Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

nūntiō

  • 1 nūntiō

        nūntiō (not nūnc-), āvī, ātus, āre    [nuntius], to announce, declare, report, relate, narrate, make known, inform, give intelligence of: occiso Roscio, qui primus Ameriam nuntiat? is the first to bring word?: Bene, nuntias, bring good news, T.: quā re nuntiatā, Caesar, etc., on hearing this, Cs.: si ne sensūs quidem vera nuntiant: re nuntiatā ad suos, Cs.: tibi hoc: nuntiare, prope omnes navīs adflictas esse, Cs.: regi vestro, regem deos facere testīs, L.: quem ad Sullam nuntiatum mittit, facere, etc., S.: nuntiat patri abicere spem, Ta.: aquatores premi nuntiantur, Cs.: ruere in agris nuntiabantur tecta, L.: adesse eius equites nuntiabantur, Cs.: nuntiatum est nobis a M. Varrone venisse eum Romā: nuntiato, when the news came, L., Ta. — To give orders, carry commands, direct: qui Catilinae nuntiaret, ne eum alii terrerent, S.: mittit, qui nuntiarent, ne hostīs lacesserent, Cs.: nuntiatum, ut prodiret.
    * * *
    nuntiare, nuntiavi, nuntiatus V TRANS
    announce/report/bring word/give warning; convey/deliver/relate message/greeting

    Latin-English dictionary > nūntiō

  • 2 nuntio

    nuntĭo ( nunc-), āvi, ātum, 1, v. a. [nuntius], to announce, declare, report, relate, narrate, make known, inform, give intelligence of, etc. (cf.: narro, indico, trado, scribo, dico, certiorem facio, etc.).
    I.
    In gen., alike of verbal and of written communications; constr. acc. of thing and dat. of person; for the acc. may stand an acc. and inf., a clause with ut or ne and subj., or subj. alone, or with de and abl.; for the dat. an acc. with ad (ante-class.); in pass., both personal and impersonal, the latter most usually, esp. in perf. nuntiatum est, [p. 1229] with subj.-clause.
    A.
    Act.
    1.
    With acc. of thing (dat. of person):

    non dubito quin celerius tibi hoc rumor, quam ullius nostrum litterae nuntiārint,

    Cic. Att. 1, 15, 1:

    horas quinque puer nondum tibi nuntiat,

    Mart. 8, 67, 1:

    senatui ac populo victoriam,

    Suet. Ner. 1:

    ut nuntiarem nuntium exoptabilem,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    voluptatem magnam,

    Ter. Heaut. 1, 2, 10:

    quid est, quod percipi possit, si ne sensus quidem vera nuntiant,

    Cic. Ac. 2, 25, 79:

    talia tibi,

    Plin. Ep. 5, 17, 6:

    horas,

    to tell the time of day, Mart. 8, 67, 1; 10, 48, 1; cf. Tac. A. 15, 30.—
    2.
    With clause:

    qui nuntiarent, prope omnes naves afflictas esse,

    Caes. B. G. 5, 10; 4, 11, 6:

    nuntiate regi vestro, regem Romanum deos facere testes,

    Liv. 1, 22, 7:

    litterae tuae laeta continebant, quod te in urbe teneri nuntiabant,

    Plin. Ep. 5, 9, 1:

    visus est talis, qualem esse eum tuae mihi litterae nuntiārant,

    Cic. Att. 1, 19, 11.—With ut, ne, or subj.:

    Catilinae nuntiare, ne eum Lentulus aliique terrerent,

    Sall. C. 48, 4:

    deligit centurionem qui nuntiaret regibus ne armis disceptarent,

    Tac. A. 2, 65:

    nuntiatum, ut prodiret,

    Cic. de Or. 2, 86, 358:

    Vibius nuntiavit Pisoni Romam ad dicendam causam veniret,

    Tac. A. 2, 79:

    jubet nuntiare miserae, dicendam ad causam postero die adesset,

    id. ib. 11, 37; Dig. 49, 14, 44.—
    3.
    With inf.:

    ergo nuntiat patri abicere spem et uti necessitate,

    Tac. A. 16, 11 init.
    4.
    Absol.: Ly. Salutem multam dicito patrono. Cu. Nuntiabo, I will do so, Plaut. Curc. 4, 2, 38.—
    B.
    Passive constructions.
    1.
    Pers.:

    utinam meus nunc mortuos pater ad me nuntietur,

    Plaut. Most. 1, 3, 76:

    aquatores premi nuntiantur,

    Caes. B. C. 1, 73:

    crebris motibus terrae ruere in agris nuntiabantur tecta,

    Liv. 4, 21, 5:

    (tribuni) summā vi restare nuntiabantur,

    id. 4, 58, 4; 22, 54, 9:

    hoc adeo celeriter fecit, ut simul adesse, et venire nuntiaretur,

    Caes. B. G. 3, 36:

    jamjam adesse ejus equites nuntiabantur,

    id. ib. 1, 14; Plin. Ep. 3, 7, 1.—
    2.
    Impers.:

    conantibus, priusquam id effici posset, adesse Romanos nuntiatur,

    Caes. B. G. 6, 4, 1:

    Caesari nuntiatur Sulmonenses cupere, etc.,

    id. B. C. 1, 18, 1:

    nuntiatur Afranio magnos commeatus ad flumen constitisse,

    id. ib. 1, 51, 1:

    non dubie mihi nuntiabatur Parthos transīsse Euphratem,

    Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Verr. 2, 5, 34, § 87; id. Mil. 18, 48:

    nuntiatum est nobis a M. Varrone, venisse eum Romā,

    Cic. Ac. 1, 1, 1:

    cum paulo esset de hoc incommodo nuntiatum,

    id. Verr. 2, 5, 16, § 41:

    nuntiatumque Hannibali est,

    Liv. 23, 19, 11; Cic. Fam. 11, 12, 1; Tac. A. 2, 79.— Absol.:

    occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat?

    who will be the first bearer of the tidings? Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    bene, ita me di ament, nuntias,

    you bring good news, Ter. Hec. 4, 4, 20.—
    II.
    In partic., in jurid. Lat., to denounce, inform against:

    causam pecuniae fisco,

    Dig. 49, 14, 39; cf.:

    cum heres decessisset, exstitit qui bona nuntiaret,

    ib. 29, 5, 22: opus novum, to inform against a work undertaken by another to one's injury:

    opus novum, si tibi nuntiavero,

    ib. 4, 7, 3; 16; 43, 20, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > nuntio

  • 3 nuntio

    to announce, report, relate.

