homo+summā+gratiā

1) привлекательность, приятность, прелесть (in vultu Q; sermonis Attici Q; villae PJ); изящество (formae O; plenus jucunditatis et gratiae, sc. Horatius Q)

2) благосклонность, милость

3) снисхождение, прощение

4) влияние, авторитет, вес ( alicujus apud aliquem C)

5) дружественная связь, взаимное согласие, дружба (esse in gratiā cum aliquō C; aliquem in gratiam recipere Cs)

6) благодарность

7) милость, благодать (g. gratis data Aug; g. caelestis Eccl)

grātĭa, ae, f. [gratus; lit., favor, both that in which one stands with others and that which one shows to others].

(Acc. to gratus, I.) Favor which one finds with others, esteem, regard, liking, love, friendship (syn. favor):

pluris pauciorum gratiam faciunt pars hominum quam id quod prosint pluribus,

Plaut. Trin. 1, 1, 12:

perspicio nihili meam vos facere gratiam,

id. Curc. 1, 2, 68:

ut majores ejus (Plancii) summum in praefectura florentissima gradum tenuerint et dignitatis et gratiae,

Cic. Planc. 13, 32; cf.:

Sex. Roscius gratia atque hospitiis florens hominum nobilissimorum,

id. Rosc. Am. 6, 15:

deinde si maxime talis est deus, ut nulla gratia, nulla hominum caritate teneatur, etc.,

id. N. D. 1, 44, 124:

neque quo Cn. Pompeii gratiam mihi per hanc causam conciliari putem,

id. de Imp. Pomp. 24, 70; cf.:

aliquem restituere in gratiam,

id. Prov. Cons. 9, 23:

aliquem restituere in ejus veterem gratiam,

id. Att. 1, 3, 3:

in gratiam reducere,

id. Rab. Post. 8, 19; cf.

also: cum aliquo in gratiam redire,

to reconcile one's self with one, id. Att. 1, 14, 7; Nep. Alcib. 5, 1; id. Thras. 3 fin.; id. Dat. 8, 5 al.:

alicujus gratiam sequi,

Caes. B. C. 1, 1, 3; cf.:

si suam gratiam Romani velint, posse eis utiles esse amicos,

id. B. G. 4, 7, 4:

ab aliquo inire gratiam,

Cic. Verr. 2, 2, 46, § 113:

a bonis omnibus summam inire gratiam,

id. Att. 7, 9, 3:

magnam inire gratiam,

id. Fin. 4, 12, 31:

quantam eo facto ad plebem inierat gratiam,

Liv. 33, 46, 7:

apud regem gratiam initam volebant,

id. 36, 5, 3:

at te apud eum, dii boni, quanta in gratia posui!

Cic. Att. 6, 6, 4; cf. id. ib. 5, 11, 6; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6 fin.;

with a different construction: apud Lentulum ponam te in gratiam (Ern. conj. in gratia),

Cic. Att. 5, 3, 3:

cum aliquo in laude et in gratia esse,

id. Verr. 1, 17, 51; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2:

inter vos sic haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala,

Ter. Phorm. 4, 3, 17 Ruhnk.:

plerique (in divortio) cum bona gratia discedunt,

Dig. 24, 1, 32, § 10;

without bona: cum istuc quod postulo impetro cum gratia,

with a good grace, Ter. And. 2, 5, 11:

omnia quae potui in hac summa tua gratia ac potentia a te impetrare,

credit, influence, Cic. Fam. 13, 29, 5; cf.:

Iccius Remus, summa nobilitate et gratia inter suos,

Caes. B. G. 2, 6, 4; 1, 43, 8:

gratiā plurimum posse,

id. ib. 1, 9, 3; 1, 20, 2; cf.:

quantum gratia, auctoritate, pecunia valent,

id. ib. 7, 63, 1:

gratiā valere,

id. B. C. 2, 44, 1:

inproba quamvis Gratia fallaci praetoris vicerit urna,

Juv. 13, 4:

quem triumphum magis gratiae quam rerum gestarum magnitudini datum constabat,

Liv. 40, 59, 1.—In plur.:

L. Murenae provincia multas bonas gratias cum optima existimatione attulit,

tokens of favor, Cic. Mur. 20, 42:

cum haec res plurimas gratias, firmissimas amicitias pariat,

id. ib. 11, 24:

non hominum potentium studio, non excellentibus gratiis paucorum, sed universi populi Romani judicio consulem factum,

id. Agr. 2, 3, 7.—

Transf., objectively, like the Gr. charis, agreeableness, pleasantness, charm, beauty, loveliness, grace (only poet. and in post-Aug. prose;

esp. freq. in Quint.): gratia formae,

Ov. M. 7, 44; Suet. Tit. 3:

corporis,

id. Vit. 3; id. Vit. Ter. 1; Plin. 28, 19, 79, § 260:

quid ille gratiae in vultu ostenderit,

Quint. 6 prooem. § 7; cf. id. 6, 3, 26:

unica nec desit jocundis gratia verbis,

charm, Prop. 1, 2, 29; cf.: neque abest facundis gratia dictis, Ov. M. 13, 127:

plenus est jucunditatis et gratiae (Horatius),

Quint. 10, 1, 96:

sermonis Attici,

id. ib. 65;

12, 10, 35: dicendi,

id. 9, 3, 74:

brevitatis novitatisque,

id. ib. 58:

omnis bene scriptorum,

id. 11, 2, 46 et saep.; Cels. 4, 29 med.:

uvis et vinis gratiam affert fumus fabrilis,

Plin. 14, 1, 3, § 16; id. 17, 9, 6, § 53. —Hence,

As a nom. propr.: Grātiae, ārum, f., a transl. of the Gr. Charites, the goddesses of favor, loveliness, grace, etc., the three Graces, Aglaia, Euphrosyne, and Thalia, daughters of Jupiter and Eurynome, Sen. Ben. 1, 3, 3; Serv. Verg. A. 1, 720; Hor. C. 1, 4, 6; 1, 30, 6; 3, 19, 16; 3, 21, 22; Quint. 10, 1, 82.—In sing.: Grātia, ae, collect., Ov. M. 6, 429.

Favor which one shows to another, mark of favor, kindness, courtesy, service, obligation.

In gen. (rare): ita mihi Telamonis patris, avi Aeaci et proavi Jovis grata est gratia, Enn. ap. Non. 85, 23 (Trag. v. 367 Vahl.):

ergo ab eo petito gratiam istam,

Plaut. Capt. 3, 5, 63; cf.:

gratiam a patre si petimus, spero ab eo impetrassere,

id. Stich. 1, 2, 23:

petivit in beneficii loco et gratiae, ut, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189; cf.:

quod beneficii gratiaeque causa concessit,

id. ib. 2, 3, 48 fin.:

hanc gratiam ut sibi des,

Ter. Hec. 3, 3, 30:

juris jurandi volo gratiam facias,

excuse, release, Plaut. Rud. 5, 3, 59; cf.:

alicui delicti gratiam facere,

to grant pardon, forgive, Sall. J. 104 fin. Kritz.:

qui mihi atque animo meo nullius umquam delicti gratiam fecissem,

id. Cat. 52, 8; cf.

also: quibus senatus belli Lepidani gratiam fecerat,

id. Fragm. 3, 34 Gerl.:

alii ipsi professi se pugnaturos in gratiam ducis,

to please, for the sake of, Liv. 28, 21, 4; cf.:

deletam urbem cernimus eorum, quorum in gratiam Saguntum deleverat Hannibal,

id. 28, 39, 12 Drak.:

in gratiam alicujus,

id. 35, 2, 6; 39, 26, 12; Vell. 2, 41, 2; Suet. Tib. 49 al.; cf.

also: data visceratio in praeteritam judicii gratiam,

for the favor shown him on the trial, Liv. 8, 22, 4:

nil ibi majorum respectus, gratia nulla umbrarum,

Juv. 8, 64.—

In partic., a mark of favor shown for a service rendered, thanks (by word or deed), thankfulness, gratitude; acknowledgment, return, requital (the form with agere of returning thanks is the plur., but with habere, referre, debere, nearly always in sing.; but when thanks are due to or rendered by more than one person, the form gratias referre, etc., may be used; v. infra., and cf. Krebs. Antibarb. p. 505):

quae (gratia) in memoria et remuneratione officiorum et honoris et amicitiarum observantiam teneat,

Cic. Inv. 2, 22, 66; cf.:

gratia est, in qua amicitiarum et officiorum alterius memoria et remunerandi voluntas continetur,

id. ib. 2, 53, 161:

immortales ago tibi gratias agamque dum vivam: nam relaturum me affirmare non possum,

id. Fam. 10, 11, 1; cf.:

renuntiate, gratias regi me agere: referre gratiam aliam nunc non posse, quam ut suadeam, ne, etc.,

Liv. 37, 37, 8 (v. ago):

dīs gratias agere... si referre studeant gratias,

Plaut. Am. 1, 1, 26 sq.:

L. Lucceius meus, homo omnium gratissimus, mirificas tibi apud me gratias egit, cum diceret, etc.,

Cic. Fam. 13, 42, 1:

eique amplissimis verbis per senatus consultum gratias egimus,

id. Phil. 1, 1, 3:

Lentulo nostro egi per litteras tuo nomine gratias diligenter,

id. Fam. 1, 10:

justissimas gratias agere,

id. Leg. 2, 3, 6:

quamquam gratiarum actionem a te non desiderabam, etc.,

id. Fam. 10, 19, 1:

nunc tecum sic agam, tulisse ut potius injuriam, quam retulisse gratiam videar,

to have made a return, requital, recompense, id. Sull. 16, 47 fin.:

magno meo beneficio affecti cumulatissime mihi gratiam retulerunt,

id. Fam. 13, 4, 1:

praeclaram vero populo Romano refers gratiam,

id. Cat. 1, 11, 28:

ut pro tantis eorum in rem publicam meritis honores eis habeantur gratiaeque referantur,

id. Phil. 3, 15, 39; cf. id. ib. 3, 10, 25:

me omnibus, si minus referenda gratia satisfacere potuerim, at praedicanda et habenda certe satis esse facturum,

if I cannot requite... I can extol, id. Balb. 1, 2; cf.: nimirum inops ille, si bonus est vir, etiam si referre gratiam non potest, habere certe potest. Commode autem quicumque dixit, pecuniam qui habeat, non reddidisse; qui reddiderit, non habere: gratiam autem et qui retulerit, habere et qui habeat retulisse, id. Off. 2, 20, 69; id. Planc. 28, 68; cf. id. ib. 42, 101; id. Fam. 5, 11, 1:

gratias habere,

Liv. 24, 37, 7:

alicui summas gratias habere,

Plaut. Trin. 3, 2, 33:

alicui maximas infinitasque agere atque habere gratias, quod, etc.,

Vitr. 6 praef. 4:

merito vestro maximas vobis gratias omnes et agere et habere debemus,

Cic. Phil. 3, 10, 25:

meritam dīs immortalibus gratiam justis honoribus et memori mente persolvere,

id. Planc. 33, 80:

pro beneficio gratiam repetere,

Liv. 1, 47, 7:

gratias ob hoc agere, quod, etc.,

Liv. 54, 50, 4; so with ob, Plin. Ep. 9, 31, 21; Treb. Pol. Trig. Tyr. 10, 9:

pro tuo summo beneficio gratias agere,

Cic. Att. 16, 16, 16; Liv. 23, 11, 12; Plin, Pan. 25, 1; cf. Gell. 9, 3, 5:

dum carmine nostro Redditur agricolis gratia caelitibus,

Tib. 2, 1, 36; cf.:

hoc certe justitiae convenit suum cuique reddere, beneficio gratiam, injuriae talionem aut certe malam gratiam,

Sen. Ep. 81 med.;

rarely: in gratiam habere (=ita accipere, ut ad gratiam comparandam valere putet),

to accept as thankworthy, Sall. J. 111, 1:

unum vis curem: curo. Et est dīs gratia, Cum ita, ut volo, est,

I thank, Ter. Ad. 1, 2, 58; cf.: Er. Eamus intro, ut prandeamus. Me. Bene vocas: tam gratia est, no, I'm much obliged to you (the negative being omitted, as in the Fr. je vous remercie, and the Germ. ich danke sehr), Plaut. Men. 2, 3, 36.—Ellipt.: fores effregit? restituentur;

discidit Vestem? resarcietur: est, dīs gratia, Et unde haec fiant, et adhuc non molesta sunt,

thank Heaven, Ter. Ad. 1, 2, 41.—With acc. and inf. (anteclass. and post-Aug.):

dīs gratias agebat, tempus sibi dari, etc.,

Ter. Phorm. 4, 2, 6; Tac. H. 4, 64; cf. Ter. Phorm. 1, 2, 4; id. And. 1, 1, 15.—Hence, as adverbs:

grātĭā (acc. to II. A.), lit., in favor of, on account of, for the sake of; hence, in gen., on account of (usually placed after the gen., in Quint. a few times before it; cf.: causa, ergo).

With gen.:

sed neque longioribus quam oportet hyperbatis compositioni serviamus, ne quae ejus gratia fecerimus, propter eam fecisse videamur,

lest what we have done to embellish the style we should seem to have done merely on account of the construction we had chosen, Quint. 9, 4, 144:

tantum abest, ut haec bestiarum etiam causa parata sint, ut ipsas bestias hominum gratia generatas esse videamus,

Cic. N. D. 2, 63, 158: tu me amoris magis quam honoris servavisti gratia, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 69 (Trag. v. 316 Vahl.); cf.:

honoris gratia nomino,

Cic. Quint. 7, 28:

nuptiarum gratia haec sunt ficta atque incepta omnia,

Ter. And. 5, 1, 17:

simulabat sese negotii gratia properare,

Sall. J. 76, 1: hominem occisum esse constat;

non praedae gratia: quia inspoliatus est,

Quint. 7, 1, 33; cf.:

hereditatis gratia,

id. 5, 12, 5:

quem censores senatu probri gratia moverant,

Sall. C. 23, 1:

profectus gratia dicere,

Quint. 2, 10, 9:

brevitatis gratia,

id. 4, 2, 43:

decoris gratia,

id. 8, 6, 65:

difficultatis gratia,

id. 9, 2, 77:

aut invidiae gratia... aut miserationis,

id. 9, 2, 8:

praesentis gratia litis,

id. 2, 7, 4 al. —With gerund.: duxit me uxorem liberorum sibi quaesendum gratia, Enn. ap. Fest. p. 258 Müll. (Trag. v. 161 Vahl.):

ut aut voluptates omittantur majorum voluptatum adipiscendarum causa, aut dolores suscipiantur majorum dolorum effugiendorum gratia,

Cic. Fin. 1, 10, 36; cf. Caes. B. G. 7, 43, 2:

tentandi gratia,

Sall. J. 47, 2:

hiemandi gratia,

id. ib. 61, 3:

colloquendi gratia,

id. ib. 61, 4:

placandi gratia,

id. ib. 71, 5:

simulandi gratia,

id. ib. 37, 4:

sui exposcendi gratia,

Nep. Hann. 7, 6:

amplificandi gratia... vel miserandi,

Quint. 9, 3, 28:

elevandae invidiae gratia,

id. 5, 13, 40:

recuperandae dignitatis gratia,

id. 11, 1, 79:

vitandae similitudinis gratia,

id. 9, 1, 11 al. —Ellipt.: ejus generis hae sunt quaestiones. Si, exempli gratia, vir bonus Alexandria Rhodum magnum frumenti numerum advexerit, etc., for example, for instance (for the usual exempli causa; so,

verbi gratia, for verbi causa, infra),

Cic. Off. 3, 12, 50; so,

exempli gratia,

Plin. 2, 41, 41, § 110;

for which in full: pauca tamen exempli gratia ponam,

Quint. 6, 5, 6:

eorum unam discordiam ponemus exempli gratia,

Plin. 18, 25, 57, § 213:

propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem,

for instance, Cic. Fin. 5, 11, 30.—Placed before the [p. 826] gen.:

gratiā decoris,

Quint. 8 praef. §

18: compositionis,

id. 9, 4, 58:

lenitatis,

id. 9, 4, 144:

significationis,

id. 8, 6, 2.—

With pron. (mostly ante-class.):

meā gratiā,

Plaut. Bacch. 1, 1, 64; id. Ps. 5, 2, 3:

qui nihil ocius venit tamen hac gratia,

id. Stich. 5, 1, 5; cf.:

abire istac gratia,

id. Ps. 1, 5, 138: (Medea) per agros passim dispergit corpus: id eā gratiā, Ut, etc., Poët. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67; so,

eā gratiā,

Ter. And. 3, 4, 8; id. Heaut. 4, 5, 20; id. Hec. 4, 3, 11:

sed huc qua gratia te arcessi jussi, ausculta,

id. Eun. 1, 2, 19; cf. id. ib. 1, 2, 79:

id ea gratia eveniebat, quod nemo ex fuga regem sequitur,

Sall. J. 54, 4:

id ea gratia facilius fuit, quod, etc.,

id. ib. 80, 4.—

grā-tĭīs (always as a trisyll. in ante-class. poets; Pompon. Com. Fragm. v. 110 Rib.; Plaut. As. prol. 5; id. Ep. 3, 4, 38; Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Charis. p. 1806; so in Cic. Verr. 2, 4 and 5 Halm), and contr., grātīs (since the class. per.; acc. to II. A.), lit., out of favor or kindness; hence, pregn., without recompense or reward, for nothing, gratuitously, gratis, proika (cf.:

gratuito, nequidquam, frustra): quae (psaltria) quantum potest Aliquo abicienda est, si non pretio, at gratiis,

Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Plaut. Poen. 4, 2, 46:

si mihi dantur duo talenta argenti numerata in manum, Hanc tibi noctem honoris causa gratiis dono dabo,

id. As. 1, 3, 38 sq.:

quam introduxistis fidicinam, atque etiam fides, Ei quae accessere, tibi addam dono gratiis,

into the bargain, to boot, id. Ep. 3, 4, 38:

quae Romae magna cum infamia pretio accepto edixeras, ea sola te, ne gratis in provincia male audires, ex edicto Siciliensi sustulisse video,

Cic. Verr. 1, 46, 118:

hic primum questus est non leviter Saturius, communem factum esse gratis cum Roscio, qui pretio proprius fuisset Fanni,

id. Rosc. Com. 10, 27:

gratis dare alicui (opp. pretium accipere ab aliquo),

Mart. 14, 175, 2:

id me scis antea gratis tibi esse pollicitum. Quid nunc putas, tanta mihi abs te mercede proposita?

Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7:

gratis rei publicae servire,

id. Clu. 26, 71:

tantum gratis pagina nostra placet,

Mart. 5, 16, 10:

virtutes omnes per se ipsas gratis diligere,

Cic. Fin. 2, 26, 83.—Opp. for payment:

is repente, ut Romam venit, gratis praetor factus est. Alia porro pecunia ne accusaretur data,

Cic. Verr. 1, 39, 101; cf. id. ib. 2, 5, 19, §

48: habitent gratis in alieno?

id. Off. 2, 23, 83; so,

habitare in aedibus alienis,

Dig. 39, 5, 9:

habitationem cui dare,

free of cost, ib. 19, 2, 53, § 2; Mart. 10, 3, 11.

grātĭa, ae, f. [gratus; lit., favor, both that in which one stands with others and that which one shows to others].

(Acc. to gratus, I.) Favor which one finds with others, esteem, regard, liking, love, friendship (syn. favor):

pluris pauciorum gratiam faciunt pars hominum quam id quod prosint pluribus,

Plaut. Trin. 1, 1, 12:

perspicio nihili meam vos facere gratiam,

id. Curc. 1, 2, 68:

ut majores ejus (Plancii) summum in praefectura florentissima gradum tenuerint et dignitatis et gratiae,

Cic. Planc. 13, 32; cf.:

Sex. Roscius gratia atque hospitiis florens hominum nobilissimorum,

id. Rosc. Am. 6, 15:

deinde si maxime talis est deus, ut nulla gratia, nulla hominum caritate teneatur, etc.,

id. N. D. 1, 44, 124:

neque quo Cn. Pompeii gratiam mihi per hanc causam conciliari putem,

id. de Imp. Pomp. 24, 70; cf.:

aliquem restituere in gratiam,

id. Prov. Cons. 9, 23:

aliquem restituere in ejus veterem gratiam,

id. Att. 1, 3, 3:

in gratiam reducere,

id. Rab. Post. 8, 19; cf.

also: cum aliquo in gratiam redire,

to reconcile one's self with one, id. Att. 1, 14, 7; Nep. Alcib. 5, 1; id. Thras. 3 fin.; id. Dat. 8, 5 al.:

alicujus gratiam sequi,

Caes. B. C. 1, 1, 3; cf.:

si suam gratiam Romani velint, posse eis utiles esse amicos,

id. B. G. 4, 7, 4:

ab aliquo inire gratiam,

Cic. Verr. 2, 2, 46, § 113:

a bonis omnibus summam inire gratiam,

id. Att. 7, 9, 3:

magnam inire gratiam,

id. Fin. 4, 12, 31:

quantam eo facto ad plebem inierat gratiam,

Liv. 33, 46, 7:

apud regem gratiam initam volebant,

id. 36, 5, 3:

at te apud eum, dii boni, quanta in gratia posui!

Cic. Att. 6, 6, 4; cf. id. ib. 5, 11, 6; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6 fin.;

with a different construction: apud Lentulum ponam te in gratiam (Ern. conj. in gratia),

Cic. Att. 5, 3, 3:

cum aliquo in laude et in gratia esse,

id. Verr. 1, 17, 51; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 14, 2:

inter vos sic haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala,

Ter. Phorm. 4, 3, 17 Ruhnk.:

plerique (in divortio) cum bona gratia discedunt,

Dig. 24, 1, 32, § 10;

without bona: cum istuc quod postulo impetro cum gratia,

with a good grace, Ter. And. 2, 5, 11:

omnia quae potui in hac summa tua gratia ac potentia a te impetrare,

credit, influence, Cic. Fam. 13, 29, 5; cf.:

Iccius Remus, summa nobilitate et gratia inter suos,

Caes. B. G. 2, 6, 4; 1, 43, 8:

gratiā plurimum posse,

id. ib. 1, 9, 3; 1, 20, 2; cf.:

quantum gratia, auctoritate, pecunia valent,

id. ib. 7, 63, 1:

gratiā valere,

id. B. C. 2, 44, 1:

inproba quamvis Gratia fallaci praetoris vicerit urna,

Juv. 13, 4:

quem triumphum magis gratiae quam rerum gestarum magnitudini datum constabat,

Liv. 40, 59, 1.—In plur.:

L. Murenae provincia multas bonas gratias cum optima existimatione attulit,

tokens of favor, Cic. Mur. 20, 42:

cum haec res plurimas gratias, firmissimas amicitias pariat,

id. ib. 11, 24:

non hominum potentium studio, non excellentibus gratiis paucorum, sed universi populi Romani judicio consulem factum,

id. Agr. 2, 3, 7.—

Transf., objectively, like the Gr. charis, agreeableness, pleasantness, charm, beauty, loveliness, grace (only poet. and in post-Aug. prose;

esp. freq. in Quint.): gratia formae,

Ov. M. 7, 44; Suet. Tit. 3:

corporis,

id. Vit. 3; id. Vit. Ter. 1; Plin. 28, 19, 79, § 260:

quid ille gratiae in vultu ostenderit,

Quint. 6 prooem. § 7; cf. id. 6, 3, 26:

unica nec desit jocundis gratia verbis,

charm, Prop. 1, 2, 29; cf.: neque abest facundis gratia dictis, Ov. M. 13, 127:

plenus est jucunditatis et gratiae (Horatius),

Quint. 10, 1, 96:

sermonis Attici,

id. ib. 65;

12, 10, 35: dicendi,

id. 9, 3, 74:

brevitatis novitatisque,

id. ib. 58:

omnis bene scriptorum,

id. 11, 2, 46 et saep.; Cels. 4, 29 med.:

uvis et vinis gratiam affert fumus fabrilis,

Plin. 14, 1, 3, § 16; id. 17, 9, 6, § 53. —Hence,

As a nom. propr.: Grātiae, ārum, f., a transl. of the Gr. Charites, the goddesses of favor, loveliness, grace, etc., the three Graces, Aglaia, Euphrosyne, and Thalia, daughters of Jupiter and Eurynome, Sen. Ben. 1, 3, 3; Serv. Verg. A. 1, 720; Hor. C. 1, 4, 6; 1, 30, 6; 3, 19, 16; 3, 21, 22; Quint. 10, 1, 82.—In sing.: Grātia, ae, collect., Ov. M. 6, 429.

