Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ignea+vf

  • 1 igneus

    ignĕus, a, um, adj. [id.], of fire, fiery, on fire, burning, burning-hot (cf.: fervidus, calidus).
    I.
    Lit.:

    sidera tota esse ignea,

    Cic. N. D. 2, 15, 40; cf.

    sol,

    Verg. G. 4, 426:

    arces (i. e. caelum),

    Hor. C. 3, 3, 10:

    ignea vis caeli,

    ether, Ov. M. 1, 26: ignea vis, fire, as one of the primary elements, acc. to Heraclitus, Cic. N. D. 3, 14, 35:

    Aetne,

    Ov. M. 15, 341:

    Chimaera,

    Hor. C. 2, 17, 13:

    aestas,

    id. ib. 1, 17, 2:

    ardor,

    of fire, Auct. Her. 4, 33, 44:

    celeritas, motus,

    Cic. N. D. 2, 9, 24.—
    B.
    Transf., of color, fiery, flaming, resplendent:

    gemmae igneo colore fulgentes,

    Plin. 8, 38, 57, § 137:

    purpura,

    Val. Fl. 1, 427:

    cingula gemmis,

    Stat. Th. 12, 527.—
    II.
    Trop., fiery, glowing, burning, fervid, ardent, vehement ( poet.):

    furor,

    Ov. M. 9, 541:

    vigor,

    Verg. A. 6, 730:

    virtus,

    Luc. 9, 7:

    volat igneus aequore Tarchon,

    Verg. A. 11, 746; cf.: igneus in pugnas, in Martem et proelia et hostem, burning for the strife, etc., Sil. 6, 209.

    Lewis & Short latin dictionary > igneus

  • 2 rīma

        rīma ae, f    [RIC-], a cleft, crack, chink, fissure: angusta, H.: (naves) rimis fatiscunt, V.: tabernae rimas agunt, are cracked: fortunā rimam faciente, opening, O.: explere, stop up: Ignea rima micans, i. e. a flash of lightning, V.—Fig.: Plenus rimarum sum, i. e. can conceal nothing, T.
    * * *
    crack, narrow cleft; (sometimes rude); chink, fissure

    Latin-English dictionary > rīma

  • 3 animalis

    ănĭmālis, e, adj. [anima].
    I.
    Consisting of air, aërial (cf. anima, I. and II. A.):

    simplex est natura animantis, ut vel terrena vel ignea vel animalis vel umida,

    Cic. N. D. 3, 14, 34:

    naturam esse quattuor omnia gignentium corporum... terrena et humida... reliquae duae partes, una ignea, altera animalis,

    id. Tusc. 1, 17, 40: animalis spirabilisque natura, cui nomen est aër (B. and K.;

    others read animabilis),

    id. N. D. 2, 36, 91:

    spirabilis, id est animalis,

    id. Tusc. 1, 18, 42.—
    II.
    Animate, living (cf. anima, II. C.).
    A.
    In gen.:

    corpora,

    Lucr. 2, 727:

    pulli,

    id. 2, 927:

    colligata corpora vinculis animalibus,

    Cic. Tim. 9:

    intellegentia,

    id. Ac. 2, 37:

    ut mutum in simulacrum ex animali exemplo veritas transferatur,

    from the living original, id. Inv. 2, 1.—
    B.
    In the lang. of sacrifice:

    hostia animalis,

    an offering of which only the life is consecrated to the gods, but the flesh is destined for the priests and others, Macr. S. 3, 5; Serv. ad Verg. A. 3, 231; 4, 56.—Dii animales, gods who were formerly men, Serv. ad Verg. A. 3, 168.—
    * Adv. ănĭmālĭter, like an animal (opp. spiritualiter):

    animaliter vivere,

    Aug. Retr. 1, 26, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > animalis

  • 4 animaliter

    ănĭmālis, e, adj. [anima].
    I.
    Consisting of air, aërial (cf. anima, I. and II. A.):

    simplex est natura animantis, ut vel terrena vel ignea vel animalis vel umida,

    Cic. N. D. 3, 14, 34:

    naturam esse quattuor omnia gignentium corporum... terrena et humida... reliquae duae partes, una ignea, altera animalis,

    id. Tusc. 1, 17, 40: animalis spirabilisque natura, cui nomen est aër (B. and K.;

    others read animabilis),

    id. N. D. 2, 36, 91:

    spirabilis, id est animalis,

    id. Tusc. 1, 18, 42.—
    II.
    Animate, living (cf. anima, II. C.).
    A.
    In gen.:

    corpora,

    Lucr. 2, 727:

    pulli,

    id. 2, 927:

    colligata corpora vinculis animalibus,

    Cic. Tim. 9:

    intellegentia,

    id. Ac. 2, 37:

    ut mutum in simulacrum ex animali exemplo veritas transferatur,

    from the living original, id. Inv. 2, 1.—
    B.
    In the lang. of sacrifice:

    hostia animalis,

    an offering of which only the life is consecrated to the gods, but the flesh is destined for the priests and others, Macr. S. 3, 5; Serv. ad Verg. A. 3, 231; 4, 56.—Dii animales, gods who were formerly men, Serv. ad Verg. A. 3, 168.—
    * Adv. ănĭmālĭter, like an animal (opp. spiritualiter):

    animaliter vivere,

    Aug. Retr. 1, 26, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > animaliter

  • 5 aestās

        aestās ātis, f    summer: aestate ineunte: inita, Cs.: media, midsummer: summa, the height of summer: aestatis extremum, S. — Meton., the summer air: liquida, V.—Summer heat: aestatem pati, S.: ignea, H.
    * * *
    summer; summer heat/weather; a year

