Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

itali

  • 1 Itali

    f
    Italy <.it>

    Albanian-English dictionary > Itali

  • 2 Italì

    to brace

    Tagalog-English dictionary > Italì

  • 3 itali

    strap

    Tagalog-English dictionary > itali

  • 4 italì

    brace

    Tagalog-English dictionary > italì

  • 5 Italie

    Italie [itali]
    feminine noun
    * * *
    itali
    nom propre féminin Italy
    * * *
    itali nf

    en Italie (situation) — in Italy, (direction) to Italy

    * * *
    [itali] nom propre féminin

    Dictionnaire Français-Anglais > Italie

  • 6 italus

    I
    itala, italum ADJ
    of Italy, Italian
    II

    Latin-English dictionary > italus

  • 7 adrigo

    ar-rĭgo ( adr-, Dietsch, Halm; arr-, Fleck., Rib., Weissenb.), rexi, rectum, 3, v. a. [rego], to set up, raise, erect (not used by Cic., but for it he employs erigere).
    I.
    Lit.:

    leo comas arrexit,

    Verg. A. 10, 726; so id. ib. 4, 280:

    aurīs,

    Plaut. Rud. 5, 2, 6; so Ter. And. 5, 4, 30; Ov. M. 15, 516; Verg. A. 2, 303 (translatio a pecudibus, Don. ad Ter. l. c.; cf.

    opp. demittere aures,

    Hor. C. 2, 13, 35):

    linguam,

    Mart. 11, 62, 10:

    tollit se arrectum quadrupes,

    Verg. A. 10, 892; so id. ib. 5, 426; 2, 206 et saep.—
    II.
    Trop., to encourage, animate, rouse, excite:

    eos non paulum oratione suā Marius adrexerat,

    Sall. J. 84, 4:

    cum spes arrectae juvenum,

    when hope was aroused, Verg. G. 3, 105:

    arrectae stimulis haud mollibus irae,

    id. A. 11, 452: Etruria atque omnes reliquiae belli adrectae, are in commotion, are roused, Sall. H. 1, 19, p. 220 Gerl.:

    adrectā omni civitate,

    excited with wonder, Tac. A. 3, 11.—Esp. freq. arrigere aliquem or animos, to incite, rouse the mind or courage to something, to direct to something (sometimes with ad aliquam rem):

    vetus certamen animos adrexit,

    Sall. C. 39, 3 Kritz:

    sic animis eorum adrectis,

    id. J. 68, 4; 86, 1 al.; Liv. 45, 30:

    arrexere animos Itali,

    Verg. A. 12, 251:

    his animum arrecti dictis,

    id. ib. 1, 579:

    arrecti ad bellandum animi sunt,

    Liv. 8, 37 (cf. erigo).—Hence, arrectus ( adr-), a, um, P. a., set upright; hence, steep, precipitous (rare):

    pleraque Alpium ab Italiā sicut breviora, ita arrectiora sunt,

    Liv. 21, 35 fin.: saxa arrectiora, Sol. c. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > adrigo

  • 8 ara

    āra, ae, f. (Osc. form aasa; Umbr. asa: PELLEX. ASAM. IVNONIS. NE. TAGITO., Lex Numae ap. Gell. 4, 3, 3; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 219; Macr. S. 3, 2) [perh. Sanscr. ās, Gr. hêmai, Dor. hêsmai = to sit, as the seat or resting-place of the victim or offering; v. Curt. p. 381 sq.], an altar.
    I.
    Lit.: Jovis aram sanguine turpari, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 35, 85 (Trag. v. 125 Vahl.):

    Inde ignem in aram, ut Ephesiae Dianae laeta laudes,

    Plaut. Mil. 2, 5, 1:

    omnīs accedere ad aras... aras sanguine multo Spargere,

    Lucr. 5, 1199 sq.; so id. 1, 84:

    turicremas aras,

    id. 2, 353 (adopted by Verg. A. 4, 453);

    2, 417: multo sanguine maesti Conspergunt aras adolentque altaria donis,

    id. 4, 1237 al.:

    ara Aio Loquenti consecrata,

    Cic. Div. 1, 45, 101:

    ara condita atque dicata,

    Liv. 1, 7; cf. Suet. Claud. 2:

    ara sacrata,

    Liv. 40, 22; cf. Suet. Tib. 14:

    exstruere,

    id. Aug. 15; so Vulg. 4 Reg. 21, 4:

    construere,

    ib. 2 Par. 33, 3:

    facere,

    ib. ib. 33, 15:

    erigere,

    ib. Num. 23, 4:

    aedificare,

    ib. 3 Reg. 14, 23:

    ponere,

    ib. ib. 16, 32:

    destruere,

    ib. Exod. 34, 13, and ib. Jud. 6, 25:

    subvertere,

    ib. Deut. 7, 5:

    dissipare,

    ib. ib. 12, 3:

    suffodere,

    ib. Jud. 31, 32:

    demolire,

    ib. Ezech. 6, 4:

    depopulari, ib. Osee, 10, 2: interibunt arae vestrae,

    ib. Ezech. 6, 6 et saep.—Altars were erected not only in the temples, but also in the streets and highways, in the open air, Plaut. Aul. 4, 1, 20.—Esp. were altars erected in the courts of houses (impluvia), for the family gods (Penates), while the household gods (Lares) received offerings upon a small hearth (focus) in the family hall (atrium); hence, arae et foci, meton. for home, or hearth and home, and pro aris et focis pugnare, to fight for altars and fires, for one's dearest possessions:

    urbem, agrum, aras, focos seque dedere,

    Plaut. Am. 1, 1, 71:

    te amicum Deiotari regis arae focique viderunt,

    Cic. Deiot. 3:

    de vestris conjugibus ac liberis, de aris ac focis, decernite,

    id. Cat. 4, 11, 24; id. Sest. 42:

    nos domicilia, sedesque populi Romani, Penates, aras, focos, sepulcra majorum defendimus,

    id. Phil. 8, 3:

    patriae, parentibus, aris atque focis bellum parare,

    Sall. C. 52, 3:

    pro patriā, pro liberis, pro aris atque focis suis cernere,

    id. ib. 59, 5:

    sibi pro aris focisque et deūm templis ac solo, in quo nati essent, dimicandum fore,

    Liv. 5, 30 et saep.—Criminals fled to the altars for protection, Don. ad Ter. Heaut. 5, 2, 22:

    interim hanc aram occupabo,

    Plaut. Most. 5, 1, 45:

    Priamum cum in aram confugisset, hostilis manus interemit,

    Cic. Tusc. 1, 35, 85:

    eo ille confugit in arāque consedit,

    Nep. Paus. 4, 4:

    Veneris sanctae considam vinctus ad aras: haec supplicibus favet,

    Tib. 4, 13, 23.—Hence, trop., protection, refuge, shelter:

    tamquam in aram confugitis ad deum,

    Cic. N. D. 3, 10, 25:

    ad aram legum confugere,

    id. Verr. 2, 2, 3:

    hic portus, haec ara sociorum,

    id. ib. 2, 5, 48; Ov. Tr. 4, 5, 2; 5, 6, 14; id. H. 1, 110; id. P. 2, 8, 68.—One who took an oath was accustomed to lay hold of the altar, in confirmation of it, Plaut. Rud. 5, 2, 46:

    qui si aram tenens juraret, crederet nemo,

    Cic. Fl. 36, 90; Nep. Hann. 2, 4 (cf. Liv. 21, 1):

    tango aras, medios ignes et numina testor,

    Verg. A. 12, 201; 4, 219: ara sepulcri, a funeral pile, regarded as an altar, Verg. A. 6, 177; Sil. 15, 388.—
    II.
    Meton.
    A.
    The Altar, a constellation in the southern sky, Gr. Thutêrion (Arat. 403 al.): Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, poët. ap. Cic. N. D. 2, 44, 114; so Cic. Arat. 202; 213 Orell.; Hyg. Astr. 2, 39, and id. ib. 3, 38:

    pressa,

    i. e. low in the south, Ov. M. 2, 139. —
    B.
    Arae, The Altars.
    a.
    Rocky cliffs in the Mediterranean Sea, between Sicily Sardinia and Africa, so called from their shape, Varr. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 108;

    Quadrig. Ann. ib.: saxa vocant Itali, mediis quae in fluctibus, Aras,

    Verg. A. 1, 109.—
    b.
    Arae Philaenorum, v. Philaeni.—
    III.
    Transf., in gen., a monument of stone:

    ara virtutis,

    Cic. Phil. 14, 13:

    Lunensis ara,

    of Lunensian marble, Suet. Ner. 50 fin. —Also [p. 150] a tombstone:

    ARAM D. S. P. R. (de suā pecuniā restituit),

    Inscr. Orell. 4521; so ib. 4522; 4826.

    Lewis & Short latin dictionary > ara

  • 9 arrigo

    ar-rĭgo ( adr-, Dietsch, Halm; arr-, Fleck., Rib., Weissenb.), rexi, rectum, 3, v. a. [rego], to set up, raise, erect (not used by Cic., but for it he employs erigere).
    I.
    Lit.:

    leo comas arrexit,

    Verg. A. 10, 726; so id. ib. 4, 280:

    aurīs,

    Plaut. Rud. 5, 2, 6; so Ter. And. 5, 4, 30; Ov. M. 15, 516; Verg. A. 2, 303 (translatio a pecudibus, Don. ad Ter. l. c.; cf.

    opp. demittere aures,

    Hor. C. 2, 13, 35):

    linguam,

    Mart. 11, 62, 10:

    tollit se arrectum quadrupes,

    Verg. A. 10, 892; so id. ib. 5, 426; 2, 206 et saep.—
    II.
    Trop., to encourage, animate, rouse, excite:

    eos non paulum oratione suā Marius adrexerat,

    Sall. J. 84, 4:

    cum spes arrectae juvenum,

    when hope was aroused, Verg. G. 3, 105:

    arrectae stimulis haud mollibus irae,

    id. A. 11, 452: Etruria atque omnes reliquiae belli adrectae, are in commotion, are roused, Sall. H. 1, 19, p. 220 Gerl.:

    adrectā omni civitate,

    excited with wonder, Tac. A. 3, 11.—Esp. freq. arrigere aliquem or animos, to incite, rouse the mind or courage to something, to direct to something (sometimes with ad aliquam rem):

    vetus certamen animos adrexit,

    Sall. C. 39, 3 Kritz:

    sic animis eorum adrectis,

    id. J. 68, 4; 86, 1 al.; Liv. 45, 30:

    arrexere animos Itali,

    Verg. A. 12, 251:

    his animum arrecti dictis,

    id. ib. 1, 579:

    arrecti ad bellandum animi sunt,

    Liv. 8, 37 (cf. erigo).—Hence, arrectus ( adr-), a, um, P. a., set upright; hence, steep, precipitous (rare):

    pleraque Alpium ab Italiā sicut breviora, ita arrectiora sunt,

    Liv. 21, 35 fin.: saxa arrectiora, Sol. c. 14.

    Lewis & Short latin dictionary > arrigo

  • 10 excaudico

    ex-caudĭco ( - cōdico), āre, v. a. [caudex), to weed out, root up = exstirpare.
    I.
    Prop., Lex ap. Front. Aquaed. 129.—
    B.
    Transf., to dig round, i. q. ablaqueare:

    ablaqueandae sunt vites, quod Itali excodicare appellant,

    Pall. Jan. 1.—
    II.
    Trop., to extirpate, root out:

    silvam libidinum eradicare et excaudicare,

    Tert. Pudic. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > excaudico

  • 11 Italia

    Ītălĭa, ae, f. [for Vitalia from vitulus; cf. italos, from the abundance and excellence of its cattle; v. Gell. 11, 1, 1], Italy, Caes. B. C. 1, 6, 3; Verg. A. 1, 263; Plin. 3, 5, 6, § 38; 37, 13, 77, § 201 et saep.— In apposition: Italia terra, Cato ap. Gell. 3, 6.—
    B.
    Transf., the inhabitants of Italy:

    totam Italiam esse effusam,

    Cic. Deiot. 4, 11.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ītălĭcus, a, um, adj., of or belonging to Italy, Italian:

    jus habere,

    Plin. 3, 21, 25, § 139:

    triticum,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    genus falcium,

    id. 18, 28, 67, § 261:

    oppida,

    Tac. A. 3, 71:

    coloniae,

    id. ib. 6, 12:

    legio,

    id. H. 1, 59:

    de qua (olea) Catonis Italica sententia,

    adapted to the climate of Italy, Plin. 17, 12, 19, § 93:

    bellum,

    the Social war, Cic. Verr. 2, 5, 15:

    Pythagorei, qui essent Italici philosophi quondam nominati,

    id. de Sen. 21.— Subst.: Ītălĭcus, i, m., an Italian:

    Italicus es an provincialis,

    Plin. Ep. 9, 23; Liv. 24, 47.— Plur., Vell. 2, 16, 1. —
    B.
    Ītălis, ĭdis, adj. f., Italian:

    ora,

    Ov. P. 2, 3, 84:

    matres,

    Mart. 11, 53.— Subst. plur.: Ītălĭdes, the Italian women, Verg. A. 11, 657.—
    C.
    Ītălus, a, um, adj., Italian ( poet. and post-class.):

    Italis longe disjungimur oris,

    Verg. A. 1, 252:

    terra,

    id. ib. 7, 643:

    virtus,

    id. ib. 12, 827:

    sermo,

    the Latin language, Arn. 4, 134. —
    2.
    Subst.: Ĭtălus, i, m.
    a.
    An Italian, plur.: Itali [p. 1007] ac Latini, Auct. Har. Resp. 9, 9; Verg. A. 1, 109; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    gentes Italum (Italorum),

    Verg. A. 6, 92.—
    b.
    An ancient king of Italy, from whom the country is said to have taken its name, Verg. A. 7, 178; cf. Serv. Verg. A. 1, 2; 1, 533; Hyg. Fab. 127; cf. also Varr. R. R. 2, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Italia

  • 12 Italicus

    Ītălĭa, ae, f. [for Vitalia from vitulus; cf. italos, from the abundance and excellence of its cattle; v. Gell. 11, 1, 1], Italy, Caes. B. C. 1, 6, 3; Verg. A. 1, 263; Plin. 3, 5, 6, § 38; 37, 13, 77, § 201 et saep.— In apposition: Italia terra, Cato ap. Gell. 3, 6.—
    B.
    Transf., the inhabitants of Italy:

    totam Italiam esse effusam,

    Cic. Deiot. 4, 11.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ītălĭcus, a, um, adj., of or belonging to Italy, Italian:

    jus habere,

    Plin. 3, 21, 25, § 139:

    triticum,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    genus falcium,

    id. 18, 28, 67, § 261:

    oppida,

    Tac. A. 3, 71:

    coloniae,

    id. ib. 6, 12:

    legio,

    id. H. 1, 59:

    de qua (olea) Catonis Italica sententia,

    adapted to the climate of Italy, Plin. 17, 12, 19, § 93:

    bellum,

    the Social war, Cic. Verr. 2, 5, 15:

    Pythagorei, qui essent Italici philosophi quondam nominati,

    id. de Sen. 21.— Subst.: Ītălĭcus, i, m., an Italian:

    Italicus es an provincialis,

    Plin. Ep. 9, 23; Liv. 24, 47.— Plur., Vell. 2, 16, 1. —
    B.
    Ītălis, ĭdis, adj. f., Italian:

    ora,

    Ov. P. 2, 3, 84:

    matres,

    Mart. 11, 53.— Subst. plur.: Ītălĭdes, the Italian women, Verg. A. 11, 657.—
    C.
    Ītălus, a, um, adj., Italian ( poet. and post-class.):

    Italis longe disjungimur oris,

    Verg. A. 1, 252:

    terra,

    id. ib. 7, 643:

    virtus,

    id. ib. 12, 827:

    sermo,

    the Latin language, Arn. 4, 134. —
    2.
    Subst.: Ĭtălus, i, m.
    a.
    An Italian, plur.: Itali [p. 1007] ac Latini, Auct. Har. Resp. 9, 9; Verg. A. 1, 109; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    gentes Italum (Italorum),

    Verg. A. 6, 92.—
    b.
    An ancient king of Italy, from whom the country is said to have taken its name, Verg. A. 7, 178; cf. Serv. Verg. A. 1, 2; 1, 533; Hyg. Fab. 127; cf. also Varr. R. R. 2, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Italicus

  • 13 Italides

    Ītălĭa, ae, f. [for Vitalia from vitulus; cf. italos, from the abundance and excellence of its cattle; v. Gell. 11, 1, 1], Italy, Caes. B. C. 1, 6, 3; Verg. A. 1, 263; Plin. 3, 5, 6, § 38; 37, 13, 77, § 201 et saep.— In apposition: Italia terra, Cato ap. Gell. 3, 6.—
    B.
    Transf., the inhabitants of Italy:

    totam Italiam esse effusam,

    Cic. Deiot. 4, 11.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ītălĭcus, a, um, adj., of or belonging to Italy, Italian:

    jus habere,

    Plin. 3, 21, 25, § 139:

    triticum,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    genus falcium,

    id. 18, 28, 67, § 261:

    oppida,

    Tac. A. 3, 71:

    coloniae,

    id. ib. 6, 12:

    legio,

    id. H. 1, 59:

    de qua (olea) Catonis Italica sententia,

    adapted to the climate of Italy, Plin. 17, 12, 19, § 93:

    bellum,

    the Social war, Cic. Verr. 2, 5, 15:

    Pythagorei, qui essent Italici philosophi quondam nominati,

    id. de Sen. 21.— Subst.: Ītălĭcus, i, m., an Italian:

    Italicus es an provincialis,

    Plin. Ep. 9, 23; Liv. 24, 47.— Plur., Vell. 2, 16, 1. —
    B.
    Ītălis, ĭdis, adj. f., Italian:

    ora,

    Ov. P. 2, 3, 84:

    matres,

    Mart. 11, 53.— Subst. plur.: Ītălĭdes, the Italian women, Verg. A. 11, 657.—
    C.
    Ītălus, a, um, adj., Italian ( poet. and post-class.):

    Italis longe disjungimur oris,

    Verg. A. 1, 252:

    terra,

    id. ib. 7, 643:

    virtus,

    id. ib. 12, 827:

    sermo,

    the Latin language, Arn. 4, 134. —
    2.
    Subst.: Ĭtălus, i, m.
    a.
    An Italian, plur.: Itali [p. 1007] ac Latini, Auct. Har. Resp. 9, 9; Verg. A. 1, 109; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    gentes Italum (Italorum),

    Verg. A. 6, 92.—
    b.
    An ancient king of Italy, from whom the country is said to have taken its name, Verg. A. 7, 178; cf. Serv. Verg. A. 1, 2; 1, 533; Hyg. Fab. 127; cf. also Varr. R. R. 2, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Italides

  • 14 Italis

    Ītălĭa, ae, f. [for Vitalia from vitulus; cf. italos, from the abundance and excellence of its cattle; v. Gell. 11, 1, 1], Italy, Caes. B. C. 1, 6, 3; Verg. A. 1, 263; Plin. 3, 5, 6, § 38; 37, 13, 77, § 201 et saep.— In apposition: Italia terra, Cato ap. Gell. 3, 6.—
    B.
    Transf., the inhabitants of Italy:

    totam Italiam esse effusam,

    Cic. Deiot. 4, 11.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ītălĭcus, a, um, adj., of or belonging to Italy, Italian:

    jus habere,

    Plin. 3, 21, 25, § 139:

    triticum,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    genus falcium,

    id. 18, 28, 67, § 261:

    oppida,

    Tac. A. 3, 71:

    coloniae,

    id. ib. 6, 12:

    legio,

    id. H. 1, 59:

    de qua (olea) Catonis Italica sententia,

    adapted to the climate of Italy, Plin. 17, 12, 19, § 93:

    bellum,

    the Social war, Cic. Verr. 2, 5, 15:

    Pythagorei, qui essent Italici philosophi quondam nominati,

    id. de Sen. 21.— Subst.: Ītălĭcus, i, m., an Italian:

    Italicus es an provincialis,

    Plin. Ep. 9, 23; Liv. 24, 47.— Plur., Vell. 2, 16, 1. —
    B.
    Ītălis, ĭdis, adj. f., Italian:

    ora,

    Ov. P. 2, 3, 84:

    matres,

    Mart. 11, 53.— Subst. plur.: Ītălĭdes, the Italian women, Verg. A. 11, 657.—
    C.
    Ītălus, a, um, adj., Italian ( poet. and post-class.):

    Italis longe disjungimur oris,

    Verg. A. 1, 252:

    terra,

    id. ib. 7, 643:

    virtus,

    id. ib. 12, 827:

    sermo,

    the Latin language, Arn. 4, 134. —
    2.
    Subst.: Ĭtălus, i, m.
    a.
    An Italian, plur.: Itali [p. 1007] ac Latini, Auct. Har. Resp. 9, 9; Verg. A. 1, 109; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    gentes Italum (Italorum),

    Verg. A. 6, 92.—
    b.
    An ancient king of Italy, from whom the country is said to have taken its name, Verg. A. 7, 178; cf. Serv. Verg. A. 1, 2; 1, 533; Hyg. Fab. 127; cf. also Varr. R. R. 2, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Italis

  • 15 Italus

    Ītălĭa, ae, f. [for Vitalia from vitulus; cf. italos, from the abundance and excellence of its cattle; v. Gell. 11, 1, 1], Italy, Caes. B. C. 1, 6, 3; Verg. A. 1, 263; Plin. 3, 5, 6, § 38; 37, 13, 77, § 201 et saep.— In apposition: Italia terra, Cato ap. Gell. 3, 6.—
    B.
    Transf., the inhabitants of Italy:

    totam Italiam esse effusam,

    Cic. Deiot. 4, 11.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ītălĭcus, a, um, adj., of or belonging to Italy, Italian:

    jus habere,

    Plin. 3, 21, 25, § 139:

    triticum,

    id. 18, 7, 12, § 65:

    genus falcium,

    id. 18, 28, 67, § 261:

    oppida,

    Tac. A. 3, 71:

    coloniae,

    id. ib. 6, 12:

    legio,

    id. H. 1, 59:

    de qua (olea) Catonis Italica sententia,

    adapted to the climate of Italy, Plin. 17, 12, 19, § 93:

    bellum,

    the Social war, Cic. Verr. 2, 5, 15:

    Pythagorei, qui essent Italici philosophi quondam nominati,

    id. de Sen. 21.— Subst.: Ītălĭcus, i, m., an Italian:

    Italicus es an provincialis,

    Plin. Ep. 9, 23; Liv. 24, 47.— Plur., Vell. 2, 16, 1. —
    B.
    Ītălis, ĭdis, adj. f., Italian:

    ora,

    Ov. P. 2, 3, 84:

    matres,

    Mart. 11, 53.— Subst. plur.: Ītălĭdes, the Italian women, Verg. A. 11, 657.—
    C.
    Ītălus, a, um, adj., Italian ( poet. and post-class.):

    Italis longe disjungimur oris,

    Verg. A. 1, 252:

    terra,

    id. ib. 7, 643:

    virtus,

    id. ib. 12, 827:

    sermo,

    the Latin language, Arn. 4, 134. —
    2.
    Subst.: Ĭtălus, i, m.
    a.
    An Italian, plur.: Itali [p. 1007] ac Latini, Auct. Har. Resp. 9, 9; Verg. A. 1, 109; Plin. 3, 5, 10, § 71:

    gentes Italum (Italorum),

    Verg. A. 6, 92.—
    b.
    An ancient king of Italy, from whom the country is said to have taken its name, Verg. A. 7, 178; cf. Serv. Verg. A. 1, 2; 1, 533; Hyg. Fab. 127; cf. also Varr. R. R. 2, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Italus

  • 16 Oenotria

    Oenōtrĭa, ae, f., = Oinôtria.
    I.
    Lit., the extreme south-eastern part of Italy, in the oldest geography of that country (afterwards the territory of the Bruttians and Lucanians):

    Oenotria dicta est vel a vino optimo, quod in Italiā nascitur, vel ut Varro dicit ab Oenotro rege Sabinorum. Alii Itali fratrem Oenotrum tradunt ex Arcadiā in Italiam venisse cum Pelasgis et-eam sibi cognominem fuisse,

    Serv. Verg. A. 1, 532.—
    II.
    Transf., poet., Italy, in gen., Claud. I. Cons. Stil. 2, 262; so id. ib. 146.— Hence,
    A.
    Oenōtrĭdes, um, f., islands near Velia, Plin. 3, 7, 13, § 85.—
    B.
    Oenō-trĭus, a, um, adj., = Oinôtrios, Œnotrian; poet. for Italian, Roman:

    Oenotria tellus,

    Verg. A. 7, 85:

    jura,

    Sil. 1, 2:

    tecta,

    id. 13, 713.—
    C.
    Oenōtrus, a, um, adj., = Oenotrius:

    Oenotri coluere viri,

    Verg. A. 1, 532:

    terrae,

    Sil. 9, 473:

    orae,

    id. 8, 221:

    fines,

    id. 13, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Oenotria

  • 17 Oenotrides

    Oenōtrĭa, ae, f., = Oinôtria.
    I.
    Lit., the extreme south-eastern part of Italy, in the oldest geography of that country (afterwards the territory of the Bruttians and Lucanians):

    Oenotria dicta est vel a vino optimo, quod in Italiā nascitur, vel ut Varro dicit ab Oenotro rege Sabinorum. Alii Itali fratrem Oenotrum tradunt ex Arcadiā in Italiam venisse cum Pelasgis et-eam sibi cognominem fuisse,

    Serv. Verg. A. 1, 532.—
    II.
    Transf., poet., Italy, in gen., Claud. I. Cons. Stil. 2, 262; so id. ib. 146.— Hence,
    A.
    Oenōtrĭdes, um, f., islands near Velia, Plin. 3, 7, 13, § 85.—
    B.
    Oenō-trĭus, a, um, adj., = Oinôtrios, Œnotrian; poet. for Italian, Roman:

    Oenotria tellus,

    Verg. A. 7, 85:

    jura,

    Sil. 1, 2:

    tecta,

    id. 13, 713.—
    C.
    Oenōtrus, a, um, adj., = Oenotrius:

    Oenotri coluere viri,

    Verg. A. 1, 532:

    terrae,

    Sil. 9, 473:

    orae,

    id. 8, 221:

    fines,

    id. 13, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Oenotrides

  • 18 Oenotrius

    Oenōtrĭa, ae, f., = Oinôtria.
    I.
    Lit., the extreme south-eastern part of Italy, in the oldest geography of that country (afterwards the territory of the Bruttians and Lucanians):

    Oenotria dicta est vel a vino optimo, quod in Italiā nascitur, vel ut Varro dicit ab Oenotro rege Sabinorum. Alii Itali fratrem Oenotrum tradunt ex Arcadiā in Italiam venisse cum Pelasgis et-eam sibi cognominem fuisse,

    Serv. Verg. A. 1, 532.—
    II.
    Transf., poet., Italy, in gen., Claud. I. Cons. Stil. 2, 262; so id. ib. 146.— Hence,
    A.
    Oenōtrĭdes, um, f., islands near Velia, Plin. 3, 7, 13, § 85.—
    B.
    Oenō-trĭus, a, um, adj., = Oinôtrios, Œnotrian; poet. for Italian, Roman:

    Oenotria tellus,

    Verg. A. 7, 85:

    jura,

    Sil. 1, 2:

    tecta,

    id. 13, 713.—
    C.
    Oenōtrus, a, um, adj., = Oenotrius:

    Oenotri coluere viri,

    Verg. A. 1, 532:

    terrae,

    Sil. 9, 473:

    orae,

    id. 8, 221:

    fines,

    id. 13, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Oenotrius

  • 19 Oenotrus

    Oenōtrĭa, ae, f., = Oinôtria.
    I.
    Lit., the extreme south-eastern part of Italy, in the oldest geography of that country (afterwards the territory of the Bruttians and Lucanians):

    Oenotria dicta est vel a vino optimo, quod in Italiā nascitur, vel ut Varro dicit ab Oenotro rege Sabinorum. Alii Itali fratrem Oenotrum tradunt ex Arcadiā in Italiam venisse cum Pelasgis et-eam sibi cognominem fuisse,

    Serv. Verg. A. 1, 532.—
    II.
    Transf., poet., Italy, in gen., Claud. I. Cons. Stil. 2, 262; so id. ib. 146.— Hence,
    A.
    Oenōtrĭdes, um, f., islands near Velia, Plin. 3, 7, 13, § 85.—
    B.
    Oenō-trĭus, a, um, adj., = Oinôtrios, Œnotrian; poet. for Italian, Roman:

    Oenotria tellus,

    Verg. A. 7, 85:

    jura,

    Sil. 1, 2:

    tecta,

    id. 13, 713.—
    C.
    Oenōtrus, a, um, adj., = Oenotrius:

    Oenotri coluere viri,

    Verg. A. 1, 532:

    terrae,

    Sil. 9, 473:

    orae,

    id. 8, 221:

    fines,

    id. 13, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > Oenotrus

  • 20 refero

    rĕ-fĕro, rettŭli (also written retuli), rĕlātum (rēlātum or rellatum, Lucr. 2, 1001), rĕferre, v. a. irr., to bear, carry, bring, draw, or give back (very freq. and class.; cf.: reduco, reporto, retraho).
    I.
    Lit.
    A.
    Ingen.: zonas, quas plenas argenti extuli, eas ex provinciā inanes rettuli, C. Gracchus ap. Gell. 15, 12 fin.:

    arma,

    Plaut. Ep. 2, 2, 25:

    vasa domum,

    id. Poen. 4, 2, 25; cf.:

    pallam domum,

    id. Men. 5, 7, 59; 4, 2, 97; 98; cf.:

    anulum ad me,

    id. Cas. 2, 1, 1;

    and simply pallam, spinther,

    id. Men. 3, 3, 16; 5, 1, 5; 5, 2, 56:

    secum aurum,

    id. Aul. 4, 5, 4:

    exta,

    id. Poen. 2, 44:

    uvidum rete sine squamoso pecu,

    id. Rud. 4, 3, 5:

    aestus aliquem in portum refert,

    id. As. 1, 3, 6:

    Auster me ad tribulos tuos Rhegium rettulit,

    Cic. Fam. 12, 25, 3: ut naves eodem, unde erant profectae, reterrentur, Caes. B. G. 4, 28:

    me referunt pedes in Tusculanum,

    Cic. Att. 15, 16, B; cf.:

    aliquem lecticae impositum domum,

    Suet. Caes. 82; and:

    in Palatium,

    id. Vit. 16: intro referre pedem, to turn one ' s feet back, to return, Plaut. Merc. 5, 4, 50; cf.:

    incertus tuum cave ad me rettuleris pedem,

    id. Ep. 3, 4, 3:

    caelo rettulit illa pedem,

    Ov. H. 16, 88; 15, 186:

    fertque refertque pedes,

    id. F. 6, 334 (for a different use of the phrase, v. infra B. 2.):

    in decimum vestigia rettulit annum (victoria),

    Verg. A. 11, 290:

    in convivia gressum,

    Sil. 11, 355:

    in thalamos cursum,

    id. 8, 89:

    ad nomen caput ille refert,

    turns his head, looks back, Ov. M. 3, 245:

    suumque Rettulit os in se,

    drew back, concealed, id. ib. 2, 303:

    ad Tuneta rursum castra refert,

    Liv. 30, 16:

    corpus in monumentum,

    Petr. 113:

    relatis Lacedaemona (ossibus),

    Just. 3, 3, 12:

    gemmam non ad os, sed ad genas,

    Ov. Tr. 5, 4, 5: digitos ad os referre, to draw back (v. digitus), Quint. 11, 3, 103:

    digitos ad frontem saepe,

    Ov. M. 15, 567:

    manum ad capulum,

    Tac. A. 15, 58 fin.:

    rursus enses vaginae,

    Sil. 7, 508:

    pecunias monumentaque, in templum,

    Caes. B. C. 2, 21:

    caput ejus in castra,

    id. B. G. 5, 58:

    vulneratos in locum tutum,

    id. B. C. 2, 41:

    cornua (urorum) in publicum,

    id. B. G. 6, 28:

    frumentum omne ad se referri jubet,

    id. ib. 7, 71:

    signa militaria, scutum, litteras ad Caesarem,

    id. ib. 7, 88; id. B. C. 3, 53; 3, 99; id. B. G. 1, 29; 5, 49:

    Caesaris capite relato,

    id. B. C. 3, 19 fin.
    b.
    Esp.: referre se, to go back, return:

    Romam se rettulit,

    Cic. Fl. 21, 50:

    sese in castra,

    Caes. B. C. 1, 72 fin.:

    se huc,

    id. ib. 2, 8, 2:

    domum me Ad porri catinum,

    Hor. S. 1, 6, 115:

    sese ab Argis (Juno),

    Verg. A. 7, 286:

    se ab aestu,

    Ov. M. 14, 52; cf.:

    se de Britannis ovans,

    Tac. A. 13, 32:

    causam Cleanthes offert, cur se sol referat,

    Cic. N. D. 3, 14, 37.—
    c.
    Pass. in mid. sense, to return, arrive:

    sin reiciemur, tamen eodem paulo tardius referamur necesse est,

    Cic. Tusc. 1, 49, 119:

    classem relatam,

    Verg. A. 1, 390:

    nunc Itali in tergum versis referuntur habenis,

    Sil. 4, 317; 7, 623.—
    d.
    To withdraw, remove:

    fines benignitatis introrsus referre,

    to narrow, Sen. Ben. 1, 14, 5:

    Seleucia ab mari relata,

    remote, Plin. 5, 27, 22, § 93. —
    B.
    In partic.
    1.
    To give back something due; to give up, return, restore, pay back, repay (= reddere):

    scyphos, quos utendos dedi Philodamo, rettuleritne?

    Plaut. As. 2, 4, 34; cf. id. Aul. 4, 10, 29; 37; 38;

    and, pateram (surreptam),

    Cic. Div. 1, 25, 54:

    argentum,

    Plaut. Ps. 2, 2, 29; so (with reddere) id. Curc. 5, 3, 45:

    mercedem (with reddere),

    id. As. 2, 4, 35; cf.:

    octonis idibus aera,

    to pay the money for tuition. Hor. S. 1, 6, 75 (v. idus):

    si non Rettuleris pannum,

    id. Ep. 1, 17, 32; 1, 6, 60:

    verum, si plus dederis, referam,

    Plaut. Ep. 2, 2, 112.—
    2.
    Referre pedem or gradum, as a milit. t. t., to draw back, retire, withdraw, retreat (different from the gen. signif., to return, and the above passages):

    vulneribus defessi pedem referre coeperunt,

    Caes. B. G. 1, 25; cf.:

    ut paulatim cedant ac pedem referant,

    id. B. C. 2, 40; Liv. 7, 33; so,

    referre pedem,

    Caes. B. C. 1, 44 (with loco excedere); Cic. Phil. 12, 3 (opp. insistere); Liv. 3, 60 (opp. restituitur pugna);

    21, 8 al.— For the sake of euphony: referre gradum: cum pedes referret gradum,

    Liv. 1, 14. —

    And, in a like sense, once mid.: a primā acie ad triarios sensim referebatur,

    Liv. 8, 8, 11.—
    b.
    Transf., out of the milit. sphere:

    feroque viso retulit retro pedem (viator),

    Phaedr. 2, 1, 8; cf.:

    viso rettulit angue pedem,

    Ov. F. 2, 342; 6, 334:

    rettulit ille gradus horrueruntque comae,

    id. ib. 2, 502:

    (in judiciis) instare proficientibus et ab iis, quae non adjuvant, quam mollissime pedem oportet referre,

    Quint. 6, 4, 19.
    II.
    Trop., to bear or carry back, to bring, draw, or give back.
    A.
    In gen.: (Saxum) ejulatu... Resonando mutum flebiles voces refert, Att. ap. Cic. Fin. 2, 29, 94 (Trag. Rel. p. 176 Rib.); cf. Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

    sonum,

    id. N. D. 2, 57, 144; id. Or. 12, 38; Hor. Ep. 2, 1, 201 al.:

    voces,

    Ov. M. 12, 47; cf.:

    Coëamus rettulit Echo,

    id. ib. 3, 387: cum ex CXXV. judicibus reus L. referret, restored to the list, i. e. retained, accepted (opp. quinque et LXX. reiceret), Cic. Planc. 17:

    o mihi praeteritos referat si Juppiter annos!

