-
81 peremptor
-
82 Pontius
Pontius, a, um, Name eines urspr. samnitischen, später röm. Geschlechtes, aus dem bekannt C. Pontius, Anführer der Samniter bei Kaudium, Cic. de off. 2, 75. Liv. 9, 1, 2. Flor. 1, 16, 10: L. Pontius Aquila, einer der Mörder Cäsars, Asin. Poll. in Cic. ep. 10, 33, 4. Suet. Caes. 78, 2 (ders. bl. Aquila, Cic. Phil. 11, 14): u. bes. Pontius Pīlātus, Statthalter von Judäa zu Christi Zeit, Tac. ann. 15, 44. Tert. apol. 21. Lact. 4, 18, 4 (ders. bl. Pilatus, Sedul. carm. 5, 116).
-
83 reperio
re-perio, repperī, repertum, īre (re u. per -io; vgl. comperio u.a.), wiederfinden, auffinden, finden, antreffen, I) eig.: parentes suos, Ter.: mortui sunt reperti, Cic. – II) übtr.: 1) übh.: a) ausfindig machen, ermitteln, entdecken, wahrnehmen, erfahren, sehen, causas duas, Cic.: verum, Ter.: quibus (armis) quemadmodum salutariter uterentur, non reperiebant, Cic.: neque reperire poterat, quanta esset etc., erfahren, Caes. – m. dopp. Acc., alqm fidelem r. amatorem, Plaut.: transgressos r. consules, Vell.: alqm percussorem cum ferro, als Mörder ertappen, Tac.: im Passiv m. dopp. Nom. = erfunden od. gefunden werden = erscheinen, sich zeigen, ni grato ingratus repertus est, Plaut.: Stoici... inopes reperiuntur, Cic.: improbissimus reperiebare, Cic.: mea ratio in tota amicitia nostra constans et gravis reperietur, Cic. – mit Acc. u. Infin. = historisch berichtet finden, quem Tarentum venisse L. Camillo Appio Claudio consulibus reperio, Cic.: im Passiv m. Nom. u. Infin., quartum annum regnante L. Tarquinio Superbo in eas Italiae partes Pythagoras venisse reperitur, Cic. de rep. 2, 28. – b) finden, erlangen, sich erwerben, rem et gloriam, Ter. sibi salutem, Caes., nomen, Plaut.: v. Lebl., nomen ex inventore, Cic. – 2) etw. Neues ausfindig machen, erfinden, erdenken, ersinnen, aliquid callidi consilii, Plaut.: nihil novi, Cic.: viam, quā etc., Cic.: causam, Ter.: m. folg. Infin., Plin. – Partiz. subst., repertum, ī, n., die Erfindung, Lucr. 1, 732 u.a. Auct. de pond. 15. – / Archaist. Fut. reperibit, Caecil. com. 120: reperibitur, Pompon. com. 9. Plaut. Epid. 151 G. – Parag. Infin. reperirier, Plaut. truc. 699 Sch. Lucr. 4, 478. – Perf. repperi, s. L. Müller de re metr. p. 361. Ellendt zu Cic. de orat. 2, 100. Lachmann zu Lucr. p. 210 sq.
-
84 sector [2]
2. sector, ōris, m. (seco), I) der Schneider, Abschneider, Zerschneider, zonarius, Beutelschneider, Plaut.: collorum, Mörder, Bandit, Cic.: feni, Heumäher, Colum.: serrarius, Marmorsäger, Corp. inscr. Lat. 1, 1108. – II) der Ersteher, Aufkäufer von dem Staate anheimgefallenen Gütern, der Sektor (vgl. Gaius dig. 4, 146), bonorum, Cic.: Pompei (der Güter des P.), Cic. Vgl. sectio no. II. – poet. übtr., favoris, der Verkäufer seiner Gunst, Lucan. 1, 178. – III) als t. t. der Geom., sector circuli, der Abschnitt, Ausschnitt eines Kreises, Boëth. art. geom. 379, 13 Fr.
