Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

marcĭa

  • 1 Marcia

    1.
    Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—

    L. Marcius,

    a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —
    2.
    Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,
    A.
    Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;

    called also: Marcius liquor,

    Prop. 4, 1, 52:

    umor,

    id. 4, 22, 24:

    lympha,

    Tib. 3, 6, 58; and:

    frigora,

    Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—
    B.
    Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:

    carmina,

    of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcia

  • 2 Marcia aqua

    Marcĭa ăqua, v. Marcius, A.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcia aqua

  • 3 Marcia leх

    закон, касающийся лихвы и определяющий: "ut si usuraeexegissent (foeneratores), de his reddendis per manus iniectionem cum eis ageretur" (Gai. IV. 23).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > Marcia leх

  • 4 Marcius

    Mārcius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten Ancus Marcius, Enkelsohn des Numa von der Popilia, vierter König in Rom (638–614 v. Chr.), Liv. 1, 32. Cic. de rep. 2, 33. Verg. Aen. 6, 815. Hor. carm. 4, 7, 15. Ov. fast. 6, 803. – L. Marcius, röm. Ritter, der nach dem Tode der Scipionen den Oberbefehl über das Heer in Spanien übernahm, Liv. 25, 37 sq. – zwei Brüder Marcius, als Weissager gen., Cic. de div. 1, 89 u. 115; 2, 113. – Adi. marcisch, aqua, vom Könige Ankus Marcius, hernach von Q. Marcius Rex nach Rom geleitet, Plin. 31, 41 (auch bl. Marcia, Mart. 6, 42, 19): dafür poet. lympha, Tibull. 3, 6, 58, liquor, Prop. 3, 1, 52: saltus, in Ligurien benannt nach der Niederlage, die der Konsul Q. Marcius das. (i. J. 188 v. Chr.) erlitt, Liv. 39, 20, 10: frigora, der Marcia, Stat. silv. 1, 5, 27. – Dav. Marciānus, a, um, marcianisch, foedus, von L. Marcius (s. vorher) mit den Einwohnern von Kadix geschlossen, Cic.: carmina, des Weissagers Marcius, Liv. – u. Marciānē, Adv., marcianisch, Prisc. de accent. § 47.

    lateinisch-deutsches > Marcius

  • 5 libo

    [st1]1 [-] lībo, āre, āvi, ātum: - tr. -    - cf. gr. λείϐω. --- λοιϐή, ῆς: libation. a - enlever une parcelle d'un objet, détacher de.    - ex variis ingeniis excellentissima quaeque libare, Cic. Inv. 2, 4: détacher de la variété des talents ce qu'ils ont de meilleur. --- cf. Cic. Tusc. 5, 82; de Or. 1, 159.    - a natura deorum libatos animos habemus, Cic. Div. 1, 110: nous avons des âmes qui sont détachées de la divinité.    - nil libatum de toto corpore, Lucr. 3, 213: rien ne s'est détaché de l'ensemble du corps.    - terra libatur, Lucr. 5, 260: la terre perd qqch d'elle-même.    - libatis viribus, Liv. 21, 29, 6: les forces étant entamées. b - goûter à qqch, manger ou boire un peu de.    - libato jocinere, Liv. 25, 16, 3: après avoir mangé un peu du foie.    - libare cibos, Ov. A. 1, 4, 34: goûter à des mets.    - libare vinum, Varr. L. 6, 21: goûter au vin.    - apes omnia libant, Lucr. 3, 11: les abeilles goûtent à tout.    - fig. libare artes, Tac. D. 31: goûter aux sciences. c - effleurer.    - libare cibos digitis, Ov. A. A. 1, 577: toucher légèrement les mets de ses doigts. --- cf. Ov. M. 10, 653.    - libare oscula natae, Virg. En. 1, 256: effleurer les lèvres de sa fille d'un baiser.    - libare altaria pateris, Virg. En. 12, 174: arroser les autels du vin des patères [dans un sacrifice]. d - verser, répandre en l'honneur d'un dieu.    - in mensam honorem laticum libare, Virg. En. 1, 736: verser sur la table la liqueur en l'honneur des dieux, faire la libation aux dieux.    - libare alicui, Virg. G. 4, 381: faire des libations à un dieu.    - abl. abs. du part. n. libato, Virg. En. 1, 737: la libation faite.    - poét. libare rorem in tempora nati, Val. Fl. 4, 17: verser de la rosée sur le front de son fils. g - offrir en libation aux dieux, consacrer.    - libare certas bacas publice, Cic. Leg. 2, 19: employer certains fruits dans les libations officielles.    - diis dapes libare, Liv. 39, 43, 4: offrir des mets en libation aux dieux. --- cf. Tib. 1, 11, 21; Ov. M. 8, 274.    - avec abl. lacte, vino libare, Plin.: faire des libations avec du lait, avec du vin.    - fig. Celso lacrimas adempto libare, Ov. P. 1, 9, 41: verser des larmes en offrande à Celsus ravi par la mort.    - libare carmen recentibus aris, Prop. 4, 6, 8: offrir un chant à l'autel nouvellement construit. [st1]2 [-] Lĭbo, ōnis, m.: Libon (surnom de la gens Marcia et de la gens Scribonia).    - Cic. Att. 12, 5, 3; id. Brut. 23, 89; id. de Or. 2, 65, 263; id. Ac. 1, 1, 3; Hor. Ep. 1, 19, 8.    - Lĭbōnĭānus, a, um: de Libon.
    * * *
    [st1]1 [-] lībo, āre, āvi, ātum: - tr. -    - cf. gr. λείϐω. --- λοιϐή, ῆς: libation. a - enlever une parcelle d'un objet, détacher de.    - ex variis ingeniis excellentissima quaeque libare, Cic. Inv. 2, 4: détacher de la variété des talents ce qu'ils ont de meilleur. --- cf. Cic. Tusc. 5, 82; de Or. 1, 159.    - a natura deorum libatos animos habemus, Cic. Div. 1, 110: nous avons des âmes qui sont détachées de la divinité.    - nil libatum de toto corpore, Lucr. 3, 213: rien ne s'est détaché de l'ensemble du corps.    - terra libatur, Lucr. 5, 260: la terre perd qqch d'elle-même.    - libatis viribus, Liv. 21, 29, 6: les forces étant entamées. b - goûter à qqch, manger ou boire un peu de.    - libato jocinere, Liv. 25, 16, 3: après avoir mangé un peu du foie.    - libare cibos, Ov. A. 1, 4, 34: goûter à des mets.    - libare vinum, Varr. L. 6, 21: goûter au vin.    - apes omnia libant, Lucr. 3, 11: les abeilles goûtent à tout.    - fig. libare artes, Tac. D. 31: goûter aux sciences. c - effleurer.    - libare cibos digitis, Ov. A. A. 1, 577: toucher légèrement les mets de ses doigts. --- cf. Ov. M. 10, 653.    - libare oscula natae, Virg. En. 1, 256: effleurer les lèvres de sa fille d'un baiser.    - libare altaria pateris, Virg. En. 12, 174: arroser les autels du vin des patères [dans un sacrifice]. d - verser, répandre en l'honneur d'un dieu.    - in mensam honorem laticum libare, Virg. En. 1, 736: verser sur la table la liqueur en l'honneur des dieux, faire la libation aux dieux.    - libare alicui, Virg. G. 4, 381: faire des libations à un dieu.    - abl. abs. du part. n. libato, Virg. En. 1, 737: la libation faite.    - poét. libare rorem in tempora nati, Val. Fl. 4, 17: verser de la rosée sur le front de son fils. g - offrir en libation aux dieux, consacrer.    - libare certas bacas publice, Cic. Leg. 2, 19: employer certains fruits dans les libations officielles.    - diis dapes libare, Liv. 39, 43, 4: offrir des mets en libation aux dieux. --- cf. Tib. 1, 11, 21; Ov. M. 8, 274.    - avec abl. lacte, vino libare, Plin.: faire des libations avec du lait, avec du vin.    - fig. Celso lacrimas adempto libare, Ov. P. 1, 9, 41: verser des larmes en offrande à Celsus ravi par la mort.    - libare carmen recentibus aris, Prop. 4, 6, 8: offrir un chant à l'autel nouvellement construit. [st1]2 [-] Lĭbo, ōnis, m.: Libon (surnom de la gens Marcia et de la gens Scribonia).    - Cic. Att. 12, 5, 3; id. Brut. 23, 89; id. de Or. 2, 65, 263; id. Ac. 1, 1, 3; Hor. Ep. 1, 19, 8.    - Lĭbōnĭānus, a, um: de Libon.
    * * *
        Libo, libas, libare. Virgil. Gouster tant soit peu de quelque liqueur, et mouiller seulement ses levres.
    \
        Cibum libare digitis. Ouid. Toucher tant soit peu.
    \
        Libata gustu potio. Tacit. De laquelle on a gousté et tasté, ou essayé, Bruvage dont on a faict l'essay.
    \
        Oscula libauit natae. Virgil. La baisa.
    \
        Libare. Virgil. Offrir à Dieu, Sacrifier.
    \
        Libare. Cic. Recueillir et extraire ce qui semble le meilleur en lisant les autheurs.

