Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

humus+hiat+sl

  • 1 hio

    āvī, ātum, āre
    1) быть раскрытым (concha hiat C; hiantia lilia O); разверзаться, зиять ( humus hiat Sl)
    3) перен. поражаться, изумляться (h. ad aliquam rem T)
    4) жаждать, страстно желать (h. ac poscĕre aliquid videtur C; emptor hians H)
    5) быть лишённым связи, быть бессвязным ( hiantia loqui C)
    8) декламировать, возглашать (fabulam Pers; carmen Prp)

    Латинско-русский словарь > hio

  • 2 hio

    hĭo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [weakened from CHAÔ, chainô, chaskô; cf. Germ. gähnen].
    I.
    Neutr., to open, stand or be open, to gape.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose): hiavit humus multa, Sall. Fragm. ap. Non. 318, 29; cf.:

    (calor) venas astringit hiantes,

    Verg. G. 1, 91:

    vasti specus hiant defractis membris (colossi Rhodii),

    Plin. 34, 7, 18, § 41; Hor. Epod. 8, 5:

    nec flos ullus hiat pratis,

    Prop. 4 (5), 2, 45; cf.:

    hiantia lilia,

    Ov. A. A. 2, 115:

    quercum patulis rimis hiantem,

    Gell. 15, 16, 2: Ch. Qui potuit videre? Ac. Oculis. Ch. Quo pacto? Ac. Hem hiantibus, Plaut. Merc. 1, 2, 71:

    oculi hiantes,

    Plin. 11, 37, 52, § 139:

    cum pisciculi in concham hiantem innataverunt,

    Cic. N. D. 2, 48, 123.—
    2.
    In partic., to open the mouth, to gape, yawn:

    inceptus clamor frustratur hiantes,

    Verg. A. 6, 493:

    perdices hiantes, exserta lingua aestuant,

    Plin. 10, 33, 51, § 102:

    trochilos crocodilum invitat ad hiandum pabuli sui gratia,

    id. 8, 25, 37, § 90:

    leo immane hians,

    Verg. A. 10, 726:

    lupus (piscis) hic Tiberinus an alto Captus hiet,

    Hor. S. 2, 2, 32:

    profluentem aquam hianti ore captantes,

    Curt. 4, 16.—
    B.
    Trop.
    1.
    Of speech, to be badly connected, to leave a hiatus:

    qui (vocalium concursus) cum accidit, hiat et intersistit et quasi laborat oratio,

    Quint. 9, 4, 33; cf.:

    hiare semper vocalibus,

    id. ib. 20; and:

    qui (poëtae), ut versum facerent, saepe hiabant: ut Naevius: Vos qui accolitis Histrum fluvium atque algidam, etc.,

    Cic. Or. 45, 152; cf.

    also: crebrae vocalium concursiones, quae vastam atque hiantem orationem reddunt,

    Auct. Her. 4, 12, 18; and:

    concursus hiantes,

    Cic. Part. Or. 6, 21:

    aspera et dura et dissoluta et hians oratio,

    Quint. 8, 6, 62:

    hians compositio,

    Tac. Or. 21:

    hiantia loqui,

    Cic. Or. 9, 32.—
    2.
    (Acc. to I. A. 2.) To gape, with longing, wonder, or curiosity; to be eager, to long for any thing; to be amazed:

    huic homini si cujus domus patet, utrum ea patere an hiare ac poscere aliquid videtur?

    Cic. Verr. 2, 3, 4, § 8:

    canis semper ad spem futuri hiat,

    Sen. Ep. 72 med.; cf.:

    corvum deludet hiantem,

    i. e. the legacy-hunter, Hor. S. 2, 5, 56:

    ne facies (equi) emptorem inducat hiantem,

    id. ib. 1, 2, 88:

    quem ducit hiantem Cretata ambitio,

    Pers. 5, 176:

    avaritiā semper hiante esse,

    Cic. Verr. 2, 2, 54, § 134; cf. Tac. H. 1, 12 fin.:

    hunc plausus hiantem Per cuneos... Corripuit,

    Verg. G. 2, 508:

    luxus et ignavia lacerabat hiantem Desidia populum,

    Sil. 11, 35.—
    II.
    Act., to spew out ( poet. and very rare):

    subitos ex ore cruores Saucia tigris hiat,

    i. e. spits, emits, Val. Fl. 6, 706.—
    B.
    To bawl out, utter, sing:

    fabula seu maesto ponatur hianda tragoedo,

    Pers. 5, 3:

    carmen lyra,

    plays, Prop. 2, 31, 6 (3, 29, 6 M.).

