-
1 bromus
-
2 foetor
-
3 graveolentia
graveolentia, ae, f. (graveolens), der üble Geruch, Gestank, halitus, stinkender Atem, Plin.: oris, narium, Plin.
-
4 hircus
hircus (hirquus, altlat. ircus, s. Varro LL. 5, 97. Quint. 1, 5, 20, doch auch Hor. de art. poët. 220 codd. oppt. Censorin. 14, 7 H.), ī, m., I) ein alter, ausgewachsener Ziegenbock, Bock (Ggstz. capra, capella), Varro, Verg. u.a.: in bezug auf seinen Gestank, olere hircum, einen Bocksgestank haben, Hor. u. Sen.: polypus an gravis hirsutis cubet hircus (Bock = Bocksgestank) in alis, Hor.: in bezug auf seine Geilheit, Verg. u. Poëta bei Suet. u.a. – sprichw., s. mulgeo. – II) übtr., als Schimpfwort gegen Menschen, stinkender Bock, Stinkbock, Plaut. u. Catull., ein geiler Bock, Plaut. u. Suet.
-
5 odor
odor, ōris, m. (zu griech. οζω, οδωδα, ὀσμή), der Geruch, I) eig. u. bildl.: 1) eig., Cic.: odorem trahere naribus, Phaedr. – Insbes., a) der ( üble) Geruch, Gestank, Sall., Verg. u.a. – b) der Wohlgeruch, Duft, Verg. u. Hor. – c) übtr., der Dampf, Dunst, ater, Verg.: insolitus, Liv.: culinarum fumantium, Sen. – 2) übtr., die Witterung einer Sache, Vermutung, Ahnung, odore aliquo legum recreatus, Anhauch, Cic.: est non nullus odor dictaturae, man munkelt von einer D., Cic.: qui quodam odore suspicionis Stalenum corruptum esse sensisset, der davon schon einigen Wind hatte u. den Verdacht hegte, daß usw., Cic. – II) meton.: I) Wohlgeruch = Räucherwerk, Assyrius odor, Catull.: Arabius odor (Weihrauch), Plaut.: tus exiguum et odoris unius glebula, Arnob.: fumat ara multo odore (Weihrauch), Hor.: attrib., unguen odor, Apul. flor. 19. p. 33, 2 Kr. – Plur. = wohlriechende Spezereien, Gewürze, wohlriechende Wasser, Salben, Balsame (griech. φάρμακα), unguenta atque odores, Plaut.: tus et odores, Hor.: coquere odores, Sen.: incendere odores, Cic.: Poppaeae corpus differtum odoribus conditur, Tac.: mercator, qui odores ac purpuras portabat, Sen. – 2) der Geruchsinn ( neben auditus, tactus, gustatus), Cornif. rhet. 2, 8. Ambros. in Luc. 7. § 140. – / Archaist. Nbf. odōs, ōris, m., Plaut. capt. 815; Curc. 105; Pseud. 841 u. 842. Sall. Iug. 44, 4 (aber Lucr. 6, 952 jetzt odor).
-
6 paedor
paedor (pēdor), ōris, m. (verwandt mit pedo), I) der stinkende Schmutz, Unflat, aus Mangel an Wartung, Cic. u.a.: paedorem exuere, Tac.: Plur. Cic. Tusc. 3, 62. – II) der Gestank, Augustin. de civ. dei 14, 24, 2. p. 51, 11 D.2: oris, Cael. Aur. de morb. chron. 3, 3, 46.
-
7 sphondyle
sphondylē, ēs, f. (σφονδύλη), ein unter der Erde lebendes, alle Wurzeln beschädigendes Tier, das, wenn es verfolgt wird, einen Gestank von sich gibt, Plin. 27, 143.
-
8 virulentia
vīrulentia, ae, f. (virulentus) = virus, der Gestank, hircorum, Sidon. epist. 8, 14, 4: Plur., virulentiae carnium, Hieron. epist. 108, 31. – übtr., s. lenities.
