Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

genua

  • 1 Genua

    Genua, ae, f., Küstenstadt in Ligurien, Hauptplatz für Bauholz, j. Genova, Genua, Liv. 21, 32, 5. Mela 2, 4, 9 (2. § 72). – Dav. Genuātēs (Genuateis), ium, m. u. Genuēnsēs, ium, m., die Einwohner von Genua, die Genuaten, Genuenser, Sent. Minuc. im Corp. inscr. Lat. 1, 199, 26 u. 27 = 5, 7749, 26.

    lateinisch-deutsches > Genua

  • 2 Genua

    Genua, ae, f., Küstenstadt in Ligurien, Hauptplatz für Bauholz, j. Genova, Genua, Liv. 21, 32, 5. Mela 2, 4, 9 (2. § 72). – Dav. Genuātēs (Genuateis), ium, m. u. Genuēnsēs, ium, m., die Einwohner von Genua, die Genuaten, Genuenser, Sent. Minuc. im Corp. inscr. Lat. 1, 199, 26 u. 27 = 5, 7749, 26.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Genua

  • 3 Genua

    Gĕnŭa, ae, f., a celebrated seaport town of Liguria, a famous market for timber, now Genoa, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 7, § 48; Liv. 28, 46; 30, 1 al.; its inhabitants are called ‡ Gĕnŭātes and ‡ Gĕnŭenses, Inscr. Orell. 3121 (of the year A. U. C. 637, B. C. 117); v. also Genava.

    Lewis & Short latin dictionary > Genua

  • 4 Genua

    Латинско-русский словарь > Genua

  • 5 Genua

    s f sg 1
    Gênes (I), Genova (I)

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > Genua

  • 6 Genua

    , ae f геогр.
      Генуя

    Dictionary Latin-Russian new > Genua

  • 7 Genuates

    Gĕnŭa, ae, f., a celebrated seaport town of Liguria, a famous market for timber, now Genoa, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 7, § 48; Liv. 28, 46; 30, 1 al.; its inhabitants are called ‡ Gĕnŭātes and ‡ Gĕnŭenses, Inscr. Orell. 3121 (of the year A. U. C. 637, B. C. 117); v. also Genava.

    Lewis & Short latin dictionary > Genuates

  • 8 Genuenses

    Gĕnŭa, ae, f., a celebrated seaport town of Liguria, a famous market for timber, now Genoa, Mel. 2, 4, 9; Plin. 3, 5, 7, § 48; Liv. 28, 46; 30, 1 al.; its inhabitants are called ‡ Gĕnŭātes and ‡ Gĕnŭenses, Inscr. Orell. 3121 (of the year A. U. C. 637, B. C. 117); v. also Genava.

    Lewis & Short latin dictionary > Genuenses

  • 9 genu

    genu, ūs, n. (γόνυ), das Knie, I) eig.: genuum orbis, die Kniescheibe, Ov.: per genua reptatio, Quint. – genu dextrum, Cic. poët. u. Suet.: laevum, Cic. poët.: tremulum, Sen. poët.: fine genus (bis ans Kn.) vestem succincta, Ov.: aqua ferme genus tenus alta, Liv.: stagnum altitudine genua non excedens, Plin.: alibi umbilico tenus aqua erat, alibi genua vix superavit, Liv. – genu nixus, Ov. u. Suet.: flexus genu, Tac.: obnixo genu scuto (das Kn. gegen den Sch. gestemmt), Nep. – accĭdere genibus alcis, Liv.: advolvi genua patrum, Tac.: provolvi genibus alcis, Tac.: alci od. alcis ad genua procumbere, Petron. u. Eutr.: submittere alci se ad genua, Suet.: attingere alcis genu, Liv.: amplecti od. complecti alcis genua, Petron. u. Sen.: comprehendere alcis genua, Petron.: genu ponere, das Knie beugen, Sen. rhet., Ov. u.a.: flexum genu submittere, Ov.: sponte genu submittere, Curt.: submissis genibus orare alqm, ut etc., Lact.: linqui animo et submitti genu coepit, in die Knie zu sinken, Curt. (u. so submissa genibus, in die Knie gesunken), Lucr. – alqm ad genua admittere, zum Fußfall lassen, Suet. – subito genua intremuēre timore, Ov.: signo pugnae dato ferocissimo militi paulum genua tremuerunt, Sen. – II) übtr., der Knoten an einer Pflanze, genua ferulae, Plin. 13, 123. – / Genet. Sing. genuis, Dat. genui u. genu, Mart. Cap. 3. § 293: Genet. Plur. genuorum, Vitr. 9, 4, 1: Dat. Plur. genubus, Sen. Thyest. 436. Mart. Cap. 3. § 293. – genua, zweisilbig gemessen, Verg. Aen. 5, 432 u. ö. – Nom. sing. masc. genus, Lucil. 162: Acc. sing. neutr. genus, Cic. Arat. 45 sq. u.a. Ov. phaen. bei Prob. ad Verg. georg. 1, 138: Nom. sing. genum, Fronto ad Marc. Caes. 5, 44 (59) in. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 299.

    lateinisch-deutsches > genu

  • 10 genu

    genu, ūs, n. (γόνυ), das Knie, I) eig.: genuum orbis, die Kniescheibe, Ov.: per genua reptatio, Quint. – genu dextrum, Cic. poët. u. Suet.: laevum, Cic. poët.: tremulum, Sen. poët.: fine genus (bis ans Kn.) vestem succincta, Ov.: aqua ferme genus tenus alta, Liv.: stagnum altitudine genua non excedens, Plin.: alibi umbilico tenus aqua erat, alibi genua vix superavit, Liv. – genu nixus, Ov. u. Suet.: flexus genu, Tac.: obnixo genu scuto (das Kn. gegen den Sch. gestemmt), Nep. – accĭdere genibus alcis, Liv.: advolvi genua patrum, Tac.: provolvi genibus alcis, Tac.: alci od. alcis ad genua procumbere, Petron. u. Eutr.: submittere alci se ad genua, Suet.: attingere alcis genu, Liv.: amplecti od. complecti alcis genua, Petron. u. Sen.: comprehendere alcis genua, Petron.: genu ponere, das Knie beugen, Sen. rhet., Ov. u.a.: flexum genu submittere, Ov.: sponte genu submittere, Curt.: submissis genibus orare alqm, ut etc., Lact.: linqui animo et submitti genu coepit, in die Knie zu sinken, Curt. (u. so submissa genibus, in die Knie gesunken), Lucr. – alqm ad genua admittere, zum Fußfall lassen, Suet. – subito genua intremuēre timore, Ov.: signo pugnae dato ferocissimo militi paulum genua tremuerunt, Sen. – II) übtr., der Knoten an einer Pflanze, genua ferulae, Plin. 13, 123. – Genet. Sing. genuis, Dat. genui u. genu, Mart. Cap. 3. § 293: Genet. Plur. genuorum,
    ————
    Vitr. 9, 4, 1: Dat. Plur. genubus, Sen. Thyest. 436. Mart. Cap. 3. § 293. – genua, zweisilbig gemessen, Verg. Aen. 5, 432 u. ö. – Nom. sing. masc. genus, Lucil. 162: Acc. sing. neutr. genus, Cic. Arat. 45 sq. u.a. Ov. phaen. bei Prob. ad Verg. georg. 1, 138: Nom. sing. genum, Fronto ad Marc. Caes. 5, 44 (59) in. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 299.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > genu

