussion sur ses biens, à scavoir s'il est solvable.
    \
        Labi facultatibus. Vlpia. Tomber en povreté.

    Dictionarium latinogallicum > facultas

  • 15 flumen

    flūmen, inis, n. (fluo), die fließende Wassermasse, die Flut, das fließende Wasser, Gewässer, die Strömung, der Strom, I) eig.: 1) im allg.: fontis, Ov.: vivum, Flußwasser, Verg. u. Liv.: piscosum, Sen.: secundo flumine, stromabwärts, Caes.: adverso flumine, stromaufwärts, Caes.: cave aquam Albanam in mare manare suo flumine sinas, Orac. vet. bei Liv.: omnia flumina atque omnes rivi, qui ad mare pertinebant, Caes.: maritima flumina immittere in piscinas, Varro: hos omnes flumina continebant (hielten auf), Caes.: nusquam latius dominari mare, multum fluminum huc atque illuc ferre, Tac. – 2) im engern Sinne (Ggstz. ripa), a) der Fluß, Strom, als fließende Masse, Lucr., Caes., Cic. u.a.: Garumna fl., Caes.: Nilus fl., Amm.: fl. Rhenum, Hor.: Tiberinum, Tyrrhenum, Verg.: fluebat cruor fluminum modo, Aur. Vict. epit. 43, 14. – b) der Kanal, fl. fossile, Amm. 24, 6, 1: fl. angustum altissimis ripis, Auct. b. Alex. 29, 1. – II) übtr.: 1) phys., v. einer fließenden Menge, Strom, Blutes, Lucr. u. Cic.: Tränen, Verg.: aëris, Apul.: v. Menschen, effusae ruunt inopino flumine turbae, Sil. – 2) geistig: a) übh.: mens ingenti flumine litterarum inundata, von einer großen Belesenheit befruchtet, Petron. 118, 3. – b) v. Geist, Strom, Erguß, nullius tantum flumen est ingenii, Cic. Marc. 4: ingenii currant flumina quanta tui (scimus),
    ————
    Ov. fast. 1, 24. – c) in bezug auf Beredsamkeit u. Rede, Strom, velut quoddam eloquentiae fl., Quint.: vastissima flumina facundiae suae, Col.: fl. orationis, Cic.: fl. orationis aureum, Cic.: fl. verborum, inanium verborum, Cic.: velut prono decurrentis orationis flumine, Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > flumen

  • 16 aequabilis

    aequābĭlĭs, e, adj. [aequo], that can be made equal, equal, similar, like (“aequalis alterius staturae par; aequabile quod aequari potest,” Front. Differ. 2198 P.); class.; in Cic. very freq. (syn.: aequalis, aequus, planus, par, similis).
    I.
    Lit.:

    vis hostilis cum istoc fecit meas opes aequabiles,

    has made my property equal to his, Plaut. Capt. 2, 2, 52:

    par (sc. est jus), quod in omnes aequabile est,

    Cic. Inv. 2, 22, 68:

    praedae partitio,

    id. Off. 2, 11:

    in descriptione aequabili sumptus,

    id. Fl. 14, so id. N D. 1, 19 et saep.:

    mixtura vitiorum atque virtutum,

    Suet. Dom. 3.—
    II.
    Transf
    A.
    Equal, consistent, uniform, equable; ut haec patientia dolorum... in omni genere se aequabilem praebeat, may appear as constantly equal to itself, Cic. Tusc. 2, 27;

    motus certus et aequabilis,

    id. N. D. 2, 9:

    moderati aequabilesque habitus,

    id. Fin 5, 12:

    fluvius,

    which always continues with the same current, id. Rep. 2, 5; so,

    pulvis,

    Sall. J. 53:

    aequabilior firmitas,

    Sen. Ep. 74:

    ver aequabile,

    Lact. 2, 11, 2.—Hence, of discourse: aequabile et temperatum orationis genus, even and moderate style (opp vis dicendi major in orationibus, Cic. Off. 1, 1);

