Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

fold-up

  • 1 FOLD

    f. earth; á foldu (dat.) on earth.
    * * *
    f. [A. S. folde; cp. Engl. field, Germ. feld], a field of soft grass; flata-foldir, fields, Bs. ii. 79; hence fyldinn, adj., q. v. Foldir, f. pl. local name of a grassy oasis in western Icel.; rare in prose, but freq. in poetry:—generally the earth, Alm. 11, Vsp. 57, Hým. 24, Haustl. 5, Edda 97 (in a verse); á foldu, on earth, Hyndl. 40.
    II. the name of a fjord and county in Norway, the modern Christjania-fjord; Vest-fold, West-fold, a county; perhaps ‘fold’ is to be taken in this sense, viz. = fjörðr in Hm. 138.

    Íslensk-ensk orðabók > FOLD

  • 2 fold-vegr

    m. = fold, Vtkv. 3.

    Íslensk-ensk orðabók > fold-vegr

  • 3 brjóta saman

    Íslensk-ensk orðabók > brjóta saman

  • 4 felling, brot

    Íslensk-ensk orðabók > felling, brot

  • 5 fjárrétt, kvíar

    Íslensk-ensk orðabók > fjárrétt, kvíar

  • 6 leggja saman, krossleggja

    Íslensk-ensk orðabók > leggja saman, krossleggja

  • 7 FALDA

    * * *
    I)
    (feld; félt, féldura; faldinn), v. to array with a woman’s hood (f. e-n or e-m e-u, or með or við e-u); f. sik motri, með or við motri, to hood oneself with a motr; Brandr var faldinn, Brand had on a woman’s headgear; hjálmi faldinn, wearing a helmet.
    (að), v.
    1) to hood (see prec.);
    2) to fold; fá mer skyrtu þína, en ek skal f. hana saman, I shall fold it up; falda aptr, to unfold.
    * * *
    in old writers this word (if used in sense II) always follows the strong form and is declined like halda, viz. pret. félt, Landn. 166, vide Lex. Poët. passim, pl. féldu; pres. sing. feld; imperat. falt; pret. subj. féldi, Orkn. (in a verse); part, faldinn; but in signf. I ( to fold) it is weak (faldar, faldaði), though it seldom occurs in old writers in this sense: in mod. usage the weak form only is used: [Ulf. falþan = πτύσσειν in Luke iv. 20. to fold or close the book; A. S. fealdan; Engl. to fold; Germ. falten; Dan. folde; Swed. fålla; Fr. fauder; cp. Lat. plicare]:—to fold, with acc.:
    I. gener. to fold; ek skal f. hana saman, I shall fold her up, Str. 9; tók hón þá skyrtuna ok faldaði saman, id.; sem hón hafði saman faldat, id.; f. fald eptir, to unfold a fold, id.; at engi mundi þann fald aptr f., id.; ef hón gæti aptr faldat skyrtu þína, 13.
    β. to hem; falda dúk, klút, etc., to hem a towel, kerchief, or the like; cp. faldaðr, ófaldaðr.
    II. esp. to hood or cover the head, chiefly used of ladies wearing the fald, q. v.:
    α. with acc. of the person, dat. of the dress; ek mun falda þik með höfuðdúki, Nj. 201; at hón hefði nú faldit sik við motrinum, Ld. 210; Brandr var faldinn, B. was hooded as a lady, Fs. 109; Hildr Eyvindar-dóttir félt honum, H. hooded him, 194 (Ed. fylgði wrongly); at hón hefði nú faldit (Ed. wrongly faldat) sik við motrinum, that she had hooded herself with the motr, Ld. 210; mundi Guðrún ekki þurfa at falda sik motri til þess, at sama betr en allar konur aðrar, id.; hennar höfut er faldit þremr skautum, her head is hooded in three sheets (hence skauta-faldr), Mar. 48 (Fr.)
    β. with dat. of the person; þá segir Hrefna, at hón vill falda sér við motrinn (better motrinum), Ld. 192; ef maðr feldr sér til vélar við konu, eðr ferr hann í kvennklæði, if a man hoods his head wilily mocking a woman, Grág. i. 338 (liable to the lesser outlawry); f. þér við höfuðdúki, Nj. l. c., v. l.; aldri hefi ek frétt at konur féldi höfuðdúkum, Orkn. (in a verse); ek félt hjálmi, I covered my head in a helmet, Sighvat.
    γ. the phrases, falda sítt, to hood the head so that the eyes and face cannot be seen; far á meðal kvenna, ok falt þér sítt, at ekki verðir þú kend, Post. 656 B. 11; brúðirnar falda sítt, svá at úgerla má sjá þeirra yfirlit, Fms. xi. 106; enn fyrsta aptan hafa brúðirnar síð-faldit, Jv. 29 (Ed. 1824); sú (kona) hafði sítt faldit, Fms. vii. 161, cp. Gen. xxxviii. 14; falda hátt, to wear a tall fald, cp. Eb. 136 (in a verse); falda blá, or svörtu, to hood the head in black, to mourn, Ísl. ii. 351 (in a verse): the metaph. phrase, f. rauðu, to hood the head in red, to die a bloody death, Landn. l. c.
    2. part. faldinn, used as adj. hooded, mod. faldaðr, hooded, bordered, hemmed, etc., in compds, eld-faldinn, hooded with flames, poët. epithet of the foaming waves, Lex. Poët.; hjálmi faldinn, hooded with a helmet (poët.), Hkv. 1. 47; járn-faldinn, iron-hooded, helmed, Eb. 208 (in a verse): hag-faldin, hooded with hedges, poët. epithet of the goddess Earth, Fms. vi. 140 (in a verse); hvít-faldin, white-hooded, of glaciers or foaming waves, Snót 12, 16.