-
85 supersum
super-sum, fuī, esse, I) übrig sein, u. zwar als Rest oder als Überschuß, A) als Rest übrig sein, übrig bleiben, noch vorhanden sein, a) v. lebl. Subjj.: duae partes, quae mihi supersunt illustrandae, Cic.: biduum supererat, Caes.: non multum aestatis supererat, Caes.: quantum hominis avarissimi satietati superfuit, Cic.: quod gerendis rebus superesset, Liv.: quoniam mihi per condicionem fragilitatis humanae non multum superesse videtur ad vitam, Lampr. Diadum. 1, 5. – quod superest, der Rest, Verg. Aen. 5, 691 u.a.: aber quod superest, scribe, quaeso, accuratissime, quid placeat, was ich noch sagen wollte, Cic. ad Att. 9, 19, 4. – superest m. folg. ut u. Konj., Plin. ep. 1, 1, 2. Vopisc. Aurel. 48, 3. Dict. 5, 6. Lact. 1, 23, 1 u.a. (s. Bünem. Lact. 1, 6, 6). – m. folg. Infin., Liv. 44, 6, 14. Ov. met. 7, 149; 14, 145 u.a. Plin. 19, 49. Censorin. 7, 1 u. 23, 1. Auct. de pond. 56. Tert. de pudic. 2 extr. Lact. 1, 6, 6 u.a. (s. Bünem. z.d. St.). – b) v. Pers.: α) übh. als Rest noch übrig-, noch vorhanden sein, perexigua pars illius exercitus superest, Caes.: omnes, qui supersunt de Hirtii exercitu, Asin. Poll. in Cic. ep.: superesse qui etc., es gäbe außer jenen noch welche, die, Tac.: si qui de interfectoribus superfuerunt, etwa noch übrige Mörder, Vopisc.: et superesse videt de tot modo milibus unum, Ov.: ex eo proelio circiter milia hominum CXXX superfuerunt, Caes.: Lusitani, qui ex pugna superfuerunt, Auct. b. Hisp. – β) noch übrig sein = noch leben, noch am Leben sein od. bleiben, m. Dat. = etwas od. jmd. überleben, tuum vis unicum gnatum tuae superesse vitae superstitem, Plaut.: patri, exercitui, Liv.: isti latroni, Rufus in Plin. ep.: rei publicae, Asin. Poll. in Cic. ep.: pugnae, Liv.: non enim desertis superfuit, sed desertor occĭdit, Vell. – absol., cum superessent adhuc, qui spectaverant, Suet. – B) als Überschuß übrig sein, mehr als zuviel vorhanden sein, a) = reichlich-, im Überfluß vorhanden sein, völlig ausreichen (Ggstz. deesse; vgl. Nipperd. Tac. ann. 14, 54 u. Heräus Tac. hist. 1, 51, 8), cui tanta erat res et supererat, Ter.: vereor, ne iam superesse mihi verba putes, quae dixeram defutura, Cic.: quantum alteri sententiae deesset animi, tantum alteri superesse dicebat, Caes.: fama Iovi superest, Ov.: equi ad usum et ad decus supererant, Tac.: modo vita supersit, ausreiche, Verg. – im üblen Sinne, ut neque absit quicquam neque supersit, zu viel-, überflüssig ist, Cic. de or. 2, 108. – b) hinlänglich gewachsen sein, v. leb. Wesen, labori, Verg. georg. 3, 127: Veneri, Colum. 4, 27, 8. – c) überlegen sein = überwiegen, doctrina etiam superfuit, Cic. fr. bei Gell. 1, 22, 7; vgl. Dräger Tac. ann. 3, 47. – II) beistehen, Aug. b. Suet. Aug. 56, 3; vgl. Gell. 1, 22, 3. – III) über etw. sein, hervorragen, Val. Flacc. 6, 760. – IV) einer Sache vorstehen, über etw. gesetzt sein, unctionibus, Arnob. 3, 25: libidinum tutelis, Arnob. 4, 9: deos nobis superesse custodes (als H.), Arnob. 3, 23. – / Archaist. Nbf. des Futur, superescit, Enn. ann. 494. Acc. tr. 266. – in der Tmesis, Plaut. Curc. 85. Nep. Alc. 8, 1. Verg. ecl. 6, 6 u. Aen. 2, 567. Tac. hist. 1, 20.
