Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

fréquenter

  • 121 manticularia

    mantĭculārĭa, ōrum, n. [obsol. adj. manticularius], handy little things, things in constant use: dicuntur ea, quae frequenter in usu habentur, et quasi manu tractantur. Frequens enim antiquis ad manus tergendas usus fuit mantelorum, unde haec trahitur similitudo, Paul. ex Fest. p. 132 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > manticularia

  • 122 migro

    mī̆gro, āvi, ātum, 1 (migrassit for migraverit, Cic. Leg. 3, 4, 11), v. n. and a. [etym. dub.; cf. Sanscr. root mā, exchange; also meo].
    I.
    Neutr., to remove from one place to another, to depart, flit, migrate (class.).
    A.
    Lit.:

    migrare e fano foras,

    Plaut. Curc. 2, 1, 1:

    ex urbe tu rus habitatum migres?

    Ter. Hec. 4, 2, 13:

    ad integra omnia,

    Liv. 5, 53:

    ad generum,

    Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89:

    in tabernas,

    Hor. A. P. 229:

    Veios,

    Liv. 5, 53:

    Alexandriam vel Ilium,

    Suet. Caes. 79:

    finibus,

    Plin. 6, 17, 21, § 59: Verres domo ejus emigrat atque adeo exit: nam jam ante migrārat, he quits his house (leaves it himself without taking any thing with him); for he had already removed (had taken away his furniture), Cic. Verr. 2, 2, 36, § 89:

    consilium migrandi a Tarquiniis cepit,

    Liv. 1, 34, 5:

    itaque non solum inquilini, sed etiam mures migraverunt,

    Cic. Att. 14, 9, 1: cum tota Karthagine migra, be off! Juv. 6, 171.— Impers. pass.:

    in alium quendam locum ex his locis morte migretur,

    Cic. Tusc. 1, 41, 97:

    Romam inde frequenter migratum est a propinquis,

    Liv. 1, 11, 4.—
    B.
    Trop., to go away, depart, to pass over, change, turn:

    scio ipse quid agam, neque mens officio migrat,

    Plaut. Trin. 3, 2, 13:

    mea ut migrare dicta possint, quo volo,

    id. Ps. 1, 5, 54:

    ex hac vitā,

    Cic. Rep. 6, 9, 9; cf. id. ib. 6, 15, 15:

    de vitā,

    i. e. to die, id. Fin. 1, 19, 62:

    equitis migravit ab aure voluptas ad oculos,

    Hor. Ep. 2, 1, 187:

    haec medicina migrabat in Graeciae linguas,

    Plin. 25, 2, 6, § 16:

    omnia migrant, Omnia commutat natura,

    change, Lucr. 5, 831:

    caerula quae sunt Numquam in marmoreum possunt migrare colorem,

    id. 2, 774:

    in varias migrare figuras,

    Ov. M. 15, 172:

    cornua in mucronem migrantia,

    running out into, ending in, Plin. 11, 37, 45, § 125:

    ad aliud matrimonium,

    Dig. 24, 2, 6.—
    II.
    Act.
    A.
    To carry away, transport, transfer (rare):

    cassita nidum migravit,

    Gell. 2, 29, 16:

    relicta quae migratu difficilia essent,

    Liv. 10, 34:

    num migrantur Rhoeteia regna In Libyam Superis?

    are transferred, Sil. 7, 431.—
    B.
    To transgress, break, violate, opp. to servare:

    jus civile migrare (opp. conservare),

    Cic. Fin. 3, 20, 67:

    ea migrare et non servare,

    id. Off. 1, 10, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > migro

  • 123 obrodo

    ob-rōdo, ĕre, v. a., to gnaw (ante- and post-class. for mordeo).
    I.
    Lit.:

    vermis te semper obrodit,

    Ambros. Tob. 7, § 26:

    ut quod obrodat sit,

    Plaut. Am. 2, 2, 92.—
    II.
    Trop., to gnaw over, chew upon; to backbite, depreciate:

    haec sunt argumentationis ossa, quae obroditis,

    Tert. adv. Marc. 2, 5 init.:

    sacrilego morsu pretiosum fidei velamen obrodunt,

    Ambros. Spir. Sanct. 1, 16, 164:

    frequenter obrodi a maledicis obtrectatoribus,

    id. in Psa. 118, Serm. 8, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > obrodo