Favor which one shows to another, mark of favor, kindness, courtesy, service, obligation.

In gen. (rare): ita mihi Telamonis patris, avi Aeaci et proavi Jovis grata est gratia, Enn. ap. Non. 85, 23 (Trag. v. 367 Vahl.):

ergo ab eo petito gratiam istam,

Plaut. Capt. 3, 5, 63; cf.:

gratiam a patre si petimus, spero ab eo impetrassere,

id. Stich. 1, 2, 23:

petivit in beneficii loco et gratiae, ut, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 82, § 189; cf.:

quod beneficii gratiaeque causa concessit,

id. ib. 2, 3, 48 fin.:

hanc gratiam ut sibi des,

Ter. Hec. 3, 3, 30:

juris jurandi volo gratiam facias,

excuse, release, Plaut. Rud. 5, 3, 59; cf.:

alicui delicti gratiam facere,

to grant pardon, forgive, Sall. J. 104 fin. Kritz.:

qui mihi atque animo meo nullius umquam delicti gratiam fecissem,

id. Cat. 52, 8; cf.

also: quibus senatus belli Lepidani gratiam fecerat,

id. Fragm. 3, 34 Gerl.:

alii ipsi professi se pugnaturos in gratiam ducis,

to please, for the sake of, Liv. 28, 21, 4; cf.:

deletam urbem cernimus eorum, quorum in gratiam Saguntum deleverat Hannibal,

id. 28, 39, 12 Drak.:

in gratiam alicujus,

id. 35, 2, 6; 39, 26, 12; Vell. 2, 41, 2; Suet. Tib. 49 al.; cf.

also: data visceratio in praeteritam judicii gratiam,

for the favor shown him on the trial, Liv. 8, 22, 4:

nil ibi majorum respectus, gratia nulla umbrarum,

Juv. 8, 64.—

In partic., a mark of favor shown for a service rendered, thanks (by word or deed), thankfulness, gratitude; acknowledgment, return, requital (the form with agere of returning thanks is the plur., but with habere, referre, debere, nearly always in sing.; but when thanks are due to or rendered by more than one person, the form gratias referre, etc., may be used; v. infra., and cf. Krebs. Antibarb. p. 505):

quae (gratia) in memoria et remuneratione officiorum et honoris et amicitiarum observantiam teneat,

Cic. Inv. 2, 22, 66; cf.:

gratia est, in qua amicitiarum et officiorum alterius memoria et remunerandi voluntas continetur,

id. ib. 2, 53, 161:

immortales ago tibi gratias agamque dum vivam: nam relaturum me affirmare non possum,

id. Fam. 10, 11, 1; cf.:

renuntiate, gratias regi me agere: referre gratiam aliam nunc non posse, quam ut suadeam, ne, etc.,

Liv. 37, 37, 8 (v. ago):

dīs gratias agere... si referre studeant gratias,

Plaut. Am. 1, 1, 26 sq.:

L. Lucceius meus, homo omnium gratissimus, mirificas tibi apud me gratias egit, cum diceret, etc.,

Cic. Fam. 13, 42, 1:

eique amplissimis verbis per senatus consultum gratias egimus,

id. Phil. 1, 1, 3:

Lentulo nostro egi per litteras tuo nomine gratias diligenter,

id. Fam. 1, 10:

justissimas gratias agere,

id. Leg. 2, 3, 6:

quamquam gratiarum actionem a te non desiderabam, etc.,

id. Fam. 10, 19, 1:

nunc tecum sic agam, tulisse ut potius injuriam, quam retulisse gratiam videar,

to have made a return, requital, recompense, id. Sull. 16, 47 fin.:

magno meo beneficio affecti cumulatissime mihi gratiam retulerunt,

id. Fam. 13, 4, 1:

praeclaram vero populo Romano refers gratiam,

id. Cat. 1, 11, 28:

ut pro tantis eorum in rem publicam meritis honores eis habeantur gratiaeque referantur,

id. Phil. 3, 15, 39; cf. id. ib. 3, 10, 25:

me omnibus, si minus referenda gratia satisfacere potuerim, at praedicanda et habenda certe satis esse facturum,

if I cannot requite... I can extol, id. Balb. 1, 2; cf.: nimirum inops ille, si bonus est vir, etiam si referre gratiam non potest, habere certe potest. Commode autem quicumque dixit, pecuniam qui habeat, non reddidisse; qui reddiderit, non habere: gratiam autem et qui retulerit, habere et qui habeat retulisse, id. Off. 2, 20, 69; id. Planc. 28, 68; cf. id. ib. 42, 101; id. Fam. 5, 11, 1:

gratias habere,

Liv. 24, 37, 7:

alicui summas gratias habere,

Plaut. Trin. 3, 2, 33:

alicui maximas infinitasque agere atque habere gratias, quod, etc.,

Vitr. 6 praef. 4:

merito vestro maximas vobis gratias omnes et agere et habere debemus,

Cic. Phil. 3, 10, 25:

meritam dīs immortalibus gratiam justis honoribus et memori mente persolvere,

id. Planc. 33, 80:

pro beneficio gratiam repetere,

Liv. 1, 47, 7:

gratias ob hoc agere, quod, etc.,

Liv. 54, 50, 4; so with ob, Plin. Ep. 9, 31, 21; Treb. Pol. Trig. Tyr. 10, 9:

pro tuo summo beneficio gratias agere,

Cic. Att. 16, 16, 16; Liv. 23, 11, 12; Plin, Pan. 25, 1; cf. Gell. 9, 3, 5:

dum carmine nostro Redditur agricolis gratia caelitibus,

Tib. 2, 1, 36; cf.:

hoc certe justitiae convenit suum cuique reddere, beneficio gratiam, injuriae talionem aut certe malam gratiam,

Sen. Ep. 81 med.;

rarely: in gratiam habere (=ita accipere, ut ad gratiam comparandam valere putet),

to accept as thankworthy, Sall. J. 111, 1:

unum vis curem: curo. Et est dīs gratia, Cum ita, ut volo, est,

I thank, Ter. Ad. 1, 2, 58; cf.: Er. Eamus intro, ut prandeamus. Me. Bene vocas: tam gratia est, no, I'm much obliged to you (the negative being omitted, as in the Fr. je vous remercie, and the Germ. ich danke sehr), Plaut. Men. 2, 3, 36.—Ellipt.: fores effregit? restituentur;

discidit Vestem? resarcietur: est, dīs gratia, Et unde haec fiant, et adhuc non molesta sunt,

thank Heaven, Ter. Ad. 1, 2, 41.—With acc. and inf. (anteclass. and post-Aug.):

dīs gratias agebat, tempus sibi dari, etc.,

Ter. Phorm. 4, 2, 6; Tac. H. 4, 64; cf. Ter. Phorm. 1, 2, 4; id. And. 1, 1, 15.—Hence, as adverbs:

grātĭā (acc. to II. A.), lit., in favor of, on account of, for the sake of; hence, in gen., on account of (usually placed after the gen., in Quint. a few times before it; cf.: causa, ergo).

With gen.:

sed neque longioribus quam oportet hyperbatis compositioni serviamus, ne quae ejus gratia fecerimus, propter eam fecisse videamur,

lest what we have done to embellish the style we should seem to have done merely on account of the construction we had chosen, Quint. 9, 4, 144:

tantum abest, ut haec bestiarum etiam causa parata sint, ut ipsas bestias hominum gratia generatas esse videamus,

Cic. N. D. 2, 63, 158: tu me amoris magis quam honoris servavisti gratia, Enn. ap. Cic. Tusc. 4, 32, 69 (Trag. v. 316 Vahl.); cf.:

honoris gratia nomino,

Cic. Quint. 7, 28:

nuptiarum gratia haec sunt ficta atque incepta omnia,

Ter. And. 5, 1, 17:

simulabat sese negotii gratia properare,

Sall. J. 76, 1: hominem occisum esse constat;

non praedae gratia: quia inspoliatus est,

Quint. 7, 1, 33; cf.:

hereditatis gratia,

id. 5, 12, 5:

quem censores senatu probri gratia moverant,

Sall. C. 23, 1:

profectus gratia dicere,

Quint. 2, 10, 9:

brevitatis gratia,

id. 4, 2, 43:

decoris gratia,

id. 8, 6, 65:

difficultatis gratia,

id. 9, 2, 77:

aut invidiae gratia... aut miserationis,

id. 9, 2, 8:

praesentis gratia litis,

id. 2, 7, 4 al. —With gerund.: duxit me uxorem liberorum sibi quaesendum gratia, Enn. ap. Fest. p. 258 Müll. (Trag. v. 161 Vahl.):

ut aut voluptates omittantur majorum voluptatum adipiscendarum causa, aut dolores suscipiantur majorum dolorum effugiendorum gratia,

Cic. Fin. 1, 10, 36; cf. Caes. B. G. 7, 43, 2:

tentandi gratia,

Sall. J. 47, 2:

hiemandi gratia,

id. ib. 61, 3:

colloquendi gratia,

id. ib. 61, 4:

placandi gratia,

id. ib. 71, 5:

simulandi gratia,

id. ib. 37, 4:

sui exposcendi gratia,

Nep. Hann. 7, 6:

amplificandi gratia... vel miserandi,

Quint. 9, 3, 28:

elevandae invidiae gratia,

id. 5, 13, 40:

recuperandae dignitatis gratia,

id. 11, 1, 79:

vitandae similitudinis gratia,

id. 9, 1, 11 al. —Ellipt.: ejus generis hae sunt quaestiones. Si, exempli gratia, vir bonus Alexandria Rhodum magnum frumenti numerum advexerit, etc., for example, for instance (for the usual exempli causa; so,

verbi gratia, for verbi causa, infra),

Cic. Off. 3, 12, 50; so,

exempli gratia,

Plin. 2, 41, 41, § 110;

for which in full: pauca tamen exempli gratia ponam,

Quint. 6, 5, 6:

eorum unam discordiam ponemus exempli gratia,

Plin. 18, 25, 57, § 213:

propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem,

for instance, Cic. Fin. 5, 11, 30.—Placed before the [p. 826] gen.:

gratiā decoris,

Quint. 8 praef. §

18: compositionis,

id. 9, 4, 58:

lenitatis,

id. 9, 4, 144:

significationis,

id. 8, 6, 2.—

With pron. (mostly ante-class.):

meā gratiā,

Plaut. Bacch. 1, 1, 64; id. Ps. 5, 2, 3:

qui nihil ocius venit tamen hac gratia,

id. Stich. 5, 1, 5; cf.:

abire istac gratia,

id. Ps. 1, 5, 138: (Medea) per agros passim dispergit corpus: id eā gratiā, Ut, etc., Poët. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67; so,

eā gratiā,

Ter. And. 3, 4, 8; id. Heaut. 4, 5, 20; id. Hec. 4, 3, 11:

sed huc qua gratia te arcessi jussi, ausculta,

id. Eun. 1, 2, 19; cf. id. ib. 1, 2, 79:

id ea gratia eveniebat, quod nemo ex fuga regem sequitur,

Sall. J. 54, 4:

id ea gratia facilius fuit, quod, etc.,

id. ib. 80, 4.—

grā-tĭīs (always as a trisyll. in ante-class. poets; Pompon. Com. Fragm. v. 110 Rib.; Plaut. As. prol. 5; id. Ep. 3, 4, 38; Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Charis. p. 1806; so in Cic. Verr. 2, 4 and 5 Halm), and contr., grātīs (since the class. per.; acc. to II. A.), lit., out of favor or kindness; hence, pregn., without recompense or reward, for nothing, gratuitously, gratis, proika (cf.:

gratuito, nequidquam, frustra): quae (psaltria) quantum potest Aliquo abicienda est, si non pretio, at gratiis,

Ter. Ad. 4, 7, 26; cf. Plaut. Poen. 4, 2, 46:

si mihi dantur duo talenta argenti numerata in manum, Hanc tibi noctem honoris causa gratiis dono dabo,

id. As. 1, 3, 38 sq.:

quam introduxistis fidicinam, atque etiam fides, Ei quae accessere, tibi addam dono gratiis,

into the bargain, to boot, id. Ep. 3, 4, 38:

quae Romae magna cum infamia pretio accepto edixeras, ea sola te, ne gratis in provincia male audires, ex edicto Siciliensi sustulisse video,

Cic. Verr. 1, 46, 118:

hic primum questus est non leviter Saturius, communem factum esse gratis cum Roscio, qui pretio proprius fuisset Fanni,

id. Rosc. Com. 10, 27:

gratis dare alicui (opp. pretium accipere ab aliquo),

Mart. 14, 175, 2:

id me scis antea gratis tibi esse pollicitum. Quid nunc putas, tanta mihi abs te mercede proposita?

Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 7:

gratis rei publicae servire,

id. Clu. 26, 71:

tantum gratis pagina nostra placet,

Mart. 5, 16, 10:

virtutes omnes per se ipsas gratis diligere,

Cic. Fin. 2, 26, 83.—Opp. for payment:

is repente, ut Romam venit, gratis praetor factus est. Alia porro pecunia ne accusaretur data,

Cic. Verr. 1, 39, 101; cf. id. ib. 2, 5, 19, §

48: habitent gratis in alieno?

id. Off. 2, 23, 83; so,

habitare in aedibus alienis,

Dig. 39, 5, 9:

habitationem cui dare,

free of cost, ib. 19, 2, 53, § 2; Mart. 10, 3, 11.

alter, tĕra, tĕrum, adj. (the measure of the gen. sing. āltĕrĭŭs as paeon primus is supported in good Latin only by examples from dactylic verse (but see alterĭus in trochaic measure, Plaut. Capt. 2, 2, 56), in which īpsĭŭs, īllĭŭs, īstĭŭs, ūnĭŭs, etc., are used as dactyls; on the contr., the regular measure āltĕrīŭs, as ditrochaeus, is sufficiently confirmed by the foll. verses of Enn., Ter., and Ter. Maur.: mox cum alterīus abligurias bona, Enn. ap. Donat. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. 29 Vahl.):

alterīus sua comparent commoda? ah!

Ter. And. 4, 1, 4:

nec alter[imacracute]us indigéns opís veni,

Ter. Maur. p. 2432 P.;

and sescupló vel una víncet alter[imacracute]us singulum,

id. ib. p. 2412 ib.; Prisc. p. 695 ib.; alterius is also commonly used as the gen. of alius, as alīus is little used (v. h. v. fin.).— Dat. sing. f.:

alterae,

Plaut. Rud. 3, 4, 45; Ter. Heaut. 2, 3, 30; Caes. B. G. 5, 27; Nep. Eum. 1, 6; Col. 5, 11, 10) [a comp. form of al-ius; cf. Sanscr. antara = alius; Goth. anthar; Lith. antras = secundus; Germ. ander; Gr. heteros; Engl. either, other; also Sanscr. itara = alius], the other of two, one of two, the other, ho heteros.

Lit.

In gen.:

nam huic alterae patria quae sit, profecto nescio,

Plaut. Rud. 3, 4, 45:

necesse est enim sit alterum de duobus,

Cic. Tusc. 1, 41, 97:

altera ex duabus legionibus,

Caes. B. C. 2, 20: mihi cum viris ambobus est amicitia;

cum altero vero magnus usus,

Cic. Clu. 42, 117:

alter consulum,

Liv. 40, 59:

alter ex censoribus,

id. 40, 52:

in alterā parte fluminis legatum reliquit,

on the other side, Caes. B. G. 2, 5; id. B. C. 3, 54:

si quis te percusserit in dexteram maxillam tuam, praebe illi et alteram,

Vulg. Matt. 5, 39; 28, 1.—Hence: alter ambove, one or both; commonly in the abbreviation:

A. A. S. E. V. = alter ambove si eis videretur: utique C. Pansa, A. Hirtius consules alter ambove S. E. V. rationem agri habeant,

Cic. Phil. 5 fin. Wernsd.; cf. id. ib. 8, 11; 9, 7 fin.; 14, 14 fin.; cf.

Brison. Form. pp. 218 and 219: absente consulum altero ambobusve,

Liv. 30, 23: ambo alterve, S. C. ap. Front. Aquaed. 100 fin. —

Esp.

a.. In distributive clauses: alter... alter, the one... the other (cf. alius, II. A.): ho heteros... ho heteros:

Si duobus praefurniis coques, lacunā nihil opus erit. Cum cinere eruto opus erit, altero praefurnio eruito, in altero ignis erit,

Cato, R. R. 38, 9:

alteram ille amat sororem, ego alteram,

Plaut. Bacch. 4, 4, 68; id. Am. 1, 2, 19; 1, 2, 20; Ter. Ad. 1, 2, 50:

quorum alter exercitum perdidit, alter vendidit,

Cic. Planc. 35; so id. Rosc. Am. 6, 16: namque alterā ex parte Bellovaci instabant;

alteram Camulogenus tenebat,

Caes. B. G. 7, 59 Herz.:

conjunxit alteram (cortinam) alteri,

Vulg. Exod. 36, 10; 36, 22; ib. Joan. 13, 14; ib. Rom. 12, 5.—

In same sense, unus... alter, one... the other, as in later Gr. heis men... heteros de: vitis insitio una est per ver, altera est cum uva floret;

ea optima est,

Cato, R. R. 41, 1: Phorm. Una injuria est tecum. Chrem. Lege agito ergo. Phorm. Altera est tecum, Ter. Phorm. 5, 8, 90: uni epistolae respondi;

venio ad alteram,

Cic. Fam. 2, 17, 6:

nomen uni Ada, et nomen alteri Sella,

Vulg. Gen. 4, 19; ib. Matt. 6, 24:

Erant duae factiones, quarum una populi causam agebat, altera optimatium,

Nep. Phoc. 3, 1; Liv. 31, 21:

consules coepere duo creari, ut si unus malus esse voluisset, alter eum coërceret,

Eutr. 1, 8:

Duo homines ascenderunt in templum, unus pharisaeus et alter publicanus,

Vulg. Luc. 18, 10 al. —

Sometimes a subst., or hic, ille, etc., stands in the place of the second alter:

Epaminondas... Leonidas: quorum alter, etc... Leonidas autem, etc.,

Cic. Fin. 2, 30, 97; so Vell. 2, 71, 3:

alter gladiator habetur, hic autem, etc.,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

quorum alteri Capitoni cognomen est, iste, qui adest, magnus vocatur,

id. ib.:

alterum corporis aegritudo, illum, etc.,

Flor. 4, 7.—Sometimes

one alter is entirely omitted (cf. alius, II. A.; heteros, L. and S. I. 2.):

duae turmae haesere: altera metu dedita hosti, pertinacior (sc. altera), etc.,

Liv. 29, 33:

hujus lateris alter angulus ad orientem solem, inferior ad meridiem spectat,

Caes. B. G. 5, 13; or

the form changed:

dialecticam adjungunt et physicam, alteram quod habeat rationem.... Physicae quoque etc.,

Cic. Fin. 3, 21, 72, and 3, 22, 73. —Sometimes a further distributive word is added:

alter adulescens decessit, alter senex, aliquis praeter hos infans,

Sen. Ep. 66, 39:

alter in vincula ducitur, alter insperatae praeficitur potestati, alius etc.,

Amm. 14, 11.—

In plur.: nec ad vivos pertineat, nec ad mortuos;

alteri nulli sunt, alteros non attinget,

Cic. Tusc. 1, 38, 91:

alteri dimicant, alteri victorem timent,

id. Fam. 6, 3: binas a te accepi litteras; quarum alteris mihi gratulabare... alteris dicebas etc., in one of which,... in the other, id. ib. 4, 14:

quorum alteri adjuvabant, alteri etc.,

Caes. B. G. 7, 17: duplices similitudines, unae rerum, alterae verborum, Auct. ad Her. 3, 20. —

The second alter in a different case:

alter alterius ova frangit,

Cic. N. D. 2, 49:

uterque numerus plenus, alter alterā de causā habetur,

Macr. Somn. Scip. 2:

qui noxii ambo, alter in alterum causam conferant,

Liv. 5, 11:

alteri alteros aliquantum attriverant,

Sall. J. 79, 4; so id. ib. 42, 4;

53, 7 al. —Also with alteruter: ne alteruter alterum praeoccuparet,

Nep. Dion. 4, 1.—With unus:

quom inter nos sorderemus unus alteri,

Plaut. Truc. 2, 4, 30:

dicunt unus ad alterum,

Vulg. Ez. 33, 30:

ne unus adversus alterum infletur pro alio,

ib. 1 Cor. 4, 6.—With uterque:

uterque suo studio delectatus contempsit alterum,

Cic. Off. 1, 1, 4:

utrique alteris freti finitimos sub imperium suum coëgere,

Sall. J. 18, 12.—With nemo, nullus, neuter:

ut nemo sit alteri similis,

Quint. 2, 9, 2:

cum tot saeculis nulla referta sit causa, quae esset tota alteri similis,

id. 7, prooem. 4:

neutrum eorum contra alterum juvare,

Caes. B. C. 1, 1, 3:

ut neutra alteri officiat,

Quint. 1, 1, 3.—After two substt., the first alter generally refers to the first subst., and the second to the second:

Philippum rebus gestis superatum a filio, facilitate video superiorem fuisse. Itaque alter semper magnus, alter saepe turpissimus,

Cic. Off. 1, 26; cf. Plaut. Am. 1, 2, 21; Brem. ad Suet. Claud. 20.—Sometimes the order is reversed: contra nos (summa gratia et eloquentia) raciunt in hoc tempore;

quarum alteram (i. e. eloquentiam) vereor, alteram (i. e. gratiam) metuo,

Cic. Quinct. 1; so id. Off. 3, 18; 1, 12; cf. Spald. ad Quint. 9, 2, 6.—

As a numeral = secundus, the second, the next, o heteros:

primo die, alter dies, tertius dies, deinde reliquis diebus etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 7:

proximo, altero, tertio, reliquis consecutis diebus non intermittebas etc.,

id. Phil. 1, 13 Wernsd.:

quadriennio post alterum consulatum,

id. Sen. 9:

die altero,

Vulg. Jos. 10, 32: alteris Te mensis adhibet deum, i. e. at the dessert (= mensā secundā), Hor. C. 4, 5, 31.—So, alterā die, the next day, têi allêi hêmerai, têi heterai:

se alterā die ad conloquium venturum,

Caes. B. C. 3, 19; Vulg. Gen. 19, 34; ib. Matt. 27, 62:

die altero,

ib. Num. 11, 32; ib. Jos. 5, 11 al.—So in comparative sense:

alterā die quam a Brindisio solvit, in Macedoniam trajecit,

Liv. 31, 14; Suet. Vit. 3:

intermittere diem alterum quemque oportet,

every other day, Cels. 3, 23; 3, 13; 4, 12:

Olea non continuis annis, sed fere altero quoque fructum adfert,

Col. R. R. 5, 8.—With prepp.:

qui (Ptolemaeus) tum regnabat alter post Alexandream conditam,

next after, Cic. Off. 2, 23, 82; so, fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo, the second or next after him, Verg. E. 5, 49:

alter ab undecimo jam tum me ceperat annus,

id. ib. 8, 39.—Hence,

Also with tens, hundreds, etc.:

accepi tuas litteras, quas mihi Cornificius altero vicesimo die reddidit,

on the twenty-second day, Cic. Fam. 12, 25 Manut.:

anno trecentesimo altero quam condita Roma erat,

in the three hundred and second year, Liv. 3, 33:

vicesima et altera laedit,

Manil. 4, 466.—

So of a number collectively:

remissarios pedum XII., alteros pedum X.,

a second ten, Cato, R. R. 19, 2:

ad Brutum hos libros alteros quinque mittemus,

Cic. Tusc. 5, 41, 121:

basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum,

Cat. 5, 7.—So with the numeral understood: aurea mala decem misi;

cras altera (sc. decem) mittam,

a second ten, Verg. E. 3, 71.—Hence,

Unus et alter, unus atque alter, unus alterque, the one and the other.

