Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

mezentius

  • 1 Mezentius

    Mezentĭus (not Mezzent-, Mesdent-, Messent-, Mēdient-, or Mēdent-; cf. Rib. in Rhein. Mus. 1857, vol. 12, p. 418 sq.), i, m., a male proper name [of Oscan origin], a tyrant of Cære or Agylla, Liv. 1, 2;

    Paul. ex Fest. s. v. oscillum, p. 194 Müll.: contemptor divom Mezentius,

    Verg. A. 7, 648 sq.; cf. Macr. S. 3, 5; and Serv Verg. A. 1, 267; 7, 760; 9, 745.

    Lewis & Short latin dictionary > Mezentius

  • 2 Mezentius

    Mezentius, iī, m. (wahrsch. urspr. oskisch Medentius), Herrscher der Etrusker in Cäre und Agylla, floh, wegen Grausamkeit aus seinem Reiche verjagt, zum Könige Turnus, mit dem er gegen Äneas kämpfte, Liv. 1, 2, 3. Verg. Aen. 7, 648 sqq. Fest. 194, 15. Vgl. Heyne Exc. III. ad Verg. Aen. 8. p. 287 sqq. Müller-Deecke Etrusker 1, 108 u. 343.

    lateinisch-deutsches > Mezentius

  • 3 Mezentius

    Mezentius, iī, m. (wahrsch. urspr. oskisch Medentius), Herrscher der Etrusker in Cäre und Agylla, floh, wegen Grausamkeit aus seinem Reiche verjagt, zum Könige Turnus, mit dem er gegen Äneas kämpfte, Liv. 1, 2, 3. Verg. Aen. 7, 648 sqq. Fest. 194, 15. Vgl. Heyne Exc. III. ad Verg. Aen. 8. p. 287 sqq. Müller-Deecke Etrusker 1, 108 u. 343.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Mezentius

  • 4 Mezentius

    ī m.
    Мезентий, владетель города Cerae или Agylla, отец Лавза; будучи изгнан за жестокость из своего царства, бежал к царю Турну, на стороне которого сражался против Энея V, L

    Латинско-русский словарь > Mezentius

  • 5 Medentius

    Mezentĭus (not Mezzent-, Mesdent-, Messent-, Mēdient-, or Mēdent-; cf. Rib. in Rhein. Mus. 1857, vol. 12, p. 418 sq.), i, m., a male proper name [of Oscan origin], a tyrant of Cære or Agylla, Liv. 1, 2;

    Paul. ex Fest. s. v. oscillum, p. 194 Müll.: contemptor divom Mezentius,

    Verg. A. 7, 648 sq.; cf. Macr. S. 3, 5; and Serv Verg. A. 1, 267; 7, 760; 9, 745.

    Lewis & Short latin dictionary > Medentius

  • 6 Medientius

    Mezentĭus (not Mezzent-, Mesdent-, Messent-, Mēdient-, or Mēdent-; cf. Rib. in Rhein. Mus. 1857, vol. 12, p. 418 sq.), i, m., a male proper name [of Oscan origin], a tyrant of Cære or Agylla, Liv. 1, 2;

    Paul. ex Fest. s. v. oscillum, p. 194 Müll.: contemptor divom Mezentius,

    Verg. A. 7, 648 sq.; cf. Macr. S. 3, 5; and Serv Verg. A. 1, 267; 7, 760; 9, 745.

    Lewis & Short latin dictionary > Medientius

  • 7 Mesdentius

    Mezentĭus (not Mezzent-, Mesdent-, Messent-, Mēdient-, or Mēdent-; cf. Rib. in Rhein. Mus. 1857, vol. 12, p. 418 sq.), i, m., a male proper name [of Oscan origin], a tyrant of Cære or Agylla, Liv. 1, 2;

    Paul. ex Fest. s. v. oscillum, p. 194 Müll.: contemptor divom Mezentius,

    Verg. A. 7, 648 sq.; cf. Macr. S. 3, 5; and Serv Verg. A. 1, 267; 7, 760; 9, 745.

    Lewis & Short latin dictionary > Mesdentius

  • 8 Messentius

    Mezentĭus (not Mezzent-, Mesdent-, Messent-, Mēdient-, or Mēdent-; cf. Rib. in Rhein. Mus. 1857, vol. 12, p. 418 sq.), i, m., a male proper name [of Oscan origin], a tyrant of Cære or Agylla, Liv. 1, 2;

    Paul. ex Fest. s. v. oscillum, p. 194 Müll.: contemptor divom Mezentius,

    Verg. A. 7, 648 sq.; cf. Macr. S. 3, 5; and Serv Verg. A. 1, 267; 7, 760; 9, 745.