    Íslensk-ensk orðabók > FALDA

  • 8 BRJÓTA

    * * *
    (brýt; braut, brutum; brotinn), v.
    brjóta fót sinn, to break one’s leg;
    brjóta tennr ór höfði manns, to break the teelh out of the head;
    brjóta mann um stein, to break a man on a stone;
    brjóta e-n í hjóli, to break on the wheel;
    2) to break open (brjóta haug, búr);
    3) to destroy, demolish (brjóta hof, skurðgoð, kastala);
    brjóta skip, to break one’s ship, be shipwrecked;
    4) to break, violate, transgress (brjóta heit, lög);
    en þér konungr brutuð lög á Agli, you broke the law in Egil’s case;
    5) to force, compel (brjóta menn til kristni);
    brjóta e-n til hlýðni, to force to submission;
    6) in various fig. phrases;
    brjóta odd af oflæti sínu, to break the point of one’s pride, to humble oneself;
    brjóta straum fyrir e-m, to break the stream before one, to bear the brunt of battle;
    7) with preps.:
    brjóta af brúna, to break off the bridge;
    brjóta af við e-n, to wrong one;
    brjóta á bak, to force or drive back (brjóta fylking á bak);
    to neglect, disregard (brjóta á bak ráð e-s);
    brjóta niðr, to demolish, break down (brjóta niðr hús);
    brjóta niðr blótskap, villu, to put down, abolish;
    brjóta sik niðr við jörðu, to bow down to the earth;
    brjóta saman, to fold (brjóta saman skikkju);
    to unite (brjóta saman et forna lögmál ok nýja);
    brjóta sundr, í sundr, to break asunder (brjóta sundr silfrker);
    to unfold (clothes);
    brjóta (land, þjóð) undir sik, to subdue;
    brjóta upp, to break up (þeir brutu upp þilit);
    to force or break open (brjóta upp hurð, búr, kirkju, bréf);
    to unpack (brjóta upp gersemar sínar);
    brjóta upp vistir, to bring out the victuals (for the mess);
    brjóta upp vápn, to get out the weapons, prepare for battle;
    8) refl., brjótast á e-t, to break in upon;
    Önundr brauzt á hurðina, tried to break in the door;
    brjótast á milli, to break out between;
    brjótast fram, to break forth;
    brjótast í haug, to break into a cairn;
    brjótast í e-u, to exert oneself in a thing;
    þessi maðr brýzt í miklu ofrefli, struggles against great odds;
    brjótast um, to make a hard struggle (björn brauzt um í vök);
    brjótast við ofrefli, to fight against odds;
    brjótast við borgargørðina, to exert oneself in making the burg;
    brjótast við e-u, to struggle against (brjótast við forlögunum, gæfu sinni);
    9) impers. in a passive sense;
    skipit (acc.) braut í spán, the ship was broken to pieces;
    þá braut kirkju (acc.), the church was blown down;
    strauminn braut á öxlinni, the current broke against his shoulder.
    * * *
    pret. braut; 2nd pers. brautt is obsolete; commonly brauzt or brauztu, Ó. H. 24 (in a verse), Fms. vi. 139 (in a verse of A. D. 1050); pl. brutu; sup. brotið; pres. brýt: [this word does not occur in Ulf. and is unknown in Germ.; the A. S. has breâtan, breôtan, but rarely and in the sense to destroy, demolish: but the Scandin. dialects all have it; Swed. bryta; Dan. bryde; whereas the Goth. braican, Germ. brechen, Engl. break are unknown to the Scandin. idioms. Du Cange records a Latin-Spanish britare = destruere; it is therefore likely that it came into Spain with the Goths, although Ulfilas does not use it]:—to break; with acc., Nj. 64, Bs. i. 346; þeir brutu báða fótleggi í honum, Hom. 115; sumir brutu ( hurt) hendr sínar, sumir fætr, Bs. i. 10; ef maðr brýtr tennr or höfði manns, Grág. ii. 11; hvárz þat er höggit, eðr brotið, cut or broken, id.; þeir kómu við sker ok brutu stýri, Fms. ix. 307; Þormóðr kvað betra at róa minna ok brjóta ekki, Grett. ch. 50: phrases as, b. á bak, to break the back, Fms. vii. 119; á háls, the neck, Vígl. 21; b. í hjóli (hveli), to break on the wheel, of capital punishment, Fms. xi. 372, Hom. 147; í þeim hring stendr Þórs steinn, er þeir menn vóru brotnir um ( on which the men were broken) er til blóta vóru hafðir, Eb. 26.
    2. denoting to destroy, demolish; b. skurðgoð, Fms. x. 277, Bs. i. 10; þeir höfðu brotið hof en kristnað land, Fms. i. 32; Valgarðr braut krossa fyrir Merði ok öll heilög tákn, Nj. 167.
    β. b. skip, to shipwreck (skip-brot); brutu þar skipit allt í span, Nj. 282, Ld. 8, Landn. 149: absol., hón kom á Vikarsskeið, ok braut þar, 110: nú er á ( a river) brýtr af annars manns landi, Gþl. 419; cp. land-brot.
    3. adding prepp.; niðr, sundr, af, upp, to break down, asunder, off, or the like; sá er niðr braut alla Jerusalem, 673. 51; b. niðr blótskap, Fms. iii. 165, viii. (pref.); brutu þá Baglar af brúna, B. broke the bridge off, x. 331; b. sundr, ix. 482; b. upp, to break up; þeir brutu upp þilit, Eg. 235; þeir brutu upp búr hans (of burglars), 593; b. upp kirkju, Fms. ix. 12; b. upp hlið, to break up a fence, K. Þ. K. 84.
