Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

imminutus

  • 1 imminutus

    1. imminūtus, a, um (in u. minutus), unvermindert, ungeschmälert, unverletzt, ICt.
    ————————
    2. imminūtus, a, um, PAdi. (v. imminuo), vermindert, cum modus intercalandi interdum cumulatior, interdum fieret imminutior, Solin. 1. § 44.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > imminutus

  • 2 imminutus

    1.
    immĭnūtus ( inm-), a, um, Part. and P. a., from imminuo.
    2.
    immĭnūtus ( inm-), a, um, adj. [in-minutus], undiminished, unimpaired, unviolated (post-class.):

    jus suum habere imminutum,

    Dig. 24, 2, 6; 38, 2, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > imminutus

  • 3 imminutus

    I imminūtus, a, um part. pf. к imminuo II im-minūtus, a, um (=non minutus)
    неограниченный, полный ( suum jus habere imminutum Dig)

    Латинско-русский словарь > imminutus

  • 4 imminutus [1]

    1. imminūtus, a, um (in u. minutus), unvermindert, ungeschmälert, unverletzt, ICt.

    lateinisch-deutsches > imminutus [1]

  • 5 imminutus [2]

    2. imminūtus, a, um, PAdi. (v. imminuo), vermindert, cum modus intercalandi interdum cumulatior, interdum fieret imminutior, Solin. 1. § 44.

    lateinisch-deutsches > imminutus [2]

  • 6 imminutus

    = non minutus, неуменьшенный, нетронутый: suum ius habere imm. (I. 44 pr. D. 38, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > imminutus

  • 7 imminūtus (inm-)

        imminūtus (inm-) adj.    [P. of imminuo], weak: mens, narrow, Ta.

    Latin-English dictionary > imminūtus (inm-)

  • 8 inminutus

    1.
    immĭnūtus ( inm-), a, um, Part. and P. a., from imminuo.
    2.
    immĭnūtus ( inm-), a, um, adj. [in-minutus], undiminished, unimpaired, unviolated (post-class.):

    jus suum habere imminutum,

    Dig. 24, 2, 6; 38, 2, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > inminutus

  • 9 cumulatus

    cumulātus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (cumulo), gehäuft, übtr., a) v. Lebl. = vermehrt, vergrößert, erhöht, gesteigert (Ggstz. imminutus), Hesiodus eādem mensurā reddere iubet, quā acceperis, aut etiam cumulatiore, si possis, Cic.: cum modus intercalandi interdum cumulatior, interdum fieret imminutior, Solin.: id efficiebat multiplex gaudium cumulatioremque gratiam rei, steigerte das Dankgefühl, Liv.: spreta in tempore gloria interdum cumulatior rediit, hat höhere Zinsen eingebracht, Liv.: u. poet. quam (veniam) mihi cum dederis, cumulatam morte remittam, will ich durch m. T (bei m. T.) in gehäuftem Maße vergelten, Verg. – u. = das volle Maß erreicht habend, zur vollen Genüge erreicht, auf den Gipfel (der Vollendung) gebracht, voll, vollständig, anulorum aureorum tres modios cumulatos Carthaginem misit, Fronto: tamen Idibus Martiis tantum accessit ad amorem, ut mirarer locum fuisse augendi in eo, quod mihi iam pridem cumulatum etiam videbatur, Cic.: hoc sentire et facere perfectae cumulataeque virtutis est, ist der Gipfel der vollkommenen Tugend, Cic.: neque ulla alia huic verbo, cum beatum dicimus, subiecta notio est nisi secretis malis omnibus cumulata bonorum complexio, der vollständige Inbegriff, Cic. – b) v. Pers., m. Genet. = überhäuft mit etw., homo ineptitudinis cumulatus, Caecil. com. 61: scelerum cumulatissume, Plaut. aul. 825.

