okucie

См. также в других словарях:

• okucie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. okuć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}okucie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. okuć {{/stl 8}}{{stl 7}} metalowy element drzwi, okien, skrzyń, mebli itp …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• okucie — n I 1. rzecz. od okuć. 2. lm D. okucieuć «metalowe, często ozdobne, umocnienie zwykle drewnianych przedmiotów: drzwi, opraw ksiąg, skrzyń, kufrów, szaf itp.» 3. lm D. okucieuć «element stolarki budowlanej (okiennej, drzwiowej), np. zamek, zasuwa …   Słownik języka polskiego

• БУГЕЛЬ СВАЙНЫЙ — стальное кольцо, надеваемое на верхний конец деревянной сваи для предохранения её от разрушения при забивке (Болгарский язык; Български) гривна на пилот (Чешский язык; Čeština) zděř piloty (Немецкий язык; Deutsch) Rammhaube (Венгерский язык;… …   Строительный словарь

• but — m IV, D. buta, Ms. bucie; lm M. y 1. «wierzchnie okrycie stopy lub stopy i kostki, czasem również łydki, przeważnie skórzane, gumowe lub płócienne, z mocną częścią spodnią (podeszwą), chroniącą stopę od obrażeń przy chodzeniu, oraz niekiedy z… …   Słownik języka polskiego

• narożnik — m III, D. a, N. narożnikkiem; lm M. i 1. «miejsce zetknięcia się dwóch ścian zewnętrznych; węgieł, róg; pomieszczenie wybudowane w tym miejscu» Narożniki domu. 2. «ozdoba albo okucie służące do umocnienia połączenia krawędzi, rogów czegoś (np.… …   Słownik języka polskiego

• obręcz — ż VI, DCMs. y; lm M. e, D. y 1. «pasek metalowy stanowiący okucie koła wozu lub (niekiedy drewniany) przytrzymujący klepki beczki» Obręcz koła. Obręcz na beczce. 2. «część koła samochodu, roweru itp., na którą nakłada się ogumienie» 3. «rodzaj… …   Słownik języka polskiego

• podkówka — ż III, CMs. podkówkawce; lm D. podkówkawek 1. zdr. od podkowa (tylko w zn. 1 i 2) a) w zn. 1: Konie dzwonią podkówkami. b) w zn. 2: ◊ Wykrzywić, wygiąć usta w podkówkę «ułożyć usta, wargi kącikami w dół, okazując chęć do płaczu» 2. «okucie… …   Słownik języka polskiego

• podkuć — dk Xa, podkućkuję, podkućkujesz, podkućkuj, podkućkuł, podkućkuty podkuwać ndk I, podkućam, podkućasz, podkućają, podkućaj, podkućał, podkućany 1. «przybić podkowy do kopyt, zwykle konia» Podkuć konia. Źle podkuty koń. 2. «przybić, umocować od… …   Słownik języka polskiego

• podkuwka — ż III, CMs. podkuwkawce; lm D. podkuwkawek «dolne okucie sań» …   Słownik języka polskiego

• podwięź — ż V, DCMs. podwięźęzi; lm M. podwięźęzie, D. podwięźęzi żegl. «metalowe okucie na jachcie służące do przymocowywania want» …   Słownik języka polskiego

• rozkuć — dk Xa, rozkućkuję, rozkućkujesz, rozkućkuj, rozkućkuł, rozkućkuty rozkuwać ndk I, rozkućam, rozkućasz, rozkućają, rozkućaj, rozkućał, rozkućany 1. «uderzając mocno, rozbić okowy, łańcuchy, okucie itp.; uwolnić kogoś ze skuwających go więzów»… …   Słownik języka polskiego