-
1 graniczyć
graniczyć [graɲiʧ̑ɨʨ̑]vi1) ( mieć wspólną granicę)\graniczyć z czymś an etw +akk grenzen\graniczyć z cudem an [ein] Wunder grenzen [ lub erinnern] -
2 graniczyć
(-ę, -ysz); vigraniczyć z (+instr) — ( mieć wspólną granicę) to border on; ( być podobnym) to verge on
* * *ipf.1. (= sąsiadować, stykać się) border ( z czymś on sth).2. (= zbliżać się, być podobnym) verge ( do czegoś on sth).The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > graniczyć
-
3 graniczyć
-
4 graniczyć
-
5 graniczyć
глаг.• граничить• окаймлять* * *несов. граничить* * *несов.грани́чить -
6 graniczyć
1. avoisiner2. confiner3. faire -
7 graniczyć
1 ciumhais 2 imeall -
8 graniczyć
межувати, граничити -
9 graniczyć
araçäk; çet; çil; gyra; het; jähek; pel; serhet -
10 graniczyć graniczy·ć
-
11 sąsiadować
(-uję, -ujesz); visąsiadować z (+instr) — ( być sąsiadem) to live next door to; ( graniczyć) to neighbour (BRIT) lub neighbor (US) on
* * *ipf.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > sąsiadować
-
12 miedza
сущ.• кайма• край• межа• ободок* * *miedz|a♀ межа;graniczyć o \miedzaę быть смежным; соседствовать
* * *жмежа́graniczyć o miedzę — быть сме́жным; сосе́дствовать
-
13 przypierać
глаг.• припирать* * *przypiera|ć\przypieraćny несов. do czego 1. припирать, прижимать к чему;2. примыкать к чему, соприкасаться с чем+1. przyciskać 2. przytykać, graniczyć
* * *przypierany несов. do czego1) припира́ть, прижима́ть к чему2) примыка́ть к чему, соприкаса́ться с чемSyn: -
14 przytykać
глаг.• прикладывать* * *przytyka|ć\przytykaćny несов. 1. прикладывать, приставлять; ср. przytknąć;2. do czego прилегать к чему+1. przykładać 2. sąsiadować, graniczyć
* * *przytykany несов.1) прикла́дывать, приставля́ть; ср. przytknąć2) do czego прилега́ть к чемуSyn: -
15 sąsiadować
глаг.• граничить• окаймлять• соседствовать* * *несов. 1. жить по соседству; быть соседом (соседями);2. (graniczyć) соседствовать* * *несов.1) жить по сосе́дству; быть сосе́дом (сосе́дями)2) ( graniczyć) сосе́дствовать -
16 granicz|yć
impf vi 1. (przylegać) [kraj, obszar, ogród, pole] to border (z czymś on sth); [pokój, pomieszczenie] to adjoin (z czymś sth)- od południa Polska graniczy z Czechami i Słowacją in the south Poland borders on the Czech Republic and Slovakia2. przen. (przypominać) to verge a. border (z czymś on sth)- graniczyć z obłędem/zuchwałością to verge on madness/impertinence- graniczyć z cudem to verge on the miraculous, to be practically a miracle- darzył ją sympatią graniczącą z uwielbieniem his regard for her verged on adorationThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > granicz|yć
-
17 miedz|a
f 1. (na polu) baulk GB, balk US 2. przen. (granica) border- zza miedzy neighbouring GB, neighboring US- sąsiad zza miedzy a neighbour GB, a neighbor USThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > miedz|a
-
18 przylegać
przylegać (3. Pers -a) (graniczyć) angrenzen (do G an A);przylegać do ciała eng anliegen; -
19 grenzen
vi1) ( Grenze haben mit)an ein Land \grenzen graniczyć z jakimś krajeman ein Wunder \grenzen graniczyć z cudem ( przen) -
20 nieprzyzwoitoś|ć