    Dictionarium latinogallicum > libo

  • 6 Marcius

    Mārcius, a, um, Name einer röm. gens, aus der am bekanntesten Ancus Marcius, Enkelsohn des Numa von der Popilia, vierter König in Rom (638-614 v. Chr.), Liv. 1, 32. Cic. de rep. 2, 33. Verg. Aen. 6, 815. Hor. carm. 4, 7, 15. Ov. fast. 6, 803. – L. Marcius, röm. Ritter, der nach dem Tode der Scipionen den Oberbefehl über das Heer in Spanien übernahm, Liv. 25, 37 sq. – zwei Brüder Marcius, als Weissager gen., Cic. de div. 1, 89 u. 115; 2, 113. – Adi. marcisch, aqua, vom Könige Ankus Marcius, hernach von Q. Marcius Rex nach Rom geleitet, Plin. 31, 41 (auch bl. Marcia, Mart. 6, 42, 19): dafür poet. lympha, Tibull. 3, 6, 58, liquor, Prop. 3, 1, 52: saltus, in Ligurien benannt nach der Niederlage, die der Konsul Q. Marcius das. (i. J. 188 v. Chr.) erlitt, Liv. 39, 20, 10: frigora, der Marcia, Stat. silv. 1, 5, 27. – Dav. Marciānus, a, um, marcianisch, foedus, von L. Marcius (s. vorher) mit den Einwohnern von Kadix geschlossen, Cic.: carmina, des Weissagers Marcius, Liv. – u. Marciānē, Adv., marcianisch, Prisc. de accent. § 47.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Marcius

  • 7 Marciane

    1.
    Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—

    L. Marcius,

    a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —
    2.
    Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,
    A.
    Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;

    called also: Marcius liquor,

    Prop. 4, 1, 52:

    umor,

    id. 4, 22, 24:

    lympha,

    Tib. 3, 6, 58; and:

    frigora,

    Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—
    B.
    Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:

    carmina,

    of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz.