For two (as in Gr. heis kai heteros):

unus et alter dies intercesserat,

Cic. Clu. 26:

adductus sum tuis unis et alteris litteris,

id. Att. 14, 18:

et sub eā versus unus et alter erunt,

Ov. H. 15, 182; so Suet. Tib. 63; id. Calig. 56; id. Claud. 12 (cf. id. Gram. 24: unum vel alterum, vel, cum plurimos, tres aut quattuor admittere).—

More freq. of an indef. number, one and another; and: unusalterve, one or two:

Unus et item alter,

Ter. And. 1, 1, 50:

mora si quem tibi item unum alterumve diem abstulerit,

Cic. Fam. 3, 9; so id. Clu. 13, 38; 13, 26:

versus paulo concinnior unus et alter,

Hor. Ep. 2, 1, 74; so id. S. 1, 6, 102; 2, 5, 24; id. A. P. 15:

ex illis unus et alter ait,

Ov. F. 2, 394; id. Am. 2, 5, 22; Petr. 108; Plin. Pan. 45 Schwarz; cf. id. ib. 52, 2; Suet. Caes. 20; id. Galb. 14 al.:

paucis loricae, vix uni alterive cassis aut galea,

Tac. G. 6.—

Alterum tantum, as much more or again, twice as much (cf. Gr. heteron tosouton or hetera tosauta):

etiamsi alterum tantum perdundum est, perdam potius quam sinam, etc.,

Plaut. Ep. 3, 4, 81; so id. Bacch. 5, 2, 65:

altero tanto aut sesqui major,

Cic. Or. 56, 188:

altero tanto longior,

Nep. Eum. 8, 5; so Dig. 28, 2, 13:

numero tantum alterum adjecit,

Liv. 1, 36; so id. 10, 46; Auct. B. Hisp. 30; Dig. 49, 14, 3 al.—

Alteri totidem, as many more:

de alteris totidem scribere incipiamus,

Varr. L. L. 8, 24 Müll. —

To mark the similarity of one object to another in qualities, etc., a second, another (as in English, a second father, my second self, and the like). So,

With a proper name, used as an appellative (cf. alius, II. G.):

Verres, alter Orcus,

Cic. Verr. 2, 4, 50:

alterum se Verrem putabat,

id. ib. 5, 33 fin.:

Hamilcar, Mars alter,

Liv. 21, 10.—

With a com. noun:

me sicut alterum parentem observat,

Cic. Fam. 5, 8:

altera patria,

Flor. 2, 6, 42 al. —

Alter ego, a second self, of very intimate friends (in the class. per. perh. only in Cic. Ep.; cf. ho hetairos, heteros egô, Clem. Al. 450):

vide quam mihi persuaserim te me esse alterum,

Cic. Fam. 7, 5:

me alterum se fore dixit,

id. Att. 4, 1:

quoniam alterum me reliquissem,

id. Fam. 2, 15; Aus. praef. 2, 15.—

Alter idem, a second self, like heteroi hautoi, Arist. Eth. M. 8, 12, 3 (on account of the singularity of the expression, introduced by tamquam):

amicus est tamquam alter idem,

Cic. Lael. 21, 82.—

The one of two, either of two, without a more precise designation, for alteruter:

non uterque sed alter,

Cic. Ac. 2, 43, 132:

fortasse utrumque, alterum certe,

id. Att. 11, 18:

melius peribimus quam sine alteris vestrūm vivemus,

Liv. 1, 13:

nec rogarem, ut mea de vobis altera amica foret,

Ov. A. A. 3, 520:

ex duobus, quorum alterum petis, etc.,

Plin. Ep. 1, 7, 3:

ex duobus (quorum necesse est alterum verum), etc.,

Quint. 5, 10, 69:

ac si necesse est in alteram errare partem, maluerim etc.,

id. 10, 1, 26; 1, 4, 24; 9, 3, 6 al.—Once also with a negative, neither of two: hos, tamquam medios, [p. 98] nec in alterius favorem inclinatos, miserat rex, Liv. 40, 20, 4.—

Transf.

Another of a class = alius (as opp. to one's self, to another); subst., another, a neighbor, a fellow-creature, ho pelas (so sometimes heteros, Xen. Cyr. 2, 3, 17); cf. Ochsn. Eclog. 90 and 458 (alter designates the similarity of two objects; alius a difference in the objects contrasted): SI. INIVRIAM. FAXIT. ALTERI., Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1:

qui alterum incusat probri, eum ipsum se intueri oportet,

Plaut. Truc. 1, 2, 58; id. Am. prol. 84: mox dum alterius abligurias bona, quid censes dominis esse animi? Enn. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25:

ut malis gaudeant atque ex incommodis Alterius sua ut comparent commoda,

Ter. And. 4, 1, 3: qui alteris exitium paret, etc., Att. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

qui nihil alterius causā facit et metitur suis commodis omnia,

Cic. Leg. 1, 14:

ut aeque quisque altero delectetur ac se ipso,

id. Off. 1, 17, 56; 1, 2, 4:

scientem in errorem alterum inducere,

id. ib. 3, 13, 55 et saep.:

cave ne portus occupet alter,

Hor. Ep. 1, 6, 32 Schmid.:

nil obstet tibi, dum ne sit te ditior alter,

id. S. 1, 1, 40; 1, 5, 33:

canis parturiens cum rogāsset alteram, ut etc.,

Phaedr. 1, 19:

nec patientem sessoris alterius (equum) primus ascendit,

Suet. Caes. 61; id. Tib. 58:

in quo judicas alterum, te ipsum condemnas,

Vulg. Rom. 2, 1:

nemo quod suum est quaerat, sed quod alterius,

ib. 1 Cor. 10, 24;

14, 17: sic in semet ipso tantum gloriam habebit et non in altero,

ib. Gal. 6, 4 al. —Hence, alter with a neg., or neg. question and comp., as an emphatic expression (mostly ante-class.; cf.

alius, II. H.): scelestiorem nullum illuxere alterum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

id. Cist. 4, 1, 8:

qui me alter audacior est homo?

id. Am. 1, 1, 1; id. Ep. 1, 1, 24.—

The other, the opposite:

alterius factionis principes,

the leaders of the opposite party, Nep. Pelop. 1, 4 (cf. id. ib. 1, 2:

adversariae factioni): studiosiorem partis alterius,

Suet. Tib. 11. —

In gen., different:

quotiens te speculo videris alterum,

Hor. C. 4, 10, 6: abeuntes post carnem alteram (Gr. heteros, q. v. L. and S. III.), Vulg. Jud. 7.—

In the lang. of augury, euphem. for infaustus, unfavorable, unpropitious, Fest. p. 6 (v. L. and S. Gr. Lex. s. v. heteros, III. 2.).

alterius commonly serves as gen. of alius instead of alīus, Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Att. 1, 5, 1; 1, 20, 2; Caes. B. G. 1, 36, 1; Sall. C. 52, 8; Liv. 21, 13, 3; 22, 14, 4; 26, 8, 2; 28, 37, 6 al.; Col. 8, 17, 2; 11, 2, 87; 12, 22, 2; Sen. Ep. 72, 10; 102, 3; id. Ben. 4, 3, 1; id. Ot. Sap. 4, 1; id. Brev. Vit. 16, 2; id. Q. N. 2, 34, 1 al.; Quint. 7, 9, 8; 8, 3, 73 al.; Tac. A. 15, 25; id. H. 2, 90; Plin. Ep. 10, 114, 2; Suet. Caes. 61; id. Tib. 58 al.; Gell. 2, 28 al.—It also stands as correlative to alius:

alius inter cenandum solutus est, alterius continuata mors somno est,

Sen. Ep. 66, 39:

cum inventum sit ex veris (gemmis) generis alterius in aliud falsas traducere,

Plin. 37, 12, 75, § 197; Plin. Pan. 2, 6 (Neue, Formenl. II. p. 216).

[alter], for alias, acc. to Paul. ex. Fest. p. 27 Müll.

alter, tĕra, tĕrum, adj. (the measure of the gen. sing. āltĕrĭŭs as paeon primus is supported in good Latin only by examples from dactylic verse (but see alterĭus in trochaic measure, Plaut. Capt. 2, 2, 56), in which īpsĭŭs, īllĭŭs, īstĭŭs, ūnĭŭs, etc., are used as dactyls; on the contr., the regular measure āltĕrīŭs, as ditrochaeus, is sufficiently confirmed by the foll. verses of Enn., Ter., and Ter. Maur.: mox cum alterīus abligurias bona, Enn. ap. Donat. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25 (Sat. 29 Vahl.):

alterīus sua comparent commoda? ah!

Ter. And. 4, 1, 4:

nec alter[imacracute]us indigéns opís veni,

Ter. Maur. p. 2432 P.;

and sescupló vel una víncet alter[imacracute]us singulum,

id. ib. p. 2412 ib.; Prisc. p. 695 ib.; alterius is also commonly used as the gen. of alius, as alīus is little used (v. h. v. fin.).— Dat. sing. f.:

alterae,

Plaut. Rud. 3, 4, 45; Ter. Heaut. 2, 3, 30; Caes. B. G. 5, 27; Nep. Eum. 1, 6; Col. 5, 11, 10) [a comp. form of al-ius; cf. Sanscr. antara = alius; Goth. anthar; Lith. antras = secundus; Germ. ander; Gr. heteros; Engl. either, other; also Sanscr. itara = alius], the other of two, one of two, the other, ho heteros.

Lit.

In gen.:

nam huic alterae patria quae sit, profecto nescio,

Plaut. Rud. 3, 4, 45:

necesse est enim sit alterum de duobus,

Cic. Tusc. 1, 41, 97:

altera ex duabus legionibus,

Caes. B. C. 2, 20: mihi cum viris ambobus est amicitia;

cum altero vero magnus usus,

Cic. Clu. 42, 117:

alter consulum,

Liv. 40, 59:

alter ex censoribus,

id. 40, 52:

in alterā parte fluminis legatum reliquit,

on the other side, Caes. B. G. 2, 5; id. B. C. 3, 54:

si quis te percusserit in dexteram maxillam tuam, praebe illi et alteram,

Vulg. Matt. 5, 39; 28, 1.—Hence: alter ambove, one or both; commonly in the abbreviation:

A. A. S. E. V. = alter ambove si eis videretur: utique C. Pansa, A. Hirtius consules alter ambove S. E. V. rationem agri habeant,

Cic. Phil. 5 fin. Wernsd.; cf. id. ib. 8, 11; 9, 7 fin.; 14, 14 fin.; cf.

Brison. Form. pp. 218 and 219: absente consulum altero ambobusve,

Liv. 30, 23: ambo alterve, S. C. ap. Front. Aquaed. 100 fin. —

Esp.

a.. In distributive clauses: alter... alter, the one... the other (cf. alius, II. A.): ho heteros... ho heteros:

Si duobus praefurniis coques, lacunā nihil opus erit. Cum cinere eruto opus erit, altero praefurnio eruito, in altero ignis erit,

Cato, R. R. 38, 9:

alteram ille amat sororem, ego alteram,

Plaut. Bacch. 4, 4, 68; id. Am. 1, 2, 19; 1, 2, 20; Ter. Ad. 1, 2, 50:

quorum alter exercitum perdidit, alter vendidit,

Cic. Planc. 35; so id. Rosc. Am. 6, 16: namque alterā ex parte Bellovaci instabant;

alteram Camulogenus tenebat,

Caes. B. G. 7, 59 Herz.:

conjunxit alteram (cortinam) alteri,

Vulg. Exod. 36, 10; 36, 22; ib. Joan. 13, 14; ib. Rom. 12, 5.—

In same sense, unus... alter, one... the other, as in later Gr. heis men... heteros de: vitis insitio una est per ver, altera est cum uva floret;

ea optima est,

Cato, R. R. 41, 1: Phorm. Una injuria est tecum. Chrem. Lege agito ergo. Phorm. Altera est tecum, Ter. Phorm. 5, 8, 90: uni epistolae respondi;

venio ad alteram,

Cic. Fam. 2, 17, 6:

nomen uni Ada, et nomen alteri Sella,

Vulg. Gen. 4, 19; ib. Matt. 6, 24:

Erant duae factiones, quarum una populi causam agebat, altera optimatium,

Nep. Phoc. 3, 1; Liv. 31, 21:

consules coepere duo creari, ut si unus malus esse voluisset, alter eum coërceret,

Eutr. 1, 8:

Duo homines ascenderunt in templum, unus pharisaeus et alter publicanus,

Vulg. Luc. 18, 10 al. —

Sometimes a subst., or hic, ille, etc., stands in the place of the second alter:

Epaminondas... Leonidas: quorum alter, etc... Leonidas autem, etc.,

Cic. Fin. 2, 30, 97; so Vell. 2, 71, 3:

alter gladiator habetur, hic autem, etc.,

Cic. Rosc. Am. 6, 17:

quorum alteri Capitoni cognomen est, iste, qui adest, magnus vocatur,

id. ib.:

alterum corporis aegritudo, illum, etc.,

Flor. 4, 7.—Sometimes

one alter is entirely omitted (cf. alius, II. A.; heteros, L. and S. I. 2.):

duae turmae haesere: altera metu dedita hosti, pertinacior (sc. altera), etc.,

Liv. 29, 33:

hujus lateris alter angulus ad orientem solem, inferior ad meridiem spectat,

Caes. B. G. 5, 13; or

the form changed:

dialecticam adjungunt et physicam, alteram quod habeat rationem.... Physicae quoque etc.,

Cic. Fin. 3, 21, 72, and 3, 22, 73. —Sometimes a further distributive word is added:

alter adulescens decessit, alter senex, aliquis praeter hos infans,

Sen. Ep. 66, 39:

alter in vincula ducitur, alter insperatae praeficitur potestati, alius etc.,

Amm. 14, 11.—

In plur.: nec ad vivos pertineat, nec ad mortuos;

alteri nulli sunt, alteros non attinget,

Cic. Tusc. 1, 38, 91:

alteri dimicant, alteri victorem timent,

id. Fam. 6, 3: binas a te accepi litteras; quarum alteris mihi gratulabare... alteris dicebas etc., in one of which,... in the other, id. ib. 4, 14:

quorum alteri adjuvabant, alteri etc.,

Caes. B. G. 7, 17: duplices similitudines, unae rerum, alterae verborum, Auct. ad Her. 3, 20. —

The second alter in a different case:

alter alterius ova frangit,

Cic. N. D. 2, 49:

uterque numerus plenus, alter alterā de causā habetur,

Macr. Somn. Scip. 2:

qui noxii ambo, alter in alterum causam conferant,

Liv. 5, 11:

alteri alteros aliquantum attriverant,

Sall. J. 79, 4; so id. ib. 42, 4;

53, 7 al. —Also with alteruter: ne alteruter alterum praeoccuparet,

Nep. Dion. 4, 1.—With unus:

quom inter nos sorderemus unus alteri,

Plaut. Truc. 2, 4, 30:

dicunt unus ad alterum,

Vulg. Ez. 33, 30:

ne unus adversus alterum infletur pro alio,

ib. 1 Cor. 4, 6.—With uterque:

uterque suo studio delectatus contempsit alterum,

Cic. Off. 1, 1, 4:

utrique alteris freti finitimos sub imperium suum coëgere,

Sall. J. 18, 12.—With nemo, nullus, neuter:

ut nemo sit alteri similis,

Quint. 2, 9, 2:

cum tot saeculis nulla referta sit causa, quae esset tota alteri similis,

id. 7, prooem. 4:

neutrum eorum contra alterum juvare,

Caes. B. C. 1, 1, 3:

ut neutra alteri officiat,

Quint. 1, 1, 3.—After two substt., the first alter generally refers to the first subst., and the second to the second:

Philippum rebus gestis superatum a filio, facilitate video superiorem fuisse. Itaque alter semper magnus, alter saepe turpissimus,

Cic. Off. 1, 26; cf. Plaut. Am. 1, 2, 21; Brem. ad Suet. Claud. 20.—Sometimes the order is reversed: contra nos (summa gratia et eloquentia) raciunt in hoc tempore;

quarum alteram (i. e. eloquentiam) vereor, alteram (i. e. gratiam) metuo,

Cic. Quinct. 1; so id. Off. 3, 18; 1, 12; cf. Spald. ad Quint. 9, 2, 6.—

As a numeral = secundus, the second, the next, o heteros:

primo die, alter dies, tertius dies, deinde reliquis diebus etc.,

Cic. Verr. 2, 1, 7:

proximo, altero, tertio, reliquis consecutis diebus non intermittebas etc.,

id. Phil. 1, 13 Wernsd.:

quadriennio post alterum consulatum,

id. Sen. 9:

die altero,

Vulg. Jos. 10, 32: alteris Te mensis adhibet deum, i. e. at the dessert (= mensā secundā), Hor. C. 4, 5, 31.—So, alterā die, the next day, têi allêi hêmerai, têi heterai:

se alterā die ad conloquium venturum,

Caes. B. C. 3, 19; Vulg. Gen. 19, 34; ib. Matt. 27, 62:

die altero,

ib. Num. 11, 32; ib. Jos. 5, 11 al.—So in comparative sense:

alterā die quam a Brindisio solvit, in Macedoniam trajecit,

Liv. 31, 14; Suet. Vit. 3:

intermittere diem alterum quemque oportet,

every other day, Cels. 3, 23; 3, 13; 4, 12:

Olea non continuis annis, sed fere altero quoque fructum adfert,

Col. R. R. 5, 8.—With prepp.:

qui (Ptolemaeus) tum regnabat alter post Alexandream conditam,

next after, Cic. Off. 2, 23, 82; so, fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo, the second or next after him, Verg. E. 5, 49:

alter ab undecimo jam tum me ceperat annus,

id. ib. 8, 39.—Hence,

Also with tens, hundreds, etc.:

accepi tuas litteras, quas mihi Cornificius altero vicesimo die reddidit,

on the twenty-second day, Cic. Fam. 12, 25 Manut.:

anno trecentesimo altero quam condita Roma erat,

in the three hundred and second year, Liv. 3, 33:

vicesima et altera laedit,

Manil. 4, 466.—

So of a number collectively:

remissarios pedum XII., alteros pedum X.,

a second ten, Cato, R. R. 19, 2:

ad Brutum hos libros alteros quinque mittemus,

Cic. Tusc. 5, 41, 121:

basia mille, deinde centum, dein mille altera, dein secunda centum,

Cat. 5, 7.—So with the numeral understood: aurea mala decem misi;

cras altera (sc. decem) mittam,

a second ten, Verg. E. 3, 71.—Hence,

Unus et alter, unus atque alter, unus alterque, the one and the other.

For two (as in Gr. heis kai heteros):

unus et alter dies intercesserat,

Cic. Clu. 26:

adductus sum tuis unis et alteris litteris,

id. Att. 14, 18:

et sub eā versus unus et alter erunt,

Ov. H. 15, 182; so Suet. Tib. 63; id. Calig. 56; id. Claud. 12 (cf. id. Gram. 24: unum vel alterum, vel, cum plurimos, tres aut quattuor admittere).—

More freq. of an indef. number, one and another; and: unusalterve, one or two:

Unus et item alter,

Ter. And. 1, 1, 50:

mora si quem tibi item unum alterumve diem abstulerit,

Cic. Fam. 3, 9; so id. Clu. 13, 38; 13, 26:

versus paulo concinnior unus et alter,

Hor. Ep. 2, 1, 74; so id. S. 1, 6, 102; 2, 5, 24; id. A. P. 15:

ex illis unus et alter ait,

Ov. F. 2, 394; id. Am. 2, 5, 22; Petr. 108; Plin. Pan. 45 Schwarz; cf. id. ib. 52, 2; Suet. Caes. 20; id. Galb. 14 al.:

paucis loricae, vix uni alterive cassis aut galea,

Tac. G. 6.—

Alterum tantum, as much more or again, twice as much (cf. Gr. heteron tosouton or hetera tosauta):

etiamsi alterum tantum perdundum est, perdam potius quam sinam, etc.,

Plaut. Ep. 3, 4, 81; so id. Bacch. 5, 2, 65:

altero tanto aut sesqui major,

Cic. Or. 56, 188:

altero tanto longior,

Nep. Eum. 8, 5; so Dig. 28, 2, 13:

numero tantum alterum adjecit,

Liv. 1, 36; so id. 10, 46; Auct. B. Hisp. 30; Dig. 49, 14, 3 al.—

Alteri totidem, as many more:

de alteris totidem scribere incipiamus,

Varr. L. L. 8, 24 Müll. —

To mark the similarity of one object to another in qualities, etc., a second, another (as in English, a second father, my second self, and the like). So,

With a proper name, used as an appellative (cf. alius, II. G.):

Verres, alter Orcus,

Cic. Verr. 2, 4, 50:

alterum se Verrem putabat,

id. ib. 5, 33 fin.:

Hamilcar, Mars alter,

Liv. 21, 10.—

With a com. noun:

me sicut alterum parentem observat,

Cic. Fam. 5, 8:

altera patria,

Flor. 2, 6, 42 al. —

Alter ego, a second self, of very intimate friends (in the class. per. perh. only in Cic. Ep.; cf. ho hetairos, heteros egô, Clem. Al. 450):

vide quam mihi persuaserim te me esse alterum,

Cic. Fam. 7, 5:

me alterum se fore dixit,

id. Att. 4, 1:

quoniam alterum me reliquissem,

id. Fam. 2, 15; Aus. praef. 2, 15.—

Alter idem, a second self, like heteroi hautoi, Arist. Eth. M. 8, 12, 3 (on account of the singularity of the expression, introduced by tamquam):

amicus est tamquam alter idem,

Cic. Lael. 21, 82.—

The one of two, either of two, without a more precise designation, for alteruter:

non uterque sed alter,

Cic. Ac. 2, 43, 132:

fortasse utrumque, alterum certe,

id. Att. 11, 18:

melius peribimus quam sine alteris vestrūm vivemus,

Liv. 1, 13:

nec rogarem, ut mea de vobis altera amica foret,

Ov. A. A. 3, 520:

ex duobus, quorum alterum petis, etc.,

Plin. Ep. 1, 7, 3:

ex duobus (quorum necesse est alterum verum), etc.,

Quint. 5, 10, 69:

ac si necesse est in alteram errare partem, maluerim etc.,

id. 10, 1, 26; 1, 4, 24; 9, 3, 6 al.—Once also with a negative, neither of two: hos, tamquam medios, [p. 98] nec in alterius favorem inclinatos, miserat rex, Liv. 40, 20, 4.—

Transf.