    tractus orationis lenis et aequabilis,

    id. de Or. 2, 13, 54:

    genus orationis fusum atque tractum et cum lenitate quadam aequabile profluens,

    id. ib. 15, 64.—
    B.
    In relation to morals, equitable, just, right; constr. with in and acc. or absol.:

    status rei publicae. non in omnes ordines civitatis aequabilis,

    Cic. Rep. 2, 37:

    fidus Romanis, aequabilis in suos,

    Tac. A. 6, 31:

    jus aequabile,

    that deals alike with all, Cic. Inv. 1, 2: aequabilium legum conditor, Aur, Vict. Caes. 20, 23.— Comp., Cic. Att. 5, 20.— Adv.: aequābĭlĭter, uniformly, equally, in like manner, Cato, R. R. 103; Varr. R. R. 1, 6, 6; Cic. Off. 2, 11; id. N. D. 2, 45 et saep. — Comp., Sall. C. 2.— Sup. does not occur either in the adj. or adv.

    Lewis & Short latin dictionary > aequabilis

  • 17 exitus

    1.
    exĭtus, a, um, Part., from exeo, II.
    2.
    exĭtus, ūs, m. [exeo], a going out or forth, egress, departure (class., esp. in the trop. signif.).
    I.
    Lit.:

    reditum mihi gloriosum injuria tua dedit, non exitum calamitosum,

    Cic. Par. 4, 29:

    omni exitu et pabulatione interclusi,

    Caes. B. G. 7, 44 fin.:

    exitum sibi parere,

    id. B. C. 3, 69, 3.—In plur.:

    singulorum hominum occultos exitus asservare,

    Caes. B. C. 1, 21, 4; 1, 25, 4. —Of things:

    introitusque elementis redditus exstat,

    Lucr. 6, 494:

    exitus ut classi felix faustusque daretur,

    a setting sail, departure, id. 1, 100:

    amnis,

    a flowing out, discharge, id. 6, 727: animaï (i. e. venti), a bursting or rushing out, id. 6, 586; cf. Quint. 1, 11, 7.—
    B.
    Transf., concr., way of egress, outlet, passage:

    exitum non habent, ac pervium non est,

    Varr. L. L. 5, § 145 Müll.:

    cum angusto portarum exitu se ipsi premerent,

    Caes. B. G. 7, 28, 3:

    in exitu paludis,

    mouth, Plin. 2, 103, 106, § 226:

    cibi,

    vent, id. 11, 34, 40, § 116 et saep.:

    si de multis nullus placet exitus,

    Juv. 6, 33.—In plur.:

    insula undique exitus maritimos habet,

    Cic. Verr. 2, 2, 75, § 185:

    septem exitus e domo fecerat,

    Liv. 39, 51, 5; Col. 6, 30, 8:

    alvorum,

    Plin. 21, 14, 48, § 82 et saep.
    II.
    Trop.
    A.
    A way out, an end, close, conclusion, termination (syn.: eventus, eventum).
    1.
    In gen.:

    hujus orationis difficilius est exitum quam principium invenire,

    end, close, Cic. de Imp. Pomp. 1, 3; cf.: quemadmodum expediam exitum hujus institutae orationis, non reperio, id. Fam. 3, 12, 2:

    exitus fuit orationis,

    Caes. B. G. 4, 8, 1:

    ut tragici poëtae, cum explicare argumenti exitum non potestis, confugitis ad deum,

    Cic. N. D. 1, 20, 53:

    adducta ad exitum quaestio est,

    id. Tusc. 5, 6, 15; cf.:

    ad exitum pervenire,

    id. Fam. 10, 22, 2; id. Or. 33, 116:

    ita magnarum initia rerum celerem et facilem exitum habuerunt,

    Caes. B. C. 3, 22 fin.:

    verba quae casus habent in exitu similes,

    at the end, Cic. Or. 49, 164; cf.