    Latin-English dictionary > aestās

  • 6 īgneus

        īgneus adj.    [ignis], of fire, fiery, on fire, burning, burning-hot: sidera: arces (i. e. caelum), H.: vis caeli, ether, O.: vis, fire (as an element): Chimaera, with fiery breath, H.: celeritas, motus.—Of color, fiery, V.—Fig., burning, fervid, ardent, vehement: furor, O.: vigor, V.: Tarchon, V.
    * * *
    ignea, igneum ADJ
    fiery, hot; ardent

    Latin-English dictionary > īgneus

  • 7 pernīx

        pernīx īcis, adj.    [per+CNI-], persistent, persevering: iacet (taurus) instrato saxa cubili, V.— Nimble, brisk, active, agile, quick, swift, fleet: corpora exercitatione, L.: virgo pernicibus ignea plantis, V.: puella, Ct.: amata relinquere, H.
    * * *
    (gen.), pernicis ADJ
    persistent, preserving; nimble, brisk, active, agile, quick, swift, fleet

    Latin-English dictionary > pernīx

  • 8 ūmidus

        ūmidus (not hū-), adj.    [VG-], moist, humid, damp, dank, wet: natura animantis, vel terrena sit vel ignea vel umida: (naves) factae ex umidā materiā, Cs.: creta, H.: dies umida nimbis, O.: regna, i. e. of the river, V.: caedunt securibus umida vina (i. e. it was frozen), V.: montes, Cu.: mella, V.—As subst n. (sc. solum), a swamp: castra in umido locare, Cu.
    * * *
    umida, umidum ADJ
    damp, moist, dank, wet, humid

    Latin-English dictionary > ūmidus

  • 9 aestas

    aestas, ātis, f. [akin to aithô = to burn, Varr. L. L. 6, § 9; cf.: aestus, aether, aethra; Sanscr. indh = to kindle, iddhas = kindled; O. H. Germ. eiten = to heat; Germ. Hitze = heat], in an extended sense, the summer season, as one half of the year, from March twenty-second to September twenty-second (the other half was hiems, the winter season); cf. Dig. 43, 19:

    aestas et hiems, nox et dies,

    Vulg. Gen. 8, 22: in a restricted sense, the summer, the three months from the entrance of the sun into Cancer to the autumnal equinox (the entrance into Libra):

    Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes,

    Cic. Div. 1, 42:

    (formica) parat in aestate cibum sibi,

    Vulg. Prov. 6, 8:

    aestate ineunte,

    at the beginning of summer, Cic. Att. 4, 2:

    nova,

    Verg. A. 1, 430:

    media,

    midsummer, Cic. Imp. Pomp. 12, 35:

    jam adulta,

    Tac. A. 2, 23; so Aur. Vict. Caes. 32, 3 Arntz.:

    summa,

    the height of summer, Cic. Verr. 2, 5, 31:

    exacta,

    Sall. J. 65:

    finita,

    Vulg. Jer. 8, 20: cum affecta jam prope aestate uvas a sole mitescere tempus est, Cic. Oecon. ap. Non. 161, 2.—

    With anni,

    summer-time, Gell. 2, 21:

    aestate anni flagrantissima,

    id. 19, 5.—Since war among the ancients was carried on only in summer, aestas is sometimes (like theros in Gr.) used by the histt. for,
    II.
    A year, Vell. 2, 47; 82:

    quae duabus aestatibus gesta,

    Tac. A. 6, 39;

    so. te jam septuma portat omnibus errantem terris aestas,

    Verg. A. 1, 756.—
    B.
    Summer air:

    per aestatem liquidam,

    Verg. G. 4, 59; id. A. 6, 707.—
    C.
    Summer heat:

    ignea,

    Hor. C. 1, 17, 3.—
    * D.
    Freckles as caused by heat:

    aestates,

    Plin. 28, 12, 50, § 185, where Jan. reads testas.

    Lewis & Short latin dictionary > aestas

  • 10 artifex

    artĭfex, fĭcis, m. [ars-facio].
    I.
    Subst.
    A.
    1.. One that is master in the liberal arts (while opifex is a master in the artes sordidae; cf. ars, I. B. 1.), an artist, artificer:

    illi artifices corporis simulacra ignotis nota faciebant,

    Cic. Fam. 5, 12:

    reponendarum (tegularum) nemo artifex (i. e. architectus) inire rationem potuit,

    Liv. 42, 3:

    in armamentario multis talium operum (sc. tormentorum) artificibus de industriā inclusis,

    id. 29, 35:

    ut aiunt in Graecis artificibus eos auloedos esse, qui citharoedi fieri non potuerint, sic, etc.,

    Cic. Mur. 13, 29; cf. Ov. M. 11, 169 al.:

    artifices scaenici,

    Cic. Arch. 5, 10; id. Quinct. 25; Suet. Caes. 84:

    artifex lignorum,

    a carpenter, Vulg. 2 Reg. 5, 11; so,

    artifex lignarius,

    ib. Isa. 44, 13:

    artifices lapidum,

    masons, ib. 2 Reg. 5, 11:

    artifex aerarius,

    a worker in bronze, ib. 3 Reg. 7, 14 (often thus used in Vulg. for opifex).—Also absol.:

    artifex,

    Plaut. Am. prol. 70:

    multi artifices ex Graeciā venerunt,

    Liv. 39, 22; so id. 5, 1; 5, 7; 5, 2; 41, 20; so Vulg. Exod. 36, 4; ib. Isa. 40, 20; ib. Act. 19, 24 et saep.—So of a charioteer, as in Gr. technitês:

    ne hoc gloriae artificis daretur (auriga standing just before),

    Plin. 7, 53, 54, § 186.—Of a physician, Liv. 5, 3. —Of an orator or writer:

    Graeci dicendi artifices et doctores,

    Cic. de Or. 1, 6, 23:

    cum contra talem artificem (sc. Hortensium oratorem) dicturus essem,

    id. Quinct. 24 fin.:

    politus scriptor atque artifex,

    id. Or. 51, 172. —
    2.
    Trop., a master in any thing, in doing any thing, etc.:

    artifices ad corrumpendum judicium,

    Cic. Verr. 2, 5, 71:

    artifex callidus comparandarum voluptatum,

    id. Fin. 2, 35, 116:

    Cotta in ambitione artifex,

    Q. Cic. Petit. Cons. 12, 47:

    serendae in alios invidiae artifex,

    Tac. H. 2, 86 al. —
    B.
    A maker, originator, author, contriver:

    si pulcher est hic mundus, si probus ejus artifex, etc.,

    Cic. Tim. 2:

    cujus (civitatis) artifex et conditor (est) Deus,

    Vulg. Heb. 11, 10:

    artifex omnium natura,

    Plin. 2, 1, 1, § 3:

    si indocta consuetudo tam est artifex suavitatis,

    id. Or. 48, 161:

    artificem (sc. malorum) mediis immittam Terea flammis,

    Ov. M. 6, 615:

    vadit ad artificem dirae Polymestora caedis,

    id. ib. 13, 551:

    sceleris infandi artifex,

    Sen. Agam. 975.—Ironic.:

    O artificem probum!

    Ter. Phorm. 2, 1, 29.—Also for a sly, cunning contriver, inventor of a thing (cf. ars, II. fin.):

    et mihi jam multi crudele canebant Artificis scelus,

    Verg. A. 2, 125; 11, 407. —
    II.
    Adj.
    A.
    Act., skilled in a thing; skilful, practised, ingenious, dexterous:

    Bomilcar et per homines talis negotii artifices itinera explorat,

    Sall. J. 35, 5:

    miles decollandi artifex,

    Suet. Calig. 32:

    artifex faber de silvā,

    Vulg. Sap. 13, 11:

    tam artifices saltationis,

    Suet. Tit. 7.—Also of inanimate things:

    artifices Natura manus admovit,

    Ov. M. 15, 218:

    Tellus artifices ne terat Osca manus,

    Prop. 5, 2, 62:

    artifex, ut ita dicam, stilus,

    Cic. Brut. 25, 95:

    mobilitas ignea artifex ad formanda corpora,

    Plin. 6, 30, 35, § 187:

    vir tam artificis ingenii,

    id. 8, 16, 21, § 55 al. — Poet. with inf.:

    venter, negatas artifex sequi voces,

    Pers. prol. 11.—
    B.
    Pass., skilfully prepared or made, artistic, artificial, ingenious:

    quattuor artifices vivida signa boves,

    Prop. 3, 29, 8:

    tantae tamque artifices argutiae,

    Plin. 10, 29, 4, § 85:

    artifex dimicatio,

    id. 8, 40, 61, § 150:

    motus,

    Quint. 9, 4, 8:

    manus libratur artifici temperamento,

    Plin. 12, 25, 54, §

    115: artifex vultus,

    Pers. 5, 40:

    plaga,

    Sol. 35 al. — Poet. of a horse, broken, trained, Ov. A. A. 3, 556.

    Lewis & Short latin dictionary > artifex

  • 11 Britomartis

    Brĭtŏmartis, is, f., = Britomartis (Cretan, BPITU, rich in blessing, and MAPTIS, maiden, Sol. 11).
    I.
    A Cretan nymph, daughter of Jupiter and Carme, inventress of the hunting-net; when pursued by Minos, she cast herself into the sea, Verg. Cir. 285 sq.—
    II.
    An epithet of the Cretan Diana:

    ignea,

    Claud. III. Cons. Stil. 251:

    lucos Britomartis agit,

    id. ib. 303.

    Lewis & Short latin dictionary > Britomartis

  • 12 corpus

    corpus, ŏris, n. [cf. Sanscr. kar-, to make; Lat. creo], any object composed of materials perceptible by the senses, body, substance (opp. anima and animus; cf. the definition in Dig. 41, 3, 30 pr.).
    I.
    Lit. (very frequent in every period and species of composition).
    A.
    In gen., a body, whether living or lifeless:

    tangere aut tangi nisi corpus nulla potest res,

    Lucr. 1, 305:

    animi voluptates et dolores nasci fatemur e corporis voluptatibus et doloribus, etc.,

    Cic. Fin. 1, 17, 55; cf. id. Tusc. 4, 10, 23:

    vita, quae corpore et spiritu continetur,

    id. Marcell. 9, 28:

    parvissima quaeque Corpora constabunt ex partibus infinitis,

    Lucr. 1, 617:

    ignea rerum,

    id. 1, 680:

    terraï,

    id. 5, 236:

    acerbum Neptuni,

    id. 2, 472:

    aquae,

    id. 2, 232 et saep.— Poet., plur. for sing.:

    nudabant corpora (nymphae) venti,

    Ov. M. 1, 527; Tib. 1, 8, 52 (cf. sômata, Soph. Elec. 1232).—
    B.
    In partic.
    1.
    The flesh of animal bodies:

    ossa subjecta corpori,

    Cic. N. D. 2, 55, 139; cf. Quint. 1, prooem. § 24;