Another of a class = alius (as opp. to one's self, to another); subst., another, a neighbor, a fellow-creature, ho pelas (so sometimes heteros, Xen. Cyr. 2, 3, 17); cf. Ochsn. Eclog. 90 and 458 (alter designates the similarity of two objects; alius a difference in the objects contrasted): SI. INIVRIAM. FAXIT. ALTERI., Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1:

qui alterum incusat probri, eum ipsum se intueri oportet,

Plaut. Truc. 1, 2, 58; id. Am. prol. 84: mox dum alterius abligurias bona, quid censes dominis esse animi? Enn. ap. Don. ad Ter. Phorm. 2, 2, 25:

ut malis gaudeant atque ex incommodis Alterius sua ut comparent commoda,

Ter. And. 4, 1, 3: qui alteris exitium paret, etc., Att. ap. Cic. Tusc. 2, 17, 39:

qui nihil alterius causā facit et metitur suis commodis omnia,

Cic. Leg. 1, 14:

ut aeque quisque altero delectetur ac se ipso,

id. Off. 1, 17, 56; 1, 2, 4:

scientem in errorem alterum inducere,

id. ib. 3, 13, 55 et saep.:

cave ne portus occupet alter,

Hor. Ep. 1, 6, 32 Schmid.:

nil obstet tibi, dum ne sit te ditior alter,

id. S. 1, 1, 40; 1, 5, 33:

canis parturiens cum rogāsset alteram, ut etc.,

Phaedr. 1, 19:

nec patientem sessoris alterius (equum) primus ascendit,

Suet. Caes. 61; id. Tib. 58:

in quo judicas alterum, te ipsum condemnas,

Vulg. Rom. 2, 1:

nemo quod suum est quaerat, sed quod alterius,

ib. 1 Cor. 10, 24;

14, 17: sic in semet ipso tantum gloriam habebit et non in altero,

ib. Gal. 6, 4 al. —Hence, alter with a neg., or neg. question and comp., as an emphatic expression (mostly ante-class.; cf.

alius, II. H.): scelestiorem nullum illuxere alterum,

Plaut. Bacch. 2, 3, 22:

scelestiorem in terrā nullam esse alteram,

id. Cist. 4, 1, 8:

qui me alter audacior est homo?

id. Am. 1, 1, 1; id. Ep. 1, 1, 24.—

The other, the opposite:

alterius factionis principes,

the leaders of the opposite party, Nep. Pelop. 1, 4 (cf. id. ib. 1, 2:

adversariae factioni): studiosiorem partis alterius,

Suet. Tib. 11. —

In gen., different:

quotiens te speculo videris alterum,

Hor. C. 4, 10, 6: abeuntes post carnem alteram (Gr. heteros, q. v. L. and S. III.), Vulg. Jud. 7.—

In the lang. of augury, euphem. for infaustus, unfavorable, unpropitious, Fest. p. 6 (v. L. and S. Gr. Lex. s. v. heteros, III. 2.).

alterius commonly serves as gen. of alius instead of alīus, Cic. Fam. 15, 1, 1; id. Att. 1, 5, 1; 1, 20, 2; Caes. B. G. 1, 36, 1; Sall. C. 52, 8; Liv. 21, 13, 3; 22, 14, 4; 26, 8, 2; 28, 37, 6 al.; Col. 8, 17, 2; 11, 2, 87; 12, 22, 2; Sen. Ep. 72, 10; 102, 3; id. Ben. 4, 3, 1; id. Ot. Sap. 4, 1; id. Brev. Vit. 16, 2; id. Q. N. 2, 34, 1 al.; Quint. 7, 9, 8; 8, 3, 73 al.; Tac. A. 15, 25; id. H. 2, 90; Plin. Ep. 10, 114, 2; Suet. Caes. 61; id. Tib. 58 al.; Gell. 2, 28 al.—It also stands as correlative to alius:

alius inter cenandum solutus est, alterius continuata mors somno est,

Sen. Ep. 66, 39:

cum inventum sit ex veris (gemmis) generis alterius in aliud falsas traducere,

Plin. 37, 12, 75, § 197; Plin. Pan. 2, 6 (Neue, Formenl. II. p. 216).

[alter], for alias, acc. to Paul. ex. Fest. p. 27 Müll.

vălĕo, ui, itum, 2, v. n. [kindr. with Sanscr. bala, vis, robur, balishtas, fortissimus; cf. debilis], to be strong.

Lit., of physical strength, vigor, or health.

In gen., to be strong, stout, or vigorous, to have strength (cf.: polleo, vigeo).

Absol.: verum illi valent, qui vi luctantur cum leonibus, Pomp. ap. Non. 112, 4 (Com. Rel. v. 176 Rib.):

puer ille (Hercules recens natus) ut magnus est et multum valet!

Plaut. Am. 5, 1, 51: plus potest, qui plus valet: Vir erat;

plus valebat,

id. Truc. 4, 3, 38 sq.:

sanus homo, qui bene valet,

Cels. 1, 1 init.:

si magis valet,

id. 3, 18:

si satis valet (= si satis validae vires sunt, just before),

id. 4, 7 init.:

prout nervi valent,

id. 8, 16.—Of plants:

vitem novellam resecari tum erit tempus ubi valebit,

Cato, R. R. 33, 3 sq. —

To be strong in or for something, to have the power or strength, be in condition to do something, etc.

Of personal subjects, etc.

With ad and acc.:

alios videmus velocitate ad cursum, alios viribus ad luctandum valere,

Cic. Off. 1, 30, 107.—

With inf.:

manibus pedibusque morbo distortissimis, ut neque calceum perpeti nec libellos evolvere valeret,

Suet. Galb. 21:

mustela cum mures veloces non valeret assequi,

Phaedr. 4, 1, 10:

valet ima summis Mutare deus,

Hor. C. 1, 34, 12; cf. II. B. 2. h. infra; cf.:

illud mirari mitte, quod non valet e lapide hoc alias impellere res,

Lucr. 6, 1057:

versate diu quid ferre recusent, Quid valeant umeri (sc. ferre),

Hor. A. P. 40:

nec valuere manus infixum educere telum,

Ov. M. 13, 393; 12, 101; Col. 6, 25 fin. —

Of remedies or medicines, to be efficacious, be good for any thing; with ad and acc.:

fimum potum ad dysentericos valet,

Plin. 28, 8, 27, § 105.—With contra:

cimices valent contra serpentium morsus,

Plin. 29, 4, 17, § 61.—With eodem:

id quoque collyrium eodem valet,

Cels. 6, 6, 21.—With pro:

ruta per se pro antidoto valet,

Plin. 20, 13, 51, § 132.—With abl.:

dictamnus valet potu et illitu et suffitu,

Plin. 26, 15, 90, § 153.— With inf.:

sandaracha valet purgare, sistere, excalfacere, perrodere,

Plin. 34, 18, 55, § 177.—

Of sounds: cum C ac similiter G non valuerunt, in T ac D molliuntur, i. e. were not pronounced strongly, Quint. 1, 11, 5.—

Esp., in respect of the natural condition of the body, to be well in health, to be in a sound or healthy condition, to be healthy, hale, hearty.

In gen.

Absol.:

equidem valeo recte et salvus sum,

Plaut. Am. 2, 1, 36:

perpetuon' valuisti?

id. Ep. 1, 1, 15; 1, 1, 18:

valen'? Valuistin? valeo et valui rectius,

id. Trin. 1, 2, 12 sq.: facile omnes, quom valemus, recta consilia aegrotis damus, Ter. And. 2, 1, 9:

dicit vilicus servos non valuisse,

Cato, R. R. 2, 3 sq.; 5, 6:

boves ut recte valeant,

id. ib. 103:

optime valere et gravissime aegrotare,

Cic. Fin. 2, 13, 43; 4, 25, 69:

cura est, ut valeat,

Plaut. Stich. 5, 2, 4:

ego valeo recte et rem gero,

id. Pers. 2, 3, 34:

te recte valere operamque dare, ut cottidie melius,

Cic. Fam. 11, 24, 1: deterius quam soleo, Luccei. ib. 5, 14, 1:

commode,

Plin. Ep. 3, 20, 11: Ni. Benene usque valuit? Chr. Pancratice atque athletice, Plaut. Bacch. 2, 3, 14:

minus valere... melius valere,

Cic. Att. 4, 14, 1:

nam matri oculi si valerent, mecum venisset simul,

Plaut. Mil. 4, 8, 8.—

With abl.:

si corpore valuisset,

Cic. Brut. 20, 77:

nec melius valeo quam corpore, mente,

Ov. Tr. 3, 8, 33; cf. Sall. J. 11, 5:

pedibus,

Nep. Phoc. 4, 1:

stomacho,

Juv. 6, 100.—

With ab and abl.:

ab oculis,

Gell. 13, 30, 10:

a morbo,

Plaut. Ep. 1, 2, 26; and facetiously: Me. Ain tu te valere? Eu. Pol ego haud a pecunia perbene, as to money, not very well, id. Aul. 2, 2, 9.—

Esp., at the commencement of letters (very freq.), si vales, bene est, and abbreviated S. V. B. E.;

and, more fully, with the addition ego or equidem valeo (abbrev. E. V. or E. Q. V.),

Cic. Fam. 13, 6; 14, 11; 14, 16; 14, 17; 14, 21; 14, 22; 14, 23; 14, 24; 15, 1; 15, 2; Metell. ib. 5, 1; Vatin. ib. 5, 9; Luccei. ib. 5, 14 al.; cf.:

mos antiquis fuit usque ad meam servatus aetatem, primis epistulae verbis adicere: Si vales bene est,

Sen. Ep. 15, 1; so too: S. V. G. V. (si vales, gaudeo, valeo) et Tullia nostra recte V. Terentia minus belle habuit: sed certum scio jam convaluisse eam, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1.—

Rarely impers. pass.:

quid agitur, Sagaristio? ut valetur?

Plaut. Pers. 2, 5, 8.—

Vale or valeas, in leave-taking, farewell, adieu (cf.: salve, ave).

In gen.: Di. Valeas. Ph. Vale, Plaut. Truc. 2, 4, 79: Ar. Vale. Ph. Quo properas? Ar. Bene vale, id. As. 3, 3, 16; id. Mil. 4, 8, 51:

bene vale, Alcumena,

id. Am. 1, 3, 1:

vale atque salve,

id. Capt. 3, 5, 86; id. Curc. 4, 2, 36: vale atque salve. Th. Male vale, male sit tibi, id. ib. 4, 4, 32; v. salvus: Ly. Ad portum propero. De. Bene ambulato. Ly. Bene valeto. De. Bene sit tibi, id. Merc. 2, 2, 55:

bene valete et vivite,

id. Mil. 4, 8, 30:

ite intro cito: valete,

id. As. 3, 3, 155:

abeo: valete, judices justissimi,

id. Capt. prol. 67:

vos valete et plaudite,

Ter. Eun. 5, 8, 64:

in hoc biduom vale,

id. ib. 1, 2, 110:

vive valeque,

Hor. S. 2, 5, 110.—Before a vowel, scanned vale:

et longum, Formose vale, vale, inquit Iolla,

Verg. E. 3, 79; Ov. M. 3, 501.—

At the conclusion of letters:

Vale,

Cic. Fam. 6, 22, 3; 6, 21, 3; 4, 8, 2; Luccei. ib. 5, 14, 3:

cura ut valeas,

Cic. Fam. 7, 15, 2; 7, 20, 3; rarely bene vale, Mat. ib. 11, 28, 8; Cur. ib. 7, 29, 2; cf.:

tu me diligis et valebis,

Cic. ib. 9, 22, 5; 15, 18, 2: fac valeas meque mutuo diligas, Planc. ib. 10, 7, 2; Mat. ib. 11, 28, 8.—

Also in bidding farewell to the dead:

salve aeternum mihi, maxime Palla, Aeternumque vale,

Verg. A. 11, 97; Stat. S. 3, 3, 208; cf. Varr. ap. Serv. Verg. l. l.;

v. salvus: in perpetuom, frater, ave atque vale,

Cat. 101, 10:

terque, Vale, dixit,

Ov. F. 3, 563:

supremumque vale... dixit,

id. M. 10, 62.—

As an expression of dismission, refusal, or scorn, be off, begone:

valeas, tibi habeas res tuas, reddas meas,

Plaut. Am. 3, 2, 46:

immo habeat, valeat, vivat cum illa,

Ter. And. 5, 3, 18:

valeas, habeas illam quae placet,

id. Ad. 4, 4, 14:

si talis est deus, ut nulla hominum caritate teneatur, valeat,

good-by to him, let me have nothing to do with him, Cic. N. D. 1, 44, 124:

valeat res ludicra, si me Palma negata macrum, donata reducit opimum,

Hor. Ep. 2, 1, 180: valeant, Qui inter nos discidium volunt, away with those, etc., Ter. And. 4, 2, 13:

quare ista valeant: me res familiaris movet,

Cic. Att. 16, 15, 5: castra peto, valeatque Venus, valeantque puellae, farewell to Venus, etc., Tib. 2, 6, 9:

valete curae,

Petr. 79; cf. Cat. 8, 12; 11, 17; Ov. Am. 1, 6, 71 sqq.—

With valere jubere or dicere (sometimes as one word, vălĕdīco, ere, 3, v. n.), to bid one good-by, farewell, adieu:

illum salutavi: post etiam jussi valere,

Cic. Att. 5, 2, 2:

vix illud potui dicere triste vale,

Ov. H. 13, 14:

saepe vale dicto rursus sum multa locutus,

id. Tr. 1, 3, 57:

tibi valedicere non licet gratis,

Sen. Ep. 17, 11; Sulp. Sev. Dial. 1, 3, 1: obstinatissime [p. 1954] retinuit, ut liberti servique bis die frequentes adessent ac mane salvere, vesperi valere sibi singuli dicerent, Suet. Galb. 4 fin.; id. Aug. 53; id. Tib. 72.—So (late Lat.):

vale facere (or valefacere),

August. Ep. 65; App. M. 4, p. 150, 24.

Transf., to have power, force, or influence; to be powerful, effective, valid; to avail, prevail, be strong, effective, etc.

In gen.:

fiet enim quodcunque volent, qui valebunt: valebunt autem semper arma,

will always have the power, Cic. Fam. 9, 17, 1:

fuit enim populi potestas: de civitate ne tam diu quidem valuit quam diu illa Sullani temporis arma valuerunt,

id. Dom. 30, 79:

dicitur C. Flaminius ad populum valuisse dicendo,

id. Brut. 14, 57:

tribunus plebis tulit... ut lex Aelia et Fufia ne valeret,

id. Red. in Sen. 5, 11:

in more majorum, qui tum ut lex valebat,

id. Leg. 2, 10, 23:

valuit auctoritas,

id. Tusc. 2, 22, 53:

verba si valent,

id. Caecin. 21, 61:

(ejus) valet opinio tarditatis,

is established, id. de Or. 1, 27, 125:

si conjuratio valuisset,

id. ib. 17, 7:

cujus ratio non valuit,

Nep. Milt. 3, 7:

jus tamen gentium valuit,

Liv. 2, 4, 7:

praetor... ratus repentinum valiturum terrorem, succedit, etc.,

id. 44, 31, 6:

et vestrae valuere preces,

Ov. M. 13, 89; id. P. 3, 3, 92; id. Ib. 241.—

Esp.

With respect to the source, character, or mode of exercise of the strength ascribed to the subject.

With abl.:

non metuo mihi... Dum quidem hoc valebit pectus perfidia meum,

Plaut. Bacch. 2, 2, 50:

reliqui duo sic exaequantur, ut Domitius valeat amicis, Memmius commendetur militibus,

Cic. Att. 4, 16, 6 (17, 2):

multa sanxit quae omnia magistratuum auctoritate et Halaesinorum summa voluntate valuerunt,

id. Verr. 2, 2, 49, § 122:

ita istam libertatem largior populo, ut auctoritate et valeant et utantur boni,

id. Leg. 3, 17, 38:

quae (voluntas militum) cum per se valet multitudine,

id. Mur. 18, 38:

parum valent (Graeci) verbo,

i. e. have no precise word, id. Tusc. 3, 5, 11:

qui aut gratia aut misericordia valerent,

Caes. B. C. 2, 44:

dicendo,

Nep. Ages. 1, 2:

qui pedum cursu valet,

Verg. A. 5, 67; Quint. 9, 2, 78:

Battiades... Quamvis ingenio non valet, arte valet,

Ov. Am. 1, 15, 14:

plerique plus ingenio quam arte valuerunt,

Quint. 1, 8, 8:

rogando,

Ov. M. 2, 183:

subtilitate vincimur, valeamus pondere,

Quint. 12, 11, 8.—

With in and abl.:

Sp. Thorius satis valuit in populari genere dicendi,

Cic. Brut. 36, 136:

quid facilius est quam probari in uno servulo nomen familiae non valere,

id. Caecin. 19, 55:

in his maxime valet similitudo,

Quint. 6, 3, 57:

mire in causis valet praesumptio,

id. 9, 2, 16:

(digitus) in exprobrando et indicando valet,

id. 11, 3, 94.—

With some definite end expressed, upon or towards which influence or power is exercised or directed, to be strong enough for, adequate to, or capable of any thing, to be able to do, to have force or efficacy, to be effectual, to avail, to be applicable.

With in and acc.:

hoc evenit, ut in volgus insipientium opinio valeat honestatis,

Cic. Tusc. 2, 26, 63:

quaecumque est hominis definitio, una in omnes valet,

id. Leg. 1, 10, 29; cf. id. Div. 2, 56, 116:

cum illud verbum unde in utramque rem valeat,

id. Caecin. 31, 89:

num etiam in deos inmortales inauspicatam legem valuisse? Liv 7, 6, 11: utrumque hoc genus semel injectum in L. annos valet et frugum et pabuli ubertate,

Plin. 17, 7, 4, § 44:

etiamsi in utramque partem valent arma facundiae,

Quint. 2, 16, 10:

hoc etiam in praeteritum valet,

id. 9, 2, 20; cf.:

cum... idque in omnis partis valeret,

Cic. Fam. 4, 10, 2.—

With eo: oratio me cohortabatur, ut, etc.... quod eo, credo, valebat, ut caerimonias religionesque defenderem, the force or point of which was, etc., Cic. N. D. 3, 2, 5:

id responsum quo valeat, cum intellegeret nemo,

Nep. Them. 2, 6; cf. II. B. 3. i, infra.—

With ad and acc. of thing:

tu non solum ad neglegendas leges... verum etiam ad evertendas valuisti,

Cic. Cat. 1, 7, 18: astrorum affectio valeat, si vis, ad quasdam res;

ad omnis certe non valebit,

id. Fat. 4, 8:

illud perficiam ut invidia mihi valeat ad gloriam,

id. Cat. 3, 12, 29:

vitae adjuncta esse dicebant, quae ad virtutis usum valerent,

id. Ac. 1, 5, 21:

ista quaestura ad eam rem valet, ut, etc.,

id. Div. in Caecil. 19, 62: neque, quod Samnites... amici vobis facti sunt, ad id valere arbitror, ne nos in amicitiam accipiamur, Liv. 7, 30, 4:

eadem fictio valet et ad qualitates,

Quint. 5, 10, 99; cf. II. B. 3. infra.—

With apud or ad and acc. of person influenced, etc.

With apud:

ibit ad illud ilico, Quo maxume apud te se valere sentiat,

Ter. Heaut. 3, 1, 79:

non quin eam (commendationem) valituram apud te arbitrarer,

Cic. Fam. 13, 16, 3:

apud te veritas valebit,

id. Quint. 1, 5:

sed haec eadem nunc censes apud eos ipsos valere, a quibus... conscripta sunt?

id. Tusc. 2, 4, 11:

magnis meritis apud regem... valebat,

Nep. Con. 3, 1:

jus bonumque apud eos non legibus magis quam natura valebat,

Sall. C. 9, 1:

apud magnam partem senatus et magnitudine rerum gestarum valebat et gratia,

Liv. 31, 48, 1:

apud nos valeant ea, quae apud judices valere volumus,

Quint. 6, 2, 28.—

With ad:

dicitur enim C. Flaminius... ad populum valuisse dicendo,

Cic. Brut. 14, 57:

clementiae fama... ad ferociores jam populos valuit,

Liv. 21, 6, 4:

metus ad omnis valuit, ne deditionem recusarent,

id. 38, 28, 6.—

With contra and acc.:

hoc nonne videtur contra te valere?

Cic. Ac. 2, 27, 86:

quae valeant contra falsam criminationem,

id. de Or. 2, 79, 321:

ne quid esset... quod contra caput suum aut existimationem valere posset,

id. Verr. 2, 2, 71, § 173: ne meae vitae modestia parum valitura sit contra falsos rumores, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 8:

cum pro falsis contra veritatem (rhetorice) valet,

Quint. 2, 16, 2; cf. f. infra.—

With pro and abl.:

multa in adversos effudit verba penates Pro deplorato non valitura viro,

Ov. Tr. 1, 3, 46:

epitheton valet pro nomine,

Quint. 8, 6, 29; cf. I. A. 2, b. supra.—

With dat. gerund. (post-class. and rare):

nam et augendae rei et minuendae valet (particula),

Gell. 5, 12, 10.—

With inf. (mostly poet. and in postAug. prose;

not in Cic. or Caes.): nam si certam finem esse viderent Aerumnarum homines, aliqua ratione valerent Religionibus... obsistere,

Lucr. 1, 108:

hanc ob rem vitam retinere valemus,

id. 3, 257:

nec continere suos ab direptione castrorum valuit,

Liv. 38, 23, 4 Weissenb. ad loc.:

quam (urbem) neque finitimi valuerunt perdere Marsi,

Hor. Epod. 16, 3:

cetera... adeo sunt multa, loquacem Delassare valent Fabium,

id. S. 1, 1, 13; id. C. 4, 7, 27:

nec valuit locos coeptos avertere cursus,

Tib. 4, 1, 55:

qui relicti erant... ne conspectum quidem hostis sustinere valuerunt,

Curt. 3, 4, 5:

neque ex eo infamiam discutere valuit,

Suet. Caes. 79.—With things as subj.:

ergo fungar vice cotis, acutum Reddere quae ferrum valet,

Hor. A. P. 305; cf. I. A. 2. b, supra.—Esp.,

With adverbial qualifications expressing the degree of power or influence exerted, etc.; very freq. with accs- multum, plus, plurimum, parum, minus, minimum, nihil, tantum, quantum, quid, id, idem, quiddam, quidquam, quidquid, etc.

Edepol, Cupido, cum tu tam pusillu's, nimis multum vales, Naev. ap. Non. 421, 25 (Com. Rel. v. 55 Rib.):

plus potest qui plus valet,

Plaut. Truc. 4, 3, 38:

neque ita inperita (sum), ut quid amor valeat nesciam,

Ter. Eun. 5, 2, 42.—So absol.: nam opulenti cum locuntur pariter atque ignobiles, Eadem dicta eademque oratio aequa non aeque valet, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3 (Trag. Rel. v. 230 Vahl.):

ignari quid gravitas... quid denique virtus valeret,

Cic. Sest. 28, 60:

illa obnuntiatio nihil valuit, aut, si valuit, id valuit, ut, etc.,

id. Div. 1, 16, 30: omnia veniebant Antonio in mentem;

eaque suo quaeque loco, ubi plurimum proficere et valere possent... collocabantur,

id. Brut. 37, 139:

cur minus Venena Medaeae valent?

Hor. Epod. 5. 62.—

With abl.:

quod tibi lubet fac, quoniam pugnis plus vales,

Plaut. Am. 1, 1, 240; cf.

v. 234: quicquid possunt, pedestribus valent copiis,

Caes. B. G. 2, 17:

qui plus opibus, armis, potentia valent, perfecisse mihi videntur... ut etiam auctoritate jam plus valerent,

Cic. Fam. 1, 7, 10:

quasi vero ego... in isto genere omnino quidquam aut curatione aut potestate valuissem,

id. Dom. 6, 14:

Ti. Coruncanium longe plurimum ingenio valuisse,

id. Brut. 14, 55:

quantum gratia, auctoritate, pecunia valerent,

Caes. B. G. 7, 63:

Caesar multum equitatu valebat,

id. B. C. 1, 61:

cum tantum equitatu valeamus,

id. ib. 3, 86:

equitatu plurimum valere,

id. B. G. 3, 20; Nep. Alcib. 8, 2.—

With in and abl.:

nihil putas valere in judiciis conjecturam, nihil suspitionem, nihil ante actae vitae existimationem, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146:

hic multum in Fabia (tribu) valet, ille Velina,

Hor. Ep. 1, 6, 52. —

With ad and acc.:

multum valuisse ad patris honorem pietas filii videbitur,

Cic. Phil. 9, 5, 12:

ex quo intellegitur, plus terrarum situs, quam lunae tractus, ad nascendum valere,

id. Div. 2, 46, 97:

valet igitur multum ad vincendum probari mores eorum, qui agent causas,

id. de Or. 2, 43, 182:

ad subeundem periculum et ad vitandum multum fortuna valuit,

Caes. B. G. 6, 30:

genus ad probandam speciem minimum valet,

Quint. 5, 10, 56.—

With apud and acc. of pers., to have influence, be influential, have weight with, influence:

apud quem (Caesarem) quicquid valebo vel auctoritate, vel gratia, valebo tibi,

Cic. Fam. 6, 6, 13:

utrum apud eos pudor atque officium, an timor plus valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

tantum apud homines barbaros valuit, esse repertos aliquos principes belli inferendi,

id. ib. 5, 54:

potestis constituere, hanc auctoritatem quantum apud exteras nationes valituram esse existimetis,

Cic. Imp. Pomp. 16, 46:

non modo praemiis, quae apud me minimum valent, sed ne periculis quidem conpulsus ullis,

id. Fam. 1, 9, 11:

facinus esse indignum, plus impudicissimae mulieris apud te de Cleomenis salute quam de sua vita lacrimas matris valere,

id. Verr. 2, 5, 43, § 112:

apud quem ut multum gratia valeret, effecit,

Nep. Con. 2, 1.—

With contra: cur desperemus veritatem contra fallacem facundiam valituram? prevail, Lact. Opif. Dei, 20, 5; cf. Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 8, II. B. 2, e. supra.—

With pro:

pro periculo magis quam contra salutem valere,

Cic. Part. Or. 35, 120; cf.:

quod minus multitudine militum legionariorum pro hostium numero valebat,

Caes. B. G. 1, 51.—

With inter:

plurimum inter eos Bellovacos et virtute, et auctoritate, et hominum numero valere,

Caes. B. G. 2, 4.—

With adv. of pur pose:

hoc eo valebat, ut ingratiis ad de pugnandum omnes cogerentur,

Nep. Them. 4, 4:

non tamen hoc eo valet, ut fugien dae sint magnae scholae,

Quint. 1, 2, 16:

nescis quo valeat nummus, quem praebeat usum?

