Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

lorica+v

  • 41 consero

    1.
    con-sĕro, sēvi, sĭtum or sătum, 3, v. a. ( perf. conseruerit, Col. 3, 4, 2; Aur. Vict. Epit. 37, 3; Dig. 6, 1, 38; v. 1. sero).
    I. A.
    Lit.:

    agros,

    Cic. N. D. 2, 52, 130; Verg. E. 1, 73; Cato, R. R. 6, 1; Dig. 7, 1, 9, § 6; cf.:

    ager diligenter consitus,

    Cic. Sen. 17, 59:

    ager arbustis consitus,

    Sall. J. 53, 1; and:

    consitus an incultus (locus),

    Quint. 5, 10, 37:

    Ismara Baccho (i. e. vino),

    Verg. G. 2, 38:

    vineam malleolo,

    Col. 5, 5, 6:

    arva frumento,

    Curt. 7, 4, 26.— Absol.:

    in alieno fundo,

    Dig. 6, 1, 38:

    in alienum fundum,

    ib. 41, 1, 9.—
    2.
    Transf.:

    arva mūliebria (Venus),

    Lucr. 4, 1107; cf. Sol. 9 fin. —Hence, conserentes dii, who preside over generation, Arn. 5, 169.—
    B.
    Transf., of columns, to plant, set:

    aera (rostra) columnis consita,

    Claud. VI. Cons. Hon. 49.—
    C.
    Trop.:

    (sol) lumine conserit arva,

    strews, fills, Lucr. 2, 211: consitus sum Senectute, * Plaut. Men. 5, 2, 4: caeca mentem caligine Theseus consitus, * Cat. 64, 208.—
    II.
    To sow, plant:

    olivetum,

    Varr. R. R. 1, 24:

    hoc genus oleae,

    Cato, R. R. 6, 1:

    arborem,

    Liv. 10, 24, 5; Curt. 6, 5, 14; 7, 2, 22:

    zizyphum,

    Pall. Apr. 4:

    palmas,

    id. Oct. 12:

    (vitem) Narbonicam,

    Plin. 14, 3, 4, § 43; Cato ap. Plin. 14, 4, 5, § 46.—
    B.
    Transf. (cf. I. B. supra): extra vallum stili caeci, mirabilem in modum consiti, set, Auct. B. Afr. 31.
    2.
    con-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3 ( perf. consevisti, Fronto, Ep. ad Ver. 8), v. a., to connect, entwine, tie, join, fit, bind into a whole (syn.: conecto, conjungo, contexo, etc.; class. in prose and poetry; most freq. in the signif. II. B., and in the histt.).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.
    (α).
    With acc. with or without abl.:

    lorica conserta hamis auroque,

    Verg. A. 3, 467; cf.:

    tegumen spinis,

    id. ib. 3, 594 (illigatum spinis, Serv.); cf. Tac. G. 17: monile margaritis gemmisque, * Suet. Galb. 18:

    vincula, quīs conserta erant vehicula,

    Curt. 9, 1, 17; cf.:

    conserta navigia,

    entangled, id. 4, 3, 18:

    scutis super capita consertis,

    overlapping, id. 5, 3, 23:

    rudis arbor conseritur (for navigating),

    Luc. 3, 512; cf. id. 4, 136.—
    (β).
    With acc. and dat.:

    alium (truncum) alii quasi nexu conserunt,

    Curt. 6, 5, 15.—
    B.
    Trop.:

    quid juvat nocti conseruisse diem?

    Ov. Am. 3, 6, 10:

    exodia conserta fabellis Atellanis,

    Liv. 7, 2, 11;

    v. exodium: virtutes consertae et inter se cohaerentes,

    Sen. Ep. 90, 3: ita ordo rerum tribus momentis consertus est, * Quint. 5, 10, 71:

    sermonem,

    to interchange words, converse, Curt. 8, 12, 5; Fronto l. l.—
    II.
    In partic.
    A.
    To join, connect, unite together:

    teneros sinus,

    Tib. 1, 8, 36:

    femur femori,

    id. 1, 8, 26; cf.:

    latus lateri,

    Ov. H. 2, 58.—
    B.
    Esp., to unite in hostility, for contest, to bring together; so most freq. manum or manus, to engage in close combat, to join hand to hand, to join battle:

