Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

lapis+pm

  • 81 invictus

    in-victus, a, um (in u. vinco), unbesiegt, unüberwunden, unbesiegbar, unüberwindlich, unbezwinglich, unverwüstlich, unerschütterlich, von Pers.u. übtr. v. Lebl., konstr.: α) m. ab u. Abl. (vgl. Fabri Liv. 22, 15, 1), invictus ab hostibus, Sall.: invictus ab hostibus animus, Liv.: corpus invictum a vulnere, Ov.: invictus ab ea cupiditate animus, Liv.: invictum se a labore praestare, Cic. – β) mit ad u. Akk.: corpus invictum ad laborem, Liv. 9, 16, 14: ut ad devincenda regna invictus habebatur, ita etc., Iustin. 25, 4, 3. – γ) mit in u. Akk.: in hostem et in mortem invictus animus, Iustin. 12, 15, 4. – δ) m. adversus od. adversum u. Akk.: lapis invictae adversus dura naturae, Sen.: invictus adversus libidinem animi, den Lüsten gegenüber, Curt.: inv. adversum gratiam animus, Tac.: adversus utrumque statum invictum animum tenet, Sen. – ε) m. contra u. Akk.: contra omnes ictus cute invictā, Plin. 8, 89. – ζ) m. bl. Abl.: Hannibal armis inv., Liv.: invictus ferro, hieb- u. stichfest, Iustin.: vir humanā ope invictus, Vell.: labore, vigiliā, periculo invictus, Vell.: cursu invictus Echion, Ov.: luctando pugnandoque invictus, Quint.: animus asperis blandisque pariter invictus, Sen.: virtute et formā et factis invictissimus, Plaut. – η) m. in u. Abl.: spartum in aquis marique inv., unverderblich, Plin. 19, 29: in equestribus proeliis et in pedestri pugna immobiles atque invictissimi milites, Arnob. 2, 38. – θ) (poet.) m. Genet. u. m. Infin., Sil. 3, 326. – ι) absol.: inv. imperator, Cic.: vindemiator invictus, der sich nicht werfen läßt, das letzte Wort behalten muß, Hor. sat. 1, 7, 30: u. so invictus Stimicon, Calp. ecl. 7, 13: invictissimus princeps, Symm. epist. 10, 78: haec urbs invictissima, Cornif. rhet. 4, 66: thesauri sui fidelissimus invictissimusque custos, Augustin. de civ. dei 1, 10, 2. p. 19, 7 D.2: invictus adamas, Ov.: necessitas, Sen.: pietas, Plaut. u. Curt.: armorum felicitas, Iustin.: fides (unverbrüchliche Treue), Curt.: defensio, unwiderlegbare, Cic.: u. so ratio invicta et eo invictior, quod etc., Augustin. de mor. Manich. 2, 11. § 20: invictissima veritas, Augustin. serm. 150, 10. – Partiz. subst., invicta quaedam fecerat, hatte sich gewisse unübersteigbare Schranken gesetzt, Liv. 6, 16, 3.

