Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

geminō

  • 21 frater

    frāter, tris, m. [Sanscr. bhrātā; Gr. phratêr, phratôr, clansman; Goth. brothar; Engl. brother], a brother.
    I.
    Lit.:

    frater mi, salve,

    Plaut. Curc. 5, 2, 58; cf.:

    mi frater, mi frater, mi frater, tune id veritus es? etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 1:

    amabo te, mi frater, ne, etc.,

    id. ib. 1, 4, 1:

    L. frater meus,

    id. Verr. 2, 4, 11, § 25:

    uxores habent inter se communes: et maxime fratres cum fratribus,

    Caes. B. G. 5, 14, 4; cf.:

    fratrem a fratre renuntiatum,

    id. ib. 7, 33, 3:

    et filius et fratris filius,

    id. ib. 5, 27, 2:

    fratris filia,

    Plin. Ep. 8, 11, 1:

    fratres gemini,

    twin-brothers, Cic. Clu. 16, 46; Hor. Ep. 1, 18, 41:

    fratres gemelli,

    Ov. H. 8, 77;

    also in the reverse order: gemini fratres,

    Cic. Div. 2, 43, 90; Liv. 1, 5, 6; Suet. Caes. 10; Verg. A. 7, 670; Ov. H. 17, 250 (and therefore wrongly censured by Quint.:

    quaedam ordine permutato fiunt supervacua, ut fratres gemini: nam si praecesserint gemini, fratres addere non est necesse,

    Quint. 9, 4, 24).— Also in sing.: To. Hic ejus geminus est frater. Do. Hiccine'st? To. Ac geminissimus. Do. Di deaeque et te et geminum fratrem excrucient, Plaut. Pers. 5, 2, 49 sq.:

    venimus fratrem quaesitum geminum germanum meum,

    my full twin-brother, id. Men. 2, 1, 7; cf.:

    spes mihi est, vos inventuros fratres germanos duos Geminos, una matre natos et patre uno uno die,

    id. ib. 5, 9, 43:

    Cn. Phaenius... frater germanus Q. Titinii,

    full brother, own brother, Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Font. 17, 36:

    fratres uterini,

    brothers by the same mother, uterine brothers, Cod. Just. 5, 62, 21: fratribus illa (templa) deis fratres de gente deorum Circa Juturnae composuere lacus, the brothers of a race of gods (Tiberius and Drusus), descended from the divine brothers (Castor and Pollux), Ov. F. 1, 707.—Of the giants:

    fratresque tendentes opaco Pelion imposuisse Olympo,

    Hor. C. 3, 4, 51:

    conjurati fratres,

    Verg. G. 1, 280.— Poet. of dogs:

    et Thous et Cyprio velox cum fratre Lycisca,

    Ov. M. 3, 220; Grat. Cyneg. 299.
    II.
    Transf.
    A.
    Like our word brother, as a familiar appellation of friends and lovers.
    1.
    In gen.:

    quam copiose laudatur Apronius a Timarchide... Volo, mi frater, fraterculo tuo credas: consorti quidem in lucris atque in furtis, gemino et simillimo nequitia, improbitate, audacia,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155:

    frater, pater, adde: Ut cuique est aetas, ita quemque facetus adopta,

    Hor. Ep. 1, 6, 54:

    frater erat Romae consulti rhetor,

    id. ib. 2, 2, 87:

    eheu cicatricum et sceleris pudet Fratrumque,

    i. e. of dear fellow-citizens, id. C. 1, 35, 34; Juv. 5, 135; cf. Phaedr. 1, 31, 5.—So freq. of civil wars:

    gaudent perfusi sanguine fratrum,

    Verg. G. 2, 510:

    crudeles gaudent in tristi funere fratrum,

    Lucr. 3, 70.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of lovers:

    nisi intercederent mihi inimicitiae cum istius mulieris viro: fratre volui dicere: semper hic erro,

    Cic. Cael. 13, 32; cf. Tib. 3, 1, 23; Mart. 2, 4, 3; 10, 65, 14 (cf. soror); Petr. 9, 2.—
    b.
    In publicists' lang., an honorary title given to allies:

    Aedui, fratres consanguineique saepenumero a senatu appellati,

    Caes. B. G. 1, 32, 2; 2, 3, 5:

    non modo hostes, sed etiam fratres nostri Aedui,

    Cic. Fam. 7, 10 fin.:

    Aedui fratres nostri pugnant,

    id. Att. 1, 19, 2 (cf. fraternitas). —
    B.
    Fratres for brother and sister (as also the Gr. adelphoi):

    Lucius et Titia fratres emancipati a patre,

    Dig. 10, 2, 38:

    tres fratres, Titius, Naevius et Seia,

    ib. 2, 14, 35:

    fratrum incestus, amor,

    Tac. A. 12, 4:

    INFANTIBVS HILARIONI ET REVOCATAE FRATRIBVS,

    Inscr. Orell. 4583.—
    C.
    Like Gr. adelphos, of near kindred.
    1.
    Frater patruelis, a cousin, a father's brother's son:

    hic illius frater patruelis et socer T. Torquatus,

    Cic. Planc. 11, 27; cf.:

    L. Cicero frater noster, cognatione patruelis, amore germanus,

    id. Fin. 5, 1, 1; cf. Dig. 38, 10, 1, § 10;

    for which simply frater,

    Cic. Clu. 24, 60; id. Att. 1, 5, 1; Cat. 66, 22; Ov. H. 8, 28; id. M. 13, 31; Tac. A. 3, 38; 11, 9; Just. 17, 3; Cic. Post Red. in Sen. 10, 25.—
    2.
    Perh. also for levir (cf. the Fr. beaufrère), a brother-in-law, sister's husband:

    prope attonitus ipso congressu Numida, gratias de fratris filio remisso agit,

    Liv. 28, 35, 8 (cf. id. 27, 19, 9).—
    D.
    Fratres Arvales, a college of priests; v. arvalis.—
    E.
    Frater Solis et Lunae, the title of the Parthian kings, Amm. 17, 5; 23, 5.—
    F.
    Of things of a like kind (so, too, the Gr. adelphos; cf.

    also soror): aspicies illic positos ex ordine fratres (i. e. libros),

    Ov. Tr. 1, 1, 107; so Mart. 12, 3, 6.—As a proper name:

    (In Mauretania) montes sunt alti, qui... ob numerum Septem, ob similitudinem Fratres nuncupantur,

    Mel. 1, 5, 5; Plin. 5, 2, 1, § 18; Sol. 25 (in Ptolemy, Hepta adelphoi; cf. Mann. Afr. 2, p. 459).

    Lewis & Short latin dictionary > frater

  • 22 geminatim

    gĕmĭnātim, adv. [gemino], doubly, acc. to Diom. p. 402 P. (without an example).

    Lewis & Short latin dictionary > geminatim

  • 23 heres

    hēres ( ēres, Inscr. Orell. 188 al.), ēdis (archaic acc. sing. herem, Naev. ap. Non. 486, 33; Inscr. Orell. 4379; cf. the art. ‡ herem), comm. [Sanscr. har-āmi, seize; har-anam, hand; Gr. cheir, cherês; cf. erus], an heir, heiress.
    I.
    Lit.:

    testamento facto mulier moritur: facit heredem ex deunce et semuncia Caecinam, ex duabus sextulis M. Fulcinium,

    Cic. Caecin. 6, 17; cf.:

    me nemo nisi amicus fecit heredem, etc.... aliquem palam heredem factitare,

    id. Phil. 2, 16, 41:

    mulier testamento fecit heredem filiam,

    id. Verr. 2, 1, 43, § 111; id. Mil. 18, 48; cf. id. Rep. 3, 10, 17; Ov. H. 9, 110; Dig. 37, 7, 2; 37, 7, 9;

    Ven. Fort. Carm. 8, 6, 44: in testamento Ptolemaei patris heredes erant scripti ex duobus filiis major, et ex duabus ea, quae aetate antecedebat,

    Caes. B. C. 3, 108, 3:

    scripserunt heredes secum M. Crassum et Q. Hortensium,

    Cic. Off. 3, 18, 73:

    aliquem heredem testamento relinquere,

    id. Quint. 4, 14:

    relictus ab eo in amplis opibus heres,

    Plin. 9, 35, 59, § 122:

    aliquem heredem instituere,

    Cic. Clu. 7, 22; Quint. 8, 5, 17; cf.:

    per leges institui uxor non poterat heres,

    id. 9, 2, 74:

    instituto herede abdicato,

    id. 3, 6, 97:

    substitutus heres erat,

    id. 7, 6, 10: virgo Vestalis neque heres est cuiquam, etc., Labeo ap. Gell. 1, 12, 18:

    substituere heredem,

    Dig. 28, 6, 1:

    heres ex parte dimidia et tertia est Capito: in sextante sunt ii, quorum, etc.,

    Cic. Fam. 13, 26, 2:

    ex asse heres,

    sole heir, Quint. 7, 1, 20; so,

    heres ex parte sexta,

    Plin. Ep. 6, 33, 6:

    ex dodrante,

    Suet. Caes. 83:

    (L. Mescinius) heres est M. Mindio fratri suo,

    Cic. Fam. 13, 26, 2; so,

    cur virgini Vestali sit heres, non sit matri suae?

    id. Rep. 3, 10; cf.:

    quem suis bonis heredem esse cupiebat,

    id. Caecin. 4, 12; and: atque meis bonis omnibus ego te herem faciam, Naev. ap. Non. 486, 33;

    for which: quem quis heredem suum esse voluit,

    Quint. 5, 10, 74:

    repentinus heres,

    Cic. Phil. 2, 25, 62:

    liberti heredem sequantur,

    Quint. 7, 7, 9;

    so the formula frequently occurring on inscriptions: HIC LOCVS, HOC MONVMENTVM HEREDEM NON SEQVITVR, USU. abbreviated H. L. or H. M. H. N. S.,

    Inscr. Orell. 4379; 3926; 4455; 575; 2807; 4182; cf.

    opp.: HOC MONVMENTVM HEREDEM SEQVITVR,

    Inscr. Orell. 4397: heres secundus, the second heir, next heir, when the first dies: qui me secundum heredem instituerit. Cic. Fam. 13, 61, 1; cf.:

    possessio heredum secundorum,

    id. Inv. 2, 21, 62:

    secundus,

    Quint. 8, 4, 11; Hor. S. 2, 5, 48; Inscr. Orell. 3416;

    also used of a female: Marcus ait: Heres ipsius secundus, de muliere loquens,

    Charis. p. 79 P.: heres necessarius, a slave made heir with a grant of freedom, and compelled to assume the liabilities of the estate, Just. Inst. 1, 6, 1 Sandars:

    ideo sic appellatus, quia, sive velit sive nolit, omnimodo post mortem testatoris protinus liber et heres est,

    Gai. Inst. 2, 153: heres suus et necessarius, a natural heir who was in the potestas of the deceased, id. ib. 2, § 153; 156; Dig. 38, 16, 1;

    opp.: heres extraneus,

    Gai. Inst. 2, § 161.— Poet.:

    tanti certaminis (i. e. armorum Achillis),

    Ov. M. 13, 129.—
    B.
    Transf.
    1.
    Owner, possessor, master (ante-class.): heres apud antiquos pro domino ponebatur, Paul. ex Fest. p. 99 Müll.; cf. Just. Inst. 2, 19 fin.:

    apstuli hanc, quojus heres numquam erit post hunc diem,

    Plaut. Men. 3, 2, 12; cf. v. 28.—
    2.
    A successor, after-growth ( poet.):

    nec ullum caput est impune recisum, quin gemino cervix herede valentior esset,

    of the heads of the Lernean Hydra, Ov. M. 9, 74; cf.:

    alni caesae densius innumero herede prosunt,

    Plin. 16, 37, 67, § 173. —
    II.
    Trop. (very rare):

    illa vetus Academia atque ejus heres Aristus,

    Cic. Brut. 97, 332; cf.

    artis,

    Plin. 36, 5, 4, § 24:

    laudis,

    Ov. H. 9, 110:

    fraudis,

    id. ib. 2, 78: criminis. id. A. A. 3, 459.

    Lewis & Short latin dictionary > heres

  • 24 hostis

    hostis (also fos-), is, comm. [Sanscr. root ghas-, to eat, consume, destroy; Germ. Gast; cf. also hasta], a stranger, foreigner; afterwards transf., an enemy (cf.:

    adversarius, inimicus, perduellis): equidem etiam illud animadverto, quod qui proprio nomine perduellis esset, is hostis vocaretur, lenitate verbi rei tristitiam mitigatam. Hostis enim apud majores nostros is dicebatur, quem nunc peregrinum dicimus... quamquam id nomen durius effecit jam vetustas: a peregrino enim recessit et proprie in eo qui arma contra ferret remansit,