Hor. S. 1, 1, 73; cf. II. B. 2. b. supra. —

Idiomatic uses.

Of money value, to be of the value of, be worth: denarii, quod denos aeris valebant;

quinarii, quod quinos,

Varr. L. L. 5, § 173 Mull.:

dum pro argenteis decem aureus unus valeret,

Liv. 38, 11, 8:

ita ut scrupulum valeret sestertiis vicenis,

Plin. 33, 3, 13, § 47:

si haec praedia valeant nunc decem,

Dig. 24, 1, 7, § 4:

quasi minimo valeret hereditas,

ib. 19, 1, 13:

quanti omnibus valet (servus),

ib. 9, 2, 33; 5, 3, 25, § 1.—

Of the signification of words, sentences, etc.; like the Gr. dunasthai, to mean, signify, import:

quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat,

Cic. Fin. 2, 4, 13: non usquam id quidem dicit omnino;

sed quae dicit, idem valent,

id. Tusc. 5, 10, 24:

quamquam vocabula prope idem valere videantur,

id. Top. 8, 34:

hoc verbum quid valeat, non vident,

id. Off. 3, 9, 39: cui nomen Becco fuerat;

id valet gallinacei rostrum,

Suet. Vit. 18:

pransus quoque atque potus diversum valent quam indicant,

Quint. 1, 4, 29 et saep.:

et intellego et sentio et video saepe idem valent quod scio,

id. 10, 1, 13:

duo quae idem significant ac tantumdem valent,

id. 1, 5, 4.—Hence, vălens, entis, P. a., strong, stout, vigorous, powerful (class.).

Lit.

In gen.: nil moro discipulos mihi esse plenos sanguinis;

valens adflictet me,

Plaut. Bacch. 2, 1, 44:

virgatores,

id. As. 3, 2, 19:

robusti et valentes et audaces satellites,

Cic. Agr. 2, 31, 84:

cum homo imbecillus a valentissima bestia laniatur,

id. Fam. 7, 1, 3:

valentissimi lictores,

id. Verr. 2, 5, 54, § 142:

homines,

id. Phil. 12, 10, 24; Suet. Aug. 35:

hic membris et mole valens,

Verg. A. 5, 431:

membris valens,

Ov. M. 9, 108:

corpore esse vegeto et valenti,

Gell. 3, 1, 11:

nervi musculique,

Cels. 8, 20:

trunci,

Verg. G. 2, 426: scire oportet, omnia legumina generis valentissimi esse: valentissimum voco, in quo plurimum alimenti est... Ex leguminibus valentior faba quam pisum, etc., strongest, i. e. most nutritire, Cels. 2, 18:

tunicae,

stout, thick, Ov. A. A. 3, 109: providendum ne infirmiores (apes) a valentioribus [p. 1955] opprimantur, Varr. R. R. 3, 16, 35.—

In partic.

Well in health, healthy, hale, hearty:

valeo et venio ad minus valentem,

Plaut. Truc. 2, 7, 24:

medicus plane confirmat, propediem te valentem fore,

Cic. Fam. 16, 9, 2:

puer, hora undecima cum valens in publico visus esset, ante noctem mortuus est,

id. Clu. 9, 27; cf.

valens (opp. imbecillus),

id. Fam. 16, 5, 2:

(sensus) si sani sunt et valentes,

id. Ac. 2, 7, 19:

si valens corpus est neque magno opere vexatum,

Cels. 7, 26, 5:

sive aegra, sive valens,

Prop. 2, 21 (3, 14), 20.— Subst.:

qui enim aegris subveniretur, quae esset oblectatio valentium, nisi, etc.,

Cic. Off. 2, 4, 15;

so opp. aeger,

id. de Or. 2, 44, 186.—

Of medicines, strong, powerful, active:

valens est adversus cancerem intestinorum minii gleba,

Cels. 4, 15 fin.:

medicamenta,

id. 1, 3 med.:

silvestri (papaveri capita) ad omnes effectus valentiora,

Plin. 20, 18, 76, § 202; cf. id. 22, 22, 43, § 87.—

Trop., strong, powerful, mighty:

mallem tantas ei (Caesari) vires non dedisset (res publica) quam nunc tam valenti resisteret,

Cic. Att. 7, 3, 4:

fuit quondam ita firma haec civitas et valens,

id. Har. Resp. 28, 60:

cum valentiore pugnare,

id. Fam. 5, 21, 2:

valens dialecticus,

id. Fat. 6, 12:

ut fieri nihil possit valentius,

id. Brut. 16, 64:

Philippus jam tum valens multa moliebatur,

Nep. Timoth. 3, 1:

opibus jam valentes,

id. Eum. 10, 3:

argumenta valentiora,

Quint. 5, 13, 12:

quid pars adversa habeat valentissimum,

id. 5, 13, 52:

nec fraus valentior quam consilium meum,

Cic. Univ. 11:

ad letum causae satis valentes,

Ov. M. 5, 174; so,

causae,

id. Tr. 1, 8, 29:

causa valentior,

id. P. 1, 10, 35:

deus morbo omni valentior,

Stat. S. 1, 4, 111:

oppida valentissima,

Nep. Ham. 2, 4.—Hence, adv.: vălenter, strongly, stoutly, powerfully, violently (perh. not ante-Aug.).

Lit.:

resistere,

Col. 1, 5, 9; 3, 2, 15:

nimis valenter ibi retenta materia,

Cels. 5, 26, 21:

praeceps spirare valentius Eurus (coepit),

Ov. M. 11, 481.—

Trop., of speech, forcibly, energetically:

non diu dicebat sed valenter,

Sen. Contr. 3, 22 med.:

si verba numeres, breviter et abscise: si sensum aestimes, copiose et valenter,

Val. Max. 3, 7, ext. 6.

vălĕo, ui, itum, 2, v. n. [kindr. with Sanscr. bala, vis, robur, balishtas, fortissimus; cf. debilis], to be strong.

Lit., of physical strength, vigor, or health.

In gen., to be strong, stout, or vigorous, to have strength (cf.: polleo, vigeo).

Absol.: verum illi valent, qui vi luctantur cum leonibus, Pomp. ap. Non. 112, 4 (Com. Rel. v. 176 Rib.):

puer ille (Hercules recens natus) ut magnus est et multum valet!

Plaut. Am. 5, 1, 51: plus potest, qui plus valet: Vir erat;

plus valebat,

id. Truc. 4, 3, 38 sq.:

sanus homo, qui bene valet,

Cels. 1, 1 init.:

si magis valet,

id. 3, 18:

si satis valet (= si satis validae vires sunt, just before),

id. 4, 7 init.:

prout nervi valent,

id. 8, 16.—Of plants:

vitem novellam resecari tum erit tempus ubi valebit,

Cato, R. R. 33, 3 sq. —

To be strong in or for something, to have the power or strength, be in condition to do something, etc.

Of personal subjects, etc.

With ad and acc.:

alios videmus velocitate ad cursum, alios viribus ad luctandum valere,

Cic. Off. 1, 30, 107.—

With inf.:

manibus pedibusque morbo distortissimis, ut neque calceum perpeti nec libellos evolvere valeret,

Suet. Galb. 21:

mustela cum mures veloces non valeret assequi,

Phaedr. 4, 1, 10:

valet ima summis Mutare deus,

Hor. C. 1, 34, 12; cf. II. B. 2. h. infra; cf.:

illud mirari mitte, quod non valet e lapide hoc alias impellere res,

Lucr. 6, 1057:

versate diu quid ferre recusent, Quid valeant umeri (sc. ferre),

Hor. A. P. 40:

nec valuere manus infixum educere telum,

Ov. M. 13, 393; 12, 101; Col. 6, 25 fin. —

Of remedies or medicines, to be efficacious, be good for any thing; with ad and acc.:

fimum potum ad dysentericos valet,

Plin. 28, 8, 27, § 105.—With contra:

cimices valent contra serpentium morsus,

Plin. 29, 4, 17, § 61.—With eodem:

id quoque collyrium eodem valet,

Cels. 6, 6, 21.—With pro:

ruta per se pro antidoto valet,

Plin. 20, 13, 51, § 132.—With abl.:

dictamnus valet potu et illitu et suffitu,

Plin. 26, 15, 90, § 153.— With inf.:

sandaracha valet purgare, sistere, excalfacere, perrodere,

Plin. 34, 18, 55, § 177.—

Of sounds: cum C ac similiter G non valuerunt, in T ac D molliuntur, i. e. were not pronounced strongly, Quint. 1, 11, 5.—

Esp., in respect of the natural condition of the body, to be well in health, to be in a sound or healthy condition, to be healthy, hale, hearty.

In gen.

Absol.:

equidem valeo recte et salvus sum,

Plaut. Am. 2, 1, 36:

perpetuon' valuisti?

id. Ep. 1, 1, 15; 1, 1, 18:

valen'? Valuistin? valeo et valui rectius,

id. Trin. 1, 2, 12 sq.: facile omnes, quom valemus, recta consilia aegrotis damus, Ter. And. 2, 1, 9:

dicit vilicus servos non valuisse,

Cato, R. R. 2, 3 sq.; 5, 6:

boves ut recte valeant,

id. ib. 103:

optime valere et gravissime aegrotare,

Cic. Fin. 2, 13, 43; 4, 25, 69:

cura est, ut valeat,

Plaut. Stich. 5, 2, 4:

ego valeo recte et rem gero,

id. Pers. 2, 3, 34:

te recte valere operamque dare, ut cottidie melius,

Cic. Fam. 11, 24, 1: deterius quam soleo, Luccei. ib. 5, 14, 1:

commode,

Plin. Ep. 3, 20, 11: Ni. Benene usque valuit? Chr. Pancratice atque athletice, Plaut. Bacch. 2, 3, 14:

minus valere... melius valere,

Cic. Att. 4, 14, 1:

nam matri oculi si valerent, mecum venisset simul,

Plaut. Mil. 4, 8, 8.—

With abl.:

si corpore valuisset,

Cic. Brut. 20, 77:

nec melius valeo quam corpore, mente,

Ov. Tr. 3, 8, 33; cf. Sall. J. 11, 5:

pedibus,

Nep. Phoc. 4, 1:

stomacho,

Juv. 6, 100.—

With ab and abl.:

ab oculis,

Gell. 13, 30, 10:

a morbo,

Plaut. Ep. 1, 2, 26; and facetiously: Me. Ain tu te valere? Eu. Pol ego haud a pecunia perbene, as to money, not very well, id. Aul. 2, 2, 9.—

Esp., at the commencement of letters (very freq.), si vales, bene est, and abbreviated S. V. B. E.;

and, more fully, with the addition ego or equidem valeo (abbrev. E. V. or E. Q. V.),

Cic. Fam. 13, 6; 14, 11; 14, 16; 14, 17; 14, 21; 14, 22; 14, 23; 14, 24; 15, 1; 15, 2; Metell. ib. 5, 1; Vatin. ib. 5, 9; Luccei. ib. 5, 14 al.; cf.:

mos antiquis fuit usque ad meam servatus aetatem, primis epistulae verbis adicere: Si vales bene est,

Sen. Ep. 15, 1; so too: S. V. G. V. (si vales, gaudeo, valeo) et Tullia nostra recte V. Terentia minus belle habuit: sed certum scio jam convaluisse eam, Dolab. ap. Cic. Fam. 9, 9, 1.—

Rarely impers. pass.:

quid agitur, Sagaristio? ut valetur?

Plaut. Pers. 2, 5, 8.—

Vale or valeas, in leave-taking, farewell, adieu (cf.: salve, ave).

In gen.: Di. Valeas. Ph. Vale, Plaut. Truc. 2, 4, 79: Ar. Vale. Ph. Quo properas? Ar. Bene vale, id. As. 3, 3, 16; id. Mil. 4, 8, 51:

bene vale, Alcumena,

id. Am. 1, 3, 1:

vale atque salve,

id. Capt. 3, 5, 86; id. Curc. 4, 2, 36: vale atque salve. Th. Male vale, male sit tibi, id. ib. 4, 4, 32; v. salvus: Ly. Ad portum propero. De. Bene ambulato. Ly. Bene valeto. De. Bene sit tibi, id. Merc. 2, 2, 55:

bene valete et vivite,

id. Mil. 4, 8, 30:

ite intro cito: valete,

id. As. 3, 3, 155:

abeo: valete, judices justissimi,

id. Capt. prol. 67:

vos valete et plaudite,

Ter. Eun. 5, 8, 64:

in hoc biduom vale,

id. ib. 1, 2, 110:

vive valeque,

Hor. S. 2, 5, 110.—Before a vowel, scanned vale:

et longum, Formose vale, vale, inquit Iolla,

Verg. E. 3, 79; Ov. M. 3, 501.—

At the conclusion of letters:

Vale,

Cic. Fam. 6, 22, 3; 6, 21, 3; 4, 8, 2; Luccei. ib. 5, 14, 3:

cura ut valeas,

Cic. Fam. 7, 15, 2; 7, 20, 3; rarely bene vale, Mat. ib. 11, 28, 8; Cur. ib. 7, 29, 2; cf.:

tu me diligis et valebis,

Cic. ib. 9, 22, 5; 15, 18, 2: fac valeas meque mutuo diligas, Planc. ib. 10, 7, 2; Mat. ib. 11, 28, 8.—

Also in bidding farewell to the dead:

salve aeternum mihi, maxime Palla, Aeternumque vale,

Verg. A. 11, 97; Stat. S. 3, 3, 208; cf. Varr. ap. Serv. Verg. l. l.;

v. salvus: in perpetuom, frater, ave atque vale,

Cat. 101, 10:

terque, Vale, dixit,

Ov. F. 3, 563:

supremumque vale... dixit,

id. M. 10, 62.—

As an expression of dismission, refusal, or scorn, be off, begone:

valeas, tibi habeas res tuas, reddas meas,

Plaut. Am. 3, 2, 46:

immo habeat, valeat, vivat cum illa,

Ter. And. 5, 3, 18:

valeas, habeas illam quae placet,

id. Ad. 4, 4, 14:

si talis est deus, ut nulla hominum caritate teneatur, valeat,

good-by to him, let me have nothing to do with him, Cic. N. D. 1, 44, 124:

valeat res ludicra, si me Palma negata macrum, donata reducit opimum,

Hor. Ep. 2, 1, 180: valeant, Qui inter nos discidium volunt, away with those, etc., Ter. And. 4, 2, 13:

quare ista valeant: me res familiaris movet,

Cic. Att. 16, 15, 5: castra peto, valeatque Venus, valeantque puellae, farewell to Venus, etc., Tib. 2, 6, 9:

valete curae,

Petr. 79; cf. Cat. 8, 12; 11, 17; Ov. Am. 1, 6, 71 sqq.—

With valere jubere or dicere (sometimes as one word, vălĕdīco, ere, 3, v. n.), to bid one good-by, farewell, adieu:

illum salutavi: post etiam jussi valere,

Cic. Att. 5, 2, 2:

vix illud potui dicere triste vale,

Ov. H. 13, 14:

saepe vale dicto rursus sum multa locutus,

id. Tr. 1, 3, 57:

tibi valedicere non licet gratis,

Sen. Ep. 17, 11; Sulp. Sev. Dial. 1, 3, 1: obstinatissime [p. 1954] retinuit, ut liberti servique bis die frequentes adessent ac mane salvere, vesperi valere sibi singuli dicerent, Suet. Galb. 4 fin.; id. Aug. 53; id. Tib. 72.—So (late Lat.):

vale facere (or valefacere),

August. Ep. 65; App. M. 4, p. 150, 24.

Transf., to have power, force, or influence; to be powerful, effective, valid; to avail, prevail, be strong, effective, etc.

In gen.:

fiet enim quodcunque volent, qui valebunt: valebunt autem semper arma,

will always have the power, Cic. Fam. 9, 17, 1:

fuit enim populi potestas: de civitate ne tam diu quidem valuit quam diu illa Sullani temporis arma valuerunt,

id. Dom. 30, 79:

dicitur C. Flaminius ad populum valuisse dicendo,

id. Brut. 14, 57:

tribunus plebis tulit... ut lex Aelia et Fufia ne valeret,

id. Red. in Sen. 5, 11:

in more majorum, qui tum ut lex valebat,

id. Leg. 2, 10, 23:

valuit auctoritas,

id. Tusc. 2, 22, 53:

verba si valent,

id. Caecin. 21, 61:

(ejus) valet opinio tarditatis,

is established, id. de Or. 1, 27, 125:

si conjuratio valuisset,

id. ib. 17, 7:

cujus ratio non valuit,

Nep. Milt. 3, 7:

jus tamen gentium valuit,

Liv. 2, 4, 7:

praetor... ratus repentinum valiturum terrorem, succedit, etc.,

id. 44, 31, 6:

et vestrae valuere preces,

Ov. M. 13, 89; id. P. 3, 3, 92; id. Ib. 241.—

Esp.

With respect to the source, character, or mode of exercise of the strength ascribed to the subject.

With abl.:

non metuo mihi... Dum quidem hoc valebit pectus perfidia meum,

Plaut. Bacch. 2, 2, 50:

reliqui duo sic exaequantur, ut Domitius valeat amicis, Memmius commendetur militibus,

Cic. Att. 4, 16, 6 (17, 2):

multa sanxit quae omnia magistratuum auctoritate et Halaesinorum summa voluntate valuerunt,

id. Verr. 2, 2, 49, § 122:

ita istam libertatem largior populo, ut auctoritate et valeant et utantur boni,

id. Leg. 3, 17, 38:

quae (voluntas militum) cum per se valet multitudine,

id. Mur. 18, 38:

parum valent (Graeci) verbo,

i. e. have no precise word, id. Tusc. 3, 5, 11:

qui aut gratia aut misericordia valerent,

Caes. B. C. 2, 44:

dicendo,

Nep. Ages. 1, 2:

qui pedum cursu valet,

Verg. A. 5, 67; Quint. 9, 2, 78:

Battiades... Quamvis ingenio non valet, arte valet,

Ov. Am. 1, 15, 14:

plerique plus ingenio quam arte valuerunt,

Quint. 1, 8, 8:

rogando,

Ov. M. 2, 183:

subtilitate vincimur, valeamus pondere,

Quint. 12, 11, 8.—

With in and abl.:

Sp. Thorius satis valuit in populari genere dicendi,

Cic. Brut. 36, 136:

quid facilius est quam probari in uno servulo nomen familiae non valere,

id. Caecin. 19, 55:

in his maxime valet similitudo,

Quint. 6, 3, 57:

mire in causis valet praesumptio,

id. 9, 2, 16:

(digitus) in exprobrando et indicando valet,

id. 11, 3, 94.—

With some definite end expressed, upon or towards which influence or power is exercised or directed, to be strong enough for, adequate to, or capable of any thing, to be able to do, to have force or efficacy, to be effectual, to avail, to be applicable.

With in and acc.:

hoc evenit, ut in volgus insipientium opinio valeat honestatis,

Cic. Tusc. 2, 26, 63:

quaecumque est hominis definitio, una in omnes valet,

id. Leg. 1, 10, 29; cf. id. Div. 2, 56, 116:

cum illud verbum unde in utramque rem valeat,

id. Caecin. 31, 89:

num etiam in deos inmortales inauspicatam legem valuisse? Liv 7, 6, 11: utrumque hoc genus semel injectum in L. annos valet et frugum et pabuli ubertate,

Plin. 17, 7, 4, § 44:

etiamsi in utramque partem valent arma facundiae,

Quint. 2, 16, 10:

hoc etiam in praeteritum valet,

id. 9, 2, 20; cf.:

cum... idque in omnis partis valeret,

Cic. Fam. 4, 10, 2.—

With eo: oratio me cohortabatur, ut, etc.... quod eo, credo, valebat, ut caerimonias religionesque defenderem, the force or point of which was, etc., Cic. N. D. 3, 2, 5:

id responsum quo valeat, cum intellegeret nemo,

Nep. Them. 2, 6; cf. II. B. 3. i, infra.—

With ad and acc. of thing:

tu non solum ad neglegendas leges... verum etiam ad evertendas valuisti,

Cic. Cat. 1, 7, 18: astrorum affectio valeat, si vis, ad quasdam res;

ad omnis certe non valebit,

id. Fat. 4, 8:

illud perficiam ut invidia mihi valeat ad gloriam,

id. Cat. 3, 12, 29:

vitae adjuncta esse dicebant, quae ad virtutis usum valerent,

id. Ac. 1, 5, 21:

ista quaestura ad eam rem valet, ut, etc.,

id. Div. in Caecil. 19, 62: neque, quod Samnites... amici vobis facti sunt, ad id valere arbitror, ne nos in amicitiam accipiamur, Liv. 7, 30, 4:

eadem fictio valet et ad qualitates,

Quint. 5, 10, 99; cf. II. B. 3. infra.—

With apud or ad and acc. of person influenced, etc.

With apud:

ibit ad illud ilico, Quo maxume apud te se valere sentiat,

Ter. Heaut. 3, 1, 79:

non quin eam (commendationem) valituram apud te arbitrarer,

Cic. Fam. 13, 16, 3:

apud te veritas valebit,

id. Quint. 1, 5:

sed haec eadem nunc censes apud eos ipsos valere, a quibus... conscripta sunt?

id. Tusc. 2, 4, 11:

magnis meritis apud regem... valebat,

Nep. Con. 3, 1:

jus bonumque apud eos non legibus magis quam natura valebat,

Sall. C. 9, 1:

apud magnam partem senatus et magnitudine rerum gestarum valebat et gratia,

Liv. 31, 48, 1:

apud nos valeant ea, quae apud judices valere volumus,

Quint. 6, 2, 28.—

With ad:

dicitur enim C. Flaminius... ad populum valuisse dicendo,

Cic. Brut. 14, 57:

clementiae fama... ad ferociores jam populos valuit,

Liv. 21, 6, 4:

metus ad omnis valuit, ne deditionem recusarent,

id. 38, 28, 6.—

With contra and acc.:

hoc nonne videtur contra te valere?

Cic. Ac. 2, 27, 86:

quae valeant contra falsam criminationem,

id. de Or. 2, 79, 321:

ne quid esset... quod contra caput suum aut existimationem valere posset,

id. Verr. 2, 2, 71, § 173: ne meae vitae modestia parum valitura sit contra falsos rumores, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 8:

cum pro falsis contra veritatem (rhetorice) valet,

Quint. 2, 16, 2; cf. f. infra.—

With pro and abl.:

multa in adversos effudit verba penates Pro deplorato non valitura viro,

Ov. Tr. 1, 3, 46:

epitheton valet pro nomine,

Quint. 8, 6, 29; cf. I. A. 2, b. supra.—

With dat. gerund. (post-class. and rare):

nam et augendae rei et minuendae valet (particula),

Gell. 5, 12, 10.—

With inf. (mostly poet. and in postAug. prose;

not in Cic. or Caes.): nam si certam finem esse viderent Aerumnarum homines, aliqua ratione valerent Religionibus... obsistere,

Lucr. 1, 108:

hanc ob rem vitam retinere valemus,

id. 3, 257:

nec continere suos ab direptione castrorum valuit,

Liv. 38, 23, 4 Weissenb. ad loc.:

quam (urbem) neque finitimi valuerunt perdere Marsi,

Hor. Epod. 16, 3:

cetera... adeo sunt multa, loquacem Delassare valent Fabium,

id. S. 1, 1, 13; id. C. 4, 7, 27:

nec valuit locos coeptos avertere cursus,

Tib. 4, 1, 55:

qui relicti erant... ne conspectum quidem hostis sustinere valuerunt,

Curt. 3, 4, 5:

neque ex eo infamiam discutere valuit,

Suet. Caes. 79.—With things as subj.:

ergo fungar vice cotis, acutum Reddere quae ferrum valet,

Hor. A. P. 305; cf. I. A. 2. b, supra.—Esp.,

With adverbial qualifications expressing the degree of power or influence exerted, etc.; very freq. with accs- multum, plus, plurimum, parum, minus, minimum, nihil, tantum, quantum, quid, id, idem, quiddam, quidquam, quidquid, etc.