    lateinisch-deutsches > invictus

  • 82 iuro

    iūro, āvī, ātum, āre (2. ius), das Recht durch Schwur bekräftigen, schwören, I) intr. schwören, einen Schwur ablegen, A) im allg.: qui si iuraret, crederet nemo, Cic.: ex animi mei (nostri) sententia, Cic. u.a. (s. Fabri Liv. 22, 53, 10): per deos, Sall.: per quidquid deorum, Liv.: per supremi regis regnum (mit folg. ut [wie] zur Einführung dessen, was man beteuert), Plaut. Amph. 831 sqq.: per patrem, Ov.: per infernam paludem, per Stygiam paludem sanctissime, Lact.: per genus infelix generisque parentem, per patris ossa tui, Ov.: o Iuppiter, numquid iuravi per te falso? Arnob. 7, 9. – iur. ad alqm (vor jmd.), Cato r. r. 145, 2. – iur. pro alqo (für jmd. = an jmds. Stelle), Liv. 31, 50. § 8 u. 9. – iur. liquido (mit gutem Gewissen), Ter. Andr. 729 (vgl. unten no. II, B aus Ov. ex Pont. 4, 6, 21). – iur. conceptis verbis, s. con-cipiono. I, 2, a (Bd. 1. S. 1395). – in verba alcis, auf jmds. Worte, (von ihm vorgesagte) Eidesformel schwören, Hor., Liv., Sen. u.a.: in certa verba, Cic.: in eadem verba, Liv.: in haec verba, Caes.: in verba senatus ac populi Romani, Tac.: bes. in verba principis, Tac., od. in nomen principis, Suet., dem Fürsten Gehorsam u. Treue schwören, ihm huldigen: ebenso in ducis nomen, Iustin.: u. in suum (imperatoris) nomen, Suet.: in tutorum od. Poenorum obsequia, Iustin.: in acta (Verordnungen) principis, Suet. u. Tac. – in legem od. in leges, das G. od. die G. befolgen zu wollen, das G. od. die G. beschwören, Cic. u. Liv.: in foedus, Liv.: iurantia verba, die Worte des Schwures, Ov.: omnis exercitus in se quisque iurat, das ganze Heer schwört jeder einzeln für sich (während gewöhnlich ein Mann den Eid für die ganze Legion leistete), Liv. 2, 45, 14. – u. bl. iurare alci, jmdm. den Eid der Treue leisten, scis tibi ubique iurari, cum ipse iuraveris omnibus, Plin. pan. 68, 4: scis te mihi certe, non socios iurasse tuos, Val. Flacc. 8, 423. – B) insbes., sich verschwören, in facinus, Ov.: in alqm, Ov.: inter se m. folg. Infin., Cato de medic. fr. 1. – II) tr.: A) schwören, iuravi verissimum iusiurandum, Cic.: dictata sacramenta dis, Sil.: in verba alcis sacramentum, Petron.: im Passiv, foedera mihi iurata, Lucan. 8, 219: iusiurandum a Q. Nucio conceptum dicitur, quod in arrogando iuraretur, Gell. 5, 19, 6. – B) schwören = mit einem Schwure versichern, eidlich aussagen, eidlich erhärten od. bekräftigen, morbum, sich eidlich auf seine Kränklichkeit berufen, Cic.: falsum iurare, falsch schwören, Cic. u. Ov.: ebenso falsa, Ov.: alqd in se, Liv.: id in litem (zugunsten seines Prozesses), Cic.: odium perenne in Romanos, Aur. Vict.: u. alci alqd, wie haec et iuravit amanti, Ov.: cineri iuret patrio Laurentia bella, Sil. – mit folg. Acc. u. Infin., iura te nociturum non esse homini de hac re nemini, Plaut.: qui sine hac iurabat se unum numquam victurum diem, Ter.: iurat se eum non deserturum, Caes.: nisi victores se redituros ex hac pugna iurant, Liv.: abituros se Italiā iuraverunt, Val. Max.: iurarem per (beim) Iovem deosque penates me ea sentire quae dicerem, Cic.: ossa tibi iuro per (bei) matris... me tibi ad extremas mansurum tenebras, Prop.: te quoque idem liquido (mit gutem Gewissen) possum iurare precari, Ov. ex Pont. 4, 6, 21. – mit folg. Acc. u. Infin. wechselnd mit Nom. u. Infin., me quoque consimili impositum torquerier igni iurabo et bis sex integer esse dies, Prop. 3, 6, 39 sq. – im Passiv, laetae iurantur aves, man schwört Heil verkündende V. gesehen zu haben, Lucan. 5, 396: quod iuratum est, Cic.: iuratum bellum, der (den Römern) geschworene Krieg, Sil.: iuratum Iovi foedus, Sil. – Partiz. subst., iurāta, ōrum, n., eidliche Angelöbnisse, Cic. part. or. 6. – C) bei jmd. schwören, jmd. mit einem Schwure zum Zeugen der Wahrheit anrufen (s. Drak. Sil. 8, 105), numen (Stygiae paludis), Verg.: deos, Ov.: hos ocellos, Prop.: signa, Tert.: Iovem lapidem, s. lapis: dah. iuror, man schwört bei mir, iuratur Honorius absens, Claud.: tunc deus captivis etiam iurabere Thebis, Stat.: regi deorum iurari dignata palus (v. Styx), Sil.: so auch iurata numina, bei denen man geschworen hat, Ov.: dis iuranda palus, v. Styx, Ov. – D) abschwören, mit einem Schwure sich von etwas lossagen, calumniam, den Eid für die Gefährde ablegen, d.i. daß man nicht in böslicher Absicht (aus Schikane) klage, Cael. in Cic. ep. 8, 8, 3: calumniam in alqm, Liv. 33, 47, 5. – / Archaist. Perf.-Form iurassit = iuraverit, Corp. inscr. Lat. 6, 10298, 19. – arch. Schreibung iouret, Corp. inscr. Lat. 1, 198, 23: iourato, ibid. 1, 198, 18 u. 23: iouranto, ibid. 1, 197, 17 sqq.