-
86 trucidator
trucīdātor, ōris, m. (trucido), der Totschläger, Mörder, Augustin. de civ. dei 1, 1 u. epist. 194, 28.
-
87 violator
violātor, ōris, m. (violo), der Verletzer, Schänder, Entehrer, templi, Ov. ex Pont. 2, 2, 27: gentium iuris, Liv. 4, 19, 3: eius domus, Vell. 2, 100, 4: fidei, Tac. ann. 11, 19: foederis, Tac. ann. 1, 58: castitatis, Ambros. de off. 1, 50, 257: sepulturae, Augustin. epist. 82. c. 2. no. 16 extr.: viol. suus, Hyg. fab. 100 extr.: dictatoris, v. Mörder, Macr. sat. 2, 3, 13: pacis, Oros. 4, 12, 2. – Beim femin., natrix violator aquae, vergiftend, Lucan. 9, 720.
-
88 παλαμναῖος
παλαμναῖος, eigtl. der durch seine Hand, παλάμη, Blutschuld auf sich geladen hat, der Mörder; Harpocr. sagt τοὺς αὐτοχειρίᾳ τινὰς ἀνελόντας τῇ παλάμῃ, παλαμναίους ἐκάλουν, u. so auch a. VLL.; Aesch. Eum. 448; καὶ φονεύς, Soph. Tr. 1207; El. 587; Sp., auch in Prosa, τὸν προςφέρονυα τὴν κεφαλὴν ὡς παλαμναῖον ἀπεστράφη, Plut. Pomp. 80; u. ganz adjectivisch behandelt, παλαμναιόταται ἀραί, die grausesten, Synes.; ὦ παλαμναίη, Babr. 82, b. – Auch der Rächer der Blutschuld, Ζεύς, Arist. mund. 7; oder der Blutschuldfühner, nach B. A. 193, 10; vgl. VLL.; ϑεοί, Poll. 1, 24. 5, 131; Rachegeist, Quälgeist, τὰς ψυχὰς τῶν ἄδικα παϑόντων οὔπω κατενοήσατε οἵους μὲν φόβους τοῖς μιαιφόνοις ἐμβάλλουσιν, οἵους δὲ παλαμναίους τοῖς ἀνοσίοις ἐπιπέμπ ουσι, Xen. Cyr. 8, 7, 18; – παλαμναῖαι ἱκεσίαι, Flehen wegen eines Mordes, Ap. Rh. 4, 709; – τὸ παλαμναῖον, die Befleckung durch Blutschuld, Eur. I. T. 1219.
-
89 σφαγεύς
-
90 σφάκτης
σφάκτης, ὁ, Schlächter, Mörder (?).
-
91 φόνος
φόνος, ὁ (ΦΈΝΩ), Mord, sowohl verübter als erlittener, Ermordung, Todtschlag, Erlegung, auch im Kriege und auf der Jagd; oft bei Hom.: φόνον καὶ Κῆρα φυτεύειν τινί Od. 2, 165; φόνον μερμηρίζειν τινί 19, 2; σμικρῇσι φόνον φέρει ὀρνίϑεσσιν Il. 17, 757; οὐ σοὶ φόνος ἔσσεται ἔκ γε γυναικός Od. 1, 1, 444; also übh. Blutvergießen, Blutbad, Gemetzel; auch im plur., Il. 11, 612; Hes. Th. 228; Theogn. 51; φόνον ἔπρασσεν Pind. N. 3, 44; Tragg. oft; φόνων ἀπέχεσϑαι Ar. Ran. 1030; u. in Prosa, φόνος Ἑλληνικός, an den Griechen verübter Mord, Her. 7, 170; Plat. u. A. – Von der Todesstrafe, φόνον προκεῖσϑαι δημόλευστον Soph. Ant. 36. – Das durch Mord vergossene Blut, Mordblut, κεῖσϑαι ἐν φόνῳ Il. 24, 610, vgl. 10, 298 Od. 22, 376; auch φόνος αἵματος, Il. 16, 162; μέλανι φόνῳ ῥαίνων πεδίον Pind. I. 7, 50; εἶδον τοὺς παῖδας ἐν τοῖς φόνοις Ael. H. A. 3, 21; das Opferblut, Aesch. Spt. 44; auch die Leiche, ϑάλασσα ναυαγίων πλήϑουσα καὶ φόνου βροτῶν, Pers. 412. – Das Werkzeug, wodurch der Mord vollbracht wird, die Ursache des Mordes, φόνον ἔμμεναι ἡρώεσσιν, von einer Lanze gesagt, Il. 16, 144. 19, 391 Od. 21, 24; dah. auch der Mörder, wie Pind. P. 4, 250 die Medea nennt τὸν Πελίαο φόνον, des Pelias Mörderinn. – Später auch ein des Todes würdiger Bösewicht, E. M.
