harðsleginn

part. hard-hammered, of iron, Hým. 13.

pp. hard-hammered.

1) hard (harðr steinn, skafl);

2) hard, stern, severe (harðr í skapi, í hjarta);

3) hardy; fólk hart ok illit at sœkja, hardy and difficult to assail; harðr í horn at taka, hard to take by the horns, stubborn; harðr bardagi, hard-fought battle; leika e-n bart, to treat one harshly; ríða hart, to ride fast.

* * *

adj., fem. hörð, neut. hart, [Ulf. hardus = σκληρός, αὐστηρος; A. S. heard; Engl. hard; Germ. hart; Dan. haard; Swed. hard]:

I. hard to the touch; eptir hörðum velli, Ísl. ii. 333; harðr skafl, Fb. ii. 103; harðar götur, hard, stony paths, Fms. x. 85; stokka eðr steina eðr hvargi þess er hart er fyrir, Grág. ii. 132; sjóða egg hart (harð-soðinn), Lækn. 472; af harðasta járni, Stj. 461: tempered, of steel, Gpl.

II. metaph.,

1. hard, stern, severe; hörð í skapi, Nj. 17 (skap-harðr); hörð orð, hard words, Fms. v. 106; harðr í hjarta, hard of heart, Flov. 38: with dat., harðr e-m, hard on one, Fb. i. 71.

β. hardy; fólk hart ok íllt at sækja, hardy and ill to fight against, Fms. i. 85; eiga harðan son, vi. 105; hinn vaskasti drengr ok hinn harðasti karlmaðr, Ísl. ii. 264; þeir eru harðir ok hinir mestu bardaga-menn, Karl. 282; harðr í horn at taka (metaph. from a bull), hard to take by the horns, Fms. xi. 221: hard, gloomy, í hörðu skapi, Bs. i. 351, Fas. iii. 522; með harðri hendi, with high hand.

γ. hard, sad; hörð tíðindi, Nj. 64; hér hafa orðit harðir atburðir, hard things have happened, 248.

δ. hard, dire; harðr (kostr), Fms. v. 235; gera harðan rétt e-s, to deal hardly with one, i. 66; harðr dauði, ii. 173; hörð sætt, Nj. 254; hafa hart, to have a hard lot, Sturl. iii. 292; harðr bardagi, hörð orrosta, Fms. ii. 323, passim.

ε. of weather; hörð norðanveðr, Nj. 124, Rb. 572.

2. neut. hart, adv. hardly, harshly; leika e-n hart, Fms. xi. 94.

β. hard, fast; ríða hart, to ride hard, Sighvat, Ó. H. (in a verse), Nj. 82; en nú renn engi harðara en hann, 248; ganga hart ok djúpt, Edda 1; flýja sem harðast, to fly one’s hardest, 261; þeir fóru harðara en þeir vildu, Fms. x. 139.

γ. hart íllt (qs. harða íllt) erindi, Fb. ii. 393; hart nær, hard by.

COMPDS: Harðangr, Harðengir, harðafang, harðbeinn, harðbrjóstaðr, harðbýll, harðdreginn, harðdregi, harðdrægr, harðeggjaðr, harðeygr, harðfang, harðfari, harðfarliga, harðfengi, harðfenginn, harðfengliga, harðfengr, harðfenni, harðfótr, harðfæri, harðfærr, harðgeðr, harðgengr, harðgreipr, harðgörr, harðhendliga, harðhendr, harðhugaðr, harðjaxl, harðkljáðr, harðleikinn, harðleikni, harðleikr, harðleitr, harðlífi, harðlundaðr, harðlyndi, harðlyndr, harðmagi, harðmenni, harðmóðigr, harðmynntr, harðmæli, harðmæltr, harðorðr, harðraðr, harðrétti, harðræði, harðskeyti, harðskeytr, harðskipaðr, harðsleginn, harðslægr, harðsnúinn, harðsóttr, harðsperra, harðspori, harðsteinn, harðsteinagrjót, harðsvíraðr, harðtenntr, harðtækr, harðúð, harðúðigr, harðvaxinn, harðvelli, harðverkr, harðvítugr, harðyrði, harðyrki, harðyrkr, harðýðgi.

[slau:]

I. f slár, slár

1) перекладина, запор ( на двери)

2) спорт. перекладина, турник; планка ( через которую прыгают)

II. f slár, slár

III. slæ, sló, slógum [slou:(q)ʏm̬], slegið [slεijɪð̬]

1. vt

1) бить, ударять, колотить

2) обивать, оковывать

3) косить

4) ковать; расплющивать

5)

6)

7)

8)

9) ( e-m e-ð) присуждать на аукционе (кому-л. что-л.)

10) редк. убивать

11) разг. занимать ( деньги)

2. vi

1) биться, колотиться

2) лягаться, брыкаться

imp:

slá á

slá af

slá e-u frá sér

slá e-u fram

slá í

slá niður

slá saman

slá til

slá undan

slá upp

slá úr

slá út

slá utan

slá e-n utan undir

slá við

4. slá sig

1) промокать, отсыревать

2) засекаться ( о лошади); slá sér ( á e-ð) начинать заниматься (чем-л.), пускаться (во что-л.)

slá sér saman

5. slást ( við e-n)

slást í

slást til

slást upp

slást við

6. pp sleginn

1) битый; ударенный

2) скошенный ( о траве, луге)

3) кованый; обитый; чеканный

4)

5)

(-s, -ar), m. strip of field or meadow-land (at slá teig þann, er heitir Gullteigr).

* * *

m., gen. teigar, Landn. 241; later teigs; acc. pl. teigu, Grág. ii. 227:— a strip of field or meadow-land, a close or paddock; á teigum úti, Best. 47; eng þat er þú kallar Græna-teig … selja mun ek þér teiginn, Fms. vi. 103; teigr lá ónuminn … þann lögðu þeir til hofs ok heitir sá nú Hofs-teigr, Landn. 241; þeir sá at Þórir reið út um teig fyrir vestan fjörð, Gullþ. 13; mæli hann sér jammikinn teig, Gþl. 355; slá teig þann er heitir Gull-teigr, Ísl. ii. 344; mundi sleginn verða Gull-teigr þann inn sama dag, ganga til teigs, gékk Gísli um teiginn ok sá á er þeir ætluðu at slá, … sem þeir væri staddir á Gullteig, 354, 355; sagði hann at jörðin ætti hálfs-mánaðar-teig í Auðbrekku- jörð, ok annan hálfs-mánaðar-teig á Möðruvalla-staðar-nesjum, Dipl. v. 28; skal landeigandi gjalda teigs-verð inn fimta dag viku er sjau vikur eru af sumri, Grág. ii. 228; harðslægr var Hrísa-teigr í dag, sveinar, Glúm.; beitu-t., úværu-t.

2. metaph. a long draught of drink; drekka stóran teig.

II. local names, Teigr, Teigar-á, Landn. 241; Hof-teigr, Landn.; Hrísa-teigr, Glúm.; Gullteigr, Ísl. ii. 344; Græni-teigr, Fms. vi. 103.

COMPDS: teigskógr, teigyrki.