-
1 jeździec
сущ.• всадник• кавалерист• наездник• седок* * *jeź|dziec♂, Р. \jeździecdźca всадник* * *м, Р jeźdźcaвса́дник
См. также в других словарях:
arkan — m IV, D. u, Ms. arkannie; lm M. y «długi sznur zakończony pętlą, przywiązywany zwykle do siodła jeźdźca; używany przez pasterzy i ludy koczownicze do chwytania zwierząt, szczególnie koni» ‹tur.› … Słownik języka polskiego
jeździec — m II, D. jeźdźca 1. B.=D., W. jeźdźcze; lm M. jeźdźcy, DB. jeźdźców «człowiek jeżdżący na jakimś zwierzęciu wierzchowym, zwłaszcza na koniu, uprawiający jazdę konną» Jeździec pędzi, galopuje. Jeźdźcy dosiedli koni. 2. B.=M.; lm MB. jeźdźce środ.… … Słownik języka polskiego
pomnik — m III, D. a, N. pomnikkiem; lm M. i «dzieło rzeźbiarskie lub architektoniczno rzeźbiarskie w formie posągu, obelisku, płyty, budowli itp., wzniesione ku czci jakiejś osoby, dla upamiętnienia jakiegoś wydarzenia» Kamienny, marmurowy pomnik. Pomnik … Słownik języka polskiego
ponieść — dk XI, ponieśćniosę, ponieśćniesiesz, ponieśćnieś, ponieśćniósł, ponieśćniosła, ponieśćnieśli, ponieśćniesiony, ponieśćniósłszy ponosić ndk VIa, ponieśćnoszę, ponieśćsisz, ponieśćnoś, ponieśćsił, ponieśćnoszony 1. tylko dk «niosąc, dźwigając… … Słownik języka polskiego
przytłoczyć — dk VIb, przytłoczyćczę, przytłoczyćczysz, przytłoczyćtłocz, przytłoczyćczył, przytłoczyćczony przytłaczać ndk I, przytłoczyćam, przytłoczyćasz, przytłoczyćają, przytłoczyćaj, przytłoczyćał, przytłoczyćany «przygnieść, przycisnąć; przywalić»… … Słownik języka polskiego
siodło — n III, Ms. siodłodle; lm D. siodłodeł 1. «siedzenie ze skóry i włosia, wkładane na grzbiet konia do jazdy wierzchem» Wskoczyć na siodło. Zachwiać się w siodle. Poprawić się, umieścić się w siodle, na siodle. Wysadzić jeźdźca z siodła. ∆ Koń pod… … Słownik języka polskiego
strzemię — n V, D. strzemięmienia; lm M. strzemięmiona, D. strzemięmion 1. «jeden z dwóch metalowych pałąków zawieszonych na rzemieniach po obu stronach siodła, służących jako oparcie dla stóp jeźdźca» Wsunąć nogę w strzemię. Unieść się w strzemionach.… … Słownik języka polskiego
unieść — dk XI, uniosę, uniesiesz, unieś, uniósł, uniosła, unieśli, uniesiony unosić ndk VIa, unoszę, unieśćsisz, unoś, unieśćsił, unoszony 1. «dźwignąć coś w górę, podciągnąć ku górze, umieścić coś wyżej niż poprzednio; podnieść, wznieść» Unieść głowę.… … Słownik języka polskiego
utrząść — dk XI, utrzęsę, utrzęsiesz, utrząś a. utrzęś, utrząsł, utrzęsła, utrzęśli, utrzęsiony, utrząsłszy utrząsnąć dk Va, utrząśćnę, utrząśniesz, utrząśnij, utrząśćnął, utrząśćnęła, utrząśćnęli, utrząśnięty, utrząśćnąwszy utrząsać ndk I, utrząśćam,… … Słownik języka polskiego
zrzucić — dk VIa, zrzucićcę, zrzucićcisz, zrzuć, zrzucićcił, zrzucićcony zrzucać ndk I, zrzucićam, zrzucićasz, zrzucićają, zrzucićaj, zrzucićał, zrzucićany 1. «spychając usunąć, strącić coś skądś; gwałtownym ruchem zepchnąć, spuścić coś z góry na dół;… … Słownik języka polskiego
zwalić — dk VIa, zwalićlę, zwalićlisz, zwal, zwalićlił, zwalićlony zwalać ndk I, zwalićam, zwalićasz, zwalićają, zwalićaj, zwalićał, zwalićany 1. «waląc, rzucając, zgromadzić coś w jednym miejscu, zsypać razem, bezładnie; zrzucić z góry na dół» Zwalić… … Słownik języka polskiego