    Lewis & Short latin dictionary > hio

  • 3 hio

    hio, āvī, ātum, āre (vgl. griech. ε-χαν-ον, ahd. ginēn), klaffen, gähnen, I) intr. klaffen, sich auf-, sich auseinander tun, bersten, sich öffnen, aufgesperrt sein, offen sein, A) im allg.: 1) eig.: hiavit humus multa, vasta et profunda, Sall. fr.: cum terra aestibus hiat, Col.: nec flos ullus hiat pratis, Prop.: concha hians, Cic.: oculi hiantes, Plaut. u. Plin.: ipse (chamaeleon) hianti semper ore, Plin.: hianti ore captare aquam, Curt. – 2) übtr., v. der Rede, klaffen, lückenhaft zusammenhängen, hiantia loqui, Cic.: hians compositio, lückenhafter Zusammenhang, Tac. dial.: insbes., einen Hiatus machen, oratio hiat, oratio hians, Quint. – B) insbes., v. leb. Wesen, den Mund-, den Rachen-, den Schnabel auftun od. aufsperren, 1) eig.: v. Menschen, Verg.: v. Tieren, Verg., Hor. u. Plin. – 2) übtr., den Mund aufsperren, a) vor Verlangen nach etwas gleichs. lechzen = schnappen, begierig trachten, domus hiare ac poscere aliquid videtur, Cic.: Verrem avaritiā hiante atque imminente fuisse, Cic.: corvus hians, vom Erbschleicher, Hor.: emptor hians, Hor.: hiantes in magna fortuna cupiditates, die bei hoher Lebensstellung gierigen Gelüste, Tac. – b) vor Staunen Mund und Nase aufsperren = über etwas staunen, stutzen, Verg. georg. 2, 508: vulgus ad magnitudinem praemiorum hiabat, die Leute staunten über die große Freigebigkeit, Tac. hist. 3, 55. – c) vor Langweile Maulaffen feil haben, gaffen, hians desidiā populus, Sil. 11, 35. – I) tr. mit geöffnetem Munde hervorbringen: A) = ausspeien, cruores ex ore, Val. Flacc. 6, 706. – B) ertönen lassen, fabulam, aus der Maske hervorschreien, Pers. 5, 3: carmen tacitā lyrā, hervorhauchen, Prop. 2, 31, 6.

    lateinisch-deutsches > hio

  • 4 hio

    hio, āvī, ātum, āre (vgl. griech. ε-χαν-ον, ahd. ginēn), klaffen, gähnen, I) intr. klaffen, sich auf-, sich auseinander tun, bersten, sich öffnen, aufgesperrt sein, offen sein, A) im allg.: 1) eig.: hiavit humus multa, vasta et profunda, Sall. fr.: cum terra aestibus hiat, Col.: nec flos ullus hiat pratis, Prop.: concha hians, Cic.: oculi hiantes, Plaut. u. Plin.: ipse (chamaeleon) hianti semper ore, Plin.: hianti ore captare aquam, Curt. – 2) übtr., v. der Rede, klaffen, lückenhaft zusammenhängen, hiantia loqui, Cic.: hians compositio, lückenhafter Zusammenhang, Tac. dial.: insbes., einen Hiatus machen, oratio hiat, oratio hians, Quint. – B) insbes., v. leb. Wesen, den Mund-, den Rachen-, den Schnabel auftun od. aufsperren, 1) eig.: v. Menschen, Verg.: v. Tieren, Verg., Hor. u. Plin. – 2) übtr., den Mund aufsperren, a) vor Verlangen nach etwas gleichs. lechzen = schnappen, begierig trachten, domus hiare ac poscere aliquid videtur, Cic.: Verrem avaritiā hiante atque imminente fuisse, Cic.: corvus hians, vom Erbschleicher, Hor.: emptor hians, Hor.: hiantes in magna fortuna cupiditates, die bei hoher Lebensstellung gierigen Gelüste, Tac. – b) vor Staunen Mund und Nase aufsperren = über etwas staunen, stutzen, Verg. georg. 2, 508: vulgus ad magnitudinem praemiorum hiabat, die Leute staunten über die große Freigebigkeit, Tac.
    ————
    hist. 3, 55. – c) vor Langweile Maulaffen feil haben, gaffen, hians desidiā populus, Sil. 11, 35. – I) tr. mit geöffnetem Munde hervorbringen: A) = ausspeien, cruores ex ore, Val. Flacc. 6, 706. – B) ertönen lassen, fabulam, aus der Maske hervorschreien, Pers. 5, 3: carmen tacitā lyrā, hervorhauchen, Prop. 2, 31, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hio

См. также в других словарях:

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»