    β. b. upp, to break up a package, unpack; brýtr hann nú upp gersemar sínar, Fær. 6:—as a naut. term, b. upp means to bring out victuals for the mess, Dan. bakke op; jarl ok hans menn b. upp vistir ok setjast til matar, Fms. xi. 147: milit., b. upp vápn means to take arms, prepare for battle (in a sea fight); brjóta upp vápn sín ok berjask, Fær. 85; menn brutu upp um annan öll vápn, Fms. vi. 313 (in a verse).
    γ. b. or b. saman, to fold (clothes or the like); b. sundr, to unfold, Nj. 171: in mod. usage also b. bréf, to fold a letter (hence brot, to denote the size of a book); b. upp bréf, to break a letter open, Barl. 181; b. blað, to fold down a leaf in a book, etc.; b. út, to break ( a channel) through, Landn. 65 (of a river); þá var út brotinn óssinn, Bs. i. 315.
    4. various metaph. phrases; b. bág við, to fight, v. bágr, Fas. i. 43; b. odd af oflæti sínu, to break the point off one’s pride, to humble oneself, Nj. 94 (where to disgrace oneself); b. straum fyrir e-u, to break the stream for one, metaphor from a post or rock in a stream, to bear the brunt of battle, Orkn. 344; b. bekrann, vide bekri, Grett.
    5. metaph. to break, violate, lög, rétt, etc.; mun ek þó eigi fyrir þínar sakir brjóta lögin né konungs tignina, eða svá landsréttinn, Fms. iv. 263; en þér, konungr, brutuð lög á Agli, you broke the law in Egil’s case, Eg. 416, Fms. x. 401; at þú brjótir lög þín, xi. 93; engi skyídi annars ráð brjóta, Bret.; b. á bak, to infringe, Fas. i. 528 (cp. lög-brot, laga-brot); b. af við e-n, to wrong one, iii. 551: in theol. sense, H. E. i. 460 (vide af-brot, mis-brot, crime, sin): absol. to transgress, brjóta þau ok bæði, ok göra hórdóm, K. Á. 134.
    β. denoting force, to force, compel; b. menn til Kristni, Ld. 178, Fms. i. 142; til trúar, Fs. 98; til hlýðni, to force to submission; allt landsfólk var undir brotið ríki þeirra, all people were brought under their rule, Fms. iv. 64; hón er í hernaði ok brýtr undir sik víkinga, Odd. 22; b. konu til svefnis, a law term, violare, Grág. i. 338.
    II. reflex., with prepp. í, ór, um, út, við, or adv. braut; brjótask, to break in, out, etc.; hann brauzk í haug Hrólfs Kraka, Landn. 169; brjótumk vér þá burt ór húsinu, to break out of the house, Fas. i. 88; brjótask á, to break in upon, press; Önundr brauzk á hurðina, Onund tried to break in the door, Fs. 101, Fms. vii. 187; b. fram, to break forth, Bb.; b. milli, to break out between, Bs. i. 634; b. út, to break out, esp. in the metaph. sense of plague, disease, fire, or the like; er út brýzk vökvi ok úhreinindi, Greg. 22 (út-brot, a breaking out, eruption); b. um, to make a hard struggle (e. g. of one fettered or pinioned); því harðara er hann brauzk um, Edda 20; björn einn brauzk um í vök, Fs. 146; af ofrgangi elds þess er um brýtsk ( rages) í grundvöllum landsins, Sks. 151; b. við e-t, to struggle ( wrestle) hard against; þeir brutusk við skóga eðr stóra steina, of enraged berserkers, Fas. i. 515: metaph. to fight hard against, hann brauzk við heiðinn lýð, Fms. xi. 396; b. við ofrefli, to fight against odds, Ísl. ii. 394: absol. to strive hard, Stj. 411; Hákoni jarli var ekki mikit um at b. við borgargörðina, Haco did not care to exert himself much about making the burg, Fms. ix. 46: with dat., b. við e-u, to fight against (in a bad sense); b. við gæfu sinni, to break with one’s good luck, iv. 233; b. við forlögunum, to struggle against fate, Fs. 20; b. í e-u, to be busy, exert oneself in a thing; eigi þarftú í þessu at brjótask lengr, i. e. give it up, Fms. iii. 102; því at þessi maðr Ólafr brýzk í miklu ofrefli, this man Olave struggles against great odds, iv. 77.
    2. recipr., þeir rérust svá nær, at brutusk árarnar fyrir, that they broke one another’s oars, Fms. viii. 216.
    III. impers. in a pass. sense; skipit (acc.) braut í spán, the ship was broken to pieces, Ld. 142; skip Þangbrands braut austr við Búlandshöfða, Nj. 162; tók út skip Þangbrands ok braut mjök, Bs. i. 15: of a house, or the like, destroyed by wind or wave, þá braut kirkju (acc.), the church was blown down, 30: the phrase, straum (acc.) brýtr á skeri, the stream is broken against a skerry ( rock); strauminn braut á öxlinni, the stream broke against his shoulders, Grett. 140 (the new Ed.), the old Ed. straumrinn—not so well; lá (acc.) brýtr, the surf breaks, abates, Edda (Ht. verse 78).
    IV. part. brotinn, broken; sverð slæ ok brotin, Hkr. i. 343: as adj. in such compds as fót-brotinn, væng-brotinn, háls-brotinn, hrygg-brotinn, etc., with broken leg, wing, etc.