    Latin-English dictionary of medieval > nuntio

  • 4 ad - nūntiō (ann-)

        ad - nūntiō (ann-) —, —, āre,    to announce, make known.Pass. with acc. and inf., Cu.

    Latin-English dictionary > ad - nūntiō (ann-)

  • 5 dē-nūntiō

        dē-nūntiō āvī, ātus, āre,    to announce, declare, denounce, menace, threaten, intimate, order, command: inimicitias mihi: populo R. servitutem: ab amico timor denuntiari solet?: sese procuratorem esse: eos cavendos esse: quid de summā rei p. sentires: mihi, ut ad te scriberem: ante denuntio, abstineant, etc.: venisset, si esset denuntiatum.—In public life, to announce, intimate, declare, pronounce, proclaim, direct, order, command: bellum, quod denuntiatum indictumque non esset: se non neglecturum, etc., Cs.: se scire quae fierent, Cs.: populo, Aemilium pugnasse, etc., L.: Gallonio, ut excederet Gadibus, gave orders, Cs.: per vicos urbīsque, ut commeatūs expedirent, L.: ei senatus, ne oppugnaret, etc.: venerant denuntiatum Fabio senatūs verbis, ne, etc., L.: Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant, L.: centurionibus exsequi, Ta.—In religion, to portend, threaten, foretell, warn, direct: quibus portentis magna populo R. bella denuntiabantur: Celaeno tristīs denuntiat iras, V.: a deo denuntiatum, ut exeamus e vitā.—In law, to give formal notice: iudici: domum, to serve notice at the house: testimonium eis, summon them as witnesses: in iudicium, give notice to attend: fratres saltem ex hibe: ‘non denuntiavi,’ I have not summoned them: de isto fundo Caecinae, to serve notice of an action: in foro denuntiat fundum illum suum esse, makes claim.—Fig., of things, to give notice, make known, signify, indicate: terra adventūs hostium multis indiciis ante denuntiat: illa arma non periculum nobis denuntiant: Caeruleus (color) pluviam denuntiat, V.: hoc data arma denuntiant, Ta.

    Latin-English dictionary > dē-nūntiō

  • 6 ē-nūntiō

        ē-nūntiō āvī, ātus, āre,    to speak out, say, express, assert: cum verbo res eadem enuntiatur ornatius: sententias breviter: plane quid sentiam. — To divulge, disclose, reveal, betray: mysteria: iure iurando, ne quis enuntiaret, sanxerunt, Cs.: sociorum consilia adversariis: rem Helvetiis per indicium, Cs.

    Latin-English dictionary > ē-nūntiō

  • 7 inter-nūntiō

        inter-nūntiō —, —, ēre,    to exchange messages, negotiate: utri transgrederentur, L.

    Latin-English dictionary > inter-nūntiō

  • 8 ob-nūntiō

        ob-nūntiō āvī, ātus, āre,    to tell, report, announce (of bad news): Primus obnuntio, T.—In augury, to announce an adverse omen, prevent by declaring unfavorable auspices: consul consuli obnuntiasti.

    Latin-English dictionary > ob-nūntiō

  • 9 prae-nūntiō

        prae-nūntiō    (not-nūnciō), —, ātus, āre, to announce beforehand, foretell, predict: hanc venturam (esse), T.: futura: de eorum adventu, N.

    Latin-English dictionary > prae-nūntiō

  • 10 prō-nūntiō

        prō-nūntiō āvī, ātus, āre,    to make publicly known, publish, proclaim, announce: decretum: leges: in vendundo eam rem, disclose: amplius de consili sententiā: palam de sellā, sese eius nomen recepturum.—To utter, render, pronounce, decide: sententiam, deliver judgment: graviore sententiā pronuntiatā, Cs.: iudex ita pronuntiavit, decided.—To proclaim, give word, announce, fix, order: proelio in posterum diem pronuntiato, L.: iusserunt pronuntiare, ut impedimenta relinquerent, Cs.: ne quis ab loco discederet, Cs.: pronuntiatur, primā luce ituros, Cs.—In the senate, to formulate, announce, put to vote: Sententiam Calidi, Cs.—To hold out, promise, proclaim, offer: Plancium pronuntiasse, divisisse: praemia militi, L.: pecuniam.—To proclaim, choose by acclamation: eos praetores, L.—To recite, rehearse, declaim, deliver, pronounce: versūs multos uno spiritu: memoriter multa.—To tell, announce, relate, narrate, report, assert: mercatores quibus ex regionibus veniant, pronuntiare cogunt, Cs.: iam capta castra, Cs.

    Latin-English dictionary > prō-nūntiō

  • 11 re-nūntiō

        re-nūntiō āvī, ātus, āre,    to bring back word, carry tidings back, report, give notice, declare, announce: quom is certe Renuntiarit, shall have reported a positive promise, T.: illis repudium, T.: quasi non tibi renuntiata sint haec, sic fore, T.: vobis, nihil esse, quod, etc.: renuntiet mihi, Velitne an non, T.—In official life, to report, declare, proclaim, announce: legati ex auctoritate haec Caesari renuntiant, Intellegere se, etc., Cs.: Caesar cognovit Considium, quod non vidisset, pro viso sibi renuntiasse, Cs.: legationem, report upon his mission: haec cum legatio renuntiaretur, L.: hostium numerum.—With two acc, to declare elected, proclaim as chosen, return: Murenam consulem: absentem Valerium consulem, L.: cum esses praetor renuntiatus: sacerdos Climachias renuntiatus est: qui (magistratus) priusquam renuntiarentur, L.—To retract, revoke, recall, refuse, give up, break off, disclaim, renounce, repudiate: hospitium ei: num societas et amicitia eis renuntianda esset, L.: decisionem tutoribus.

