-
1 Nomen proprium
Nomen proprium (лат.) n = =, ..mina..pria грам. и́мя со́бственное -
2 Nomen proprium
лат. n = =,..mina..pria грам. -
3 Nomen proprium
сущ.лат. имя собственное -
4 Nomen
-
5 communis
1) общий, то, что есть предметом общей собственности, общности имущественных прав, на основании договора товарищества или других соглашений, nihil interest, cum societate, an sine societ. res inter aliquos communis sit (1. 2 D. 10, 3);comm. pro diviso - pro indiviso (1. 5 § 16 D. 27, 9. l. 5 D. 45, 3);
communi dividundo judicium s. actio (tit. D. 10, 3. C. 3, 37);
in commune conferre, redigere, вносить, возвращать в состав общей наследственной массы, подлежащей разделу, все то, что было получено наследниками от умершего ранее (1. 1 § 11. 16 D. 37, 6);
in commune (= communiter) rem emere (1. 33. 52 § 13 D. 17, 2);
fundus mihi tecum comm. (1. 8 D. 6, 1);
comm. ager meus et tuus (l. 6 § 4 B. 39, 3);
comm. aedes (1. 11 D. 10, 3. 1. 18 § 5 D. 39, 2);
c. hereditas (I. 35 D. 2, 14);
c. servus (1. 5 D. 45, 3);
c. servitus (1. 19 D. 8, 5);
communi dividundo judicium s. actio (tit. D. 10, 3. C. 3, 37);
communiter (adv.) обще, вместе, comm. rem agere, negotium gerere (l. 31. 32 D. 17, 2);
comm. (прот. separatim) uti frui (1. 14 D. 33, 2);
comm. sibi et Titio stipulari, comm. duobus legare (1. 56 pr. D. 45, 1);
comm. rem habere (1. 84 § 13 D. 30);
2) в особ. общий, всеобщий, quaedam naturali jure communia sunt omnium (1. 2 D. 1, 8), comm. usus fluminum public., maris, aeris etc. (1. 24 pr. D. 39, 2. 1. 3 § 1 D. 43, 8);comm. deberi (1. 36 pr. D. 29, 1).
jus omnibus animalibus comm. - jus naturale;
jus comm. omnium hominum-jus gentium (1. 1 § 4. 1. 9 D. 1, 1);
jus comm. (civium Rom.), противоп. privilegium (I. 15 D. 28, 6. 1. 20 pr. D. 29, 1);
jure comm. прот. jur. militari) testamentum facere, heredem scribere posse etc. (1. 11 pr. 1. 25. 34 § 1. 1. 36 § 4. 1. 38 § 1. eod. 1. 7 D. 28, 3. 1. 8 § 4 D. 29, 7);
comm. jus universae cognationis, прот. proprium jus (1. 195 § 2 D. 50, 16);
comm. nomen, прот. proprium n. (1. 233 § 2 eod. 1. 2 § 5 D. 1, 2);
comm. delictum прот. militare d. (I. 1 D. 38, 12);
c. consilium plurium, прот. proprium c. (1. 15 § 2 D. 43, 24);
c. consensus (1. 7 § 19 D. 2, 14), opinio (1. 6 C. 7, 21), utilitas (1. 51 § 2 D. 9, 2), culpa (1. 9 § 1 D. 45, 2), periculum (1. 13 D. 50, 1);
qui comm. causam omnis sui numeri persequitur, прот. procurator in rem suam datus (l. 8 § 2 D. 3, 3); (1. 10 § 4 D, 49, 1): (1. 7 D. 2, 11);
comm. debitores (1. 14 D. 20, 5);
c. pater (1. 9. 12. 13. C. 6, 20), frater (I. 34 § 2 D. 23, 2), filius (1. 25 pr. D. 35, 2);
communiter (adv.) вообще (1. 33 pr. D. 9, 2);
3) иметь что с кем-нибудь общее, быть в связи, plures controversiae nihil sibi communes (I. 21 pr. D. 4, 8);comm. accipiendum, dicendum esse (1. 1 § 5 D. 15, 1. 1. 12 § 1 D. 16, 3), comm. appellari (1. 163 D. 50, 16).
nihil commune habet proprietas cum possessione (1. 12 § 1 D. 41, 2);
4) обыкновенные, comm. аuxilium, прот. extraordinarium aux. (1. 16 pr. D. 4, 4);communiter (adv.) вместе: una communiterve nati (1. 4 § 1 D. 38, 10).