    lateinisch-deutsches > cumulatus

  • 10 transitio

    trānsitio, ōnis, f. (transeo), I) das Hinübergehen, der Übergang, A) eig.: 1) im allg.: cum idem sol de eo trigono in aliud signum transitionem fecerit, Vitr. 9, 1 (4), 11: imagines similitudine et transitione (Übergang, Überströmen der Bilder von den Göttern zu den Menschen) perceptae, Cic. de nat. 1, 49 (dazu Schömann u. im Anhang S. 257 Aufl. 3.): so auch tr. fluentium visionum, ibid. 1, 109: eamque esse eius visionem, ut similitudine et transitione cernatur, ibid.1, 105. – 2) insbes., der Übergang zu einer Partei: a) der Übertritt vom patrizischen Stande in den plebejischen, ad plebem transitiones, Cic. Brut. 62. – b) der Übergang zum Feinde, sociorum, Liv.: Medorum, Iustin.: nec ulla facta est transitio, Liv.: vocari ad transitionem ab hostibus, Liv.: Numidas ad transitionem perlicere, Liv.: alqm ad transitionem illicere, Liv.: Plur., transitiones ad hostem fiebant, Liv.: exercitus transitionibus imminutus, Liv. – c) tr. animae = μετεμψύχωσις, der Übergang der Seele aus einem Leibe in den anderen, die Seelenwanderung, Mythogr. Lat. 3, 6, 21. – B) übtr.: a) der Übergang der Krankheit, die Ansteckung, Ov. rem. 616. – b) der Übergang in der Rede, Cornif. rhet. 1, 14 u. 4, 35. – c) als gramm. t.t., der Übergang, die Veränderung des nomen u. verbum durch Deklinieren u. Konjugieren, Varro LL. 9, 103. Prisc. 14, 15. – II) der Durchgang (meton. als Ort), ex quo transitiones perviae ›iani‹ nominantur, Cic. de nat. deor. 2, 67.

    lateinisch-deutsches > transitio

  • 11 cumulatus

    cumulātus, a, um, PAdi. m. Compar. u. Superl. (cumulo), gehäuft, übtr., a) v. Lebl. = vermehrt, vergrößert, erhöht, gesteigert (Ggstz. imminutus), Hesiodus eādem mensurā reddere iubet, quā acceperis, aut etiam cumulatiore, si possis, Cic.: cum modus intercalandi interdum cumulatior, interdum fieret imminutior, Solin.: id efficiebat multiplex gaudium cumulatioremque gratiam rei, steigerte das Dankgefühl, Liv.: spreta in tempore gloria interdum cumulatior rediit, hat höhere Zinsen eingebracht, Liv.: u. poet. quam (veniam) mihi cum dederis, cumulatam morte remittam, will ich durch m. T (bei m. T.) in gehäuftem Maße vergelten, Verg. – u. = das volle Maß erreicht habend, zur vollen Genüge erreicht, auf den Gipfel (der Vollendung) gebracht, voll, vollständig, anulorum aureorum tres modios cumulatos Carthaginem misit, Fronto: tamen Idibus Martiis tantum accessit ad amorem, ut mirarer locum fuisse augendi in eo, quod mihi iam pridem cumulatum etiam videbatur, Cic.: hoc sentire et facere perfectae cumulataeque virtutis est, ist der Gipfel der vollkommenen Tugend, Cic.: neque ulla alia huic verbo, cum beatum dicimus, subiecta notio est nisi secretis malis omnibus cumulata bonorum complexio, der vollständige Inbegriff, Cic. – b) v. Pers., m. Genet. = überhäuft mit etw., homo ineptitudinis cumulatus, Caecil. com. 61: sce-
    ————
    lerum cumulatissume, Plaut. aul. 825.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cumulatus

  • 12 transitio

    trānsitio, ōnis, f. (transeo), I) das Hinübergehen, der Übergang, A) eig.: 1) im allg.: cum idem sol de eo trigono in aliud signum transitionem fecerit, Vitr. 9, 1 (4), 11: imagines similitudine et transitione (Übergang, Überströmen der Bilder von den Göttern zu den Menschen) perceptae, Cic. de nat. 1, 49 (dazu Schömann u. im Anhang S. 257 Aufl. 3.): so auch tr. fluentium visionum, ibid. 1, 109: eamque esse eius visionem, ut similitudine et transitione cernatur, ibid.1, 105. – 2) insbes., der Übergang zu einer Partei: a) der Übertritt vom patrizischen Stande in den plebejischen, ad plebem transitiones, Cic. Brut. 62. – b) der Übergang zum Feinde, sociorum, Liv.: Medorum, Iustin.: nec ulla facta est transitio, Liv.: vocari ad transitionem ab hostibus, Liv.: Numidas ad transitionem perlicere, Liv.: alqm ad transitionem illicere, Liv.: Plur., transitiones ad hostem fiebant, Liv.: exercitus transitionibus imminutus, Liv. – c) tr. animae = μετεμψύχωσις, der Übergang der Seele aus einem Leibe in den anderen, die Seelenwanderung, Mythogr. Lat. 3, 6, 21. – B) übtr.: a) der Übergang der Krankheit, die Ansteckung, Ov. rem. 616. – b) der Übergang in der Rede, Cornif. rhet. 1, 14 u. 4, 35. – c) als gramm. t.t., der Übergang, die Veränderung des nomen u. verbum durch Deklinieren u. Konjugieren, Varro LL. 9, 103. Prisc. 14,
    ————
    15. – II) der Durchgang (meton. als Ort), ex quo transitiones perviae ›iani‹ nominantur, Cic. de nat. deor. 2, 67.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > transitio