    signa contulit, manum conseruit, magnas copias hostium fudit,

    Cic. Mur. 9, 20; so Plaut. Mil. 1, 1, 3; Sall. J. 50, 4; Nep. Dat. 8, 4; id. Ages. 3, 6; Liv. 21, 41, 4 al.:

    manum cum hoste,

    Varr. L. L. 6, § 64 Müll.; Cic. Att. 7, 20, 1; Nep. Hann. 4, 2:

    manus inter se,

    Sall. H. 1, 41, 19 Dietsch; Liv. 7, 40, 14; Ov. H. 12, 100:

    manus cum imparibus,

    Liv. 6, 12, 8:

    cum hoste manus,

    id. 21, 39, 3:

    consertis deinde manibus,

    id. 1, 25, 5:

    dextras,

    Stat. S. 1, 6, 60:

    pugnam,

    Liv. 21, 50, 1; cf. id. 21, 8, 7; Tac. A. 2, 10:

    pugnam inter se,

    Liv. 32, 10, 8:

    pugnam seni,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 43:

    proelia,

    Verg. A. 2, 398; Liv. 5, 36, 5; Curt. 8, 13, 12:

    certamen,

    Liv. 35, 4, 2:

    bella,

    Val. Fl. 3, 31:

    bella bellis,

    Luc. 2, 442:

    acies,

    Sil. 1, 339; cf.:

    conserta acies,

    hand-to-hand fighting, Tac. A. 6, 35.— Mid.:

    navis conseritur,

    enters the fight, Liv. 21, 50, 3:

    duo acerrimā pugnā conserti exercitus,

    Val. Max. 3, 2, 1.—Rarely absol.:

    levis armatura ab lateribus cum levi armaturā,

    Liv. 44, 4, 6.—
    2.
    Trop.:

    haud ignotas belli artes inter se conserebant,

    Liv. 21, 1, 2.—
    3.
    Transf., of judicial controversy: manum in jure or ex jure conserere, to make a joint seizure (this was done by the litigant parties laying hands at the same time upon the thing in dispute, each one claiming it as his own): si qui in jure manum conserunt, XII. Tab. ap. Gell. 20, 10, 7: non ex jure manum consertum sed mage ferro rem repetunt, Enn. ib. § 4 (Ann. v. 276 Vahl.); cf. also Varr. L. L. 6, § 64 Müll., and Cic. Fam. 7, 13, 2: ibi ego te ex jure manum consertum voco, etc., I summon you in an action for possession, etc., a judic. formula in Cic. Mur. 12, 26; id. de Or. 1, 10, 41.—Hence, * con-sertē, adv., from consertus, a, um (acc. to I. A.), not used as P. a., as if bound or fastened together, in connection:

    omnia necesse est conligatione naturali conserte contexteque fieri,

    Cic. Fat. 14, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > consero

  • 42 conserte

    1.
    con-sĕro, sēvi, sĭtum or sătum, 3, v. a. ( perf. conseruerit, Col. 3, 4, 2; Aur. Vict. Epit. 37, 3; Dig. 6, 1, 38; v. 1. sero).
    I. A.
    Lit.:

    agros,

    Cic. N. D. 2, 52, 130; Verg. E. 1, 73; Cato, R. R. 6, 1; Dig. 7, 1, 9, § 6; cf.:

    ager diligenter consitus,

    Cic. Sen. 17, 59:

    ager arbustis consitus,

    Sall. J. 53, 1; and:

    consitus an incultus (locus),

    Quint. 5, 10, 37:

    Ismara Baccho (i. e. vino),

    Verg. G. 2, 38:

    vineam malleolo,

    Col. 5, 5, 6:

    arva frumento,

    Curt. 7, 4, 26.— Absol.:

    in alieno fundo,

    Dig. 6, 1, 38:

    in alienum fundum,

    ib. 41, 1, 9.—
    2.
    Transf.:

    arva mūliebria (Venus),

    Lucr. 4, 1107; cf. Sol. 9 fin. —Hence, conserentes dii, who preside over generation, Arn. 5, 169.—
    B.
    Transf., of columns, to plant, set:

    aera (rostra) columnis consita,

    Claud. VI. Cons. Hon. 49.—
    C.
    Trop.:

    (sol) lumine conserit arva,

    strews, fills, Lucr. 2, 211: consitus sum Senectute, * Plaut. Men. 5, 2, 4: caeca mentem caligine Theseus consitus, * Cat. 64, 208.—
    II.
    To sow, plant:

    olivetum,

    Varr. R. R. 1, 24:

    hoc genus oleae,

    Cato, R. R. 6, 1:

    arborem,

    Liv. 10, 24, 5; Curt. 6, 5, 14; 7, 2, 22:

    zizyphum,

    Pall. Apr. 4:

    palmas,

    id. Oct. 12:

    (vitem) Narbonicam,

    Plin. 14, 3, 4, § 43; Cato ap. Plin. 14, 4, 5, § 46.—
    B.
    Transf. (cf. I. B. supra): extra vallum stili caeci, mirabilem in modum consiti, set, Auct. B. Afr. 31.
    2.
    con-sĕro, sĕrŭi, sertum, 3 ( perf. consevisti, Fronto, Ep. ad Ver. 8), v. a., to connect, entwine, tie, join, fit, bind into a whole (syn.: conecto, conjungo, contexo, etc.; class. in prose and poetry; most freq. in the signif. II. B., and in the histt.).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.
    (α).
    With acc. with or without abl.:

    lorica conserta hamis auroque,

    Verg. A. 3, 467; cf.:

    tegumen spinis,

    id. ib. 3, 594 (illigatum spinis, Serv.); cf. Tac. G. 17: monile margaritis gemmisque, * Suet. Galb. 18:

    vincula, quīs conserta erant vehicula,

    Curt. 9, 1, 17; cf.:

    conserta navigia,

    entangled, id. 4, 3, 18:

    scutis super capita consertis,

    overlapping, id. 5, 3, 23:

    rudis arbor conseritur (for navigating),

    Luc. 3, 512; cf. id. 4, 136.—
    (β).
    With acc. and dat.:

    alium (truncum) alii quasi nexu conserunt,

    Curt. 6, 5, 15.—
    B.
    Trop.:

    quid juvat nocti conseruisse diem?

    Ov. Am. 3, 6, 10:

    exodia conserta fabellis Atellanis,

    Liv. 7, 2, 11;

    v. exodium: virtutes consertae et inter se cohaerentes,

    Sen. Ep. 90, 3: ita ordo rerum tribus momentis consertus est, * Quint. 5, 10, 71:

    sermonem,

    to interchange words, converse, Curt. 8, 12, 5; Fronto l. l.—
    II.
    In partic.
    A.
    To join, connect, unite together:

    teneros sinus,

    Tib. 1, 8, 36:

    femur femori,

    id. 1, 8, 26; cf.:

    latus lateri,

    Ov. H. 2, 58.—
    B.
    Esp., to unite in hostility, for contest, to bring together; so most freq. manum or manus, to engage in close combat, to join hand to hand, to join battle:

    signa contulit, manum conseruit, magnas copias hostium fudit,

    Cic. Mur. 9, 20; so Plaut. Mil. 1, 1, 3; Sall. J. 50, 4; Nep. Dat. 8, 4; id. Ages. 3, 6; Liv. 21, 41, 4 al.:

    manum cum hoste,

    Varr. L. L. 6, § 64 Müll.; Cic. Att. 7, 20, 1; Nep. Hann. 4, 2:

    manus inter se,

    Sall. H. 1, 41, 19 Dietsch; Liv. 7, 40, 14; Ov. H. 12, 100:

    manus cum imparibus,

    Liv. 6, 12, 8:

    cum hoste manus,

    id. 21, 39, 3:

    consertis deinde manibus,

    id. 1, 25, 5:

    dextras,

    Stat. S. 1, 6, 60:

    pugnam,

    Liv. 21, 50, 1; cf. id. 21, 8, 7; Tac. A. 2, 10:

    pugnam inter se,

    Liv. 32, 10, 8:

    pugnam seni,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 43:

    proelia,

    Verg. A. 2, 398; Liv. 5, 36, 5; Curt. 8, 13, 12:

    certamen,

    Liv. 35, 4, 2:

    bella,

    Val. Fl. 3, 31:

    bella bellis,

    Luc. 2, 442:

    acies,

    Sil. 1, 339; cf.:

    conserta acies,

    hand-to-hand fighting, Tac. A. 6, 35.— Mid.:

    navis conseritur,

    enters the fight, Liv. 21, 50, 3:

    duo acerrimā pugnā conserti exercitus,

    Val. Max. 3, 2, 1.—Rarely absol.:

    levis armatura ab lateribus cum levi armaturā,

    Liv. 44, 4, 6.—
    2.
    Trop.:

    haud ignotas belli artes inter se conserebant,

    Liv. 21, 1, 2.—
    3.
    Transf., of judicial controversy: manum in jure or ex jure conserere, to make a joint seizure (this was done by the litigant parties laying hands at the same time upon the thing in dispute, each one claiming it as his own): si qui in jure manum conserunt, XII. Tab. ap. Gell. 20, 10, 7: non ex jure manum consertum sed mage ferro rem repetunt, Enn. ib. § 4 (Ann. v. 276 Vahl.); cf. also Varr. L. L. 6, § 64 Müll., and Cic. Fam. 7, 13, 2: ibi ego te ex jure manum consertum voco, etc., I summon you in an action for possession, etc., a judic. formula in Cic. Mur. 12, 26; id. de Or. 1, 10, 41.—Hence, * con-sertē, adv., from consertus, a, um (acc. to I. A.), not used as P. a., as if bound or fastened together, in connection:

    omnia necesse est conligatione naturali conserte contexteque fieri,

    Cic. Fat. 14, 32.

    Lewis & Short latin dictionary > conserte

  • 43 fidelis

    fĭdēlis, e, adj. [1. fides], that may be trusted or relied upon, trusty, faithful, sincere, true (class.; syn. fidus).
    I.
    Prop.
    A.
    Adj., constr. absol., with dat., or with in and acc.
    (α).
    Absol.:

    cum et civis mihi bonus et firmus amicus ac fidelis videretur,

    Cic. Cael. 6, 14: doctus, fidelis, Suavis homo, etc., Enn. ap. Gell. 12, 4 (Ann. v. 249 ed. Vahl.):

    boni fidelesque socii,

    Liv. 22, 37, 4; 9, 2, 5; 29, 7, 2; 22, 37, 4 Drak. N. cr.; cf.:

    sociis multo fidelioribus utimur,

    Cic. Att. 5, 18, 2:

    est urbs Massilia fortissimorum fidelissimorumque sociorum,

    id. Font. 1, 3:

    fidelissima conjux,

    id. Q. Fr. 1, 3, 3:

    medicus multum celer atque fidelis,

    Hor. S. 2, 3, 147:

    minister,

    id. C. 4, 4, 3:

    seu visa est catulis cerva fidelibus,

    id. ib. 1, 1, 27:

    multorum opes praepotentium excludunt amicitias fideles,

    Cic. Lael. 15, 54:

    consilium,

    id. Agr. 2, 2 fin.; cf. id. Clu. 31, 85:

    opera,

    id. Caecin. 5, 14; cf.:

    operā Commii fideli atque utili,

    Caes. B. G. 7, 76, 1:

    cura,

    Ov. H. 1, 104:

    silentium,

    Hor. C. 3, 2, 25:

    desideria (patriae),

    id. ib. 4, 5, 15:

    lacrimae,

    i. e. true, genuine, Ov. H. 14, 127.—
    (β).
    With dat.:

    qui (Cn. Pompeius) unum Deiotarum fidelem populo Romano judicavit,

    Cic. Phil. 11, 13, 34:

    cave tu illi fidelis potius fueris quam mihi,

    Plaut. Aul. 4, 2, 11:

    illi fuisti quam mihi fidelior,

    id. Capt. 3, 5, 58:

    habere aliquem fidelem sibi,

    id. Bacch. 3, 3, 87:

    quem sibi fidelem arbitrabatur,

    Caes. B. G. 4, 21, 7; Hor. Ep. 2, 2, 1; Quint. 11, 2, 42.—
    (γ).
    With in and acc.:

    quam fideli animo et benigno in illam fui,

    Ter. Hec. 3, 5, 22; cf. Cic. Mil. 10, 29:

    in amicos,

    Sall. C. 9, 2 (others read: in amicis, v. Kritz. ad h. 1.).—
    b.
    Subst.: fĭdēlis, is, m., a trusty person, a confidant:

    si quem tuorum fidelium voles, ad me mittas,

    Cic. Fam. 4, 1, 2.
    II.
    Transf., in gen., of things, to be depended upon, sure, safe, strong, firm, durable (rare but class.):

    nam et doctrina et domus, et ars et ager etiam fidelis dici potest: ut sit, quomodo Theophrasto placet, verecunda tralatio,