    Cic. Off. 1, 12, 37; cf. Varr. L. L. 5, § 3 Müll.: hostis apud antiquos peregrinus dicebatur, et qui nunc hostis perduellio, Paul. ex Fest. p. 102 P.—
    II.
    An enemy in arms or of one's country (opp. inimicus, a private enemy, or one who is inimically disposed).
    A.
    Lit.:

    qui (Pompeius) saepius cum hoste conflixit quam quisquam cum inimico concertavit,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28; cf.:

    omnes nos statuit ille quidem non inimicos sed hostes,

    id. Phil. 11, 1, 3;

    opp. inimicus,

    Curt. 7, 10 (v. also the foll.):

    debent oratori sic esse adversariorum nota consilia, ut hostium imperatori,

    Quint. 12, 1, 35:

    legiones hostium,

    Plaut. Am. prol. 136:

    hostes nefarios prostravit,

    Cic. Phil. 14, 10, 27:

    (bellum) compellere intra hostium moenia,

    id. Rep. 1, 1:

    vita ex hostium telis servata,

    id. ib. 1, 3:

    adventus hostium,

    id. ib. 2, 3:

    ut eam (probitatem) vel in eis quos numquam vidimus, vel, quod majus est, in hoste etiam diligamus,

    id. Lael. 9, 29:

    hostem rapinis prohibere,

    Caes. B. G. 1, 15, 4:

    quando hostis alienigena terrae Italiae bellum intulisset,

    Liv. 29, 10, 5:

    servit Hispanae vetus hostis orae Cantaber sera domitus catena,

    Hor. C. 3, 8, 21:

    terra marique victus hostis,

    id. Epod. 9, 27 et saep.:

    inimicis quoque et hostibus ea indigna videri,

    Cic. Inv. 1, 54, 105; cf.:

    inimicus, hostis esset, tanta contumelia accepta,

    id. Verr. 2, 2, 24, § 58:

    sibi inimicus atque hostis,

    id. Fin. 5, 10, 29:

    horum omnium communis hostis praedoque,

    id. Verr. 2, 2, 6, § 17:

    tam dis hominibusque hostis,

    id. Phil. 2, 26, 64; id. Att. 15, 21, 1:

    Cn. Pompeius auctor et dux mei reditus, illius (Clodii) hostis,

    id. Mil. 15, 39:

    acer Bupalo hostis (Hipponax),

    Hor. Epod. 6, 14:

    fas est et ab hoste doceri,

    Ov. M. 4, 428:

    di meliora piis erroremque hostibus illum!

    Verg. G. 3, 513; cf. Ov. H. 16, 219; id. Am. 2, 10, 16; id. F. 3, 494; id. P. 4, 6, 35:

    quam (aquam) hostis hosti commodat,

    Plaut. Rud. 2, 4, 21.— In fem.:

    hostis est uxor, invita quae ad virum nuptum datur,

    Plaut. Stich. 1, 2, 83:

    nupta meretrici hostis est,

    Ter. Hec. 5, 2, 23:

    ut, quo die captam hostem vidisset, eodem matrimonio junctam acciperet,

    Liv. 30, 14, 2:

    cum certa videbitur hostis,

    Ov. A. A. 2, 461; id. H. 6, 82; Prop. 1, 4, 18:

    ille uxorem, tu hostem luges,

    Curt. 4, 11, 4.—
    B.
    Transf., of animals or things ( poet. and in post-Aug. prose):

    qualem ministrum fulminis alitem... in ovilia Demisit hostem vividus impetus,

    Hor. C. 4, 4, 10; Ov. F. 1, 359:

    rhinoceros genitus hostis elephanto,

    Plin. 8, 20, 29, § 71.—Of a chessman:

    unus cum gemino calculus hoste perit,

    Ov. A. A. 3, 358:

    fac, pereat vitreo miles ab hoste tuus,

    id. ib. 2, 208:

    rerum ipsa natura non parens sed noverca fuerit, si facultatem dicendi sociam scelerum, adversam innocentiae, hostem veritatis invenit,

    Quint. 12, 1, 2:

    illa vero vitiosissima, quae jam humanitas vocatur, studiorum perniciosissima hostis,

    id. 2, 2, 10 —
    2.
    Of an adversary in a suit, in a parody of the law of the Twelve Tables:

    si status condictus cum hoste intercedit dies,

    Plaut. Curc. 1, 1, 5; cf. also Gell. 16, 4, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > hostis

