Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

honum+er+skylt+að+gera+það

  • 1 skyldur

    [sg̊ʲɪld̥ʏr̬]
    I. a skyld, skylt [sg̊ʲɪl̥tʰ]
    2) обязательный; обязывающий; непременный
    3) затрагивающий, касающийся
    4) важный, неотложный

    eiga skylt erindi við e-n — иметь важное дело к кому-л.

    II. a skyld, skylt
    родственный, находящийся [состоящий] в родстве

    vera skyldur e-m — быть чьим-л. родственником, быть [находиться, состоять] в родстве с кем-л.

    Íslensk-Russian dictionary > skyldur

  • 2 greiði

    m.
    1) disentanglement, arrangement; gera greiða á málinu, to put the case right; skipaðist lítt til greiða með þeim, nothing was settled between them;
    2) entertainment, accomadation; gera e-m greiða, to give one entertainment.
    * * *
    a, m. [Ulf. garaideins = διαταγή, κανών, δόγμα], disentanglement, arrangement, ordering; mun hann ekki fýsa Önund at göra greiða á málinu, to put the case right, Eg. 366; þau tóku lítið af hans máli til greiða, Fms. viii. 17; skipaðisk lítt til greiða með þeim, nothing was settled between them, Bs. i. 752, Sturl. i. 239 C; ok er honum þótti ráð hennar mjök seinkask til greiða, there was no change for the better in her state, Bs. i. 158; fara at greiða, to go on well, N. G. L. i. 137; Þrándr segir at þat var skylt ok heimilt, at hann gerði þann greiða á fyrir konungs orð sem hann mátti, that he discharged it for the king’s sake as well as he could, Fms. iv. 344; bændr gerðu þar engan greiða á, vi. 333; Leifr spurði hverr greiði á mundi verða um silfr þat, L. asked if the money would be paid, Fær. 215.
    2. entertainment; vera má at þér þyki alkeypt, at þú vildir engan greiða göra oss, that thou wouldest give us no entertainment, Eb. 266; þar höfðu þeir greiða-dvöl, they baited there, waited for refreshment, Eg. 564, v. 1.; Þorkell fagnar þeim vel, ok býðr þeim greiða, Fbr. 97 new Ed.; þeir heilsuðu Þorgilsi, en bjóða honum engan greiða, Sturl. iii. 140; bað hann göra góðan greiða Gauti, Fb. i. 505, Róm. 210; Starkaðr fór inn ok kvaddi sér greiða, Bs. i. 544.