    Lewis & Short latin dictionary > Messentius

  • 9 Mezzentius

    Mezentĭus (not Mezzent-, Mesdent-, Messent-, Mēdient-, or Mēdent-; cf. Rib. in Rhein. Mus. 1857, vol. 12, p. 418 sq.), i, m., a male proper name [of Oscan origin], a tyrant of Cære or Agylla, Liv. 1, 2;

    Paul. ex Fest. s. v. oscillum, p. 194 Müll.: contemptor divom Mezentius,

    Verg. A. 7, 648 sq.; cf. Macr. S. 3, 5; and Serv Verg. A. 1, 267; 7, 760; 9, 745.

    Lewis & Short latin dictionary > Mezzentius

  • 10 Tyrrheni

    Tyrrhēnī, ōrum, m. (Τυῤῥηνοί), die Tyrrhener, Etrusker, ein keltisches Volk, das früh über die Alpen nach Italien eingewandert war, Verg. Aen. 11, 733. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 70 ff. – Dav.: A) Tyrrhēnia, ae, f. (Τυῤῥηνία), Etrurien, Ov. met. 14, 452. Serv. Verg. Aen. 10, 164. – B) Tyrrhēnicus, a, um (Τυῤῥηνικός), tyrrhenisch, etruskisch, Tarraco, am etruskischen Meere gelegen, Auson. epist. 25, 88. – C) Tyrrhēnus, a, um (Τυῤῥηνός; viell. auch Tūrēnus geschr., Fronto ad Ver. 1. p. 113, 12 N.), a) tyrrhenisch, etruskisch, mare, Liv., od. aequor, Verg., od. gurges, Lucan., die Tiber, weil sie aus Etrurien nach Rom fließt: corpora, Etrusker, die Bacchus in Delphine verwandelte, Ov.: so auch monstra, Ov.: vincula pedum, Verg.: rex, Mezentius, Ov.: clangor tubae, Stat. – subst., Tyrrhēnus, α) der Tyrrhener, Etrusker, sanguine Tyrrheni, des Mezentius, Verg.: Tyrrhenus inflabit ebur (weil etrurische Flötenspieler [tibicines] beim Opfer gebraucht wurden), Verg.: Plur. Tyrrhēnī, ōrum u. poet. ûm, m., die Einw. Etruriens, die Tyrrhener, Etrusker, Verg. – β) das tyrrhen. Meer, personif., Val. Flacc. 4, 715. – b) = italisch, römisch, pubes, Sil. 1, 111.

    lateinisch-deutsches > Tyrrheni

  • 11 Tyrrheni

    Tyrrhēnī, ōrum, m. (Τυῤῥηνοί), die Tyrrhener, Etrusker, ein keltisches Volk, das früh über die Alpen nach Italien eingewandert war, Verg. Aen. 11, 733. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 70 ff. – Dav.: A) Tyrrhēnia, ae, f. (Τυῤῥηνία), Etrurien, Ov. met. 14, 452. Serv. Verg. Aen. 10, 164. – B) Tyrrhēnicus, a, um (Τυῤῥηνικός), tyrrhenisch, etruskisch, Tarraco, am etruskischen Meere gelegen, Auson. epist. 25, 88. – C) Tyrrhēnus, a, um (Τυῤῥηνός; viell. auch Tūrēnus geschr., Fronto ad Ver. 1. p. 113, 12 N.), a) tyrrhenisch, etruskisch, mare, Liv., od. aequor, Verg., od. gurges, Lucan., die Tiber, weil sie aus Etrurien nach Rom fließt: corpora, Etrusker, die Bacchus in Delphine verwandelte, Ov.: so auch monstra, Ov.: vincula pedum, Verg.: rex, Mezentius, Ov.: clangor tubae, Stat. – subst., Tyrrhēnus, α) der Tyrrhener, Etrusker, sanguine Tyrrheni, des Mezentius, Verg.: Tyrrhenus inflabit ebur (weil etrurische Flötenspieler [tibicines] beim Opfer gebraucht wurden), Verg.: Plur. Tyrrhēnī, ōrum u. poet. ûm, m., die Einw. Etruriens, die Tyrrhener, Etrusker, Verg. – β) das tyrrhen. Meer, personif., Val. Flacc. 4, 715. – b) = italisch, römisch, pubes, Sil. 1, 111.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Tyrrheni

  • 12 Tuscus

    Tūscus, a, um
    тусский = этрусский
    T. dux OMezentius
    T. amnis H, O, flumen O или alveus HTiberis
    T. vicus Pl, Vr, H, L etc.Тусская улица (в Риме на юго-зап. от Форума, один из беднейших кварталов города)
    T. eques MMaecēnas

    Латинско-русский словарь > Tuscus

  • 13 Tyrrhenus

    Tyrrhēnus, a, um = Etruscus
    Tyrrhenum mare L (aequor V, gurges Lcn) — Тирренское море
    T. rex OMezentius

