Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

mirabile+dictu

  • 1 Mirabile dictu

    Wonderful to say/relate. (Vergil)

    Latin Quotes (Latin to English) > Mirabile dictu

  • 2 mirabile

    mīrābĭlis ( sup. mirabilissimus, Col. 6, 36, 3 MSS.), e, adj. [miror], to be wondered at, wonderful, marvellous, extraordinary, admirable, strange, singular (class.):

    nimium mirimodis mirabilis,

    Plaut. Trin. 4, 2, 86:

    nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,

    Cic. Par. 5, 1, 35:

    pugnandi cupiditas,

    Nep. Milt. 5, 1:

    hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi,

    Hor. Ep. 1, 6, 23:

    laetis Phrygibus mirabile sumen,

    Juv. 12, 73.— Comp.:

    quo ista majora ac mirabiliora fecisti,

    Cic. de Or. 2, 18, 74.— Sup.:

    mirabilissima soboles,

    Col. 6, 36, 3.
    (α).
    In neutr.: mirabile est, with a subjectclause, Ter. Heaut. 2, 4, 7.—
    (β).
    With quam, quantum, quomodo:

    mirabile est, quam non multum differat,

    Cic. de Or. 3, 51, 197:

    esset mirabile quomodo,

    id. Div. 2, 19, 44:

    mirabile quantum gaudebat,

    Sil. 6, 620.—
    (γ).
    With latter sup.: (mirabile dictu) truditur e sicco radix oleagina ligno, wonderful to tell or to be told, Verg. G. 2, 30.—
    II.
    Esp. (eccl. Lat.).
    A.
    Glorious:

    mirabilis Deus in sanctis suis,

    Vulg. Psa. 67, 36:

    mirabilis in altis Dominus,

    id. ib. 92, 6.—
    B.
    Miraculous:

    mirabilia opera Altissimi solius,

    Vulg. Eccli. 11, 4:

    facta,

    id. Jer. 5, 30 et saep.—Hence,
    A.
    Subst.: mīrābĭle, is, n., a miracle, wondrous deed (eccl. Lat.):

    et faciet Dominus mirabile,

    Vulg. Exod. 9, 4.—Mostly plur.:

    cras faciet Dominus inter vos mirabilia,

    Vulg. Jos. 3, 5:

    videntes mirabilia quae fecit,

    id. Matt. 21, 15 et saep. —
    B.
    Adv.: mīrābĭlĭter, wonderfully, astonishingly, marvellously, extraordinarily, surprisingly (class.):

    mirabiliter vulgi mutata est voluntas,

    Nep. Dion. 10, 2:

    cupere,

    Cic. Fam. 13, 16, 4:

    laetari,

    id. ib. 11, 14, 1:

    moratus est,

    is strangely constituted, is a strange fellow, id. Att. 2, 25, 1:

    tonabit Deus,

    Vulg. Job, 37, 5.— Comp.:

    mirabilius augere,

    Cic. de Or. 1, 21, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > mirabile

  • 3 удивительно

    Русско-английский словарь по патентам и товарным знакам > удивительно

  • 4 mirabilis

    mīrābĭlis ( sup. mirabilissimus, Col. 6, 36, 3 MSS.), e, adj. [miror], to be wondered at, wonderful, marvellous, extraordinary, admirable, strange, singular (class.):

    nimium mirimodis mirabilis,

    Plaut. Trin. 4, 2, 86:

    nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,

    Cic. Par. 5, 1, 35:

    pugnandi cupiditas,

    Nep. Milt. 5, 1:

    hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi,

    Hor. Ep. 1, 6, 23:

    laetis Phrygibus mirabile sumen,

    Juv. 12, 73.— Comp.:

    quo ista majora ac mirabiliora fecisti,

    Cic. de Or. 2, 18, 74.— Sup.:

    mirabilissima soboles,

    Col. 6, 36, 3.
    (α).
    In neutr.: mirabile est, with a subjectclause, Ter. Heaut. 2, 4, 7.—
    (β).
    With quam, quantum, quomodo:

    mirabile est, quam non multum differat,

    Cic. de Or. 3, 51, 197:

    esset mirabile quomodo,

    id. Div. 2, 19, 44:

    mirabile quantum gaudebat,

    Sil. 6, 620.—
    (γ).
    With latter sup.: (mirabile dictu) truditur e sicco radix oleagina ligno, wonderful to tell or to be told, Verg. G. 2, 30.—
    II.
    Esp. (eccl. Lat.).
    A.
    Glorious:

    mirabilis Deus in sanctis suis,

    Vulg. Psa. 67, 36:

    mirabilis in altis Dominus,

    id. ib. 92, 6.—
    B.
    Miraculous:

    mirabilia opera Altissimi solius,

    Vulg. Eccli. 11, 4:

    facta,

    id. Jer. 5, 30 et saep.—Hence,
    A.
    Subst.: mīrābĭle, is, n., a miracle, wondrous deed (eccl. Lat.):

    et faciet Dominus mirabile,

    Vulg. Exod. 9, 4.—Mostly plur.:

    cras faciet Dominus inter vos mirabilia,

    Vulg. Jos. 3, 5:

    videntes mirabilia quae fecit,

    id. Matt. 21, 15 et saep. —
    B.
    Adv.: mīrābĭlĭter, wonderfully, astonishingly, marvellously, extraordinarily, surprisingly (class.):

    mirabiliter vulgi mutata est voluntas,

    Nep. Dion. 10, 2:

    cupere,

    Cic. Fam. 13, 16, 4:

    laetari,

    id. ib. 11, 14, 1:

    moratus est,

    is strangely constituted, is a strange fellow, id. Att. 2, 25, 1:

    tonabit Deus,

    Vulg. Job, 37, 5.— Comp.:

    mirabilius augere,

    Cic. de Or. 1, 21, 94.

    Lewis & Short latin dictionary > mirabilis

  • 5 mīrābilis

        mīrābilis e, adj. with comp.    [miror], wonderful, marvellous, extraordinary, amazing, admirable, strange, singular: facinora: pugnandi cupiditas, N.: Hic tibi sit potius quam tu mirabilis illi, H.: Cuncta, quibus est mirabilis, O.: mirabile est, quam non multum differat: esset mirabile quo modo, etc.: mirabile auditu: mirabile dictu Truditur, etc., wonderful to tell, V.: quo ista maiora ac mirabiliora fecisti: magna atque mirabilia portendi, great wonders, S.
    * * *
    mirabilis, mirabile ADJ
    wonderful, marvelous, astonishing, extraordinary

    Latin-English dictionary > mīrābilis

  • 6 странно сказать

    Универсальный русско-английский словарь > странно сказать

  • 7 удивительно

    1) General subject: amazingly, extraordinarily, marvellously, remarkably, strangely, strikingly, as they come (e.g. The town is as English as they come. He is as clever as they come)
    2) Colloquial: uncommon
    3) Latin: mirabile dictu
    4) Mathematics: astonishingly
    5) Information technology: miraculously
    6) Oil: surprisingly

    Универсальный русско-английский словарь > удивительно

  • 8 hayret

    interj. wow, my, what indeed, what a surprise, gracious goodness, gracious me, hi, my hat, mirabile dictu
    --------
    n. astonishment, wonder, amazement, bewilderment, wonderment, consternation, gape, maze, nonplus, surprise
    * * *
    1. amazement 2. bewilderment

    Turkish-English dictionary > hayret

  • 9 horrendus

    horrĕo, ui, ēre, v. n. and a. [for horseo, kindred to Sanscr. hrish, to stand erect, to bristle], to stand on end, stand erect, to bristle.
    I.
    Lit. (for the most part only poet.;

    not in Ciceron. prose): in corpore pili, ut arista in spica hordei, horrent,

    Varr. L. L. 6, § 49 Müll.; cf.:

    et setae densis similes hastilibus horrent,

    Ov. M. 8, 285:

    saepe horrere sacros doluit Latona capillos,

    Tib. 2, 3, 23:

    horrentibus per totum corpus villis,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    horrentes barbae,

    Petr. 99:

    horrentibus scopulis gradum inferre,

    Plin. Pan. 81, 1:

    horrentes rubi,

    Verg. G. 3, 315:

    horrentibus hastis,

    id. A. 10, 178:

    horrebant densis aspera crura pilis,

    Ov. F. 2, 348:

    rigidis setis,

    id. M. 13, 846:

    horret capillis ut marinus asperis Echinus aut currens aper,

    Hor. Epod. 5, 27:

    pervigil ecce draco squamis crepitantibus horrens Sibilat,

    Ov. H. 12, 101: densantur campis horrentia tela virorum, Enn. ap. Prisc. p. 866 P. (Ann. v. 288 Vahl.); cf.: hastis longis campus splendet et horret, id. ap. Macr. S. 6, 4 (Sat. v. 15 Vahl.); imitated Verg. A. 11, 602 Serv.; Liv. 44, 41, 6: mare cum horret fluctibus, is ruffled, rough, Att. ap. Non. 422, 33:

    duris cautibus horrens Caucasus,

    Verg. A. 4, 366:

    silvis horrentia saxa fragosis,

    Ov. M. 4, 778. —
    II.
    Transf.
    A.
    To move in an unsteady, shaking manner.
    1.
    In gen., to shake, tremble (very rare):

    corpus ut impulsae segetes Aquilonibus horret,

    Ov. H. 10, 139; cf. horresco.—
    2.
    In partic.
    a.
    To shake, shiver with cold, rigere ( poet. and very rare):

    saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse, Algentis manus est calfacienda sinu,