    Íslensk-ensk orðabók > greiði

  • 3 VERA

    * * *
    I)
    (er; var, várum or vórum; verit), v.
    1) to be, exist; þeir menn vóru, er, there were men who;
    2) to be, happen; þat var, at hón fór brott, so it was that she went away; en er váraði, var þar búskortr, there was scarcity in the household; hvat er henni, what is the matter with her! þat var einn dag, at, it happened one day that; kann (má) v., at, it is possible, it may be that;
    3) to last; meðan þingit væri, while the Thing lasted;
    4) láta e-n v., to leave one alone (lát mik v. ok ger mér ekki illt); bað hann láta v., begged him to leave it undone, not to do it;
    5) to dwell, stay; hann bað hana vera í búð sinni, he asked her to stay in his booth; hann var á Höskuldsstöðum um nótt, he passed a night at H.;
    6) with infin., hlymr var at heyra, a clattering was to be heard; þar var at sjá, there was to be seen; v. at gera e-t, to be doing a thing; kvað hann v. at telja silfr, said he was counting the money; denoting necessity, a thing about to happen, or to be done; nú er þeim út at ganga öllum, er leyft er, now all those must go out to whom leave is given; er nú eigi Kára at varast, now there is no need to beware of K.; nú er þar til máls at taka, at, now it is to be told that; nú er at segja frá Skamkatli, now we must tell of S.;
    7) with a predicate (noun, a., or adv.); v. konungr, Jarl, biskup, to be king, earl, bishop; v. glaðr, sæll, hryggr, ungr, gamall, to be glad, happy, sad, young, old; v. vel, illa til e-s, to be well, ill-disposed towards one; þat er illa, it is sad; vera spakliga í heraði, to behave gently; orð kvað þá Vingi þats án veri, words which he had better not have said;
    8) impers., e-m er varmt, heitt, kalt, one is warm, cold;
    9) with past participles in passive sense; v. kallaðr, sagðr, tekinn, to be called, said, taken;
    10) with preps., v. af e-u, to be off, out of (v. af klæðum); v. at e-u, to be busy at; verkmenn váru at arningu, they were ploughing; to be present (þar varstu at); ek var at ok vafk, I was about weaving; þeir höfðu verit at þrjú sumur, they had been busy at it for three summers; v. eptir, to be left, remain (A. kvazt vilja v. eptir ok hvílast); v. fyrir, to lead ( see fyrir); v. til, to exist; v. um, undir, see um, undir.
    f.
    1) stay, sojourn; ef hann á sér í vá veru, if he has a corner to stay in;
    2) comfort (slíkt er válaðs v.).
    * * *
    older form vesa, the verb substantive; pres. em, ert, er, pl. erum, eruð, eru: pret. var, vart (mod. varst), var, pl. váru or vóru; a obsolete óru occurs, Sæm. (once), Orkn. 426. l. 11, Nj. 81, Thom. 28, 90, 102, 116, 150, 196, Ísl. ii. 482: pres. subj. sé, sér (Vþm. 4, 7), sé; the older form is sjá, en ek sjá, Clem. 138. l. 14; at ek sjá, … ok sé mér eigi reiðr, 145, Fms. viii. 299, x. 384, xi. 124, Eg. 127; for the forms sják, sjákk, see below: the mod. forms are sé, sért, sér (eg sé, þú sért; s ert and ert make a rhyme in Pass. 34. 5): imperat. ver, vertú; see Gramm. p. xxiii: there also occurs a subj. pres. verir, veri, Sdm. 22, Ls. 54; þatz án veri, Am. 36; skósmiðr þú verir, Hm. 126, but rarely.
    A. CHANGES AND FORMS.—Vera is an anomalous verb, which has undergone several changes:
    I. by changing s to r; of the older form there occur, the infin. vesa, pres. es, pret. vas, vast (vastu), vas; pres. subj. vesi; imperat. ves, MS. 623. 25. l. 14, 645. 6l. l. 33, 677. 40. l. 38; vestu, 623. 25, Post. (Unger) 129. l. 27, 229. l. 12; vesum, Hom. (Arna-Magn. 237) p. 214. l. 8; pres. indic. 2nd pers. est, Glúm. 372; 3rd pers. es: but no traces remain of the older form in pret. plur. indic. and subj. (váru væri, never vásu væsi). Rhymes in poets and the spelling of the oldest extant poems shew that the s form alone existed in Icel. down to about the end of the 12th century, the time of Snorri Sturluson, when the modern forms crept in probably from Norway, for there the change seems to have taken place a century or so earlier; the old Norse vellums (written in Norway or by Norsemen) are distinguished from the Icel. by their constant use of the r: the phrase ‘at upp vesandi sólu’, in N. G. L. i. 4, being the only instance of the s form in all the Norse vellums. The earliest instances extant of a rhyme to the r form are, the Ht. of Rögnvald, earl of the Orkneys; he was a native of Norway, born about A. D. 1100, and the poem was composed about A. D. 1145; another instance is ‘vara, fara’ in Fms. vii. 185, in a poem about A. D. 1140, written by an Icelander who had lived in Norway the greater part of his life, the rhyme is therefore a Norwegianism. The first instance in an Icel. poem is in the Ht. of Snorri, A. D. 1222. Instances from poets, Hallfred, Sighvat, Arnórr, and coeval poets; vesa, vísi; sás með Sygna ræsi; þági vas sem þessum; vask til Róms í háska; vastu, kosta; vas fyrir Mikkjals- messu; nú es um verk þau er vísi; bráskat þat dægr háski: from A. D. 1100–1150, Geisli, Pd., etc., svás, ræsir; esat, risnu; vasa, tysvar; vestu. freistni; vestu, traustla: on the other hand, in the poem of earl Rögvald, vera, skera; gera, vera; var, skar (twice): from later Icel. poems it is sufficient to note, erðu, fyrðum; ertú, h jarta; verðú, f orðast, Leiðarv. etc. This may sometimes serve as a test, e. g. var ek nær viðr-eign þ eirra, Grett., and skap-kers saman vera, Gísl., are impossible in the mouth of poets of the early Saga time; the verses of both these Sagas are a later composition.
    2. as to the spelling of the MSS.,—the oldest (the Arna-Magn. 677, the Eluc. 674, the Íb. etc.) use the s throughout: vellums of the next period, about A. D. 1200 (e. g. Arna-Magn. 623 and 645), use the later form sparingly, even the second hand in the Reykholts máldagi gives ‘es,’ not ‘er.’ Again, in the vellums of the middle of the 13th century, such as the Cod. Reg. of the Sæm., the Grág., and the Mork., the mod. spelling has entirely got the better of the old, and an ‘es’ only creeps in, as if unawares, from an older copy. Of the poetical literature, the Pd. alone has been preserved in a copy old enough to retain the s; all the rest have the modernised spelling, even in the rhymed syllables quoted above; such too is the case with the Cod. Reg. of the Sæm. Edda; but had that vellum been but fifty or sixty years older, the forms vesa, es, vas, etc. would now be the established spelling in Editions of these poems.
    3. on Danish and Swedish Runic stones, the 3rd pers. pret. sing. is a word of frequent occurrence; the best Danish monuments have vas, e. g. ias vas farinn vestr, Thorsen 93 and 101 (on a stone of the reign of Sweyn, died A. D. 1014). In Sweden the great majority present the later form: the so-called Ingvar stones are chronologically certain, being of the middle of the 11th century (Ingvar died A. D. 1039); there we read, ‘vas’ (twice), ‘varinn’ (once), ‘var’ (thrice, being twice spelt with ᛦ, once with ᚱ): this shews that about this time in Sweden the later or more modern form had begun to be used, but that the old was still remembered.
