-
1 hamus
hāmus, ī, m., der Haken, I) eig.: 1) im allg.: hami ferrei, Caes., bicipites hami, Sidon.: hamis auroque trilix, Ringel, Verg.: abdidit ferrum curvo tenus hamo, bis an den gekrümmten Bügel des sichelförmigen Schwerts, Ov.: velut hamis inuncari alci rei, sich an etwas gleichs. anhäkeln, Col. – 2) insbes.: a) der Angelhaken, die Angel, Cic. u.a.: hamum iacere, Plin. ep. – im Bilde, hamum vorat, er beißt an (= läßt sich betören), Plaut.: so auch hamum voras, Ambros.: munera mittere in hamo, die Wurst nach der Speckseite werfen, Mart.: insidiatorem praeroso hamo (nachdem man den Köder verschlungen [die Geschenke genommen] hat) fugere, Hor. – b) der Haken als chirurg. Instrument, retusus, Cels.: hamis alqd excipere, Cels. – c) ein eiserner Kamm zum Hecheln des Flachses, et ipsa (stuppa) pectitur ferreis hamis, Plin. 19, 17. – II) übtr., von Hakenförmigem, a) die Krallen des Habichts, hami curvi, Ov. met. 11, 342. – b) der Stachel, Dorn eines Strauchs, Ps. Ov. nux 115. – c) eine Art Backwerk, etwa ein Hörnchen, Apul. met. 10, 13. – / spätlat. auch āmus, Anthol. Lat. 286 no. LIV lemm. (p. 198 R.).
-
2 hamus
hāmus, ī, m., der Haken, I) eig.: 1) im allg.: hami ferrei, Caes., bicipites hami, Sidon.: hamis auroque trilix, Ringel, Verg.: abdidit ferrum curvo tenus hamo, bis an den gekrümmten Bügel des sichelförmigen Schwerts, Ov.: velut hamis inuncari alci rei, sich an etwas gleichs. anhäkeln, Col. – 2) insbes.: a) der Angelhaken, die Angel, Cic. u.a.: hamum iacere, Plin. ep. – im Bilde, hamum vorat, er beißt an (= läßt sich betören), Plaut.: so auch hamum voras, Ambros.: munera mittere in hamo, die Wurst nach der Speckseite werfen, Mart.: insidiatorem praeroso hamo (nachdem man den Köder verschlungen [die Geschenke genommen] hat) fugere, Hor. – b) der Haken als chirurg. Instrument, retusus, Cels.: hamis alqd excipere, Cels. – c) ein eiserner Kamm zum Hecheln des Flachses, et ipsa (stuppa) pectitur ferreis hamis, Plin. 19, 17. – II) übtr., von Hakenförmigem, a) die Krallen des Habichts, hami curvi, Ov. met. 11, 342. – b) der Stachel, Dorn eines Strauchs, Ps. Ov. nux 115. – c) eine Art Backwerk, etwa ein Hörnchen, Apul. met. 10, 13. – ⇒ spätlat. auch āmus, Anthol. Lat. 286 no. LIV lemm. (p. 198 R.). -
3 amus
āmus, s. hāmus.
-
4 aquilo
aquilo, ōnis, m. (verwandt mit aquilus, eig. der »schwarze Stürmer«), I) der Nordwind, bei den Griechen βορέας, Sing. u. Plur. b. Cic. u.a.: genauer genommen, Nord-Drittel-Ostwind, Sen. u. Plin.: aquilone in septentrionem verso, Liv. – meton., der Norden, ad aquilonem conversus, Cic.: fenestras obverti in aquilonem debere, Plin.: Ggstz. auster (no. II), w. s. – II) Aquilo, als mythol. Person, Gemahl der Orithyia, Vater des Kalaïs u. Zetes, wohnte in einer Höhle des Hämus, Ov. met. 7, 3 u. s. Hyg. fab. 14.
-
5 Bessi
Bessī, ōrum, m. (Βέσσοι), eine weitverzweigte, den ganzen Hämus bis zum Pontus Euxinus bewohnende Völkerschaft in Thrazien, Cic. Pis. 84: Bessis ac Thracibus (ehrenvoll = reliquis Thracibus), Suet. Aug. 3, 2. – Sing. Bessus, ī, m., ein Besser, Claud. de Mall. Theod. cons. 41. Corp. inscr. Lat. 6, 2699 (Besus). – Dav. Bessicus, a, um, bessisch, gens, Cic. Pis. 84.