    Íslensk-ensk orðabók > BRJÓTA

  • 9 FALDR

    m.
    1) old;
    2) hem of a garment; kyrtill hlaðbúinn í fald niðr, a kirtle laced down to the hems;
    3) a sort of (woman’s) headgear, hood.
    * * *
    m. [A. S. feald; Engl. fold; Germ. falte; O. H. G. fald; Dan. fold; Ital. falda, and faldetta (in Malta); Fr. fauvetta and faudage]:—a fold, of a garment, Str. 9, 13, l. 19, 21, where it is even spelt foldr; in Icel. hardly ever used in this sense.
    β. the hem of a garment; hún gékk á bak til ok snart fald hans klæða, Luke viii. 44; og fald sinna klæða stækka þeir, Matth. xxiii. 5; og báðu hann, að þeir mætti snerta að eins fald hans fata, Mark vi. 56; kyrtill hlaðbúinn í fald niðr, a kirtle laced down to the hems, Fms. iv. 337; allt í fald niðr, Mag. (Fr.) 63; klæða-faldr, Pass. 36. 9.
    II. a white linen hood, the stately national head-gear worn by ladies in Icel., of which drawings are given by Eggert Itin. pp. 24, 27, Sir Joseph Banks in Hooker’s Travels, the account of the French expedition of the year 1836 sq., and in almost all books of travels in Iceland. In old Sagas or poems the fald is chiefly recorded in Ld. ch. 33 (the dreams of Guðrún Osvifs datter), cp. Sd. ch. 25; in the Orkn. S. ch. 58 the two sisters Frakök and Helga, daughters of the Gaelic Moddan, wore a fald (þá hnyktu þar af sér faldinum, ok reyttu sik), 182. In the Rm. (a poem probably composed in the Western Isles. Orkneys) all the three women, Edda, Amma, and Móðir, wore the fald; the words in Þkv. 16, 19—ok haglega um höfuð typpum, and let us cleverly put a topping on his head, of Thor in bridal disguise—seem to refer to the fald. Bishop Bjarni, a native of the Orkneys (died A. D. 1222), gives the name of ‘fald’ to the helmet; Kormak, in the 10th century, speaks of the ‘old falda.’ In Normandy and Brittany a kind of ‘fald’ is still in use; it may be that it came to Icel. through Great Britain, and is of Breton origin; a French fald (Franseiskr, i. e. Britain?) is mentioned, D. N. iv. 359. In Icel. the fald was, up to the end of the last century, worn by every lady,—áðr sérhver fald bar frú | falleg þótti venja sú, a ditty. The ladies tried to outdo each other in wearing a tall fald; keisti faldr, the fald rose high, Rm. 26; falda hátt, Eb. (the verse); hence the sarcastic name stiku-faldr, a ‘yard-long fald;’ stífan teygja stiku-fald, Þagnarmál 53, a poem of 1728; 1 Tim. ii. 9 is in the Icel. version rendered, eigi með földum (πλέγμασι) eðr gulli eðr perlum,—since with ancient women, and in Icel. up to a late time, braiding of the hair was almost unknown. In mod. poetry, Iceland with her glaciers is represented as a woman with her fald on; minn hefir faldr fengið fjúka-ryk og kám, Eggert: the sails are called faldar mastra, hoods of the masts, faldar mastra blöktu stilt, Úlf. 3. 14; hestar hlés hvíta skóku falda trés, id., 10; faldr skýja, the folds of the clouds, poët., Núm. 1. 11; faldr af degi, of the daybreak, 4. 86; vide krók-faldr, sveigr, a crooked fald. falda-feykir, m. a magical dance in which the falds flew off the ladies’ heads, Fas. iii; cp. Percy’s Fryar and Boy, also the Wonderful Flute in Popular Tales.