    II. suffixed personal pronoun or suffixed negation; em’k (tautologically ek em’k = I-am-I), emk, Ad. 1, Vþm. 8, Fms. xi. 91; ek emk, Mork. 89. l. 13, 104. l. 23, Clem. 136. l. 20, 138. l. 13; vask, I was, 133. l. 25, Mork. 89. l. 16; vark, Post. 225, v. l. 15; ek vark, Ls. 35; vestu, be thou, Clem. 129. l. 27; es þú, art thou, l. 30, 130. l. 11; sjá’k ( may I be), ek sják, Mork. 134; at sják, 189. l. 29; ek sják, Hbl. 9, Hkv. 1. 20; at ek gjarn sják, Stor.; with double kk, þó at ek sjákk, Mork. 89.
    2. a medial form, erumk, erumz, or apocopated erum, Stor. 1, Ad. 16, Hkv. 1. 25, Korm. ch. 5. 2, Ls. 35, Bragi (see senna); leið erum-k fjöll, Edda (in a verse); várumk, were to me, Am. 78.
    3. suff. neg. eru-mk-a, it is not to me, Stor. 17, Eg. (in a verse); emkat-ek, am I not I, i. e. I am not, Hbl. 34, Skm. 18, Ó. H. 192 (in a verse): er-at, es-at, or er-a, es-a, is not, passim; eru-ð, are not, Skv. 1. 42; ert-attu, thou art not, Vtkv.; vart-attu, thou wast not, Gs., Eg. (in a verse); veri-a, be not, Mork. 37. l. 8.
    4. sá’s = sá es, that is, Hallfred (Fs. 95); svá’s = svá es, so is, Fms. vii. (in a verse).
    III. the plur. eru when suffixed to words ending in r drops the initial e, and is suffixed; this spelling, which agrees with mod. Icel. pronunciation, was afterwards disused; þeir-ro, they are, Gm. 34; margir-ro, many are, Hkv. 2. 11; Æsir-ro, the Ases are, Vsp. 49; skildir-ro, shields are, 44; torogætir-ro, rare are, Korm. (in a verse); hverjar-ro, which are, Vþm. 48; langir-ro, long are, Gg.; tveir-ro, þrír-ro, fjórir-ro, two, three, four are, Edda 108; báðir-ro, both are, Mork. 169; hér-ro, here are, 234; þér-ro, ye are, MS. 686 B. 1; hryggvir-ro, id.; hver-ro, who are, Mork. 96; úvar-ro, wroth are, Gm. 53; værrom, vérrom, we are, Edda i. 526, Fms. x. 421; hverrtu [cp. North. E. wh’art’ou, lad] (hverrtú karl, who art thou, carle?), Frissb. 256. l. 8; ir-rot, ye are, Ó. H. 151.
    IV. the pres. 1st pers. em [Engl. am] has changed into er (eg er, þú ert, hann er), making the 1st and 3rd pers. uniform; this new form appears in vellums about the end of the 13th century, but the word being usually abbreviated (ē = em, eͬ = er), it is often hard to distinguish. In the Icel. N. T. and in hymns the old ‘em’ still remains in solemn language, em eg, Matth. xxvii. 24; eigi em eg, John xviii. 17; eg em hann, 5, 8, xi. 25, xv. 1, 5, Matth. xiv. 27; em eg eigi postuli, em eg eigi frjáls, 1 Cor. ix. 1; em eg orðinn, 20, 22, and passim.
    B. USAGE.—To be:
    I. to be, exist; þær sakir skal fyrst dæma, ef þær eru, if such there are, Grág. (Kb.) i. 73; eigi vóru hans jafningjar, Eg. 1; Rachel grét sonu sína, … þvi at þeir eru eigi, Hom. 49; þeir menn vóru, er þess gátu, there were men who, Nj. 90.
    2. to be, happen; þat var, at hón for brott, Nj. 51; él eitt mun vera, 198; þess sem vera vill, that which is to be, 186; ok er (is) Vagn þá fimtán vetra gamall, er þetta er, when this came to pass, Fms. xi. 97; at þessi orrosta hafi verit á öðrum degi viku, iii. 11; í þann tið var úfriðr Kristnum mönnum, Ver. 43; hvat er henni, what is the matter with her? Fms. ii. 290; hvat er þér, Atli? er þér hryggt í hug, Gkv. 3.