    Латинско-русский словарь > Tyrrhenus

  • 14 Dulcís moriéns reminíscitur Árgos

    Умирая, вспоминает свой милый Аргос.
    Вергилий, "Энеида", X, 762-63, 769-82:
    Túrbidus íngreditúr campó.
    .........................................................................
    Óbvius íre parát. Manet ímpertérritus ílle
    Átqu(e) oculís spati(um) émensús, quantúm satis hástae:
    "Déxtra mihí deus ét telúm, quod míssile líbro,
    Índutúm spoliís ipsúm te, Láuse, tropáeum
    Áeneáe". Dixít stridéntemqu(e) éminus hástam
    Jécit; at ílla voláns clipeó (e)st excússa procúlque
    Égregi(um) Ántorén latus ínter et ília fígit,
    Hérculis Antorén comitém, qui míssus ab Árgis
    Háeserat Éuandr(o) átqu(e) Italá conséderat úrbe.
    Stérnitur ínfelíx aliéno vúlnere, cáelumqu(e)
    Áspicit ét dulcís moriéns reminíscitur Árgos.
    Вот, потрясая копьем огромным, ярый Мезентий
    В поле выходит.
    ...........................................................................
    Великодушный Эней, в рядах его заприметя,
    Выйти навстречу готов. А тот остается, не дрогнув,
    И поджидает врага громадой недвижною стоя.
    Взглядом измерив простор в расстоянии брошенной пики:
    "Будь мне за бога, рука! Да поможет мне дрот, что колеблю.
    Я обещаю, мой Лаве, что с тела разбойника снятой
    Будешь ты облечен добычей, трофеем Энея".
    Бросил; она на лету, от щита отскочивши, пронзает
    Актору славному бок и в живот впивается. Антор
    Спутником некогда был Геркулеса; из Аргоса прибыл,
    И, к Эвандру пристав, во граде осел италийском.
    Раной чужою сражен, он падает, бедный, на небо
    Смотрит, пред смертью своей вспоминая сладостный Аргос.
    (Перевод С. Соловьева)
    Весьма благодарен вам за заключительную часть вашего письма. За последнее время я отвык встречать доброе отношение, и оно мне тем более приятно со стороны человека, который выказывал мне его и прежде. Я не переменился за время моих странствий- я никогда не забывал Харроу и, конечно, вас. Dilcis reminiscitur Argos сопровождали меня до того самого места, которое имеет в виду сокрушенный аргивянин. (Джордж Байрон - Уильяму Харнессу, 6.XII 1811.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Dulcís moriéns reminíscitur Árgos

  • 15 Liquefácto témpora plúmbo

    Вергилий, "Энеида", IX, 581-89:
    Ínsignís facié, genitór quem míserat Árcens,
    Flúmina pínguis ub(i) ét placábilis ára Palíci:
    Díffidit ác multá porréct(um) exténdit haréna.
    Сын Аркента стоял, красотой и убором блистая:
    Плащ его алый горел, иберийским окрашенный соком,
    Золотом панцирь сиял; Аркент родитель в сраженья
    Сына послал, что в лесах материнских над током Симета
    Вскормлен был - там, где Паликов алтарь стоит миротворный.
    Сам, отставив копье и пращой свистящею трижды
    Круг над собой описав, свинцовый слиток в героя
    Метко Мезентий послал: полетел свинец, расплавляясь -
    И с размозженным виском на песке противник простерся.
    Он наклоняется за деньгами; я стреляю; и я так хорошо прицелился, что он, падая, уткнулся головой прямо в деньги, которые выкапывал.
    - Ах, патер! [ прозвище бандита, данное ему за знание латыни. - авт. ] - сказал Брандолаччо. - Я завидую такому выстрелу. Воображаю, как ты смеялся! - Я попал bastiaccio [ Корсиканцы, живущие в горах, презирают жителей Бастии и не считают их земляками. Они никогда не говорят о них bastiese, а всегда bastiaccio; известно, что окончание accio обычно употребляется в презрительном смысле (примечание Мериме) ] в висок, - продолжал бандит, - это напоминает мне стихи Вергилия:
    ...Liquefacto tempora plumbo
    Diffidit, ac multa porrectum extendit arena.
    Liquefacto! Верите ли вы, синьор Орсо, что свинцовая пуля расплавляется от быстроты своего полета в воздухе? Вы учились баллистике, и наверно должны сказать мне: правда это или заблуждение? (Проспер Мериме, Коломба.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Liquefácto témpora plúmbo

  • 16 Acron [2]

    2. Acrōn, ontis u. ōnis m. (Ἄκρων, ωνος), I) König der Cäninenser, Prop. 4, 10, 7 (wo Akk. Acronta). – II) ein Grieche, den Mezentius erschlug, Verg. Aen. 10, 719 (wo Nom. Acron). – III) Helenius Acron, ein Grammatiker (um die Mitte des 4. Jahrh. n. Chr.), Erklärer des Terenz u. Horaz, Charis. 119, 12 (wo Nom. Acron) u. 210, 11 15 (wo Nom. Acron u. Akk. Acronem).

    lateinisch-deutsches > Acron [2]