    12, 10, 5: amittere,

    to become poor, lean, Lucr. 1, 1038; Cic. Fam. 7, 26, 2 fin.; cf.:

    abiit corpusque colorque,

    Ov. H. 3, 141;

    and the opp. facere,

    to become fat, to thrive, Cels. 7, 3 fin.; cf.:

    quo cibo fecisti tantum corporis,

    Phaedr. 3, 7, 5.—In a play upon words:

    inque omni nusquam corpore corpus erat,

    Mart. Spect. 7, 6.—
    b.
    Transf., the wood under the bark of a tree, Plin. 17, 24, 37, § 234.—Of discourse:

    nervis illis, quibus causa continetur, adiciunt superinducti corporis speciem,

    the covering, integument, Quint. 5, 8, 2; 2, 10, 5:

    corpus eloquentiae facere,

    the substance, the most essential part, id. 10, 1, 87; cf.:

    corpus orationis enervatur,

    Petr. 2.—
    2.
    A lifeless body, a corpse, Caes. B. G. 2, 10; 2, 27; Liv. 32, 13, 8 et saep.; Ov. M. 7, 548; id. F. 2, 835 al.—In a double sense, Cic. Sull. 31, 89 Halm.— Poet., the souls of the dead, the shades or departed spirits, Verg. A. 6, 303; 6, 306.—
    3.
    As opposed to the head, the trunk, Ov. M. 11, 794.—
    4.
    In mal. part., the body, person:

    usuram ejus corporis cepit sibi,

    Plaut. Am. prol. 108:

    illa quae corpus puplicat volgo suum,

    id. Bacch. 4, 8, 22; id. Cist. 2, 3, 21; cf.:

    corpore quaestum facere,

    id. Poen. 5, 3, 21 al.;

    v. quaestus.— Hence also,

    the testicles, Phaedr. 3, 11, 3; Hor. S. 1, 2, 43.—
    5.
    Periphrastically for the individual, the person (esp. poet., to suggest that which is physically admirable or excellent;

    also freq. in the histt.): delecta virum corpora,

    Verg. A. 2, 18; cf.:

    lectissima matrum,

    id. ib. 9, 272:

    quo pulchrior alter non fuit, excepto corpore Turni,

    id. ib. 7, 650;

    11, 690: septena quot annis Corpora natorum,

    id. ib. 6, 22:

    ultor vestrae, fidissima corpora, mortis,

    Ov. M. 3, 58; 7, 655:

    sororum,

    Sil. 14, 105; Val. Fl. 2, 653:

    conjugum vestraque ac liberorum vestrorum,

    Liv. 21, 13, 7; Tac. A. 4, 72 et saep.:

    uti corpora nostra ab injuriā tuta forent,

    Sall. C. 33, 2; Liv. 9, 8, 5; 31, 46, 16:

    qui liberum corpus (sc. Virginiam) in servitutem addixissent,

    id. 3, 56, 8; so,

    liberum,

    Sall. C. 33, 2; Liv. 5, 22, 1; 29, 21, 6; Plin. Pan. 33, 1.—Of animals: corpora [p. 473] magna boum, heads, Verg. G. 3, 369:

    seu quis Pascit equos... Corpora praecipue matrum legat,

    id. ib. 3, 51; id. A. 1, 193:

    pro tribus corporibus triginta milia talentum auri precatur accipias,

    Curt. 4, 11, 6.—
    II.
    Meton., a whole composed of parts united, a body, frame, system, structure, community, corporation, etc.;

    of ships,

    the framework, Caes. B. C. 1, 54.—Of fortifications:

    totum corpus coronā militum cingere,

    Caes. B. G. 7, 72.—Of a land:

    Sicilia dirempta velut a corpore majore,

    Just. 4, 1, 1.—Of the state:

    alterum (praeceptum Platonis), ut totum corpus rei publicae curent, nec dum partem aliquam tuentur, reliquas deserant,

    Cic. Off. 1, 25, 85:

    quae (multitudo) coalescere in populi unius corpus poterat,

    Liv. 1, 8, 1; cf. id. 34, 9, 3; and:

    nullum civitatis,

    a political body, id. 26, 16, 9; 38, 9, 12; Tac. G. 39; Just. 3, 2, 2:

    totum corpus Macedoniae,

    id. 7, 1, 12; Liv. 26, 16, 9:

    sui corporis regem creari,

    id. 1, 17, 2:

    corpus mercatorum,

    guild, Ambros. Ep. 20, 6:

    corpori valido caput deerat (sc. exercitui dux),

    Liv. 5, 46, 5:

    oriundi ab Sabinis sui corporis creari regem volebant,

    id. 1, 17, 2; cf. id. 4, 9, 4; 6, 34, 5 al.:

    fabrorum et naviculariorum,

    Dig. 50, 6, 5:

    utros ejus habueris libros... duo enim sunt corpora... an utrosque, nescio,

    Cic. Q. Fr. 2, 11 (13), 4; so of a book, id. Fam. 5, 12, 4; Sen. Tranq. 9, 6; Suet. Gram. 6; Dig. 32, 50 al.; cf.:

    corpus omnis Romani juris,

    Liv. 3, 34, 7;

    hence, Corpus Juris,

    title of a Roman collection of laws, Cod. Just. 5, 13:

    rationum,

    Dig. 40, 5, 37:

    patrimonii,

    ib. 4, 2, 20:

    omnia maternae hereditatis,

    ib. 4, 31, 79.

