hominum+pecudumque+c

portendo, di, tum, 3 ( inf. pres. portendier, Plaut. Poen. 3, 5, 4), v. a. [an archaic collat. form in relig. lang. of protendo, to stretch forth], to point out, indicate (future events, misfortunes, etc.), to foretell, predict, presage, portend (cf.:

ostendo, monstro): ea (auspicia) illis exeuntibus in aciem portendisse deos,

Liv. 30, 32, 9; cf.:

di immortales mihi sacrificanti... laeta omnia prosperaque portendere,

id. 31, 7 fin.:

magnitudinem imperii portendens prodigium,

id. 1, 55: populo commutationem rerum portendit fore, Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 45:

triginta annos Cyrum regnaturum esse portendi,

Cic. Div. 1, 23, 46:

quod portentum regni ruinam portendebat, of an earthquake,

Just. 17, 1, 3.— Pass., to be indicated (by a sign), to threaten, impend.

Usually of bad fortune, loss, injury, etc.:

nobis periculum magnum portenditur,

Plaut. As. 3, 1, 27:

haruspices dudum dicebant mihi, malum damnumque maximum portendier,

id. Poen. 3, 5, 4; cf.:

malum quod in quiete tibi portentum est,

id. Curc. 2, 2, 22:

quod in extis nostris portentum est,

id. Poen. 5, 4, 35.—

Of good fortune, etc.:

salvos sum: libertas portenditur,

Plaut. Rud. 5, 3, 38:

quid spei Latinis portendi?

Liv. 1, 50. —Hence, portentum, i, n., a sign, token, omen, portent (syn.: ostentum, prodigium).

Lit.:

ex quo illa ostenta, monstra, portenta, prodigia dicuntur,

Cic. N. D. 2, 3, 7; cf. Fest. p. 245 Müll.; and Paul. ex Fest. p. 244 Müll.:

nam si quod raro fit, id portentum putandum est, sapientem esse portentum est,

Cic. Div. 2, 28, 61: portentum inusitatum conflatum est recens, Poët. ap. Gell. 15, 4:

alii portenta atque prodigia nunciabant,

Sall. C. 30, 2:

ne quaere profecto, Quem casum portenta ferant,

Verg. A. 8, 533.—Of miracles, Vulg. Heb. 2, 4; id. Deut. 34, 11; cf. id. Marc. 13, 22.—

Transf.

A monster, monstrosity:

cetera de genere hoc quae sunt portenta perempta,

Lucr. 5, 37; Hor. Ep. 2, 1, 11:

quale portentum neque militaris Daunias latis alit aesculetis Nec, etc.,

id. C. 1, 22, 13:

quae virgineo portenta sub inguine latrant,

i. e. the dogs of Scylla, Ov. Am. 2, 16, 23:

praeter naturam hominum pecudumque portentis,

monstrous births, monsters, Cic. N. D. 2, 5, 14; cf.: bovem quendam putari deum, multaque alia portenta apud eosdem, id. Rep. 3, 9, 14.— Trop., in a moral sense, a monster of depravity:

P. Clodius, fatale portentum prodigiumque rei publicae,

Cic. Pis. 4, 9:

Gabinius et Piso, duo rei publicae portenta ac paene funera,

id. Prov. Cons. 1, 2:

qualia demens Aegyptus portenta colat,

Juv. 15, 2.—

A marvellous or extravagant fiction, a strange tale, a wonderful story:

cetera de genere hoc monstra et portenta locuntur,

Lucr. 4, 590:

poëtarum et pictorum portenta,

Cic. Tusc. 1, 6, 11:

portentum atque monstrum certissimum est, esse aliquem humanā specie et figurā, qui tantum immanitate bestias vicerit,

id. Rosc. Am. 22, 63:

portenta atque praestigias scribere,

Gell. 10, 12, 6.

pastus. a, um, Part., from pasco.

pastus, ūs, m. [pasco], pasture, fodder, food (class; equally common in sing. and plur.):

animalia ad pastum accedunt,

Cic. N. D. 2, 47, 122:

animantia anquirunt pastum,

id. Off. 1, 4, 11:

pastum capessere et conficere,

id. N. D. 2, 47, 121; id. Fin. 2, 13, 40:

e pastu decedens,

Verg. G. 1, 381.—In plur.:

terra fundit ex sese pastus varios,

Cic. Fin. 2, 34, 111:

conatum habere ad naturalis pastus capessendos,

id. N. D. 2, 47, 122.—

Transf., food of men ( poet. and very rare):

hominum pastus pecudumque cibatus,

Lucr. 6, 1127.—

Trop., food, sustenance:

populari agros ad praesentem pastum mendicitatis suae,

Cic. Phil. 11, 2, 4:

pastus animorum,

id. Tusc. 5, 23, 66.