    Lewis & Short latin dictionary > Marciane

  • 8 Marcius

    1.
    Ancus Marcius, the fourth king of Rome, Liv. 1, 32; Cic. Rep. 2, 18, 33; 2, 20, 35.—

    L. Marcius,

    a Roman knight, who commanded the army in Spain after the death of the Scipios, Liv. 25, 37 sq. —
    2.
    Two brothers Marcii, Roman soothsayers in very ancient times, Cic. Div. 1, 40, 84; 1, 50, 115; 2, 55, 113.—In fem.: Marcĭa, a vestal virgin, Ascon. Cic. Mil. p. 46 Orell.—Hence,
    A.
    Marcĭus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius, Marcian: Marcia aqua, brought into Rome first by king Ancus Marcius, and afterwards by the prætor Q. Marcius Rex, Plin. 31, 3, 24, § 41;

    called also: Marcius liquor,

    Prop. 4, 1, 52:

    umor,

    id. 4, 22, 24:

    lympha,

    Tib. 3, 6, 58; and:

    frigora,

    Stat. S. 1, 5, 25: Marcius saltus, in Liguria, where the consul Q. Marcius suffered a defeat, Liv. 39, 20.—
    B.
    Marcĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Marcius:

    carmina,

    of the soothsayer Marcius, Liv. 25, 12: foedus, made by L. Marcius with the inhabitants of Gades, Cic. Balb. 17, 39.—Silva Marciana, a mountain-range in western Germany, the Schwarzwald, Amm. 21, 8, 2.— Hence, adv.: Marcĭānē, in the manner of Marcius, Prisc. vol. 2, p. 528, 25 Hertz.

    Lewis & Short latin dictionary > Marcius

  • 9 Ego nominor leo

    Я называюсь львом.
    Федр, "Басни", I, 5:
    Ego primam tollo, nominor quoniam leo "Первую часть я беру потому, что зовусь львом".
    ср. басню Крылова "Лев на ловле".
    "Alla marcia" гораздо больше, чем вариация. Это блестящее вступление во владения - она уничтожает тему Диабелли, вернее, ее добродушное начало. Она воссоздает ее на свой лад: "Вот как нужно читать! Ego nominor leo". (Ромен Роллан, Бетховен. Золотые стрелы фантазии.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Ego nominor leo

  • 10 Camena

    Camēna (richtiger als Camoena), ae, f. (v. cano, eig. Carmena, dann archaist. Casmena, Enn. ann. 2; vgl. Varr. LL. 7, 26. Fest. 205, 14. Paul. ex Fest. 43, 16 u. 67, 9), die weissagende Sängerin, die Kamene, gew. Plur., weissagende Quellnymphen u. Geburtsgöttinnen, später mit den griech. Μοῦσαι identifiziert, Musen, Hor. carm. saec. 62. Verg. ecl. 3, 59: C. Graiae, Hor. carm. 2, 16, 38: Camenis (Numa) eum lucum sacravit, Hain vor der Porta Kapena, Liv. 1, 21, 3; vgl. uti nec fontalis ab Camenis (Quellwasser aus dem Hain der K.) nec Marcia saliens desideretur, Vitr. 8, 3, 1: Camenarum aedes, viell. in diesem Hain, Plin. 34, 19. – meton. = Dichtung, Gedicht, Hor. carm. 1, 12, 39; ep. 1, 1, 1. Tibull. 4, 1, 24. – Dav. Camēnālis, e, zu den Kamenen (Musen) gehörig, Avien. u.a.

    lateinisch-deutsches > Camena

  • 11 candidus

    candidus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (candeo), schimmernd-, glänzend weiß, auch fleckenlos übh. (Ggstz. niger, pullus, sordidus), I) eig.: a) übh.: ferrum, Curt.: lilia, Verg.: populus, Silberpappel, Verg.: vestis (Ggstz. sordida od. pulla vestis), Liv. u. Hier.: tunicae linteae, Liv.: tentoria, Ov.: vela, Catull.: panis, Anthim.: candidum altā nive Soracte, Hor.: crusta candidissimo colore, Vitr. – subst., candidum, ī, n., das Weiße, α) als Farbe, candido candidius non est adversum, Quint. 2, 17, 35: candida de nigris et de candentibus atra facere (sprichw.), Ov. met. 11, 314 sq.: nigrum in candida vertere, Iuven. 3, 30. – β) als Stoff, das Weiße des Eies, candidum ovi, Plin.: candida ovi, Ser. Samm. – b) v. Bart- u. Haupthaar, silberweiß, silbergrau, barba, Verg.: caput, Plaut. – c) v. Flüssigkeiten, silberweiß, schillernd, Marcia (aqua), Mart. 6, 42, 19: lact, Varr. sat. Men. 26 u. 199. – d) v. Körper u. seinen Teilen, blendend weiß, schneeweiß milchweiß, blütenweiß, α) der Menschen, in bezug auf den Teint, color (Teint), Ov.: corpora (Gallorum), Liv.: umeri, Hor.: rosea ista labella hibernā fiant candidiora nive, Catull.: brachia candidiora nive, Ov.: von der Pers. selbst, mit weißem Teint, von neugeborenen Kindern, filius mihi natus est ita candidus statim toto corpore, ut etc., Capitol.: ut esset candidissimus, Capitol.: poet. = blen dend, von Schönheit strahlend, Maia, Verg.: puer, Hor. – β) der Tiere, equi, Tac.: avis, v. Storch, Verg.: vitulus, Vopisc.: agnus, Lact. – e) v. Gottheiten, im himmlischen Glanze strahlend (s. Ladewig Verg. ecl. 5, 56), Liber, Tibull.: Bassareus, Hor.: Sol., Ov. – f) v. Gestirnen u. v. Tage, hell glänzend, heiter strahlend, hell, heiter, sol, Catull.: sidera, Lucr.: stella, Plaut. u. Hor.: luna, Verg.: lux clara et candida, Plaut.: dies, Ov.: candidior dies, Petr. poët.: u. meton., Favonii, hellmachende, heitere Witterung bringende, Hor. carm. 3, 7, 1. – g) v. der weißgewalkten Bekleidung der Amtsbewerber (Kandidaten), toga, Titin. fr., Cic. u.a.: u. v. den Bewerbern selbst, weißgekleidet, turba, Tibull.: pompa, Ov. – subst., candida, ae, f., α) (sc. toga), die weiße Toga der Kandidaten, das Kandidatengewand, Spart. Sev. 3, 3. – β) ein Gladiatorenspiel, das von einem Kandidaten gegeben wird, candidam edere, Ps. Ambros. serm. 81. – γ) die Anwartschaft, Hoffnung auf etw., salutis, claritatis u. dgl., Tert. (s. Rönsch Das Neue Test. Tert. S. 636 f.). – h) v. weißen Steinchen (calculus, lapis), α) als freisprechender Stimmstein; dah. meton., candida sententia, beipflichtende, Ov. met. 15, 47. – β) zur Bezeichnung glücklicher Tage, lapide candidiore od. candidissimo calculo notare diem, Catull. 68, 148 u. Plin. ep. 6, 11, 3. – II) übtr.: a) v. der Zeit u. v. zeitl. Verhältnissen, heiter, unge trübt, froh und glücklich, hora, Ov.: nox, Prop.: convivia, Prop.: fatum, Tibull. u. Ov.: natalis, Tibull. – b) v. der Stimme, rein und hell, metallreich (Ggstz. fuscus), vox, Plin. 28, 58. Quint. 11, 3, 15. – c) v. der Schreibart u. v. Schriftsteller, klar, lauter, durchsichtig (vgl. Spalding Quint. 2, 5, 19), genus dicendi, Cic. u. Quint.: vocum filum teres et candidum, Gell.: Herodotus, Quint.: Messala nitidus et candidus, Quint.: eorum (scriptorum) candidissimus et maxime expositus (verständlichste), Quint. – d) v. der Gesinnung, lauter, aufrichtig, ehrlich, treuherzig, redlich (s. Fritzsche Hor. sat. 1, 5, 41), pauperis ingenium, Hor.: animae, Hor.: iudex, Hor.: humanitas, Petr.: tam felix utinam quam pectore candidus essem! Ov.: habet avunculum, quo nihil verius, nihil simplicius, nihil candidius novi, Plin. ep.: ut est naturā candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator T. Livius, Sen. rhet.