  • 11 genu

    gĕnŭ, gĕnūs, n.    - autres formes: genum n., Front. Caes. 5, 44; genus n. Cic. Arat. 45; 399; 403; genus m., Lucil. d. Non. 207, 28 II gén. sing. genuis; dat. genui et genu Capel. 3, 293 II gén. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293; mais plus souvent genibus, Curt. 10, 5, 24; Tac. An. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585. [st1]1 [-] genou.    - genu terram tangere, Cic. Tusc. 2, 57: toucher la terre du genou.    - genuum orbis, Ov. M 8, 809: la rotule.    - genua advolvi, Tac. An. 1, 13; genibus advolvi, Liv. 28, 34, 4 ou se advolvere, Liv. 8, 37, 9: se jeter aux genoux de qqn.    - in genua procumbere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - genu ponere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - adolescens ejusque pater ad genus dictatoris procubuerunt: l'adolescent et son père se mirent à genoux devant le dictateur.    - Posthumius fecialis femur genu, quanta potuit vi, percussit: Posthumius donna de toutes ses forces un coup de genou à la jambe du fécial. [st1]2 [-] noeud [d'une tige] (= geniculum).    - Plin. 13, 123.
    * * *
    gĕnŭ, gĕnūs, n.    - autres formes: genum n., Front. Caes. 5, 44; genus n. Cic. Arat. 45; 399; 403; genus m., Lucil. d. Non. 207, 28 II gén. sing. genuis; dat. genui et genu Capel. 3, 293 II gén. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293; mais plus souvent genibus, Curt. 10, 5, 24; Tac. An. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585. [st1]1 [-] genou.    - genu terram tangere, Cic. Tusc. 2, 57: toucher la terre du genou.    - genuum orbis, Ov. M 8, 809: la rotule.    - genua advolvi, Tac. An. 1, 13; genibus advolvi, Liv. 28, 34, 4 ou se advolvere, Liv. 8, 37, 9: se jeter aux genoux de qqn.    - in genua procumbere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - genu ponere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - adolescens ejusque pater ad genus dictatoris procubuerunt: l'adolescent et son père se mirent à genoux devant le dictateur.    - Posthumius fecialis femur genu, quanta potuit vi, percussit: Posthumius donna de toutes ses forces un coup de genou à la jambe du fécial. [st1]2 [-] noeud [d'une tige] (= geniculum).    - Plin. 13, 123.
    * * *
        Genu, n. gen. indeclinabile in singulari. In plurali, genua, genuum, genibus. Virgil. Genouil.
    \
        Genibus pronis supplex. Ouid. Qui prie à genoulx, Les genoulx pliez, Agenouillon.
    \
        Aduoluor genibus vestris supplex. Claud. Je me jecte à voz genoulx, et vous prie.
    \
        Quidam genua eius aduoluitur. Tacit. Se jecte à ses genoulx.
    \
        Genua labant. Virgil. Les jambes luy faillent.
    \
        Nixus genu. Ouid. Agenouillé.
    \
        Genua ponere alicui. Curt. S'agenouiller devant aucun.
    \
        Genua submittere. Plin. S'agenoiller.

    Dictionarium latinogallicum > genu

  • 12 genu

    gĕnu, ūs, n. (also nom. sing. gĕnum, n., Front. Ep. ad M. Caes. 5, 44; and gĕnus, m., Lucil. ap. Non. 207, 28; gen. sing. genuis; dat. genui, genu, Mart. Cap. 3, § 293. —In neutr., nom. and acc. sing. genus, Cic. Arat. 45; 46; 399; 403; plur. gēnu͡a, as a dissyllable, Carey's Lat. Prosody, § 47; Verg. A. 5, 432; 12, 905; gen. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293;

    but usu. genibus,

    Curt. 10, 5, 24; Tac. A. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585) [kindr. with Sanscr. jānu; Gr. gonu; Goth. kniu; Germ. Knie; Engl. knee], the knee.
    I.
    Lit.:

    meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries: tum genu ut quemque icero, ad terram dabo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17: hujus genus, Cic. ap. Serv. ad Verg. A. 3, 22:

    fine genus vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per aquam ferme genus tenus altam,

    Liv. 44, 40, 8 Drak. N. cr.:

    in ipsa genus utriusque commissura,

    knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250:

    sedatis tibi doloribus genus,

    Fronto Ep. p. 134 Rom.:

    dolorem genus suscitare,

    id. ib. p. 138:

    ne quem in cursu capite aut cubito offendam aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 3:

    genu mehercule M. Antonium vidi, cum contente pro se ipse lege Varia diceret, terram tangere,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    genua inediā succidunt,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    dumque virent genua,

    Hor. Epod. 13, 4:

    genuum junctura,

    knee-joint, Ov. M. 2, 823:

    genuumque tumebat orbis,

    knee-pan, id. ib. 8, 809: ad genua accidere, Enn. ap. Non. 517, 16 (Com. Rel. v. 9 Vahl.):

    procidere,

    Sen. Contr. 7, 17, 12:

    ad genua se alicui submittere,

    Suet. Tib. 20; cf.:

    genua amplexus genibusque volutans Haerebat,

    Verg. A. 3, 607:

    atqui pol hodie non feres, ni genua confricantur,

    i. e. be clasped in earnest entreaty, Plaut. As. 3, 3, 80; so,

    fricare,

    ib. 88:

    nunc tibi amplectimur genua egentes opum,

    id. Rud. 1, 5, 16; cf.:

    exurgite a genibus,

    id. ib. v. 22: advolvi, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 1, 311; Tac. A. 1, 13 fin.; 6, 49; 15, 71;

    for which: genibus se advolvere or advolvi,

    Liv. 8, 37 fin.; 28, 34, 4; Vell. 2, 80 fin.:

    nixi genibus ab senatu petierunt, ne, etc.,

    Liv. 43, 2, 2:

    muta metu terram genibus summissa petebat,

    Lucr. 1, 92:

    corde et genibus tremit,

    Hor. C. 1, 23, 8:

    jus imperiumque Phraates Caesaris accepit genibus minor,

    i. e. kneeling, beseeching, id. Ep. 1, 12, 28; Vulg. Phil. 2, 10 saep.:

    genu ponere,

    to bow the knee, Curt. 4, 6, 28; so,

    alicui,

    id. 8, 7, 13:

    genu flectere, Hier. in. Eph. 3, 14: inflexo genu adorare aliquem,

    Sen. Herc. Fur. 410:

    nixi genibus,

    on bended knees, Liv. 43, 2, 2:

    per tua genua te opsecro,

    Plaut. Curc. 5, 2, 31:

    genua incerare deorum,

    i. e. to attach to the statues of the gods wax tablets with prayers written on them, Juv. 10, 55.—
    II.
    Transf., of plants, a knot, joint, usually called geniculum:

    a genibus (ferulae) exeuntia folia,

    Plin. 13, 22, 42, § 123.

    Lewis & Short latin dictionary > genu

  • 13 genum

    gĕnu, ūs, n. (also nom. sing. gĕnum, n., Front. Ep. ad M. Caes. 5, 44; and gĕnus, m., Lucil. ap. Non. 207, 28; gen. sing. genuis; dat. genui, genu, Mart. Cap. 3, § 293. —In neutr., nom. and acc. sing. genus, Cic. Arat. 45; 46; 399; 403; plur. gēnu͡a, as a dissyllable, Carey's Lat. Prosody, § 47; Verg. A. 5, 432; 12, 905; gen. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293;

    but usu. genibus,

    Curt. 10, 5, 24; Tac. A. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585) [kindr. with Sanscr. jānu; Gr. gonu; Goth. kniu; Germ. Knie; Engl. knee], the knee.
    I.
    Lit.:

    meus est ballista pugnus, cubitus catapulta est mihi, Umerus aries: tum genu ut quemque icero, ad terram dabo,