-
9 virus
vīrus, ī, n. (altind. višám, griech. ἰός = Ϝισός, Gift), I) die natürliche zähe Feuchtigkeit, der Schleim, Saft, a) der Gewächse, ciceris et lini, Colum. 2, 13 (14), 3: pastinacae, Plin. 19, 89: virus, odoriferis quod Arabum in campis carpsi, Stat. silv. 1, 4, 104. – b) der Tiere, cochlearum, Plin. 30, 44. – vom Samen der Tiere, Plin. 9, 157. Verg. georg. 3, 281. – II) insbes., im üblen Sinne: A) das Gift, der Schlangen, Lucr., Verg. u.a.: letale virus (in Pflanzen), Sulp. Sev.: virus (Gifttrank) cognitis ante venenis (Giftzutaten) rapidum, Tac. – bildl., illud malum virus, Sen.: aliquis, apud quem evomat virus acerbitatis suae, Cic. – B) der widrige Geruch, der Gestank, paludis, Colum.: animae leonis, Plin.: odoris, Plin. – C) der scharfe, salzige Geschmack, tetrum, des Seewassers, Lucr.: vini, Plin.: ponti, Manil. – / Heteroklit. Genet. Sing. virus, Amm. 18, 4, 4 (wo copia virus).
-
10 bromus
-
11 foetor
-
12 graveolentia
graveolentia, ae, f. (graveolens), der üble Geruch, Gestank, halitus, stinkender Atem, Plin.: oris, narium, Plin.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > graveolentia
-
13 hircus
hircus (hirquus, altlat. ircus, s. Varro LL. 5, 97. Quint. 1, 5, 20, doch auch Hor. de art. poët. 220 codd. oppt. Censorin. 14, 7 H.), ī, m., I) ein alter, ausgewachsener Ziegenbock, Bock (Ggstz. capra, capella), Varro, Verg. u.a.: in bezug auf seinen Gestank, olere hircum, einen Bocksgestank haben, Hor. u. Sen.: polypus an gravis hirsutis cubet hircus (Bock = Bocksgestank) in alis, Hor.: in bezug auf seine Geilheit, Verg. u. Poëta bei Suet. u.a. – sprichw., s. mulgeo. – II) übtr., als Schimpfwort gegen Menschen, stinkender Bock, Stinkbock, Plaut. u. Catull., ein geiler Bock, Plaut. u. Suet. -
14 odor
odor, ōris, m. (zu griech. οζω, οδωδα, ὀσμή), der Geruch, I) eig. u. bildl.: 1) eig., Cic.: odorem trahere naribus, Phaedr. – Insbes., a) der ( üble) Geruch, Gestank, Sall., Verg. u.a. – b) der Wohlgeruch, Duft, Verg. u. Hor. – c) übtr., der Dampf, Dunst, ater, Verg.: insolitus, Liv.: culinarum fumantium, Sen. – 2) übtr., die Witterung einer Sache, Vermutung, Ahnung, odore aliquo legum recreatus, Anhauch, Cic.: est non nullus odor dictaturae, man munkelt von einer D., Cic.: qui quodam odore suspicionis Stalenum corruptum esse sensisset, der davon schon einigen Wind hatte u. den Verdacht hegte, daß usw., Cic. – II) meton.: I) Wohlgeruch = Räucherwerk, Assyrius odor, Catull.: Arabius odor (Weihrauch), Plaut.: tus exiguum et odoris unius glebula, Arnob.: fumat ara multo odore (Weihrauch), Hor.: attrib., unguen odor, Apul. flor. 19. p. 33, 2 Kr. – Plur. = wohlriechende Spezereien, Gewürze, wohlriechende Wasser, Salben, Balsame (griech. φάρμακα), unguenta atque odores, Plaut.: tus et odores, Hor.: coquere odores, Sen.: incendere odores, Cic.: Poppaeae corpus differtum odoribus conditur, Tac.: mercator, qui odores ac purpuras portabat, Sen. – 2) der Geruchsinn ( neben auditus, tactus, gustatus), Cornif. rhet. 2, 8. Ambros. in Luc. 7. § 140. – ⇒ Archaist. Nbf. odōs, ōris, m., Plaut. capt. 815; Curc. 105; Pseud. 841 u. 842. Sall.———— -
15 paedor
paedor (pēdor), ōris, m. (verwandt mit pedo), I) der stinkende Schmutz, Unflat, aus Mangel an Wartung, Cic. u.a.: paedorem exuere, Tac.: Plur. Cic. Tusc. 3, 62. – II) der Gestank, Augustin. de civ. dei 14, 24, 2. p. 51, 11 D.2: oris, Cael. Aur. de morb. chron. 3, 3, 46. -
16 sphondyle
sphondylē, ēs, f. (σφονδύλη), ein unter der Erde lebendes, alle Wurzeln beschädigendes Tier, das, wenn es verfolgt wird, einen Gestank von sich gibt, Plin. 27, 143.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sphondyle
-
17 virulentia
