genu

gĕnŭ, gĕnūs, n.    - autres formes: genum n., Front. Caes. 5, 44; genus n. Cic. Arat. 45; 399; 403; genus m., Lucil. d. Non. 207, 28 II gén. sing. genuis; dat. genui et genu Capel. 3, 293 II gén. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293; mais plus souvent genibus, Curt. 10, 5, 24; Tac. An. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585. [st1]1 [-] genou.    - genu terram tangere, Cic. Tusc. 2, 57: toucher la terre du genou.    - genuum orbis, Ov. M 8, 809: la rotule.    - genua advolvi, Tac. An. 1, 13; genibus advolvi, Liv. 28, 34, 4 ou se advolvere, Liv. 8, 37, 9: se jeter aux genoux de qqn.    - in genua procumbere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - genu ponere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - adolescens ejusque pater ad genus dictatoris procubuerunt: l'adolescent et son père se mirent à genoux devant le dictateur.    - Posthumius fecialis femur genu, quanta potuit vi, percussit: Posthumius donna de toutes ses forces un coup de genou à la jambe du fécial. [st1]2 [-] noeud [d'une tige] (= geniculum).    - Plin. 13, 123. gĕnŭ, gĕnūs, n.    - autres formes: genum n., Front. Caes. 5, 44; genus n. Cic. Arat. 45; 399; 403; genus m., Lucil. d. Non. 207, 28 II gén. sing. genuis; dat. genui et genu Capel. 3, 293 II gén. plur. genuorum, Vitr. 9, 6 dub.; dat. plur. genubus, Sen. Thyest. 406; Hippol. 667; Mart. Cap. 3, § 293; mais plus souvent genibus, Curt. 10, 5, 24; Tac. An. 12, 18; Liv. 44, 31 fin.; Ov. M. 13, 585. [st1]1 [-] genou.    - genu terram tangere, Cic. Tusc. 2, 57: toucher la terre du genou.    - genuum orbis, Ov. M 8, 809: la rotule.    - genua advolvi, Tac. An. 1, 13; genibus advolvi, Liv. 28, 34, 4 ou se advolvere, Liv. 8, 37, 9: se jeter aux genoux de qqn.    - in genua procumbere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - genu ponere: s'agenouiller, se mettre à genoux.    - adolescens ejusque pater ad genus dictatoris procubuerunt: l'adolescent et son père se mirent à genoux devant le dictateur.    - Posthumius fecialis femur genu, quanta potuit vi, percussit: Posthumius donna de toutes ses forces un coup de genou à la jambe du fécial. [st1]2 [-] noeud [d'une tige] (= geniculum).    - Plin. 13, 123.

genu, ūs, n. (γόνυ), das Knie, I) eig.: genuum orbis, die Kniescheibe, Ov.: per genua reptatio, Quint. – genu dextrum, Cic. poët. u. Suet.: laevum, Cic. poët.: tremulum, Sen. poët.: fine genus (bis ans Kn.) vestem succincta, Ov.: aqua ferme genus tenus alta, Liv.: stagnum altitudine genua non excedens, Plin.: alibi umbilico tenus aqua erat, alibi genua vix superavit, Liv. – genu nixus, Ov. u. Suet.: flexus genu, Tac.: obnixo genu scuto (das Kn. gegen den Sch. gestemmt), Nep. – accĭdere genibus alcis, Liv.: advolvi genua patrum, Tac.: provolvi genibus alcis, Tac.: alci od. alcis ad genua procumbere, Petron. u. Eutr.: submittere alci se ad genua, Suet.: attingere alcis genu, Liv.: amplecti od. complecti alcis genua, Petron. u. Sen.: comprehendere alcis genua, Petron.: genu ponere, das Knie beugen, Sen. rhet., Ov. u.a.: flexum genu submittere, Ov.: sponte genu submittere, Curt.: submissis genibus orare alqm, ut etc., Lact.: linqui animo et submitti genu coepit, in die Knie zu sinken, Curt. (u. so submissa genibus, in die Knie gesunken), Lucr. – alqm ad genua admittere, zum Fußfall lassen, Suet. – subito genua intremuēre timore, Ov.: signo pugnae dato ferocissimo militi paulum genua tremuerunt, Sen. – II) übtr., der Knoten an einer Pflanze, genua ferulae, Plin. 13, 123. – / Genet. Sing. genuis, Dat. genui u. genu, Mart. Cap. 3. § 293: Genet. Plur. genuorum, Vitr. 9, 4, 1: Dat. Plur. genubus, Sen. Thyest. 436. Mart. Cap. 3. § 293. – genua, zweisilbig gemessen, Verg. Aen. 5, 432 u. ö. – Nom. sing. masc. genus, Lucil. 162: Acc. sing. neutr. genus, Cic. Arat. 45 sq. u.a. Ov. phaen. bei Prob. ad Verg. georg. 1, 138: Nom. sing. genum, Fronto ad Marc. Caes. 5, 44 (59) in. Vgl. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 299.

I. II.

    genū ūs （gen. genū, O.; plur. genua, disyl. V.), n    [cf. γόνυ], a knee: Fine genūs vestem succincta, O.: aquam genūs tenus alta, L.: genu terram tangere: dumque virent genua, H.: genuum iunctura, knee-joint, O.: genuum orbis, knee-pan, O.: ad genua accidit, T.: genua amplexus, V.: nixi genibus, on their knees, L.: genibus minor, i. e. kneeling, H.: genua incerare deorum, i. e. place tablets with prayers, Iu.

genu genu, us n колено

анат., тех. колено; коленка; la akvo estis alta ĝis la \genu{}{·}o{}oj воды было по колено; liaj \genu{}{·}o{}oj tremas у него дрожат колен(к)и; у него поджилки трясутся; stari sur la \genu{}{·}o{}oj стоять на коленях; meti sin, ĵeti sin, fali sur la \genu{}{·}o{}ojn (в)стать, броситься, упасть на колени; fleksi (или klini) la \genu{}{·}o{}ojn antaŭ iu преклонить колени перед кем-л.; sidi sur ies \genu{}{·}o{}oj сидеть у кого-л. на коленях \genu{}{·}o{}{·}a коленный \genu{}{·}o{}{·}a doloro боль в колене (или в коленях); leviĝi de la \genu{}{·}o{}{·}a pozicio подняться из положения на коленях \genu{}{·}o{}e на коленях; на колени; stariĝi \genu{}{·}o{}e (в)стать на колени \genu{}{·}o{}{·}i vn стоять на коленях \genu{}{·}o{}ig{·}i поставить на колени; заставить (в)стать на колени \genu{}{·}o{}iĝ{·}i (в)стать на колени; преклонить колени; совершить коленопреклонение \genu{}{·}o{}ing{·}o наколенник (часть доспехов или спортивного снаряжения = genuŝirmilo; согревающая или массирующая повязка).

- genu recurvatum
- genu valgum
- genu varum

- Genu valgum - Genu varum

- Genu valgum
- Genu varum

колено имя существительное:

анат. колено( pl genua) (анатомия) колено

[ʹdʒi:nju:] n (pl genua) анат.