    Plaut. Capt. 4, 2, 17: hujus genus, Cic. ap. Serv. ad Verg. A. 3, 22:

    fine genus vestem ritu succincta Dianae,

    Ov. M. 10, 536:

    per aquam ferme genus tenus altam,

    Liv. 44, 40, 8 Drak. N. cr.:

    in ipsa genus utriusque commissura,

    knee-joint, Plin. 11, 45, 103, § 250:

    sedatis tibi doloribus genus,

    Fronto Ep. p. 134 Rom.:

    dolorem genus suscitare,

    id. ib. p. 138:

    ne quem in cursu capite aut cubito offendam aut genu,

    Plaut. Curc. 2, 3, 3:

    genu mehercule M. Antonium vidi, cum contente pro se ipse lege Varia diceret, terram tangere,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57:

    genua inediā succidunt,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    dumque virent genua,

    Hor. Epod. 13, 4:

    genuum junctura,

    knee-joint, Ov. M. 2, 823:

    genuumque tumebat orbis,

    knee-pan, id. ib. 8, 809: ad genua accidere, Enn. ap. Non. 517, 16 (Com. Rel. v. 9 Vahl.):

    procidere,

    Sen. Contr. 7, 17, 12:

    ad genua se alicui submittere,

    Suet. Tib. 20; cf.:

    genua amplexus genibusque volutans Haerebat,

    Verg. A. 3, 607:

    atqui pol hodie non feres, ni genua confricantur,

    i. e. be clasped in earnest entreaty, Plaut. As. 3, 3, 80; so,

    fricare,

    ib. 88:

    nunc tibi amplectimur genua egentes opum,

    id. Rud. 1, 5, 16; cf.:

    exurgite a genibus,

    id. ib. v. 22: advolvi, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 1, 311; Tac. A. 1, 13 fin.; 6, 49; 15, 71;

    for which: genibus se advolvere or advolvi,

    Liv. 8, 37 fin.; 28, 34, 4; Vell. 2, 80 fin.:

    nixi genibus ab senatu petierunt, ne, etc.,

    Liv. 43, 2, 2:

    muta metu terram genibus summissa petebat,

    Lucr. 1, 92:

    corde et genibus tremit,

    Hor. C. 1, 23, 8:

    jus imperiumque Phraates Caesaris accepit genibus minor,

    i. e. kneeling, beseeching, id. Ep. 1, 12, 28; Vulg. Phil. 2, 10 saep.:

    genu ponere,

    to bow the knee, Curt. 4, 6, 28; so,

    alicui,

    id. 8, 7, 13:

    genu flectere, Hier. in. Eph. 3, 14: inflexo genu adorare aliquem,

    Sen. Herc. Fur. 410:

    nixi genibus,

    on bended knees, Liv. 43, 2, 2:

    per tua genua te opsecro,

    Plaut. Curc. 5, 2, 31:

    genua incerare deorum,

    i. e. to attach to the statues of the gods wax tablets with prayers written on them, Juv. 10, 55.—
    II.
    Transf., of plants, a knot, joint, usually called geniculum:

    a genibus (ferulae) exeuntia folia,

    Plin. 13, 22, 42, § 123.