Edepol, Cupido, cum tu tam pusillu's, nimis multum vales, Naev. ap. Non. 421, 25 (Com. Rel. v. 55 Rib.):

plus potest qui plus valet,

Plaut. Truc. 4, 3, 38:

neque ita inperita (sum), ut quid amor valeat nesciam,

Ter. Eun. 5, 2, 42.—So absol.: nam opulenti cum locuntur pariter atque ignobiles, Eadem dicta eademque oratio aequa non aeque valet, Enn. ap. Gell. 11, 4, 3 (Trag. Rel. v. 230 Vahl.):

ignari quid gravitas... quid denique virtus valeret,

Cic. Sest. 28, 60:

illa obnuntiatio nihil valuit, aut, si valuit, id valuit, ut, etc.,

id. Div. 1, 16, 30: omnia veniebant Antonio in mentem;

eaque suo quaeque loco, ubi plurimum proficere et valere possent... collocabantur,

id. Brut. 37, 139:

cur minus Venena Medaeae valent?

Hor. Epod. 5. 62.—

With abl.:

quod tibi lubet fac, quoniam pugnis plus vales,

Plaut. Am. 1, 1, 240; cf.

v. 234: quicquid possunt, pedestribus valent copiis,

Caes. B. G. 2, 17:

qui plus opibus, armis, potentia valent, perfecisse mihi videntur... ut etiam auctoritate jam plus valerent,

Cic. Fam. 1, 7, 10:

quasi vero ego... in isto genere omnino quidquam aut curatione aut potestate valuissem,

id. Dom. 6, 14:

Ti. Coruncanium longe plurimum ingenio valuisse,

id. Brut. 14, 55:

quantum gratia, auctoritate, pecunia valerent,

Caes. B. G. 7, 63:

Caesar multum equitatu valebat,

id. B. C. 1, 61:

cum tantum equitatu valeamus,

id. ib. 3, 86:

equitatu plurimum valere,

id. B. G. 3, 20; Nep. Alcib. 8, 2.—

With in and abl.:

nihil putas valere in judiciis conjecturam, nihil suspitionem, nihil ante actae vitae existimationem, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 62, § 146:

hic multum in Fabia (tribu) valet, ille Velina,

Hor. Ep. 1, 6, 52. —

With ad and acc.:

multum valuisse ad patris honorem pietas filii videbitur,

Cic. Phil. 9, 5, 12:

ex quo intellegitur, plus terrarum situs, quam lunae tractus, ad nascendum valere,

id. Div. 2, 46, 97:

valet igitur multum ad vincendum probari mores eorum, qui agent causas,

id. de Or. 2, 43, 182:

ad subeundem periculum et ad vitandum multum fortuna valuit,

Caes. B. G. 6, 30:

genus ad probandam speciem minimum valet,

Quint. 5, 10, 56.—

With apud and acc. of pers., to have influence, be influential, have weight with, influence:

apud quem (Caesarem) quicquid valebo vel auctoritate, vel gratia, valebo tibi,

Cic. Fam. 6, 6, 13:

utrum apud eos pudor atque officium, an timor plus valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

tantum apud homines barbaros valuit, esse repertos aliquos principes belli inferendi,

id. ib. 5, 54:

potestis constituere, hanc auctoritatem quantum apud exteras nationes valituram esse existimetis,

Cic. Imp. Pomp. 16, 46:

non modo praemiis, quae apud me minimum valent, sed ne periculis quidem conpulsus ullis,

id. Fam. 1, 9, 11:

facinus esse indignum, plus impudicissimae mulieris apud te de Cleomenis salute quam de sua vita lacrimas matris valere,

id. Verr. 2, 5, 43, § 112:

apud quem ut multum gratia valeret, effecit,

Nep. Con. 2, 1.—

With contra: cur desperemus veritatem contra fallacem facundiam valituram? prevail, Lact. Opif. Dei, 20, 5; cf. Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 8, II. B. 2, e. supra.—

With pro:

pro periculo magis quam contra salutem valere,

Cic. Part. Or. 35, 120; cf.:

quod minus multitudine militum legionariorum pro hostium numero valebat,

Caes. B. G. 1, 51.—

With inter:

plurimum inter eos Bellovacos et virtute, et auctoritate, et hominum numero valere,

Caes. B. G. 2, 4.—

With adv. of pur pose:

hoc eo valebat, ut ingratiis ad de pugnandum omnes cogerentur,

Nep. Them. 4, 4:

non tamen hoc eo valet, ut fugien dae sint magnae scholae,

Quint. 1, 2, 16:

nescis quo valeat nummus, quem praebeat usum?

Hor. S. 1, 1, 73; cf. II. B. 2. b. supra. —

Idiomatic uses.

Of money value, to be of the value of, be worth: denarii, quod denos aeris valebant;

quinarii, quod quinos,

Varr. L. L. 5, § 173 Mull.:

dum pro argenteis decem aureus unus valeret,

Liv. 38, 11, 8:

ita ut scrupulum valeret sestertiis vicenis,

Plin. 33, 3, 13, § 47:

si haec praedia valeant nunc decem,

Dig. 24, 1, 7, § 4:

quasi minimo valeret hereditas,

ib. 19, 1, 13:

quanti omnibus valet (servus),

ib. 9, 2, 33; 5, 3, 25, § 1.—

Of the signification of words, sentences, etc.; like the Gr. dunasthai, to mean, signify, import:

quaerimus verbum Latinum par Graeco et quod idem valeat,

Cic. Fin. 2, 4, 13: non usquam id quidem dicit omnino;

sed quae dicit, idem valent,

id. Tusc. 5, 10, 24:

quamquam vocabula prope idem valere videantur,

id. Top. 8, 34:

hoc verbum quid valeat, non vident,

id. Off. 3, 9, 39: cui nomen Becco fuerat;

id valet gallinacei rostrum,

Suet. Vit. 18:

pransus quoque atque potus diversum valent quam indicant,

Quint. 1, 4, 29 et saep.:

et intellego et sentio et video saepe idem valent quod scio,

id. 10, 1, 13:

duo quae idem significant ac tantumdem valent,

id. 1, 5, 4.—Hence, vălens, entis, P. a., strong, stout, vigorous, powerful (class.).

Lit.

In gen.: nil moro discipulos mihi esse plenos sanguinis;

valens adflictet me,

Plaut. Bacch. 2, 1, 44:

virgatores,

id. As. 3, 2, 19:

robusti et valentes et audaces satellites,

Cic. Agr. 2, 31, 84:

cum homo imbecillus a valentissima bestia laniatur,

id. Fam. 7, 1, 3:

valentissimi lictores,

id. Verr. 2, 5, 54, § 142:

homines,

id. Phil. 12, 10, 24; Suet. Aug. 35:

hic membris et mole valens,

Verg. A. 5, 431:

membris valens,

Ov. M. 9, 108:

corpore esse vegeto et valenti,

Gell. 3, 1, 11:

nervi musculique,

Cels. 8, 20:

trunci,

Verg. G. 2, 426: scire oportet, omnia legumina generis valentissimi esse: valentissimum voco, in quo plurimum alimenti est... Ex leguminibus valentior faba quam pisum, etc., strongest, i. e. most nutritire, Cels. 2, 18:

tunicae,

stout, thick, Ov. A. A. 3, 109: providendum ne infirmiores (apes) a valentioribus [p. 1955] opprimantur, Varr. R. R. 3, 16, 35.—

In partic.

Well in health, healthy, hale, hearty:

valeo et venio ad minus valentem,

Plaut. Truc. 2, 7, 24:

medicus plane confirmat, propediem te valentem fore,

Cic. Fam. 16, 9, 2:

puer, hora undecima cum valens in publico visus esset, ante noctem mortuus est,

id. Clu. 9, 27; cf.

valens (opp. imbecillus),

id. Fam. 16, 5, 2:

(sensus) si sani sunt et valentes,

id. Ac. 2, 7, 19:

si valens corpus est neque magno opere vexatum,

Cels. 7, 26, 5:

sive aegra, sive valens,

Prop. 2, 21 (3, 14), 20.— Subst.:

qui enim aegris subveniretur, quae esset oblectatio valentium, nisi, etc.,

Cic. Off. 2, 4, 15;

so opp. aeger,

id. de Or. 2, 44, 186.—

Of medicines, strong, powerful, active:

valens est adversus cancerem intestinorum minii gleba,

Cels. 4, 15 fin.:

medicamenta,

id. 1, 3 med.:

silvestri (papaveri capita) ad omnes effectus valentiora,

Plin. 20, 18, 76, § 202; cf. id. 22, 22, 43, § 87.—

Trop., strong, powerful, mighty:

mallem tantas ei (Caesari) vires non dedisset (res publica) quam nunc tam valenti resisteret,

Cic. Att. 7, 3, 4:

fuit quondam ita firma haec civitas et valens,

id. Har. Resp. 28, 60:

cum valentiore pugnare,

id. Fam. 5, 21, 2:

valens dialecticus,

id. Fat. 6, 12:

ut fieri nihil possit valentius,

id. Brut. 16, 64:

Philippus jam tum valens multa moliebatur,

Nep. Timoth. 3, 1:

opibus jam valentes,

id. Eum. 10, 3:

argumenta valentiora,

Quint. 5, 13, 12:

quid pars adversa habeat valentissimum,

id. 5, 13, 52:

nec fraus valentior quam consilium meum,

Cic. Univ. 11:

ad letum causae satis valentes,

Ov. M. 5, 174; so,

causae,

id. Tr. 1, 8, 29:

causa valentior,

id. P. 1, 10, 35:

deus morbo omni valentior,

Stat. S. 1, 4, 111:

oppida valentissima,

Nep. Ham. 2, 4.—Hence, adv.: vălenter, strongly, stoutly, powerfully, violently (perh. not ante-Aug.).

Lit.:

resistere,

Col. 1, 5, 9; 3, 2, 15:

nimis valenter ibi retenta materia,

Cels. 5, 26, 21:

praeceps spirare valentius Eurus (coepit),

Ov. M. 11, 481.—

Trop., of speech, forcibly, energetically:

non diu dicebat sed valenter,

Sen. Contr. 3, 22 med.:

si verba numeres, breviter et abscise: si sensum aestimes, copiose et valenter,

Val. Max. 3, 7, ext. 6.

bŏnus (old form dŭonus, Carm. Sall. ap. Varr. L. L. 7, § 26 Mull.; cf. Paul. ex Fest. p. 67 Mull.), a, um, adj. [for duonus, cf. bellum, bis, and cf. root dvi-; hence deidô, deos], good; comp. melior, us [cf. Gr. mala, mallon], better; sup. optimus ( optumus, ante-class. and often class.) [root opof ops, opes; cf. copia, apiscor], best.

Attributively.

As adjunct of nouns denoting persons.

Vir bonus.

A man morally good (kalos kagathos):

quoniam boni me viri pauperant, improbi alunt,

Plaut. Poen. 5, 4, 60:

omnibus virtutibus instructos et ornatos tum sapientes, tum viros bonos dicimus,

Cic. Tusc. 5, 10, 28:

ille vir bonus qui... intolerabili dolore lacerari potius quam aut officium prodat aut fidem,

id. Ac. 2, 8, 23:

sive vir bonus est is qui prodest quibus potest, nocet nemini, certe istum virum bonum non facile reperimus,

id. Off. 3, 15, 64:

qui se ita gerunt ut eorum probitas, fides, integritas, etc.... hos viros bonos... appellandos putemus,

id. Lael. 5, 19:

non intellegunt se de callido homine loqui, non de bono viro,

id. Att. 7, 2, 4:

ut quisque est vir optimus, ita difficillime esse alios improbos suspicatur,

id. Q. Fr. 1, 1, 4, § 12:

nec enim melior vir fuit Africano quisquam, nec clarior,

id. Lael. 2, 6; id. Leg. 1, 14, 41; 1, 18, 48; id. Planc. 4, 9; id. Par. 3, 1, 21; id. Marcell. 6, 20; id. Fam. 7, 21; id. Off. 2, 16, 57.—

An honest man:

justitia, ex qua viri boni nominantur,

Cic. Off. 1, 7, 21; 1, 44, 155; 2, 11, 39; 2, 12, 42; 2, 20, 71;

3, 12, 50: cum is sponsionem fecisset ni vir bonus esset,

id. ib. 3, 19, 77:

quoniam Demosthenes nec vir bonus esset, nec bene meritus de civitate,

id. Opt. Gen. 7, 20; cf. id. Rosc. Am. 40, 116.—

A man of good standing in the community:

id viri boni arbitratu deducetur,

Cato, R. R. 143; so id. ib. 149:

tuam partem viri bono arbitratu... dari oportet,

Dig. 17, 1, [p. 244] 35;

37, 6, 2, § 2: quem voles virum bonum nominato,

Cic. Verr. 2, 4, 25, § 55:

vir bonus est... quo res sponsore, et quo causae teste tenentur,

Hor. Ep. 1, 16, 40.—Hence, ironically of wealthy men:

praetores jus dicunt, aediles ludos parant, viri boni usuras perscribunt,

Cic. Att. 9, 12, 3.—

Ironically of bad men:

sed eccum lenonem Lycum, bonum virum,

Plaut. Poen. 5, 5, 52; Ter. Eun. 5, 3, 9; 4, 3, 18; id. Ad. 3, 4, 30:

expectabam quinam isti viri boni testes hujus manifesto deprehensi veneni dicerentur,

Cic. Cael. 26, 63:

nam socer ejus, vir multum bonus est,

id. Agr. 3, 3, 13;

so especially in addresses (mostly comic.): age tu, illuc procede, bone vir!

Plaut. Capt. 5, 2, 1; id. Curc. 5, 2, 12; id. Ps. 4, 7, 48; id. Pers. 5, 2, 11; Ter. And. 3, 5, 10; 5, 2, 5; id. Ad. 4, 2, 17; id. Eun. 5, 2, 11:

quid tu, vir optime? Ecquid habes quod dicas?

Cic. Rosc. Am. 36, 104.—

Sometimes boni viri = boni, in the sense of optimates (v. I. A. 3.):

bonis viris quid juris reliquit tribunatus C. Gracchi?

Cic. Leg. 3, 9, 20.—

As a conventional courtesy:

homines optimi non intellegunt, etc.,

Cic. Fin. 1, 7, 25:

bone accusator,

id. Rosc. Am. 21, 58:

sic illum amicum vocasti, quomodo omnes candidatos bonos viros dicimus,

gentlemen, Sen. Ep. 3, 1.—For bonus vir, a good husband, v. 3.; and for vir optimus, as a laudatory epithet, v. 5.—

Boni homines (rare) = boni, better classes of society, v. II. A. 3:

in foro infimo boni homines atque dites ambulant,

Plaut. Curc. 4, 1, 14.—

With nouns denoting persons in regard to their functions, offices, occupations, and qualities, denoting excellence:

bonus consul,

Liv. 4, 40, 6; 22, 39, 2 (different: consules duos, bonos quidem, sed dumtaxat bonos, amisimus, consuls of good sentiments, almost = bad consuls, Cic. ad Brut. 1, 3, 4):

boni tribuni plebis,

Cic. Phil. 1, 10, 25:

bonus senator,

id. Prov. Cons. 15, 37:

senator bonus,

id. Dom. 4, 8:

bonus judex,

id. Verr. 2, 4, 15, § 34:

bonus augur (ironically),

id. Phil. 2, 32, 80:

bonus vates,

Plaut. Mil. 3, 3, 27:

bonus imperator,

Sall. C. 60, 4:

bonus dux,

Quint. 12, 1, 43 (cf. trop.:

naturam, optimam ducem,

the best guide, Cic. Sen. 2, 5):

bonus miles,

Sall. C. 60, 4; Sen. Vit. Beat. 15, 5:

bonus orator,

Cic. Fin. 1, 3, 10:

optimus orator,

id. Opt. Gen. 1, 3:

poeta bonus,

id. de Or. 1, 3, 11; 2, 46, 194; id. Fin. 1, 3, 10:

scriptor bonus,

Quint. 10, 1, 104:

bonus advocatus,

id. 5, 13, 10:

bonus defensor,

id. 5, 13, 3:

bonus altercator,

a good debater, id. 6, 4, 10:

bonus praeceptor,

id. 5, 13, 44; 10, 5, 22:

bonus gubernator,

Cic. Ac. 2, 31, 100:

optimus opifex,

Hor. S. 1, 3, 133:

sutor bonus,

id. ib. 1, 3, 125:

actor optimus,

Cic. Sest. 57, 122:

cantor optimus est modulator,

Hor. S. 1, 3, 130:

melior gladiator,

Ov. Tr. 4, 6, 33: agricola (colonus, dominus) bonus, Cato, R. R. prooem.; Cic. Sen. 16, 56:

bonus paterfamilias,

a thrifty head of the house, Nep. Att. 13, 1:

bonus servus,

Plaut. Trin. 4, 3, 58; id. Am. 2, 1, 46; id. Men. 5, 6, 1; Cic. Mil. 22, 58:

dominus bonus,

Cato, R. R. 14:

bonus custos,

Plaut. Truc. 4, 3, 38.—Ironically, Ter. Phorm. 2, 1, 57:

filius bonus,

Plaut. Am. 3, 4, 9:

patres,

Quint. 11, 3, 178:

parens,

id. 6, prooem. 4: bonus (melior, optimus), viz. a good husband, Cic. Inv. 1, 31, 51 sq.; Liv. 1, 9, 15:

uxor melior,

Cic. Inv. 1, 31, 52:

amicus,

id. Fam. 2, 15, 3:

amicus optimus,

Plaut. Cas. 3, 3, 18:

optimus testis,

Cic. Fam. 7, 27, 2:

auctor, in two senses,

good authority, id. Att. 5, 12, 3;

and = bonus scriptor (post-class.),

Quint. 10, 1, 74.—Esp.:

bonus civis (rarely civis bonus): in re publica ea velle quae tranquilla et honesta sint: talem enim solemus et sentire bonum civem et dicere, Cic.-Off. 1, 34, 124: eaque est summa ratio et sapientia boni civis, commoda civium non divellere, atque omnes aequitate eadem continere,

id. ib. 2, 23, 83:

eum esse civem et fidelem et bonum,

Plaut. Pers. 1, 2, 15; Cic. Fam. 2, 8, 2; 1, 9, 10; 3, 12, 1; 6, 6, 11; id. Off. 1, 44, 155; Liv. 22, 39, 3; Sall. H. Fragm. 1, 10 Dietsch:

optimus et fortissimus civis,

Cic. Fam. 12, 2, 3; id. Sest. 17, 39.—

Bonus and optimus as epithets of the gods.

In gen.:

sed te bonus Mercurius perdat,

Plaut. Cas. 2, 3, 23:

fata... bonique divi,

Hor. C. 4, 2, 38:

divis orte bonis,

id. ib. 4, 5, 1:

O bone deus!

Scrib. Comp. 84 fin.: BONORVM DEORVM, Inscr. ap. Cic. N. D. 3, 34, 84: totidem, pater optime, dixi, Tu mihi da cives, referring to Jupiter, Ov. M. 7, 627.—

Optimus Maximus, a standing epithet of Jupiter:

(Juppiter) a majoribus nostris Optimus Maximus (nominatur), et quidem ante optimus, id est beneficentissimus, quam Maximus,

Cic. N. D. 2, 25, 64:

Jovem optimum et maximum ob eas res appellant, non quod, etc.,

id. ib. 3, 36, 87:

in templo Jovis Optimi Maximi,

id. Sest. 56, 129; id. Prov. Cons. 9, 22:

nutu Jovis Optimi Maximi,

id. Cat. 3, 9, 21; Liv. 1, 12, 7; id. 6, 16, 2.—

Di boni, O di boni, expressing indignation, sorrow, or surprise:

di boni, hunc visitavi antidhac!

Plaut. Ep. 4, 1, 16:

di boni, boni quid porto!

Ter. And. 2, 2, 1:

di boni, quid hoc morbi est,

id. Eun. 2, 1, 19; id. Heaut. 2, 3, 13; id. Ad. 3, 3, 86:

alter, O di boni, quam taeter incedebat!

Cic. Sest. 8, 19; id. Brut. 84, 288; id. Phil. 2, 8, 20; 2, 32, 80; id. Att. 1, 16, 5; 14, 21, 2; Val. Max. 3, 5, 1; Sen. Vit. Beat. 2, 3.—

Bona Dea, etc., v. 6.—

Optimus as a laudatory epithet.

Vir optimus:

per vos nobis, per optimos viros optimis civibus periculum inferre conantur,

Cic. Sest. 1, 2:

virum optimum et constantissimum M. Cispium,

id. ib. 35, 76:

fratrem meum, virum optimum, fortissimum,

id. ib.:

consolabor hos praesentes, viros optimos,

id. Balb. 19, 44; id. Planc. 21, 51; 23, 55; id. Mil. 14, 38; id. Marcell. 4, 10; id. Att. 5, 1, 5; Hor. S. 1, 6, 53.—

Femina bona, optima:

tua conjunx bona femina,

Cic. Phil. 3, 6, 16:

hujus sanctissimae feminae atque optimae pater,

id. ib. —

Senex, pater, frater, etc.:

optimus: parentes ejus, prudentissimi atque optimi senis,

Cic. Planc. 41, 97:

insuevit pater optimus hoc me,

Hor. S. 1, 4, 105; 2, 1, 12:

C. Marcelli, fratris optimi,

Cic. Fam. 4, 7, 6; id. Q. Fr. 2, 6 (8), 2; 2, 4, 2.—

With proper names ( poet.):

optimus Vergilius,

Hor. S. 1, 6, 54:

Maecenas optimus,

id. ib. 1, 5, 27:

optime Quinti,

id. Ep. 1, 16, 1.—

Esp. as an epithet of the Roman emperors:

quid tam civile, tam senatorium quam illud, additum a nobis Optimi cognomen?

Plin. Pan. 2, 7:

gratias, inquit, ago, optime Princeps!

Sen. Tranq. 14. 4:

ex epistula optimi imperatoris Antonini,

Gai. Inst. 1, 102; cf.:

bene te patriae pater optime Caesar,

Ov. F. 2, 637:

optime Romulae Custos gentis,

Hor. C. 4, 5, 1.—

Bonus and Bona, names of deities.

Bona Dea, the goddess of Chastity, whose temple could not be entered by males (cf. Macr. S. 1, 12; Lact. 1, 22):

Bonae Deae pulvinaribus,

Cic. Pis. 39, 95; id. Mil. 31, 86; id. Fam. 1, 9, 15; cf.

in mal. part.,

Juv. 2, 86 sq.; 6, 314 sq.; 6, 335 sq.—

Bonus Eventus, Varr. R. R. 1, 1 med.; Amm. 29, 6, 19; Inscr. Orell. 907; 1780 sq.—

Bona Fortuna:

si bona Fortuna veniat, ne intromiseris,

Plaut. Aul. 1, 3, 22:

Bonae Fortunae (signum),

Cic. Verr. 2, 4, 3, § 7:

FORTVNAE BONAE DOMESTICAE,

Inscr. Orell. 1743 sq. —

Bona Spes:

Spes Bona, obsecro, subventa mihi,

Plaut. Rud. 1, 4, 12:

BONAE SPEI,

Aug. Inscr. Grut. 1075, 1.—

BONA MENS, Inscr. Orell. 1818 sqq.:

Mens Bona, si qua dea es, tua me in sacraria dono,

Prop. 3, 24, 19.

With nouns denoting things.