  • 124 obsessor

    obsessor, ōris, m. [id.], one who sits, stays, abides in a place; a frequenter, haunter.
    I.
    In gen. (only ante-class. and poet.):

    hoc ego fui hodie solus obsessor fori,

    sai in the forum alone, Plaut. Ps. 3, 2, 18: vivarum aquarum (of a water-snake), Ov. F. 2, 259.—
    II.
    In partic., milit., a besieger, invester, blockader:

    obsessor curiae,

    Cic. Dom. 5, 13:

    Luceriae,

    Liv. 9, 15, 3:

    plus pavoris obsessis quam obsessoribus intulit,

    Tac. H. 3, 73.

    Lewis & Short latin dictionary > obsessor

  • 125 Oreos

    Ŏrēos, i, m., = oreios, of the mountain, i. e. Pan:

    Oreos Liber pater, et Oreades Nymphae appellantur, quod in montibus frequenter apparent,

    Fest. p. 182 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Oreos

  • 126 popinator

    pŏpīnātor, ōris, m. [id.], a frequenter of cook-shops, a gormandizer, Macr. S. 7, 14; cf. popino.

    Lewis & Short latin dictionary > popinator

  • 127 popino

    pŏpīno, ōnis, m. [id.], a frequenter of eating - houses, a gormandizer, Lucil. and Varr. ap. Non. 161, 16 sq.; Hor. S. 2, 7, 39; Suet. Gram. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > popino

  • 128 postulata

    postŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [posco], to ask, demand, require, request, desire (syn.: posco, flagito, peto); constr. with aliquid, aliquid ab aliquo, aliquem aliquid, with ut ( ne), de, with inf., or absol.
    I.
    In gen.:

    incipiunt postulare, poscere, minari,

    Cic. Verr. 2, 3, 34, § 78:

    nemo inventus est tam audax, qui posceret, nemo tam impudens qui postularet ut venderet,

    id. ib. 2, 4, 20, § 44; cf. Liv. 2, 45; 3, 19:

    tametsi causa postulat, tamen quia postulat, non flagitat, praeteribo,

    Cic. Quint. 3, 13:

    postulabat autem magis quam petebat, ut, etc.,

    Curt. 4, 1, 8:

    dehinc postulo, sive aequom est, te oro, ut, etc.,

    Ter. And. 1, 2, 19:

    ita volo itaque postulo ut fiat,

    id. ib. 3, 3, 18; Plaut. Aul. 4, 10, 27:

    suom jus postulat,

    Ter. Ad. 2, 1, 47; cf.:

    aequom postulat, da veniam,

    id. And. 5, 3, 30; and:

    quid est? num iniquom postulo?

    id. Phorm. 2, 3, 64:

    nunc hic dies alios mores postulat,

    id. And. 1, 2, 18:

    fidem publicam,

    Cic. Att. 2, 24, 2:

    istud, quod postulas,

    id. Rep. 1, 20, 33; id. Lael. 2, 9:

    ad senatum venire auxilium postulatum,

    Caes. B. G. 1, 31:

    deliberandi sibi unum diem postulavit,

    Cic. N. D. 1, 22, 60; cf.:

    noctem sibi ad deliberandum postulavit,

    id. Sest. 34, 74:

    postulo abs te, ut, etc.,

    Plaut. Capt. 5, 1, 18:

    postulatur a te jam diu vel flagitatur potius historia,

    Cic. Leg. 1, 5:

    quom maxime abs te postulo atque oro, ut, etc.,

    Ter. And. 5, 1, 4; and:

    quidvis ab amico postulare,

    Cic. Lael. 10, 35; cf. in pass.:

    cum aliquid ab amicis postularetur,

    id. ib.:

    orationes a me duas postulas,

    id. Att. 2, 7, 1:

    quod principes civitatum a me postulassent,

    id. Fam. 3, 8, 5; cf. infra the passages with an object-clause.—With ut ( ne):

    quodam modo postulat, ut, etc.,

    Cic. Att. 10, 4, 2:

    postulatum est, ut Bibuli sententia divideretur,

    id. Fam. 1, 2, 1 (for other examples with ut, v. supra):

    legatos ad Bocchum mittit postulatum, ne sine causā hostis populo Romano fieret,

    Sall. J. 83, 1.—With subj. alone:

    qui postularent, eos qui sibi Galliaeque bellum intulissent, sibi dederent,

    Caes. B. G. 4, 16, 3.—With de:

    sapientes homines a senatu de foedere postulaverunt,

    Cic. Balb. 15, 34:

    Ariovistus legatos ad eum mittit, quod antea de colloquio postulasset, id per se fieri licere,

    Caes. B. G. 1, 42.—With inf., freq. to be rendered, to wish, like, want: qui lepide postulat alterum frustrari, Enn. ap. Gell. 18, 2, 7 (Sat. 32 Vahl.):

    hic postulat se Romae absolvi, qui, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 60, § 138:

    o facinus impudicum! quam liberam esse oporteat, servire postulare,

    Plaut. Rud. 2, 3, 62; id. Men. 2, 3, 88:

    me ducere istis dictis postulas?

    Ter. And. 4, 1, 20; id. Eun. 1, 1, 16:

    (lupinum) ne spargi quidem postulat decidens sponte,

    Plin. 18, 14, 36, § 135:

    si me tibi praemandere postulas,

    Gell. 4, 1, 11.—With a double object: quas (sollicitudines) levare tua te prudentia postulat, demands of you, Luccei. ap. Cic. Fam. 5, 14, 2. —With nom. and inf.:

    qui postulat deus credi,

    Curt. 6, 11, 24.—
    II.
    In partic., in jurid. lang.
    A.
    To summon, arraign before a court, to prosecute, accuse, impeach (syn.: accuso, insimulo); constr. class. usu. with de and abl., post-Aug. also with gen.):

    Gabinium tres adhuc factiones postulant: L. Lentulus, qui jam de majestate postulavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 5, § 15:

    aliquem apud praetorem de pecuniis repetundis,

    id. Cornel. Fragm. 1:

    aliquem repetundis,

    Tac. A. 3, 38:

    aliquem majestatis,

    id. ib. 1, 74:

    aliquem repetundarum,

    Suet. Caes. 4: aliquem aliquā lege, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3:

    aliquem ex aliquā causā reum,

    Plin. 33, 2, 8, § 33:

    aliquem impietatis reum,

    Plin. Ep. 7, 33, 7:

    aliquem injuriarum,

    Suet. Aug. 56 fin.:

    aliquem capitis,

    Dig. 46, 1, 53:

    qui (infames) postulare prohibentur,

    Paul. Sent. 1, 2, 1.—
    B.
    To demand a writ or leave to prosecute, from the prætor or other magistrate:

    postulare est desiderium suum vel amici sui in jure apud eum qui jurisdictioni praeest exponere vel alterius desiderio contradicere, etc.,

    Dig. 3, 1, 1; cf.

    this whole section: De postulando: in aliquem delationem nominis postulare,

    Cic. Div. in Caecil. 20, 64:

    postulare servos in quaestionem,

    id. Rosc. Am. 28, 77:

    quaestionem,

    Liv. 2, 29, 5.—
    C.
    For the usual expostulare, to complain of one:

    quom patrem adeas postulatum,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 38 (but in id. Mil. 2, 6, 35, the correct read. is expostulare; v. Ritschl ad h. l.).—
    * D.
    Postulare votum (lit. to ask a desire, i. e.), to vow, App. Flor. init.
    E.
    Of the seller, to demand a price, ask (post-class. for posco):