    3. to last; meðan þingit væri, Nj. 12; hirðit eigi at óttask píslir þeirra—þvíat stund eina eru, 623. 32; meðan líf hans var, Bret. 100; þykkir eigi vera mega svá búit, Fms. xi. 62: to remain, leave alone, láttu það vera, let that be, Flóv.
    4. to be, dwell, stay, sojourn; vask til Róms, I was at Rome, Sighvat; hann bað hana vera í búð sinni, Nj. 12; Gunnarr var á Höskuld-stöðum um nótt, passed a night there, 34, N. G. L. i. 347: so the phrase, biðja að lofa sér að vera, to ask for night-quarters, of a stranger or traveller; lofa honum að vera, to take a stranger in; honum var boðit at vera, Vápn. 23; hefi ek hér verit síðan, Nj. 45; Hallkell var þar með Otkatli, 73; þeir vildu eigi vesa hér við heiðna menn, Íb. 4; vera samvistum við e-n, Grág. ii. 80; vera við e-t, to be present at, Hom. 129: vera at, to be present; vark at þar, Glúm.: vera brottu, to be away, absent, Nj. 113; meðan ek em í brautu, 52: sagðisk eigi vita hvar þau væri, were to be found, Dipl. ii. 20; hvar ertu? slá ein var um þvert skipit, Nj. 44; hygg ek at þar hafi verit Bolli, Ld. 274; er þér hér nú minja-griprinn, Nj. 203: as with the notion of ‘towards’ a place, an irregular construction, vartú á land upp, Fas. ii. 174; meðan þeir vóru til Danmerkr, Fms. x. 104; Ribbungar höfðu ekki verit út í landit, ix. 359; verit eigi til orrostu, vii. 263, v. l.; vera á fund hans, Eg. 26.
    5. with prepp.; vera at, to be busy at (see ‘at’ A. II, p. 26, col. 2): vera fyrir, to lead (see fyrir): vera til, to exist (see til IV); eiga fjölskyldi, vandræði, um at vera, to be in straits (see um C. VII); e-m er mikit, lítið, ekki um e-t (see um C. I. 3); vera við (see við B. VIII).
    II. with a predicate:
    1. with a noun, to be so and so; vera bróðir, systir, faðir, sonr, dóttir … e-s, vera konungr, jarl, biskup …, passim; hvers son ertú?—Ek emk Kattarson, Mork. 104; ek skal þer Mörðr vera, Nj. 15: followed by a gen. ellípt., er þat ekki karla, that is not men’s (affair), 75; er þat ekki margra, ‘that is not for many,’ few are equal to that (cp. Lat. ‘non cuivis homini,’ etc.), 48.
    2. with adjectives, to be so and so, of a state or condition; vera kunnigr, Fms. x. 370; vera glaðr, sæll, hryggr, dauðr, lifandi, … ungr, gamall, to be glad …, young, old, passim; þó at ek sjákk ótignari, Mork. 89; nema ek dauðr sják, Hbl. 9; þótt ek sják einn, Mork. 134; vera kominn, to be come: so too with adverbs, vera vel, ílla … til e-s, er við e-n, to be, behave well, ill … to one, passim; or also, þat er ílla, it is sad, Nj. 70, 71; ílla er þá, fyrr væri ílla, 75, 260; drengr góðr, þar sem vel skyldi vera, when it was to be, i. e. when she wished, 147; vera spakliga í heraði, to behave gently, Sturl. iii. 143; at þú frændr þína vammalaust verir, to behave blamelessly, Sdm. 22; orð kvað hann þats án veri, words which he had better not have said, Am. 36.
    3. impers., e-t er skylt, it is incumbent, Grág.; e-m er varmt, heitt, kalt, one is warm, cold, Nj. 95; er auðit, q. v.
    4. with participles, in a passive sense; vera kallaðr, vera sagðr, tekinn, elskaðr, etc., to be called, said, taken, loved.
    5. with infin.; hlymr var at heyra, was to hear, i. e. to be heard, Am.; þar var at sjá, there was to be seen, passim.