    Ov. A. A. 2, 213:

    horrenti tunicam non reddere servo,

    Juv. 1, 93:

    sola pruinosis horret facundia pannis,

    Petr. 83.—
    b.
    To tremble, shudder, quake with fright; more freq. as a verb. act., with an object, to shudder or be frightened at, to tremble at, be afraid of (the class. signif. of the word, equally freq. in prose and poetry; cf.: exsecror, abominor, aversor, abhorreo, odi, exhorresco).
    (α).
    Absol.:

    totus, Parmeno, Tremo horreoque, postquam aspexi hanc,

    Ter. Eun. 1, 2, 4: Ph. Extimuit tum illa? Me. Horret corpus, cor salit, Plaut. Cist. 2, 3, 9:

    arrectis auribus horrent Quadrupedes monstrique metu turbantur,

    Ov. M. 15, 516:

    scilicet horreres majoraque monstra putares, si mulier vitulum ederet,

    Juv. 2, 122.—
    (β).
    With acc.:

    si qui imbecillius horrent dolorem et reformidant,

    Cic. Tusc. 5, 30, 85:

    deorum (conscientiam) horrere,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    judicium et crimen,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf.:

    ingrati animi crimen,

    id. Att. 9, 2, A, 2:

    ipsam victoriam,

    id. Fam. 7, 3, 2: Ariovisti crudelitatem, * Caes. B. G. 1, 32, 4:

    nomen ipsum accusatoris,

    Quint. 12, 7, 1:

    fragilitatis humanae vires,

    Plin. Pan. 27, 1:

    pauperiem,

    Hor. S. 2, 5, 9:

    onus,

    id. Ep. 1, 17, 39:

    iratum mare,

    id. Epod. 2, 6:

    nutum divitis,

    id. Ep. 1, 18, 11:

    strictas secures trepida cervice,

    Sil. 6, 695 et saep.:

    te Negligit aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 64; cf.:

    quem dives amicus odit et horret,

    id. ib. 1, 18, 25:

    horrent admotas vulnera cruda manus,

    Ov. P. 1, 3, 16:

    aciem ac tela horrere,

    Liv. 21, 53, 2; Curt. 7, 8, 4; 9, 2, 33:

    illam, quam laudibus effert, horrere,

    to loathe, Juv. 6, 183. —
    (γ).
    With an inf. or relat.-clause:

    ego vestris armis armatus non horrui in hunc locum progredi,

    Cic. Agr. 2, 37, 101:

    horreo dicere,

    Liv. 7, 40, 9:

    horret animus referre,

    id. 2, 37, 6; 28, 29, 4; Lact. 7, 15, 11; 6, 17, 7:

    dominatio tanto in odio est omnibus, ut quorsus eruptura sit, horreamus,

    Cic. Att. 2, 21, 1; 1, 27, 1:

    quemadmodum accepturi sitis, horreo,

    id. Phil. 7, 3, 8.—
    (δ).
    With ne:

    eo plus horreo, ne illae magis res nos ceperint, quam nos illas,

    Liv. 34, 4, 3.—
    c.
    To shudder with amazement, to be astonished, amazed (very rare):

    quae mehercule ego, Crasse, cum tractantur in causis, horrere soleo,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    animo horrere,

    id. Dom. 55, 140:

    cogitatione,

    Curt. 9, 6, 12; cf. horrendus, 2.—
    B.
    To be of a rough or frightful appearance; to look rough, look frightful; to be terrible, dreadful, horrid (rare; mostly poet.):

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra,

    Cic. N. D. 2, 7, 19: quaedam loca frigoribus hiemis intolerabiliter horrent, Col. 1, 4, 9; German. Progn. 2, 158; cf.: nec fera tempestas toto tamen horret in anno. Ov. F. 1, 495:

    Phoebus,

    Stat. Th. 4, 1.—
    2.
    Trop.:

    horrebant saevis omnia verba minis,

    Ov. R. Am. 664.—Hence,
    A.
    horrens, entis, P. a. (acc. to I.), bristly, shaggy, rough ( poet. and very rare):

    horrens Arcadius sus,

    Lucr. 5, 25:

    horrentique atrum nemus imminet umbra,

    Verg. A. 1, 165:

    horrentes Marte Latinos,

    id. ib. 10, 237:

    horrensque feris altaribus Esus,

    Luc. 1, 445.—
    B.
    hor-rendus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A. 2. b.) Dreadful, terrible, fearful, terrific, horrible (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    horrendum et dictu video mirabile monstrum,

