naręcze

См. также в других словарях:

• naręcze — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. naręczeczy {{/stl 8}}{{stl 7}} ilość czegoś, którą da się unieść na rękach; wiązka : {{/stl 7}}{{stl 10}}Naręcze kwiatów, chrustu. Przynosił jej piwonie całymi naręczami. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• naręcze — n I; lm D. naręczeczy «pewna ilość, liczba czegoś, tyle, ile da się unieść na rękach; wiązka» Naręcze kwiatów, gałęzi. Znosić coś, zbierać coś całymi naręczami …   Słownik języka polskiego

• brzezina — ż IV, CMs. brzezinanie; lm D. brzezinain 1. «las brzozowy, zarośla brzozowe» Za brzeziną była polanka. 2. «drewno brzozy, cięte gałęzie brzozowe» Naręcze brzeziny. Szczapki brzeziny. Bryczka umajona brzeziną. 3. rzad. «brzoza» …   Słownik języka polskiego

• dźwigać — ndk I, dźwigaćam, dźwigaćasz, dźwigaćają, dźwigaćaj, dźwigaćał, dźwigaćany dźwignąć dk Va, dźwigaćnę, dźwigaćniesz, dźwigaćnij, dźwigaćnął, dźwigaćnęła, dźwigaćnęli, dźwigaćnięty, dźwigaćnąwszy 1. «podnosić, unosić z wysiłkiem w górę zwykle coś… …   Słownik języka polskiego

• kwiat — m IV, D. u, Ms. kwiecie; lm M. y 1. «końcowy odcinek pędów roślin, o gęsto skupionych, silnie przeobrażonych liściach, często barwnych, będący organem rozmnażania płciowego» Kwiaty obupłciowe, owadopylne. Kwiaty floksów, tulipanów, nenufarów.… …   Słownik języka polskiego

• naręcz — ż VI, DCMs. y; lm M. e, D. y → naręcze …   Słownik języka polskiego

• walić — ndk VIa, walićlę, walićlisz, wal, walićlił, walićlony walnąć dk Va, walićnę, walićniesz, walićnij, walićnął, walićnęła, walićnęli, walićnięty, walićnąwszy 1. tylko ndk «powodować rozpadanie się, upadek czegoś; burzyć, rozwalać, przewracać coś»… …   Słownik języka polskiego