    lateinisch-deutsches > candidus

  • 12 inquino

    in-quino, āvī, ātum, āre (in u. Stamm CUN, wov. auch cunio u. caenum; vgl. Paul. ex Fest. 50, 16), beschmieren, I) im allg., beschmieren = mit Lehm, dicker Farbe usw. bestreichen, überstreichen, übertünchen, 1) eig.: parietem limo, Vitr. 7, 3, 11: color arte compositus inquinat corpus, non mutat, Petron. 102, 15: bis murice vellus inquinatum, Mart. 4, 4, 6. – 2) übtr.: litteris satis inquinatus est, er hat einen hinreichenden wissenschaftlichen Anstrich, Petron. 46, 7: diu in istis vitiis iacuimus, elui difficile est; non enim inquinati sumus, sed infecti, sie kleben uns nicht bloß äußerlich an, sondern sie sind in unser Inneres gedrungen, Sen. ep. 59, 9.

    II) im üblen Sinne, beschmieren = beschmutzen, besudeln, beflecken, verunreinigen, trüben, 1) eig.: a) übh.: vestem, pallium, Plaut.: vestimentum candidum (v. Sand), Vitr.: vestimenta, ICt. u. Eccl.: lanam, Varro: manus, Plaut.: digitum, Catull.: si oliva inquinata sit, lavandum, Plin.: mel inquinatum, unreiner, Varro. – m. Abl., luto inquinari (beim Schanzen), quia sanguine nollent, iubebantur (milites), Flor.: u. so ut diceret fodientes luto inquinari debere, quia madere sanguine nollent, Veget. mil.: aqua turbida et cadaveribus inquinata, Cic.: inqu. aquam venenis od. medicamentis (Zaubermitteln), Ov. u. Hyg.: nihil aut minimum aquā pluviā inquinatur (aqua Marcia), Frontin.: inqu. hoc medicamento manus, Scrib. Larg. merdis caput (am K.) inquinari corvorum, Hor. – im Passiv m. ab u. Abl., neque inquinatus ab aliquo inquinamento is locus fuerit, Vitr. 8, 5 (6), 2. – absol., hoc medicamentum non inquinat, Plin. iun. de med. 2, 26. – b) durch Unzucht beflecken, infans cum paribus (Gespielen) inquinata sum, Petron. 25, 5. – 2) übtr.: a) besudeln, beflecken, begeifern, verunglimpfen, verdächtigen, verunzieren, entstellen, trüben, amplexus tuos, Ov.: nuptias et genus et domos, Hor.: famam alterius, Liv.: omnem splendorem honestatis, Cic.: innoxios, verdächtigen (in Verdacht bringen), Curt.: inquinat egregios adiuncta superbia mores, Claud. – m. Abl., lignum contumeliā (v. Fröschen), Phaedr.: eos agros ereptos rei publicae turpissimis possessoribus, Cic.: senatum libertorum filiis lectis, Liv.: amplissimi honoris maiestatem tam taetro facinore, Val. Max.: pulcherrimam victoriam crudelitate, quanta in nullo hominum fuit, Liv. epit.: domesticis vitiis atque flagitiis se inqu., Cic.: omnibus se sceleribus inqu., Aur. Vict. u. Eutr.: omnibus flagitiis vita inquinata, Cic.: vita libidine, vino, ludicrae artis amore inquinata, Val. Max.: inqu. versus Vergilii reprehensione spurcā et odiosā, Gell.: splendidis nominibus illuminatus est versus, sed proximus inquinatus insuavissimā litterā, Cic.: utinam (Afranius) non inquinasset argumenta puerorum foedis amoribus, Quint. – b) durch einen schlechten Zusatz an Farbe u. Gehalt schlechter machen, verfälschen, aere tempus aureum, Hor. epod. 16, 64.