    Verg. A. 3, 26:

    truces horrendaeque imagines,

    Plin. Pan. 52, 5:

    silva invia atque horrenda,

    Liv. 9, 36, 1:

    Roma,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    rabies,

    id. S. 2, 3, 323:

    diluvies,

    id. C. 4, 14, 27:

    tempestas (with foeda),

    Vell. 2, 100, 2:

    nox,

    Ov. F. 6, 140:

    vox,

    Val. Fl. 1, 210; cf.:

    lex erat horrendi carminis,

    Liv. 1, 26, 6:

    juvenis Parthis horrendus,

    Hor. S. 2, 5, 62:

    pallor utrasque Fecerat horrendas aspectu,

    id. ib. 1, 8, 26:

    res horrenda relatu,

    Ov. M. 15, 298:

    horrendum dictu!

    Verg. A. 4, 454.— Neutr. adv.:

    belua Lernae Horrendum stridens,

    Verg. A. 6, 288:

    arma Horrendum sonuere,

    id. ib. 9, 732;

    12, 700: intonet horrendum,

    Juv. 6, 485.— Plur.:

    horrenda circumsonantibus Alemannis,

    Amm. 27, 10, 10.—
    2.
    In a good sense, wonderful, awful, venerable ( poet.):

    horrenda virgo (Camilla),

    Verg. A. 11, 507:

    horrendae procul secreta Sibyllae,

    id. ib. 6, 10:

    tectum augustum, ingens... Horrendum silvis et religione parentum,

    id. ib. 7, 172. — Adv.: horrendē, dreadfully, Vulg. Sap. 6, 5; 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > horrendus

  • 10 horrens

    horrĕo, ui, ēre, v. n. and a. [for horseo, kindred to Sanscr. hrish, to stand erect, to bristle], to stand on end, stand erect, to bristle.
    I.
    Lit. (for the most part only poet.;

    not in Ciceron. prose): in corpore pili, ut arista in spica hordei, horrent,

    Varr. L. L. 6, § 49 Müll.; cf.:

    et setae densis similes hastilibus horrent,

    Ov. M. 8, 285:

    saepe horrere sacros doluit Latona capillos,

    Tib. 2, 3, 23:

    horrentibus per totum corpus villis,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    horrentes barbae,

    Petr. 99:

    horrentibus scopulis gradum inferre,

    Plin. Pan. 81, 1:

    horrentes rubi,

    Verg. G. 3, 315:

    horrentibus hastis,

    id. A. 10, 178:

    horrebant densis aspera crura pilis,

    Ov. F. 2, 348:

    rigidis setis,

    id. M. 13, 846:

    horret capillis ut marinus asperis Echinus aut currens aper,

    Hor. Epod. 5, 27:

    pervigil ecce draco squamis crepitantibus horrens Sibilat,

    Ov. H. 12, 101: densantur campis horrentia tela virorum, Enn. ap. Prisc. p. 866 P. (Ann. v. 288 Vahl.); cf.: hastis longis campus splendet et horret, id. ap. Macr. S. 6, 4 (Sat. v. 15 Vahl.); imitated Verg. A. 11, 602 Serv.; Liv. 44, 41, 6: mare cum horret fluctibus, is ruffled, rough, Att. ap. Non. 422, 33:

    duris cautibus horrens Caucasus,

    Verg. A. 4, 366:

    silvis horrentia saxa fragosis,

    Ov. M. 4, 778. —
    II.
    Transf.
    A.
    To move in an unsteady, shaking manner.
    1.
    In gen., to shake, tremble (very rare):

    corpus ut impulsae segetes Aquilonibus horret,

    Ov. H. 10, 139; cf. horresco.—
    2.
    In partic.
    a.
    To shake, shiver with cold, rigere ( poet. and very rare):

    saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse, Algentis manus est calfacienda sinu,

    Ov. A. A. 2, 213:

    horrenti tunicam non reddere servo,

    Juv. 1, 93:

    sola pruinosis horret facundia pannis,

    Petr. 83.—
    b.
    To tremble, shudder, quake with fright; more freq. as a verb. act., with an object, to shudder or be frightened at, to tremble at, be afraid of (the class. signif. of the word, equally freq. in prose and poetry; cf.: exsecror, abominor, aversor, abhorreo, odi, exhorresco).
    (α).
    Absol.:

    totus, Parmeno, Tremo horreoque, postquam aspexi hanc,

    Ter. Eun. 1, 2, 4: Ph. Extimuit tum illa? Me. Horret corpus, cor salit, Plaut. Cist. 2, 3, 9:

    arrectis auribus horrent Quadrupedes monstrique metu turbantur,

    Ov. M. 15, 516:

    scilicet horreres majoraque monstra putares, si mulier vitulum ederet,

    Juv. 2, 122.—
    (β).
    With acc.:

    si qui imbecillius horrent dolorem et reformidant,

    Cic. Tusc. 5, 30, 85:

    deorum (conscientiam) horrere,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    judicium et crimen,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf.:

    ingrati animi crimen,

    id. Att. 9, 2, A, 2:

    ipsam victoriam,

    id. Fam. 7, 3, 2: Ariovisti crudelitatem, * Caes. B. G. 1, 32, 4:

    nomen ipsum accusatoris,

    Quint. 12, 7, 1:

    fragilitatis humanae vires,

    Plin. Pan. 27, 1:

    pauperiem,

    Hor. S. 2, 5, 9:

    onus,

    id. Ep. 1, 17, 39:

    iratum mare,

    id. Epod. 2, 6:

    nutum divitis,

    id. Ep. 1, 18, 11:

    strictas secures trepida cervice,

    Sil. 6, 695 et saep.:

    te Negligit aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 64; cf.:

    quem dives amicus odit et horret,

    id. ib. 1, 18, 25:

    horrent admotas vulnera cruda manus,

    Ov. P. 1, 3, 16:

    aciem ac tela horrere,

    Liv. 21, 53, 2; Curt. 7, 8, 4; 9, 2, 33:

    illam, quam laudibus effert, horrere,

    to loathe, Juv. 6, 183. —
    (γ).
    With an inf. or relat.-clause:

    ego vestris armis armatus non horrui in hunc locum progredi,

    Cic. Agr. 2, 37, 101:

    horreo dicere,

    Liv. 7, 40, 9:

    horret animus referre,

    id. 2, 37, 6; 28, 29, 4; Lact. 7, 15, 11; 6, 17, 7:

    dominatio tanto in odio est omnibus, ut quorsus eruptura sit, horreamus,

    Cic. Att. 2, 21, 1; 1, 27, 1:

    quemadmodum accepturi sitis, horreo,

    id. Phil. 7, 3, 8.—
    (δ).
    With ne:

    eo plus horreo, ne illae magis res nos ceperint, quam nos illas,

    Liv. 34, 4, 3.—
    c.
    To shudder with amazement, to be astonished, amazed (very rare):

    quae mehercule ego, Crasse, cum tractantur in causis, horrere soleo,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    animo horrere,

    id. Dom. 55, 140:

    cogitatione,

    Curt. 9, 6, 12; cf. horrendus, 2.—
    B.
    To be of a rough or frightful appearance; to look rough, look frightful; to be terrible, dreadful, horrid (rare; mostly poet.):

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra,

    Cic. N. D. 2, 7, 19: quaedam loca frigoribus hiemis intolerabiliter horrent, Col. 1, 4, 9; German. Progn. 2, 158; cf.: nec fera tempestas toto tamen horret in anno. Ov. F. 1, 495:

    Phoebus,

    Stat. Th. 4, 1.—
    2.
    Trop.:

    horrebant saevis omnia verba minis,

    Ov. R. Am. 664.—Hence,
    A.
    horrens, entis, P. a. (acc. to I.), bristly, shaggy, rough ( poet. and very rare):

    horrens Arcadius sus,

    Lucr. 5, 25:

    horrentique atrum nemus imminet umbra,

    Verg. A. 1, 165:

    horrentes Marte Latinos,

    id. ib. 10, 237:

    horrensque feris altaribus Esus,

    Luc. 1, 445.—
    B.
    hor-rendus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A. 2. b.) Dreadful, terrible, fearful, terrific, horrible (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    horrendum et dictu video mirabile monstrum,

    Verg. A. 3, 26:

    truces horrendaeque imagines,

    Plin. Pan. 52, 5:

    silva invia atque horrenda,

    Liv. 9, 36, 1:

    Roma,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    rabies,

    id. S. 2, 3, 323:

    diluvies,

    id. C. 4, 14, 27:

    tempestas (with foeda),

    Vell. 2, 100, 2:

    nox,

    Ov. F. 6, 140:

    vox,

    Val. Fl. 1, 210; cf.:

    lex erat horrendi carminis,

    Liv. 1, 26, 6:

    juvenis Parthis horrendus,

    Hor. S. 2, 5, 62:

    pallor utrasque Fecerat horrendas aspectu,

    id. ib. 1, 8, 26:

    res horrenda relatu,

    Ov. M. 15, 298:

    horrendum dictu!