  • 17 horrendus

    horrendus, a, um (Partic. v. horreo), haarsträubend, I) schaudervoll, schrecklich, monstrum, Verg.: nox, Ov.: carmen, Liv.: Sibylla, frommen Schauer erregend, schauervoll, Verg. – m. 2. Supin., utraeque horrendae aspectu, Hor.: horrendus visu Mezentius, Verg.: res horrenda relatu, Ov.: horrendum dictu, Verg. – neutr. adv., horrendum stridens belua, Verg.: arma horrendum sonuēre, Verg.; vgl. ›horrendum‹ clamat pro ›horrende‹, Prisc. 17, 11: Plur., horrenda circumsonantibus Alemannis, Amm. 27, 10. § 10. – II) staunenswert, bewundernswert, Verg. Aen. 11, 507.

    lateinisch-deutsches > horrendus

  • 18 manus [1]

    1. manus, ūs, f. (griech. μάρη, ahd. munt), die Hand, I) eig. u. bildl.: A) im allg.: manus dextera, Cic., Ggstz. laeva, Cic., od. sinistra, Nep.: manus hostilis, Plaut.: manus callosa, Sen. – abrumpere manibus ramos, Ov.: abscīdere manus, Suet.: abstinere manus, Liv., manus ab alqo, Cic., ab alcis pecuniis, Cic., a se, Cic., manus alieno, Cato: accedere ad manum od. ad manus, an die H. herangehen, v. Tieren = auf den Ruf kommen und aus der H. fressen, Cic. u. Varro (v. Menschen s. no. B, 2): accipere puerum in manum, Iustin.: accipere alqd manibus, Cic.: adire alci manum, s. 2. ad-eo no. I, 1: manus adhibere genibus, beim Flehen, Ov., pomis, um sie zu pflücken, Sen. poët.: manus adhibere vectigalibus, bildl., Hand anlegen an usw. = sie berauben, Cic.: admovere manus religiose (mit frommer Scheu). Liv.: admovere manum od. manus alci rei od. ad alqd, s. ad-moveono. I: afferre manus, s. af-ferono. II A: affingere mundo nec manus nec pedes nec alia membra, Cic.: amittere manibus, Plaut., e od. de manibus, Cic. u. Liv.: apponere manus ad os, um nicht zu laut zu reden, Cael. in Cic. ep.: apprehendere manum osculandi causā, Suet.: armare manus, s. armono. II, 2, a: haec asserere utrāque manu complexuque toto, gern, Mart.: cohibere manus ab alieno, Plaut., manum, oculos, animum ab auro gazaque regis, Cic.: collidere manus, Quint.: complodere manus, Quint, saepius manus, v. Zornigen, Sen.: comprimere manum, manus, s. com-primono. II, 1, a: conferre ferrum et manus, zum Kampfe, Cic.: continere manum intra pallium, Quint.: continere vix ab alqo manus ac tela, Cic.: porrigere mutuas in gratiam manus, Sen. rhet.: manum dare alci, die H. reichen, Quint.: manus dare, bildl., sich ohne fernere Gegenwehr ergeben, sich für überwunden bekennen, nachgeben, Caes., Cic. u.a. (vgl. Burm. Ov. her. 17, 260. Bünem. Lact 5, 1, 3): so auch victas manus dare, Ov., manus dedere, Verg.: dare alci alqd in manum, Ter.: deponere alqd de manibus, Cic.: dimittere (ex) manibus, s. dī-mitto: ducere alqm manu, Verg. u. (bildl.) Cic.: elabi e manu, e manibus, s. ē-lābor: elabi de manibus (bildl.), ein Spielball des Zufalls werden, Cic.: emittere manu, e u. de manibus, s. ē-mittono. II. – esse in manibus, α) in den Händen sein, oratio est in manibus, man hat sie in der Hand, man kann sie lesen, sie ist bekannt, Cic.: poet, in manibus Mars ipse, ihr habt den M. gleichs. in euren Händen (= jetzt hängt der Erfolg des Kampfes ganz von eurer Tapferkeit ab), Verg. β) in Arbeit sein, liber mihi est in manibus, unter der Feder, Cic. γ) nahe sein, gegenwärtig sein, Caes. u. Verg.: sed ecce in manibus vir et praestantissimo ingenio et flagranti studio, C. Gracchus, siehe, da steht vor uns ein Mann usw., da sind wir (in der Aufzählung) gekommen an einen Mann usw., Cic. δ) jetzt vorgehen, attendere, quae sunt in manibus, Cic.: quia vindemiae in manibus, ich mit der W. zu tun habe, Plin. ep. – alci in manu esse, in jmds. Kräften stehen, jmdm. möglich sein, Komik. (s. Lorenz Plaut. most. 577), tibi id in manu est ne fiat, Ter. – eximere alci e manu manubrium, s. manubrium: extendere manus suas, Ov. u. Lact., manum infesto pollice, Quint.: extorquere sicam de manibus, Cic.: fugere e manibus, Cic.: habere in manibus alqm, jmd. auf den H. tragen, Cic.: habere in manibus alqd, etwas unter den Händen (in der Arbeit) haben, Cic.: laevam tunicis inserere manum, Ov.: iactare manus, beim Tanze, Prop. u. Ov., beim Deklamieren, Quint.: lavare manus, Cic. (u. sprichw., manus manum lavat, eine Hand wäscht die andere, Sen. apoc. 9, 6. Petron. 