Things concrete, denoting excellence:

navis bona dicitur non quae pretiosis coloribus picta est... sed stabilis et firma,

Sen. Ep. 76, 13:

gladium bonum dices, non cui auratus est balteus, etc., sed cui et ad secandum subtilis acies est, et, etc.,

id. ib. 76, 14:

id vinum erit lene et bono colore,

Cato, R. R. 109; Lucr. 2, 418; Ov. Am. 2, 7, 9:

tabulas... collocare in bono lumine,

Cic. Brut. 75, 261: ex quavis olea oleum... bonum fieri potest. Cato, R. R. 3:

per aestatem boves aquam bonam et liquidam bibant semper curato,

id. ib. 73; cf.:

bonae aquae, ironically compared to wine,

Prop. 2, 33 (3, 31), 28:

praedium bonum caelum habeat,

good temperature, Cato, R. R. 1:

bona tempestate,

in good weather, Cic. Q. Fr. 2, 2, 4:

(praedium) solo bono valeat,

by good soil, Cato, R. R. 1:

bonae (aedes) cum curantur male,

Plaut. Most. 1, 2, 24:

villam bonam,

Cic. Off. 3, 13, 55:

bonus pons,

Cat. 17, 5:

scyphi optimi (= optime facti),

Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

perbona toreumata,

id. ib. 2, 4, 18, §

38: bona domicilia,

comfortable residences, id. N. D. 2, 37, 95:

agrum Meliorem nemo habet,

Ter. Heaut. 1, 1, 12:

fundum meliorem,

Cic. Inv. 1, 31, 52: fundos optimos et fructuosissimos, id. Agr. 3, 4, 14:

equus melior,

id. Inv. 1, 31, 52:

bona cena,

Cat. 13, 3:

boni nummi,

good, not counterfeit, Plaut. As. 3, 3, 144; Cic. Off. 3, 23, 91:

super omnia vultus accessere boni,

good looks, Ov. M. 8, 678:

mulier bona forma,

of a fine form, Ter. Heaut. 3, 2, 13:

equus formae melioris,

Hor. S. 2, 7, 52:

tam bona cervix, simul ac jussero, demetur,

fine, beautiful, Suet. Calig. 33:

fruges bonae,

Cat. 34, 19:

ova suci melioris,

of better flavor, Hor. S. 2, 4, 13.— Trop.:

animus aequus optimum est aerumnae condimentum,

Plaut. Rud. 2, 3, 71: bona dextra, a lucky hand (cf.:

bonum omen, 2. e.),

Quint. 6, 3, 69:

scio te bona esse voce, ne clama nimis,

good, sound, loud voice, Plaut. Most. 3, 1, 43; so,

bona firmaque vox,

Quint. 11, 3, 13.—

Things abstract.

Of physical well-being:

ut si qui neget sine bona valetudine posse bene vivi,

Cic. Inv. 1, 51, 93; Sen. Vit. Beat. 22, 2; Lucr. 3, 102; Val. Max. 2, 5, 6; Quint. 10, 3, 26; 11, 2, 35 et saep.:

non bonus somnus de prandio est,

Plaut. Most. 3, 2, 8:

bona aetas,

prime of life, Cic. Sen. 14, 48:

optima aetate,

id. Fam. 10, 3, 3.—Ironically:

bona, inquis, aetate, etc.,

Sen. Ep. 76, 1.—

Of the mind and soul:

meliore esse sensu,

Cic. Sest. 21, 47:

optima indoles,

id. Fin. 5, 22, 61:

bona conscientia,

Quint. 6, 1, 33; 9, 2, 93; Sen. Vit. Beat. 20, 5:

bono ingenio me esse ornatam quam auro multo mavolo,

with a good heart, Plaut. Poen. 1, 2, 91; id. Stich. 1, 21, 59; Sall. C. 10, 5:

mens melior,

Ter. Ad. 3, 3, 78; Cic. Phil. 3, 5, 13; Liv. 39, 16, 5; Sen. Ben. 1, 11, 4; id. Ep. 10, 4; Pers. 2, 8; Petr. 61.—Personified, Prop. 3 (4), 24, 19; Ov. Am. 1, 2, 31:

duos optimae indolis filios,

Val. Max. 5, 7, 2; Sen. Ben. 6, 16, 6; Quint. 1, 2, 5:

bonum consilium,

Plaut. Merc. 2, 3, 6; id. Rud. 4, 3, 18; Cic. Off. 1, 33, 121:

bona voluntas,

a good purpose, Quint. 12, 11, 31:

memoria bona,

Cic. Att. 8, 4, 2:

bona ratio cum perdita... confligit,

id. Cat. 2, 11, 25:

bonae rationes,

Ter. Ad. 5, 3, 50:

pronuntiatio bona,

Auct. Her. 3, 15, 27.—

Of moral relations:

ego si bonam famam mihi servasso, sat ero dives,

Plaut. Most. 1, 3, 71; Cic. Sest. 66, 139; Liv. 6, 11, 7; Hor. S. 1, 2, 61 (cf. Cic. Att. 7, 26, 1;

v. e. infra): si ego in causa tam bona cessi tribuni plebis furori,

Cic. Sest. 16, 36; id. Planc. 36, 87; Ov. M. 5, 220:

fac, sis, bonae frugi sies,

of good, regular habits, Plaut. Curc. 4, 2, 35; id. Cas. 2, 4, 5; 2, 5, 19; id. Ps. 1, 5, 53; id. Truc. 1, 1, 13; id. Capt. 5, 2, 3 sq. (v. frux, II. B. 1. b.): vilicus disciplina bona utatur. Cato, R. R. 5:

bona studia,

moral pursuits, Auct. Her. 4, 17, 25:

quidquid vita meliore parasti,

Hor. S. 2, 3, 15: ad spem mortis melioris, an honorable death; so as an epithet of religious exercises:

Juppiter, te bonas preces precor,

Cato, R. R. 134; 139.—

Of external, artistic, and literary value and usefulness:

bono usui estis nulli,

Plaut. Curc. 4, 2, 15:

Optumo optume optumam operam das,

id. Am. 1, 1, 122:

bonam dedistis mihi operam,

a valuable service to me, id. Poen. 2, 3, 70; 3, 6, 11; id. Pers. 4, 7, 11; id. Rud. 3, 6, 11 (in a different sense: me bona opera aut mala Tibi inventurum esse auxilium argentarium, by fair or unfair means, id. Ps. 1, 1, 102;

v. e. infra): optima hereditas a patribus traditur liberis... gloria virtutis rerumque gestarum,

Cic. Off. 1, 33, 121:

bonum otium,

valuable leisure, Sall. C. 4, 1:

bonis versibus,

Cic. Ac. 2, 23, 74:

versus meliores,

Plaut. Trin. 3, 2, 81:

meliora poemata,

Hor. A. P. 303:

in illa pro Ctesiphonte oratione longe optima,

Cic. Or. 8, 26:

optimas fabulas,

id. Off. 1, 31, 114:

melius munus,

id. Ac. 1, 2, 7.—

Favorable, prosperous, lucky, fortunate:

de Procilio rumores non boni,

unfavorable rumors, Cic. Att. 4, 16, 5:

bona de Domitio, praeclara de Afranio fama est,

about their success in the war, id. ib. 7, 26, 1:

si fuisset in discipulo comparando meliore fortuna,

id. Pis. 29, 71; cf.

fortuna optima esse,

to be in the best pecuniary circumstances, id. ad Brut. 1, 1, 2:

occasio tam bona,

Plaut. Most. 2, 2, 9:

senex est eo meliore condicione quam adulesoens cum, etc.,

Cic. Sen. 19, 68; id. Fam. 4, 32:

bona navigatio,

id. N. D. 3, 34, 83;

esp. in phrase bona spes.—Object.: ergo in iis adulescentibus bonam spem esse dicemus et magnam indolem quos, etc.,

Cic. Fin. 2, 35, 117.—Subject.:

ego sum spe bona,

Cic. Fam. 12, 28, 3; id. Cat. 2, 11, 25; [p. 245] id. Att. 14, 1 a, 3; id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16:

optima spe,

id. Fam. 12, 11, 2.—Pregn., = spes bonarum rerum, Sall. C. 21, 1;

v. C. 1. c. infra: meliora responsa,

more favorable, Liv. 7, 21, 6:

melior interpretatio,

Tac. H. 3, 65:

cum laude et bonis recordationibus,

id. A. 4, 38:

amnis Doctus iter melius,

i. e. less injurious, Hor. A. P. 68:

omen bonum,

a good, lucky omen, Cic. Pis. 13, 31; cf.

Liv. praef. § 13: melius omen,

Ov. F. 1, 221;

optimum,

Cic. Fam. 3, 12, 2:

bona scaeva,

Plaut. Stich. 5, 2, 24:

auspicio optumo,

id. ib. 3, 2, 6; cf.:

memini bene, sed meliore Tempore dicam = opportuniore tempore,

Hor. S. 1, 9, 68.—

Of public affairs, si mihi bona re publica frui non licuerit, Cic. Mil. 34, 93:

optima res publica,

id. Or. 1, 1, 1; id. Phil. 1, 8, 19:

minus bonis temporibus,

id. Dom. 4, 8; so,

optimis temporibus,

id. Sest. 3, 6:

nostrae res meliore loco videbantur,

id. ad Brut. 1, 3, 1:

lex optima,

id. Pis. 16, 37; id. Sest. 64, 137; id. Phil, 1, 8, 19.—

Good = large, considerable:

bono atque amplo lucro,

Plaut. Am. prol. 6:

bona librorum copia,

Hor. Ep. 1, 18, 109; cf.:

bona copia cornu,

Ov. M. 9, 88; v. bona pars, C. 8. g.—

Noble; with genus, good family, noble extraction, honorable birth: quali me arbitraris genere prognatum? Eu. Bono, Plaut. Aul. 2, 2, 35; so id. Ep. 1, 2, 4; 2, 1, 3; id. Pers. 4, 4, 94:

si bono genere natus sit,

Auct. Her. 3, 7, 13.—

Referring to good-will, kindness, faithfulness, in certain phrases.

Bona venia or cum bona venia, with the kind permission of a person addressed, especially bona venia orare, expetere, etc.:

primum abs te hoc bona venia expeto,

Ter. Phorm. 2, 3, 31:

bona tua venia dixerim,

Cic. Leg. 3, 15, 34:

oravit bona venia Quirites, ne, etc.,

Liv. 7, 41, 3:

obsecro vos.. bona venia vestra liceat, etc.,

id. 6, 40, 10:

cum bona venia quaeso audiatis, etc.,

id. 29, 17, 6; Arn. c. Gent. 1, p. 5; cf.

. sed des veniam bonus oro = venia bona oro,

Hor. S. 2, 4, 5.—

Bona pax, without quarrelling:

bona pax sit potius,

let us have no quarrel about that, Plaut. Pers. 2, 2, 7;

so especially cum bona pace, or bona pace: Hannibal ad Alpis cum bona pace incolentium... pervenit,

without a difficulty with the inhabitants, Liv. 21, 32, 6; 21, 24, 5; 1, 24, 3; 28, 37, 4; 8, 15, 1; cf.: si bonam (pacem) dederitis, = a fair peace, under acceptable conditions, id. 8, 21, 4.—

Amicitia bona = bona fide servata, faithful, undisturbed friendship:

igitur amicitia Masinissae bona atque honesta nobis permansit,

Sall. J. 5, 5.—

Bona societas, alliance:

Segestes, memoria bonae societatis, impavidus,

Tac. A. 1, 58.

In particular phrases.

Bonae res.

= Vitae commoda, comforts of life, abstract or concrete:

concedatur bonis rebus homines morte privari,

Cic. Tusc. 1, 36, 87:

optimis rebus usus est,

he had every most desirable thing, Nep. Att. 18, 1.—

= Res secundae, opp. res adversae, prosperity:

bonis rebus tuis, meas irrides malas,

Plaut. Trin. 2, 4, 45:

in bonis rebus,

Hor. C. 2, 3, 2. —

Res bona = res familiaris bona, wealth ( poet.): in re bona esse, Laber. ap. Gell. 10, 17, 4.—Also an object of value:

homines quibus mala abunde omnia erant, sed neque res neque spes bona ulla,

who had no property, nor the hope of any, Sall. C. 21, 1. —

Costly things, articles of luxury:

capere urbem in Arabia plenam bonarum rerum,

Plaut. Pers. 4, 3, 46; 4, 4, 82:

nimium rei bonae,

id. Stich. 2, 3, 55:

ignorantia bonarum rerum,

Nep. Ages. 8, 5 ' bonis rebus gaudere, Hor. S. 2, 6, 110:

re bona copiosum esse,

Gell. 16, 19, 7.—

Moral, morally good:

illi cum res non bonas tractent,

Cic. Ac. 2, 33, 72:

ut de virtutibus et vitiis, omninoque de bonis rebus et malis quaererent,

id. ib. 1, 4, 15:

quid habemus in rebus bonis et malis explorati?

id. ib. 2, 42, 129; so id. Or. 1, 10, 42; id. Leg. 1, 22, 58:

quae tamen omnia dulciora fuint et moribus bonis et artibus,

id. Sen. 18, 65.—

In literary composition, important or interesting matter, subjects, or questions:

res bonas verbis electis dictas quis non legat?

Cic. Fin. 1, 3, 8:

studiis generorum, praesertim in re bona,

Plaut. Am. 8, 26.—

Bonae artes.

A good, laudable way of dealing:

qui praeclari facinoris aut artis bonae famam quaerit,

Sall. C. 2, 9:

huic bonae artes desunt, dolis atque fallaciis contendit,

id. ib. 11, 2:

quod is bonarum artium cupiens erat,

Tac. A. 6, 46.—

Liberal arts and sciences:

litteris aut ulli bonae arti,

Quint. 12, 1, 7:

conservate civem bonarum artium, bonarum partium, bonorum virorum,

Cic. Sest. 32, 77. —Esp.:

optimae artes: optimarum artium scientia,

Cic. Fin. 1, 3, 4; id. Ac. 2, 1, 1; id. Cael. 10, 24; id. Marcell. 1, 4.—

Bona fides, or fides bona.

Good faith, i. e. conscious honesty in acts or words: qui nummos fide bona solvit, who pays (the price of labor) in good faith, i. e. as it is honestly earned, Cato, R. R. 14:

dic, bona fide, tu id aurum non subripuisti?

Plaut. Aul. 4, 10, 46; 4, 10, 47; id. Capt. 4, 2, 111; id. Most. 3, 1, 137; id. Poen. 1, 3, 30; id. Pers. 4, 3, 16; id. Ps. 4, 6, 33:

si tibi optima fide omnia concessit,

Cic. Rosc. Am. 49, 144; Quint. 10, 3, 23.—Hence, bonae fidei vir, a conscientious man, Quint. 10, 7, 1.—

Jurid. t. t.

Good faith in contracts and legal acts in general, opposed to dolus malus, honesty and fairness in dealing with another:

ad fidem bonam statuit pertinere, notum esse emptori vitium quod nosset venditor,

Cic. Off. 3, 16, 67.—Hence, alienam rem bona fide emere, to buy, believing the seller to be the rightful owner, Dig. 41, 3, 10; 41, 3, 13, § 1. bonae fidei possessor (also possessio), believing that he is the rightful owner, ib. 5, 3, 25, § 11; 5, 3, 22; 41, 3, 15, § 2;

41, 3, 24: conventio contra bonam fidem et mores bonos,

ib. 16, 31, § 7: bonam fidem praestare, to be responsible for one ' s good faith, ib. 17, 1, 10 prooem.—Hence,

Bonae fidei actiones or judicia, actions in equity, i. e. certain classes of actions in which the strict civil law was set aside by the praetorian edict in favor of equity:

actiones quaedam bonae fidei sunt, quaedam stricti juris. Bonae fidei sunt haec: exempto vendito, locato conducto, etc.,

Just. Inst. 4, 6, 28, § 19.—In the republican time the praetor added in such actions to his formula for the judex the words ex fide bona, or, in full:

quidquid dare facere oportet ex fide bona,

Cic. Off. 3, 16, 66:

iste dolus malus et legibus erat vindicatus, et sine lege, judiciis in quibus additur ex fide bona,

id. ib. 3, 15, 61; cf. id. ib. 3, 17, 70.—

Bona verba.

Kind words:

Bona verba quaeso,

Ter. And. 1, 2, 33.—

Words of good omen (v. omen):

dicamus bona verba,

Tib. 2, 2, 1:

dicite suffuso ter bona verba mero,

Ov. F. 2, 638.—

Elegant or well-chosen expressions:

quid est tam furiosum quam verborum vel optimorum atque ornatissimorum sonitus inanis,

Cic. Or. 1, 12, 51:

verborum bonorum cursu,

id. Brut. 66, 233:

omnia verba sunt alicubi optima,

Quint. 10, 1, 9.—

Moral sayings:

non est quod contemnas bona verba et bonis cogitationibus plena praecordia,

Sen. Vit. Beat. 20, 1. —

Bona dicta.

Polite, courteous language:

hoc petere me precario a vobis jussit leniter dictis bonis,

Plaut. Am. prol. 25.—

Witticisms ( bon-mots): flammam a sapiente facilius ore in ardente opprimi, quam bona dicta teneat, Enn. ap. Cic. Or. 2, 54, 222:

dico unum ridiculum dictum de dictis melioribus quibus solebam menstruales epulas ante adipiscier,

Plaut. Capt. 3, 1, 22:

ibo intro ad libros ut discam de dictis melioribus,

id. Stich. 2, 3, 75.—

Bona facta.

= bene facta (v. bene, I. B. 2. b.), laudable deeds:

nobilitas ambobus et majorum bona facta (sc. erant),

Tac. A. 3, 40.—

Bonum factum est, colloq., = bene est, bene factum est (v. bene, I. B. 2. b.):

bonum factum est, ut edicta servetis mea,

Plaut. Poen. prol. 16:

haec imperata quae sunt pro imperio histrico, bonum hercle factum (est) pro se quisque ut meminerit,

id. ib. 45.— Hence,

Elliptically, introducing commands which cannot be enforced, = if you will do so, it will be well:

peregrinis in senatum allectis, libellus propositus est: bonum factum, ne quis senatori novo curiam monstrare velit,

Suet. Caes. 80:

et Chaldaeos edicere: bonum factum, ne Vitellius... usquam esset,

id. Vit. 14:

hac die Carthaginem vici: bonum factum, in Capitolium eamus, et deos supplicemus,

Aur. Vict. 49; cf.:

o edictum, cui adscribi non poterit bonum factum,

Tert. Pud. 1.—

Bona gratia.

A friendly understanding:

cur non videmus inter nos haec potius cum bona Ut componantur gratia quam cum mala?

Ter. Phorm. 4, 3, 17; so,

per gratiam bonam abire,

to part with good feelings, Plaut. Mil. 4, 3, 33.—In jest: sine bona gratia abire, of things cast away, Plaut Truc. 2, 7, 15.—

Pleon., in the phrase bonam gratiam habere, = gratiam habere, to thank (v. B. 2. k.), Plaut. Rud. 2, 5, 32; id. Bacch. 4, 8, 99.—

Bona pars.

The well-disposed part of a body of persons:

ut plerumque fit, major pars (i. e. of the senate) meliorem vicit,

Liv. 21, 4, 1:

pars melior senatus ad meliora responsa trahere,

id. 7, 21, 6.—

The good party, i. e. the optimates (gen. in plur.):

civem bonarum partium,

Cic. Sest. 32, 77:

(fuit) meliorum partium aliquando,

id. Cael. 6, 13:

qui sibi gratiam melioris partis velit quaesitam,

Liv. 2, 44, 3.—Paronom.: (Roscius) semper partium in re publica tam quam in scaena optimarum, i. e. party and part in a drama, Cic. Sest. 56, 120.—

Of things or persons, a considerable part (cf. a good deal):

bonam partem ad te adtulit,

Ter. Eun. 1, 2, 43:

bonam partem sermonis in hunc diem esse dilatam,

Cic. Or. 2, 3, 14:

bonam magnamque partem exercitus,

Val. Max. 5, 2, ext. 4:

bona pars noctium,

Quint. 12, 11, 19:

bona pars hominum,

Hor. S. 1, 1, 61:

meae vocis... bona pars,

id. C. 4, 2, 46; so id. A. P. 297; Ov. P. 1, 8, 74:

melior pars diei,

Verg. A. 9, 156.—

Rarely, and mostly eccl. Lat.: optima pars, the best part or lot:

nostri melior pars animus est,

Sen. Q. N. 1, prooem. § 14; cf.:

quae pars optima est in homine,

best, most valuable, Cic. Tusc. 5, 23, 67:

major pars aetatis, certe melior reipublicae data sit,

Sen. Brev. Vit. 18, 1:

Maria optimam partem elegit, quae non auferetur ab ea,

Vulg. Luc. 10, 42.—

Adverb.:

bonam partem = ex magna parte,

Lucr. 6, 1249.—

Aliquem in optimam partem cognoscere, to know somebody from his most favorable side, Cic. Off. 2, 13, 46: aliquid in optimam partem accipere, to take something in good part, interpret it most favorably:

Caesar mihi ignoscit quod non venerim, seseque in optimam partem id accipere dicit,

id. Att. 10, 3 a, 2; id. ad Brut. 1, 2, 3:

quaeso ut hoc in bonam partem accipias,

id. Rosc. Am. 16, 45.—

Dies bonus or bona.

A day of good omen, a fortunate day (= dies laetus, faustus):

tum tu igitur die bono, Aphrodisiis, addice, etc.,

Plaut. Poen. 2, 49:

nunc dicenda bona sunt bona verba die,

Ov. F. 1, 72.—

A beautiful, serene day, Sen. Vit. Beat. 22, 3.—

Bonus mos.

Boni mores, referring to individuals, good, decent, moral habits:

nihil est amabilius quam morum similitudo bonorum,

Cic. Off. 1, 17, 56:

nam hic nimium morbus mores invasit bonos,

Plaut. Trin. 1, 1, 6:

domi militiaeque boni mores colebantur,

Sall. C. 9, 1:

propter ejus suavissimos et optimos mores,

Cic. Phil. 3, 5, 13:

cum per tot annos matronae optimis moribus vixerint,

Liv. 34, 6, 9:

mores meliores,

Plaut. Aul. 3, 5, 18.—

Bonus mos or boni mores, in the abstract, morality, the laws, rules of morality: ei vos morigerari mos bonu'st, it is a rule of morality that you should, etc., Plaut. Capt. 2, 1, 4:

ex optimo more et sanctissima disciplina,

Cic. Phil. 2, 28, 69:

neglegentia boni moris,

Sen. Ep. 97, 1.—Jurid. t. t.:

conventio, mandatum contra bonos mores,

in conflict with morality, Quint. 3, 1, 57; Dig. 16, 3, 1, § 7; Gai. Inst. 3, 157 et saep. —

Adverbial phrases.

Bono animo esse, or bonum animum habere.

To be of good cheer or courage:

bono animo es! Liberabit ille te homo,

Plaut. Merc 3, 1, 33; so id. Aul. 4, 10, 61; id. Mil. 4, 8, 32; id. Rud. 3, 3, 17; Ter. Eun. 1, 2, 4; id. Heaut. 4, 6, 18; id. Ad. 2, 4, 20; 3, 5, 1; 4, 2, 4; 4, 5, 62; id. Phorm. 5, 8, 72:

animo bono es,

Plaut. Ps. 1, 3, 103; id. Am. 2, 2, 48; 5, 2, 1:

bono animo es, inquit Scrofa, et fiscinam expedi,

Varr. R. R. 1, 26:

bono animo sint et tui et mei familiares,

Cic. Fam. 6, 18, 1; 6, 10, 29:

bono animo esse jubere eam consul,

Liv. 39, 13, 7:

habe modo bonum animum,

Plaut. Capt. 1, 2, 58; so id. Am. 1, 3, 47; id. Truc. 2, 6, 44; id. Aul. 2, 2, 15:

habe animum bonum,

id. Cas. 2, 6, 35; id. Ep. 2, 2, 1; 4, 2, 31:

bonum animum habe,

Liv. 45, 8, 5:

clamor ortus ut bonum animum haberet,

id. 8, 32, 1; so Sen. Ep. 87, 38.—

Bono animo esse, or facere aliquid, to be of a good or friendly disposition, or to do with good, honest intentions:

audire jubet vos imperator histricus, bonoque ut animo sedeant in subselliis qui, etc.,

Plaut. Poen. prol. 5: sunt enim (consules) [p. 246] optimo animo, summo consilio, of the best disposition, Cic. Phil. 3, 1, 2:

bono te animo tum populus Romanus... dicere existimavit ea quae sentiebatis, sed, etc.,

id. Imp. Pomp. 19, 56:

quod nondum bono animo in populum Romanum viderentur,

Caes. B. G. 1, 6; Quint. 7, 4, 15.—

Bonus animus, good temper, patience:

bonus animus in mala re dimidium mali est,

Plaut. Ps. 1, 5, 37:

vos etiam hoc animo meliore feratis,

Ov. M. 9, 433.—

Bono modo.