    Verg. A. 4, 454.— Neutr. adv.:

    belua Lernae Horrendum stridens,

    Verg. A. 6, 288:

    arma Horrendum sonuere,

    id. ib. 9, 732;

    12, 700: intonet horrendum,

    Juv. 6, 485.— Plur.:

    horrenda circumsonantibus Alemannis,

    Amm. 27, 10, 10.—
    2.
    In a good sense, wonderful, awful, venerable ( poet.):

    horrenda virgo (Camilla),

    Verg. A. 11, 507:

    horrendae procul secreta Sibyllae,

    id. ib. 6, 10:

    tectum augustum, ingens... Horrendum silvis et religione parentum,

    id. ib. 7, 172. — Adv.: horrendē, dreadfully, Vulg. Sap. 6, 5; 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > horrens

  • 11 horreo

    horrĕo, ui, ēre, v. n. and a. [for horseo, kindred to Sanscr. hrish, to stand erect, to bristle], to stand on end, stand erect, to bristle.
    I.
    Lit. (for the most part only poet.;

    not in Ciceron. prose): in corpore pili, ut arista in spica hordei, horrent,

    Varr. L. L. 6, § 49 Müll.; cf.:

    et setae densis similes hastilibus horrent,

    Ov. M. 8, 285:

    saepe horrere sacros doluit Latona capillos,

    Tib. 2, 3, 23:

    horrentibus per totum corpus villis,

    Plin. 8, 40, 61, § 150:

    horrentes barbae,

    Petr. 99:

    horrentibus scopulis gradum inferre,

    Plin. Pan. 81, 1:

    horrentes rubi,

    Verg. G. 3, 315:

    horrentibus hastis,

    id. A. 10, 178:

    horrebant densis aspera crura pilis,

    Ov. F. 2, 348:

    rigidis setis,

    id. M. 13, 846:

    horret capillis ut marinus asperis Echinus aut currens aper,

    Hor. Epod. 5, 27:

    pervigil ecce draco squamis crepitantibus horrens Sibilat,

    Ov. H. 12, 101: densantur campis horrentia tela virorum, Enn. ap. Prisc. p. 866 P. (Ann. v. 288 Vahl.); cf.: hastis longis campus splendet et horret, id. ap. Macr. S. 6, 4 (Sat. v. 15 Vahl.); imitated Verg. A. 11, 602 Serv.; Liv. 44, 41, 6: mare cum horret fluctibus, is ruffled, rough, Att. ap. Non. 422, 33:

    duris cautibus horrens Caucasus,

    Verg. A. 4, 366:

    silvis horrentia saxa fragosis,

    Ov. M. 4, 778. —
    II.
    Transf.
    A.
    To move in an unsteady, shaking manner.
    1.
    In gen., to shake, tremble (very rare):

    corpus ut impulsae segetes Aquilonibus horret,

    Ov. H. 10, 139; cf. horresco.—
    2.
    In partic.
    a.
    To shake, shiver with cold, rigere ( poet. and very rare):

    saepe etiam dominae, quamvis horrebis et ipse, Algentis manus est calfacienda sinu,

    Ov. A. A. 2, 213:

    horrenti tunicam non reddere servo,

    Juv. 1, 93:

    sola pruinosis horret facundia pannis,

    Petr. 83.—
    b.
    To tremble, shudder, quake with fright; more freq. as a verb. act., with an object, to shudder or be frightened at, to tremble at, be afraid of (the class. signif. of the word, equally freq. in prose and poetry; cf.: exsecror, abominor, aversor, abhorreo, odi, exhorresco).
    (α).
    Absol.:

    totus, Parmeno, Tremo horreoque, postquam aspexi hanc,

    Ter. Eun. 1, 2, 4: Ph. Extimuit tum illa? Me. Horret corpus, cor salit, Plaut. Cist. 2, 3, 9:

    arrectis auribus horrent Quadrupedes monstrique metu turbantur,

    Ov. M. 15, 516:

    scilicet horreres majoraque monstra putares, si mulier vitulum ederet,

    Juv. 2, 122.—
    (β).
    With acc.:

    si qui imbecillius horrent dolorem et reformidant,

    Cic. Tusc. 5, 30, 85:

    deorum (conscientiam) horrere,

    id. Fin. 1, 16, 51:

    judicium et crimen,

    id. Verr. 2, 5, 29, § 74; cf.:

    ingrati animi crimen,

    id. Att. 9, 2, A, 2:

    ipsam victoriam,

    id. Fam. 7, 3, 2: Ariovisti crudelitatem, * Caes. B. G. 1, 32, 4:

    nomen ipsum accusatoris,

    Quint. 12, 7, 1:

    fragilitatis humanae vires,

    Plin. Pan. 27, 1:

    pauperiem,

    Hor. S. 2, 5, 9:

    onus,

    id. Ep. 1, 17, 39:

    iratum mare,

    id. Epod. 2, 6:

    nutum divitis,

    id. Ep. 1, 18, 11:

    strictas secures trepida cervice,

    Sil. 6, 695 et saep.:

    te Negligit aut horret,

    Hor. Ep. 1, 7, 64; cf.:

    quem dives amicus odit et horret,

    id. ib. 1, 18, 25:

    horrent admotas vulnera cruda manus,

    Ov. P. 1, 3, 16:

    aciem ac tela horrere,

    Liv. 21, 53, 2; Curt. 7, 8, 4; 9, 2, 33:

    illam, quam laudibus effert, horrere,

    to loathe, Juv. 6, 183. —
    (γ).
    With an inf. or relat.-clause:

    ego vestris armis armatus non horrui in hunc locum progredi,

    Cic. Agr. 2, 37, 101:

    horreo dicere,

    Liv. 7, 40, 9:

    horret animus referre,

    id. 2, 37, 6; 28, 29, 4; Lact. 7, 15, 11; 6, 17, 7:

    dominatio tanto in odio est omnibus, ut quorsus eruptura sit, horreamus,

    Cic. Att. 2, 21, 1; 1, 27, 1:

    quemadmodum accepturi sitis, horreo,

    id. Phil. 7, 3, 8.—
    (δ).
    With ne:

    eo plus horreo, ne illae magis res nos ceperint, quam nos illas,

    Liv. 34, 4, 3.—
    c.
    To shudder with amazement, to be astonished, amazed (very rare):

    quae mehercule ego, Crasse, cum tractantur in causis, horrere soleo,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    animo horrere,

    id. Dom. 55, 140:

    cogitatione,

    Curt. 9, 6, 12; cf. horrendus, 2.—
    B.
    To be of a rough or frightful appearance; to look rough, look frightful; to be terrible, dreadful, horrid (rare; mostly poet.):

    possetne uno tempore florere, deinde vicissim horrere terra,

    Cic. N. D. 2, 7, 19: quaedam loca frigoribus hiemis intolerabiliter horrent, Col. 1, 4, 9; German. Progn. 2, 158; cf.: nec fera tempestas toto tamen horret in anno. Ov. F. 1, 495:

    Phoebus,

    Stat. Th. 4, 1.—
    2.
    Trop.:

    horrebant saevis omnia verba minis,

    Ov. R. Am. 664.—Hence,
    A.
    horrens, entis, P. a. (acc. to I.), bristly, shaggy, rough ( poet. and very rare):

    horrens Arcadius sus,

    Lucr. 5, 25:

    horrentique atrum nemus imminet umbra,

    Verg. A. 1, 165:

    horrentes Marte Latinos,

    id. ib. 10, 237:

    horrensque feris altaribus Esus,

    Luc. 1, 445.—
    B.
    hor-rendus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A. 2. b.) Dreadful, terrible, fearful, terrific, horrible (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    horrendum et dictu video mirabile monstrum,

    Verg. A. 3, 26:

    truces horrendaeque imagines,

    Plin. Pan. 52, 5:

    silva invia atque horrenda,

    Liv. 9, 36, 1:

    Roma,

    Hor. C. 3, 3, 45:

    rabies,

    id. S. 2, 3, 323:

    diluvies,

    id. C. 4, 14, 27:

    tempestas (with foeda),

    Vell. 2, 100, 2:

    nox,

    Ov. F. 6, 140:

    vox,

    Val. Fl. 1, 210; cf.:

    lex erat horrendi carminis,

    Liv. 1, 26, 6:

    juvenis Parthis horrendus,

    Hor. S. 2, 5, 62:

    pallor utrasque Fecerat horrendas aspectu,

    id. ib. 1, 8, 26:

    res horrenda relatu,

    Ov. M. 15, 298:

    horrendum dictu!

    Verg. A. 4, 454.— Neutr. adv.:

    belua Lernae Horrendum stridens,

    Verg. A. 6, 288:

    arma Horrendum sonuere,

    id. ib. 9, 732;

    12, 700: intonet horrendum,

    Juv. 6, 485.— Plur.:

    horrenda circumsonantibus Alemannis,

    Amm. 27, 10, 10.—
    2.
    In a good sense, wonderful, awful, venerable ( poet.):

    horrenda virgo (Camilla),

    Verg. A. 11, 507:

    horrendae procul secreta Sibyllae,

    id. ib. 6, 10:

    tectum augustum, ingens... Horrendum silvis et religione parentum,

    id. ib. 7, 172. — Adv.: horrendē, dreadfully, Vulg. Sap. 6, 5; 17, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > horreo

  • 12 inopinatum

    I.
    Adj.:

    cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset,

    Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69:

    nova tibi haec sunt et inopinata?