    pro eis (libris) trecentos Philippeos postulasse,

    Lact. 1, 6, 10; cf.:

    accipe victori populus quod postulat aurum,

    Juv. 7, 243. —
    III.
    Transf., of things.
    A.
    To contain, measure:

    jugerum sex modios seminis postulat,

    Col. 2, 9, 17.—
    B.
    To need, require:

    cepina magis frequenter subactam postulat terram,

    Col. 11, 3, 56.—Hence, po-stŭlātum, i, n.; usually in plur.: po-stŭlāta, ōrum, a demand, request (class.):

    intolerabilia postulata,

    Cic. Fam. 12, 4, 1; id. Phil. 12, 12, 28: deferre postulata alicujus ad aliquem, Caes. B. C. 1, 9:

    cognoscere de postulatis alicujus,

    id. B. G. 4, 11 fin.:

    postulata facere,

    Nep. Alcib. 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > postulata

См. также в других словарях:

  • fréquenter — [ frekɑ̃te ] v. <conjug. : 1> • XIVe; « célébrer » 1190; lat. frequentare I ♦ V. tr. 1 ♦ Aller souvent, habituellement dans (un lieu). ⇒ hanter. « Il ne fréquentait plus avec assiduité notre maison » (France). Fréquenter les bals, les cafés …   Encyclopédie Universelle

  • frequenter — Frequenter. v. act. Hanter souvent. Frequenter les gens de bien. il ne frequente que d honnestes gens. frequenter le barreau, frequenter les bonnes compagnies. frequenter les Eglises, frequenter les Hospitaux. frequenter les foires. On dit,… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • frequenter — Frequenter, voyez les formules de Hanter. Frequenter ou hanter quelque lieu, Locum aliquem celebrare, vel frequentare. Frequenter et hanter les estudes, Studia concelebrare. Ordinairement frequenter ensemble, soit à boire ou à manger, Conuictum… …   Thresor de la langue françoyse

  • Frequenter — Fre*quent*er, n. One who frequents; one who often visits, or resorts to customarily. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • frequenter — index addict, patron (regular customer) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • fréquenter — (fré kan té) v. a. 1°   Aller souvent dans un lieu. •   Il [Jésus] fréquente le temple, dont il fait respecter la sainteté, et renvoie aux prêtres les lépreux qu il a guéris, BOSSUET Hist. II, 6. •   Ce monastère qu elle a soutenu par ses… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • FRÉQUENTER — v. a. Hanter, avoir un fréquent commerce, de fréquentes relations, voir souvent ; ou Aller souvent dans un lieu. Fréquenter les gens de bien. Il ne fréquente que d honnêtes gens. Fréquenter mauvaise compagnie. On prend les moeurs, les habitudes… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 7eme edition (1835)

  • fréquenter — vt. , faire la cour, courtiser // avoir des relations sentimentales avec fréquenter (un jeune homme ou une jeune fille en vue du mariage) : FRÉKANTÂ vt. (Albanais.001, Annecy, Épagny.294, Montagny Bozel, Villards Thônes), frékintâ (Reyvroz) ;… …   Dictionnaire Français-Savoyard

  • FRÉQUENTER — v. tr. Aller souvent dans un lieu. Fréquenter les églises. Fréquenter les théâtres. Il signifie aussi Hanter, avoir un commerce habituel, des relations suivies, voir souvent. Il ne fréquente que d’honnêtes gens. Fréquenter mauvaise compagnie. On… …   Dictionnaire de l'Academie Francaise, 8eme edition (1935)

  • fréquenter — v.t. Avoir des relations sentimentales : Il la fréquente, mais c est pour le marida. □ se fréquenter v.pr. Se masturber …   Dictionnaire du Français argotique et populaire

  • frequenter — noun a frequenter of Ed s Bar & Grill Syn: habitué of, patron of, regular at, regular visitor to, regular customer at/of, regular client of, familiar face at …   Thesaurus of popular words

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»