    Cic. Fam. 16, 17, 1:

    in nave tuta ac fideli,

    id. Planc. 41, 97:

    lorica,

    Verg. A. 9, 707:

    portus,

    Ov. Tr. 4, 5, 5:

    materies terebinthi ad vetustatem,

    Plin. 13, 6, 12, § 54;

    structura,

    Front. Aquaed. 123:

    rimis explendis fidelior pice,

    Plin. 16, 36, 64, § 158:

    fidelissimum glutinum,

    id. 28, 17, 71, § 236.—Hence, adv., in two forms: fĭdē-lĭter (class.) and fĭdēle (ante- and postclass.).
    I. (α).
    Form fideliter:

    constanter et fideliter in amicitia alicujus permanere,

    Liv. 33, 35, 9:

    vivere simpliciter, fideliter vitaeque hominum amice,

    Cic. Off. 1, 26, 92:

    obtestatur per sua antea fideliter acta, etc.,

    Sall. J. 71 fin.:

    aliquid fideliter curare,

    Cic. Att. 15, 20, 4: valetudini inservire, Tiro ap. Cic. Fam. 16, 17, 1:

    colere amicos,

    Plin. Ep. 7, 31, 5:

    discere artes ingenuas,

    Ov. P. 2, 9, 47:

    retinent commissa (aures),

    Hor. Ep. 1, 18, 70; cf.:

    ejus (memoriae) duplex virtus, facile percipere et fideliter continere,

    Quint. 1, 3, 1:

    exstincta parum fideliter incendia,

    Flor. 3, 5 med.
    (β).
    Form fidele:

    fac fidele sis fidelis,

    Plaut. Capt. 2, 3, 79: militare, Prud. steg. 10, 428. —
    b.
    Comp.:

    quo propior quisque est servitque fidelius aegro,

    Ov. M. 7, 563; Plin. Ep. 6, 24, 3.—
    c.
    Sup.: ut is optime te laudasse [p. 746] videatur, qui narraverit fidelissime, Plin. Pan. 56, 2.—
    2.
    (Acc. to II.) Surely, strongly, firmly: per quorum loca fideliter mihi pateret iter, Planc. in Cic. Fam. 10, 23, 2:

    oratoris futuri fundamenta fideliter jacere,

    Quint. 1, 4, 5:

    quod fideliter firmum est, a primis statim actionibus arripere optimum est,

    firmly grounded, id. 6, 4, 14; cf. Gell. 15, 2, 6.— Comp.:

    qui quartanum passus convaluerit, fidelius constantiusque postea valiturum,

    Gell. 17, 12, 3:

    memoriae inhaerere fidelius,

    Quint. 10, 6, 2; cf. id. 10, 3, 2.— Sup.:

    fortunae inaurato fidelissime simulacro,

    very solidly, durably, Plin. 33, 3, 19, § 61.

    Lewis & Short latin dictionary > fidelis

  • 44 Hiberes

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberes

  • 45 Hiberi

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberi

  • 46 Hiberia

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberia

  • 47 Hiberiacus

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberiacus

  • 48 Hibericus

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hibericus

  • 49 Hiberina

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiberina

  • 50 Iberi

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Iberi

  • 51 Iberia

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Iberia

  • 52 Iberiacus

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Iberiacus

  • 53 Ibericus

    Hĭbēres (less correctly, Ibēres), um, m., = Ibêres.
    I.
    Iberians, the Greek name for Spaniards, Cat. 9, 6.—In sing. collect.:

    me peritus Discet Hiber Rhodanique potor,

    Hor. C. 2, 20, 20:

    durus Iber,

    Luc. 6, 258.—Hence,
    A.
    Hĭbērus ( Ib-), a, um, adj., of or belonging to the Iberians or Spaniards, Iberian, Spanish:

    gurges,

    i. e. the Western Ocean, Verg. A. 11, 913; Ov. M. 7, 324:

    minium,

    Prop. 2, 3, 11:

    piscis, i. e. scomber,

    Hor. S. 2, 8, 46:

    pastor,

    i. e. Geryon, Ov. M. 9, 184; cf.

    vaccae,

    i. e. Geryon's, id. F. 6, 519:

    lorica,

    Hor. C. 1, 29, 15; cf.