45, 13): ostende huc manum dexteram, Plaut.: ponere alqd de manibus, Cic.: porrigere manum, s. 2. por-rigo: prehendere alcis manum, Cic., alqm manu, Cic.: premere manu spongiam plenam aquai (= aquae) ac siccare, Lucr.: proferre ambas manus, Plaut.: regere manum alcis manu superimpositā, Quint.: sumere vas in manus, Cic.: sustinere alqd porrectis manibus, Cic.: tangere alcis manum, jmdm. an den Puls fühlen, Sen.: non potest beneficium manu tangi, ist nicht handgreiflich, Sen.: tendere manus, s. tendo: tenere manu, dexterā manu, utrisque manibus, teneri manu, manibus (bildl.), s. teneo: tollere manus, s. tollo: alqm venerari manu, seine Verehrung durch Handkuß bezeichnen (indem man die eigene Hand küßt und diesen Kuß dem anderen zuwirft), Tac.: versare manu exemplaria Graeca, Hor.: alcis rei causā ne manum quidem vertere, die Hand nicht umdrehen einer Sache wegen, d.i. sich nicht die mindeste Mühe geben, Cic. de fin. 5, 93: u. so quid de me Mezentius sentiat, manum non vorteris, wirst du keine H. umwenden (wird dir gleichgültig sein), Apul. apol. 56: vincire manus post tergum, Liv., post terga, Verg., manus laxe, Liv. – Besondere Verbindungen, in denen manus im Abl. oder mit Praepp. steht: a) von der Nähe, in Verbindgg. wie victoriam in manibus videre, Cic.: ad manum, bei der Hand, zur Hand, esse, Liv. u. Fronto, habere, Quint., intueri, Plin.: habere ad manum scribae loco, Nep.: servum sibi habere ad manum, zum Privatsekretär, Cic.: dah. librarius ad manum, zur Hand, zum persönlichen Dienste, Corp. inscr. Lat. 6, 9523. – b) sub manu od. manum, bei der Hand (in der Nähe), Planc. in Cic. ep.: dah. leicht, ohne Mühe, sogleich, Sen. u. Suet. – c) de manu, α) mit eigener Hand, facere, Cic.: u. so bl. manu parere sibi letum, Verg. β) aus eigener Hand, d. i auf eigene Kosten, Colum. γ) de manu in manum tradere, aus unserer Hand in eines anderen Hand, Cic. – d) plenā manu, mit voller, (geldvoller) Hand, Tibull.: bildl., liberaliter et plenā manu faciam, Sen. contr.: plenā manu scapulas eius verberavit, mit voller (breiter) H., Petron.: plenā manu alcis laudes in astra tollere = jmdm. reichliches Lob spenden, Cic. – e) manibus pedibusque od. manibus pedibus (griech. πυξ καὶ λάξ), mit Händen u. Füßen, d.i. mit allen Kräften, mit aller Anstrengung, Ter. Andr. 161 u. 676. – f) per manus, α) mit den Händen, trahere, Caes.: per manus servulae servatus, durch ihren Dienst, Cic. β) von Hand zu Hand, Liv.: bildl., traditae per manus religiones, vom Vater auf den Sohn und von diesem auf den Enkel usw., Liv. – g) prae manu, vor die Hand, zur Hand, in Bereitschaft, esse, Plaut.: si paulum dederis prae manu, vor die Hand, in die Hand, zum Anfange der Wirtschaft, Ter.: habere prae manu, ICt.: si liber est prae manibus, bei der Hand, Gell. – h) inter manus, α) mit den Händen, auferri, Cic.: proferri, Caes. β) unter den Händen, in den Händen, Cael. in Cic. ep.: inter manus habere, eine schriftl. Arbeit unter den H. haben, Plin. ep. γ) inter manus esse, handgreiflich sein (= vor Augen liegen), Verg. – i) sub manus, unter den Händen, succedere, Plaut. – k) manibus aequis, mit gleichen Vorteilen, mit gleichem Glücke (im Kampfe), nach unentschiedenem Kampfe, bellum nox intempesta diremit, Enn. ann. 167: dirimere pugnam, Liv.: abscedere, Tac.: so auch aequā manu discedere, Sall. Cat. 39, 4 (Ggstz. superiorem discedere). – l) a manu servus, Schreiber, Sekretär, Suet. Caes. 74, 1 (vgl. Corp. inscr. Lat. 6, 8409 u. 9534): u. so liberta a manu, Suet. Vesp. 3. – m) brevi manu, sogleich, ohne Verzögerung, ICt.: hingegen longā manu, langsam, ICt. – n) illotis manibus, s. il-lōtus. – o) manum de tabula! eig. die Hand vom Gemälde! sprichw. = genug! es sei genug! Cic. ep. 7, 25, 1.