    in the foll.: fugam quaerebamus omnes, quae ipsa exitum non habebat,

    end, aim, id. Phil. 5, 16, 42:

    hinc omne principium, huc refer exitum,

    Hor. C. 3, 6, 6 et saep.:

    in exitu est meus consulatus,

    Cic. Mur. 37, 80; cf.: in exitu jam annus erat Liv. 35, 10, 1:

    superioris anni,

    id. 30, 26, 2:

    veris,

    Plin. 17, 22, 35, § 170:

    oppugnationis,

    Caes. B. C. 3, 9, 8:

    mimi, fabulae,

    the catastrophe, conclusion, Cic. Cael. 27, 65:

    vitae,

    end of life, latter end, Nep. Eum. 13; cf.:

    vitae mortisque,

    Vell. 2, 7, 1.—In plur.:

    tristes exitus habuit consulatus,

    Cic. Brut. 34, 128: eae causae sunt plenissimae, quae plurimos exitus dant ad ejusmodi degressionem, outlets, i. e. opportunities, id. de Or. 2, 77, 312: habent exitus aut in a aut in e, etc., Varr. L. L. 10, § 62 Müll.—
    2.
    In partic., end of life, end, death:

    natura ad humanum exitum (Romulum) abripuit,

    Cic. Rep. 1, 16 fin.:

    duravere usque ad Sejani exitum,

    Plin. 8, 58, 74, § 197; Amm. 14, 11:

    exitus in dubio est,

    Ov. M. 12, 522:

    Thrasymachi,

    Juv. 7, 204:

    saevus et illum exitus eripuit,

    id. 10, 127; 271.—In plur.:

    nonnumquam bonos exitus habent boni,

    Cic. N. D. 3, 37, 89:

    non igitur fatales exitus habuerunt,

    id. Div. 2, 9, 24.—
    3.
    A means, method, way, device, solution of a difficulty:

    cum autem exitus ab utroque datur conturbato errantique regi,

    Cic. Fin. 5, 22, 63:

    non solum viam quaestus invenerunt, verum etiam exitum ac rationem defensionis,

    id. Verr. 2, 3, 82, § 190:

    jam nullum fortunis communibus exitum reperietis,

    id. Dom. 47, 123.—
    B.
    Issue, result, event, i. q. eventus:

    si mihi alterutrum de eventu atque exitu rerum promittendum est,

    Cic. Fam. 6, 1, 5:

    in unum exitum spectare,

    id. de Or. 1, 20, 92:

    videtur ad exitum venisse quaestio,

    id. Tusc. 5, 7, 18; id. Fin. 2, 1, 3:

    neque exitum legis esse in meretrice publicanda,

    i. e. the law would be without proper effect, id. Inv. 2, 40, 118, v. the context:

    de exitu rerum sentire,

    Caes. B. G. 7, 52 fin.:

    incerto etiam nunc exitu victoriae,

    id. ib. 7, 62, 6:

    de exitu fortunarum suarum consultabant,

    id. ib. 7, 77, 1; cf. id. ib. 3, 8, 3; and:

    prudens futuri temporis exitum Caliginosa nocte premit deus,

    events, Hor. C. 3, 29, 29: ut quae rei publicae polliceremur, exitu praestaremus, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 3:

    exitum rei imponere,

    Liv. 37, 19, 1:

    quaestiones ad exitum perductae,

    id. 40, 19, 10:

    ad exitum spei pervenire,

    accomplishment, id. 5, 12, 4; so,

    serae exitum spei exspectare,

    id. 5, 6, 2:

    sine exitu esse,

    without result, id. 32, 40, 3.—In plur.:

    fortasse haec omnia meliores habebunt exitus,

    Cic. Fam. 2, 16, 6:

    quae (responsa haruspicum) aut nullos habuerint exitus aut contrarios,

    id. Div. 2, 24, 52:

    Liber vota bonos ducit ad exitus,

    Hor. C. 4, 8, 34; cf.:

    (fortuna) Belli secundos reddidit exitus,

    id. ib. 4, 14, 38.—Prov.:

    exitus acta probat,

    the event justifies the deed, Ov. H. 2, 85.