    nodi,

    Stat. Th. 4, 266.—As subst.
    1.
    Hĭbērus ( Ib-), i, m., =Ibêros, the river Iberus in Spain, now the Ebro, Mel. 2, 6, 5; Plin. 3, 3, 4, § 21; 4, 20, 34, § 111; Caes. B. C. 1, 60; Liv. 21, 2; 5; Luc. 4, 23.—
    2.
    Hĭbēri ( Ib-), ōrum, m., = Hiberes, the Iberians, Spaniards, Verg. G. 3, 408.—
    B.
    Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., = Ibêria, Iberia, the Greek name of Spain, Plin. 3, 3, 4, § 21; Hor. C. 4, 5, 28; 4, 14, 50.—
    C.
    Hĭbērĭcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    mare,

    on the eastern side of Spain, Col. 8, 16, 9; Plin. 3, 1, 2, § 6; 4, 20, 34, § 110:

    terrae,

    Sid. Carm. 23, 164:

    funes,

    Hor. Epod. 4, 3.—
    D.
    Hĭbērĭăcus ( Ib-), a, um, adj., Iberic, Spanish:

    terrae,

    Sil. 13, 510.—
    E.
    Hĭbērīna, ae, f., a female Iberian, a Spanish woman, Juv. 6, 53.—
    II.
    An Asiatic people near Mount Caucasus, neighbors of the Colchians, in modern Georgia, Mel. 3, 5, 6.—In sing. collect.:

    Armeniae praetentus Hiber,

    Val. Fl. 5, 166; so id. 6, 750.—Called also Hĭbērĭ, ōrum, Mel. 1, 2, 5; Tac. A. 6, 33; Flor. 3, 5, 21.—And sing., Hĭbērus, i, m., an Iberian, Val. Fl. 7, 235.—Hence, Hĭbērĭa ( Ib-), ae, f., the country of Iberia, near the Caucasus (now Georgia), Plin. 6, 4, 4, § 12; 6, 10, 11, § 29; 6, 13, 15, § 40; Hor. Epod. 5, 21; Val. Fl. 6, 120.

    Lewis & Short latin dictionary > Ibericus

  • 54 invia

    invĭus, a, um, adj. [2. in-via], without a road, impassable (syn.: inaccessus, devius; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    lustra,

    Verg. A. 4, 151:

    longa via,

    id. ib. 3, 383:

    saltus,

    Liv. 9, 14:

    per invias atque ignotas rupes iter,

    id. 38, 2 fin.:

    saxa,

    Verg. A. 1, 537:

    maria Teucris,

    Verg. A. 9, 130:

    rupibus regio,

    Plin. 12, 14, 30, § 52:

    virtuti nulla est via,

    Ov. M. 14, 113.— Neutr.:

    nil virtuti invium,

    Tac. Agr. 27.— With inf.:

    Acheron invius renavigari,

    Sen. Herc. Fur. 715. — Subst.: invĭa, ōrum, n. plur., impassable places:

    per invia pleraque et errores,

    Liv. 21, 35:

    per vias inviaque,

    id. 23, 17:

    per vias, per invia,

    id. 38, 23:

    dumosa,

    Sil. 4, 305.—
    II.
    Transf., inaccessible, impenetrable:

    regna,

    impenetrable, Verg. A. 6, 514: templa, Ov. M. 11, 414:

    tot bellis invia tecta,

    Sil. 14, 639:

    Sarmaticis lorica sagittis,

    Mart. 7, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > invia

  • 55 invius

    invĭus, a, um, adj. [2. in-via], without a road, impassable (syn.: inaccessus, devius; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    lustra,

    Verg. A. 4, 151:

    longa via,

    id. ib. 3, 383:

    saltus,

    Liv. 9, 14:

    per invias atque ignotas rupes iter,

    id. 38, 2 fin.:

    saxa,

    Verg. A. 1, 537:

    maria Teucris,

    Verg. A. 9, 130:

    rupibus regio,

    Plin. 12, 14, 30, § 52:

    virtuti nulla est via,

    Ov. M. 14, 113.— Neutr.:

    nil virtuti invium,

    Tac. Agr. 27.— With inf.:

    Acheron invius renavigari,

    Sen. Herc. Fur. 715. — Subst.: invĭa, ōrum, n. plur., impassable places:

    per invia pleraque et errores,

    Liv. 21, 35:

    per vias inviaque,

    id. 23, 17:

    per vias, per invia,

    id. 38, 23:

    dumosa,

    Sil. 4, 305.—
    II.
    Transf., inaccessible, impenetrable:

    regna,

    impenetrable, Verg. A. 6, 514: templa, Ov. M. 11, 414:

    tot bellis invia tecta,

    Sil. 14, 639:

    Sarmaticis lorica sagittis,

    Mart. 7, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > invius

  • 56 lassesco

    lassesco, ĕre, v. inch. n. [lassus], to become tired, to grow weary (post-Aug.):

    ne lassescat fortuna,

    Plin. 7, 40, 41, § 130; 14, 2, 4, § 33:

    victo lassescere visu,

    Prud. in Symm. 2, 101:

    lassescere sub lorica,

    Hier. Ep. 22, 39:

    non bibet aquam et lassescet,

    Vulg. Isa. 44, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > lassesco

  • 57 loricarius

    lōrīcārĭus, a, um, adj. [lorica], of or pertaining to cuirasses:

    loricaria fabrica,

    Veg. Mil. 2, 11.—
    II.
    Subst.: ‡ lōrīcārĭ-us, thôrakopoios, a maker of cuirasses, Gloss. Philox.

    Lewis & Short latin dictionary > loricarius

  • 58 loricatus

    lōrīco, āvi, ātum, 1, v. a. [lorica], to clothe in mail, to mail, to harness.
    I.
    Lit.:

    statua loricata,

    Liv. 23, 19:

    equites loricati,

    id. 37, 40:

    ornatus loricatusque elephantus cum esset, ubi pluribus coriis se loricavit,

    Plin. 8, 24, 36, § 88:

    (salmonis) loricatum pectus,

    Aus. Mos. 101.—
    B.
    In partic.:

    AD LORICATA, perh. the title of the person intrusted with the care of the mailed statue of Cæsar in the Forum,

    Inscr. Orell. 2893 (for which:

    A LORICATA,

    ib. 2894).—
    * II.
    Transf., to cover with plastering, to plaster, Varr. R. R. 1, 57.—Hence, lōrĭcātus, a, um, P. a., harnessed, clad in mail:

    cum loricatus in foro ambularet,

    Quint. 8, 5, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > loricatus

  • 59 lorico

    lōrīco, āvi, ātum, 1, v. a. [lorica], to clothe in mail, to mail, to harness.
    I.
    Lit.:

    statua loricata,

    Liv. 23, 19:

    equites loricati,

    id. 37, 40:

    ornatus loricatusque elephantus cum esset, ubi pluribus coriis se loricavit,

    Plin. 8, 24, 36, § 88:

    (salmonis) loricatum pectus,

    Aus. Mos. 101.—
    B.
    In partic.:

    AD LORICATA, perh. the title of the person intrusted with the care of the mailed statue of Cæsar in the Forum,

    Inscr. Orell. 2893 (for which:

    A LORICATA,

    ib. 2894).—
    * II.
    Transf., to cover with plastering, to plaster, Varr. R. R. 1, 57.—Hence, lōrĭcātus, a, um, P. a., harnessed, clad in mail:

    cum loricatus in foro ambularet,

    Quint. 8, 5, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > lorico

  • 60 multiplex

    multĭ-plex, ĭcis, adj. [multus- * plica] (multīplex, Lucr. 2, 163; 4, 208; n. plur. multiplica, Gell. 19, 7, 16), that has many folds (class.).
    I.
    Lit.:

    alvus est multiplex et tortuosa,

    Cic. N. D. 2, 54, 136.—
    II.
    Transf.
    A.
    That has many windings or concealed places:

    vitis serpens multiplici lapsu et erratico,

    Cic. Sen. 15, 52:

    domus,

    the labyrinth, Ov. M. 8, 158.—
    B.
    In implied comparisons, manifold, many times as great, far more:

    id efficiebat multiplex gaudium rei,

    Liv. 7, 8, 1:

    multiplex caedes utrimque facta traditur ab aliis,

    i. e. far greater than I state it, id. 22, 7, 3:

    praeda,

    id. 2, 64, 4.—
    C.
    That has many parts, manifold, many, numerous, various:

    lorica,

    Verg. A. 5, 264:

    cortex,

    Plin. 16, 31, 55, § 126:

    fetus,

    Cic. N. D. 2, 51:

    folia,

    Plin. 18, 7, 10, § 58.— Extensive, large, wide, spacious:

    spatium loci,

    Lucr. 2, 163:

    domus,

    Sen. Hippol. 523:

    aerumna,

    Plaut. Ep. 4, 1, 3:

    potestates verborum,

    Auct. Her. 4, 54, 67:

    genus orationis,

    Cic. Brut. 31, 119:

    multiplices variique sermones,

    id. Or. 3: large multiplici constructae sunt dape mensae, of many courses or dishes, Cat. 64, 304:

    multiplex et tortuosum ingenium,

    i. e. inconstant, changeable. fickle, Cic. Lael. 18, 65:

    animus,

    id. ib. 25, 92:

    natura,

    id. Cael. 6, 14:

    vir multiplex in virtutibus,

    Vell. 2, 105, 2:

    ingenium,

    dexterous, sly, Cic. Att. 6, 2, 2.— Poet.:

    multiplex avis,

    rich in ancestors, Sil. 5, 543.—Hence, adv.: multĭplĭcĭter, in manifold or various ways (mostly post-Aug.):

    multipliciter fatigari,

    Sall. Or. 2 ad Caes.:

    locum intueri,

    Quint. 7, 4, 22:

    varie et multipliciter,

    id. 1, 6, 32:

    tam saepe ac tam multipliciter,

    Gell. 14, 1, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > multiplex

См. также в других словарях:

  • Lorica — is a Latin word literally meaning body armour and may refer to:* A number of types of Roman armour: **Lorica hamata, a hauberk of mail **Lorica manica, armguard **Lorica musculata, a cuirass **Lorica plumata, a shirt of ribbed scales resembling… …   Wikipedia

  • Lórica — tocando en el Rockampeonato Telcel en Hermosillo, Son. 2006 Datos generales Origen Hermosillo, Sonora, Mé …   Wikipedia Español

  • Lorica — steht für: Lorica (Militär), einen Teil der militärischen Ausrüstung antiker Soldaten, also eine Panzerung, hauptsächlich im Sinne eines Brustpanzers. Es gibt verschiedene Arten von Panzerungen einer militärischen Rüstung: Lorica Segmentata… …   Deutsch Wikipedia

  • lorică — LORÍCĂ, lorice, s.f. (Latinism) Armură medievală; platoşă, cuirasă. – Din lat. lorica. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  LORÍCĂ s. v. cuirasă, platoşă. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  lorícă s. f., g. d. art.… …   Dicționar Român

  • LORICA — inventum Midiae Messenii, Plin. l. 7. c. 56. Tib. Donato describitur his verbis, ad Virg. Aen. l. 11. v. 770. Quem pellis ahenis In plumam squamis, auro conserta tegebat. Et tetigit, inquit, sepciem, et quomodo facta esset lorica, ostendit. Pelle …   Hofmann J. Lexicon universale

  • lorica — s.f. [dal lat. lorica, der. di lorum striscia di cuoio ]. 1. a. (arm.) [armatura del busto degli antichi legionari romani]. b. (estens., lett.) [armatura del busto in genere] ▶◀ corazza. 2. (zool.) [rivestimento protettivo del corpo di molti… …   Enciclopedia Italiana

  • Lorica — Lo*ri ca, n.; pl. {Loric[ae]}. [L., lit., a corselet of thongs, fr. lorum thong.] 1. (Anc. Armor) A cuirass, originally of leather, afterward of plates of metal or horn sewed on linen or the like. [1913 Webster] 2. (Chem.) Lute[1] for protecting… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Lorīca — (lat.), 1) Panzer (s.d.); daher Loricatus, Gepanzerter; 2) Brustwehr, Schanze; 3) Steinkitt, um den Hals einer Retorte mit der Vorlage fest zu verbinden; 4) eine Zwiebel umschließender, mit braunen Zwiebelblättern äußerlich besetzter Theil …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Lorīca — (lat.), der Lederpanzer der römischen Legionarier, bestand aus Riemen (lora) von Sohlenleder mit Metallbeschlag, die so übereinander befestigt waren, daß sie ein Leibstück u. zwei Schulterstücke bildeten (s. Abbild.). In den frühern Bürgerheeren… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • lorica — [lō rī′kə, lərī′kə] n. pl. loricae [lō rī′sē, lə rī′sē] [L, orig., corselet of thongs < lorum, a thong: see LORE2] 1. the cuirass worn by a soldier of ancient Rome 2. a hard, protective shell or other covering around certain invertebrates… …   English World dictionary

  • Lorica — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. 1.La lorica était une armure romaine, voir : Lorica hamata Lorica squamata Lorica plumata Lorica segmentata 2. Lorica (incantation)   …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»