-
6 biceps
biceps, cipitis (bis u. caput; alte Form bicipes, cipitis, nach Prisc. 7, 46), zweiköpfig, doppelköpfig, I) eig.: puer, Cic.: puella, Liv.: Ianus, Ov.: porcus, Liv.: partus, Tac. – poet., doppelgipfelig, Parnasus, Ov. met. 2, 221. Pers. prol. 2. – II) übtr.: a) v. Konkr.: gladius, zweischneidiges, Vulg. prov. 5, 4: hamus, doppelhakiger, Sidon. ep. 7, 9. p. 422 Sav.: laqueus, mit zwei Schlingen (bildl. = sehr verfängliche Frage), Augustin. serm. 308, 1. – b) v. Abstr.: civitas, zwieträchtig, in Parteien zerfallen, Varro de vita P. R. 4. fr. 1 K. ( bei Non. 454, 21). Flor. 3, 17, 3: argumentum, doppelsinnig, Apul. flor. 18. p. 30, 15 Kr. – / vulg. Nbf. bicapitis u. bicapitus, Corp. inscr. Lat. 6, 532 (bicapite). Cass. Fel. 35 (uva bicapita).
-
7 Geta
Geta u. Getēs, ae, Abl. ā, m. (Γέτης), der Gete, Plur. Getae, ārum, m. (Γέται), die Geten (stammverwandt oder identisch mit den Daci), eine thrazische Völkerschaft, zuerst zwischen dem Hämus u. Isterflusse, später aber durch die mazedon. Könige auf die Nordseite des Flusses gedrängt, Cic. ad Att. 9, 10, 3. Mela 2, 2, 3 (2. § 18). Ov. ex Pont. 2, 1, 67 u. 2, 7, 31. Sen. Phaedr. (Hippol.) 172. Vgl. Voß Verg. georg. 2, 497. p. 442 sq.; 3, 462. p. 648. – Sing. Geta u. Getēs (Γέτης), ae, m., der Gete (meist kollektiv), Form -a, Avien. descr. orb. 442. Auson. edyll. 12 (de hist.), 22. p. 137, 4 Schenkl. Ven. Fort. carm. 6, 5, 218: Form -ēs, Ov. ex Pont. 1, 2, 108. Lucan. 2, 54. Stat. Achill. 2, 419. Sidon. carm. 7, 412: Abl. Getā, Ov. ex Pont. 1, 8. 6: Geta als Name eines Sklaven, Ter. adelph. u. Phorm.; u. als röm. Beiname, zB. C. Licinius Geta, Cic. Clu. 119: u. der Kaiser Antoninus Geta, Spart. Anton. Get. 1 sqq. – Dav.: A) Getēs, ae, m., getisch, poëta, Ov.: Hebrus, Sen. poët. – B) Geticus, a, um, a) getisch, u. poet. = thrazisch, bellum, Vell.: sermo, Ov.: lyra, des Orpheus, Stat.: u. als Beiname, Spart. Anton. Get. 6. § 6. – Adv. Geticē, getisch, loqui, Ov. trist. 5, 12, 58. – b) des Kaisers ( Antoninus ) Geta, nex, Spart. Anton. Get. 6, 5.
-
8 Haemimontus
Haemimontus (Aemimontus), ī, m., eine thrazische Provinz am Hämus zur Zeit der spät. röm. Kaiser, Vopisc. Aur. 17, 2. Treb. Poll. Claud. 11, 3. Amm. 26, 10, 4. Notit. dign. Imp. occid. c. 1 (u. dazu Böcking Anm. 145). – Dav. Haemimontānī (Aemimontānī), ōrum, m., die Einw. der Provinz Hämimontus, die Hämimontaner, Amm. 27, 4, 11. Sext. Ruf. 9.
-
9 hamatus
hāmātus, a, um (hamus), hakig, I) eig.: A) = mit Haken versehen, ungues, Ov.: arundo, Ov.: sentes, stachelige, Ov. – B) haken- od. angelförmig gekrümmt, hamata uncinataque corpora, Cic.: corpuscula angulata et hamata, Cic.: ensis = harpe, Ov. – II) übtr., munera, gleichs. angelnde, eigennützige, Plin. ep. 9, 30, 2.
-
10 hamio
-
11 hamiota
-
12 hamo
hāmo, āre (hamus), nach etwas od. jmd. angeln, bildl. – nach etw. trachten, jmd. zu fangen suchen, artis severae si quis hamat effectus, wer gründlich Wissenschaft studieren will, Petron. poët. 5. v. 1: alii adnictat, alium hamat (āmat), Naev. com. 76.