    Lewis & Short latin dictionary > exitus

  • 18 flumen

    flūmen, ĭnis, n. [id.], a flowing of water; and concr., a flood, stream, flowing or running water (syn.: fluvius, amnis, rivus).
    I.
    In gen. (mostly poet.): Romane, aquam Albanam cave lacu contineri, cave in mare manare suo flumine sinas, an old prophetic formula ap. Liv. 5, 16, 9:

    rapidus montano flumine torrens,

    Verg. A. 2, 305; cf. Ov. R. Am. 651:

    visendus ater flumine languido Cocytos errans,

    Hor. C. 2, 14, 17:

    inde sequemur Ipsius amnis iter, donec nos flumine certo Perferat,

    Val. Fl. 8, 189: et Tiberis flumen vomit in mare salsum, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 453 ed. Vahl.); cf.:

    teque pater Tiberine tuo cum flumine sancto,

    id. ib. 6, 1 (Ann. v. 55 ib.):

    donec me flumine vivo Abluero,

    in a living, running stream, Verg. A. 2, 719; cf.: quin tu ante vivo perfunderis flumine? Auct. ap. Liv. 1, 45, 6 (for which:

    aqua viva,

    Varr. L. L. 5, § 123 Müll.).—In plur.:

    nymphae venas et flumina fontis Elicuere sui,

    streams, Ov. M. 14, 788:

    frigida Scamandri,

    Hor. Epod. 13, 14:

    Symaethia circum Flumina,

    Verg. A. 9, 585:

    limosa potat,

    Ov. M. 1, 634; cf.:

    Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina,

    Hor. S. 1, 1, 69:

    maritima immittere in piscinas,

    Varr. R. R. 3, 17, 9.
    II.
    In partic., a river.
    A.
    Lit. (the predominant signif. of the word both in prose and poetry): quod per amoenam urbem leni fluit agmine flumen, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Ann. v. 177 ed. Vahl.); cf.:

    ut flumina in contrarias partes fluxerint,

    Cic. Div. 1, 35, 78:

    Scipio biduum moratus ad flumen, quod inter eum et Domitii castra fluebat,

    Caes. B. C. 3, 37, 1:

    aurea flumina,

    Lucr. 5, 911:

    habet non tantum venas aquarum terra, ex quibus corrivatis flumina effici possunt, sed et amnes magnitudinis vastae, etc.,

    Sen. Q. N. 3, 19; cf. Cic. Rep. 2, 5:

    nec ullum hoc frigidius flumen attigi,

    id. Leg. 2, 3, 6:

    nos flumina arcemus, dirigimus, avertimus,

    id. N. D. 2, 60, 152:

    una pars (Galliae) initium capit a flumine Rhodano, continetur Garumna flumine... attingit etiam flumen Rhenum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 1, 6 sq.; 1, 2, 7:

    inter montem Juram et flumen Rhodanum,

    id. ib. 1, 6, 1:

    flumen est Arar, quod, etc.,

    id. ib. 1, 12, 1:

    flumen Dubis,

    id. ib. 1, 38, 4:

    non Seres, non Tanain prope flumen orti,

    Hor. C. 4, 15, 24:

    Veliternos ad Asturae flumen Maenius fudit,

    Liv. 8, 13, 5 Drak. N. cr.:

    terrarum situs et flumina dicere,

    Hor. Ep. 2, 1, 252:

    secundo flumine ad Lutetiam iter facere coepit,

    with the stream, Caes. B. G. 7, 58, 5 (cf. secundus, 2. a.):

    magnum ire agmen adverso flumine,

    against the stream, Caes. B. G. 7, 60, 3; cf. Verg. G. 1, 201; Liv. 24, 40. —Prov.:

    flumine vicino stultus sitit, like,

    starves in the midst of plenty, Petr. Fragm. p. 899 Burm.—
    2.
    Transf., of other things which flow in streams or like streams, a stream, flood ( poet. and in post-Aug. prose):

    sanguinis,

    Lucr. 2, 354; 4, 1029:

    largoque humectat flumine vultum,

    flood of tears, Verg. A. 1, 465:

    laeta magis pressis manabunt flumina mammis,

    streams of milk, id. G. 3, 310:

    flumina jam lactis, jam flumina nectaris,

    Ov. M. 1, 111: rigido concussae flumine nubes Exonerabantur, a torrent of rain, Petr. poët. Sat. 123; cf.:

    ut picis e caelo demissum flumen,

    a stream of pitch, Lucr. 6, 257:

    magnesia flumine saxa,

    in the magnetic stream, id. 6, 1064:

    effusaeque ruunt inopino flumine turbae,

    i. e. in a vast stream, Sil. 12, 185; cf. Verg. A. 11, 236:

    aëris,

    a current of air, App. de Mund. p. 61, 33 Elm. p. 258 Bip.—
    B.
    Trop., of expression, a flow, fluency, stream:

    orationis flumine reprehensoris convicia diluuntur,

    Cic. N. D. 2, 7, 20:

    flumen orationis aureum,

    id. Ac. 2, 38, 119:

    orationis,

    id. de Or. 2, 15, 62; cf.:

    flumen verborum volubili tasque,

    id. Or. 16, 53:

    gravissimorum op timorumque verborum,

    id. de Or. 2, 45, 188:

    inanium verborum,

    id. N. D. 2, 1, 1:

    Lysias... puro fonti quam magno flumini propior,

    Quint. 10, 1, 78; 9, 4, 61; cf. id. 10, 1, 61; Petr. 5 fin. —And fig.:

    neque concipere neque edere partum mens potest, nisi ingenti flumine litterarum inundata,

    Petr. 118.

    Lewis & Short latin dictionary > flumen

  • 19 tractus

    1.
    tractus, a, um, Part. and P. a. of traho.
    2.
    tractus, ūs, m. [traho], a drawing, dragging, hauling, pulling, drawing out, trailing.
    I.
    Lit. (mostly poet.):

    tractu gementem Ferre rotam,

    Verg. G. 3, 183:

    tractu taurea terga domant,

    Val. Fl. 6, 359:

    modicus tractus (al. tractatus),

    Plin. 9, 46, 70, § 153:

    aut si qua incerto fallet te littera tractu,

    stroke, Prop. 4 (5), 3, 5:

    continuus subitarum tractus aquarum,

    i. e. a drinking, Luc. 4, 368; cf.:

    aëra pestiferum tractu,

    i.e. a drawing in, inhalation, id. 7, 412:

    repetitaque longo Vellera mollibat nebulis aequantia tractu,

    Ov. M. 6, 21: harenam fluctus trahunt... Syrtes ab tractu nominatae, i. e. from Gr. surô, = traho;

    because of this drawing,

    Sall. J. 78, 3:

    (risus) interdum quodam etiam corporis tractu lacessitur,

    i. e. movement, Quint. 6, 3, 7.—Of a serpent, a drawing itself along, a creeping, crawling:

    squameus in spiram tractu se colligit anguis,

    Verg. G. 2, 154; Ov. M. 15, 725; Claud. B. Get. 22; id. II. Cons. Stil. 172.—
    2.
    Concr., a train, track, course:

    nonne vides longos flammarum ducere tractus,

    long trains, Lucr. 2, 207: flammarum, Verg. G. 1, 367; Luc. 2, 270: (Phaëthon) longo per aëra tractu Fertur, in a long train (of fire), Ov. M. 2, 320:

    longo per multa volumina tractu Aestuat unda minax,

    Luc. 5, 565; so of the course of the moon, Cic. Div. 2, 46, 97;

    of the Nile,

    Luc. 10, 257:

    (Cydnus) leni tractu e fontibus labens puro solo excipitur,

    Curt. 3, 4, 8:

    aquarum,

    id. 5, 3, 2:

    ut arborum tractu equitatus hostium impediretur,

    Nep. Milt. 5, 3;

    of the wind,

    Val. Fl. 1, 614; cf. Manil. 1, 532; 3, 366. —
    B.
    Transf., a space drawn out, i. e. a stretch, extent, tract of a thing (class.):

    castrorum,

    Liv. 3, 28, 1:

    cujus (urbis) is est tractus ductusque muri, ut, etc.,

    Cic. Rep. 2, 6, 11 Moser N. cr.:

    cum mediae jaceant immensis tractibus Alpes,

    Luc. 2, 630; and Claud. Rapt. Pros. 3, 9. —
    2.
    Concr., of places, a territory, district, region, tract of land (class.;

    syn.: regio, plaga): oppidi,

    Caes. B. C. 3, 112:

    corruptus caeli tractus,

    Verg. A. 3, 138 Serv.:

    tractus ille celeberrimus Venafranus,

    Cic. Planc. 9, 22:

    tractus uter plures lepores, uter educet apros,

    Hor. Ep. 1, 15, 22:

    tractu surgens oleaster eodem,

    Verg. G. 2, 182:

    genera (vitium) separari ac singulis conseri tractibus, utilissimum,

    Plin. 17, 22, 35, § 187; Flor. 1, 15, 2.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., course, progress, movement:

    tractus orationis lenis et aequabilis,

    course, movement, current, Cic. de Or. 2, 13, 54; cf.:

    in omni corpore, totoque, ut ita dixerim, tractu (orationis),

    Quint. 9, 4, 61:

    cetera continuo magis orationis tractu decurrunt,

    id. 5, 8, 2.—
    2.
    Of time, space, lapse, period:

    quod neque clara suo percurrere fulmina cursu Perpetuo possint aevi labentia tractu,

    Lucr. 1, 1004; 5, 1216:

    eodem tractu temporum nituerunt oratores, etc.,

    Vell. 2, 9, 1:

    aetatis,

    Val. Max. 8, 13, ext. 2:

    hoc legatum Cum voluerit, tractum habet, quamdiu vivat is, a quo, etc.,

    duration, period, Dig. 32, 1, 11. —
    B.
    In partic., a drawing out, protracting, lengthening, protraction, extension, length:

    quanta haesitatio tractusque verborum!

    drawling, Cic. de Or. 2, 50, 202:

    pares elocutionum,

    Quint. 4, 2, 118:

    illa (historia) tractu et suavitate atque etiam dulcedine placet,

    extent, copiousness, Plin. Ep. 5, 8, 10.—
    2.
    Of time:

    durante tractu et lentitudine mortis,

    Tac. A. 15, 64:

    belli,

    id. ib. 15, 10.—
    3.
    In gram.:

    in tractu et declinatione talia sunt, qualia apud Ciceronem beatitas et beatitudo,

    a lengthening in derivation, Quint. 8, 3, 32 Spald.