vīrulentia, ae, f. (virulentus) = virus, der Gestank, hircorum, Sidon. epist. 8, 14, 4: Plur., virulentiae carnium, Hieron. epist. 108, 31. – übtr., s. lenities.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > virulentia
-
18 virus
vīrus, ī, n. (altind. višám, griech. ἰός =ισός, Gift), I) die natürliche zähe Feuchtigkeit, der Schleim, Saft, a) der Gewächse, ciceris et lini, Colum. 2, 13 (14), 3: pastinacae, Plin. 19, 89: virus, odoriferis quod Arabum in campis carpsi, Stat. silv. 1, 4, 104. – b) der Tiere, cochlearum, Plin. 30, 44. – vom Samen der Tiere, Plin. 9, 157. Verg. georg. 3, 281. – II) insbes., im üblen Sinne: A) das Gift, der Schlangen, Lucr., Verg. u.a.: letale virus (in Pflanzen), Sulp. Sev.: virus (Gifttrank) cognitis ante venenis (Giftzutaten) rapidum, Tac. – bildl., illud malum virus, Sen.: aliquis, apud quem evomat virus acerbitatis suae, Cic. – B) der widrige Geruch, der Gestank, paludis, Colum.: animae leonis, Plin.: odoris, Plin. – C) der scharfe, salzige Geschmack, tetrum, des Seewassers, Lucr.: vini, Plin.: ponti, Manil. – ⇒ Heteroklit. Genet. Sing. virus, Amm. 18, 4, 4 (wo copia virus).
См. также в других словарях:
Gestank — ist eine subjektiv als unangenehm empfundene olfaktorische Wahrnehmung mit meist abstoßender Wirkung, die bis zum Ekel führen kann. Früher gingen Wissenschaftler davon aus, dass die Pest und andere Krankheiten durch schlechten Geruch übertragen… … Deutsch Wikipedia
Gestank — Gestank: Das seit mhd. Zeit bezeugte Wort (mhd. gestanc) ist eine Kollektivbildung zu dem heute nur noch ugs. im Sinne von »Zank, Streit« gebräuchlichen Substantiv Stank, mhd., ahd. stanc »‹schlechter› Geruch«, entsprechend niederl. stank… … Das Herkunftswörterbuch
Gestank — 1. Der Gestank des Knoblauchs überwältigt den Duft des Ambra. 2. Der Gestank verräth das Aas. – Parömiakon, 2095. 3. Ich will den Gestank auf Erden nicht vermehren, sagte der Sperling, und schiss in den Bach. – Westermann s Monatshefte, Nr. 74;… … Deutsches Sprichwörter-Lexikon
Gestank — der Gestank (Aufbaustufe) sehr unangenehmer Geruch Synonym: Mief (ugs.) Beispiele: Ein scheußlicher Gestank schwebte in der Luft. Das verdorbene Fleisch verbreitete einen schrecklichen Gestank … Extremes Deutsch
Gestank — Mief (umgangssprachlich); Geruchsbildung; schlechte Luft; Ausdünstung; übler Geruch; verbrauchte Luft * * * Ge|stank [gə ʃtaŋk], der; [e]s: Geruch, der als belästigend, abstoßend, höchst unangenehm empfunden wird: ein abscheulicher Gestank; der… … Universal-Lexikon
Gestank — Ausdünstung, schlechte Luft, schlechter/übler Geruch, Stank, verbrauchte Luft; (salopp abwertend): Mief. * * * Gestank,der:Duft(iron)+Aasgeruch·Aasgestank♦umg:Stank·Muff(landsch)♦salopp:Mief;auch⇨Geruch(1)… … Das Wörterbuch der Synonyme
Gestank — Ge·stạnk der; (e)s; nur Sg; ein unangenehmer Geruch: der Gestank fauler Eier || K: Schwefelgestank || ⇒↑stinken … Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache
Gestank — übler Geruch (m), Gestank (m) eng malodour … Arbeitssicherheit und Gesundheitsschutz Glossar
Gestank — švinkimas statusas T sritis ekologija ir aplinkotyra apibrėžtis Maisto produktų (pvz., mėsos, žuvies) gedimas pūvant. atitikmenys: angl. taint vok. Gestank, m rus. протухать; протухнуть; тухнуть … Ekologijos terminų aiškinamasis žodynas
Gestank, der — Der Gestank, des es, plur. inus. stinkende Ausflüsse aus einem Körper. Einen Gestank von sich geben. Einen Gestank machen, verursachen. In der niedrigen Sprechart auch figürlich ein böses Gerücht, ein übler Nachruhm. Einen Gestank hinter sich… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
Gestank machen — stänkern; Gestank erzeugen … Universal-Lexikon