f 1. sgt (niemoralność) obscenity, indecency- rażąca/haniebna nieprzyzwoitość zachowania gross indecency- graniczyć z nieprzyzwoitością to be near the knuckle2. (niewłaściwość) impropriety- odmowa byłaby nieprzyzwoitością to refuse would be a terrible sin- dopuścić się nieprzyzwoitości to commit crass improprietyThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > nieprzyzwoitoś|ć
- 1
- 2
См. также в других словарях:
graniczyć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, graniczyćczę, graniczyćczy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o jakimś obszarze, terytorium: przylegać do czegoś, mieć wspólną granicę; sąsiadować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Graniczyć z… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
graniczyć — ndk VIb, graniczyćczę, graniczyćczysz, graniczyćicz, graniczyćył 1. «przylegać do czegoś terytorialnie, mieć wspólną granicę» Polska graniczy od południa z Czechami i Słowacją. Ogród graniczył z podwórzem. Pole graniczyło z lasem i rzeką.… … Słownik języka polskiego
graniczyć — Coś graniczy z cudem «o czymś nieprawdopodobnym, prawie niemożliwym, co zdarza się bardzo rzadko»: Przedostanie się z jednego końca miasta na drugi, w godzinach szczytu, graniczy z cudem. GłW 11/03/1999 … Słownik frazeologiczny
miedza — Graniczyć, sąsiadować, mieszkać o miedzę (z kimś) «mieszkać w przyległym domu, gospodarstwie, w sąsiedniej wsi itp.»: Do opuszczonych przez rdzennych Mazurów gospodarstw, leśniczówek, rybakówek stopniowo, ale już systematycznie wprowadzali się… … Słownik frazeologiczny
cud — 1. pot. Cuda niewidy, wianki «o czymś (rzekomo) niezwykłym, rzadko spotykanym; także: o czymś niezrozumiałym, dziwacznym»: (...) zostaje zatrzymany przez patrol MO, oskarżony o cuda niewidy, usunięty z partii (...). P. Kuncewicz, Agonia. 2. pot.… … Słownik frazeologiczny
dotykać — ndk I, dotykaćam, dotykaćasz, dotykaćają, dotykaćaj, dotykaćał, dotykaćany 1. forma ndk czas. dotknąć (p.) 2. «sięgać aż do czegoś, stykać się, graniczyć z czymś» Ulica dotyka parku … Słownik języka polskiego
graniczenie — n I rzecz. od graniczyć … Słownik języka polskiego
miedza — ż II, DCMs. miedzadzy; lm D. miedz «wąski pas nie zoranej ziemi między uprawnymi polami, rozgraniczający te pola; granica» Iść miedzą. ◊ Graniczyć, sąsiadować itp. o miedzę «mieszkać w przyległym domu, gospodarstwie, w sąsiedniej wsi itp.» przen … Słownik języka polskiego
przylegać — ndk I, przylegaćga, przylegaćają, przylegaćał 1. «być ściśle dopasowanym do czegoś, dotykać bezpośrednio; opinać ściśle, przywierać do czegoś» Deski podłogi ściśle przylegają do siebie. Włosy (gładko) przylegały do głowy. Koszula przylegała mu do … Słownik języka polskiego
przytykać — ndk I, przytykaćam, przytykaćasz, przytykaćają, przytykaćaj, przytykaćał, przytykaćany 1. forma ndk czas. przytknąć (p.) 2. «stykać się, graniczyć z czymś; przylegać do czegoś» Jego ogród przytyka do naszego … Słownik języka polskiego
sąsiadować — ndk IV, sąsiadowaćduję, sąsiadowaćdujesz, sąsiadowaćduj, sąsiadowaćował 1. «być czyimś sąsiadem; mieszkać w pobliżu kogoś; rzadziej: zajmować miejsce przy kimś, siedzieć obok kogoś» Sąsiadować z kimś przez ścianę. Sąsiadować z kimś przy stole. 2 … Słownik języka polskiego