-
1 hukać
глаг.• аукать• гикать• грохотать• кричать• улюлюкать* * *несов. 1. шуметь; гудеть;2. na kogo кричать, покрикивать на кого; 3. (w lesie) аукать; 4. (o sowach itp.) ухать+2. pokrzykiwać 3. pohukiwać
* * *несов.1) шуме́ть; гуде́ть2) na kogo крича́ть, покри́кивать на кого3) ( w lesie) ау́кать4) (o sowach itp.) у́хатьSyn:pokrzykiwać 2), pohukiwać 3)
См. также в других словарях:
hukać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, hukaćam, hukaća, hukaćają {{/stl 8}}– huknąć {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVa, hukaćnę, hukaćnie, hukaćnij, hukaćnął, hukaćnęli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} w odniesieniu do ptaków … Langenscheidt Polski wyjaśnień
hukać — ndk I, hukaćam, hukaćasz, hukaćają, hukaćał huknąć dk Va, hukaćnę, hukaćniesz, hukaćnął, hukaćnęła, hukaćnęli, hukaćnąwszy 1. «o niektórych ptakach i owadach: wydawać głuchy, przeciągły lub przerywany głos, dźwięk» Hukały sowy i puszczyki. 2.… … Słownik języka polskiego
hukanie — n I rzecz. od hukać … Słownik języka polskiego
huknąć — dk Va, huknąćnę, huknąćniesz, huknąćnął, huknąćnęła, huknąćnęli, huknąćnięty, huknąćnąwszy 1. forma dk czas. huczeć, hukać (p.) 2. pot. «uderzyć mocno; palnąć, trzasnąć» Huknąć pięścią w stół. Huknąć kogoś w głowę. huknąć się strona zwrotna czas … Słownik języka polskiego
huknąć — I {{/stl 13}}{{stl 23}}ZOB. {{/stl 23}}{{stl 33}}huczeć I {{/stl 33}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}huknąć II {{/stl 13}}{{stl 23}}ZOB. {{/stl 23}}{{stl 33}}hukać {{/stl 33}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}huknąć III… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