    lateinisch-deutsches > inquino

  • 13 Philippus

    Philippus, ī, m. (Φίλιππος), I) Name einiger mazedon. Könige, unter denen am bekanntesten des Amyntas Sohn, der berühmte Vater Alexanders des Gr. (reg. v. 360–336 v. Chr.), der das mazedon. Reich zu großem Ansehen brachte, Nep. Eum. 1, 4; regg. 2, 1. Iustin. 7, 4, 5. Plaut. aul. 86 u. 704. Cic. de off. 1, 90. – meton., eine von König Philipp geprägte goldene Münze, der Philippdor, Plaut. Bacch. 230 u.a. Hor. ep. 2, 1, 234: übtr. von jedem Goldstück, Auson. epist. 5, 19. – Dav.: A) Philippēus, a, um (Φιλίππειος), philippëisch, nummus, eine zuerst vom Könige Philippus geprägte mazedon. Goldmünze, 20 Drachmen an Wert, der »Philippdor«, Plaut. u. Liv.; übtr., (u. bl. Philippeus) von jedem Goldstück, Treb. Poll. u. Vopisc. – sanguis, Verwandtschaft (der Kleopatra) mit den mazedon. Königen, Prop. – B) Philippicus, a, um, philippisch, talentum, Plaut.: aurum, aus den Bergwerken des Philippus, Plin.: orationes, die Reden des Demosthenes gegen Philipp, Cic.: subst., Philippicae, ārum, f., die Reden des Demosthenes gegen Philipp u. des Cicero gegen Antonius, Demosthenis et Tullii Phil., Hieron. epist. 57, 13: Ciceronis Phil., Prisc. 3, 15. Grill. rhet. p. 164, 10 H. Schol. Iuven. 7, 199. – C) Philippior, ārī, den Rubel rollen lassen, *Plaut. truc. 5, 36 (nach Spengels Vermutung). – II) ein röm. Beiname der gens Marcia, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 380 sqq.

    lateinisch-deutsches > Philippus

  • 14 Rex [2]

    2. Rēx, Beiname der gens Marcia, wie der Konsul Q. Marcius Rex, Sall. Cat. 30, 3: der Schwager des Klodius, Q. (Marcius) Rex, in einem Wortspiele bei Cic. ad Att. 1, 16, 10.

    lateinisch-deutsches > Rex [2]

  • 15 Camena

    Camēna (richtiger als Camoena), ae, f. (v. cano, eig. Carmena, dann archaist. Casmena, Enn. ann. 2; vgl. Varr. LL. 7, 26. Fest. 205, 14. Paul. ex Fest. 43, 16 u. 67, 9), die weissagende Sängerin, die Kamene, gew. Plur., weissagende Quellnymphen u. Geburtsgöttinnen, später mit den griech. Μοῦσαι identifiziert, Musen, Hor. carm. saec. 62. Verg. ecl. 3, 59: C. Graiae, Hor. carm. 2, 16, 38: Camenis (Numa) eum lucum sacravit, Hain vor der Porta Kapena, Liv. 1, 21, 3; vgl. uti nec fontalis ab Camenis (Quellwasser aus dem Hain der K.) nec Marcia saliens desideretur, Vitr. 8, 3, 1: Camenarum aedes, viell. in diesem Hain, Plin. 34, 19. – meton. = Dichtung, Gedicht, Hor. carm. 1, 12, 39; ep. 1, 1, 1. Tibull. 4, 1, 24. – Dav. Camēnālis, e, zu den Kamenen (Musen) gehörig, Avien. u.a.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Camena