  • 13 imminuo

    imminuere, imminui, imminutus V
    diminish; impair; abbreviate (Col)

    Latin-English dictionary > imminuo

  • 14 imminuo

    immĭnŭo ( inm-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [inminuo], to lessen, diminish a thing (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. diminuo, comminuo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    si istas exiguas copias quam minime imminueris,

    Cic. Fam. 3, 3, 2:

    pondus,

    Plin. 33, 3, 13, § 47.—
    B.
    Pregn., to weaken, impair, enfeeble:

    corpus otio, animum libidinibus imminuebant,

    Tac. H. 2, 93; cf.:

    Gauda, morbis confectus, et ob eam caussam mente paululum inminuta,

    Sall. J. 65, 1:

    vires (Venus),

    Lucr. 5, 1017; cf. ib. 626.—In mal. part.:

    virginem,

    App. Flor. p. 350; Lact. 1, 10 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to lessen, diminish, abate:

    aestivorum tempus comitiorum mora imminuerat,

    Sall. J. 44, 3:

    quod populi semper proprium fuit, quod nemo imminuit, nemo mutavit,

    Cic. Agr. 2, 7, 19:

    imminuitur aliquid de voluptate,

    id. de Or. 1, 61, 259:

    nihil ex consuetudine luxus atque desidiae,

    Suet. Ner. 42:

    postquam se dolor imminuit,

    Ov. H. 15, 113:

    verbum imminutum,

    contracted, Cic. Or. 47, 157.—
    B.
    In partic., pregn., to encroach upon, to violate, injure, subvert, ruin, destroy:

    nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit,

    Cic. Rosc. Am. 38, 109:

    cupiditas imminuta ac debilitata,

    id. Phil. 12, 3, 7:

    bellum attenuatum atque imminutum,

    id. de Imp. Pomp. 11, 30:

    pudicitiam,

    Plaut. Cist. 1, 1, 90:

    auctoritatem,

    Cic. Att. 1, 18, 5; cf. id. Verr. 2, 4, 27, § 60:

    jus legationis,

    id. ib. 2, 1, 33, §

    84: laudem alicujus,

    id. Att. 14, 17, A, 2:

    libertatem,

    id. Caecin. 12, 35:

    Bocchi pacem,

    Sall. J. 81, 4:

    mentes hominum (ebrietas),

    Gell. 15, 2, 4:

    Agrippa discidio domum imminuerat,

    Tac. A. 2, 86.—With acc. pers. only in Tac.:

    quamquam Augusta se violari et imminui quereretur,

    Tac. A. 2, 34:

    perculso Seneca, promptum fuit Rufum Fenium imminuere,

    id. ib. 14, 57.—Hence, immĭnūtus, a, um, P. a., diminished, smaller, weak:

    mens,

    Tac. A. 6, 46:

    modus intercalandi interdum cumulatior, interdum imminutior,

    Sol. 1, § 44 [p. 893]

    Lewis & Short latin dictionary > imminuo

  • 15 inminuo

    immĭnŭo ( inm-), ŭi, ūtum, 3, v. a. [inminuo], to lessen, diminish a thing (class.; esp. freq. in the trop. signif.; cf. diminuo, comminuo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    si istas exiguas copias quam minime imminueris,

    Cic. Fam. 3, 3, 2:

    pondus,

    Plin. 33, 3, 13, § 47.—
    B.
    Pregn., to weaken, impair, enfeeble:

    corpus otio, animum libidinibus imminuebant,

    Tac. H. 2, 93; cf.:

    Gauda, morbis confectus, et ob eam caussam mente paululum inminuta,

    Sall. J. 65, 1:

    vires (Venus),

    Lucr. 5, 1017; cf. ib. 626.—In mal. part.:

    virginem,

    App. Flor. p. 350; Lact. 1, 10 fin.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to lessen, diminish, abate:

    aestivorum tempus comitiorum mora imminuerat,

    Sall. J. 44, 3:

    quod populi semper proprium fuit, quod nemo imminuit, nemo mutavit,

    Cic. Agr. 2, 7, 19:

    imminuitur aliquid de voluptate,

    id. de Or. 1, 61, 259:

    nihil ex consuetudine luxus atque desidiae,

    Suet. Ner. 42:

    postquam se dolor imminuit,

    Ov. H. 15, 113:

    verbum imminutum,

    contracted, Cic. Or. 47, 157.—
    B.
    In partic., pregn., to encroach upon, to violate, injure, subvert, ruin, destroy:

    nullum jus tam sanctum atque integrum, quod non ejus scelus atque perfidia violarit et imminuerit,