    Lewis & Short latin dictionary > genum

  • 14 accido

       - voir l'article accido de Gaffiot. [st1]1 [-] accīdo, ĕre, cīdi, cīsum [ad + caedo]: - tr. - [abcl][b]a - commencer à couper, entailler, entamer, abattre. - [abcl]b - couper entièrement, couper à ras, tondre, élaguer. - [abcl]c - porter un coup, affaiblir, détruire, anéantir, exterminer, épuiser (vivres). - [abcl]d - ronger.[/b]    - accidunt arbores, tantum ut summa species earum stantium relinquatur, Caes. BG. 6: ils coupent les arbres, mais seulement de manière que la partie supérieure laisse l'impression d'arbres debout.    - ita proelio uno accidit Vestinorum res ut..., Liv. 8: en un seul combat il abattit les forces des Vestins si bien que... (en un seul combat il porta aux (forces des) Vestins un coup si rude que...).    - accisa ornus, Virg. En. 2, 626: orne abattu.    - fames accisis coget dapibus consumere mensas, Virg. En. 7: une fois les mets épuisés, la faim te forcera à consommer les tables.    - accisae res: situation désespérée, situation perdue, défaite.    - post accisas a Camillo Volscorum res, Liv. 6: après la défaite des Volsques, infligée par Camille. [st1]2 [-] accĭdo, ĕre, cĭdi [ad + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber sur, tomber auprès. - [abcl]b - parvenir à, aboutir à, se rapporter à. - [abcl]c - arriver, survenir. - [abcl]d - tourner bien, tourner mal.[/b]    - part. prés. accadens Sen. Suas. 6, 3.    - accidere ad pedes: tomber aux pieds.    - ad genua accidere alicujus (alicui): tomber aux genoux de qqn.    - ad pedes omnium singillatim accidente Clodio, Cic. Att. 1: Clodius tombant aux pieds de chaque sénateur.    - tantum calumniarum metum injecit, ut ad genua sibi accideret, Suet.: avec ses calomnies, il jeta une telle crainte que l'autre se jeta à ses genoux.    - ut limen exirem, ad genua accidit, Ter. Hec.: comme j'allais franchir le seuil, elle tombe à mes genoux.    - avec dat. - genibus alicujus accidere: tomber aux genoux de qqn.    - accidere ad aures (avec dat. accidere auribus): arriver aux oreilles.    - accidere ad oculos: tomber sous les yeux.    - accidere ad terram: tomber à terre.    - si quid tibi accidat: s’il t’arrive quelque malheur.    - si res aliter acciderit, Cic. Verr. 5, 173: si l'affaire tourne autrement.    - sin aliter acciderit, humaniter feremus, Cic. Att. 1: s'il en est autrement, je le supporterai avec résignation.    - quorsum hoc accidat, incertum est? Ter.: on ne sait où cela aboutira.    - istuc verbum in te accidit, Ter.: ce mot s'applique à toi.    - cetera quae ei generi accidunt, Quint.: tout ce qui se rapporte à ce genre.    - timebam ne evenirent quae acciderunt, Cic.: je craignais de voir arriver les malheurs qui sont survenus.    - accidit ut: il arrive que.    - id aliquot de causis acciderat, ut subito Galli belli renovandi consilium caperent, Caes. BG. 3: plusieurs raisons avaient poussé subitement les Gaulois à prendre la décison de recommencer la guerre.    - magno accidit casu ut in ipsum incideret, Caes. BG. 6: ce fut un grand hasard de tomber sur lui.    - accidit casu ut legati apud Flamininum cenarent, Nep.: le hasard fit que les ambassadeurs dînèrent chez Flamininus.    - accidit ut una nocte omnes Hermae dejicerentur, Nep.: il arriva que tous les bustes de Mercure furent renversés dans une seule nuit.    - mihi accidit ut: il m’arrive de.    - accidit ut non: il arrive que... ne... pas.    - accidit quod (avec adv.): il arrive que.    - perincommode accidit quod: il arrive bien mal à propos que.    - accidit perincommode, quod eum nusquam vidisti, Cic. Att. 1: bien malheureusement, tu ne l'as pas rencontré.    - oportunissima res accidit, quod postridie ejus diei mane... ad eum in castra venerunt, Caes. BG. 4: une circonstance très favorable survint: le lendemain matin, ils vinrent le trouver dans son camp.    - percommode accidit quod: c’est une chance que.    - nec enim acciderat mihi opus esse, Cic.: et en effet le cas ne s'était pas présenté que j'eusse besoin (de lui).    - si quid mihi humanitus accidisset, Cic.: [si qqch m'arrivait selon la nature]= s'il m'arrivait quelque malheur (si la nature venait à disposer de moi).
    * * *
       - voir l'article accido de Gaffiot. [st1]1 [-] accīdo, ĕre, cīdi, cīsum [ad + caedo]: - tr. - [abcl][b]a - commencer à couper, entailler, entamer, abattre. - [abcl]b - couper entièrement, couper à ras, tondre, élaguer. - [abcl]c - porter un coup, affaiblir, détruire, anéantir, exterminer, épuiser (vivres). - [abcl]d - ronger.[/b]    - accidunt arbores, tantum ut summa species earum stantium relinquatur, Caes. BG. 6: ils coupent les arbres, mais seulement de manière que la partie supérieure laisse l'impression d'arbres debout.    - ita proelio uno accidit Vestinorum res ut..., Liv. 8: en un seul combat il abattit les forces des Vestins si bien que... (en un seul combat il porta aux (forces des) Vestins un coup si rude que...).    - accisa ornus, Virg. En. 2, 626: orne abattu.    - fames accisis coget dapibus consumere mensas, Virg. En. 7: une fois les mets épuisés, la faim te forcera à consommer les tables.    - accisae res: situation désespérée, situation perdue, défaite.    - post accisas a Camillo Volscorum res, Liv. 6: après la défaite des Volsques, infligée par Camille. [st1]2 [-] accĭdo, ĕre, cĭdi [ad + cado]: - intr. - [abcl][b]a - tomber sur, tomber auprès. - [abcl]b - parvenir à, aboutir à, se rapporter à. - [abcl]c - arriver, survenir. - [abcl]d - tourner bien, tourner mal.[/b]    - part. prés. accadens Sen. Suas. 6, 3.    - accidere ad pedes: tomber aux pieds.    - ad genua accidere alicujus (alicui): tomber aux genoux de qqn.    - ad pedes omnium singillatim accidente Clodio, Cic. Att. 1: Clodius tombant aux pieds de chaque sénateur.    - tantum calumniarum metum injecit, ut ad genua sibi accideret, Suet.: avec ses calomnies, il jeta une telle crainte que l'autre se jeta à ses genoux.    - ut limen exirem, ad genua accidit, Ter. Hec.: comme j'allais franchir le seuil, elle tombe à mes genoux.    - avec dat. - genibus alicujus accidere: tomber aux genoux de qqn.    - accidere ad aures (avec dat. accidere auribus): arriver aux oreilles.    - accidere ad oculos: tomber sous les yeux.    - accidere ad terram: tomber à terre.    - si quid tibi accidat: s’il t’arrive quelque malheur.    - si res aliter acciderit, Cic. Verr. 5, 173: si l'affaire tourne autrement.    - sin aliter acciderit, humaniter feremus, Cic. Att. 1: s'il en est autrement, je le supporterai avec résignation.    - quorsum hoc accidat, incertum est? Ter.: on ne sait où cela aboutira.    - istuc verbum in te accidit, Ter.: ce mot s'applique à toi.    - cetera quae ei generi accidunt, Quint.: tout ce qui se rapporte à ce genre.    - timebam ne evenirent quae acciderunt, Cic.: je craignais de voir arriver les malheurs qui sont survenus.    - accidit ut: il arrive que.    - id aliquot de causis acciderat, ut subito Galli belli renovandi consilium caperent, Caes. BG. 3: plusieurs raisons avaient poussé subitement les Gaulois à prendre la décison de recommencer la guerre.    - magno accidit casu ut in ipsum incideret, Caes. BG. 6: ce fut un grand hasard de tomber sur lui.    - accidit casu ut legati apud Flamininum cenarent, Nep.: le hasard fit que les ambassadeurs dînèrent chez Flamininus.    - accidit ut una nocte omnes Hermae dejicerentur, Nep.: il arriva que tous les bustes de Mercure furent renversés dans une seule nuit.    - mihi accidit ut: il m’arrive de.    - accidit ut non: il arrive que... ne... pas.    - accidit quod (avec adv.): il arrive que.    - perincommode accidit quod: il arrive bien mal à propos que.    - accidit perincommode, quod eum nusquam vidisti, Cic. Att. 1: bien malheureusement, tu ne l'as pas rencontré.    - oportunissima res accidit, quod postridie ejus diei mane... ad eum in castra venerunt, Caes. BG. 4: une circonstance très favorable survint: le lendemain matin, ils vinrent le trouver dans son camp.    - percommode accidit quod: c’est une chance que.    - nec enim acciderat mihi opus esse, Cic.: et en effet le cas ne s'était pas présenté que j'eusse besoin (de lui).    - si quid mihi humanitus accidisset, Cic.: [si qqch m'arrivait selon la nature]= s'il m'arrivait quelque malheur (si la nature venait à disposer de moi).
    * * *
    I.
        Accido, accidis, accidi, pe. breui, accidere. Se jecter aux pieds d'aucun, S'agenouiller devant luy, ou se prosterner.
    \
        Quos accidam? Sallust. A qui feray je la reverence? Qui iray je prier? Aux pieds de qui me jecteray je?
    \
        Accidere, pro cadere. Caes. Cheoir.
    \
        Accidit auribus nostris clamor. Plin. iunior. Il est parvenu à mes oreilles.
    \
        Accidere, pro Euenire, duntaxat in tertiis personis. sed proprie de malis dicitur, sicut Contingere de bonis. Ci. Siquid aduersi acciderit. Advenir, Escheoir, S'il luy meschet, ou mesadvient.
    \
        Casu accidere. Ouid. Advenir par fortune, par cas d'aventure.
    \
        Siquid illi accidat. Pomponius de Verb. signif. S'il luy advient autrement qu'à point, S'il se meurt.
    \
        Siquid mihi humanitus accidisset. Cic. Ci je fusse mort.
    \
        Dubitatio accidit. Cic. Il est advenu d'aventure une doubte.
    \
        Facultas accidit. Caes. L'occasion et opportunite se presenta.
    \
        Fama accidit. Liu. Le bruit surveint.
    \
        Nouum accidit. Cic. Il est advenu quelque chose de nouveau.
    \
        Tempus accidit. Cic. Le temps est venu.
    \
        Voluntas accidit. Cic. Le vouloir m'est venu, Il m'est prins fantasie.
    \
        Praeter opinionem accidit. Cic. Cela m'est advenu que je n'y pensoye pas, ou sans y penser.
    \
        Accidit praeter optatum. Cic. Il est advenu sans que je le desirasse.
    \
        Ad animum accidit. Cic. Il m'est venu en pensee, J'ay eu opinion et fantasie.
    \
        Accidit in te istuc verbum. Terent. Ceste parolle te convient.
    \
        Quorsum accidat timeo. Terent. Où tombera ceci, qu'il adviendra de ceci.
    \
        Accidit diuinitus. Ci. Ce est advenu par la permission de Dieu.
    \
        Accidit nec opinanti. Terent. Cela m'est advenu que je n'y pensoye pas, sans y penser.
    \
        Accidit vt illo itinere veniret. Cic. Il est advenu que, etc.
    \
        Accidit fortuitum, quod. Plin. iunior. Il est advenu par cas fortuit.
    \
        Nec enim acciderat mihi opus esse. Cic. Il ne m'estoit point advenu que j'en eusse besoing.
    II.
        Accido, accidis, pen. longa, accidi, accisum, accidere, Ex ad et caedo. Liu. Couper, Mettre au bas.