-
13 hamulus
-
14 Mesembria
Mesēmbria (Messēmbria), ae, f. (Μεσημβρία), eine Stadt von Thrazien, am Fuße des Hämus u. an der Grenze von Mösien, j. Missivria od. Messuri, Mela 2, 2, 5 (2. § 22). Plin. 4, 45. – Dav. Mesēmbriacus, a, um, mesembriacisch, Ov. trist. 1, 10, 37.
-
15 populo [2]
2. populo, āvī, ātum, āre, u. populor, ātus sum, āri (1. populus), verheeren, verwüsten, verwüstend plündern, I) eig.: patria populavit bona, Acc. fr.: agros populabatur, Cic.: uri sua popularique (pass.), Liv.: provinciae populatae, Cic.: populavit Achivos, Prop.: absol., cum magna trepidatione agrestium populantur, Liv.: late populati, weit u. breit Verheerung anrichtend, Liv. – II) poet. übtr., verwüsten, plündern, berauben, populat acervum curculio, Verg.: tempora (Schläfe) populata auribus raptis, verstümmelt, Verg.: caput iuvenis barbā et capillo populatum, Apul.: hamus populatus, der Lockspeise beraubt, Ov.: omni decore populato, beraubt, Sen. poët.
-
16 Rhodope
Rhodopē, es, f. (Ῥοδόπη), ein hohes Gebirge in Thrazien, Teil des Hämus, j. Despoto od. Despoti Dag, Ov. met. 2, 222 u. 10, 77. Verg. georg. 3, 351. Mela 2, 2, 2 (2. § 17). – meton. = Thrazien, Verg. ecl. 6, 30. Stat. Theb. 12, 181. – Nbf. Rhodopa, Eutr. 6, 2, 1. Ruf. Fest. brev. 9, 2 u. 4. Amm. 22, 8, 4. – Dav.: A) Rhodopēius, a, um, rhodopëisch, poet. für thrazisch, vates, heros, v. Orpheus, Ov.: regna, Thrazien, Ov.: arces, Verg. – B) Rhodopēus, a, um, rhodopëisch, saxa, Lucan. 6, 618.
-
17 uncinus
-
18 uncus [1]
1. uncus, a,um, hakig, eingebogen, gekrümmt, aratrum, Verg.: manus, Verg.: ungues, Fronto: ferramentum, Cels.: dens, der zweizahnige Karst (bidens), Verg.: unci dentes (draconis), Ov.: hamus, Ov.: ebenso aera, Angel, Ov.
-
19 Uscudama
Uscudama, ae, f., eine Stadt in Thrazien, am Hämus, später Hadrianopolis, Eutr. 6, 10. Ruf. Fest. 9. Amm. 14, 11, 15 u. 27, 4, 12.
-
20 amus
āmus, s. hamus.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
HAMUS — an ab ἅμμα, ligamentum, an ag ἁρπάζω, rapio, an potius ab Hebr. Gap desc: Hebrew, ut censet Becmann. in Origimb. L. L. notum piscibus capiendis instrumentum est: quo quod non nisi ex auro uteretur Nero, inter argumenta luxus eius iure reponitur.… … Hofmann J. Lexicon universale
Hamus — (Hamŭlus, Bot.), 1) so v.w. Glochis; 2) steifes, einfaches, an der Spitze angelförmig gekrümmtes Haar; 3) an der Spitze umgebogner stacheliger Fortsatz … Pierer's Universal-Lexikon
Hämus — Hämus, Gebirg, so v.w. Hämos od. Balkan … Pierer's Universal-Lexikon
Hämus — Hämus, im Altertum Name des Balkan … Kleines Konversations-Lexikon
Hämus — Hämus, der ältere Name für Balkan (s. d.) … Damen Conversations Lexikon
Hämus — Hämus, s. Balkan … Herders Conversations-Lexikon
hămuş — hămúş, hămúşuri, s.n. (reg., înv.) groapă cu apă şi var în care tăbăcarul pune pieile la argăsit. Trimis de blaurb, 22.05.2006. Sursa: DAR … Dicționar Român
Hämus — p1dep2 Balkangebirge Das Balkangebirge durchzieht Bulgarien von Ost nach West und teilweise auch Serbien. Höchster Gipfel … Deutsch Wikipedia
hamus — n.; pl. hami [L., hook] (ARTHROPODA: Insecta) 1. In Heteroptera, an abrupt spur like vein in the hind wings. 2. In Lepidoptera, the retinaculum … Dictionary of invertebrate zoology
hamus — ha·mus … English syllables
hâmûş — (F.) [ شﻮﻡﺎﺧ ] suskun, sessiz … Osmanli Türkçesİ sözlüğü