= placide, with composure, moderation:

si quis quid deliquerit, pro noxa bono modo vindicet,

Cato, R. R. 5:

haec tibi tam sunt defendenda quam moenia, mihi autem bono modo, tantum quantum videbitur,

Cic. Ac. 2, 44, 137.—

In a decent manner:

neu quisquam prohibeto filium quin amet... quod bono fiat modo,

Plaut. Merc. 5, 4, 62. —

Jure optimo or optimo jure, with good, perfect right:

te ipse jure optumo incuses licet,

Plaut. Most. 3, 2, 23; id. Rud. 2, 6, 53:

ut jure optimo me deserere posses,

Cic. Fam. 3, 8, 6; Sen. Ot. Sap. 2 (29), 2.—With pass. or intr. verb, deservedly:

ne jure optimo irrideamur,

Cic. Off. 1, 31, 111; cf. id. ib. 1, 42, 151; id. Marcell. 1, 4;

similarly, optimo judicio,

Val. Max. 2, 9, 2.

As subst.

bŏnus, boni, m.; of persons.

In sing. or plur. orig. = bonus vir, boni viri; v. I. A. 1. a. b, supra, a morally good man.

Plur.:

bonis quod bene fit haud perit,

Plaut. Rud. 4, 3, 2; id. Capt. 2, 2, 108; id. Trin. 2, 1, 55; id. Pers. 4, 5, 2:

melius apud bonos quam apud fortunatos beneficium collocari puto,

Cic. Off. 2, 20, 71:

verum esse ut bonos boni diligant, quamobrem... bonis inter bonos quasi necessariam (esse) benevolentiam,

id. Lael. 14, 50:

diverso itinere malos a bonis loca taetra... habere,

Sall. C. 52, 13; 7, 2; 52, 22:

oderunt peccare boni virtutis amore,

Hor. Ep. 1, 16, 52:

tam bonis quam malis conduntur urbes,

Sen. Ben. 4, 28, 4; so id. Vit. Beat. 15, 6; Quint. 9, 2, 76.—Rarely bŏnae, arum, f., good women:

quia omnes bonos bonasque adcurare addecet, etc.,

Plaut. Trin. 1, 2, 41.—

Sing.:

malus bonum malum esse volt ut sit sui similis,

Plaut. Trin. 2, 2, 8:

nec enim cuique bono mali quidquam evenire potest,

Cic. Tusc. 1, 41, 99; cf.:

qui meliorem audax vocet in jus,

Hor. S. 2, 5, 29.—

Bonus, a man of honor.

A brave man:

pro qua (patria) quis bonus dubitet mortem oppetere si ei sit profuturus?

Cic. Off. 1, 17, 57:

libertatem quam nemo bonus nisi cum anima simul amittat,

Sall. C. 33, 5:

fortes creantur fortibus et bonis,

Hor. C. 4, 4, 29 (opp. ignavi):

fama impari boni atque ignavi erant,

Sall. J. 57, 6; 53, 8; id. C. 11, 2. —

A gentleman:

quis enim umquam, qui paululum modo bonorum consuetudinem nosset, litteras ad se ab amico missas... in medium protulit?

Cic. Phil. 2, 4, 7.—

Boni, the better (i. e. higher) classes of society.

In gen. (of political sentiments, = optimates, opp. populares, seditiosi, perditi cives, etc.;

so usu. in Cic.): meam causam omnes boni proprie enixeque susceperant,

Cic. Sest. 16, 38:

audaces homines et perditi nutu impelluntur... boni, nescio quomodo, tardiores sunt, etc.,

id. ib. 47, 100:

ego Kal. Jan. senatum et bonos omnes legis agrariae... metu liberavi,

id. Pis. 2, 4:

etenim omnes boni, quantum in ipsis fuit, Caesarem occiderunt,

id. Phil. 2, 13, 29; id. Fam. 5, 2, 8; 5, 21, 2; id. Sest. 2, 5; 16, 36; 48, 103; id. Planc. 35, 86; id. Mil. 2, 5; id. Off. 2. 12, 43:

maledictis increpat omnes bonos,

Sall. C. 21, 4; 19, 2; 33, 3; Hirt. B. G. 8, 22; so,

optimi,

Cic. Leg. 3, 17, 37; and, ironically, boni identified with the rich:

bonorum, id est lautorum et locupletum,

id. Att. 8, 1, 3.—

Without reference to political views;

opp. vulgus (rare): nihil ego istos moror fatuos mores quibus boni dedecorant se,

Plaut. Trin. 2, 2, 22:

semper in civitate quibus opes nullae sunt bonis invident,

Sall. C. 37, 3:

elatus est sine ulla pompa funeris, comitantibus omnibus bonis, maxima vulgi frequentia,

Nep. Att. 22, 2.—So, mĕlĭōres, um, m., one ' s betters:

ut quaestui habeant male loqui melioribus,

Plaut. Poen. 3, 3, 13:

da locum melioribus,

Ter. Phorm. 3, 2, 37.—

Boni, bone, in addresses, as an expression of courtesy, Hor. S. 2, 2, 1; 2, 6, 51; 2, 6, 95; id. Ep. 2, 2, 37; ironice, id. S. 2, 3, 31.—

Optimus quisque = quivis bonus, omnes boni.

Referring to morality:

esse aliquid natura pulcrum quod optimus quisque sequeretur,

every good man, Cic. Sen. 13, 43:

qui ita se gerebant ut sua consilia optimo cuique probarent, optimates habebantur,

id. Sest. 45, 96; id. Off. 1, 43, 154; id. Fin. 1, 7, 24; id. Sest. 54, 115; and = even the best:

quare deus optimum quemque mala valetudine adficit?

Sen. Prov. 4, 8.—

Of the educated classes:

adhibenda est quaedam reverentia adversus homines, et optimi cujusque et reliquorum,

Cic. Off. 1, 28, 99; cf. id. ib. 1, 25, 85:

Catilina plerisque consularibus, praeterea optumo cuique, litteras mittit,

Sall. C. 34, 2:

optimo cuique infesta libertas,

Sen. Ot. Sap. 8, 2 (32 fin.).—

Honorable, brave:

optumus quisque cadere et sauciari, ceteris metus augeri,

Sall. J. 92, 8.—

In gen., excellent:

optimus quisque facere quam dicere... malebat,

Sall. C. 8, 5.—

Distributively:

ita imperium semper ad optumum quemque a minus bono transfertur,

to the best man in each instance, Sall. C. 2, 6.—

Referring to another superlative ( = quo quisque melior eo magis, etc.):

hic aditus laudis qui semper optimo cuique maxime patuit,

Cic. Imp. Pomp. 1, 1; so id. Lael. 4, 14; id. Inv. 2, 11, 36; Sen. Vit. Beat. 18, 1.—

Attributively, with a noun:

optimam quamque causam,

Cic. Sest. 43, 93:

optima quaeque dies,

Verg. G. 3, 66.

bŏnum, i, n., plur. bona; mĕlĭus, ōris, n.; optĭmum, i, n. (v. infra); of things in gen.

Bonum, or plur. bona, a good, or goods in a moral and metaphysical sense, a moral good, a blessing: sunt autem hae de finibus defensae sententiae: nihil bonum nisi honestum, ut Stoici; nihil bonum nisi voluptatem, ut Epicurus;

nihil bonum nisi vacuitatem doloris, ut Hieronymus... tria genera bonorum, maxima animi, secunda corporis, externa tertia, ut Peripatetici, etc.,

Cic. Tusc. 5, 30, 84 sq.:

quid est igitur bonum? Si quid recte fit et honeste et cum virtute, id bene fieri vere dicitur, et quod rectum et honestum et cum virtute est, id solum opinor bonum,

id. Par. 1, 1, 9:

ut quis intellegat, quid sit illud simplex et verum bonum quod non possit ab honestate sejungi,

id. Ac. 1, 2, 7:

non-est igitur voluptas bonum,

id. Fin. 1, 11, 39: finis bonorum et malorum (telos agathôn) = summa bona et mala:

sunt nonnullae disciplinae quae, propositis bonorum et malorum finibus, officium omne pervertant. Nam qui summum bonum sic instituit ut, etc.,

id. Off. 1, 2, 5; cf. id. Par. 1, 3, 14; id. Ac. 2, 9, 29; 2, 36, 114; 2, 42, 129; id. Fin. 1, 9, 29; 1, 12, 42; id. Tusc. 4, 31, 66; Sen. Vit. Beat. 24, 5; id. Ep. 117, 1 et saep.—

Bonum, what is valuable, beneficial, estimable, favorable, pleasant, physically or mentally:

quoi boni Tantum adfero quantum ipsus a diis optat,

Plaut. Capt. 4, 1, 9:

multa bona vobis volt facere,

will do you much good, id. Poen. 5, 4, 60; id. Am. prol. 43, 49; id. Pers. 4, 8, 4; 2, 3, 14; id. Cas. 2, 8, 32:

tum demum nostra intellegemus bona quom ea amisimus,

id. Capt. 1, 2, 33:

multa tibi di dent bona,

id. Poen. 1, 1, 80; cf. id. ib. 3, 3, 54; 3, 3, 74; id. Mil. 3, 1, 120; id. Men. 3, 3, 34; id. Pers. 4, 3, 23; id. Truc. 1, 2, 23; id. Merc. 1, 2, 40; id. Most. 1, 1, 47:

omnia Bona dicere,

to speak in the highest terms of one, Ter. And. 1, 1, 70:

sed ne vivus quidem bono caret, si eo non indiget,

Cic. Tusc. 1, 36, 88:

cum quaecumque bona Peripateticis, eadem Stoicis commoda viderentur,

id. ib. 5, 41, 120:

nihil enim boni nosti,

nothing that is good for any thing, id. Phil. 2, 7, 16:

mala pro bonis legere dementia est,

Sen. Vit. Beat. 6, 1; Val. Max. 5, 3, ext. 3 fin.; Hor. S. 1, 2, 73:

quia bonum sit valere,

a good thing, Cic. Fin. 4, 23, 62 (cf. III. A. 5. infra):

melius: quo quidem haud scio an... quidquam melius sit homini a dis immortalibus datum,

id. Lael. 6, 20:

meliora... Aristotelem de istis rebus scripsisse,

id. Or. 1, 10, 43:

optimum: difficillimum est formam exponere optimi,

id. ib. 11, 36.— Here belongs the phrase boni consulere;

v. consulo.—So after prepositions: in bonum vertere, v. under verto: in melius ire,

to change for the better, Tac. A. 12, 68.—In the same sense: in melius aliquid referre, or reflectere ( poet.), Verg. A. 1, 281; 11, 426; 10, 632:

ad melius transcurrere,

to pass over to something better, Hor. S. 2, 2, 82.—

Bonum or bona, prosperity:

fortiter malum qui patitur, idem post patitur bonum,

Plaut. As. 2, 2, 58:

nulli est homini perpetuum bonum,

id. Curc. 1, 3, 33:

unā tecum bona, mala tolerabimus,

Ter. Phorm. 3, 3, 23:

quibus in bonis fuerint et nunc quibus in malis sint, ostenditur ( = in secundis, in adversis rebus),

Cic. Inv. 1, 55, 107.—

Good qualities, gifts:

omnia adsunt bona, quem penes'st virtus,

Plaut. Am. 2, 2, 30:

magnis illi et divinis bonis hanc licentiam adsequebantur,

Cic. Off. 1, 41, 148:

nisi qui se suā gravitate et castimoniā... tum etiam naturali quodam bono defenderet, etc.,

id. Cael. 5, 11:

hunc meā sententiā divinis quibusdam bonis instructum atque ornatum puto,

id. ib. 17, 39:

non intellego quod bonum cuiquam sit apud tales viros profuturum,

id. Balb. 28, 63:

gaude isto tuo tam excellenti bono,

id. Marcell. 6, 19; so id. Imp. Pomp. 16, 49.—

Advantage, benefit:

si plus adipiscare, re explicatā, boni, quam addubitatā mali,

Cic. Off. 1, 24, 83:

saepe cogitavi bonine an mali plus adtulerit... eloquentiae studium,

id. Inv. 1, 1, 1; 2, 35, 106; id. Off. 2, 2, 5; id. Sest. 10, 24:

maximum bonum in celeritate ponebat,

Sall. C. 43, 4; so, bono publico (abl.), for the public good:

hoc ita si fit, publico fiat bono,

Plaut. Trin. 1, 2, 183; Liv. 2, 44, 3; Dig. 41, 3, 1.—

With aequum, what is fair and good, the fair ( thing), fairness, equity:

si bonum aequomque oras,

Plaut. Most. 3, 1, 149; so id. Pers. 3, 1, 71; id. Rud. 1, 2, 94; id. Men. 4, 2, 11:

si tu aliquam partem aequi bonique dixeris,

Ter. Phorm. 4, 3, 32; id. Heaut. 4, 1, 29; id. Ad. 1, 1, 39:

a quo vivo nec praesens nec absens quidquam aequi bonique impetravit,

Cic. Phil. 2, 37, 94.—Hence, aequo et bono, or ex aequo et bono, in ( with) fairness, in equity, Ter. Ad. 5, 9, 30; Auct. Her. 2, 10, 14; 2, 12, 18; 2, 13, 20; Gai. Inst. 3, 137: aequi bonique, as gen. of value, with facere:

istuc, Chreme, Aequi bonique facio,

I place a fair and proper value on it, Ter. Heaut. 4, 5, 40.—

Bona, one ' s property, fortunes, almost always denoting the whole of one's possessions.

In gen.:

paterna oportet reddi filio bona,

Plaut. Poen. 5, 2, 120:

bona sua med habiturum omnia,

id. Truc. 2, 4, 49; cf. id. ib. 2, 7, 6; 4, 2, 29; id. Rud. 2, 6, 22; id. Most. 1, 3, 77; id. Trin. 4, 4, 3; Ter. Eun. 2, 2, 4:

bona mea diripiebantur atque ad consulem deferebantur,

Cic. Sest. 24, 54:

cum de capite, civis et de bonis proscriptio ferretur,

id. ib. 30, 65:

bona, fortunas, possessiones omnium,

id. Caecin. 13, 38:

at mulctantur bonis exsules,

id. Tusc. 5, 37, 106; id. Off. 2, 23, 81; id. Par. 1, 1, 7; id. Sest. 19, 42; 43, 94; 52, 111; id. Phil. 2, 26, 64; Caes. B. G. 7, 3; Liv. 2, 3, 5; 2, 5, 5; 4, 15, 8; Tac. A. 2, 48; Quint. 6, 1, 19 et saep.—

Bonorum possessio, the possession of one ' s property by another.

Bonorum possessio in consequence of bonorum cessio, i. e. an assignment of one ' s property for the benefit of creditors, Dig. 42, tit. 3.—

Bonorum possessio granted by the prætor against a contumacious or insolvent debtor (in bona mittere, in bona ire jubere, bona possidere jubere, etc.); cf. Dig. 42, tit. 4:

postulat a Burrieno Naevius ut ex edicto bona possidere liceat,

Cic. Quint. 6, 25, and the whole of c. 8:

edixit... neu quis militis... bona possideret aut venderet,

Liv. 2, 24, 6:

bona proscribere,

to offer the property thus transferred for sale, Cic. Quint. 6, 25.—

Chiefly referring to the property of a defunct person (hereditas), where the prætor, till the heir had proved his right, granted a bonorum possessio secundum tabulas or contra tabulas, Dig. 37, tit. 4; 37, tit. 11.—

In bonis esse;

with reference to the older civil law, which distinguished between civil property (habere rem ex jure Quiritium) and natural property (rem in bonis habere, res in bonis est),

Gai. Inst. 2, 40, 41; Dig. 40, 12, 38, § 2; 37, 6, 2, § 1; 37, 6, 3, § 2; ib. Fragm. 1, 16; Gai. Inst. 1, 22; 1, 35; 1, 222; 1, 167; Dig. 1, 8, 1; 27, 10, 10:

neque bonorum possessorum, neque... res pleno jure fiunt, sed in bonis efficiuntur,

ib. Fragm. 3, 80.—Hence, nullam omnino arbitrabamur de eā hereditate controversiam eum habiturum, et est hodie in bonis, i. e. [p. 247] the bonorum possessio has been granted to him, which did not give full ownership, but effected only that the hereditas was in bonis. Cic. Fam. 13, 30, 1.

Predicative use.

With nouns or pronouns as subjects.

Bonum esse, to be morally good, honest:

nunc mihi bonae necessum est esse ingratiis, Quamquam esse nolo,

Plaut. Cist. 2, 3, 82:

bonam ego quam beatam me esse nimio dici mavolo,

id. Poen. 1, 2, 93; so id. Capt. 2, 1, 44; id. Men. 4, 2, 6; id. Rud. prol. 29:

itaque viros fortes magnanimos eosdem, bonos et simplices... esse volumus,

Cic. Off. 1, 19, 63; cf. id. ib. 3, 21, 84; id. Att. 15, 6, 1:

Cato esse quam videri bonus malebat,

Sall. C. 54, 5:

ut politiora, non ut meliora fiant ingenia,

Val. Max. 5, 4, ext. 5 fin. —

To be beneficial, prosperous, advantageous, valuable, favorable, serviceable, correct, with reference to both persons and things as subjects, and in regard to physical and mental relations:

jam istuc non bonumst,

Plaut. Merc. 2, 2, 29; Cato, R. R. 157:

oleum viridius et melius fiet,

id. ib. 3:

vinum ut alvum bonam faciat,

to correct the bowels, id. ib. 156:

quid est homini salute melius?

Plaut. As. 3, 3, 127:

non optuma haec sunt, verum meliora quam deterruma,

id. Trin. 2, 3, 1:

quid est quod huc possit quod melius sit accedere?

Cic. Fin. 1, 12, 41; 1, 18, 57; id. Tusc. 1, 41, 99:

in quo (vestitu), sicut in plerisque rebus, mediocritas optima est,

id. Off. 1, 36, 130; 2, 17, 59; id. Inv. 1, 31, 51; id. Or. 2, 6; 11, 36:

meliorem tamen militem... in futura proelia id certamen fecit,

Liv. 2, 51, 3:

parvus ut est cygni melior canor, ille gruum quam Clamor,

Lucr. 4, 181; 4, 191:

si meliora dies, ut vina, poemata reddit,

Hor. Ep. 2, 1, 34.—So in the optative formula:

quod bonum, faustum, felixque sit,

Liv. 1, 28, 7; 1, 17, 10; 39, 15, 1; 3, 54;

3, 34.—Also, quod bonum atque fortunatum mihi sit,

Plaut. Cas. 2, 6, 50;

and with a noun as subject: ut nobis haec habitatio Bona, fausta, felix, fortunataque evenat,

Plaut. Trin. 1, 2, 3.—

To be kind:

bonus cum probis'st (erus), malus cum malis,

Plaut. Most. 4, 1, 22:

hic si vellet bonus ac benignus Esse,

Hor. S. 1, 2, 52.—

With reference to the gods:

ecastor ambae (Fortuna et Salus sunt bonae,

Plaut. As. 3, 3, 129:

Palladis aut oculos ausa negare bonos (esse),

Prop. 3, 24, 12 (2, 28, 12).—

Bonum est (very rare for the class. bene est; v. bene).

Without a subject:

bonum sit!

may it be fortunate, favorable! Verg. E. 8, 106.—

With subject inf.:

nam et stulte facere, et stulte fabularier in aetate haud bonum est,

Plaut. Trin. 2, 4, 61:

bonum est pauxillum amare, insane non bonum est,

id. Curc. 1, 3,20.—

Melius est.

With subject inf.:

melius sanam est mentem sumere,

Plaut. Men. 5, 2, 51:

nihil sentire est melius quam tam prava sentire,

Cic. Ac. 2, 40, 125; cf. id. Fin. 1, 19, 62; id. Off. 1, 43, 156; so,

melius fuit, fuisset, or fuerat,

it would have been better, id. N. D. 3, 33; id. Sen. 23, 82; id. Off. 3, 25, 94:

proinde quiesse erit melius,

Liv. 3, 48, 3; 3, 41, 3; Verg. A. 11, 303.—

With subject inf.-clause:

meliu'st te quae sunt mandata tibi praevortier,

Plaut. Merc. 2, 3, 125; id. Men. 5, 9, 32.—

With ut-clause:

quid melius quam ut hinc intro abeam et me suspendam clanculum,

Plaut. Rud. 4, 4, 145; so id. Ps. 4, 7, 18.—

With subjectclause in the subjunctive:

nunc quid mihi meliu'st quam ilico hic opperiar erum,

Plaut. Rud. 2, 2, 22.—

Optimum est.

With subject inf.:

optimum visum est, captivos quam primum deportare,

Liv. 23, 34, 8:

si quis dicit optimum esse navigare,

Sen. Ot. Sap. 8, 4 (32 fin.); so, optimum fuit, it would have been better, and optimum erat, it would be better, Quint. 6, prooem. 3; 11, 2, 33; Hor. S. 2, 1, 7.—

With inf.-clause:

constituerunt optimum esse, domum suam quemque reverti,

Caes. B. G. 2, 10: optimum visum est, in fluctuantem aciem tradi equos, etc., Liv 6, 24, 10; 22, 27, 6.—

With ut and subj:

hoc vero optimum, ut is qui, etc., id ultimum bonorum, id ipsum quid et quale sit nesciat,

Cic. Fin. 2, 3, 6.—

With quod:

illa vero optima (sunt) quod cum Haluntium venisset Archagathum vocari jussit,

Cic. Verr. 2, 4, 23, § 51:

optimum vero (est) quod dictaturae nomen in perpetuum de re publica sustulisti,

id. Phil. 2, 36, 91.—

With second sup., in the phrase optumum factu est (where factu is redundant):

sed hoc mihi optumum factu arbitror,

Plaut. Stich. 1, 2, 16:

optimum factu esse duxerant frumento... nostros prohibere,

Caes. B. G. 4, 30:

optumum factu credens exercitum augere,

Sall. C. 32, 1 (Kritz, factum); 57, 5 (Kritz, factum).

Ellipt. use: di meliora, i. e. dent or velint, i. e. let the gods grant better things than what you say, etc.; God forbid! in full:

di melius duint,

Ter. Phorm. 5, 9, 16:

di meliora velint!

Ov. M. 7, 37.—Ellipt.:

di meliora! inquit,

Cic. Sen. 14, 47:

id ubi mulier audivit, perturbata, dii meliora inquit, etc.,

Liv. 39, 10, 2; 9, 9, 6; Verg. G. 3, 513;

similarly, di melius, i. e. fecerunt,

Val. Max. 6, 1, ext. 3.

With object expressed,

By dat.

= good, useful, beneficial for:

ambula, id lieni optumum est,

Plaut. Curc. 2, 1, 25:

quia vobis eadem quae mihi bona malaque esse intellexi,

Sall. C. 20, 3:

bona bello Cornus, jaculis, etc.,

Verg. G. 2, 447.—

= benignus or propitius, kind to:

vicinis bonus esto,

Cato, R. R. 4:

bene merenti mala es, male merenti bona es,

Plaut. As. 1, 2, 3:

vos o mihi Manes, Este boni,

Verg. A. 12, 647.—

= idoneus, fit for, adapted to:

qui locus vino optimus dicetur esse,

Cato, R. R. 6:

tum erit ei rei optumum tempus,

id. ib. 26:

terra cui putre solum, Optima frumentis,

Verg. G. 2, 205; 2, 319; 1, 286.—