    Dictionarium latinogallicum > accido

  • 15 genū

        genū ūs (gen. genū, O.; plur. genua, disyl. V.), n    [cf. γόνυ], a knee: Fine genūs vestem succincta, O.: aquam genūs tenus alta, L.: genu terram tangere: dumque virent genua, H.: genuum iunctura, knee-joint, O.: genuum orbis, knee-pan, O.: ad genua accidit, T.: genua amplexus, V.: nixi genibus, on their knees, L.: genibus minor, i. e. kneeling, H.: genua incerare deorum, i. e. place tablets with prayers, Iu.
    * * *

    Latin-English dictionary > genū

  • 16 accido [1]

    1. ac-cido, cidī, ere (ad u. cado), an etwas hinfallen, -anfallen, auf etwas auffallen, bei etwas niederfallen, I) eig.: A) im allg.: ad terram, Enn. u. Plaut.: in humum, Varr.: m. Dat., terrae, Sen. poët.: m. bl. Acc., terram segetemque accidere incendia, Lucr. – B) insbes.: 1) von Geschossen = nach einem Orte hinfallen, wo niederfallen, auffallen, tela ab omni parte accidebant, Liv.: missa (tela) gravius accidere, Caes.: cum tela ex superiore loco missa non frustra acciderent, Liv. – 2) von Pers.: a) von Hilfe od. Gnade Flehenden = vor jmds. Knien od. Füßen bittend (supplex, ἱκέτης) niederfallen, niedersinken, sich niederwerfen, jmd. fußfällig bitten od. anflehen ( wie προςπίπτειν), ad pedes omnium, Cic.: ad alcis genua, Ter., u. alci ad genua, Suet.: u. genibus alcis, Liv.: u. so quo accidam? vor wem soll ich mich niederwerfen? Enn. fr. 114 V. – mit supplex, wie ad genua accido supplex, Sen. Troad. 700: u. pro libertate vestra supplicem vobis accidere ( wie ἱκέτην προςπίπτειν), Rut. Lup. 2, 6 (dazu Ruhnk.). – b) plötzlich jmdm. über den Hals kommen, de improviso, Sall.: quo improvisus gravior accideret, um unerwartet einen desto empfindlicheren Streich zu führen, Sall. – 3) (von sinnlichen Wahrnehmungen) = die Sinne treffen = bis zu ihnen dringen, -kommen, α) mit Angabe des Sinnes, ad aures, Cic. Sest. 107: u. bl. Dat. auribus (von Tönen, Worten, Geschrei usw., auch Regen), Cic. u.a.: u. bl. aures, Plaut. Stich. 88 u. Val. Flacc. 2, 452. (Vgl. Lachm. Lucr. 5, 608. Sorof Cic. de or. 2, 29. Ruhnk. Rut. Lup. 1, 17. Heins. Val. Flacc. 2, 452.) – vox accidit ad hostes, Liv.: ut notae litterarum totae ad oculos legentium acciderent, Petr. 105: acc. ad oculos animumque, vor Augen u. in den Sinn kommen, Cic.: quam res nova miraque menti accidat, wie seltsam dieser Gedanke scheinen mag, Lucr. – u. so mit Infin., quidque homini lubere accidit posse retur, Plaut. Amph. 171 G. – β) mit Angabe der Person, zu der etwas dringt: nilne ad te de iudicio armûm accidit? Pacuv. fr.: ut vox etiam ad hostes accideret, zu den F. drang, Liv.: ne maioris multitudinis species accidere hostibus posset, damit dem Feinde die Anzahl der Truppen nicht größer erscheinen möchte, Hirt. b.G. – γ) absol. = zu Ohren dringen, zu Ohren kommen od. gebracht werden, hinterbracht werden (wie προςπίπτειν), concitatior clamor accidens ab increscente pugna, Liv.: unde (clamor) accidisset, woher es (das Geschrei) komme, Liv.: clamor deinde accidit novus, Liv.: fama accidit, classem Punicam adventare, es kam das Gerücht od. die Nachricht (zu Ohren) von der Annäherung der p. Fl., Liv.; vgl. Fabri Liv. 21, 10, 12. Drak. Liv. 40, 32, 2.

    II) übtr.: 1) im allg.: quantis opibus, quibus de rebus lapsa fortuna accidat (zu Boden sinkt), Enn. tr. 371 (396): eodem die istuc verbum vere in te accidit, ist mit Recht in Bezug auf dich gesprochen worden, Ter. Andr. 885. – 2) (von Ereignissen usw.) vorfallen, vorkommen, eintreten, sich ereignen, sich zutragen, geschehen (u. zwar zufällig, unerwartet od. unvorhergesehen, wie προςπίπτειν, συμβαίνειν); mit Dat. = jmdm. od. einer Sache widerfahren, begegnen, zustoßen (συμβαίνειν τινί), raro acc., Ggstz. crebriores esse, Cornif. rhet.: supra omnia quae accidunt continguntque eminens, Sen.: timeo, ne illi me accusante aliquid accidat, es könnte ihm etwas geschehen, Cic.: si quid secundi evenisset..., si quid adversi accidisset, Nep.: quicquid acciderit, jedes Begebnis, Cic.: si aliter acciderit, Cic.: negotia, si qua acciderent, etwa vorkommende Geschäfte, Cic.: esset vitium, si non peteretur, sed accideret, wenn es nicht absichtlich, sondern zufällig wäre, Quint.: potest accidere promissum aliquod et conventum, ut etc., Cic.: illud etiam accidit praeter optatum meum, sed valde ex voluntate, Cic.: nollem accidisset tempus, in quo etc., Cic..: si quod tempus accidisset, quo tempore etc., Cic.: si qua calamitas accidisset, Cic.: si quid acciderit, Cic.: si quid adversi accidisset, Caes., Ggstz. si quid secundi evenisset, Nep.: si quid gravius od. si gravius quid acciderit od. accidisset, im Fall einer Niederlage, Caes.: m. Dat., qualis si qui (dux) nunc esset, tibi idem, quod illis accidit, contigisset, Cic.: haec et omnia, quae homini accidere possunt, ita fero, ut etc., Cic.: horum mihi nihil accidisset, si aut Agrippa aut Maecenas vixisset, Sen.: nihil accidet ei separatim a reliquis civibus, es wird ihm nicht anders ergehen, wie den übr. B., Cic.: nescio an tibi gratius opportuniusque acciderit, Cic.: cum hoc illi improvisum atque inopinatum accidisset, Cic.: si quid gravius ei a Caesare accidisset, wenn C. strenger gegen ihn verführe, Caes.: tantum flagitium civitati accidere, Claud. Quadrig. fr.: accidit fortunis omnium pernicies, Cic. – Dah. insbes.: a) accidit = es ereignet sich, trifft sich, tritt der Fall ein, kommt vor, trägt sich zu, geschieht, si ita (forte) accidisset, Cic.: mit folg. ut u. Konjunktiv (wenn der Fall als ein noch nicht gekannter, sich erst gestaltender dargestellt wird), wie casu accidit, ut id primus nuntiaret, Cic.: non potuisset accidere, ut unum genus esset omnium, nisi etc., Cic.: od. m. folg. quod (wenn der Fall als schon vorhanden vorausgesetzt wird), wie accidit perin-commode, quod eum nusquam vidisti, daß du ihn nirgends gesehen hast, ist ein unseliger Zufall, Cic.: od. m. folg. Infinit. od. Acc. u. Infinit. (wenn der Fall als Vorstellung, abstrakter Begriff dargestellt wird), nec acciderat mihi opus esse, Cic.: cum inique accidat turpem aestimationem sequi, Cic.: illud vero mihi permirum accidit, tantam temeritatem fuisse in illo adulescente, Cic.; vgl. Jordan zu Cic. Caecin. 8. p. 155; od. m. folg. ne u. Konjunktiv, nihil autem est pro certo futurum, quod potest aliquā procuratione accidere, ne fiat, Cic. – b) si quid alci accidat (od. accideret od. acciderit od. accidisset), d.i. α) mit u. ohne humanitus = wenn jmdm. etwas (Menschliches) zustoßen od. begegnen sollte, euphemist. = wenn er sterben sollte ( wie εἴ τι πάθοι od. ἤν τι πάθη od. εἴ τι γένοιτο περὶ αυτον), Cic., Vell. u.a. Vgl. Muncker zu Hyg. fab. 109. – β) = wenn ihm etwas (ein Unfall) zustoßen od. begegnen sollte, euphemist. = wenn es unglücklich (im Kampfe usw.) gehen sollte u. dgl., Cic. u.a. – 3) ausfallen, ablaufen, bene, Plaut.: alci opportune, Caes.: incommode, Caes.: peius victoribus Sequanis quam Aeduis victis accidisse, es ist schlimmer für die Sequaner ausgefallen, Caes.: hoc quorsum accidat, Ter.: si secus oder aliter acciderit, wenn es anders, d.i. nicht nach Wunsch ausfallen sollte, Cic.: ut (gesetzt daß) omnia contra opinionem acciderent, Caes. – 4) als gramm. u. rhet. t.t., einer Sache gleichs. noch anfällig werden, zu etw. als etw. Besonderes noch hinzukommen, plurima huic verbo accidunt ( wie genus, tempora etc.), Quint.: cetera, quae ei generi accidunt, ihm als Arten untergeordnet werden, Quint. – / Partiz. accidēns subst., Abl. Sing. ab accidenti, Plin. Val. 3, 12 in.: ex accidenti, Aquil. Rom. 16. Iulian. dig. 35, 2, 51. Serv. Verg. Aen. 1, 640. – Nbf. accado (hinfallen), wov. accadens, Sen. suas. 6, 3.

