komplementy

См. также в других словарях:

• prawić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, prawićwię, prawićwi, prawićwiony {{/stl 8}}{{stl 7}} podniośle: mówić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Prawić kazania. ZOB. pleść [i syn.] androny {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}prawić {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• komplement — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. komplementncie {{/stl 8}}{{stl 7}} grzecznościowa pochwała, często przesadnie podkreślająca zalety danej osoby i będąca nieszczerym pochlebstwem : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ktoś łasy na komplementy.… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• bajer — 1. pot. Brać, wziąć kogoś na bajer, pod bajer «przekonywać, przekonać kogoś o czymś, namawiać, namówić do czegoś prawiąc mu komplementy, obiecując coś; zwodzić, zwieść, bajerować, zbajerować»: – Skąd pan jesteś? – Zza Buga. – Całe szczęście! –… …   Słownik frazeologiczny

• oko — 1. Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało «zwrot podkreślający wyjątkowość i rzadkość czegoś»: (...) jeżeli zaufacie Ewangelii – zobaczycie rzeczy, których ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, a które Bóg przygotował dla tych, co Go… …   Słownik frazeologiczny

• duser — m IV, D. u, Ms. dusererze; lm M. y zwykle w lm, przestarz. «komplementy, czułe słówka» Prawić dusery. ‹z fr.› …   Słownik języka polskiego

• grzeczność — ż V, DCMs. grzecznośćści 1. blm «taktowny, delikatny, świadczący o dobrym wychowaniu stosunek do ludzi; uprzejmość; także: posłuszne, spokojne zachowanie się dziecka» Nadskakująca, sztuczna, uprzedzająca, wyszukana, zdawkowa grzeczność.… …   Słownik języka polskiego

• komplemencista — m odm. jak ż IV, CMs. komplemencistaiście; lm M. komplemencistaiści, DB. komplemencistatów «człowiek lubiący prawić komplementy; pochlebca» …   Słownik języka polskiego

• komplement — I m IV, D. u, Ms. komplementncie; lm M. y «uprzejma, często przesadna pochwała; pochlebstwo» Zdawkowy komplement. Powiedzieć komuś komplement. Prawić damom komplementy. ‹fr.› II m IV, D. u, Ms. komplementncie; lm M. y → dopełniacz w zn. 2 …   Słownik języka polskiego

• komplementować — ndk IV, komplementowaćtuję, komplementowaćtujesz, komplementowaćtuj, komplementowaćował, komplementowaćowany przestarz. «prawić komplementy; chwalić» Komplementować narzeczoną. komplementować się «obsypywać się nawzajem komplementami» …   Słownik języka polskiego

• niebanalny — niebanalnyni «nie będący banalnym; oryginalny, niezwykły» Niebanalny strój. Niebanalna uroda. Niebanalne komplementy. Niebanalne słownictwo …   Słownik języka polskiego

• piękny — pięknyni, pięknyniejszy 1. «odznaczający się pięknem kształtów, barw, dźwięków itp.; mający dużą wartość moralną» Piękne kwiaty, krzewy. Piękny dzień, wieczór. Piękna pogoda. Piękna kobieta, dziewczyna. Piękni chłopcy. Piękne oczy, rysy twarzy.… …   Słownik języka polskiego