-
92 φον-εργάτης
φον-εργάτης, ὁ, statt ἐργάτης φόνου, Mordthäter, Mörder (?).
-
93 φονεύς
φονεύς, ὁ, der Mörder, Todtschläger; Il. 18, 335 Od. 24, 434; Her. 1, 45; Soph. O. R. 362 u. öfter, wie die andern Tragg.; in Prosa, z. B. Plat. Rep. V, 451 a; auch fem., τὴν μητέρα φονέα οὖσαν Antiph. 1, 3, vgl. 20. – [Im acc. φονέα hat Eur. α kurz gebraucht, s. Pors. Eur. Hec. 876 und Mein. Men. p. 387.]
-
94 χιμαρο-σφακτήρ
χιμαρο-σφακτήρ, ῆρος, ὁ, Ziegenschlächter, -mörder, λύκος Eryc. 7 (IX, 558).
-
95 κτάντης
κτάντης, ὁ, der Mörder, Dosiad. ara 2 (XV, 26).
-
96 κατα-δοκέω
κατα-δοκέω (s. δοκέω), gegen Einen, von Einem etwas Falsches, Ungünstiges meinen, glauben, Einen beargwöhnen; τοῖσι κατεδόκεον νεοχμὸν ἄν τι ποιέειν, diese, meinten sie, würden Neuerungen anfangen, Her. 9, 99; πάγχυ σφέας καταδόξαντες εἶναι κλῶπας 6, 16; in den meisten Fällen = simplex, ἤκουε τοὺς ἐναντίους λόγους ἢ ὡς αὐτὸς κατεδόκεε 1, 22; οὐ γὰρ ἄν κοτε κατέδοξα, ἔνϑα ἦν, ich hätte nicht vermuthet, 1, 111. – Auch im pass., καταδοχϑεὶς φονεὺς εἶναι, man argwöhnte von mir, daß ich der Mörder sei, Antiph. 2 β 2; ib. 3 ὑφ' ὑμῶν καταδοκοῦμαι, wofür nachher steht ᾔδειν τήνδε τὴν ὑποψίαν εἰς ἐμὲ οὖσαν; vgl. ib. γ 7.
-
97 καθ-αιρέτης
καθ-αιρέτης, ὁ, der niederreißt, der Zerstörer, Vernichter; καϑ. ὧν ἂν αὐτὸς ἀποφαίνῃ πολεμίων Thuc. 4, 83; Sp., καϑαιρέται τοῦ Καίσαρος, die Mörder, D. Cass. 44, 1.
-
98 δικαιο-κτόνος
δικαιο-κτόνος, ὁ, des Gerechten Mörder, Io. Chrys.