    Latin-English dictionary > re-nūntiō

  • 12 nuncio

    nuntĭo ( nunc-), āvi, ātum, 1, v. a. [nuntius], to announce, declare, report, relate, narrate, make known, inform, give intelligence of, etc. (cf.: narro, indico, trado, scribo, dico, certiorem facio, etc.).
    I.
    In gen., alike of verbal and of written communications; constr. acc. of thing and dat. of person; for the acc. may stand an acc. and inf., a clause with ut or ne and subj., or subj. alone, or with de and abl.; for the dat. an acc. with ad (ante-class.); in pass., both personal and impersonal, the latter most usually, esp. in perf. nuntiatum est, [p. 1229] with subj.-clause.
    A.
    Act.
    1.
    With acc. of thing (dat. of person):

    non dubito quin celerius tibi hoc rumor, quam ullius nostrum litterae nuntiārint,

    Cic. Att. 1, 15, 1:

    horas quinque puer nondum tibi nuntiat,

    Mart. 8, 67, 1:

    senatui ac populo victoriam,

    Suet. Ner. 1:

    ut nuntiarem nuntium exoptabilem,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    voluptatem magnam,

    Ter. Heaut. 1, 2, 10:

    quid est, quod percipi possit, si ne sensus quidem vera nuntiant,

    Cic. Ac. 2, 25, 79:

    talia tibi,

    Plin. Ep. 5, 17, 6:

    horas,

    to tell the time of day, Mart. 8, 67, 1; 10, 48, 1; cf. Tac. A. 15, 30.—
    2.
    With clause:

    qui nuntiarent, prope omnes naves afflictas esse,

    Caes. B. G. 5, 10; 4, 11, 6:

    nuntiate regi vestro, regem Romanum deos facere testes,

    Liv. 1, 22, 7:

    litterae tuae laeta continebant, quod te in urbe teneri nuntiabant,

    Plin. Ep. 5, 9, 1:

    visus est talis, qualem esse eum tuae mihi litterae nuntiārant,

    Cic. Att. 1, 19, 11.—With ut, ne, or subj.:

    Catilinae nuntiare, ne eum Lentulus aliique terrerent,

    Sall. C. 48, 4:

    deligit centurionem qui nuntiaret regibus ne armis disceptarent,

    Tac. A. 2, 65:

    nuntiatum, ut prodiret,

    Cic. de Or. 2, 86, 358:

    Vibius nuntiavit Pisoni Romam ad dicendam causam veniret,

    Tac. A. 2, 79:

    jubet nuntiare miserae, dicendam ad causam postero die adesset,

    id. ib. 11, 37; Dig. 49, 14, 44.—
    3.
    With inf.:

    ergo nuntiat patri abicere spem et uti necessitate,

    Tac. A. 16, 11 init.
    4.
    Absol.: Ly. Salutem multam dicito patrono. Cu. Nuntiabo, I will do so, Plaut. Curc. 4, 2, 38.—
    B.
    Passive constructions.
    1.
    Pers.:

    utinam meus nunc mortuos pater ad me nuntietur,

    Plaut. Most. 1, 3, 76:

    aquatores premi nuntiantur,

    Caes. B. C. 1, 73:

    crebris motibus terrae ruere in agris nuntiabantur tecta,

    Liv. 4, 21, 5:

    (tribuni) summā vi restare nuntiabantur,

    id. 4, 58, 4; 22, 54, 9:

    hoc adeo celeriter fecit, ut simul adesse, et venire nuntiaretur,

    Caes. B. G. 3, 36:

    jamjam adesse ejus equites nuntiabantur,

    id. ib. 1, 14; Plin. Ep. 3, 7, 1.—
    2.
    Impers.:

    conantibus, priusquam id effici posset, adesse Romanos nuntiatur,

    Caes. B. G. 6, 4, 1:

    Caesari nuntiatur Sulmonenses cupere, etc.,

    id. B. C. 1, 18, 1:

    nuntiatur Afranio magnos commeatus ad flumen constitisse,

    id. ib. 1, 51, 1:

    non dubie mihi nuntiabatur Parthos transīsse Euphratem,

    Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Verr. 2, 5, 34, § 87; id. Mil. 18, 48:

    nuntiatum est nobis a M. Varrone, venisse eum Romā,

    Cic. Ac. 1, 1, 1:

    cum paulo esset de hoc incommodo nuntiatum,

    id. Verr. 2, 5, 16, § 41:

    nuntiatumque Hannibali est,

    Liv. 23, 19, 11; Cic. Fam. 11, 12, 1; Tac. A. 2, 79.— Absol.:

    occiso Sex. Roscio, qui primus Ameriam nuntiat?

    who will be the first bearer of the tidings? Cic. Rosc. Am. 34, 96:

    bene, ita me di ament, nuntias,

    you bring good news, Ter. Hec. 4, 4, 20.—
    II.
    In partic., in jurid. Lat., to denounce, inform against:

    causam pecuniae fisco,

    Dig. 49, 14, 39; cf.:

    cum heres decessisset, exstitit qui bona nuntiaret,

    ib. 29, 5, 22: opus novum, to inform against a work undertaken by another to one's injury:

    opus novum, si tibi nuntiavero,

    ib. 4, 7, 3; 16; 43, 20, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > nuncio

  • 13 nuntium

    nuntĭus, a, um, adj. [perh. contr. from noventius, from obsol. novēre, to make new; v. novus].
    I.
    That announces, signifies, makes known; announcing, informing ( poet.):

    nuntia fibra deos?

    Tib. 2, 1, 26:

    fratre reversuro, nuntia venit avis,

    Mart. 8, 32, 8:

    nuntia littera,

    Ov. H. 6, 9:

    simulacra In mentes hominum divinae nuntia formae,

    Lucr. 6, 77; cf. id. 4, 704:

    habes animi nuntia verba mei,

    Ov. H. 16, 10:

    exta venturae nuntia sortis,

    Tib. 3, 4, 5.—
    II.
    Usually as subst.
    A.
    nuntĭum, i, n., an announcement, message, news (rare):

    ad aures nova nuntia referens,

    this new message, Cat. 63, 75; cf.:

    nuntius est qui nuntiat, nuntium, quod nuntiatur,

    Serv. Verg. A. 11, 896:

    de caelo nuntium erit,

    Varr. L. L. 6, 86:

    tyrannum perturbant nuntia,

    Sedul. 2, 474.—
    B.
    nuntĭus, i, m., a bearer of news, one who brings intelligence, a reporter, messenger, courier (freq. and class.);

    both of persons and things: Mercurius Jovis qui nuntius perhibetur,

    Plaut. Stich. 2, 1, 1:

    ad me rus advenit nuntius,

    id. Merc. 4, 1, 1:

    o hominem fortunatum, qui ejusmodi nuntios, seu potius Pegasos habet,

    Cic. Quint. 25, 80: litteris, nuntiis, cohortationibus omnes excitare. id. Phil. 14, 7, 20: facere aliquem certiorem per nuntium, id. Att. 11, 24, 4:

    aliquid audire sine capite, sine auctore, rumore nuntio,

    id. Fam. 12, 10, 1:

    litteras et nuntios mittere ad aliquem,

    Caes. B. G. 1, 26:

    nuntius ibis Pelidae,

    Verg. A. 2, 547:

    nuntius adfert rem,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    nuntius ales, i. e. Mercurius,