    6. ellipt., dropping a noun or the like, denoting futurity, necessity, a thing at hand, about to happen, or to be done; ok er hér at þiggja, Hrafn, þann greiða sem þú vill, and it is now for thee, Rafn, to partake of what food thou wilt, Ísl. ii. 262; nú er þeim út at ganga öllum, er leyft er, now it is for them to go out, Nj. 200; nú er at verja sik, 83; er nú eigi Kára at varask, now there is no need to beware of K., 259; nú er at segja frá, now is to be told, 75, 259; er nú ekki fyrr frá at segja en þeir koma …, 21; er ekki um hans ferðir at tala fyrr en …, 215.
    III. irregular usages:
    1. ellipse of the infin. vera; ek skal þér Hrútr, I will [be] Hrútr to thee, Nj. 15; Gunnarr segir sér þat alvöru, G. says it [ is to be] his earnestness, 49; vil ek þá lauss máls þessa, 76; bað hann alla metta at miðri nótt, he begged all eating [ to be over] at midnight, Fms. ix. 353; þá þótti hverjum gott þar sem sat, Nj. 50; at skamt skyli okkar í meðal, 114; mun þín skömm lengi uppi, mun hans vörn uppi meðan landit er bygt, 116, 117: or also ‘var,’ ‘er’ may be understood, hann hafði hjálm á höfði, og gyrðr sverði, 70; sá ek glöggt hvat títt var,—barn at aldri, en vegit slíka hetju, a bairn in age, and to have slain such a champion! Glúm. 382: the dropping of the infin. vera is esp. freq. after the reflex. forms kveðsk, segjask, látask, þykkjask, virðask, sýnask when followed by a part. pret. or by an adjective, as also after the verbs munu, skulu,—thus, hann sagðisk kominn, he said he was come; hann lezt búinn, he made as if he was ready; hann þóttisk staddr, he thought that he was …; skal þat á þínu umdæmi, Fms. xi. 89; þess eins er mér þykkir betr, … til hvers þykkjast þessir menn færir, Hrafn. 17; mun þat harðla lítið, 21; at fátt muni manna á fótum, 20; þú virðisk okkr vaskr maðr, 23; þessi hestr sýnisk mér eigi betri en aðrir, id.
    2. an irregularity, occurring now and then, is the use of the sing. ‘er’ for plur. eru; mannföll þessi er sögð, Gullþ. 71; nú er fram komin sóknar-gögn, Nj. 242.
    IV. recipr., erusk, vórusk; viðr-gefendr ok endr-gefendr erosk lengst vinir, Hm. 40; þeir er í nánd erusk, those who are neighbours, 655 xxi. 3; þótt þau sésk eigi hjóna, though they be not man and wife, K. Þ. K. 158; ok városk góðir vinir, were good friends, Fms. xi. 39, 89; ok várusk þeir fóstbræðr, 55.
    V. as to the poët. medial form, erumk, várumk (see ek C), the following instances are from the poems of Egil: grimmt várumk hlið, the breach was cruel to me, Stor.; erumk-a leitt, it is not to me, Eg. (in a verse); erumka þokkt þjóða sinni, see sinni II; mærðar-efni erumk auð-skæf, Ad.; mjök erum(k) tregt tungu at hræra, it is hard for me to move the tongue, Stor. 1; (hence one might correct the end verse of that poem into nú ‘erumk’ torvelt, for the modernised nú ‘er mér’ torvelt); blautr erumk bergi-fótar borr, Eg. (at the end); to which add, þat erumk sennt, it is told us, Bragi; lyst várumk þess, I had a longing to, Am. 74; ván erumk, ‘a hope is to me,’ I hope, Fagrsk. 122; the phrase, títt erumk, ‘tis ready to me, Eb. (in a verse).
    VI. part., allir menn verandi ok eptir komandi, Dipl. i. 3; æ-verandi, everlasting, Hom. 107; hjá-verandi, being present, Vm. 47; nær-verandis, present; engi nær-verandis maðr, öllum lýð nær-verandis, Th. 77; klerkar ok nær-verandi leikmenn, Mar.; at upp-vesandi sólu, at sunrise, N. G. L. i. 4; verandi eigi úminnigr, being not unmindful, Fms. v. 230.