    lateinisch-deutsches > iuro

  • 83 lapicida

    lapicīda, ae, m. (lapis u. caedo), der Steinhauer, Steinmetz, Varro LL. 8, 62. Liv. 1, 59, 9. Sidon. epist. 3, 12, 5.

    lateinisch-deutsches > lapicida

  • 84 lapicidinae

    lapicīdīnae, ārum, f. (lapis u. caedo), die Steingruben, die Steinbrüche, bes. als Strafort, Plaut. capt. 944. Cic. de div. 1, 23. Plin. 7, 195: marmorum lapicidinae, Marmorbrüche, Plin. 3, 30: lap. bituminis duri, Gruben, woraus hartes Erdpech gewonnen wird, Vitr. 8, 3, 9. – Nbf. lapicaedīnae, Corp. inscr. Lat. 2, 5181, 54 u. 3, 75. – u. lapidicīnae, Varro LL. 5, 151 M. u. Sp. Scrib. Larg. 151. Not. Tir. 56, 71; vgl. Consent. art. 391, 22 K.: Sing. lapidicīna, Gloss. II, 121, 9 u. ö.

    lateinisch-deutsches > lapicidinae

  • 85 lapidaris

    lapidāris, e (lapis), steinern, Stein-, terminus, Corp. inscr. Lat. 11, 4638.

    lateinisch-deutsches > lapidaris

  • 86 lapidarius

    lapidārius, a, um (lapis), I) zu den Steinen gehörig, Stein-, latomiae, Steinbruch, Plaut.: opifex, Steinmetz, Inscr.: navis, Steine führendes, Petron.: lapidarias litteras scire, die Steinwissenschaft (Kunst, auf Stein zu schreiben) kennen, Petron. – subst., lapidārius, iī, m. (sc. faber), der Steinmetz, Petron. 65, 5. Ulp. dig. 13, 6, 5. § 7. Vulg. Sirach 45, 13. Corp. inscr. Lat. 2, 2404 u. 2772; 3, 7895; 11, 6838. – II) voller Steine, steinig, in Liguria quoque lapidarios campos (esse), Solin. 2, 6.

    lateinisch-deutsches > lapidarius

  • 87 lapidesco

    lapidēsco, ere (lapis), zu Stein werden, versteinern, Plin. 16, 21 u.a.

    lateinisch-deutsches > lapidesco

  • 88 lapideus

    lapideus, a, um (lapis), I) aus Stein od. Steinen, steinern, Stein-, mensa, Varro LL.: arca, Liv.: columna, Varro: vasaria mensa, Varro LL.: culter, Vulg.: murus, Liv.: postis ianuae carceris, Vell.: imber, Cic.: bildl., lapideus sum, ich bin versteinert (vor Entsetzen), Plaut.: lapideo sunt corde multi, haben ein Herz von Stein = sind unbarmherzig, Enn. fr. scen. 139. – II) voller Steine, steinig, campi, ein Landstrich in der Gegend des heutigen Marseille, j. la Crau, Plin. 3, 34 u. 21, 57: dass. litus, Mela 2, 5, 4 (2. § 78).

    lateinisch-deutsches > lapideus

  • 89 lapido

    lapido, āvī, ātum, āre (lapis), Steine werfen, I) tr.: 1) jmd. od. etw. mit Steinen werfen, nach jmd. od. etw. Steine werfen, schleudern, jmd. steinigen (vgl. Quint. 8, 2, 5), alqm, Flor. 1, 22, 2. Petron. 93, 3. Auct. b. Hisp. 22, 4. Augustin. epist. 36, 5. Vulg. exod. 17, 4 u.a.: templa, Suet. Cal. 5. – übtr., notantes impotentiam eius hāc dicacitate lapidatam, wir »gegeißelt«, Macr. sat. 2, 7, 5. – 2) einen Toten mit einem Steine bedecken, Petron. 114, 11. – II) impers., lapidat, es regnet Steine, es fallen Steine (vom Himmel) herab, Veiis de caelo lapidaverat, Liv. 27, 37, 1: Reate imbri lapidavit, Liv. 43, 13, 4: in passiver Form, de caelo lapidatum est, Liv. 29, 10, 4 u. 29, 14, 4.