    lateinisch-deutsches > accido [1]

  • 17 procumbo

    prō-cumbo, cubuī, cubitum, ere, sich vorwärts legen, -beugen, sich ganz vorlegen, sich ganz vorbeugen, sich niederbeugen, I) im allg.: A) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers.: olli certamine summo procumbunt, von Rudernden, Verg. Aen. 5, 197 sq.: im feindl. Sinne, v. Löwen, pr. in armos, herfallen über usw., Mart. 1, 60, 3. – 2) übtr., v. Lebl.: a) übh. sich vorneigen, sich zuneigen, secundum naturam fluminis pr., v. Brückenpfählen, Caes. b. G. 4, 17, 4: in vicini domum semipedem, v. einer Wand, ICt. – b) von Örtl., sich abdachen, in schräger Lage sich hinziehen, sich erstrecken, vasto iugo in pontum, v. einem Gebirge, Plin.: planities sub radicibus montium spatiosa procumbit, Curt. – B) bildl., sich zu etw. ganz hinneigen, sich in etw. versenken, in voluptates (Ggstz. abstinere voluptatibus), Sen. ep. 18, 2. – II) prägn., vorwärts niederfallen, zu Boden fallen, -sinken, -stürzen, sich niederlegen u. dgl., A) eig. u. übtr.: 1) eig., v. leb. Wesen: procumbit humi bos, Verg.: bucula procumbit in ulva, Verg.: cum vellet terrā procumbere, Ov.: terrae procubuit, Ov.: alces procumbunt, Caes. – v. Betenden, Bittenden, procumbit humi pronus, Ov.: pr. templis, Tibull.: pr. alci ad pedes, Caes., alci ad genua, Petron., ad genua alcis, Liv., genibus, Ov., ante pedes, Petron.: ante pedes alumnae, Ov.: senatu ad infimas obtestationes procumbente, sich fußfällig herabließ zu usw., Tac. – v. Verwundeten, vulneribus confectum pr., Caes.: pr. in genua, Curt.: pr. alcis dextrā, Verg.: pr. alci, jmdm. im Kampfe erliegen, Tac. – 2) übtr., v. Lebl.: frumenta imbribus procubuerant, hatte sich gelegt, Caes. – ulmus in aram ipsam procumbebat, stürzte, Plin.: agger in fossam procubuit, Liv.: u. so v. stürzenden Gebäuden, super habitantes, Quint.: in domini caput, Ov. – v. Winde, sich legen, Lucr. – B) bildl., in Verfall geraten, sinken, res procubuere meae, Ov.: fluentem procumbentemque rem publicam restituere, den wankenden u. hinfälligen, Vell.

    lateinisch-deutsches > procumbo

  • 18 inclino

    inclino, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] faire pencher, pencher, incliner, courber, baisser. [st2]2 [-] au neutre, au passif ou au réfléchi: s'incliner, se pencher, plier, faiblir, incliner (au pr. et au fig.). [st2]3 [-] en t. de gram.: décliner; conjuguer; dériver; reporter l'accent sur.    - inclinare genua, Ov.: s'agenouiller.    - culpam in aliquem inclinare, Liv.: rejeter une faute sur qqn.    - sol se inclinat, Liv.: le soleil est sur son déclin, le soleil se couche.    - inclinare meridiem sentis, Hor.: tu vois que le jour baisse.    - in fugam inclinari (in fugam inclinare), Liv.: plier, lâcher pied, prendre la fuite.    - inclinari, Liv.: plier, lâcher pied, prendre la fuite (en parl. de l'armée).    - se inclinare (inclinari): baisser, décliner (en parl. du soleil, du jour).    - inclinare studiis in aliquem, Curt.: pencher pour qqn.    - inclinat animus ut (eo inclinat sententia ut), Liv.: (on...) est d'avis de.
    * * *
    inclino, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] faire pencher, pencher, incliner, courber, baisser. [st2]2 [-] au neutre, au passif ou au réfléchi: s'incliner, se pencher, plier, faiblir, incliner (au pr. et au fig.). [st2]3 [-] en t. de gram.: décliner; conjuguer; dériver; reporter l'accent sur.    - inclinare genua, Ov.: s'agenouiller.    - culpam in aliquem inclinare, Liv.: rejeter une faute sur qqn.    - sol se inclinat, Liv.: le soleil est sur son déclin, le soleil se couche.    - inclinare meridiem sentis, Hor.: tu vois que le jour baisse.    - in fugam inclinari (in fugam inclinare), Liv.: plier, lâcher pied, prendre la fuite.    - inclinari, Liv.: plier, lâcher pied, prendre la fuite (en parl. de l'armée).    - se inclinare (inclinari): baisser, décliner (en parl. du soleil, du jour).    - inclinare studiis in aliquem, Curt.: pencher pour qqn.    - inclinat animus ut (eo inclinat sententia ut), Liv.: (on...) est d'avis de.
    * * *
        Inclino, inclinas, penul. prod. inclinare. Iuuenal. Encliner, Tourner, Induire.
    \
        Haec animum inclinant, vt cum modico praesidio venisse Masinissam credam. Liu. Tournent mon esprit à croire que, etc. Me font croire que, etc. M'induisent à croire que, etc.
    \
        Hos vt sequar inclinat animus. Liu. Mon esprit s'encline à suyvre ceulx là, ou Se tourne.
    \
        Ortus inclinauerat astra. Stat. Le soleil levant avoit chassé les estoilles du ciel, ou Avoit abbaissé ou amoindri et obscurci la lumiere des estoilles.
    \
        Inclinare vel inclinari dicitur acies. Liu. Quand l'armee recule, et est repoulsee, ou quand elle est esbranlee.
    \
        Vt nihil esset, vbi se dolor tuus inclinaret. Senec. En quoy ta douleur se reposast et recreast, ou eust relasche.
    \
        Domus inclinata. Virg. Qui panche pour tomber, Qui commence à cheoir.
    \
        Fata ducum inclinant. Lucan. Commencent à prendre fin, à venir à la fin, Tendent à la fin.
    \
        Se fortuna inclinauerat, vt nostri magna inopia necessariarum rerum conflictarentur. Caes. Fortune s'estoit retournee que noz gens, etc.
    \
        Oppida inclinata. Ouid. Ruinez.
    \
        Re neutro inclinata. Caesar. La chose n'estant encore esbranlee ne d'un costé, ne d'autre.
    \
        Inclinata Resp. Sallust. Qui commence à defaillir et s'abbaisser.
    \
        Fluctuatus animo est, vtrum, etc. inclinauit sententia, suum in Thessaliam agmen dimitteret. Liu. Il fut d'advis que, etc. Son opinion se tourna là que, etc.
    \
        Inclinari opes ad Sabinos, rege inde sumpto, videbantur. Liu. Se tourneroyent et se porteroyent aux Sabins, Le credit et povoir tourneroit à la part des Sabins, puisque, etc.
    \
        Quum omnem culpam in collegam inclinaret. Liu. Rejectoit le blasme sur, etc.
    \
        Cursum inclinare aliquo. Ouid. Tourner vers, etc.
    \
        Phalereus eloquentiam primus inclinauit. Quintil. A esté le premier qui a amoindri, abbaissé, et commencé à gaster et corrompre, etc.
    \
        Genua inclinarat arenis. Ouid. Avoit plié les genoulx, et s'estoit agenouillé sur le gravier.
    \
        Inclinare in fugam. Liu. Commencer à s'enfuir.
    \
        Inclinare in vitium. Plin. Commencer à se corrompre et gaster.
    \
        Dies inclinatus, Posterior pars diei, pomeridianum tempus. Plin. iunior. Qui se baisse et s'en va.
    \
        Meridies inclinat. Horat. Le jour tire à soleil couchant.
    \
        Inclinat se sol. Liu. Le soleil se baisse.
    \
        Inclinatum fretum aestu. Liu. Appaisé.