    Íslensk-ensk orðabók > VERA

  • 4 vera

    [vε:ra]
    I. f veru, verur
    1) пребывание, нахождение
    4) небольшое количество чего-л.
    II. vi er, var, vorum, verið
    1) быть, существовать

    það kann að vera, það getur vel verið — возможно

    2) быть, находиться, пребывать; бывать

    vera um nótt e-s staðar — ночевать где-л.

    biðja um að lofa sér að vera — просить кого-л. о ночлеге

    3) быть, случаться, происходить
    4) быть ( глагол-связка); являться, представлять собой

    mér er heitt — (imp) мне жарко

    mér er ljúft að gera það — (imp) мне приятно сделать это

    það er ekki til neins — это ни к чему, это бесполезно

    honum er vel til þín (imp), hann er vel til þín — он любит тебя

    5) с pp глаголов движения служит для образования сложных глагольных времён:
    6) с pp переходных глаголов служит для образования страдат. залога:

    það er sagt, að… — говорят, что…

    7) с частицей að и inf служит для выражения долженствования или возможности (ср. тж. 8):
    8) с частицей að и inf служит для выражения незавершённого действия, протекающего в определённый момент (ср. тж. 7):

    hvað ertu að gera? — Ég er að lesa — что ты (сейчас) делаешь? — Я читаю

    hann er alltaf að hnerra — он всегда [вечно] чихает

    látum svo vera — пусть, пускай

    láta sem ekkert [ekki] sé — вести себя как ни в чём не бывало, не обращать внимания

    það varð [hlaut] að vera — я так и думал, так оно и должно было быть

    á, var svo! — что я говорил!

    það verður svo að vera — а) это должно быть так; б) тут ничего не поделаешь, с этим надо примириться

    það er af og frá — это совершенно немыслимо; это вовсе не так

    er á meðan erпосл. пользуйся, пока есть возможность

    Íslensk-Russian dictionary > vera

  • 5 DYLJA

    * * *
    (dyl; dulda; duldr, duliðr, dulinn), v.
    dylja e-n e-s (eigi skalt þú þat gera at dylja þik sjálfan sanninda);
    dylja e-s, to conceal, deny, disavow, Þórir dylr þess ekki, Thor does not deny it;
    Eysteinn duldi þeirra orða fyrir sik, E. professed that he had never said any stuch thing;
    allir duldu, at né eitt vissi til Hrapps, all pretended ignorance about Hrapp;
    vera, ganga, duldr (duliðr, dulinn) e-s, to be unaware of, to be kept in ignorance of (hefir hon verit alls þessa duld; veit engi ætt mína ok ganga þess allir duldir);
    dulið (dulin) ertu, Hyndla, H., thou art mistaken (deceived);
    duliðr (dulinn) at e-m, mistaken about one;
    2) refl., dyljast, to conceal (hide) oneself;
    at þat sé flugumenn ok vili dyljast (disguise themselves) undir munka búnaði;
    dyljast í e-u, to conceal a thing from oneself, be ignorant of = ganga duldr e-s (Eiríkr konungr þarf nú ekki at dylja í því, at);
    dyljast við e-t, to refuse to acknowledge, to ignore;
    trúit þessu eigi, meðan þér megit dyljast, as long as you can ignore it, till you get full evidence;
    en Sveinn duldist við þat, but S. shrank from believing it.
    * * *
    pret. duldi and dulði, part. duldr, duliðr, Fms. ii. 97; dulinn, Fb. i. 11 (Hdl. 7), Fs. 97 (MS. Arna-Magn. no. 132); [Swed. dölja; Dan. dölge]
    I. to conceal, hide, with acc. of the person, gen. of the thing concealed; d. e-s, to disavow, deny, dissemble; ætla ek því alla (þá varla ?) kunna at dylja þessa ráða, they can hardly deny it, Eg. 49; Þórir dylr þess ekki, 173; Eysteinn duldi ok þeirra orða fyrir sik, E. said he had never said such a thing, Fms. ix. 329; þó duldu þeir ekki illvirkja sinna, they denied not their guilt, confessed it, Sks. 583: with following subj., en allir duldu at né eitt vissi til Hrapps, all dissembled, Nj. 133; en ef umboðsmaðr dylr ( disavows), at hann hafi við umboði tekið, Gþl. 375.
    II. reflex. to conceal, hide oneself; ok kendi brátt … þó at hann dyldisk, Fms. ii. 173; ok fékk hann svá dulzk fyrir honum, at eigi vissi jarl …, he hid himself ( his thoughts) so well, that …, viii. 16; at þat sé flugumenn, ok vili dyljask ( disguise themselves) undir múnka búnaði, vi. 188.
    2. metaph., d. við e-t, to conceal for oneself; þurfu vér eigi at dyljask við, at …, Fms. v. 1; megu þeir þá eigi við dyljask, at ek hefi drepit hann, Grett. 155 A; en Sveinn duldisk við þat, S. shrank from believing it, Orkn. 298; ekki dyljumk ek við (I don’t disavow) skuldleika okkra, Ld. 40; en ef goði dylsk við ( disavows) þingfesti þess manns, Grág. i. 23; trúit þessu eigi meðan þér megit við dyljask, believe it not as long as you can disavow it, i. e. till you get full evidence, Fms. ix. 477: dyljask í e-u; Eiríkr konungr þarf nú ekki at d. í því, at …, king E. cannot conceal it for himself, that …, Eg. 424, Þiðr. 118, 191, 196.
    III. part. pass., the phrase, vera (ganga) duliðr (duldr, dulinn) e-s, or vera d. at e-u, to be unaware, to be kept in ignorance of a thing; hefir hon verið alls þessa duld, Vígl. 33; en at þú gangir lengr duliðr þess er skylt er at vita, than that thou shouldest be longer ignorant of things which all people ought to know, Edda 13; veit engi ætt mína, ok ganga þess allir duldir, Fms. viii. 21; dulin ertú Hyndla, H., thou art mistaken, Hdl. 7; ok ertú of mjök dulinn at honum, herra, thou, my lord, art too much mistaken about him, i. e. trustest him too well, Fs. 97, cp. Fms. ii. 57: the phrase, e-t fer, gengr, dult, is hidden, kept secret.