    Lewis & Short latin dictionary > corpus

  • 13 damno

    damno (in vulg. lang. and late Lat. sometimes dampno), āvi, ātum, 1, v. a. [damnum].
    I.
    Gen., to occasion loss or damage to, to harm, damage = damno [p. 511] afficere:

    pauperibus parcere, divites damnare atque domare,

    Plaut. Trin. 4, 1, 10.—
    II.
    Esp. [cf. damnum, II.] a judicial t. t., to condemn, doom, sentence one to any punishment = condemno, v. Cic. Or. 49, 166 (opp. to absolvere, liberare, dimittere; cf. also condemno, culpo, improbo; common and classical).—Constr. with acc. of person, either alone or with gen., abl., de, in, ad, etc., of the crime and punishment: damnatur aliquis crimine vel judicio, sed sceleris, parricidii, etc., Lachm. ad Lucr. 2, p. 273 sq.; cf. Munro, ad Lucr. 4, 1183: Zumpt, Gr. § 446 sq.; Roby, Gr. § 1199 sq.
    (α).
    With acc. pers. alone:

    ergo ille damnatus est: neque solum primis sententiis, quibus tantum statuebant judices, damnarent an absolverent, sed etiam illis, etc.,

    Cic. de Or. 1, 54, 231; id. Rosc. Am. 39, 114:

    censoris judicium nihil fere damnato nisi ruborem affert,

    id. Rep. 4, 6 (fragm. ap. Non. 24, 9): ego accusavi, vos damnastis, Dom. Afer ap. Quint. 5, 10, 79 et saep. — Transf., of things: causa judicata atque damnata, Cic. Rab. perd. 4; id. Clu. 3.—
    (β).
    With acc. pers. and gen. ( criminis or poenae):

    ambitus damnati,

    Caes. B. C. 3, 1, 4; Cic. Brut. 48 fin.:

    furti,

    id. Flacc. 18, 43:

    injuriarum,

    id. Verr. 2, 5, 41 fin.:

    majestatis,

    id. Phil. 1, 9, 23:

    peculatus,

    id. Verr. 1, 13, 39:

    rei capitalis,

    id. de Sen. 12, 42;

    sceleris conjurationisque,

    id. Verr. 2, 5, 5 Zumpt N. cr., et saep.:

    capitis,

    Caes. B. C. 3, 83, 4; 3, 110, 4:

    octupli,

    Cic. Verr. 2, 3, 11, § 28:

    absentem capitalis poenae,

    Liv. 42, 43, 9; cf.:

    crimine falso damnari mortis,

    Verg. A. 6, 430.—
    (γ).
    With abl.:

    ut is eo crimine damnaretur,

    Cic. Verr. 2, 4, 45; so,

    capite,

    id. Tusc. 1, 22 al.:

    morte,

    Sen. Herc. Oet. 888:

    tertiā parte agri,

    Liv. 10, 1, 3:

    pecuniā,

    Just. 8, 1, 7; cf.:

    Milo Clodio interfecto eo nomine erat damnatus,

    on that account, Caes. B. C. 3, 21, 4; morti (abl.) damnare, Liv. 4, 37, 6, v. Weissenb. ad loc.—
    (δ).
    With de:

    de majestate damnatus,

    Cic. Verr. 1, 13, 39:

    de vi et de majestate,

    id. Phil. 1, 9:

    de vi publica,

    Tac. A. 4, 13 al.; cf.

    quibus de causis damnati,

    Val. Max. 8, 1 init.
    (ε).
    With in or ad:

    nec in metallum damnabuntur, nec in opus publicum, vel ad bestias,

    Dig. 49, 18, 3:

    ad mortem,

    Tac. A. 16, 21;

    ad extremum supplicium,

    id. ib. 6, 38: Suet. Cal. 27; id. Ner. 31.—
    (ζ).
    With ut, Tac. A. 2, 67.—
    (η).
    With quod:

    Athenienses Socratem damnaverunt quod novam religionem introducere videbatur,

    Val. Max. 1, 1, 7, ext. 7:

    Baebius est damnatus, quod milites praebuisset, etc.,

    Liv. 45, 31, 2.—
    (θ).
    With cur:

    damnabantur cur jocati essent,

    Spart. Sev. 14, § 13.
    B.
    Transf.
    1.
    To bind or oblige one's heir by last will and testament to the performance of any act.—Constr. with ut, ne, or the inf.:

    si damnaverit heredem suum, ut, etc.,

    Dig. 12, 6, 26; with ne, ib. 8, 4, 16; with inf.:

    heredem dare, etc.,

    ib. 30, 12: Hor. S. 2, 3, 86.
    2.
    In a non-legal sense, to condemn, censure, judge: (with acc. pers. and gen. or abl.) aliquem summae stultitiae, Cic. Part. 38, 134:

    damnatus longi Sisyphus laboris,

    Hor. Od. 2, 14, 19:

    stultitiaeque ibi se damnet (amator),

    Lucr. 4, 1179: damnare aliquem voti ( poet. and late Lat., voto, votis), to condemn one to fulfil his vow, i. e. by granting his prayer (not in Cic.):

    damnabis tu quoque votis,

    Verg. E. 5, 80, Serv. and Heyne: voto, Sisenn. ap. Non. 277, 11:

    voti,

    Liv. 10, 37 fin.; 27, 45:

    voto damnatus,

    Hyg. Astr. 2, 24; Lact. Fab. 10, 8 (cf.: voti, Titin. and Turpil. ap. Non. 277, 6 and 10; Titin. Fr. 153;

    Turpil. Fr. 128 Ribb.): morti,

    Lucr. 6, 1231; cf.:

    Stygio caput damnaverat Orco,

    Verg. A. 4, 699:

    damnati turis acervi,

    devoted to the gods below, Stat. S. 2, 21 et saep.; cf.