    Verg. A. 8, 560; cf.: tibi tempora, Hor. C. 4, 13, 13:

    festas luces (sae culum),

    id. ib. 4, 6, 42:

    dies siccos (sol),

    id. ib. 3, 29, 20 et saep.:

    hoc quidem jam periit: Ni quid tibi hinc in spem referas,

    Plaut. Ep. 3, 2, 3:

    ad amicam meras querimonias referre,

    id. Truc. 1, 2, 65:

    hic in suam domum ignominiam et calamitatem rettulit,

    Cic. Off. 1, 39, 138; cf.:

    pro re certā spem falsam domum rettulerunt,

    id. Rosc. Am. 38, 110:

    rem publicam sistere negat posse, nisi ad equestrem ordinem judicia referantur,

    id. Verr. 2, 3, 96, § 223:

    servati civis decus referre,

    Tac. A. 3, 21:

    e cursu populari referre aspectum in curiam,

    to turn back, turn towards, Cic. Prov. Cons. 16, 38; cf.:

    oculos animumque ad aliquem,

    id. Quint. 14, 47:

    animum ad studia,

    id. de Or. 1, 1, 1:

    animum ad veritatem,

    id. Rosc. Am. 16, 48:

    animum ad firmitudinem,

    Tac. A. 3, 6 et saep.:

    multa dies variique labor mutabilis aevi Rettulit in melius,

    brought to a better state, Verg. A. 11, 426:

    uterque se a scientiae delectatione ad efficiendi utilitatem refert,

    Cic. Rep. 5, 3, 5; so,

    se ad philosophiam referre,

    to go back, return, id. Off. 2, 1, 4:

    ut eo, unde digressa est, referat se oratio,

    id. ib. 2, 22, 77.—
    B.
    In partic.
    1.
    (Acc. to I. B. 1.) To pay back, give back, repay (syn. reddo):

    denique Par pari referto,

    Ter. Eun. 3, 1, 55; cf.:

    quod ab ipso adlatum est, id sibi esse relatum putet,

    id. Phorm. prol. 21:

    ut puto, non poteris ipsa referre vicem,

    pay him back in his own coin, Ov. A. A. 1, 370; Sen. Herc. Fur. 1337. — Esp. in the phrase referre gratiam (rarely gratias), to return thanks, show one ' s gratitude (by deeds), to recompense, requite (cf.:

    gratiam habeo): spero ego mihi quoque Tempus tale eventurum, ut tibi gratium referam parem,

    Plaut. Merc. 5, 4, 39:

    parem gratiam,

    Ter. Eun. 4, 4, 51:

    et habetur et refertur, Thais, a me ita, uti merita es, gratia,

    id. ib. 4, 6, 12; cf.:

    meritam gratiam debitamque,

    Cic. de Or. 3, 4, 14:

    justam ac debitam gratiam,

    id. Balb. 26, 59:

    pro eo mihi ac mereor relaturos esse gratiam,

    id. Cat. 4, 2, 3; 1, 11, 28; id. Off. 2, 20, 69:

    fecisti ut tibi numquam referre gratiam possim,

    Plaut. Capt. 5, 1, 12; id. Most. 1, 3, 57; id. Pers. 5, 2, 71; id. Ps. 1, 3, 86; id. Rud. 5, 3, 36 al.; Cic. Lael. 15, 53; Caes. B. G. 1, 35:

    alicui pro ejus meritis gratiam referre,

    id. ib. 5, 27 fin.; id. B. C. 2, 39; 3, 1, fin.:

    gratiam emeritis,

    Ov. P. 1, 7, 61:

    gratiam factis,

    id. Tr. 5, 4, 47.— Plur.:

    pro tantis eorum in rem publicam meritis honores ei habeantur gratiaeque referantur,

    Cic. Phil. 3, 15, 39; 10, 11, 1:

    dis advenientem gratias pro meritis agere,

    Plaut. Am. 1, 1, 27; v. gratia.—
    2.
    To bring back any thing; to repeat, renew, restore, = repetere, retractare, renovare, etc.:

    (Hecyram) Iterum referre,

    to produce it again, Ter. Hec. prol. 7; id. ib. prol. alt. 21 and 30; cf. Hor. A. P. 179.— So, to bring up for reconsideration:

    rem judicatam,

    Cic. Dom. 29, 78:

    ludunt... Dictaeos referunt Curetas,

    Lucr. 2, 633:

    Actia pugna per pueros refertur,

    Hor. Ep. 1, 18, 62: institutum referri ac renovari, Civ. Div. in Caecil. 21, 68; cf.:

    consuetudo longo intervallo repetita ac relata,

    id. ib. 21, 67:

    te illud idem, quod tum explosum et ejectum est, nunc rettulisse demiror,

    Cic. Clu. 31, 86:

    cum ad idem, unde semel profecta sunt, cuncta astra redierint eandemque totius caeli descriptionem longis intervallis retulerint,

    id. Rep. 6, 22, 24:

    mysteria ad quae biduo serius veneram,

    id. de Or. 3, 20, 75:

    quasdam caerimonias ex magno intervallo,

    Liv. 3, 55:

    antiquum morem,

    Suet. Caes. 20:

    consuetudinem antiquam,

    id. Tib. 32 et saep.:

    cum aditus consul idem illud responsum rettulit,

    repeated, Liv. 37, 6 fin.:

    veterem Valeriae gentis in liberandā patriā laudem,

    to restore, Cic. Fl. 1, 1:

    hunc morem, hos casus atque haec certamina primus Ascanius Rettulit,

    Verg. A. 5, 598:

    O mihi praeteritos referat si Juppiter annos,

    id. ib. 8, 560.—
    b.
    To represent, set forth anew, reproduce, etc.:

    referre Naturam, mores, victum motusque parentum,

    to reproduce, Lucr. 1, 597:

    majorum vultus vocesque comasque,

    id. 4, 1221:

    mores, os vultusque ejus (sc. patris),

    Plin. Ep. 5, 16, 9:

    parentis sui speciem,

    Liv. 10, 7; cf.:

    (Tellus) partim figuras Rettulit antiquas, partim nova monstra creavit,

    Ov. M. 1, 437:

    faciem demptā pelle novam,

    Tib. 1, 8, 46:

    temporis illius vultum,

    Ov. M. 13, 443: si quis mihi parvulus aulā Luderet Aeneas, qui te tamen ore [p. 1545] referret, might represent, resemble thee, Verg. A. 4, 329; cf.:

    nomine avum referens, animo manibusque parentem,

    id. ib. 12, 348:

    Marsigni sermone vultuque Suevos referunt,

    Tac. G. 43:

    neque amissos colores lana refert,

    Hor. C. 3, 5, 28.—
    3.
    To convey a report, account, intelligence, by speech or by writing; to report, announce, relate, recite, repeat, recount; to mention, allege (class.;

    in late Lat. saepissime): certorum hominum sermones referebantur ad me,

    Cic. Fam. 1, 9, 10 Orell. N. cr.:

    tales miserrima fletus Fertque refertque soror (sc. ad Aeneam),

    Verg. A. 4, 438:

    pugnam referunt,

    Ov. M. 12, 160:

    factum dictumve,

    Liv. 6, 40:

    si quis hoc referat exemplum,

    Quint. 5, 11, 8:

    in epistulis Cicero haec Bruti refert verba,

    id. 6, 3, 20:

    quale refert Cicero de homine praelongo, caput eum, etc.,

    id. 6, 3, 67 et saep.:

    quaecunque refers,

    Hor. Ep. 1, 7, 60; 2, 1, 130:

    sermones deorum,

    id. C. 3, 3, 71:

    multum referens de Maecenate,

    Juv. 1, 66. —With obj.-clause, Suet. Caes. 30; Ov. M. 1, 700; 4, 796:

    Celso gaudere et bene rem gerere refer,

    Hor. Ep. 1, 8, 2 al.; cf. poet. by Greek attraction:

    quia rettulit Ajax Esse Jovis pronepos,

    Ov. M. 13, 141; and:

    referre aliquid in annales,

    Liv. 4, 34 fin., and 43, 13, 2:

    ut Proetum mulier perfida credulum Falsis impulerit criminibus, refert,

    Hor. C. 3, 7, 16.— Absol.:

    quantum, inquam, debetis? Respondent CVI. Refero ad Scaptium,

    I report, announce it to Scaptius, Cic. Att. 5, 21, 12:

    in quo primum saepe aliter est dictum, aliter ad nos relatum,

    reported, stated, id. Brut. 57, 288:

    (Hortensius) nullo referente, omnia adversariorum dicta meminisset,

    id. ib. 88, 301:

    abi, quaere, et refer,

    Hor. Ep. 1, 7, 53. —
    b.
    Poet. (mostly in Ovid), to repeat to one ' s self, call to mind:

    tacitāque recentia mente Visa refert,

    Ov. M. 15, 27:

    si forte refers,

    id. Am. 2, 8, 17:

    haec refer,

    id. R. Am. 308:

    saepe refer tecum sceleratae facta puellae,

    id. ib. 299:

    mente memor refero,

    id. M. 15, 451:

    foeda Lycaoniae referens convivia mensae,

    id. ib. 1, 165; cf.:

    illam meminitque refertque,

    id. ib. 11, 563.—
    c.
    Pregn., to say in return, to rejoin, answer, reply (syn. respondeo):

    id me non ad meam defensionem attulisse, sed illorum defensioni rettulisse,

    Cic. Caecin. 29, 85:

    ego tibi refero,

    I reply to you, id. ib. 29, 85, §

    84: ut si esset dictum, etc., et referret aliquis Ergo, etc.,

    id. Fat. 13, 30:

    quid a nobis autem refertur,

    id. Quint. 13, 44: retices;

    nec mutua nostris Dicta refers,

    Ov. M. 1, 656; 14, 696:

    Musa refert,

    id. ib. 5, 337; id. F. 5, 278:

    Anna refert,

    Verg. A. 4, 31:

    talia voce,

    id. ib. 1, 94:

    pectore voces,

    id. ib. 5, 409:

    tandem pauca refert,

    id. ib. 4, 333 et saep. —
    d.
    Publicists' t. t.
    (α).
    To bring, convey, deliver any thing as an official report, to report, announce, notify, = renuntiare:

    legati haec se ad suos relaturos dixerunt,

    Caes. B. G. 4, 9; cf.:

    cujus orationem legati domum referunt,

    id. B. C. 1, 35: responsa (legati), Cic. Fragm. ap. Non. 380, 31:

    legationem Romam,

    Liv. 7, 32:

    mandata ad aliquem,

    Caes. B. C. 3, 57:

    responsa,

    id. B. G. 1, 35; cf.:

    mandata alicui,

    id. ib. 1, 37:

    numerum capitum ad aliquem,

    id. ib. 2, 33 fin.:

    rumores excipere et ad aliquem referre,

    Cic. Deiot. 9, 25; cf. Caes. B. G. 1, 47:

    Ubii paucis diebus intermissis referunt, Suevos omnes, etc.,

    id. ib. 6, 10; Liv. 3, 38, 12.—
    (β).
    Ad senatum de aliquā re referre (less freq with acc., a rel.-clause, or absol.), to make a motion or proposition in the Senate; to consult, refer to, or lay before the Senate; to move, bring forward, propose: VTI L. PAVLVS C. MARCELLVS COSS... DE CONSVLARIBVS PROVINCIIS AD SENATVM REFERRENT, NEVE QVID PRIVS... AD SENATVM REFERRENT, NEVE QVID CONIVNCTVM DE EA RE REFERRETVR A CONSVLIBVS, S. C. ap. Cic. Fam. 8, 8, 5 sq.: de legibus abrogandis ad senatum referre. Cic. Cornel. 1, Fragm. 8 (p. 448 Orell.); cf.:

    de quo legando consules spero ad senatum relaturos,

    id. Imp. Pomp. 19, 58:

    de ejus honore ad senatum referre,

    id. Phil. 8, 11, 33:

    de eā re postulant uti referatur. Itaque consulente Cicerone frequens senatus decernit, etc.,

    Sall. C. 48, 5, 6:

    rem ad senatum refert,

    id. ib. 29, 1; cf.:

    tunc relata ex integro res ad senatum,

    Liv. 21, 5:

    rem ad senatum,

    id. 2, 22:

    consul convocato senatu refert, quid de his fieri placeat, qui, etc.,

    Sall. C. 50, 3: ut ex litteris ad senatum referretur, impetrari (a consulibus) non potuit. Referunt consules de re publicā, Caes. B. C. 1, 1; cf.:

    refer, inquis, ad senatum. Non referam,

    Cic. Cat. 1, 8, 20.—

    Of other bodies than the Senate (cf.: defero, fero): C. Cassium censorem de signo Concordiae dedicando ad pontificum collegium rettulisse,

    Cic. Dom. 53, 136: eam rem ad consilium cum rettulisset Fabius. Liv. 24, 45, 2; 30, 4, 9:

    est quod referam ad consilium,

    id. 30, 31, 9; 44, 2, 5; Curt. 4, 11, 10.— Per syllepsin: DE EA RE AD SENATVM POPVLVMQVE REFERRI, since referre ad populum was not used in this sense (for ferre ad populum); v. fero, and the foll. g:

    de hoc (sc. Eumene) Antigonus ad consilium rettulit,

    Nep. Eum. 12, 1.— Transf., to make a reference, to refer (class.): de rebus et obscuris et incertis ad Apollinem censeo referendum;

    ad quem etiam Athenienses publice de majoribus rebus semper rettulerunt,

    Cic. Div. 1, 54, 122; cf. Nep. Lys. 3; Cic. Quint. 16, 53.— Different from this is, *
    (γ).
    Referre ad populum (for denuo ferre), to propose or refer any thing anew to the people (cf. supra, II. B. 2.;

    v. Krebs, Antibarb. p. 1006): factum est illorum aequitate et sapientiā consulum, ut id, quod senatus decreverat, id postea referendum ad populum non arbitrarentur,