  • 16 candidus

    candidus, a, um, Adi. m. Compar. u. Superl. (candeo), schimmernd-, glänzend weiß, auch fleckenlos übh. (Ggstz. niger, pullus, sordidus), I) eig.: a) übh.: ferrum, Curt.: lilia, Verg.: populus, Silberpappel, Verg.: vestis (Ggstz. sordida od. pulla vestis), Liv. u. Hier.: tunicae linteae, Liv.: tentoria, Ov.: vela, Catull.: panis, Anthim.: candidum altā nive Soracte, Hor.: crusta candidissimo colore, Vitr. – subst., candidum, ī, n., das Weiße, α) als Farbe, candido candidius non est adversum, Quint. 2, 17, 35: candida de nigris et de candentibus atra facere (sprichw.), Ov. met. 11, 314 sq.: nigrum in candida vertere, Iuven. 3, 30. – β) als Stoff, das Weiße des Eies, candidum ovi, Plin.: candida ovi, Ser. Samm. – b) v. Bart- u. Haupthaar, silberweiß, silbergrau, barba, Verg.: caput, Plaut. – c) v. Flüssigkeiten, silberweiß, schillernd, Marcia (aqua), Mart. 6, 42, 19: lact, Varr. sat. Men. 26 u. 199. – d) v. Körper u. seinen Teilen, blendend weiß, schneeweiß milchweiß, blütenweiß, α) der Menschen, in bezug auf den Teint, color (Teint), Ov.: corpora (Gallorum), Liv.: umeri, Hor.: rosea ista labella hibernā fiant candidiora nive, Catull.: brachia candidiora nive, Ov.: von der Pers. selbst, mit weißem Teint, von neugeborenen Kindern, filius mihi natus est ita candidus statim toto corpore, ut etc., Capitol.: ut esset candidissimus, Capitol.: poet. = blen-
    ————
    dend, von Schönheit strahlend, Maia, Verg.: puer, Hor. – β) der Tiere, equi, Tac.: avis, v. Storch, Verg.: vitulus, Vopisc.: agnus, Lact. – e) v. Gottheiten, im himmlischen Glanze strahlend (s. Ladewig Verg. ecl. 5, 56), Liber, Tibull.: Bassareus, Hor.: Sol., Ov. – f) v. Gestirnen u. v. Tage, hell glänzend, heiter strahlend, hell, heiter, sol, Catull.: sidera, Lucr.: stella, Plaut. u. Hor.: luna, Verg.: lux clara et candida, Plaut.: dies, Ov.: candidior dies, Petr. poët.: u. meton., Favonii, hellmachende, heitere Witterung bringende, Hor. carm. 3, 7, 1. – g) v. der weißgewalkten Bekleidung der Amtsbewerber (Kandidaten), toga, Titin. fr., Cic. u.a.: u. v. den Bewerbern selbst, weißgekleidet, turba, Tibull.: pompa, Ov. – subst., candida, ae, f., α) (sc. toga), die weiße Toga der Kandidaten, das Kandidatengewand, Spart. Sev. 3, 3. – β) ein Gladiatorenspiel, das von einem Kandidaten gegeben wird, candidam edere, Ps. Ambros. serm. 81. – γ) die Anwartschaft, Hoffnung auf etw., salutis, claritatis u. dgl., Tert. (s. Rönsch Das Neue Test. Tert. S. 636 f.). – h) v. weißen Steinchen (calculus, lapis), α) als freisprechender Stimmstein; dah. meton., candida sententia, beipflichtende, Ov. met. 15, 47. – β) zur Bezeichnung glücklicher Tage, lapide candidiore od. candidissimo calculo notare diem, Catull. 68, 148 u. Plin. ep. 6, 11, 3. – II) übtr.: a) v. der Zeit u. v. zeitl. Verhältnissen, heiter, unge-
    ————
    trübt, froh und glücklich, hora, Ov.: nox, Prop.: convivia, Prop.: fatum, Tibull. u. Ov.: natalis, Tibull. – b) v. der Stimme, rein und hell, metallreich (Ggstz. fuscus), vox, Plin. 28, 58. Quint. 11, 3, 15. – c) v. der Schreibart u. v. Schriftsteller, klar, lauter, durchsichtig (vgl. Spalding Quint. 2, 5, 19), genus dicendi, Cic. u. Quint.: vocum filum teres et candidum, Gell.: Herodotus, Quint.: Messala nitidus et candidus, Quint.: eorum (scriptorum) candidissimus et maxime expositus (verständlichste), Quint. – d) v. der Gesinnung, lauter, aufrichtig, ehrlich, treuherzig, redlich (s. Fritzsche Hor. sat. 1, 5, 41), pauperis ingenium, Hor.: animae, Hor.: iudex, Hor.: humanitas, Petr.: tam felix utinam quam pectore candidus essem! Ov.: habet avunculum, quo nihil verius, nihil simplicius, nihil candidius novi, Plin. ep.: ut est naturā candidissimus omnium magnorum ingeniorum aestimator T. Livius, Sen. rhet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > candidus

  • 17 inquino

    in-quino, āvī, ātum, āre (in u. Stamm CUN, wov. auch cunio u. caenum; vgl. Paul. ex Fest. 50, 16), beschmieren, I) im allg., beschmieren = mit Lehm, dicker Farbe usw. bestreichen, überstreichen, übertünchen, 1) eig.: parietem limo, Vitr. 7, 3, 11: color arte compositus inquinat corpus, non mutat, Petron. 102, 15: bis murice vellus inquinatum, Mart. 4, 4, 6. – 2) übtr.: litteris satis inquinatus est, er hat einen hinreichenden wissenschaftlichen Anstrich, Petron. 46, 7: diu in istis vitiis iacuimus, elui difficile est; non enim inquinati sumus, sed infecti, sie kleben uns nicht bloß äußerlich an, sondern sie sind in unser Inneres gedrungen, Sen. ep. 59, 9.
    II) im üblen Sinne, beschmieren = beschmutzen, besudeln, beflecken, verunreinigen, trüben, 1) eig.: a) übh.: vestem, pallium, Plaut.: vestimentum candidum (v. Sand), Vitr.: vestimenta, ICt. u. Eccl.: lanam, Varro: manus, Plaut.: digitum, Catull.: si oliva inquinata sit, lavandum, Plin.: mel inquinatum, unreiner, Varro. – m. Abl., luto inquinari (beim Schanzen), quia sanguine nollent, iubebantur (milites), Flor.: u. so ut diceret fodientes luto inquinari debere, quia madere sanguine nollent, Veget. mil.: aqua turbida et cadaveribus inquinata, Cic.: inqu. aquam venenis od. medicamentis (Zaubermitteln), Ov. u. Hyg.: nihil aut minimum aquā pluviā inquinatur (aqua Marcia),
    ————
    Frontin.: inqu. hoc medicamento manus, Scrib. Larg. merdis caput (am K.) inquinari corvorum, Hor. – im Passiv m. ab u. Abl., neque inquinatus ab aliquo inquinamento is locus fuerit, Vitr. 8, 5 (6), 2. – absol., hoc medicamentum non inquinat, Plin. iun. de med. 2, 26. – b) durch Unzucht beflecken, infans cum paribus (Gespielen) inquinata sum, Petron. 25, 5. – 2) übtr.: a) besudeln, beflecken, begeifern, verunglimpfen, verdächtigen, verunzieren, entstellen, trüben, amplexus tuos, Ov.: nuptias et genus et domos, Hor.: famam alterius, Liv.: omnem splendorem honestatis, Cic.: innoxios, verdächtigen (in Verdacht bringen), Curt.: inquinat egregios adiuncta superbia mores, Claud. – m. Abl., lignum contumeliā (v. Fröschen), Phaedr.: eos agros ereptos rei publicae turpissimis possessoribus, Cic.: senatum libertorum filiis lectis, Liv.: amplissimi honoris maiestatem tam taetro facinore, Val. Max.: pulcherrimam victoriam crudelitate, quanta in nullo hominum fuit, Liv. epit.: domesticis vitiis atque flagitiis se inqu., Cic.: omnibus se sceleribus inqu., Aur. Vict. u. Eutr.: omnibus flagitiis vita inquinata, Cic.: vita libidine, vino, ludicrae artis amore inquinata, Val. Max.: inqu. versus Vergilii reprehensione spurcā et odiosā, Gell.: splendidis nominibus illuminatus est versus, sed proximus inquinatus insuavissimā litterā, Cic.: utinam (Afranius) non inquinasset argumenta puerorum foedis
    ————
    amoribus, Quint. – b) durch einen schlechten Zusatz an Farbe u. Gehalt schlechter machen, verfälschen, aere tempus aureum, Hor. epod. 16, 64.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inquino