    also: quem damnet (sc. leto) labor,

    Verg. A. 12, 727 Heyne:

    damnare eum Senecam et invisum quoque habere,

    to condemn, censure, disapprove, Quint. 10, 1, 125:

    videntur magnopere damnandi, qui, etc.,

    id. 5, 1, 2:

    debitori suo creditor saepe damnatur,

    Sen. Ben. 6, 4, 4.—Of inanimate objects, to condemn, reject:

    ne damnent quae non intelligunt,

    id. 10, 1, 26; cf. id. 10, 4, 2; 11, 3, 70 et saep.— Part. fut. pass. as subst.:

    quem non puduisset damnanda committere,

    Plin. Ep. 3, 9, 5.
    II.
    Of the plaintiff, to seek or effect a person's condemnation (rare): quem ad recuperatores modo damnavit Plesidippus, Plaut. Rud. 5, 1, 2; Varr. R. R. 2, 2, 6:

    Verrem, quem M. Cicero damnaverat,

    Plin. 34, 2, 3, § 6; Liv. 7, 16, 9; cf. condemno, no. II., and condemnator, no. II.—Hence,damnātus, a, um, P. a.
    I.
    Prop., condemned:

    dicet damnatas ignea testa manus,

    Prop. 5, 7, 38.—
    II.
    Meton. (effectus pro causa), reprobate, criminal:

    quis te miserior? quis te damnatior?

    Cic. Pis. 40:

    damnati lingua vocem habet, vim non habet,

    Pub. Syr. 142 (Ribb.).—
    B.
    Hateful, wretched:

    damnatae noctes,

    Prop. 4, 12 (5, 11 M.), 15.

    Lewis & Short latin dictionary > damno

  • 14 frustillum

    frustillum, i, n. dim. [frustum], a small piece, little bit (ante-class.):

    parvula,

    Arn. 7, 231:

    ignea,

    id. 2, 84.

    Lewis & Short latin dictionary > frustillum

  • 15 hiemps

    hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).
    I.
    Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

    solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

    Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

    opp. to aestas,

    Dig. 43, 20, 1, §§

    31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

    Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

    hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

    Cic. Rab. Post. 15, 42:

    summa,

    id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

    gravissimā hieme,

    Caes. B. C. 3, 8 fin.:

    jamque hiems appropinquabat,

    id. ib. 3, 9, 8:

    initā hieme,

    id. B. G. 3, 7, 1:

    jam prope hieme confectā,

    id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

    hiems jam praecipitaverat,

    id. B. C. 3, 25, 1:

    modestia hiemis,

    Tac. A. 12, 43:

    bellum difficillimum gessit hieme anni,

    in winter time, Suet. Caes. 35:

    stridebat deformis hiems,

    Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

    confligunt hiemes aestatibus acres,

    Lucr. 6, 373:

    est ubi plus tepeant hiemes?

    Hor. Ep. 1, 10, 15:

    informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

    id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

    in his locis maturae sunt hiemes,

    Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

    seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

    years, Hor. C. 1, 11, 4:

    post certas hiemes,

    id. ib. 1, 15, 35; cf.:

    sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

    Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—
    B.
    Transf. (mostly poet.).
    1.
    Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

    imber Noctem hiememque ferens,

    Verg. A. 5, 11; cf.:

    non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

    id. G. 3, 470:

    Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

    id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

    maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

    Cic. Planc. 40 fin.:

    qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

    Nep. Att. 10 fin.
    2.
    In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

    sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

    a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

    Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

    the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

    so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

    Val. Fl. 4, 508:

    instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

    the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cold, storm ( poet.):

    ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

    cold, Ov. H. 5, 34:

    hiems rerum,

    the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—
    2.
    Trouble, distress:

    suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > hiemps

  • 16 Hiems

    hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).
    I.
    Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

    solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

    Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

    opp. to aestas,

    Dig. 43, 20, 1, §§

    31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

    Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

    hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

    Cic. Rab. Post. 15, 42:

    summa,

    id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

    gravissimā hieme,

    Caes. B. C. 3, 8 fin.:

    jamque hiems appropinquabat,

    id. ib. 3, 9, 8:

    initā hieme,

    id. B. G. 3, 7, 1:

    jam prope hieme confectā,

    id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

    hiems jam praecipitaverat,

    id. B. C. 3, 25, 1:

    modestia hiemis,

    Tac. A. 12, 43:

    bellum difficillimum gessit hieme anni,

    in winter time, Suet. Caes. 35:

    stridebat deformis hiems,

    Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

    confligunt hiemes aestatibus acres,

    Lucr. 6, 373:

    est ubi plus tepeant hiemes?

    Hor. Ep. 1, 10, 15:

    informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

    id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

    in his locis maturae sunt hiemes,

    Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

    seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

    years, Hor. C. 1, 11, 4:

    post certas hiemes,

    id. ib. 1, 15, 35; cf.:

    sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

    Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—
    B.
    Transf. (mostly poet.).
    1.
    Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

    imber Noctem hiememque ferens,

    Verg. A. 5, 11; cf.:

    non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

    id. G. 3, 470:

    Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

    id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

    maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

    Cic. Planc. 40 fin.:

    qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

    Nep. Att. 10 fin.
    2.
    In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

    sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

    a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

    Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

    the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

    so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

    Val. Fl. 4, 508:

    instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

    the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cold, storm ( poet.):

    ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

    cold, Ov. H. 5, 34:

    hiems rerum,

    the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—
    2.
    Trouble, distress:

    suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > Hiems

  • 17 hiems

    hĭems or hiemps, ĕmis, f. [Gr. chiôn, cheima; Sanscr. himas, snow], the winter, winter time, rainy season (cf.: bruma, solstitium).
    I.
    Lit.: aestatem autumnus sequitur, post acer hiemps fit, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 Vahl.):

    solvitur acris hiems grata vice veris et Favoni,

    Hor. C. 1, 4, 1: crudelis, Enn. ap. Prisc. p. 891 P. (Ann. v. 482 Vahl.);

    opp. to aestas,

    Dig. 43, 20, 1, §§

    31 and 32: dies primus est veris in Aquario, aestatis in Tauro, autumni in Leone, hiemis in Scorpione,