    Dictionarium latinogallicum > inclino

  • 19 submitto

    submitto (summitto), ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] mettre sous, baisser, abaisser.    - submittere canterium viti, Col.: placer un étai sous la vigne.    - singuli agni binis nutricibus submittuntur, Col.: on donne à chaque agneau deux brebis à téter.    - submittere oculos, Ov. F. 3, 372: baisser les yeux.    - submittere fasces, Plin. 7: abaisser les faisceaux (devant qqn).    - submittere genua, Plin.: fléchir le genou.    - se submittere ad pedes alicujus, Liv. 45, 7: se prosterner devant qqn.    - Tiberis aestate summittitur, Plin. Ep. 5: le Tibre baisse en été.    - submittere orationem, Quint.: baisser le ton du discours.    - submittere multum (s.-ent. vocem), Cic.: baisser sensiblement le ton.    - submittere pretia, Plin.: baisser les prix.    - submittere furorem, Virg.: calmer ses transports.    - submittere equas, Mart.: faire saillir des juments.    - submittere latus in herba, Ov. M. 3: se coucher sur l'herbe.    - duo milia Hispanorum et Gallorum equitum Saburrae summittit, Caes. BC. 2: il met sous l'autorité de Saburra deux mille cavaliers espagnols et gaulois. [st1]2 [-] soumettre, abattre, plier, humilier.    - submittere imperium alicui, Liv.: céder le commandement à qqn.    - submittere animum, Cic.: se laisser abattre, se décourager.    - submittere animos amori, Virg.: céder à l'amour.    - submittere se tribubus, Cic.: s'humilier devant les tribus.    - summittere se in amicitia, Cic. Lael. 20, 72: descendre de sa grandeur pour se mettre au niveau de ses amis.    - in amicum ex imperatore submittere, Plin. Pan.: abaisser l'empereur au rôle d'ami. [st1]3 [-] placer en tirant de dessous, faire surgir, produire, procurer, fournir, donner.    - submittere mortiferam vim, Lucr.: exhaler des vapeurs mortels. [st1]4 [-] laisser pousser, laisser croître, ne pas couper, ne pas tuer, réserver; faire pousser.    - submittere barbam, Sen.: laisser pousser sa barbe.    - tellus submittit flores, Lucr. 1, 8: la terre fait pousser des fleurs.    - submittere prata, Varr.: laisser croître les prairies.    - submittere materiam unam, Col.: laisser (à la vigne) un seul sarment en réserve. [st1]5 [-] lever, élever.    - submittere tauros, Virg.: élever des taureaux.    - submittere manus, Sen.: lever les mains (en suppliant). [st1]6 [-] envoyer, envoyer en remplacement, substituer.    - submittere aliquem, Cic.: expédier qqn en sous main.    - submittere subsidia auxilio, Caes.: envoyer des secours.    - huic, quod valitudine minus commoda utebatur, Fulvium Postumum adjutorem summiserat, Caes. BC. 3: comme sa santé était médiocre, il lui avait envoyé Fulvius Postumius pour le seconder.    - huic vos non summittetis? Cic. Prov. Cons. 4, 8: ne lui enverrez-vous pas un successeur?
    * * *
    submitto (summitto), ĕre, mīsi, missum - tr. - [st1]1 [-] mettre sous, baisser, abaisser.    - submittere canterium viti, Col.: placer un étai sous la vigne.    - singuli agni binis nutricibus submittuntur, Col.: on donne à chaque agneau deux brebis à téter.    - submittere oculos, Ov. F. 3, 372: baisser les yeux.    - submittere fasces, Plin. 7: abaisser les faisceaux (devant qqn).    - submittere genua, Plin.: fléchir le genou.    - se submittere ad pedes alicujus, Liv. 45, 7: se prosterner devant qqn.    - Tiberis aestate summittitur, Plin. Ep. 5: le Tibre baisse en été.    - submittere orationem, Quint.: baisser le ton du discours.    - submittere multum (s.-ent. vocem), Cic.: baisser sensiblement le ton.    - submittere pretia, Plin.: baisser les prix.    - submittere furorem, Virg.: calmer ses transports.    - submittere equas, Mart.: faire saillir des juments.    - submittere latus in herba, Ov. M. 3: se coucher sur l'herbe.    - duo milia Hispanorum et Gallorum equitum Saburrae summittit, Caes. BC. 2: il met sous l'autorité de Saburra deux mille cavaliers espagnols et gaulois. [st1]2 [-] soumettre, abattre, plier, humilier.    - submittere imperium alicui, Liv.: céder le commandement à qqn.    - submittere animum, Cic.: se laisser abattre, se décourager.    - submittere animos amori, Virg.: céder à l'amour.    - submittere se tribubus, Cic.: s'humilier devant les tribus.    - summittere se in amicitia, Cic. Lael. 20, 72: descendre de sa grandeur pour se mettre au niveau de ses amis.    - in amicum ex imperatore submittere, Plin. Pan.: abaisser l'empereur au rôle d'ami. [st1]3 [-] placer en tirant de dessous, faire surgir, produire, procurer, fournir, donner.    - submittere mortiferam vim, Lucr.: exhaler des vapeurs mortels. [st1]4 [-] laisser pousser, laisser croître, ne pas couper, ne pas tuer, réserver; faire pousser.    - submittere barbam, Sen.: laisser pousser sa barbe.    - tellus submittit flores, Lucr. 1, 8: la terre fait pousser des fleurs.    - submittere prata, Varr.: laisser croître les prairies.    - submittere materiam unam, Col.: laisser (à la vigne) un seul sarment en réserve. [st1]5 [-] lever, élever.    - submittere tauros, Virg.: élever des taureaux.    - submittere manus, Sen.: lever les mains (en suppliant). [st1]6 [-] envoyer, envoyer en remplacement, substituer.    - submittere aliquem, Cic.: expédier qqn en sous main.    - submittere subsidia auxilio, Caes.: envoyer des secours.    - huic, quod valitudine minus commoda utebatur, Fulvium Postumum adjutorem summiserat, Caes. BC. 3: comme sa santé était médiocre, il lui avait envoyé Fulvius Postumius pour le seconder.    - huic vos non summittetis? Cic. Prov. Cons. 4, 8: ne lui enverrez-vous pas un successeur?
    * * *
        Submitto, submittis, submisi, pen. prod. submissum, submittere. Plin. Mettre dessoubs. Scribitur et SVMMITTO.
    \
        Submittere vitulos habendo pecori. Virgil. Ne les point chastrer, ains les eslever et laisser croistre à toreaulx pour saillir les vaches.
    \
        Submittere progeniem vel pampinum vitis. Columel. Laisser croistre le sarment de la vigne pour produire et porter grappes de raisin, Ne le point couper, ains le nourrir et entretenir et eslever pour porter fruict.
    \
        Submittere sarmentum in materiam. Columel. Le laisser croistre pour avoir du bois.
    \
        Submittere prata in foenum. Colum. Ne les point labourer ne semer de grain, et aussi ne les mettre et appliquer à pasturages, et ne les laisser paistre aux bestes, ains les laisser pour porter fois. Defendre les prez.
    \
        Submittere foetum matribus. Colum. Bailler et faire nourrir à chasque mere son faon.
    \
        Submittere genua. Plin. Ployer les genoulx, S'agenouiller.
    \
        Somnus lassos submisit ocellos. Ouid. Le sommeil a abbaissé mes yeulx.
    \
        Submittere oculos. Ouid. Baisser les yeulx.
    \
        Latus submisit in herba. Ouid. Elle s'est couchee sur l'herbe.
    \
        Submittere, per translationem: vt Submittere animos. Liu. Defaillir de courage, Perdre courage, Abbaisser son courage.
    \
        Submittere animum alicui periculo. Brutus ad Antonium. Avoir crainte, et n'oser se mettre en danger.
    \
        Submittere aliquid in oratione: cui contrarium est Augere. Cic. Relascher.
    \
        Submittere pretia. Plin. Abbaisser le pris, Ravaller.
    \
        Submittere se, cui Extollere se, opponitur. Cic. Se soubmettre et abbaisser, Se humilier.
    \
        Retia vel plagas alicui submittere. Plin. Abbaisser les rets pour le laisser eschapper, Laisser passer ou evader aucun.
    \
        Submittere se in humilitatem. Liu. S'abbaisser et humilier jusques à la petitesse, de laquelle ont accoustumé user ceulx qui sont accusez.
    \
        Submittere capillum. Plin. iunior. Laisser croistre ses cheveuls, ou les laisser pendre et devenir longs.
    \
        Barbam submittere. Seneca. Nourrir sa barbe et la laisser croistre.
    \
        Submittere. Cic. Envoyer secretement.
    \
        Submittere alicui. Cic. Subroger, Envoyer un autre en sa place.
    \
        Submittere accusatores. Seneca. Suborner, Supposer.