  • 25 ingemino

    in-gĕmĭno, āvi, ātum, 1, v. a. and n., to redouble, repeat, reiterate.
    I.
    Act.:

    dextrā ingeminans ictus,

    Verg. A. 5, 457:

    terrorem,

    id. ib. 7, 578:

    liquidas voces,

    id. G. 1, 411:

    vox assensu nemorum ingeminata remugit,

    id. ib. 3, 45:

    me miserum! ingeminat,

    Ov. M. 1, 653; Val. Fl. 4, 328. —
    II.
    Neutr., to be redoubled, to increase:

    ingeminant austri,

    Verg. G. 1, 333:

    ingeminant plausu Tyrii,

    id. A. 1, 747:

    ignes,

    id. ib. 3, 199:

    clamor,

    id. ib. 5, 227:

    ingeminant curae,

    id. ib. 4, 531.

    Lewis & Short latin dictionary > ingemino

  • 26 obtutus

    obtūtus, ūs, m. [obtueor], a seeing, looking at or upon any thing (class., but in prose always with oculorum, unless this word is obviously supplied by the context; cf. aspectus): obtutu quasi obtuitu a verbo tuor quod significat video, Paul. ex Fest. p. 187 Müll.:

    oculorum,

    Cic. de Or. 3, 5, 17; so id. Univ. 8; id. N. D. 3, 4, 9:

    obtutum aliquo figere, id. poët. N. D. 2, 42, 107: dum stupet, obtutuque haeret defixus in uno,

    Verg. A. 1, 495:

    obtutu tacito stetit,

    id. ib. 12, 666:

    defixa Latinus Obtutu tenet ora,

    id. ib. 7, 249: oculi in uno obtutu defixi, Sen. de Ira, 3, 4 init. — Trop.:

    in obtutu malorum,

    in the contemplation of, Ov. Tr. 4, 1, 39.—In plur.:

    nil intecurrens obtutibus,

    Prud. Hamart. 915.—
    II.
    (Late Lat.) The eye: quis ita gemino obtutu eluminatus. Sid. Ep. 8, 11.—More freq. in plur.:

    ita videri nostris obtutibus constitutis,

    Amm. 20, 3, 12; 24, 6, 8:

    humi prostrati sub obtutibus ejus,

    id. 17, 8, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > obtutus

  • 27 operimentum

    ŏpĕrīmentum (sync. opermentum;

    al. oprimentum,

    Prud. Psych. 461), i, n. [id.], a covering, cover, lid (class.):

    quibus operibantur operimenta et pallia opercula dixerunt,

    Varr. L. L. 5, § 167 Müll.:

    operimenta decem,

    Cato, R. R. 10: equis paria operimenta erant, Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 11, 770:

    nuces gemino protectae operimento,

    Plin. 15, 22, 24, § 86:

    fulmen, quo dolia exhauriuntur intactis operimen tis,

    the lids, id. 2, 51, 52, § 137:

    oculorum,

    id. 8, 42, 64, § 156:

    testei,

    id. 11, 37, 55, § 153; a coverlet, covering for a bed:

    lectuli,

    Vulg. Deut. 27, 20:

    de cubili,

    id. Prov. 22, 27: redditur terrae corpus et ita locatum ac situm quasi operimento matris obducitur, * Cic. Leg. 2, 22, 56.— Trop.: operimenta animae, Ambros. Noë et Arca, 29, § 112.

    Lewis & Short latin dictionary > operimentum

  • 28 orbis

    orbis, is (nom. orbs, Ven. Carm. 8, 5. — Abl. regul. orbe;

    but orbi,

    Lucr. 5, 74:

    ex orbi,

    Varr. R. R. 3, 5, 16; Rutil. ap. Charis. p. 112 P.: orbi terrae, in the meaning in the world, Cic. Sest. 30, 66; so,

    orbi terrarum,

    id. Verr. 2, 4, 38, § 82 Halm; id. Dom. 10, 24; id. Fragm. ap. Charis. p. 112 P.), m. [etym. dub.; perh. akin to Sanscr. dhvar, bend, twist], any thing of a circular shape, a ring, round surface, disk, hoop, orbit, orb, a circle (class.; cf.: circus, circulus, gyrus, spira).
    I.
    Lit.:

    in orbem torquere,

    Cic. Univ. 7:

    curvare aliquid in orbem,

    Ov. M. 2, 715:

    certumque equitavit in orbem,

    id. ib. 12, 468.—Of a ring:

    et digitum justo commodus orbe teras,

    fit exactly, Ov. Am. 2, 15, 6:

    unionum,

    roundness, Plin. 9, 35, 56, § 113.—Of a circle formed by men:

    ut in orbem consisterent,

    place themselves in a circle, form a circle, Caes. B. G. 5, 33:

    cum illi, orbe facto, se defenderent,

    id. ib. 4, 37:

    orbem volventes suos increpans,

    Liv. 4, 28:

    in orbem pugnare,

    id. 28, 22, 15:

    in orbem sese stantibus equis defendere,

    id. 28, 33, 15: stella (phaethôn) eundem duodecim signorum orbem annis duodecim conficit, the zodiac, Cic. N. D. 2, 20, 52:

    lacteus,

    the Milky Way, id. Rep. 6, 16, 16.—Of the orbit of a heavenly body:

    sidera circulos suos orbesque conficiunt,

    Cic. Rep. 6, 15, 15.—Of a serpent, the windings, coils:

    immensis orbibus angues Incumbunt pelago,

    Verg. A. 2, 204.—Of a circular surface or disk:

    orbis mensae,

    a round table-top, Ov. H. 17, 87; cf. Juv. 11, 122.—Also, simply orbes, a round table, Mart. 2, 43; Juv. 1, 137.—Of a quoit or discus:

    ictus ab orbe,

    Ov. Ib. 590.—Of the scale of a balance:

    instabilis natat alterno depressior orbe,

    Tib. 4, 1, 44.—Of a mirror:

    addidit et nitidum sacratis crinibus orbem,

    Mart. 9, 18, 5.—Of a shield:

    illa (hasta) per orbem Aere cavum triplici... Transiit,

    Verg. A. 10, 783; Petr. 89.—Of a mosaic pavement of rounded pieces [p. 1276] of marble, Juv. 11, 175.—Of a scale, one side of a balance, Tib. 4, 1, 44.—Of the millstones of an oil-mill, Cato, R. R. 22.—Of the wooden disk placed over olives in pressing them, Cato, R. R. 18.—Of the hoop or tire of a wheel:

    rotarum orbes circumacti,

    Plin. 8, 16, 19, § 52.—Of the wheel itself:

    undaque jam tergo ferratos sustinet orbes,

    Verg. G. 3, 361.—Hence, the wheel of fortune, Tib. 1, 5, 70; Ov. Tr. 5, 8, 7; id. P. 2, 3, 56.—Of the socket of the eye:

    inanem luminis orbem,

    Ov. M. 14, 200.—Of the eye itself:

    gemino lumen ab orbe venit,

    Ov. Am. 1, 8, 16:

    ardentes oculorum orbes ad moenia torsit,

    Verg. A. 12, 670.—Of the sun's disk or orb:

    lucidus orbis,

    Verg. G. 1, 459.—Of the moon's disk or orb:

    quater junctis implevit cornibus orbem Luna, quater plenum tenuata retexuit orbem,

    Ov. M. 7, 530.—Of the circle of the world, the world, the universe:

    Juppiter arce suā totum cum spectet in orbem,

    Ov. F. 1, 85:

    renatus,

    the new-born day, Sil. 5, 56: terrarum or terrae, the circle or orb of the earth, the world (since the ancients regarded the earth as a circular plane or disk):

    permittitur infinita potestas orbis terrarum,

    Cic. Agr. 2, 13, 33:

    ager Campanus orbis terrae pulcherrimus,

    id. ib. 2, 28, 76; id. Sest. 30, 66:

    cunctus ob Italiam terrarum clauditur orbis?

    Verg. A. 1, 233; cf. id. ib. 7, 224.—Also, simply orbis (so mostly poet.):

    hic, ubi nunc Roma est orbis caput, arbor et herbae,

    Ov. F. 5, 93:

    unus,

    Juv. 10, 168; 4, 148:

    universus,

    Vulg. Luc. 2, 1; id. Apoc. 12, 9.—Hence, a country, region, territory:

    Eoo dives ab orbe redit,

    the East, Ov. F. 3, 466:

    Assyrius,

    Juv. 2, 108:

    noster,

    Plin. 12, 12, 26, § 45.— A kind of fish, Plin. 32, 2, 5, § 14 Sillig; cf. Isid. Orig. 12, 6, 6.—
    II.
    Trop., a circle.
    A.
    Of things that return at a certain period of time, a rotation, round, circuit:

    ut idem in singulos annos orbis volveretur,

    Liv. 3, 10:

    insigne regium in orbem per omnes iret,

    in rotation, id. 3, 36:

    orbis hic in re publicā est conversus,

    the circle of political changes, Cic. Att. 2, 9, 1.—
    B.
    Orbis doctrinae, an encyclopœdia: orbis ille doctrinae quam Graeci enkuklion paideian vocant, Quint. 1, 10, 1.—
    C.
    Of speech, a rounding off, roundness, rotundity:

    circuitum, et quasi orbem verborum conficere,

    Cic. de Or. 3, 51, 198:

    orationis,

    id. Or. 71, 234:

    historia non tam finitos numeros quam orbem quendam contextumque desiderat,

    Quint. 9, 4, 129.—
    D.
    A circle or cycle of thought:

    sententiae Pyrrhonis in hunc orbem quem circumscripsimus, incidere non possunt,

    Cic. Fin. 5, 8, 23; cf.:

    circa vilem patulumque orbem,

    Hor. A. P. 132.—
    E.
    Esp.: in orbem ire, to go the rounds, go around:

    quinque dierum spatio finiebatur imperium ac per omnes in orbem ibant,

    in turn, Liv. 1, 17, 6; 3, 36, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > orbis

  • 29 ovum

    ōvum, i, n. [ôon, i. e. ÔWON].
    I.
    Lit., an egg:

    ovum parere,

    to lay, Cic. Ac. 2, 18, 57; Varr. R. R. 3, 9, 8:

    edere,

    Col. 8, 3, 4:

    ponere,

    Ov. M. 8, 258:

    efferre,

    Verg. G. 1, 379:

    eniti,

    Col. 8, 11, 8 sq.:

    facere,

    Varr. R. R. 3, 9, 17:

    pullos ex ovis excuderunt,

    to hatch, Cic. N. D. 2, 52, 130 B. and K. (al. excluserunt):

    incubare ova,

    to sit on, brood on, hatch, Varr. R. R. 3, 9, 8; 12;

    for which: incubare ovis,

    Col. 8, 11, 14:

    suppovere ova,

    id. 8, 6, 1:

    an pulli rostellis ova percuderint... nam saepe propter crassitudinem putaminum erumpere non queunt,

    Col. 8, 5, 14:

    quatenus in pullos animalis vertier ova cernimus alituum,

    Lucr. 2, 927.—Also of the spawn of fish, etc.:

    etsi pisces, ova cum genuerunt relinquunt,

    Cic. N. D. 2, 51, 129:

    testudines autem et crocodilos dicunt... obruere ova,

    id. ib. 2, 52, 129:

    saepius et tectis penetralibus extulit ova... formica,

    Verg. G. 1, 380; Plin. 10, 52, 74, § 145:

    ovi putamen,

    an eggshell, Col. 8, 5, 14:

    cortex ovi,

    Ser. Samm. 28, 531.—The Romans usually began their meals with eggs and ended them with fruit; hence, integram famem ad ovum affero, until the egg, i. e. the beginning of the meal, Cic. Fam. 9, 20, 1; and:

    ab ovo Usque ad mala citaret, Io Bacche!

    i. e. from the beginning to the end, Hor. S. 1, 3, 6.—Acc. to the myth, Leda became pregnant by Jupiter, who visited her in the shape of a swan; she laid two eggs, one by Jupiter, and the other by Tyndarus; from the former of which were born Pollux and Helen, and from the latter Castor and Clytaemnestra;

    hence, nec gemino bellum Trojanum orditur ab ovo,

    Hor. A. P. 147: Castor gaudet equis, ovo prognatus eodem Pugnis, from the same egg, i. e. of the same parentage, id. S. 2, 1, 26.—In the circus seven wooden eggs were set up, one of which was removed at the completion of each circuit;

    hence, non modo ovum illud sublatum est, quod, etc.,

    Varr. R. R. 1, 2:

    ova ad notas curriculis numerandis,

    Liv. 41, 27, 6.—
    II.
    Transf.
    A.
    An egg-shell (as a measure), an egg-shellful, Plin. 22, 25, 67, § 137.—
    B.
    An egg-shape, oval shape, oval, Calp. Ecl. 7, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > ovum