    Ov. H. 16, 68:

    Mercurius, nuntius Jovis et deorum,

    Hor. C. 1, 10, 5:

    nuntii afferunt Darium premi a Scythis,

    Nep. Milt. 3, 3.— Poet., of a woman:

    huic dea... utinam non hic tibi nuntius essem,

    Val. Fl. 2, 141.—
    b.
    A messenger, the bearer of a written message, = tabellarius (very rare):

    nuntio ipsius, qui litteras attulerat dici (placuit),

    Liv. 42, 37, 6.—
    2.
    Abstract.
    a.
    In gen., a message, news, tidings:

    nuntium exoptabilem nuntiare,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    opta ergo ob istunc nuntium quidvis tibi,

    id. Merc. 5, 2, 65:

    inest lepos in nuntio tuo magnus,

    id. Rud. 2, 3, 22:

    acerbum nuntium alicui perferre,

    Cic. Balb. 28, 64:

    de Q. Fratre nuntii nobis tristes venerunt,

    id. Att. 3, 17, 1:

    exoptatum nuntium alicui afferre,

    id. Rosc. Am. 7, 19:

    nuntium optatissimum accipere,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    nuntium perferre,

    id. Lig. 3, 7:

    nuntium ferre ad aliquem,

    Liv. 4, 41:

    horribilis nuntius affertur,

    Cat. 84, 10; Verg. A. 8, 582.—
    b.
    In partic.
    (α).
    A command, order, injunction:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat, nisi legatorum nuntio paruisset,

    Cic. Fam. 12, 24, 2; Nep. Chabr. 3, 1.—
    (β).
    Nuntium uxori remittere or mittere, to send one's wife a letter of divorce, Cic. de Or. 1, 40, 183; 56, 238; id. Att. 1, 13, 3; Dig. 24, 2, 4; 24, 3, 22.—Also of a woman who separates from her husband, Cic. Top. 4, 19; App. M. 9, p. 230 med. —Of the annulling of a betrothment:

    si invito patrono nuntium sponsa liberta remiserit,

    Dig. 23, 2, 45.—Of the rejection of the marriage contract by the parents and guardians:

    ego adeo jam illi remittam nuntium adfini meo,

    Plaut. Truc. 4, 3, 74:

    si puellae tutores ad infringenda sponsalia nuntium miserint,

    Dig. 23, 1, 6.—
    (γ).
    Hence, transf.:

    virtuti nuntium remittere,

    to renounce, Cic. Fam. 15, 16, 3.—
    C.
    nuntĭa, ae, f., a female messenger, she that brings tidings: nuntia fulva Jovis, i. e. the eagle, Poët. ap. Cic. Leg. 1, 1, 2; cf. Liv. 1, 34:

    historia nuntia vetustatis,

    Cic. de Or. 2, 9, 36:

    vox nuntia cladis,

    Liv. 5, 50:

    fama nuntia veri,

    Verg. A. 4, 188; Ov. P. 4, 4, 15:

    plaga nuntia rerum,

    Lucr. 4, 704; cf. Val. Fl. 2, 141; B. 1. a. fin. supra.

    Lewis & Short latin dictionary > nuntium

  • 14 nuntius

    nuntĭus, a, um, adj. [perh. contr. from noventius, from obsol. novēre, to make new; v. novus].
    I.
    That announces, signifies, makes known; announcing, informing ( poet.):

    nuntia fibra deos?

    Tib. 2, 1, 26:

    fratre reversuro, nuntia venit avis,

    Mart. 8, 32, 8:

    nuntia littera,

    Ov. H. 6, 9:

    simulacra In mentes hominum divinae nuntia formae,

    Lucr. 6, 77; cf. id. 4, 704:

    habes animi nuntia verba mei,

    Ov. H. 16, 10:

    exta venturae nuntia sortis,

    Tib. 3, 4, 5.—
    II.
    Usually as subst.
    A.
    nuntĭum, i, n., an announcement, message, news (rare):

    ad aures nova nuntia referens,

    this new message, Cat. 63, 75; cf.:

    nuntius est qui nuntiat, nuntium, quod nuntiatur,

    Serv. Verg. A. 11, 896:

    de caelo nuntium erit,

    Varr. L. L. 6, 86:

    tyrannum perturbant nuntia,

    Sedul. 2, 474.—
    B.
    nuntĭus, i, m., a bearer of news, one who brings intelligence, a reporter, messenger, courier (freq. and class.);

    both of persons and things: Mercurius Jovis qui nuntius perhibetur,

    Plaut. Stich. 2, 1, 1:

    ad me rus advenit nuntius,

    id. Merc. 4, 1, 1:

    o hominem fortunatum, qui ejusmodi nuntios, seu potius Pegasos habet,

    Cic. Quint. 25, 80: litteris, nuntiis, cohortationibus omnes excitare. id. Phil. 14, 7, 20: facere aliquem certiorem per nuntium, id. Att. 11, 24, 4:

    aliquid audire sine capite, sine auctore, rumore nuntio,

    id. Fam. 12, 10, 1:

    litteras et nuntios mittere ad aliquem,

    Caes. B. G. 1, 26:

    nuntius ibis Pelidae,

    Verg. A. 2, 547:

    nuntius adfert rem,

    Cic. Imp. Pomp. 9, 25:

    nuntius ales, i. e. Mercurius,

    Ov. H. 16, 68:

    Mercurius, nuntius Jovis et deorum,

    Hor. C. 1, 10, 5:

    nuntii afferunt Darium premi a Scythis,

    Nep. Milt. 3, 3.— Poet., of a woman:

    huic dea... utinam non hic tibi nuntius essem,

    Val. Fl. 2, 141.—
    b.
    A messenger, the bearer of a written message, = tabellarius (very rare):

    nuntio ipsius, qui litteras attulerat dici (placuit),

    Liv. 42, 37, 6.—
    2.
    Abstract.
    a.
    In gen., a message, news, tidings:

    nuntium exoptabilem nuntiare,

    Plaut. Stich. 2, 2, 67:

    opta ergo ob istunc nuntium quidvis tibi,

    id. Merc. 5, 2, 65:

    inest lepos in nuntio tuo magnus,

    id. Rud. 2, 3, 22:

    acerbum nuntium alicui perferre,

    Cic. Balb. 28, 64:

    de Q. Fratre nuntii nobis tristes venerunt,

    id. Att. 3, 17, 1:

    exoptatum nuntium alicui afferre,

    id. Rosc. Am. 7, 19:

    nuntium optatissimum accipere,

    id. Fam. 2, 19, 1:

    nuntium perferre,

    id. Lig. 3, 7:

    nuntium ferre ad aliquem,

    Liv. 4, 41:

    horribilis nuntius affertur,

    Cat. 84, 10; Verg. A. 8, 582.—
    b.
    In partic.
    (α).
    A command, order, injunction:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat, nisi legatorum nuntio paruisset,

    Cic. Fam. 12, 24, 2; Nep. Chabr. 3, 1.—
    (β).
    Nuntium uxori remittere or mittere, to send one's wife a letter of divorce, Cic. de Or. 1, 40, 183; 56, 238; id. Att. 1, 13, 3; Dig. 24, 2, 4; 24, 3, 22.—Also of a woman who separates from her husband, Cic. Top. 4, 19; App. M. 9, p. 230 med. —Of the annulling of a betrothment:

    si invito patrono nuntium sponsa liberta remiserit,

    Dig. 23, 2, 45.—Of the rejection of the marriage contract by the parents and guardians:

    ego adeo jam illi remittam nuntium adfini meo,

    Plaut. Truc. 4, 3, 74:

    si puellae tutores ad infringenda sponsalia nuntium miserint,

    Dig. 23, 1, 6.—
    (γ).
    Hence, transf.:

    virtuti nuntium remittere,

    to renounce, Cic. Fam. 15, 16, 3.—
    C.
    nuntĭa, ae, f., a female messenger, she that brings tidings: nuntia fulva Jovis, i. e. the eagle, Poët. ap. Cic. Leg. 1, 1, 2; cf. Liv. 1, 34:

    historia nuntia vetustatis,

    Cic. de Or. 2, 9, 36:

    vox nuntia cladis,

    Liv. 5, 50:

    fama nuntia veri,

    Verg. A. 4, 188; Ov. P. 4, 4, 15:

    plaga nuntia rerum,

    Lucr. 4, 704; cf. Val. Fl. 2, 141; B. 1. a. fin. supra.

    Lewis & Short latin dictionary > nuntius

  • 15 nūntius

        nūntius adj.    [1 NV-], that announces, making known, informing: rumor: littera, O.: fibra, Tb. —As subst m., a bearer of tidings, news-carrier, reporter, messenger, courier: per nuntium certiorem facit me: ad Lingonas litteras nuntiosque misit, Cs.: nuntius ibis Pelidae, V.: nuntius adfert rem: Iovis et deorum, H.: nuntii adferunt Darium premi a Scythis, N.: nuntio ipsius, qui litteras attulerat, dici (placuit), L.— A message, news, tidings: Egone te pro hoc nuntio quid donem? T.: in castra nuntius pervenit, coniurationem patefactam, S.: de Q. Fratre nuntii nobis tristes venerant: tam tristem nuntium ferre ad Cincinnatum, L.: gravior neu nuntius aurīs Volneret, V.— A command, order, injunction: legatorum nuntio parere: hic nostri nuntius esto, V.— In the phrase, nuntium remittere, with dat, to send a letter of divorce, put away (a wife): uxori Caesarem nuntium remisisse.—Rarely of the wife: etsi mulier nuntium remisit.—Fig.: cum virtuti nuntium remisisti, renounced.—Plur. n. as subst, a message, news: ad aurīs nova nuntia referens, Ct.: habes animi nuntia verba mei, O.
    * * *
    I
    messenger/herald/envoy; message (oral), warning; report; messenger's speech
    II
    nuntia, nuntium ADJ
    announcing, breinging word (of occurrence); giving warning; prognosticatory

    Latin-English dictionary > nūntius

  • 16 denuncio

    dē-nuntĭo ( - cĭo), āvi, ātum, 1, v. a. Orig. t. t. in the lang. of pub. law, relig., and jurispr., to give an official intimation, to make an official announcement or declaration of one's intentions (by means of a messenger, herald, etc.); to announce, intimate, declare, = nuntiando declarare; and with a foll. ut or merely the subjunctive, to intimate, order, command (for syn. cf.: edico, indico, narro, nuntio, refero, defero, renuntio, enuntio, dico).
    I.
    Prop.
    A.
    Polit. lang.
    (α).
    With acc.:

    ut omne bellum, quod denuntiatum indictumque non esset, id injustum esse atque impium judicaretur,

    Cic. Rep. 2, 17;

    so with indictum,

    id. ib. 2, 23 fin. (Fragm. ap. Isid. Orig. 18, 1, 3); id. Off. 1, 11, 36; cf.:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat,

    id. Fam. 12, 24:

    utrum paucorum ea denuntiata an universae civitatis essent,

    Liv. 24, 37 fin.
    (β).
    With acc. and inf.:

    quod sibi Caesar denuntiaret, se Aeduorum injurias non neglecturum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 36, 6:

    cum se scire quae fierent denuntiaret,

    id. ib. 5, 54; Liv. 45, 1 fin. et saep. —And with inf. alone:

    denuntiat centurionibus exsequi caedem,

    Tac. A. 11, 37.—
    (γ).
    With ut or ne: Gaditanos denuntiavisse Gallonio, ut sua sponte excederet Gadibus;

    si id non fecisset, sibi consilium capturos,

    Caes. B. C. 2, 20, 3; cf. Liv. 7, 31:

    nationibus denuntiare, uti auxilia mittant,

    Caes. B. G. 6, 10; cf.:

    per vicos urbesque, ut commeatus expedirent,

    Liv. 44, 26:

    simul denuntiavit ut essent animi parati,

    Caes. B. C. 3, 86 fin.: cf.:

    dictator magistro equitum denuntiavit, ut sese loco teneret, neu, etc.,

    Liv. 8, 30; and so with ne, id. 9, 36 fin.; Vulg. Act. 4, 18.—
    (δ).
    With simp. subj.:

    (legati) denuntient Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant,

    Liv. 39, 54 fin.; cf. Suet. Calig. 55:

    (Alcibiades) denuntiavit his (militibus), qui in stationibus erant, observarent lumen, etc.,

    Front. Strat. 3, 12, 1 al. —
    B.
    In relig. lang.
    (α).
    With acc.:

    quibus portentis magna populo Romano bella denuntiabantur,

    Cic. Div. 1, 43, 97:

    caedem Caesari evidentibus prodigiis,

    Suet. Caes. 81 init.; cf. id. Aug. 94; 96; Verg. A. 3, 366 al.—
    (β).
    With ut:

    si quid tale acciderit, ut a deo denuntiatum videatur, ut exeamus e vita,

    Cic. Tusc. 1, 49, 118.—
    C.
    In jurid. lang.
    (α).
    Alicui testimonium, to summon a witness:

    si accusator voluerit testimonium eis denuntiare,

    Cic. Rosc. Am. 38, 110 (cf.:

    denuntiatio testimonii,

    id. Fl. 6, 14); so,

    testibus: quoniam duo genera sunt testium, aut voluntariorum aut eorum, quibus in judiciis publicis lege denuntiatur,

    Quint. 5, 7, 9; cf. ib. § 15; Plin. Ep. 6, 5, 2.— Absol.:

    non denuntiavi,

    Cic. Fl. 15, 35.—
    (β).
    To give notice of a suit or process, Dig. 5, 3, 20, § 6 fin.:

    de isto fundo, Cic. Caecin., 32, 95: in foro denuntiat fundum illum suum esse,

    id. ib. 7, 19.—
    (γ).
    Litem denuntiare, to summon for immediate trial (late Lat.), Symm. Ep. 10, 52; Aur. Vict. Caes. 16, 11.—
    II.
    Transf. beyond the technical sphere, to announce, intimate, declare; to denounce, menace, threaten; with ut, or merely the subjunct., to intimate, order, command. —
    A.
    Of personal subjects.
    (α).
    With acc.:

    ille inimicitias mihi denuntiavit,

    Cic. Phil. 5, 7, 19; cf.:

    populo Romano servitutem,

    id. ib. 5, 8, 21:

    proscriptionem, caedem, direptionem,

    id. Sest. 20, 46; cf. id. ib. 17 fin.; id. Mur. 24 fin. et saep.:

    oculis et aspectu vim tribuniciam,

    id. Agr. 2, 5, 13; id. Att. 13, 12, 3.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    Sex. Alfenus denuntiat, sese procuratorem esse,

    Cic. Quint. 6, 27; cf. id. Phil. 6, 3 (with testificor and ante praedico):

    cum se ad omnia, de quibus quisque audire vellet esse paratum denuntiaret,

    id. de Or. 1, 22, 103; id. Rep. 3, 11 fin. et saep.—
    (γ).
    With a relative clause:

    denuntiasti homo adulescens, quid de summa reipublicae sentires,

    Cic. Planc. 22.—
    (δ).
    With ut: mihi Lupus noster subito denuntiavit, ut ad to [p. 548] scriberem, Cic. Fam. 11, 25.—
    (ε).
    With simple subjunctive, = moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, etc., Cic. Verr. 1, 12 fin.
    (ζ).
    With de:

    de isto fundo,

    Cic. Caecin. 32 fin.
    (η).
    Absol.:

    monente et denuntiante te,

    Cic. Fam. 4, 3; id. Quint. 17. —
    B.
    Of subjects not personal, to give notice, make known, signify, indicate:

    terra continens adventus hostium multis indiciis ante denuntiat,

    Cic. Rep. 2, 3:

    illa arma non periculum nobis sed praesidium denuntiant,

    id. Mil. 1, 3:

    si ante exortum nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, etc.,

    Plin. 18, 35, 78, § 344:

    caeruleus (color) pluviam denuntiat, igneus euros,

    Verg. G. 1, 453:

    hoc juncti boves, hoc paratus equus, hoc data arma denuntiant,

    Tac. G. 18 fin.:

    arbor statim pestem denuntians,

    Plin. 13, 22, 38, § 118.

    Lewis & Short latin dictionary > denuncio

  • 17 denuntio

    dē-nuntĭo ( - cĭo), āvi, ātum, 1, v. a. Orig. t. t. in the lang. of pub. law, relig., and jurispr., to give an official intimation, to make an official announcement or declaration of one's intentions (by means of a messenger, herald, etc.); to announce, intimate, declare, = nuntiando declarare; and with a foll. ut or merely the subjunctive, to intimate, order, command (for syn. cf.: edico, indico, narro, nuntio, refero, defero, renuntio, enuntio, dico).
    I.
    Prop.
    A.
    Polit. lang.
    (α).
    With acc.:

    ut omne bellum, quod denuntiatum indictumque non esset, id injustum esse atque impium judicaretur,

    Cic. Rep. 2, 17;

    so with indictum,

    id. ib. 2, 23 fin. (Fragm. ap. Isid. Orig. 18, 1, 3); id. Off. 1, 11, 36; cf.:

    quos senatus ad denuntiandum bellum miserat,

    id. Fam. 12, 24:

    utrum paucorum ea denuntiata an universae civitatis essent,

    Liv. 24, 37 fin.
    (β).
    With acc. and inf.:

    quod sibi Caesar denuntiaret, se Aeduorum injurias non neglecturum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 36, 6:

    cum se scire quae fierent denuntiaret,

    id. ib. 5, 54; Liv. 45, 1 fin. et saep. —And with inf. alone:

    denuntiat centurionibus exsequi caedem,

    Tac. A. 11, 37.—
    (γ).
    With ut or ne: Gaditanos denuntiavisse Gallonio, ut sua sponte excederet Gadibus;

    si id non fecisset, sibi consilium capturos,

    Caes. B. C. 2, 20, 3; cf. Liv. 7, 31:

    nationibus denuntiare, uti auxilia mittant,

    Caes. B. G. 6, 10; cf.:

    per vicos urbesque, ut commeatus expedirent,

    Liv. 44, 26:

    simul denuntiavit ut essent animi parati,

    Caes. B. C. 3, 86 fin.: cf.:

    dictator magistro equitum denuntiavit, ut sese loco teneret, neu, etc.,

    Liv. 8, 30; and so with ne, id. 9, 36 fin.; Vulg. Act. 4, 18.—
    (δ).
    With simp. subj.:

    (legati) denuntient Gallicis populis, multitudinem suam domi contineant,

    Liv. 39, 54 fin.; cf. Suet. Calig. 55:

    (Alcibiades) denuntiavit his (militibus), qui in stationibus erant, observarent lumen, etc.,

    Front. Strat. 3, 12, 1 al. —
    B.
    In relig. lang.
    (α).
    With acc.:

    quibus portentis magna populo Romano bella denuntiabantur,

    Cic. Div. 1, 43, 97:

    caedem Caesari evidentibus prodigiis,

    Suet. Caes. 81 init.; cf. id. Aug. 94; 96; Verg. A. 3, 366 al.—
    (β).
    With ut:

    si quid tale acciderit, ut a deo denuntiatum videatur, ut exeamus e vita,

    Cic. Tusc. 1, 49, 118.—
    C.
    In jurid. lang.
    (α).
    Alicui testimonium, to summon a witness:

    si accusator voluerit testimonium eis denuntiare,

    Cic. Rosc. Am. 38, 110 (cf.:

    denuntiatio testimonii,

    id. Fl. 6, 14); so,

    testibus: quoniam duo genera sunt testium, aut voluntariorum aut eorum, quibus in judiciis publicis lege denuntiatur,

    Quint. 5, 7, 9; cf. ib. § 15; Plin. Ep. 6, 5, 2.— Absol.:

    non denuntiavi,

    Cic. Fl. 15, 35.—
    (β).
    To give notice of a suit or process, Dig. 5, 3, 20, § 6 fin.:

    de isto fundo, Cic. Caecin., 32, 95: in foro denuntiat fundum illum suum esse,

    id. ib. 7, 19.—
    (γ).
    Litem denuntiare, to summon for immediate trial (late Lat.), Symm. Ep. 10, 52; Aur. Vict. Caes. 16, 11.—
    II.
    Transf. beyond the technical sphere, to announce, intimate, declare; to denounce, menace, threaten; with ut, or merely the subjunct., to intimate, order, command. —
    A.
    Of personal subjects.
    (α).
    With acc.:

    ille inimicitias mihi denuntiavit,

    Cic. Phil. 5, 7, 19; cf.:

    populo Romano servitutem,

    id. ib. 5, 8, 21:

    proscriptionem, caedem, direptionem,

    id. Sest. 20, 46; cf. id. ib. 17 fin.; id. Mur. 24 fin. et saep.:

    oculis et aspectu vim tribuniciam,

    id. Agr. 2, 5, 13; id. Att. 13, 12, 3.—
    (β).
    With acc. and inf.:

    Sex. Alfenus denuntiat, sese procuratorem esse,

    Cic. Quint. 6, 27; cf. id. Phil. 6, 3 (with testificor and ante praedico):

    cum se ad omnia, de quibus quisque audire vellet esse paratum denuntiaret,

    id. de Or. 1, 22, 103; id. Rep. 3, 11 fin. et saep.—
    (γ).
    With a relative clause:

    denuntiasti homo adulescens, quid de summa reipublicae sentires,

    Cic. Planc. 22.—
    (δ).
    With ut: mihi Lupus noster subito denuntiavit, ut ad to [p. 548] scriberem, Cic. Fam. 11, 25.—
    (ε).
    With simple subjunctive, = moneo, praedico, ante denuntio, abstineant, etc., Cic. Verr. 1, 12 fin.
    (ζ).
    With de:

    de isto fundo,

    Cic. Caecin. 32 fin.
    (η).
    Absol.:

    monente et denuntiante te,

    Cic. Fam. 4, 3; id. Quint. 17. —
    B.
    Of subjects not personal, to give notice, make known, signify, indicate:

    terra continens adventus hostium multis indiciis ante denuntiat,

    Cic. Rep. 2, 3:

    illa arma non periculum nobis sed praesidium denuntiant,

    id. Mil. 1, 3:

    si ante exortum nubes globabuntur, hiemem asperam denuntiabunt, etc.,

    Plin. 18, 35, 78, § 344:

    caeruleus (color) pluviam denuntiat, igneus euros,

    Verg. G. 1, 453:

    hoc juncti boves, hoc paratus equus, hoc data arma denuntiant,

    Tac. G. 18 fin.:

    arbor statim pestem denuntians,

    Plin. 13, 22, 38, § 118.