    Íslensk-ensk orðabók > FALDR

  • 10 VEFJA

    * * *
    (vef; vafða; vafiðr, vafðr, vafinn), v.
    1) to wrap, fold; v. e-u um höfuð sér, at höfði e-m, to wrap it round one’s head; hann tók vaðmál ok vafði at sér, and wrapped it round himself; v. e-t saman, to fold or wrap it together (vóru þar margir tötrar saman vafðir); v. e-t e-ue-u, með e-u), to wrap it up in a thing (barnit var vafit í dúki); meðal-kafli gulli vafiðr, a sword-haft wound with gold;
    2) to entangle, embroil (þú lætr Egil v. öll mál fyrir þér);
    3) refl., vefjast, to be wrapped (v. um fœtr e-m) to straggle (hrossin höfðu vafizt í einu lœkjarfari); to be entangled (vefjast í áhyggjum).
    * * *
    pres. vef; pret. vafði; subj. vefði; part. vafíðr, vafðr, and vafinn; [Ulf. bi-waibjan = περιβάλλειν, περικυκλουν]:—to wrap, fold; vefja dúki at höfði e-m, Nj. 200; vafðr, Bs. i. 367; þá var vafiðr fótrinn, Ísl. ii. 247; of vafit spjörrum í skúa niðr, and the legs bound with ribbons down to the shoes, Ld. 136; barnið var vafit í dúki, Fms. i. 112; barn vaft í reifum, Hom. 36; og vafði hann í reifum, … þér munuð finna barnið reifum vafið, Luke ii. 7, 12; vefja saman, Barl. 37; vápnin vafði hann í yfirhöfn sinni, Eg.; hann tók váðmál ok vafði at sér, Dropl. 20; margir tötrar saman vafðir, in a bundle, Fær. 187; tók geitskinn ok vafði um höfuð sér, Nj. 20.
    II. to wind, i. e. to entangle, embroil; þú lætr Egil vefja öll mál fyrir þer, Eg. 349; vefjum svá lið þeirra í flokki várum, Fms. vii. 131; vafðr af þungum glæpum, Mar.; vafiðr í villu Aríus, Ann. 492; hafa vafit sik miklu vandræði, embroiled himself, Sturl. i. 65 C; brátt ætla ek at þú fáir vafit fyrir mér, Fms. ii. 156; vefja mál, to embroil a case, Nj. 150.
    III. reflex. to be wrapped; at eigi vefðisk hár um höfuð honum, Landn. 146; vefjask um fætr e-m, Fs. 33; e-m vefsk tunga um tönn, see tunga.
    2. to saunter, straggle; þau (the horses) höfðu vafizk í einu lækjar-fari, Korm. 182; margr er vafizk hafði í flokkinum, Fms. ix. 36, v. l.; þeir fóru á Harrastaði ok vöfðusk þar, and sauntered there, Sturl. ii. 120 C.
    3. to be entangled; vefjask í áhyggjum, 625. 80; ek tek þat til er hánum skyldi svá mjök vefjask, Fms. vii. 277; þrályndi er hann hafði lengi í vafzk, Barl. 125; hann hafði langa stund vafzk í þessum vesaldar-veg, 197.

    Íslensk-ensk orðabók > VEFJA

  • 11 falda

    * * *
    I)
    (feld; félt, féldura; faldinn), v. to array with a woman’s hood (f. e-n or e-m e-u, or með or við e-u); f. sik motri, með or við motri, to hood oneself with a motr; Brandr var faldinn, Brand had on a woman’s headgear; hjálmi faldinn, wearing a helmet.
    (að), v.
    1) to hood (see prec.);
    2) to fold; fá mer skyrtu þína, en ek skal f. hana saman, I shall fold it up; falda aptr, to unfold.
    * * *
    u, f. = faldr, Korm. 240 (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > falda

  • 12 KVÍ

    (pl. -ar), f.
    1) fold, pen (reka fé í kvíar);
    * * *
    f., pl. kvíar, [ quey or quoy, Orkn. and Shetl.], a fold, pen, esp. where sheep are milked; reka fé í kvíar, Hrafn. 8; ær í kvíum, Dipl. ii. 14; útlagask hann við þann er kvína á, Grág. ii. 329; ór kví þeirri, id.; ef búfé gengr ór kvíum, Js. 100; kvía gimbill, a young sheep, Sturl. ii. 150; sem sauðir í kví, Fms. viii. 219; hugðisk mundu taka þá í kvíum sem sauði til skurðar, 60:—in mod. usage in pl. the pen where sheep are milked, moka kvíar, Bjarn. (in a verse), Ísl. Þjóðs., Piltr og Stúlka, Snót:—metaph. a lane of men branching like a fork = klömbr, Ó. H. 119, Orkn. 468, Eg. 232, Sturl. i. 29, Fms. vi. 69: in plur., Lv. 95, Glúm. 386.
    COMPDS: kvíaból, kvíagarðr, kvíaveggr, Kvíarmið, Kví-á, Kvía-bekkr, Landn.