    Lewis & Short latin dictionary > tractus

  • 20 tractus

    I 1. a, um
    part. pf. к traho
    2. adj.
    1) (про)исходящий, возникший ( ab isto initio C)
    2) непрерывный, плавный, безостановочный ( genus orationis C)
    II tractus, ūs m. [ traho ]
    1) тяга, протягивание, волочение, таскание
    rota tractu gemens V — колесо, визжащее при таскании, т. е. визг проезжающего колеса
    harēnam et saxa ingentia fluctūs trahunt...; Syrtes ab tractu nominatae Sl — волны натаскивают песок и огромные скалы...; Сирты (и) названы (так) от слова «таскать»
    2) растягивание ( tractu taurea terga domare VF); вытягивание (пряжи), прядение ( vellĕra tractu mollire O)
    in spiram tractu se collĭgit anguis V — потянувшись, змея свивается в клубок
    3) втягивание (в себя), вбирание, проглатывание (continuus t. aquarum Lcn)
    4)
    а) течение, протекание ( tractus maris V)
    б) движение ( corporis Q); ход, поток, плавность (verborum C; orationis C, Q)
    5) росчерк (пера), черта
    6) полоса, след ( flammarum Lcr); вереница, ряд ( arborum Nep)
    7) протяжение, расположение ( oppĭdi Cs)
    8) местность, край, область
    t. caeli V — воздух, атмосфера
    9) медлительность, затяжной характер (belli T; mortis T)

    Латинско-русский словарь > tractus

См. также в других словарях:

  • Partes orationis — Unter Wortart (auch: Wortklasse, Redeteile (partes orationis); englisch: part of speech) versteht man die Klasse von Wörtern einer Sprache auf Grund der Zuordnung nach gemeinsamen grammatischen Merkmalen. Die Wortartlehre versucht eine… …   Deutsch Wikipedia

  • Genĕra oratiōnis — Genĕra oratiōnis, Arten einer Rede, s.d …   Pierer's Universal-Lexikon

  • partes orationis —    (loc.s.f.pl.) parti del discorso. particula (s.f.) comma …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • Jorge de Trebisonda — Jorge de Trebisonda. Jorge de Trebisonda (en latín Trapezuntius) (Creta, 4 de abril de 1395 Roma, 12 de agosto de 1486) fue un filósofo y humanista bizantino, uno de los pioneros del Renacimiento italiano …   Wikipedia Español

  • parler — Parler: Loqui, Fari, Fabulari, Crepare, Verba facere, Mittere vocem, Voces facere, Sermocinari. {{t=g}}paralaléin,{{/t}} esse puto (ait Budaeus) quod lingua vernacula pro verbo loqui, Verba facere, dicit Parler, et {{t=g}}paralalian,{{/t}} quod… …   Thresor de la langue françoyse

  • Aristotle — For other uses, see Aristotle (disambiguation). Ἀριστοτέλης, Aristotélēs Marble bust of Aristotle. Roman copy after a Gree …   Wikipedia

  • Common Era — BCE redirects here. For other uses, see BCE (disambiguation). Era Vulgaris redirects here. For the Queens of the Stone Age album, see Era Vulgaris (album). Common Era (sometimes Current Era[1] or Christian Era[2]), abbreviated as CE, is an… …   Wikipedia

  • Ars grammatica — An Ars grammatica is a generic or proper title for surveys of Latin Grammar.Extant works known as Ars grammatica have been written by *Aelius Donatus *Maurus Servius Honoratus *Diomedes Grammaticus *Charisius *Pseudo Remmius PalaemonThe most… …   Wikipedia

  • Pedro Simón Abril — (Alcaraz, Albacete 1530 Medina de Río Seco, Zaragoza, 1595), humanista, helenista, pedagogo, traductor español. Contenido 1 Biografía 2 Obras 2.1 …   Wikipedia Español

  • Ars grammatica — (Искусство грамматики)  общее название исследований грамматики латинского языка. До наших дней сохранились труды под названием Ars grammatica, написанные Элием Донатом, Диомедом, Реммием Палемоном, Харисеем и Мавром Сервием Гоноратом. Самая… …   Википедия

  • Myrops, S. — S. Myrops (13. Juli al. 3. Dec.). Die hl. Myrops (nicht Myrope). – »die Myrrhenspenderin« – hatte diesen Namen, »weil sie die aus den Leibern der hhl. Apostel und Martyrer fließende Feuchtigkeit sammelte und mittelst derselben die Kranken… …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»