    id. ib. 2, 2, 8, §

    24: neque novum neque inopinatum mihi sit,

    Liv. 6, 40, 3:

    nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,

    Cic. Par. 5, 1, § 35:

    malum,

    Caes. B. C. 2, 12:

    finis vitae,

    Suet. Caes. 87:

    fraus,

    Sil. 7, 133:

    id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est,

    contrary to the common belief, Gell. 11, 18, 13.— Sup.:

    inopinatissim us sensus,

    Aug. Trin. 7, 1.—
    II.
    Subst.: ĭnŏpīnātum, i, n., something unexpected:

    nihil inopinati accidit,

    Cic. Tusc. 3, 31, 76.—Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly:

    aliae ut ex inopinato observant,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt,

    Suet. Galb. 10.— Adv. in two forms.
    1.
    ĭnŏpīnātē, unexpectedly:

    aliquem inopinate occupare,

    Sen. ad Helv. 5.—
    2.
    ĭnŏpīnātō, unexpectedly:

    in castra irrumpere,

    Liv. 26, 6, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > inopinatum

  • 13 inopinatus

    I.
    Adj.:

    cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset,

    Cic. Verr. 2, 2, 28, § 69:

    nova tibi haec sunt et inopinata?

    id. ib. 2, 2, 8, §

    24: neque novum neque inopinatum mihi sit,

    Liv. 6, 40, 3:

    nec hoc tam re est, quam dictu inopinatum atque mirabile,

    Cic. Par. 5, 1, § 35:

    malum,

    Caes. B. C. 2, 12:

    finis vitae,

    Suet. Caes. 87:

    fraus,

    Sil. 7, 133:

    id quoque scriptum est, quod volgo inopinatum est,

    contrary to the common belief, Gell. 11, 18, 13.— Sup.:

    inopinatissim us sensus,

    Aug. Trin. 7, 1.—
    II.
    Subst.: ĭnŏpīnātum, i, n., something unexpected:

    nihil inopinati accidit,

    Cic. Tusc. 3, 31, 76.—Hence, ex inopinato, adverbially, unexpectedly:

    aliae ut ex inopinato observant,

    id. N. D. 2, 48, 123:

    repente ex inopinato prope cuncta turbata sunt,

    Suet. Galb. 10.— Adv. in two forms.
    1.
    ĭnŏpīnātē, unexpectedly:

    aliquem inopinate occupare,

    Sen. ad Helv. 5.—
    2.
    ĭnŏpīnātō, unexpectedly:

    in castra irrumpere,

    Liv. 26, 6, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > inopinatus

См. также в других словарях:

  • Mirabĭle dictu — (lat.), wunderbar zu sagen; mirabile visu, wunderbar zu sehen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Mirabile dictu — Mirabĭle dictu (lat.), wunderbar zu sagen; mirabile visu, wunderbar anzuschauen …   Kleines Konversations-Lexikon

  • mirabile dictu — лат. (мирабилэ дикту) странно сказать, удивительно. Толковый словарь иностранных слов Л. П. Крысина. М: Русский язык, 1998 …   Словарь иностранных слов русского языка

  • Mirabile dictu — Mirabile dictu, lat., wunderbar zu sagen; mirabilia, Wunderdinge …   Herders Conversations-Lexikon

  • mirabile dictu — 1831, Latin, lit. wonderful to relate. Found in Virgil …   Etymology dictionary

  • mirabile dictu — [mi rä′bē lā΄ dik′to͞o΄] [L] wonderful to tell …   English World dictionary

  • mirabile dictu — interjection wonderfully, amazingly; Its a miracle! And then, mirabile dictu, between the piers, leaping from wave to wave as it rushed at headlong speed, swept the strange schooner before the blast, with all sail set, and gained the safety of… …   Wiktionary

  • mirabile dictu —    (mee RAH bee leh DIK too) [Latin] Wonderful to relate; strange to say.    But then mirabile dictu through the hubbub of the marketplace, there was a tiny whisper of sanity. The Guardian, April 25, 1999 …   Dictionary of foreign words and phrases

  • mirabile dictu — mə̇|räbə(ˌ)lāˈdik(ˌ)tü, rabə(ˌ)lēˈ Etymology: Latin : wonderful to relate has managed mirabile dictu to combine baby sitting with his grandson and writing an article F.H.Herrick …   Useful english dictionary

  • mirabile dictu — Etymology: Latin Date: 1804 wonderful to relate …   New Collegiate Dictionary

  • mirabile dictu — /mee rddah bi le dik tooh/; Eng. /mi rab euh lee dik tooh, tyooh/, Latin. strange to say; marvelous to relate. * * * …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»