  • 30 Parnaseus

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnaseus

  • 31 Parnasis

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnasis

  • 32 Parnasius

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnasius

  • 33 Parnasos

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnasos

  • 34 Parnasseus

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnasseus

  • 35 Parnassis

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnassis

  • 36 Parnassius

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnassius

  • 37 Parnassos

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnassos

  • 38 Parnassus

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnassus

  • 39 Parnasus

    Parnāsus and - os, also Parnas-sus or - os, i, m., = Parnasos, afterwards Parnassos, a high mountain in Phocis with two peaks, sacred to Apollo and the Muses, at whose foot was the city of Delphi and the Castalian spring, now range of Liakhoura, Mel. 2, 3, 4; Plin. 4, 3, 4, § 7:

    mons ibi verticibus petit arduus astra duobus, Nomine Parnasus,

    Ov. M. 1, 317:

    biceps,

    id. ib. 2, 221; Pers. prol. 2:

    uterque,

    Stat. Th. 7, 346:

    Parnasi deserta per ardua,

    Verg. G. 3, 291:

    Parnasus gemino petit aethera colle,

    Luc. 5, 72.—Hence,
    A.
    Parnāsēus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    Phoebus,

    Avien. Arat. 619.—
    B.
    Parnāsis ( Parnass-), ĭdis, f. adj., Parnassian:

    lauro Parnaside vinctus,

    Ov. M. 11, 165.—
    C.
    Parnāsĭus ( Parnass-), a, um, adj., Parnassian:

    rupes,

    Verg. E. 6, 29:

    laurus,

    id. G. 2, 18:

    templa,

    of Apollo, Ov. M. 5, 278:

    Themis, so called because she possessed the Delphic oracle before Apollo,

    id. ib. 4, 642:

    vox,

    the Delphic oracle, Val. Fl. 3, 618: tu, precor, ignarum doceas, Parnasia, vatem, O muse! Claud. Cons. Prob. et Olybr. 71.

    Lewis & Short latin dictionary > Parnasus

См. также в других словарях:

  • gémino — gémino, a (del lat. «gemĭnus») adj. Duplicado o repetido. * * * gémino, na. (Del lat. gemĭnus). adj. desus. Duplicado, repetido …   Enciclopedia Universal

  • gêmino — adj. Geminado.   ♦ Grafia em Portugal: gémino …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • gémino — adj. Geminado.   ♦ Grafia no Brasil: gêmino …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • gémino — gémino, na (Del lat. gemĭnus). adj. desus. Duplicado, repetido …   Diccionario de la lengua española

  • Gémino — El término Gémino («gemelo») puede referirse a: Personajes Vetusio Gémino Cicurino, cónsul romano en 499 a. C., con Tito Ebucio Helva y miembro de la familia patricia de la gens Veturia. Tito Vetusio Gémino Cicurino, cónsul en el año… …   Wikipedia Español

  • Gémino inferior — Saltar a navegación, búsqueda Gémino inferior Coloración del músculo gémino inferior y su relación con la cadera. Latín …   Wikipedia Español

  • Gémino superior — Saltar a navegación, búsqueda Coloración del músculo gémino superior y su relación con la cadera. El músculo gémino superior es el nombre de un músculo en los glúteos humanos, tanto masculino como femeninos. Junto con el gémino inferior, forman… …   Wikipedia Español

  • Gémino de Rodas — fue un astrónomo y matemático del siglo I a. C. El cráter lunar Gémino se nombró en honor suyo. Contenido 1 Vida 2 Obra 2.1 Astronomía 2.2 Matemáticas …   Wikipedia Español

  • Gémino Abad — Gémino H. Abad is a poet and critic from Cebu, Philippines. His family moved to Manila when his father, Antonio Abad, was offered professorships at Far Eastern University and the University of the Philippines. He earned his B.A. English from the… …   Wikipedia

  • gemino — gè·mi·no agg., s.m. 1. agg. LE doppio, duplice: tosto che vide l incredibil prove, | e la gemina fiamma e i duo gran pini (Tasso) 2. s.m. TS genet. → coppia bivalente {{line}} {{/line}} DATA: 1374. ETIMO: dal lat. gĕmĭnu(m) …   Dizionario italiano

  • -gemino — gè·mi·no conf. TS med., biol. gemellare, relativo a gemello: 1bigemino, plurigemino {{line}} {{/line}} ETIMO: dal lat. gĕmĭnu(m), cfr. geminus gemello …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»