    Lewis & Short latin dictionary > denuntio

  • 18 cum

        cum (with pers. pron., and with unemphatic relat. pron., - cum enclit.; in compounds, com-), praep. with abl.    [for *scom; SEC-], with, together with, in the company of, in connection with, along with, together, and: cum veteribus copiis sese coniungere, Cs.: antea cum uxore, tum sine eā: si cenas mecum, in my house, H.: errare cum Platone: cum lacte errorem suxisse: qui unum magistratum cum ipsis habeant, Cs.: foedera quibus etiam cum hoste devincitur fides: sentire cum rege, on the side of, L.: volentibus cum magnis dis: vivitur cum iis: cum quibus amicitias iunxerant, L.: ut te di cum tuo incepto perduint, T.: oratio habenda cum multitudine: ita cum Caesare egit, Cs.: agere cum civibus: quid mihi cum istā diligentiā?: tempus cum coniuratis consultando absumunt, L.: quibuscum belium gerunt, Cs.: cum Volscis aequo Marte discessum est, L.: cum coniuge distractus: cum Catone dissentire: hanc rationem dicendi cum imperatoris laude comparare: voluptatem cum cupiditate deliberare, against. —Of time, at, with, at the same time with, at the time of: cum primā luce domum venisse: pariter cum occasu solis, S.: cum sole reliquit, V.: exit cum nuntio Crassus, Cs.—With abl. of circumstance, manner, etc., with, in, under, in the midst of, among, to, at: cum ratione insanire, T.: cum dis bene iuvantibus arma capite (i. e. dis adiuvantibus), L.: cum summā rei p. salute: magno cum periculo provinciae, Cs.: magno cum gemitu civitatis: speculatus omnia cum curā, L: illud cum pace agemus, peacefully: bonā cum veniā audiatis: cui sunt inauditae cum Deiotaro querelae tuae? the remonstrances you made: servare fidem cum hoste, the faith pledged to.—Esp., after idem: tibi mecum in eodem est pistrino vivendum (i. e. in quo vivo): in eisdem flagitiis mecum versatus. —In the phrase, cum eo, with the circumstance, under the condition: sit sane, sed tamen cum eo, credo, quod sine peccato meo fiat: colonia missa cum eo, ut Antiatibus permitteretur, si, etc., L.— With primis, with the foremost, eminently, especially: homo cum primis locuples.—With an ordinal number, of increase, - fold: age<*> efficit cum octavo, cum decimo, eightfold.—Praegn., with, possessing, holding, wearing, owning: haud magnā cum re, Enn. ap. C.: iuvenes cum equis albis, upon: consul cum volnere gravi, L.: cum tunicä pullā sedere: vidi Cupidinem cum lampade, holding: cum eisdem suis vitiis nobilissimus, with all his faults.—In compounds com- was unchanged before b, p, m, and in comes and its derivatives; m was usu. assimilated before r, sometimes before l, but was usu. dropped before n; before other consonants m became n, but conicio was written for coniicio. Before a vowel (or h) m was dropped.
    * * *
    I
    when, at the time/on each occasion/in the situation that; after; since/although; as soon; while, as (well as); whereas, in that, seeing that; on/during which
    II
    with, together/jointly/along/simultaneous with, amid; supporting; attached; under command/at the head of; having/containing/including; using/by means of

    Latin-English dictionary > cum

  • 19 dē-prehendō or dēprēndō (-praendō)

       dē-prehendō or dēprēndō (-praendō) dī, sus, ere,    to take away, seize upon, catch, snatch: deprehensus ex itinere Magius, Cs.: comitatūs in ponte, S.: litterae deprehensae, intercepted, L.: navīs, to seize, Cs.: Argolico mari deprensus, i. e. storm-stayed, V.: Deprensis statio tutissima nautis, V.: in aequore navem (Auster), O.—To catch, overtake, surprise, apprehend, detect, find out, discover: deprehendi in manifesto scelere: sine duce deprehensis hostibus, Cs.: Deprendi miserum est, H.: qui, cum venenum dare vellet, deprehensus est: factum: facinora: (venenum) datum, L.: Agricola nuntio deprehensus, surprised, Ta.—To confine, catch, bring into a strait: flamina Cum deprensa fremunt silvis, i. e. confined, V.: viae deprensus in aggere serpens, V.—Fig., to comprehend, perceive, understand, detect, discover, discern, observe: res magnas in minimis rebus: alcuius facinora oculis, opinione: quid si me stultior ipso deprenderis? H.: In feris deprensa potentia morbi, O.—To bring into a strait, embarrass: deprehensum me plane video: se deprehensum negare.

    Latin-English dictionary > dē-prehendō or dēprēndō (-praendō)

  • 20 nūntiātiō

        nūntiātiō (not nūnc-), ōnis, f    [nuntio], a declaration, announcement (by an augur).
    * * *
    announcement of augur signs observed; notice/notification/laying of information

    Latin-English dictionary > nūntiātiō

См. также в других словарях:

  • nuntio — variant of nuncio n.1 …   Useful english dictionary

  • nuntio — Same as nuncio …   Ballentine's law dictionary

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Sextus Tarquinius — war ein Prinz der in der römischen Geschichtsschreibung mythisch verklärten[1] etruskischen Herrscherfamilie der Tarquinier. Er war nach Titus Livius der dritte und jüngste Sohn[2] des letzten etruskischen Königs Lucius Tarquinius Superbus, nach… …   Deutsch Wikipedia

  • Sant'Alessio — is an opera in three acts composed by Stefano Landi in 1631 with a libretto by Giulio Rospigliosi. Its first performance was at the Palazzo Barberini, Rome, on February 18 1632. Historical and musical context Sant Alessio was the first opera to… …   Wikipedia

  • Angelus ad virginem — For the devotion known as the angelus, see Angelus, and for other meanings, see angelus (disambiguation). Angelus ad Virginem (or its English title, Gabriel, From Heven King Was To The Maide Sende) was a popular medieval carol, whose text is a… …   Wikipedia

  • Enrique Angel Angelelli — Bischof Enrique Angelelli während einer Messe. Enrique Angel Angelelli (* 17. Juni 1923 in Córdoba; † 4. August 1976) war ein römisch katholischer Bischof in Argentinien. Zur Zeit der argentinischen Militärdiktatur des …   Deutsch Wikipedia

  • Friedrich Johannes Kepler — Johannes Kepler 1610 Friedrich Johannes Kepler [ˈkʰɛplɐ] (auch: Ioannes Keplerus; * 27. Dezember 1571 in Weil der Stadt; † 15. November 1630 in Regensburg) war ein deutscher Naturphilosoph, evangelischer …   Deutsch Wikipedia

  • Ioannes Keplerus — Johannes Kepler 1610 Friedrich Johannes Kepler [ˈkʰɛplɐ] (auch: Ioannes Keplerus; * 27. Dezember 1571 in Weil der Stadt; † 15. November 1630 in Regensburg) war ein deutscher Naturphilosoph, evangelischer …   Deutsch Wikipedia

  • Johannes Kepler — 1610 Johannes Kepler [ˈkʰɛplɐ] (lateinisch Ioannes Keplerus, auch Keppler; * 27. Dezember 1571 in Weil der Stadt; † 15. November 1630 in …   Deutsch Wikipedia

  • Kaiserglocke — Die Kaiserglocke („Gloriosa“) war bis 1918 die größte Glocke des Kölner Domes. Ihre Nachfolgerin ist seit 1923 die St. Petersglocke. Die 1875 von Andreas Hamm (Frankenthal) – nach dreimaligem Umgießen – gegossene Glocke hatte den Schlagton cis0.… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»