    lateinisch-deutsches > lapido

  • 90 lapidosus

    lapidōsus, a, um (lapis), voller Steine, steinig, I) eig.: scopulus, Varro fr.: terra, Varro: ager, Ov.: corna, Verg.: poma pruni, Colum. – II) übtr., a) versteinernd (= die Knochen verhärtend), chiragra, Pers. 5, 58. – b) hart wie Stein, steinartig, panis, Hor. u. Sen.: est lapidosius, Plin.

    lateinisch-deutsches > lapidosus

  • 91 lapillus

    lapillus, ī, m. (Demin. v. lapis), das Steinchen, I) im allg.: lapilli crepitantes, Ov.: grues lapillum pede sustinentes, Plin. – lapilli Numidici, Stückchen aus numidischem Marmor, Hor. – diem signare melioribus lapillis od. numerare meliore lapillo, den Tag zu den glücklichen zählen (nach der Sitte der Thrazier, die die guten u. bösen Tage des Lebens nach weißen u. schwarzen Steinchen zählten, vgl. Plin. 7, 131), Pers. 2, 1. Mart. 9, 52, 5. – II) insbes.: 1) der Nierenstein, Blasenstein, Plin. 28, 42. – 2) der Edelstein, auch die Perle, nivei viridesque lapilli, Perlen u. Smaragden, Hor.: Eoi, Prop., od. Indici, Mart.: gemmae et ex alieno litore petiti lapilli, Sen. rhet.: insignes lapillis et coloribus vestes, Lact.: caris aures onerare lapillis, Ov.: candicant orbiculi lapillorum, Solin. – 3) das Stimmsteinchen, beim Abstimmen über Leben u. Tod, lapilli nivei atrique, Ov. met. 15, 41. – 4) der Leichenstein (?), Corp. inscr. Lat. 5, 2417.

    lateinisch-deutsches > lapillus

  • 92 lapio

    lapio, īre (zu lapis), versteinern, steinhart machen, bildl., lapit cor cura, Pacuv. tr. 276.

    lateinisch-deutsches > lapio

  • 93 lapisculus

    lapisculus, ī, m. (Demin. v. lapis), das Steinchen, Marc. Emp. 8, 2.

    lateinisch-deutsches > lapisculus

  • 94 lubricus

    lūbricus, a, um (zu gotisch sliupan, schleichen, ahd. sliofan, schlüpfen), schlüpfrig, I) im allg.: 1) eig.: loculus, Plaut.: locus, Plaut. bei Fronto: fastigium, Liv.: glacies, Liv.: assiduo lubricus imbre lapis, Mart. – neutr. subst., lūbricum, ī, n., das Schlüpfrige, der schlüpfrige (glatte) Boden, in lubrico locare, Plin.: m. Genet., lubrico viae, Tac.: lubrico itinerum, auf schlüpfr. Pfaden, Tac.: lubrico paludum, auf schl. Sumpfboden, Tac.: ut purgamenta illa ventris ad exitus suos facilius per lubricum niterentur, Lact.: Plur., lubrica vallium, die schlüpfrigen Talstrecken, Apul. met. 1, 2. – 2) übtr., schlüpfrig, unsicher, wankend, unhaltbar, bedenklich, gefährlich, locus, Plin. ep.: status (Stellung), Tac.: via vitae lubr. et praeceps, Cic.: viae adulescentiae, Cic.: aetas puerilis, Cic.: aetas maxime lubrica atque incerta, v. d. Jugend, Cic.: principis aetas, Tac.: tempus, die der Verführung ausgesetzte Jugendzeit, Sen. rhet.: perdifficilis et lubrica defensionis ratio, Cic. – poet. m. Infin., vultus nimium lubricus aspici, verführerisch (griech. σφαλερός), Hor. carm. 1, 19, 8. – neutr. subst., lubricum aetatis, Plin. ep.: adulescentiae nostrae, die unsichere Zeit meiner Jugend, Tac.: lubricum fidei, Achselträgerei, Macr.: in lubricum dirigi, Cato fr.: in lubrico versari, Cic. u. Sen.: in praecipiti et lubrico stare, Curt.: Plur., lubrica pelagi, die unsichere Zeit (Ggstz. firmitas camporum), Val. Max. 3, 2, 10. – II) prägn.: A) schlüpfrig = glatt, 1) eig.: anguis, Verg.: piscis, Plin.: conchylia, schleimige, Hor.: splendor, Apul. – 2) übtr., glatt = betrügerisch, v. Pers., Verg. Aen. 11. 716. – B) dahinschlüpfend, leicht entgleitend, flüchtig, leicht beweglich, 1) eig.: lubrica fluenta, Lucr.: Simois, Hor.: amnis, Ov.: membra, Ov.: oculi, Cic. – 2) übtr.: quoniam (historia) lubrica est et fluit, Quint.: annus, Ov.: alia propter subtilitatem lubrica sunt, entfallen leicht, Sen. de ben. 3, 5, 1. – m. ad u. Akk., lubrica ad mutandam fidem classis, Tac. hist. 2, 101: aetas, quae magis ad vitium lubrica esse consuevit, mehr geneigt, Ambros. de interp. Iob et David 1, 7. § 21. – m. Infin., flore capi iuvenem primaevo lubrica mentem nympha, nur zu geneigt, Sil. 5, 18.