  • 18 Philippus

    Philippus, ī, m. (Φίλιππος), I) Name einiger mazedon. Könige, unter denen am bekanntesten des Amyntas Sohn, der berühmte Vater Alexanders des Gr. (reg. v. 360-336 v. Chr.), der das mazedon. Reich zu großem Ansehen brachte, Nep. Eum. 1, 4; regg. 2, 1. Iustin. 7, 4, 5. Plaut. aul. 86 u. 704. Cic. de off. 1, 90. – meton., eine von König Philipp geprägte goldene Münze, der Philippdor, Plaut. Bacch. 230 u.a. Hor. ep. 2, 1, 234: übtr. von jedem Goldstück, Auson. epist. 5, 19. – Dav.: A) Philippēus, a, um (Φιλίππειος), philippëisch, nummus, eine zuerst vom Könige Philippus geprägte mazedon. Goldmünze, 20 Drachmen an Wert, der »Philippdor«, Plaut. u. Liv.; übtr., (u. bl. Philippeus) von jedem Goldstück, Treb. Poll. u. Vopisc. – sanguis, Verwandtschaft (der Kleopatra) mit den mazedon. Königen, Prop. – B) Philippicus, a, um, philippisch, talentum, Plaut.: aurum, aus den Bergwerken des Philippus, Plin.: orationes, die Reden des Demosthenes gegen Philipp, Cic.: subst., Philippicae, ārum, f., die Reden des Demosthenes gegen Philipp u. des Cicero gegen Antonius, Demosthenis et Tullii Phil., Hieron. epist. 57, 13: Ciceronis Phil., Prisc. 3, 15. Grill. rhet. p. 164, 10 H. Schol. Iuven. 7, 199. – C) Philippior, ārī, den Rubel rollen lassen, *Plaut. truc. 5, 36 (nach Spengels Vermutung). – II) ein röm. Beiname der
    ————
    gens Marcia, s. Orelli Onomast. Tull. 2. p. 380 sqq.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Philippus

  • 19 Rex

    2. Rēx, Beiname der gens Marcia, wie der Konsul Q. Marcius Rex, Sall. Cat. 30, 3: der Schwager des Klodius, Q. (Marcius) Rex, in einem Wortspiele bei Cic. ad Att. 1, 16, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Rex