comm. d ies, прот. fasti (1. 2 C. 1, 24);
comm. usurae, прот. nauticum foenus (1. 1 C. 4, 33).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > communis
-
6 suus
a, um (gen. pl. тж. suum Ter)1) свой (тк. для 3 л.), его, ему принадлежащий или свойственный, (свой) собственный (иногда с усил. частицами - met и -pte)aliquid suum facere L — присвоить себе что-л., овладеть чём-л.s. accusator fuit Nep — он был своим собственным обвинителемsuo Marte pugnare L — сражаться на свой лад, по-своемуhunc sui cives e civitate ejecerunt C — его (Ганнибала) собственные сограждане изгнали из государства2) надлежащий, естественный, подлинный, установленный или нормальныйnomen (или verbum) proprium et suum C — подлинное и собственное значение слова, слово в собственном своём смыслеsuae aetatis factus Dig, CJ — достигший совершеннолетияsuo tempore C — своевременно, в своё время (ср. 6.)sua tempora complere C — выполнить установленные срокиsui juris esse Dig — быть полноправным, т. е. свободным3) принадлежащий себе, свободныйancilla, quae mea fuit hodie, sua nunc est Pl — служанка, сегодня (ещё) принадлежавшая мне, теперь свободна4) самостоятельный, независимый ( in disputando C)inaestimabile bonum est suum fieri Sen — неоценимое благо — быть свободным5) личныйquod est cujusque maxime suum C — то, что в каждом есть наиболее личного (своеобразного)stat sua cuique dies V — каждому предназначен свой день (т. е. кончины)6) благоприятный, выгодный, удобныйsuo loco pugnare или pugnam facere Sl — сражаться в удобной местностиsuo vento H (aestu L) ire — идти с попутным ветром (течением)alicui suam occasionem dare L — предоставить кому-л. благоприятный случайex incommodo alieno suam occasionem petere L — стремиться извлечь для себя выгоду из чужой бедыaliquem suum facere L, Pt, Ap, St — привлечь кого-л. на свою сторону. — см. тж. suum -
7 transire
1) переходить, per lubriсит trans. (1. 7 § 2 D. 9, 2. 1. 6 D. 33, 3. 1. 27 § 3 D. 7, 1. 1. 38 D. 8, 3). 2) мимо проходить, a) о месте: quilibet transiens (1. 7 § 3 D. 47, 2. 1. 5 C. 6, 2);3) oканчивать, миновать: trans. annum XXV (1. 5 § 1 C. 2, 53). 4) отправляться: a) куда (1. 35 § 6 D. 4, 6. 1. 30 § 5 D. 32); на сторону неприятеля = transfugere (1. 19 C. 8, 51);b) о времени = praeterire s. 1 (1. 4 C. 4, 9).
b) пользoваться чем, приступать к чему: trans. ad interdictum (1. 1 § 1 D. 39, 11);
c) xoдить: trans. per multos dominos (1. 2 § 9 D. 37, 1);
d) превращаться в, trans. (получить другое название) in aliud s. proprium nomen, in alium contractum (1. 1 § 4. 1. 7 § 1. 2 D. 2, 14. 1. 2 D, 46, 2);
trans. (causam) доводить) ad condemnationem (1. 16 § 6 D. 20, 1);
e) nepexoдить к кому (1. 32 pr. D. 35, 2. 1. 6 § 2 D. 5, 2. 1. 190 D. 50, 17. 1. 175 § 1 eod. 1. 9 § 2 D. 44, 2. 1. 15 pr. D. 1, 7. 1. 18 D. 7. 4);
5) нарушать: trans. legis praecepta (1. un. C. 8, 13. 1. 1 C. 1, 24).periculum (1. 9 § 9 D. 12, 1).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > transire
См. также в других словарях:
NOMEN Proprium — apud Romanos, liberâ Republicâ, non aliud quam Praenomen erat, ut supra vidimus: Hoc fratres coguatique a se invicem discernebantur, ita; M. Tullius Cicero et Q. Tullius Cicero. Sub Imperatoribus vero, Nomen proprium, personas varias a se invicem … Hofmann J. Lexicon universale
nomen proprium — См. nomen actionis … Пятиязычный словарь лингвистических терминов
Nomen proprium — мн. nomina propria (лат.) См. имя собственное … Справочник по этимологии и исторической лексикологии
Nomen proprium — Eigenname * * * No|men prọ|p|ri|um, das; , Nomina propria (Sprachwiss.): Eigenname. * * * No|men prọ|pri|um, das; , Nomina propria (Sprachw.): Eigenname … Universal-Lexikon
Nomen proprium — No|men pro|pri|um* das; , Nomina propria <zu lat. proprius »eigen(tümlich)«> Eigenname … Das große Fremdwörterbuch
Nomen proprium — No|men pro|p|ri|um, das; , ...mina ...pria <lateinisch> (Eigenname) … Die deutsche Rechtschreibung
NOMEN — inrantibus impositum, perectâ Circumcisione Iudaeis, aliis post lustrationem: Omnibus enim gentibus Nomma sua erant seu vocabula, aliis signa, praeter Atlantes, de quibus Pomp. Mela l. 1. c. 8. Ex his, qui ultra deserta esse memoraxtur, Atlantes… … Hofmann J. Lexicon universale
Proprium — (das n., lat. proprium ‚das Besondere, Eigentümliche‘) steht für: die notwendige Eigenschaft oder Eigentümlichkeit, auch wesentliches Merkmal genannt, in der Philosophie, siehe Prädikabilien das Selbst, das Ich, die Identität, das Selbstgefühl in … Deutsch Wikipedia
Nomen — Hauptwort; Namenwort; Dingwort; Substantiv * * * No|men 〈n.; s, od. mi|na; Gramm.〉 → Lexikon der Sprachlehre 1. 〈i. w. S.〉 deklinierbares Wort (Substantiv, Pronomen … Universal-Lexikon
Nomen — No|men 〈n.; Gen.: s, Pl.: mi|na; Gramm.〉 1. deklinierbare Wortart, Nennwort, z. B. Substantiv, Pronomen, Adjektiv; →a. s. Denominativ 2. Nomen est omen (eigtl.: Nomen et omen) der Name hat (ist) zugleich eine Vorbedeutung, dieser Name sagt alles… … Lexikalische Deutsches Wörterbuch
Nomen [2] — Nomen (lat.), 1) Name (s.d.), Benennung; 2) Nennwort; scheidet sich in N. substantivum, (Hauptwort) u. N. adjectivum (Beiwort); das erstere wieder in N. appellativum (s. Appellativum) u. N. proprium (Eigenname) … Pierer's Universal-Lexikon