    Dictionarium latinogallicum > submitto

  • 20 succido

    [st1]1 [-] succĭdo, ĕre, cĭdi [sub + cado]: - intr. - tomber sous, s'affaisser, fléchir, s'écrouler, tomber d'épuisement, défaillir.    - aegri succidimus, Virg. En. 12: nous succombons épuisés par la maladie.    - genua succidunt, Plaut. Curc. 309: mes genoux se dérobent sous moi.    - terra succidit, Lucr.: la terre s'affaissa.    - mens succidit, Sen. Ep. 71, 24: l'âme se laisse abattre. [st1]2 [-] succīdo, ĕre, cīdi, cīsum [sub + caedo]: couper au bas, couper par le pied, tailler par-dessous.    - succidere Cererem, Virg. G. 1, 297: moissonner, faucher les blés.    - succidere arbores, Liv.: abattre des arbres.    - succidere poplitem, Virg.: couper le jarret.    - succidere fero, Sil.: massacrer.
    * * *
    [st1]1 [-] succĭdo, ĕre, cĭdi [sub + cado]: - intr. - tomber sous, s'affaisser, fléchir, s'écrouler, tomber d'épuisement, défaillir.    - aegri succidimus, Virg. En. 12: nous succombons épuisés par la maladie.    - genua succidunt, Plaut. Curc. 309: mes genoux se dérobent sous moi.    - terra succidit, Lucr.: la terre s'affaissa.    - mens succidit, Sen. Ep. 71, 24: l'âme se laisse abattre. [st1]2 [-] succīdo, ĕre, cīdi, cīsum [sub + caedo]: couper au bas, couper par le pied, tailler par-dessous.    - succidere Cererem, Virg. G. 1, 297: moissonner, faucher les blés.    - succidere arbores, Liv.: abattre des arbres.    - succidere poplitem, Virg.: couper le jarret.    - succidere fero, Sil.: massacrer.
    * * *
    I.
        Succido, succidis, succidi, succisum, penul. prod. succidere, Ex sub et caedo. Plin. Couper par le bas.
    \
        Segetes succidere. Virgil. Moissonner.
    II.
        Succido, succidis, succidi, pen. corr. succasum, succidere, Ex sub et cado. Gellius. Tomber à terre.
    \
        Genua succidunt. Plaut. Les jambes luy faillent.
    \
        Succidere. Seneca. Tomber en genouls, Tomber à genouillons.

    Dictionarium latinogallicum > succido

См. также в других словарях:

  • Genua — Genua …   Deutsch Wörterbuch

  • Genua — Genua …   Deutsch Wikipedia

  • Genua — is a fictional city from Terry Pratchett s Discworld novels. Its most significant appearance in the books is in Witches Abroad . It is in an area called the Swamplands, some distance from the Sto Plains/Ramtops locations of most of the books.The… …   Wikipedia

  • Genŭa [2] — Genŭa (ital. Genova, franz. Gênes, hierzu der Stadtplan), Hauptstadt der gleichnamigen ital. Provinz (s. oben), erste Hafen und Seehandelsstadt Italiens und wichtige Festung, mit dem Beinamen la Superba, liegt unter 44°24 nördl. Br. und 8°54 östl …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Genua — Genua, die Königin Liguriens, durch seine reizende Lage, durch seine prachtvollen Gebäude und Kunstschätze mit Constantinopel und Neapel rivalisirend, liegt am Meerbusen gleiches Namens, nimmt in seinen Hafen jährlich an 3000 Schiffe auf und hat… …   Damen Conversations Lexikon

  • Genua [1] — Genua (ital. Genŏva, spr. Dschenowa, fr. Gênes, spr. Schän), 1) Herzogthum im Königreich Sardinien; grenzt im Norden an Piemont, im Osten an Parma u. Modena, im Süden an das Mittelmeer, das hier den Meerbusen von G. (Golfo di Genova) bildet, im …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Genua [2] — Genua (Gesch.). G., schon in den ältesten Zeiten mit diesem Namen genannt, war, im innersten Winkel des Ligurischen Meerbusens liegend, der Haupthandelsplatz der Ligurer, welche hierher die Producte ihres Landes, Schlachtvieh, Häute, Honig,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Genua — Genua …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Genua — (ital. Genova, frz. Gênes), sardin. Stadt u. starke Festung an dem von ihr benannten Busen des Mittelmeeres, amphitheatralisch gelegen und einen herrlichen Anblick gewährend (daher Superba, Magnifica genannt), ist Hauptstadt des sardin.… …   Herders Conversations-Lexikon

  • GENUA — urbs libera Liguriae clarissima, et perampla, in modum Theatri leniter in collem assurgens, cum portu capaci, sed parum tuto; sic dicta a genu, quia se habet tamquam genu recurvum a latere maris. Vel a Genuo Saturni filio, qui fertur eam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Genua [3] — Genua, Herzog v. G., 1) Ferdin. Maria Alb. Amadeus Philibert, zweiter Sohn des Königs Karl Albert von Sardinien, Bruder des Königs Victor Emanuel II., geb. 15. November 1822, vermählt 1850 mit Elisabeth, Tochter des Königs Johann von Sachsen, st …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»