  • 20 cēnseō

        cēnseō cēnsuī, cēnsus, ēre,    to tax, assess, rate, estimate: censores populi aevitates: censento: ne absens censeare: milia octoginta civium censa dicuntur, L.: quid se vivere, quid in parte civium censeri, si, etc., L.: census equestrem Summam nummorum, assessed with a knight's estate, H.: milites scribere, capite censos, assessed for their persons, i. e. paying only a poll-tax, S.: frequentia convenit censendi causā, to attend the census: arbitrium formulae censendi, the scheme for taking the census, L.: sintne illa praedia censui censendo, subject to the census.—Of a province: quinto quoque anno Sicilia tota censetur.—With the person assessed as subject, to value, make a return: in quā tribu ista praedia censuisti?: Est inter comites Marcia censa suas, is assessed for, i. e. counts as one, O. — In gen., to value, estimate, weigh: si censenda nobis res sit: auxilio vos dignos censet senatus, L.—To esteem, appreciate, value: ut maneat, de quo censeris, amicus, for whose sake, O.: unā adhuc victoriā Metius censebatur, Ta. — Of senators, to be of opinion, propose, vote, move, give judgment, argue, insist, urge: Dic, inquit ei (rex), quid censes? tum ille... censeo, etc., I move, L.: ita censeo decernendum: Appius imperio consulari rem agendam censebat, L.: eas leges omnīs censeo per vim latas: qui censet eos... morte esse multandos: sententia quae censebat reddenda bona, L.: de eā re ita censeo, uti consules dent operam uti, etc.: censeo ut iis... ne sit ea res fraudi, si, etc.: qui censebat ut Pompeius proficisceretur, Cs.: Fabius censuit... occuparent patres suum munus facere, L. — Ironic.: vereamini censeo ne... nimis aliquid severe statuisse videamini, i. e. of course, you will not be afraid, etc.: misereamini censeo, I advise you to be merciful, S. — Ellipt.: dic quid censes (i. e. decernendum), L.: senati decretum fit, sicut ille censuerat, S.— Of the Senate, to resolve, decree: cuius supplicio senatus sollemnīs religiones expiandas saepe censuit: senatus Caelium ab re p. removendum censuit, Cs.: quae bona reddi antea censuerant (i. e. reddenda), L.: nuntient, velle et censere eos ab armis discedere, etc., S.: ita censuerunt uti consui rem p. defenderet: cum vero id senatus frequens censuisset (sc. faciendum): bellum Samnitibus et patres censuerunt et populus iussit, against the Samnites, L.—To resolve, be of opinion, determine, decide, vote, propose, suggest, advise: erant qui censerent in castra Cornelia recedendum, Cs.: nunc surgendum censeo, I move we adjourn: ego ita censeo, legatos Romam mittendos, L.: neque eum locum quem ceperant, dimitti censuerant oportere, Cs.: Hasdrubal ultimam Hispaniae oram ignaram esse... censebat, believed, L.: censeo ut satis diu te putes requiesse: plerique censebant ut noctu iter facerent, Cs. — Ellipt.: sententiis quarum pars deditionem, pars eruptionem censebat (i. e. faciendam), Cs.: ita uti censuerant Italici, deditionem facit, S. — Of commands: non tam imperavi quam censui sumptūs decernendos, etc., said, not as an order, but as an opinion that, etc.: ita id (foedus) ratum fore si populus censuisset, L.—Of advice: idem tibi censeo faciendum: si videbitur, ita censeo facias ut, etc.: Quam scit uterque libens censebo exerceat artem, H.: ibi quaeratis socios censeo, ubi Saguntina clades ignota est, L.: ita faciam ut frater censuit, T.: Disce, docendus adhuc, quae censet amiculus, H.—Ironic.: si qua putes... magnopere censeo desistas, I strongly advise you to give up that idea.—Of opinions and views, to be of opinion, think, believe, hold: Plato mundum esse factum censet a deo sempiternum: nemini censebat fore dubium quin, etc.: sunt qui nullum censeant fieri discessum: oportere delubra esse in urbibus censeo.—Ellipt.: si, Mimnermus uti censet, sine amore iocisque Nil est iucundum, H.—In gen., to judge, think, believe, suppose, imagine, expect: Quid te futurum censes? T.: neque vendundam censeo Quae libera est, T.: eo omnem belli molem inclinaturam censebant, L.: Caesar maturandum sibi censuit, thought he ought (i. e. resolved) to hasten, Cs.: impudens postulatio visa est, censere... ipsos id (bellum) advertere in se, to imagine, L.: Qui aequom esse censeant, nos a pueris ilico nasci senes, imagine that we ought to be, T.: civīs civibus parcere aequum censebat, N. —In questions, censes? Do you think, do you suppose? continuo dari Tibi verba censes? T.: adeone me delirare censes ut ista esse credam?: quid censes munera terrae?... Quo spectanda modo? H.: An censemus? Are we to suppose?—Ellipt.: quid illum censes? (sc. facere?) T.—Absol., as an approving answer: Ph. ego rus ibo... Pa. Censeo, T.: recte dicit, censeo, T.
    * * *
    I
    censere, censui, censitus V TRANS
    think/suppose, judge; recommend; decree, vote, determine; count/reckon; assess
    II
    censere, censui, census V TRANS
    think/suppose, judge; recommend; decree, vote, determine; count/reckon; assess

    Latin-English dictionary > cēnseō

См. также в других словарях:

  • Marcia — Marcia, ital. auch Marzia ist ein römischer weiblicher Vorname und die weibliche Form von Marcus. Er bedeutet: dem (römischen) Kriegsgott Mars geweiht. Die Kurzform ist Marci und eine Abwandlung Marciana. Im Italienischen wird dieser Vorname auch …   Deutsch Wikipedia

  • marcia (1) — {{hw}}{{marcia (1)}{{/hw}}s. f.  (pl. ce ) 1 Modo di camminare tenendo un passo costante o cadenzato, usato spec. da truppe in movimento, cortei e sim. 2 (est.) Moto o corsa di veicoli o meccanismi. 3 Specialità dell atletica leggera in cui la… …   Enciclopedia di italiano

  • marcia — MÁRCIA s.n. (muz.) Marş. [pron. cia. / < it. marcia]. Trimis de LauraGellner, 26.05.2005. Sursa: DN  MÁRCIA s. n. (muz.) marş. (< it. marcia) Trimis de raduborza, 15.09.2007. Sursa …   Dicționar Român

  • Marcia — Marcia, meaning proud, warlike, martial, can refer to: Marcia (given name) For Roman women of this name, see gens Marcius Korean carname. Hyundai Motors s car Marcia : a genus of venus clams in the family Veneridae This disambiguation page… …   Wikipedia

  • Marcia — f English: often used as a feminine equivalent of MARK (SEE Mark), but in fact a feminine form of Marcius, itself a derivative of MARCUS (SEE Marcus). One St Marcia is commemorated in a group with Felix, Luciolus, Fortunatus, and others; another… …   First names dictionary

  • Marcia — fem. proper name, from L. Marcia, fem. of Marcius, a Roman gens, related to MARCUS (Cf. Marcus) (q.v.) …   Etymology dictionary

  • Marcĭa — Marcĭa, 1) s.u. Licinia 3). 2) Tochter des Consuls L. Marcius Philippus, Gemahlin des Cato Uricensis, welcher sie, mit dem vierten Kinde schwanger, dem Redner Hortensius überließ, nach dessen Tode aber sie, die Erbin der Güter des Hortensius,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Marcia — (ital., spr. mártscha), s. Marsch …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Marcia — (ital., spr. martscha), Marsch; M. funebre, Trauermarsch …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Marcia — [mär′shə] n. [L, fem. of Marcius, name of a Roman gens < Marcus,MARCUS] a feminine name: var. Marsha …   English World dictionary

  • marcia — 1màr·cia s.f. 1. FO modo di camminare tipico dell uomo, in cui il corpo non si stacca mai completamente dal suolo, caratterizzato da un passo regolare e cadenzato 2. TS sport specialità dell atletica leggera che prevede gare su varie distanze, da …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»