    Íslensk-ensk orðabók > KVÍ

  • 13 MARR

    I)
    (gen. marar), m. sea;
    sígr fold í mar, the earth sinks into the sea.
    (gen. mars, pl. marir and marar), m. horse, steed (hann kvað hest mar heita).
    * * *
    1.
    m., gen. marar; [Ulf. marei = θάλαςςα; A. S. mere; Hel. meri; O. H. G. meri; Germ. meer; Lat. mare]:—the sea; sígr fold í mar, the earth sinks into the sea, Vsp. 57; mik hefir marr miklu ræntan. Stor; vátr marr, Skálda (in a verse); kaldr marr, Edda 101 (in a verse); líða yfir marr, Vþm. 48: metaph., mun-strandar marr, the sea of the breast, the song, Höfuðl.; mistar marr, the sea of mist, the air, Hkv. 1. 96: in prose this old word remains in the marar-botn, m. the bottom of the sea; Páll lifði tvau dægr á marabotnum, 655 xxvii. 6, and so in mod. usage; it also remains in various compds, mar-álmr, mar-bakki, mar-flatr, mar-mennill, mar-gýgr, mar-hrísla, mar-knútr, mar-svín, mar-vaði, mar-rein, etc., q. v.
    II. in local names, Aust-marr (q. v.), A. S. Eastmere; Mar-bæli, q. v.
    2.
    m., gen. mars, dat. mari, Vþm. 12; pl. marar, Hkr. i. 237 (in a verse), Skv. 2. 16; pl. marir, Fm. 15, Hkv. Hjörv. 28; but acc. pl. mara, Akv. 37, Rm. 35; marina = mara ina, Akv. 13: [A. S. mearh or mear; O. H. G. marah]:—a steed, only in poetry, whereas the answering fem. merr, a mare, has become a common word in prose as well as poetry: magran mar, Hm. 82, Og. 3, Skm. 8, 9; maðr stiginn af mars baki, 15; mars bægi, Vkv. 31; mari vel tömdum, Fas. i. 491 (in a verse); mara svang-rifja, Rm. 35; marina mélgreypu, Akv. 13; er hér sitjum feigir á mörum, Hðm. 10; mörum Húnlenzkum, 11; hleða mar, to saddle, Hdl. 5; minn veit ek mar beztan, Akv. 7; hann kvað hest mar heita, en mar (mara? q. v.) er manns fylgja, Fs. 68; hnakk-marr = a saddle-horse, hack, Ýt.: poët. vág-marar wave steeds, ships, Skv. 2. 16; Róða rið-marar, the heaving sea steed, Hkr. i. 237 (in a verse); ægis-marr, súð-marr, vers-marr, borð-marr, segl-marr, stjórn-marr (Hkv. 1. 29), gjálfr-marr, þóptu-marr, all names of ships. Lex. Poët.

    Íslensk-ensk orðabók > MARR

  • 14 rétt

    I)
    f.
    1) public fold (þat var um haustit, er sauðir vóru í rétt reknir);
    2) esp. pl. the general sheep-gathering in autumn (þann dag skulu vera réttir í Þórarinsdal).
    adv.
    1) just, exactly, precisely;
    2) straight (þeir stefndu r. á þá);
    3) rightly, correctly (lýsa e-u r.).
    * * *
    f. (réttr, m., Bs. i. 415; cp. lögréttu, afréttu, acc. pl.):— a public fold in Icel. into which the flocks are driven in the autumn from the common mountain pastures and distributed to the owners according to the marks on the ears; the word is no doubt derived from rétta, réttr, to adjust. Germ. richten; for the sheep pen is a kind of ‘court of adjustment;’ and every district has its own ‘rétt’ at a fixed place near the mountain pastures. This meeting takes place at the middle or end of September all over the country, and this season is called Réttir. For descriptions see the Laws and the Sagas, Grág. (Kb.) ch. 13, 14. Landbr. þ. (Sb.) ch. 36–44, Eb. ch. 25, Sd. ch. 15, 17, Bjarn. 59 sqq., Gullþ. ch. 14, 16, Bs. i. 415, cp. Glúm. ch. 17, Fms. vii. 218; and for mod. description see Pilar og Stúlka (1867) 15–22. The assemblage at the rétt is a kind of county fair with athletic and other sports; eigi skolu Réttir fyrr vera en fjórar vikur lifa sumars, Grág. ii. 309; Réttir byrja, Icel. Almanack (Sept. 8, 1871); lög-rétt, Sd. 149; af-rétt or af-réttr, q. v.; réttar-garðr. Gullþ. 63, Sd. 149, Eb. 106; rétta-menn, the men assembled at a rétt, Sd. 156, Bjarn. 64 (Ed. friðmenn erroneous); rétta-víg, a fight at a rétt, Ann. 1162; þau misseri börðusk þeir at réttinum (thus masc.) suðr í Flóa, Bs. i. 415.

    Íslensk-ensk orðabók > rétt

  • 15 STEKKR

    (-jar or -s, -ir or -ar), m. lamb’s fold (sem lamb ór stekk).
    * * *
    m., gen. stekkjar, pl. stekkir, a fold in which lambs in spring are weaned during the night before being taken from the ewes and driven to the mountain pastures; which season in Icel. is called stekk-tíð, f., Edda 103; eggtíð eða stekktíð, Icel. Almanack, 1872. May 27; merkja lamb í stekk, Grág. i. 415; taka lamb ór stekk, Ld. 170; lamb skal marka ór stekk hvert vár ok skal Pétr ábyrgjask ok gefa um haust er aptr kemr, D. I. i. 201; göra upp stekka, Sturl. i. 27; stekkjanna, 28; skal gefa lamb ór stekk, ok gefa um haustið ef aptr kemr, Vm. 169; hafði faðir minn stekk fyrir neðan langa-garðinn fyrir útan ána, Dipl, v. 25. stekkjar-lamb or stekk-lamb, n. a lamb from the stekkr.

    Íslensk-ensk orðabók > STEKKR

  • 16 SVANR

    (pl. -ir), m. swan.
    * * *
    m., gen. svans, Pr. 478, pl. svanir; [A. S. swana; Germ. schwan; a common Teut. word, but in Icel. svanr is the poetical, álpt (q. v.) the common word]:—a swan; svanir hvítir at lit, Stj. 90; fugls þess er s. heitir, Barl. 135; hjá söngvi svana, Edda 16 (in a verse): poët., svana beðr, fold, fjöll, dalr, strind, the swan’s bed, land …, i. e. the sea: as also svan-bekkr, svan-bingr, svan-fjöll, svan-flaug, svan-fold, svan-mjöll, svan-teigr, svan-vangr, svan-vengi, the bench, bed, fell, field, earth, snow … of the swans, i. e. the sea, the waves, Lex. Poët.
    II. Svanr, as a pr. name, Landn., Hdl.
    COMPDS: svanfjaðrar, svanhvítr, svanmærr, svanasöngr.