    Íslensk-ensk orðabók > DYLJA

  • 6 heimill

    a., e-m er e-t heimilt, one has a right to, is free to have a thing; heimill er maðr þeim, er hafa þurfu, the food is free to those who need it; kvað honum heimilan sinn styrk, his help should be at his disposal; segir, at þat var skylt ok heimilt, due and just; eiga heimilt (at gera e-t), eiga e-t heimilt, to have a right (to do a thing), to have at one’s disposal; láta e-m e-t heimilt, to give one a right to, to place at one’s disposal (lét Þ. honum heimilan hest sinn).
    * * *
    vide heimoll.

    Íslensk-ensk orðabók > heimill

  • 7 eiga

    [εi:qa]
    I f eigu, eigur
    владение, собственность
    II v á (pl eigum), átti, áttum, átt
    1. vt
    1) иметь, обладать, владеть

    eiga heima — жить, проживать

    eiga börn — а) иметь детей; б) рожать детей

    eiga rétt á e-u — иметь право на что-л.

    eiga kost á e-u — иметь возможность сделать что-л.

    eiga vald á e-u — иметь что-л. в своём распоряжении

    eiga von á e-u — ожидать чего-л., надеяться на что-л.

    hann á að hafa sagt það — говорят, что он сказал это

    3)
    4)

    eiga e-ð skilið — заслуживать чего-л.

    eiga skylt við e-n — быть в родстве с кем-л.

    eiga tal við e-n — говорить с кем-л.

    2.
    vi:

    eiga bágt [gótt] — жить плохо [хорошо]

    eiga fullt í fángi með e-ð — быть по горло занятым чем-л., с трудом справляться с чем-л.

    eiga hvorki í sig né á — не иметь достаточно ни еды, ни одежды

    3.

    láta e-ð eiga sig — оставлять что-л. (без изменений), не вмешиваться во что-л.

    жениться, вступать в брак

    eiga hlut í [að] e-u — а) принимать участие в чём-л.; б) быть заинтересованным в чём-л.

    Íslensk-Russian dictionary > eiga

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»