    B) insbes.: 1) die Faust = die persönliche Tapferkeit, die bewaffnete Hand, manu fortis, Nep.: manu promptus, Sall.: manu sternere alqm, Verg.: manu vincere, Ov.: manu capere urbes, Sall.: usu manuque, Caes.: committere manum Teucris, handgemein werden (im Kampf), Verg. (vgl. confero u. consero). – 2) das Handgemenge, die Tätlichkeit, Gewalttätigkeit, ad od. in manum venire, Liv. u. Plin. pan., od. ad manum accedere, Nep., zum Handgemenge kommen, handgemein werden: so auch in manus venire, Liv.: pugna iam ad manus venerat, man war handgemein geworden, Liv.: res venit ad manum, Cic.: proelium in manibus facere, im Handgemenge kämpfen, Sall.: continere manus ab alqo, Ov.: manibus temperare, es nicht zu Tätlichkeiten kommen lassen, Liv.: vim et manus afferre, zu Gewalt u. Gewalttätigkeiten schreiten, Cic.: Armeniae manum afferre, A. angreifen, Vell.: alci od. alci rei (zB. regnis) manum od. manus inicere, Gewalt antun, Sen. u. Val. Max.: manu (mit bewaffneter Hand) vindicare iniurias, Sall.: u. so vindicandum in eos... non manu neque vi, verum (sondern) etc., Sall.: ebenso per manus libertatem retinendam, Sall. – 3) (Abl. manu) von der Kunst od. Anwendung der Kunst, v. Bemühung u. Händearbeit, manu quaerere (erwerben), Cic.: bes. im Ggstz. zu dem, was von Natur ist = durch Händearbeit, durch die Kunst, piscina manu facta, Varro: portus od. canales manu facti, Cic. u. Sen.: congesta manu oppida, Verg.: manu sata, Getreide von Menschen gesät, Caes.: arbusculae manu cultae, künstlich gezogene, Fronto: urbs manu munitissima, Cic.: postea credo additas moles manuque adiutum, ut etc., und es sei durch die Kunst nachgeholfen, Liv. – übtr., auf gesuchte, künstliche Weise (vgl. Lipsius Sen. ad Marc. 19, 2. p. 122 ed. 4.), morbi, quos manu fecimus, Sen.: quidam liberos eiurant et orbitates manu faciunt, Sen.: oratio fucata et manu facta (affektierte), Sen. – 4) die Hand = Macht, Gewalt, haec non sunt in manu nostra, Cic.: omnes, quorum in alterius manu vita posita est, Cic.: iuxta deos in tua manu posita est, Tac.: in vestra manu situm est (in eurer H. liegt es) m. indir. Fragesatz, Sall., m. folg. Infin., Apul.: dah. manu mittere od. emittere, s. manūmittou. ē-mitto. – convenire in manum, s. con-veniono. I, A, b, β (Bd. 1. S. 1656).

    II) meton.: 1) die Hand, d.i. Arbeit des Künstlers u. jedes Arbeitenden, prima, Quint.: extrema, letzte Hand, d.i. Vollendung und Vervollkommnung einer Arbeit, extrema manus non accessit eius operibus, Cic.: so auch summa manus, Sen., ultima manus, Ov.: aptius a summa conspiciare manu, laß dich lieber sehen, wenn du völlig geputzt bist, Ov.: manus pretium, s. manūpretium. – 2) die Hand eines Schreibenden, die Handschrift, u. die des Künstlers in den bildenden Künsten, der Stil u. dgl., alia, Cic.: Alexidis manum amabam, Cic.: redii ad meam manum, nun schreibe ich selbst, Cic.: manum emittere, die Hand (Handschrift) von sich geben, ICt.: falso manum eius imitatus, Eutr.: manus Praxitelis, Werk des Praxiteles, Mart.: artificum manus miratur, Verg. – 3) der Wurf im Würfelspiele, si quas manus remisi, Würfe (= deren Gewinn) geschenkt habe, Aug. b. Suet. Aug. 71, 3. – 4) der Handgriff, totas artis manus, machinas omnes ardenter exercet, übtr. = alle Kniffe u. Ränke, Apul. met. 3, 16. – 5) in der Fechtkunst, der Hieb, Stich, Stoß (vgl. Spalding Quint. 5, 13, 54. p. 386 sq.), prima (die Prime), secunda (der Nachstoß), tertia, Quint.: manum exigere, anbringen, Quint.