    Íslensk-ensk orðabók > SVANR

  • 17 sveipr

    m.
    1) fold, folding; s. í hári, a curl in the hair, curly hair;
    2) a kind of head-dress, = sveigr;
    3) a sudden stir, disturbance (opt verðr s. í svefni).
    * * *
    m. a fold, Lat. plica; gyrða um sik með tvauföldum sveip, to gird with a twofold ‘swoop,’ wrap it twice round the waist, Sks. 405 B: a twirl, a falling lock on the forehead, s. í hári, Nj. 39; svartr á hár ok sveipr í hárinu, curled hair (?), Korm. 8.
    2. a hood (= sveigr), Edda ii. 494.
    3. poët., öldu-sveipr, a ‘wave-sweeper,’ i. e. an oar, Fms. ii. (in a verse).
    II. a sudden ‘swoop,’ an accident, catastrophe; sveipr varð í för, Haustl.; opt verðr sveipr í svefni, a saying, Sturl. ii. 210.

    Íslensk-ensk orðabók > sveipr

  • 18 VERJA

    * * *
    I)
    (ver; varða; variðr, varðr), v.
    1) to defend (v. sik vel ok frœknliga); v. landit fyrir e-m, to defend the country against one; ek man þó engum hlífa, ef ek á hendr mínar at v., if I have to fight for my life;
    2) v. mál, to defend a cause, opp. to sœkja;
    3) v. e-t, or v. e-m e-t, to guard a place, hold it against a comer (at vísu ætla ek at v. þér ríki mitt); Egill varði dyrrnar, E. held the door; v. e-t laga lýriti, to forbid by a lawful protest;
    4) v. e-u, to keep away (Birkibeinar vörðu eldinum ok fengu sløkkt); v. e-m e-u, to withhold from one; meyjar ástum muna þér verða of varið, the maiden’s love shall not be denied thee;
    5) refl., verjast, to defend oneself (þeir vörðust með drengskap); v. e-u, to defend oneself against (þar mœtti hann finngálkni ok varðist því lengi).
    (ver; varða; variðr, varðr), v.
    1) to wrap, enclose; v. e-n armi, faðmi, to fold in one’s arms, embrace; mun ek vexa vel blæju at v. þitt líki, to shroud thy body; variðr, mounted, adorned (gulli, silfri, járni variðr);
    2) v. sverði, to swing, wield the sword;
    3) v. sér til, to exert oneself; en með því at hann varði sér mjök til, þá spruttu honum fœtr á jakanum, as he exerted himself greatly, his feet slipped on the ice;
    4) to invest money, lay out, expend (hann selr jarðir sínar ok verr fénu til útanferðar); vænta ek, at ek hafa þá vel varit, that I have made a good bargain;
    5) pp. n., varit; áttu svá til varit of menn, at, thou art so well provided with men that; þú átt til þess varit, it is thy nature; e-m er svá varit, at, one is so constituted that (honum var svá v., at hann var undirhyggjumaðr).
    f. outer garment, cloak (hann hafði yfir sér verju, saumaða saman af mörgum tötrum).
    * * *
    pres. ver, pl. verjum; pret. varði; subj. verði; part. variðr, varðr, varinn: [Ulf. warian = κωλύειν; A. S. werjan; Chaucer werye, were; Germ. wehren; Dan. værge]:—to defend; verja sik … hvárt þú verr þik lengr eðr skemr, … verja sik vel ok fræknliga, Nj. 116; verja sik eðr gefask upp, 124; verja sik eðr Helga, 136; verja hendr sínar, 47, 84 (hönd III. 2); verja land fyrir e-m, Fms. i. 23; at jarl verði landit fyrir víkingum, 192.
    2. in law; verja mál, to defend, opp. to sækja; var málit hvárki sótt né varit þaðan af, Nj. 37; ek skal svá mál þetta verja sem ek veit réttast …, 239; vera variðr, varðr sök, enda er hann varðr sökinni, Grág. i. 56; ok er hann variðr sökinni, ii. 36: the law phrase, verja e-t lyriti, to set a veto on, forbid, Grág. passim (see lyritr): also ‘verja’ absol., ‘lyriti’ being understood, Grág. (Kb.) ii. 81, Nj. 87, 240.
    3. verja e-t, or verja e-m e-t, to guard a place, hold it against a comer; Egill varði dyrrnar, held the door, Eg. 239; af vörn drengiligri er Ormrinn var variðr, Fms. x. 364; verja þeim bæinn, viii. 72; þeir ætluðu at verja konungi land, i. 306; at vísu ætla ek at verja þér ríki mitt, ix. 424; úvinir þeirra ætluðu at verja þeim vígi þingvöllinn, ii. 234; ok beiddi at þeir verði honum eigi vígi land sitt, vii. 180; fylkja þar liði mínu ok verja þeim vígit, Nj. 228; eða ætlar þú at verja mér skarðit, Ölk. 37; at hann skyldi eigi verja Rögnvaldi jarli þann hlut ríkis er hann átti, Orkn. 394.
    II. reflex. to defend oneself; þeir vörðusk með drengskap, Fms. i. 104; hann varðisk vel, Nj. 122; svá varðisk hann vel, … varðisk hann þá með annarri hendi, 64; tók hann þá einn þeirra ok varðisk með, Fms. vi. 110; mun ek þér eigi vápuum verjask, ii. 257; hann varð upp at standa ok verjask þeim, xi. 279; mætti hann finn-gálkni ok varðisk því lengi, defended himself against it, braved, fought it a long time, Nj. 183; eitt lopt þat er þeim þótti sem lengst mundi verjask mega, Fms. xi. 117; þá versk hann sökinni, Grág. (Kb.) i. 43.
    B. Though similar in inflexion this word is etymologically distinct from the preceding, having had a radical s, which has since been changed into r; this is seen from the Goth.: [Ulf. wasjan = ἀμφι-εννύναι; A. S. werjan; Engl. wear ( clothes); akin are Lat. vestis, Gr. Ϝεσθής; perh. also the Icel. váð, cp. Hel. wadi = Lat. vestis and wadjan = vestire, a contracting of vast- or vasd- into vâd- instead of assimilating into dd: in vesl, a cloak, the s has been preserved]:—to clothe, wrap, enclose; verja e-n armi, to embrace, fold in one’s arms, Hm. 164, Hkv. Hjörv. 42; verja e-n faðmi ljósum, … varði hvítan háls Völundar, Vkv. 2; hann varði mey varmri blæju, Og. 7; ok léttliga líni verðit, Gkv. 3. 2 (both the latter phrases refer to a wedding); vexa vel blæju at verja þitt líki, to shroud thy body, Am. 101.
    2. to mount, of metalwork; skutla silfri varða, Rm. 29; af gulli vörðu altari, a gold-adorned altar, Geisli; sverð varið gulli, Hkv. Hjörv. 8.
    3. part. fagr-variðr, fair-dressed, Vkv. 37; brúðr baug-varið, a ring-wearing bride, Hkv. 2. 33; grætr þú, gull-varið, thou gold wearer, clad in gold, 43; málmr hring-variðr, gold-enamelled metal, Skv. 3. 64; dreki járni varðr, iron-mounted; jarn-varðr yllir, Darr.; örkin var gulli varið útan, Ver. 22.
    4. verja sverði, to wield the sword, Hðm. 8.
    II. metaph. to invest money, lay out; varði Ingólfr fé þeirra til Íslands-ferðar, Landn. 32; selr jarðir sínar ok verr fénu til útan-ferðar, Ld. 158; hann hafði varit þar til fé miklu, Eg. 79; verja varningi, Barl. 68; verja aurum sínum í gimsteina, 623. 19; hann verr sumt í gripi, O. H. L. ch. 56; verja fé sínu í lausa-eyri, Eg. 139; hann er sjálfs síns líf ok líkam (lífi ok líkama) varði, Magn. 468; fimtán hundruð varið í Norrænan eyri, Lv. 25; þeir vörðu varningi sínum í trausti Arinbjarnar, Eg. 465; fengu þeir fullendi fjár, allir þeir er nakkvat höfðu at verja, Fas. ii. 513; var enn tírætt hundrað úvart, not used up, D. N. ii. 154; þeir menn er vart hafa til Grænlands, who have invested money in coasting Greenland, Grág. (Kb.) ii. 197; nú leggja menn félag sitt ok verja ór einum sjóð, Jb. 406; vænti ek at ek hafa því vel varit, that I have made a good bargain, Ld. 284; veit ek at því mun öllu bezt varit er ek hefi gört til þakka yðvarra, Eg. 63; þykkir honum því ílla varit, er …, Fms. xi. 58.
    2. to exert oneself; en með því at hann varði sér mjök til, þá spruttu honum fætr á jakanum, but as he strained himself much, his feet slipped on the ice, Eb. 238.
    III. reflex., hann tók mikit kaup … honum varðisk þat svú, at hann hafði mat ok klæði, ok ekki um þat fram, Sturl. i. 146 C; hversu versk fénu, how does the money increase? Fms. vi. 238.
    2. part. varit; áttú svá til varit of menn, at …, than art so provided with men, that …, Nj. 55; þú átt til þess varit, that is thy nature, Ölk. 35 C; örorðr muntú, áttú ok lítt til þess varit, Fms. iv. 257; son Melkorku var sköruligr, enda átti hann til þess varit, Ld. 82; fullvel ætta ek til þess varit, Mkv., see fara A. VI. 2. β: the participles of the two verbs fara and verja having here been confused with one another.