    Varr. R. R. 1, 28, 1; cf. id. ap. Col. 11, 2, 84; Plin. 2, 47, 47, § 125; 18, 25, 60, § 224 sq.: prodit hiems, sequitur crepitans hanc dentibus algor. Lucr. 5, 747:

    hanc vim frigorum hiememque, quam nos vix hujus urbis tectis sustinemus, excipere,

    Cic. Rab. Post. 15, 42:

    summa,

    id. Verr. 2, 4, 40, § 86; id. de Imp. Pomp. 12, 32:

    gravissimā hieme,

    Caes. B. C. 3, 8 fin.:

    jamque hiems appropinquabat,

    id. ib. 3, 9, 8:

    initā hieme,

    id. B. G. 3, 7, 1:

    jam prope hieme confectā,

    id. ib. 7, 32, 2: ante exactam hiemem, id. ib. 6, 1, 4:

    hiems jam praecipitaverat,

    id. B. C. 3, 25, 1:

    modestia hiemis,

    Tac. A. 12, 43:

    bellum difficillimum gessit hieme anni,

    in winter time, Suet. Caes. 35:

    stridebat deformis hiems,

    Juv. 4, 58: Arabes campos et montes hieme et aestate peragrantes, winter and summer, i. e. in all seasons, Cic. Div. 1, 42, 94.—In plur.:

    confligunt hiemes aestatibus acres,

    Lucr. 6, 373:

    est ubi plus tepeant hiemes?

    Hor. Ep. 1, 10, 15:

    informīs hiemes reducit Juppiter, idem Summovet,

    id. C. 2, 10, 15; 3, 1, 32:

    in his locis maturae sunt hiemes,

    Caes. B. G. 4, 20, 1; Cic. N. D. 2, 19, 49:

    seu plures hiemes, seu tribuit Juppiter ultimam,

    years, Hor. C. 1, 11, 4:

    post certas hiemes,

    id. ib. 1, 15, 35; cf.:

    sic multas hiemes atque octogensima vidit solstitia,

    Juv. 4, 92.—Personified: Hiems, Ov. M. 2, 30; 15, 212; 4, 436; Verg. A. 3, 120.—
    B.
    Transf. (mostly poet.).
    1.
    Rainy, stormy weather, a storm, tempest:

    imber Noctem hiememque ferens,

    Verg. A. 5, 11; cf.:

    non tam creber agens hiemem ruit aequore turbo,

    id. G. 3, 470:

    Juppiter horridus austris Torquet aquosam hiemem,

    id. A. 9, 671; id. G. 1, 321; Hor. Epod. 2, 52; Ov. M. 11, 490; 521; 13, 709 al.—In plur., Val. Fl. 2, 22; Stat. S. 5, 1, 36.—In prose:

    maritimos cursus praecludebat hiemis magnitudo,

    Cic. Planc. 40 fin.:

    qui (gubernator) navem ex hieme marique scopuloso servat,

    Nep. Att. 10 fin.
    2.
    In gen., cold, chill; tempest, violence ( poet.):

    sic letalis hiems paulatim in pectora venit,

    a deadly chill, Ov. M. 2, 827; cf. Mart. 2, 46, 7:

    Vesuvinus apex et flammea diri Montis hiems,

    the fiery tempest, Stat. S. 3, 5, 72;

    so of Vesuvius: vix dum ignea montem Torsit hiems,

    Val. Fl. 4, 508:

    instamus jactu telorum et ferrea nimbis Certat hiems,

    the iron storm, shower of weapons, Stat. Th. 5, 386.—
    II.
    Trop.
    1.
    Cold, storm ( poet.):

    ab illa Pessima (die) mutati coepit amoris hiems,

    cold, Ov. H. 5, 34:

    hiems rerum,

    the storm of war, disturbance of war, Claud. B. Get. 151.—
    2.
    Trouble, distress:

    suae senectuti acriorem hiemem parat, quom illam inportunam tempestatem conciet,

    Plaut. Trin. 2, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > hiems

  • 18 percurro

    per-curro, percŭcurri or percurri, percursum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to run through, hasten through; to pass through, traverse, run over, pass over or along class.; syn. peragro).
    A.
    Lit.:

    percurrere agrum Picenum,

    Caes. B. C. 1, 15:

    labro calamos,

    Lucr. 4, 588:

    rapido percurrens turbine campos,

    id. 1, 273:

    pollice chordas,

    Ov. Am. 2, 4, 27:

    conventus,

    Hirt. B. G. 8, 46:

    Tenchteros et Cattos,

    Flor. 4, 12:

    aristas,

    to speed over, Ov. M. 10, 655:

    percurrens luna fenestras,

    Prop. 1, 3, 31:

    pectine telas,

    Verg. A. 7, 14; id. G. 1, 294:

    ignea rima micans percurrit lumine nimbos,

    id. A. 8, 392: tempora nodo, i. e. to wind or bind round, Val. Fl. 6, 63.— Pass., Plin. 13, 12, 26, § 83:

    hortus fontano umore percurritur,

    Pall. 1, 6.—
    B.
    Trop., to run through:

    amplissimos honores percucurrit,

    i. e. filled the highest offices one after another, Suet. Ner. 3:

    quaesturam, praeturam,

    id. Tib. 9; Plin. Ep. 1, 14, 7.—In pass.:

    percursis honorum gradibus,

    Amm. 15, 13, 2.—
    2.
    To run over in speaking, to mention cursorily:

    partes, quas modo percucurri,

    Cic. de Or. 3, 14, 52:

    quae breviter a te percursa sunt,

    id. ib. 1, 47, 205:

    multas res oratione,

    id. Div. 2, 46, 96:

    omnia poenarum nomina,

    Verg. A. 6, 627:

    celebres in eā arte quam maximā brevitate,

    Plin. 35, 8, 34, § 53:

    modice beneficia,

    to mention in a cursory manner, Tac. A. 4, 40:

    paucis, quae cujusque ductu gens,

    Vell. 2, 38, 1; Juv. 10, 225.—
    3.
    To run over in the mind or with the eye, to scan briefly, to look over:

    multa animo et cogitatione, multa etiam legendo,

    Cic. de Or. 1, 50, 218:

    atque id percurram brevi,

    id. Div. in Caecil. 32, 94:

    oculo,

    to run over, Hor. S. 2, 5, 55:

    paginas in annalious magistratuum,

    to run through, to look over, Liv. 9, 18, 12:

    pugnas,

    Val. Fl. 6, 600.— Impers. pass., Cic. de Or. 2, 80, 328.—
    4.
    Of feelings, sensations, to run through, penetrate, agitate:

    omnium pectora occulto metu percurrente,

    Curt. 4, 12, 14. —
    II.
    Neutr., to run, run along to or over any thing (class.):

    curriculo percurre (ad villam),

    run thither quickly, Ter. Heaut. 4, 4, 11:

    ad forum,

    id. And. 2, 2, 18: ad aliquem, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 16, 4:

    per temonem (currūs),

    to run along the pole, Caes. B. G. 4, 33 fin.:

    per mare et terras,

    Lucr. 6, 668.—
    B.
    Trop. (very rare), to pass; with per, to run over in speaking, touch upon in succession:

    nam per omnis civitates quae decumas habent, percurrit oratio mea,

    Cic. Verr. 2, 3, 42, § 100.

    Lewis & Short latin dictionary > percurro

  • 19 plumo

    plūmo, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [pluma].
    I.
    Act.
    A.
    To cover with feathers, to feather ( poet. and post-Aug.):

    plumato corpore corvus, Cic. poët. N. D. 2, 44, 114: molli plumatā lanugine,

    Plin. 8, 32, 50, § 117:

    plumare se in avem,

    i. e. to transform, App. M. 3, p. 138, 18.—
    B.
    To embroider ( poet. and post-class.):

    pars auro plumata nitet, pars ignea cocco,

    Luc. 10, 123; Vop. Carin. 20:

    plumato amictus aureo Babylonico,

    Petr. Poet. 55, 6.—
    C.
    To cover with scales (post-class.):

    loricae plumatae,

    Just. 41, 2, 15.—
    II.
    Neutr., to put forth or get feathers, to become fledged (postclass.):

    pullis jam jam plumantibus,

    Gell. 2, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > plumo

  • 20 pluvia

    plŭvĭa, ae, f. (sc. aqua) [pluvius].
    I.
    Rain (class.; cf.

    imber): pluvias metuo,

    Cic. Att. 15, 16:

    tenues,

    Verg. G. 1, 92:

    in gens,

    id. ib. 325:

    a pluviā tueri,

    Juv. 3, 202:

    de pluviis loqui,

    id. 4, 87:

    pluviarum signa,

    Sen. Q. N. 1, 9, 1:

    qui aufert stillas pluviae,

    Vulg. Job, 36, 27.—
    II.
    Transf., a fall or shower of any thing (post-class.; cf. pluo);

    of blossoms,

    Claud. Nupt. Honor. 298:

    pluvia ignea,

    Aug. Quaest. in Num. 4, 27; id. Serm. 105, 7.—
    III.
    Rain-water (post-Aug.):

    admixtā pluviā,

    Plin. 33, 6, 34, § 103.

    Lewis & Short latin dictionary > pluvia

См. также в других словарях:

  • Ignea — ist eine leicht rötliche Sorte, die im deutschen Sprachgebrauch zur Familie der weißen Rebsorten zählt. Sie ist eine Neuzüchtung zwischen Delizia di Vaprio x Angelo Pirovano. Die Kreuzung erfolgte im Jahre 1925 in Rom durch den Züchter Alberto… …   Deutsch Wikipedia

  • Masdevallia ignea —   Masdevallia ignea …   Wikipedia Español

  • Cuphea ignea — Scientific classification Kingdom: Plantae Division …   Wikipedia

  • Oedipina ignea — Oedipina ignea …   Wikipédia en Français

  • Caloplaca ignea — Saltar a navegación, búsqueda ? Caloplaca ignea Clasificación científica Reino: Fungi Filo …   Wikipedia Español

  • Oedipina ignea —   Oedipina ignea Estado de conservación …   Wikipedia Español

  • Ranitomeya ignea — Ranitomeya ignea …   Wikipédia en Français

  • Oedipina ignea — Conservation status Data Deficient (IUCN 3.1) Scientific classification …   Wikipedia

  • Tormenta ígnea — durante un incendio en el Parque Nacional Yellowstone. Una tormenta ígnea es el movimiento en masa del aire resultante del fuego, creando una ignición de gran intensidad en una amplia área. Es muy comúnmente un fenómeno natural, creado durante un …   Wikipedia Español

  • Provincia Ígnea del Atlántico Norte — Vista de Sørvágur en las islas Faroe, las cuales pertenecen a la Provincia Ígnea del Atlántico Norte La Provincia Ígnea del Atlántico Norte o Provincia Ígnea Brito Ártica es una gran provincia ígnea que se estima cubre un área de por le menos… …   Wikipedia Español

  • Masdevallia ignea — Scientific classification Kingdom: Plantae Division …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»