    Cic. Rosc. Am. 38, 109:

    cupiditas imminuta ac debilitata,

    id. Phil. 12, 3, 7:

    bellum attenuatum atque imminutum,

    id. de Imp. Pomp. 11, 30:

    pudicitiam,

    Plaut. Cist. 1, 1, 90:

    auctoritatem,

    Cic. Att. 1, 18, 5; cf. id. Verr. 2, 4, 27, § 60:

    jus legationis,

    id. ib. 2, 1, 33, §

    84: laudem alicujus,

    id. Att. 14, 17, A, 2:

    libertatem,

    id. Caecin. 12, 35:

    Bocchi pacem,

    Sall. J. 81, 4:

    mentes hominum (ebrietas),

    Gell. 15, 2, 4:

    Agrippa discidio domum imminuerat,

    Tac. A. 2, 86.—With acc. pers. only in Tac.:

    quamquam Augusta se violari et imminui quereretur,

    Tac. A. 2, 34:

    perculso Seneca, promptum fuit Rufum Fenium imminuere,

    id. ib. 14, 57.—Hence, immĭnūtus, a, um, P. a., diminished, smaller, weak:

    mens,

    Tac. A. 6, 46:

    modus intercalandi interdum cumulatior, interdum imminutior,

    Sol. 1, § 44 [p. 893]

    Lewis & Short latin dictionary > inminuo

См. также в других словарях:

  • Lupin — Pour les articles homonymes, voir Lupin (homonymie). Lupinus …   Wikipédia en Français

  • Lupinus — Lupin Pour les articles homonymes, voir Lupin (homonymie) …   Wikipédia en Français

  • Lupinus sativus — Lupin Pour les articles homonymes, voir Lupin (homonymie) …   Wikipédia en Français

  • ADCRESCENTES — in l. 11. Cod. Theodos. de Re milit. et l. 6. ac 7. Cod. de Tyron. et l. un. Cod. de Classic. dicti potissimum milites χολάζοντες, seu, qui non militabant, sed, militaribus numeris adscripti, in locum legitimorum militum amissorum subrogabantur,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANNIBAL — I. ANNIBAL Carthaginensium Dux, Amilcaris fil. quem adhuc impuberem iureiurandô ante aras pater astrinxisle fertur, ut quam primum per aetatem liceret, arma contra Romanos sumeret. Sil. Ital. l. 1. v. 104. Olli permulcens genitor caput, oscula… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FUNDANUS Lacus — satis imminutus ad 4. mill. extenditur versus Fundos, et in mare Mediterr, se exonerat, prope confin. regni Neap. et persaepe, non minus ac Pomptinae paludes aquis restagnantibus palustribus queve omnino repletur. Eius mentio apud Tacit. Hist. l …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LOT — fil. Haran. Gen. c. 11. v. 27. etc. 14. v. 12. et 16. quem δίκαιον vocat D. Petrus 2. Ep. c. 2. v. 7. Vide Ioseph. Antiqq. l. 1. Eius ux. cum intueretur ulterius post eum, statua salis effecta est. Gen. c. 19. v. 1, 5, 6, 9, 10, 12, 14, 15, 23,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • QUATUORVIRI — viarum curandarum, nomen Magistratûs apud Romanos, qui viis vel sternendis praessent, Maxima enim cum priscis temporibus Senatus diligentia esset in faciendis sarciendisque viis tam intra, quam extra Urbem: earum curandarum munus primum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • VIGINTIVIRI agris dandis — apud Romanos, qui fuerint, docet Rosinus, Antiqq. Rom. l. 7. c. 47. cum ait: Cum aut Lege aliquâ a Plebe scitum, aut Senatusconsuliô decnetum esset, Coloniam aliquam deduci, et numerus colonorum esset scriptus, creabantur Comitiis Tributis, modo… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ԱՆԾԱԽ — ( ) NBH 1 0165 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 8c, 10c, 12c ա. ἁνάλωτος inconsumptus, inexpugnabilis, μὴ δαπανόμενον quod non absumitur, ἁμείωτος imminutus Որ ոչ ծախի. անվատնելի. անմաշելի. անվնասելի. անսպառ. անկապուտ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԱՆՆՈՒԱԶ — ( ) NBH 1 0212 Chronological Sequence: Early classical, 7c, 8c, 10c ա. ԱՆՆՈՒԱԶ որ եւ ԱՆՆԻԱԶ. ἁμείωτος non imminutus, de quo nihil imminui potest Որ ոչ նուազի, եւ որում ոչինչ նուազի. անպակասելի. անսպառ. անթերի. անկարօտ. *Աննուազ գոլ եւ անշարժ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»