    III) übtr.: 1) der Rüssel des Elefanten, Cic. u.a. – 2) die Vorderfüße des Bären, Plin.: des Affen, Plin. – 3) die Zweige der Bäume, Stat. u. Pallad. – 4) manus ferrea, ein eiserner, an einer Kette befestigter Haken, um feindliche Schiffe zu entern, der Enterhaken (vgl. harpago), Caes., Liv. u.a. – 5) (wie χείρ) die Schar (im üblen Sinne die Rotte, Bande), a) übh.: bonorum, Cic.: Iudaeorum, Cic.: coniuratorum, Cic.: manus bicorpor, von den Zentauren, Cic. poët. – insbes., Leute = Arbeiter zum Schiffsbau, Verg. Aen. 11, 329. – b) eine bewaffnete Schar, eine Abteilung, magna, Cic.: parva, Sall.: firma, Cic.: nova (Ggstz. veteres copiae), Caes.: manum facere, Cic.: manum conducere, Caes.: manum cogere, Caes. – / Archaist. Genet. manuis, *Varro sat Men. 423. – Dat. manu, Prop. 1, 11, 12; vgl. Prisc. 7, 88. – vulg. Formen nach der 2. Deklin., Abl. mano, Corp. inscr. Lat. 3, 88: Akk. Plur. manos, Itala (Taurin.) Marc. 9, 34. Itala (Clar.) 1. Timoth. 2, 8.

    lateinisch-deutsches > manus [1]

  • 19 turbidus

    turbidus, a, um (turba), in Unruhe-, Verwirrung befindlich, I) eig.: a) v. Wetter usw. = unruhig, stürmisch, trübe, tempestas, Cic.: caelum, Plin. ep.: freta ventis turbida, Ov.: imber, Verg.: auster dux inquieti turbidus Adriae, Hor. – b) v. Flüssigkeiten = aufgewühlt, trübe (Ggstz. purus), aqua, Cic.: mare, Sen.: torrens, Quint.: Hermus auro turbidus, Goldsand mit sich führend, Verg. – c) v. Haar = zerwühlt, verwirrt, coma, Ov. her. 10, 16. – d) v. der Zunge, kauderwelsch, ridenda verba frangit (radebrecht) ad horrificos turbida lingua sonos, Anthol. Lat. 649, 30 (543, 30). – II) übtr.: 1) verwirrt, zerstört, unruhig, bestürzt, erschrocken, Aruns, Verg.: turbida perversas induit illa comas, Ov.: pectora turbidiora mari, Ov.: mit Genet., animi, nicht bei Verstande, blödsinnig, Tac. hist. 4. 48. – übtr., motus, verstörte, störende, unruhige, Cic.: frons, acies, verstörter, finsterer Blick, Sen. poët.: fides, unklare Überzeugung, Gell. – adv., turbidum laetari, verworren, in banger Furcht, Hor. carm. 2, 19, 6. – 2) aufgeregt, stürmisch, ungestüm, heftig, zornig, a) v. Pers.: sic turbidus infit, Verg.: altercator, Quint.: Mezentius, Verg.: mit Abl., irā, Stat. silv. 3, 1, 39: mit Genet., irae, Sil. 12, 417: ausi, Sil. 13, 214. – b) v. Lebl., stürmisch, bewegt, unruhig, res, Cic.: seditio, Ov.: casus, Tac.: hoc tam turbido tempore, Nep.: actiones turbidissimae, Tac. – subst., turbidum, ī, n. = die unruhige-, sturmbewegte Zeit, die Unruhe, in turbido, Liv.: quieta turbidis antehabeo, Tac.: si turbidissima sapienter ferebas, tranquilliora laete feras, Cic. – adv., mens pleno Bacchi pectore turbidum laetatur, frohlockt ungestüm, Hor. carm. 2, 19, 6. – 3) unruhig = aufrührerisch, ingenium, Tac.: homo, milltes, Tac.

    lateinisch-deutsches > turbidus

  • 20 Tusci [1]

    1. Tūscī, ōrum, m., die Tusker, die Einwohner Etruriens, bestehend aus 12, später 15 nach den wichtigsten Stämmen benannten Völkerschaften, von denen jede ihren Vorsteher (Lukumo gen.) hatte: zeichneten sich aus durch Kunst (etrurische Vasen, Säulenordnung u. dgl.) und durch Weissagekunst (Auguren), verschwanden aber nach ihrer Unterjochung durch die Römer gänzlich aus der Geschichte, Varro LL. 5, 161. Varro sat. Men. 17. Mela 2, 4, 2 (2. § 60). Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7 u.a. Cic. de div. 2, 106. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 65 f.u. 94: meton. für das Gebiet der Tusker, Varro LL. 5, 32: in Tuscos in exsilium abiit, in das Gebiet der Tusker, Liv. 3, 13, 8. – Sing. Femin. Tusca, ae, f., die Tuskerin, Iuven. 6, 186. – Dav.: A) Tūscus, a, um, tuskisch, etrurisch, aquilex, Varro fr.: mare, Cic.: amnis, die Tiber, Verg. u. Plin.: so auch alveus, die Tiber, Hor.: dux, Mezentius, Ov.: eques, Mäcenas, der von etrurischen Königen abstammte, Mart.: cadi, tuskische Weine, Mart.: semen, Dinkel, Spelt, Ov.: vicus, eine Straße in Rom, Varro LL., Liv. u.a.; Wohnort der Seidenhändler, Mart., Aufenthalt liederlichen Gesindels, bes. der Buhldirnen, Plaut. u. Hor. – Plur. subst., Tuscī, ōrum, m. (sc. agri), ein Landgut des jüngeren Plinius, Plin. ep. 5, 6, 1 sqq. u.a. – Adv. Tūscē, tuskisch, Varro b. Gell. 2, 25, 8: dicere, Gell. 11, 7, 4. – B) Tūscia, ae, f., das Land der Tusker, Tuskien, Etrurien, Flor. 1, 5, 5. Tert. apol. 40. Eutr. 1, 11; 3, 9; 7, 3. Amm. 27, 3, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 1125. Not. Tir. 85, 48 (von Serv. Verg. Aen. 10, 164 als ungebräuchlich verworfenes Wort; dah. Varro LL. 5, 32 Müller mit Recht Tusci liest, obgleich die Hdschrn. Tuscia haben). – C) Tūscānicus, a, um, tuskanisch, etrurisch, impluvium, Varro LL.: signa, Plin.: statuae, Quint.: dispositiones, Vitr. – subst., tūscānicae, ārum, f., tuskische Gefäße, von schmucker Form, beim Arvalendienste gebraucht, Act. fr. arv. ed. Henzen p. 43 u. dazu Henzen S. 44; vgl. Henzen Relatione sugli scavi al sacro bosco degli Arvali p. 47.