    lateinisch-deutsches > lubricus

  • 95 lychnicus

    lychnicus, a, um (λυχνικός), leuchtend, lapis (= lychnites), Hyg. fab. 223.

    lateinisch-deutsches > lychnicus

  • 96 lychnites

    lychnītēs, ae, m. (λυχνίτης, leuchtend), lapis, eine Art weißen Marmors, den man auf der Insel Paros beim Scheine der Lampen brach, Plin. 36, 14.

    lateinisch-deutsches > lychnites

  • 97 Lydia

    Lȳdia, ae, f. (Λυδία), Landschaft in Kleinasien, deren Hauptstadt Sardis hieß, der Sage nach Stammland der Etrurier, Varro r. r. 3, 17, 4. Cic. Flacc. 65. Liv. 38, 39, 16. – Dav.: 1) Lȳdius, a, um, (Λύδιος), a) lydisch, Cic.: aurifer amnis, der Paktolus, Tibull.: lapis, Probierstein, unser jetzt sogen. »Kieselschiefer, Wetzschiefer usw.«, Plin. – b) poet. übtr., etrurisch, Thybris, Verg.: stagna = lacus Trasimenus, Sil. – 2) Lȳdus, a, um (Λυδός), a) lydisch, puella, Omphale, Ov. – subst., α) Lydus, der Lydier, Cic.: Lydi, die Lydier, Cic. – β) Lydus, poet. = Caystrus (w. s.), septifluus, Petron. 133, 3. v. 4. – b) poet. übtr., etrurisch, Sil. – Plur. subst., Lydi, Etrurier, Verg.

    lateinisch-deutsches > Lydia

  • 98 lygdinos

    lygdinos u. -us, a, on u. um (λύγδινος), von weißem Marmor, horoscopus, Iul. Val. 1, 3 (4): u. bes. lygdinus lapis (λύγδινος λίθος), ein blendend weißer Stein od. Marmor auf der Insel Paros, Plin. 36, 62; vgl. Isid. orig. 16, 5, 8 (wo verderbt Ligdinus): auch lygdos gen., Mart. 6, 13, 3 u. 42, 21.