    Íslensk-ensk orðabók > VERJA

  • 19 bretta

    (-tta, -ttr), v. to turn upwards (bretta hala sinn).
    * * *
    tt. [brattr], to turn upwards; b. halann, Hkv. Hjörv. 20; cp. bera halann bratt: in mod. use of the clothes, sleeves, etc., to fold up; b. nefið, brýrnar: hence brettur, f. pl. comical contortions of the face.

    Íslensk-ensk orðabók > bretta

  • 20 DANZ

    mod. dans, n. a word of for. origin; [cp. mid. Lat. dansare; Fr. danser; Ital. danzare; Engl. dance; Germ. tanz, tanzen.] This word is certainly not Teutonic, but of Roman or perhaps Breton origin: the Icel. or Scandin. have no genuine word for dancing,—leika means ‘to play’ in general: the word itself (danza, danz, etc.) never occurs in the old Sagas or poetry, though popular amusements of every kind are described there; but about the end of the 11th century, when the Sagas of the bishops (Bs.) begin, we find dance in full use, accompanied by songs which are described as loose and amorous: the classical passage is Jóns S. (A. D. 1106–1121), ch. 13. Bs. i. 165, 166, and cp. Júns S. by Gunnlaug, ch. 24. Bs. i. 237—Leikr sá var kær mönnum áðr en hinn heilagi Jón varð biskup, at kveða skyldi karlmaðr til konu í danz blautlig kvæði ok rægilig; ok kona til karlmanns mansöngs vísur; þenna leik lét hann af taka ok bannaði styrkliga; mansöngs kvæði vildi hann eigi heyra né kveða láta, en þó fékk hann því eigi af komið með öllu. Some have thought that this refers to mythical (Eddic) poetry, but without reason and against the literal sense of the passage; the heathen heroic poems were certainly never used to accompany a dance; their flow and metre are a sufficient proof of that. In the Sturl. (Hist. of the 12th and 13th century) dancing is mentioned over and over again; and danz is used of popular ballads or songs of a satirical character (as those in Percy’s ballads): flimt ( loose song) and danz are synonymous words; the Sturl. has by chance preserved two ditties (one of A. D. 1221, running thus—Loptr liggr í Eyjum, bítr lunda bein | Sæmundr er á heiðum, etr berin ein. Sturl. ii. 62, and one referring to the year 1264—Mínar eru sorgirnar þungar sem blý, Sturl. iii. 317) sufficient to shew the flow and metre, which are exactly the same as those of the mod. ballads, collected in the west of Icel. (Ögr) in the 17th century under the name of Fornkvæði, Old Songs, and now edited by Jon Sigurdsson and Svend Grundtvig. Danz and Fornkvæði are both of the same kind, and also identical with Engl. ballads, Dan. kæmpeviser. There are passages in Sturl. and B.S. referring to this subject — færðu Breiðbælingar Lopt í flimtun ok görðu um hann danza marga, ok margskonar spott annat, Sturl. ii. 57, cp. 62; Danza-Bergr, the nickname of a man (Stud, ii), prob. for composing comic songs; danza-görð, composing comic songs; fylgðar-menn Kolbeins fóru með danza-görð, … en er Brandr varð varr við flimtan þeirra, iii. 80; þá hrökti Þórðr hestinn undir sér, ok kvað danz þenna við raust, 317.
    β. a wake, Arna S. ch. 2; in Sturl. i. 23; at the banquet in Reykhólar, 1119, the guests amused themselves by dancing, wrestling, and story-telling; þá var sleginn danz í stofu, ii. 117; í Viðvík var gleði mikil ok gott at vera; þat var einn Drottins dag at þar var danz mikill; kom þar til fjöldi manna; ok ríðr hann í Viðvík til danz, ok var þar at leik; ok dáðu menn mjök danz hans, iii. 258, 259; honum var kostr á boðinn hvat til gamans skyldi hafa, sögur eða danz um kveldit, 281;—the last reference refers to the 21st of January, 1258, which fell on a Sunday (or wake-day): in ballads and tales of the Middle Ages the word is freq.:—note the allit. phrase, dansinn dunar, Ísl. Þóðs. ii. 8: the phrases, stiga danz; ganga í danz; brúðir í danz, dansinn heyra; dans vill hun heyra, Fkv. ii. 7. Many of the burdens to the mod. Icel. ballads are of great beauty, and no doubt many centuries older than the ballads to which they are affixed; they refer to lost love, melancholy, merriment, etc., e. g. Blítt lætur veröldin, fölnar fögr fold | langt er síðan mitt var yndið lagt í mold, i. 74; Út ert þú við æginn blá, eg er hér á Dröngum, | kalla eg löngum, kalla eg til þin löngum; Skín á skildi Sól og sumarið fríða, | dynur í velli er drengir í burtu riða, 110; Ungan leit eg hofmann í fögrum runni, | skal eg í hljóði dilla þeim mér unm; Austan blakar laufið á þann linda, 129; Fagrar heyrða eg raddirnar við Niflunga heim; Fagrt syngr svanrinn um sumarlanga tíð, | þá mun list að leika sér mín liljan fríð, ii. 52: Einum unna eg manninum, á meðan það var, | þó hlaut eg minn harm að bera í leyndum stað, 94; Svanrinn víða. svanurinn syngr viða, 22; Utan eptir firðinum, sigla fagrar fleyr | sá er enginn glaður eptir annan þreyr, 110; Svo er mér illt og angrsamt því veldur þú, | mig langar ekki í lundinn með þá jungfrú, Espol. Ann. 1549. The earliest ballads seem to have been devoted to these subjects only; of the two earliest specimens quoted in the Sturl. (above), one is satirical, the other melancholy; the historical ballads seem to be of later growth: the bishops discountenanced the wakes and dancing (Bs. l. c., Sturl. iii), but in vain: and no more telling proof can be given of the drooping spirits of Icel. in the last century, than that dancing and wakes ceased, after having been a popular amusement for seven hundred years. Eggert Olafsson in his poems still speaks of wakes, as an eyewitness; in the west of Icel. (Vestfirðir) they lasted longer, but even there they died out about the time that Percy’s ballads were published in England. The Fornkvæði or songs are the only Icel. poetry which often dispenses with the law of alliteration, which in other cases is the light and life of Icel. poetry; vide also hofmaðr, viki-vakar, etc. In the 15th century the rímur (metrical paraphrases of romances) were used as an accompaniment to the danz, höldar danza harla snart, ef heyrist vísan mín; hence originates the name man-söngr ( maid-song), minne-sang, which forms the introduction to every ríma or rhapsody; the metre and time of the rímur are exactly those of ballads and well suited for dancing. An Icel. MS. of the 17th century, containing about seventy Icel. Fornkvæði, is in the Brit. Mus. no. 11,177; and another MS., containing about twenty such songs, is in the Bodl. Libr. no. 130.

    Íslensk-ensk orðabók > DANZ

См. также в других словарях:

  • fold — fold·able; fold·age; fold; fold·less; in·fold; man·i·fold·er; man·i·fold·ly; man·i·fold·ness; mil·lion·fold; mul·ti·fold; one·fold; re·fold; re·fold·er; scaf·fold·age; scaf·fold·er; scaf·fold·ing; sev·en·fold·ed; tri·fold; twi·fold;… …   English syllables

  • Fold — Fold, n. [OE. fald, fold, AS. fald, falod.] 1. An inclosure for sheep; a sheep pen. [1913 Webster] Leaps o er the fence with ease into the fold. Milton. [1913 Webster] 2. A flock of sheep; figuratively, the Church or a church; as, Christ s fold.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Fold — (f[=o]ld), v. t. [imp. & p. p. {Folded}; p. pr. & vb. n. {Folding}.] [OE. folden, falden, AS. fealdan; akin to OHG. faltan, faldan, G. falten, Icel. falda, Dan. folde, Sw. f[*a]lla, Goth. fal[thorn]an, cf. Gr. di pla sios twofold, Skr. pu[.t]a a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • fold — fold1 [fōld] vt. [ME folden < OE faldan (WS fealdan), akin to Ger falten < IE * pel to < base * pel , to fold > (SIM)PLE, (TRI)PLE] 1. a) to bend or press (something) so that one part is over another; double up on itself [to fold a… …   English World dictionary

  • Fold — Fold, n. [From {Fold}, v. In sense 2 AS. feald, akin to fealdan to fold.] 1. A doubling,esp. of any flexible substance; a part laid over on another part; a plait; a plication. [1913 Webster] Mummies . . . shrouded in a number of folds of linen.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • fold — Ⅰ. fold [1] ► VERB 1) bend (something) over on itself so that one part of it covers another. 2) (often as adj. folding) be able to be folded into a flatter shape. 3) use (a soft or flexible material) to cover or wrap something in. 4)… …   English terms dictionary

  • fold — [fəʊld ǁ foʊld] also fold up verb [intransitive] ECONOMICS if a business folds or folds up, it stops operating or trading because it does not have enough money to continue: • The U.K. engineering firm has folded today with the loss of 30 jobs. •… …   Financial and business terms

  • Fold — Fold, v. i. To confine sheep in a fold. [R.] [1913 Webster] The star that bids the shepherd fold. Milton. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • -fold — [fəʊld ǁ foʊld] suffix a particular number of times: • The value of the house has increased fourfold in the last ten years (= it is now worth four times as much as it was ten years ago ) . * * * fold suffix ► having the stat …   Financial and business terms

  • fold — [n] double thickness bend, circumvolution, cockle, convolution, corrugation, crease, crimp, crinkle, dog’s ear*, flection, flexure, furrow, gather, gathering, groove, knife edge*, lap, lapel, layer, loop, overlap, plait, pleat, plica, plication,… …   New thesaurus

  • Fold — Fold, v. i. To become folded, plaited, or doubled; to close over another of the same kind; to double together; as, the leaves of the door fold. 1 Kings vi. 34. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»