    Cic. Clu. 49, 137; cf. Att. ap. Non. p. 512, 29; Liv. 22, 20; Val. Max. 8, 10, 1.—
    e.
    A mercantile and publicists' t. t., to note down, enter any thing in writing; to inscribe, register, record, etc.:

    cum scirem, ita indicium in tabulas publicas relatum,

    Cic. Sull. 15, 42:

    in tabulas quodcumque commodum est,

    id. Fl. 9, 20:

    nomen in tabulas, in codicem,

    id. Rosc. Com. 1, 4:

    quod reliquum in commentarium,

    id. Att. 7, 3, 7:

    quid in libellum,

    id. Phil. 1, 8, 19:

    tuas epistulas in volumina,

    i. e. to admit, id. Fam. 16, 17 init.; cf.:

    orationem in Origines,

    id. Brut. 23, 89 al.:

    in reos, in proscriptos referri,

    to be set down among, id. Rosc. Am. 10, 27:

    absentem in reos,

    id. Verr. 2, 5, 42, § 109; cf.:

    aliquem inter proscriptos,

    Suet. Aug. 70:

    anulos quoque depositos a nobilitate, in annales relatum est,

    Plin. 33, 1, 6, § 18:

    senatūs consulta falsa (sc. in aerarium),

    enter, register, Cic. Fam. 12, 1, 1; id. Phil. 5, 4, 12. —Entirely absol.:

    ut nec triumviri accipiundo nec scribae referundo sufficerent,

    Liv. 26, 36 fin. —Here, too, belongs referre rationes or aliquid (in rationibus, ad aerarium, ad aliquem, alicui), to give, present, or render an account:

    rationes totidem verbis referre ad aerarium,

    Cic. Fam. 5, 20, 2;

    and rationes referre alone: in rationibus referendis... rationum referendarum jus, etc.,

    id. ib. 5, 20, 1; id. Pis. 25, 61; id. Verr. 2, 1, 30, § 77; 2, 3, 71, § 167:

    referre rationes publicas ad Caesarem cum fide,

    Caes. B. C. 2, 20 fin.:

    si hanc ex fenore pecuniam populo non rettuleris, reddas societati,

    Cic. Verr. 2, 3, 71, § 167:

    (pecuniam) in aerarium,

    Liv. 37, 57, 12; cf.: pecuniam operi publico, to charge to, i. e. to set down as applied to, Cic. Fl. 19, 44.— So, too, acceptum and in acceptum referre, to place to one ' s credit, in a lit. and trop. sense (v. accipio).— Hence, transf.: aliquem (aliquid) in numero (as above, in rationibus), in numerum, etc., to count or reckon a person or thing among:

    Democritus, qui imagines eorumque circuitus in deorum numero refert,

    Cic. N. D. 1, 12, 29:

    (Caesar, Claudius) in deorum numerum relatus est,

    Suet. Caes. 88; id. Claud. 45:

    Ponticus Heraclides terram et caelum refert in deos,

    Cic. N. D. 1, 13, 34:

    nostri oratorii libri in Eundem librorum numerum referendi videntur,

    id. Div. 2, 1, 4: hoc nomen in codicem relatum, id. Rosc. Com. B. and K. (al. in codice).—With inter (postAug. and freq.):

    ut inter deos referretur (August.),

    Suet. Aug. 97:

    diem inter festos, nefastos,

    Tac. A. 13, 41 fin.:

    hi tamen inter Germanos referuntur,

    id. G. 46; Suet. Claud. 11; id. Tib. 53:

    dumque refert inter meritorum maxima, demptos Aesonis esse situs,

    Ov. M. 7, 302:

    intellectum est, quod inter divos quoque referretur,

    Lampr. Alex. Sev. 14:

    inter sidera referre,

    Hyg. Fab. 192:

    inter praecipua crudelitatis indicia referendus,

    Val. Max. 9, 2, ext. 5:

    inter insulas,

    Plin. 5, 9, 9, § 48:

    dicebat quasdam esse quaestiones, quae deberent inter res judicatas referri,

    Sen. Contr. 2, 11, 12:

    eodem Q. Caepionem referrem,

    I should place in the same category, Cic. Brut. 62, 223.—
    4.
    Referre aliquid ad aliquid, to trace back, ascribe, refer a thing to any thing:

    qui pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt,

    Cic. Lael. 9, 32:

    omnia ad igneam vim,

    id. N. D. 3, 14, 35:

    omnia ad incolumitatem et ad libertatem suam,

    id. Rep. 1, 32, 49; 1, 26, 41:

    in historiā quaeque ad veritatem, in poëmate pleraque ad delectationem,

    id. Leg. 1, 1, 5; id. Off. 1, 16, 52 et saep. al.:

    hunc ipsum finem definiebas id esse, quo omnia, quae recte fierent, referrentur, neque id ipsum usquam referretur,

    id. Fin. 2, 2, 5; cf.

    nusquam,

    id. ib. 1, 9, 29:

    ad commonendum oratorem, quo quidque referat,

    id. de Or. 1, 32, 145:

    hinc omne principium, huc refer exitum,

    Hor. C. 3, 6, 6.— With dat.:

    cujus adversa pravitati ipsius, prospera ad fortunam referebat,

    Tac. A. 14, 38 fin. — In Tac. once with in:

    quidquid ubique magnificum est, in claritatem ejus (sc. Herculis) referre consensimus,

    Tac. G. 34.—Rarely of persons;

    as: tuum est Caesar, quid nunc mihi animi sit, ad te ipsum referre,

    Cic. Deiot. 2, 7.— Absol.: ita inserere oportet referentem ad fructum, meliore genere ut sit surculus, etc., one who looks to or cares for the fruit, Varr. R. R. 1, 40, 6.—
    5.
    Culpam in aliquem referre, to throw the blame upon, accuse, hold responsible for, etc. (post-Aug.):

    hic, quod in adversis rebis solet fieri, alius in alium culpam referebant,

    Curt. 4, 3, 7; Aug. contr. Man. 2, 17, 25 Hier. Epp. 1, 9 fin.: cf.:

    augere ejus, in quem referet crimen, culpam,

    Cic. Inv. 2, 28, 83:

    causa ad matrem referebatur,

    Tac. A. 6, 49:

    causam abscessus ad Sejani artes,

    id. ib. 4, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > refero

См. также в других словарях:

  • ItAli Airlines — ItAli Airlines …   Deutsch Wikipedia

  • ItAli Airlines — es una aerolínea con base en Pescara, en Italia. Contenido 1 Códigos 2 Historia 3 Destinos 4 Flota …   Wikipedia Español

  • ItAli Airlines — est une compagnie aérienne italienne basée à Pescara, dans les Abruzzes. Elle a été fondée le 24 octobre 2002. C est le nouveau nom commercial de TAI Trasporti Aerei Italiani et d Air Columbia. Elle a acquis des jets, en plus de ses… …   Wikipédia en Français

  • ItAli Airlines — Infobox Airline airline = ItAli Airlines image size = 200 IATA = FS ICAO = ACL callsign = ITALI founded = 2003 ceased = hubs = Abruzzo International Airport secondary hubs = focus cities = frequent flyer = ItAli Sky Pass lounge = Club ItAli VIP… …   Wikipedia

  • ITALI — Italiae, Italicae …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • Italienrundfahrt — Itali|enrundfahrt,   Radsport: der Giro d Italia …   Universal-Lexikon

  • Italit — Italịt   [neulateinisch, zu Italien] der, s/ e, zu über 90 % aus dem Feldspatvertreter Leucit bestehendes vulkanisches Gestein …   Universal-Lexikon

  • Itàlia — Itàli f. Italie …   Diccionari Personau e Evolutiu

  • RRJ — Suchoi Superjet 100 …   Deutsch Wikipedia

  • Russian Regional Jet — Suchoi Superjet 100 …   Deutsch Wikipedia

  • SSJ 100 — Suchoi Superjet 100 …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»