    lateinisch-deutsches > Tusci [1]

См. также в других словарях:

  • Mezentius — war ein mythischer etruskischer König von Caere der italischen Frühzeit und Vater des Lausus. Die Figur des Mezentius taucht in zahlreichen antiken Geschichtswerken[1], bei Titus Livius, Justinus[2], Dionysios von Halikarnassos[3] und Cassius… …   Deutsch Wikipedia

  • Mezentius — Mezentius, Dynast von Cäre, zu welchem Turnus vor Äneas floh; in dem Kampfe fielen erst Turnus u. Äneas, dann wurde M. von Ascanius erlegt; nach Virgilius floh M., wegen seiner Grausamkeit von seinem Volke vertrieben, zu Turnus, mit dem er gegen… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • MEZENTIUS — Tyrrhenorum Rex, summus Deorum contemptor, qui cum tyrannidem domi crudelius exerceret, a suis per seditonem pulsus una cum Lauso filio ad Turnum sese contulit, id temporis bellum adversus Aeneam gerentem. Quo in bello, cum magnam tam Troianorum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Mezentius — {{Mezentius}} König der Etruskerstadt Caere, Verbündeter des Turnus* gegen Aineias*, ein wilder Verächter der Götter (Vergil, Aeneis VII 649), dessen Name später im Sinne von »grausamer Tyrann« gebraucht wurde …   Who's who in der antiken Mythologie

  • Mezentius — In Roman mythology, Mezentius was an Etruscan king, and father of Lausus. Sent into exile because of his cruelty, he moved to Latium. He reveled in bloodshed and was overwhelmingly savage on the battlefield, but more significantly to a Roman… …   Wikipedia

  • МЕЗЕНЦИЙ —    • Mezentius,          царь города Церы или Агиллы в Этрурии (Liv. 1, 2), властвовавший в то же время над рутулами, подчиненными этрускам. По Катону, Турн, царь рутулов, побежденный Энеем, убежал к М.; оба дали сражение Энею, в котором пали… …   Реальный словарь классических древностей

  • Mezentivs — MEZENTIVS, i, König, oder vielmehr ein Tyrann, zu Agylla, welches nach der Zeit Cäre hieß. Er ließ sehr viel Menschen hinrichten, und zwar band er insgemein einen lebendigen und todten also zusammen, daß Hand auf Hand, Mund auf Mund u.s.f. kam,… …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Ascanius — Aeneas trägt Anchises, mit Ascanius und seiner Ehefrau, Amphora aus einer griechischen Werkstatt in Etrurien, um 470 v. Chr., Staatliche Antikensammlungen Ascanius (griechisch  …   Deutsch Wikipedia

  • Pallas (son of Evander) — In Roman mythology, Pallas was the son of King Evander. In Virgil s Aeneid Book VIII [Virgil, Aeneid VIII.514ff] , Evander allows Pallas to fight against the Rutuli with Aeneas, who takes him and treats him like his own son Ascanius.In battle,… …   Wikipedia

  • Lavsvs — LAVSVS, i, des Mezentius Sohn, belagerte, nach des Aeneas Tode, dessen Sohn, Ascanius, zu Lavinium. Weil er aber, als sich Ascanius ergeben wollte, allzuharte Bedingungen vorschrieb, so wagete derselbe mit den Seinigen einen verzweifelten Ausfall …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Aeneid — For the group of nine Ancient Egyptian deities, see Ennead .Infobox Book name = Aeneid translator = image caption = Aeneas flees burning Troy, Federico Barocci, 1598 Galleria Borghese, Rome author = Virgil country = Roman Republic language =… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»