    lateinisch-deutsches > lygdinos

  • 99 Magnesia

    Māgnēsia, ae, f. (Μαγνησία), I) ein fruchtbarer Küstenstrich außerhalb des Pelion am Ägäischen Meere, später zu Thessalien gerechnet, Liv. 42, 54, 10 u. s. – II) Statt in Karien, am Mäander, j. Inek-bazar, Liv. 37, 45, 1. Nep. Them. 10, 2 u. 4. – III) Stadt in Lydien am Berge Sipylus, j. Manissa, Liv. 36, 43, 9. – Dav.: 1) Māgnēs, ētis, Akk. ēta, m. (Μάγνης), magnesisch, subst. der Magnesier, Cic.: M. campus, Val. Flacc. – insbes. lapis Magnes od. bl. Magnes, der Magnetstein, Magnet, Cic. u. Plin. (Plin. unterscheidet einen männlichen und einen weiblichen, wovon letzterer unser »Braunstein« ist). – Plur. subst., Māgnētes, ium, Akk. as, m. (Μάγνητες), die Einw. von Magnesia (sowohl der Landschaft als der Städte, s. oben), die Magnesier, Liv., Ov. u. Tac. – 2) Māgnēsius (Māgnēsus), a, um (Μαγνήσιος), magnesisch, saxum, der Magnet, Lucr. 6, 1062. – 3) Māgnēssa, ae, f. (Μάγνησσα), die Magnesierin, Hor. carm. 3, 7, 18. – 4) Māgnētarchēs, ae, Akk. ēn, m. (Μαγνητάρχης), die höchste Obrigkeit der Magnesier (in Thessalien), Liv. 35, 31, 11 u. 35, 39, 6. – 5) Māgnēticus, a, um (Μαγνητικός), magnesisch, gemma, Claud. de Magnet. 26. – 6) Māgnētis, idis, Akk. ida, f. (Μαγνητις), magnesisch, Argo, nach der Sage zu Pagasä in Magnesien erbaut und bei Aphetä ins Meer gelassen, Ov. her. 12, 9. – 7) Māgnēsiānī, ōrum, m., die Einw. von Magnesia (no. II), die Magnesianer, Hieron. catal. scriptt. eccl. (de Ignatio).

    lateinisch-deutsches > Magnesia

  • 100 manalis [1]

    1. mānālis, e (v. manare), fließend, fons, Fest. p. 157 (a), 29. Paul. ex Fest. 128, 3: lapis, in der Religionssprache, ein Felsstein, dessen Fortrücken Regen brachte, Paul. ex Fest. 128, 5. Non. 547, 10. – subst., mānāle, is, n., die Gießkanne, Non. 547, 9.

    lateinisch-deutsches > manalis [1]

См. также в других словарях:

  • lapis — lapis …   Dictionnaire des rimes

  • lapis — ou lapis lazuli [ lapis(lazyli) ] n. m. • 1580 lapis;XIIIe lapis lazuli; lat. médiév. lapis lazuli « pierre d azur », de lazulum « azur » → azur ♦ Pierre fine d un bleu d azur ou d outremer, silicate composé de la famille des feldspaths. ⇒… …   Encyclopédie Universelle

  • lapis — LÁPIS s.n. (min.) Lazurit. – Din fr., lat. lapis. Trimis de LauraGellner, 17.05.2004. Sursa: DEX 98  LÁPIS s. v. lazurit. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  lápis s. n …   Dicționar Român

  • lapis — ou lapis lazuli (la pis ou la pis la zu li) s. m. Noms vulgaires du minéral appelé lazulite. •   C est ce qui distingue le vrai lapis de la pierre arménienne et de la pierre d azur dont le bleu s évanouit au feu, tandis qu il demeure inhérent et… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • lápis — s. m. 2 núm. 1. Artefato oco, geralmente de madeira, cujo vão se enche de grafite. 2. Substância mineral negra com a qual se faz esse artefato. = GRAFITE, PLUMBAGINA 3. Objeto com que se escreve ou risca (ex.: lápis de cera). 4. Desenho ou obra… …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • Lapis — Lapis: Ляпис Философский камень (лат. lapis philosophorum) См. также Lapis Niger В Викисловаре есть статья «lapis» …   Википедия

  • lapís — lapis m. lapis; lapis lazuli > « Sus lis escalié de lapis, long di balustre de pourfire… » Th. Aubanel. Color de lapís : d un bleu outremer …   Diccionari Personau e Evolutiu

  • Lapis — La pis, n.; pl. {Lapides}. [L.] A stone. [1913 Webster] {Lapis calaminaris}n. [NL.] (Min.) Calamine. {Lapis infernalis}n. [L.] Fused nitrate of silver; lunar caustic. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • lapis — / lapis/ s.m. [dal lat. lapis pietra ]. [sottile asta di grafite, ricoperta di legno, usata per scrivere e disegnare] ▶◀ matita. ‖ portamine …   Enciclopedia Italiana

  • lapis — LAPIS. s. m. Pierre pretieuse de couleur bleuë, & qui n est point transparente. Il y a des rayons d or dans le vray lapis. c est du lapis mis en poudre que se fait l azur …   Dictionnaire de l'Académie française

  • lapis — lazuli La pis laz u*li . (Min.) An albuminous mineral of a rich blue color; also called {lapis}. Same as {Lazuli}, which see. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»