-
99 αὐτό-χειρ
αὐτό-χειρ, ειρος, 1) eigenhändig, mit eigner Hand vollbringend, ἄναξ Aesch. Suppl. 587; παίειν Soph. Or. 1331; τάφου Ant. 306; vgl. Ar. Av. 1135. Auch tu Prosa, ἔργου Antipho. 5, 62; ἀγαϑῶν, Götter, Geber des Guten, Isocr. 5, 150; τῆς ἀσελγείας Dem. 21, 60; μάχης Herodian. 7, 3 u. Sp.; αὐτόχειρες ϑηρεύειν Plat. Legg. VII, 824 b; ἀποκτεῖναι IX, 865 b; πληγέντες αὐτόχειρι σὺν μιάσματι, durch eigenhändige Frevelthat, Wechselmord, Soph. Ant. 172; bes. Urheber des Mordes, φόνου O. R. 266 El. 943 (Selbstmörder, B. A. 468); Mörder, ohne diesen Zusatz, O. R. 231, wie Plat. Legg. IX, 872 b; ἀνδρός Antipho. 5, 47; τῶν πολιτῶν Isocr. 4, 112; ἄλλου Dem. Lept. 137; vgl. Pol. 2, 58 u. Sp.; Plut. Lyc. et Num. 3; App. B. C. 4, 9. – 2) pass., eigenhändig, d. i. selbstgethan, ϑάνατος Eur. Phoen. 887; γράμματα, selbstgeschrieben, D.C. – Adv. αὐτοχείρως, Schol. Soph. Ai. 57.
-
100 αὐθ-έντης
αὐθ-έντης, ὁ, zsgz. aus αὐτο-έντης (ἔντεα), unumschränkter Herr, Gewalthaber, χϑονός Eur. Suppl. 458; Sp.; wer Andern Macht wozu ertheilt, Urheber, πράξεως Pol. 23, 14; ἱεροσυλίας D. Sic. 16, 62; τῶν ἀνομημάτων 17, 4; Urheber eines Mordes, Antiph. III γ 4; wer den Mord mit eigener Hand vollbringt, Mörder, Her. 1, 117; Thuc. 3, 58; Eur. Rhes. 873 u. öfter; aber φόνος, ϑάνατος αὐϑ., mit eigener Hand vollbracht, Aesch. Eum. 203 Ag. 1554 Eur. Herc. fur. 839.
См. также в других словарях:
Mörder(in) — Mörder(in) … Deutsch Wörterbuch
Morder — álbum de De Saloon Publicación 2004 Género(s) Pop rock Discográfica GmbH Productor(es) Cristián … Wikipedia Español
Mörder — steht für Personen, die einen Mord verübt haben die ausgestorbene pommersche Adelsfamilie Mörder (Adelsgeschlecht) Der Mörder, Erzählung von Arthur Schnitzler Diese Seite ist eine Begriffsklärung … Deutsch Wikipedia
morder — verbo transitivo 1. Apretar (una persona o un animal) [una cosa] entre los dientes: Antonio mordió una manzana distraídamente. 2. Uso/registro: coloquial. Besar ( … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
morder — Se conjuga como: mover Infinitivo: Gerundio: Participio: morder mordiendo mordido Indicativo presente imperfecto pretérito futuro condicional yo tú él, ella, Ud. nosotros vosotros ellos, ellas, Uds. muerdo muerdes muerde mordemos mordéis… … Wordreference Spanish Conjugations Dictionary
morder — se de morder se de inveja … Dicionario dos verbos portugueses
morder — |ê| v. tr. 1. Cravar os dentes em. 2. Ferrar, picar. 3. Corroer. 4. [Figurado] Afligir. 5. Murmurar de. • v. intr. 6. Dar dentadas. 7. Causar ou sentir comichão. 8. [Figurado] Murmurar. • v. pron. 9. Dar dentadas em si. 10. Irritar se.… … Dicionário da Língua Portuguesa
Mörder — 1) s.u. Mord; 2) Art Delphin, so v.w. Butskopf … Pierer's Universal-Lexikon
Mörder — Mörder,der:Meuchelmörder+Würger·Totschläger♦salopp:Killer;auch⇨Verbrecher MörderKiller,Cleaner,Meuchelmörder,Verbrecher … Das Wörterbuch der Synonyme
Mörder — ↑Killer … Das große Fremdwörterbuch
morder — morder(se) ‘Clavar(se) los dientes’ y ‘gastar o corroer’. Verbo irregular: se conjuga como mover (→ apéndice 1, n.º 41). El adjetivo derivado es mordiente (→ mordiente) … Diccionario panhispánico de dudas