-
1 feind
a düşmən; j-m \feind sein kiməsə düşmən kəsilmək (olmaq); j-m \feind werden kimisə görməyə gözü olmamaq, kimdənsə zəhləsi getmək -
2 Feind
m (1), \Feindin f (12) düşmən (kişi, qadın); sich \Feinde machen özünə düşmən qazanmaq -
3 Nacken
m (7) peysər, süysün boyun; den Stieren das Joch auf sen \Nacken legen boyunduruğu öküzlərin boynuna qoymaq; sie hatten den Feind im \Nacken düşmən onları daban-dabana izləyirdi; dem Feind im \Nacken sitzen düşməni daban-dabana izləmək; \Nacken der Axt baltanın küpü; ◊ einen steifen \Nacken haben tərslik eləmək; boyun əyməmək; j-m den \Nacken steifen kimisə ruhlandırmaq; j-m den \Nacken beugen kiminsə müqavimətini qırmaq; den Schalk / Schelm im \Nacken haben canında biclik olmaq -
4 bemächtigen
(sich)(G) sahib olmaq (nəyəsə); ələ keçirmək, tutmaq; der Feind bemächtigte sich der Stadt düşmən şəhəri tutdu -
5 einhauen
I vt qazıb yerləşdirmək; çərtmək, açmaq (kərtik, nişan); dişəmək; II vi 1. (auf A) vurmaq, zərbə endirmək (nəyəsə); auf den Feind \einhauen düşmənə zərbə endirmək; tüchtig / wacker \einhauen dan. yeməyə iştaha ilə girişmək; 2. hərb. yarayara (qıra-qıra) soxulmaq, irəliləmək -
6 Haupt
n (5) 1. baş, kəllə; 2. başçı, rəis; 3. təpə; ◊ den Feind aufs \Haupt schlagen* düşmənin başını əzmək, düşməni darmadağın etmək; zu Häupten baş tərəfdə -
7 Messer
I n (6) bıçaq; ◊ j-m das \Messer an die Kehle setzen məc. bıçağı kiminsə xirtdəyinə dirəmək, kiminsə boğazından yapışmaq; bis aufs \Messer j-m feind sein məc. kiminləsə qanlı-bıçaq olmaq; Kampf bis aufs \Messer məc. məhvetmə uğrunda mübarizə; j-n ans \Messer liefern məc. kimisə bıçağın ağzına vermək (pis vəziyyətdə qoymaq); auf des \Messers Schneide sein məc. qorxulu vəziyyətdə olmaqII m (6) 1. ölçü cihazı; 2. yerölçən (mütəxəssis) -
8 Paar
n (2) 1. cüt, bir cüt; qoşa; ein \Paar Schuhe bir cüt ayaqqabı; 2. ər-arvad; nişanlılar; ◊ den Feind zu \Paaren treiben* düşməni qaçırtmaq -
9 siegen
vi (über A) qələbə çalmaq, qalib gəlmək (kiməsə); über den Feind \siegen düşmənə qalib gəlmək -
10 Stirn
f (10) alın; sich vor die \Stirn schlagen* alnına vurmaq (qəflətən yadına bir şey düşən zaman); ◊ dem Feind die \Stirn bieten* düşmənlə üzbəüz durmaq -
11 umgeh(e)n
vi (s) 1. hərlənmək, fırlanmaq; 2. tanışlıq yaratmaq; əlaqə saxlamaq; 3. keçmək (vaxt); 4. avara-avara gəzmək, dolaşmaq; 5. fikirləşmək, düşünmək* * *vt 1. ötüb-keçmək; den Feind \umgeh(e)n hərb. düşmənin arxasına keçmək; 2. çəkinmək, boyun qaçırtmaq; 3. qanunu pozmaq
См. также в других словарях:
Feind(in) — Feind(in) … Deutsch Wörterbuch
Feind — der; (e)s, e; 1 jemand, der eine andere Person aus bestimmten Gründen hasst und versucht, ihr zu schaden ↔ ↑Freund (3) <jemandes ärgster, erbittertster Feind sein; sich (Dat) Feinde / sich (Dat) jemanden zum Feind machen> 2 nur Sg; die… … Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache
feind — j m feind sein относиться к кому л. враждебно [с неприязнью] → j m Feind sein j m feind werden возненавидеть кого л. → j m Feind werden er ist allen Vergnügungen feind он чужд всяких развлечений → er ist allen Vergnügungen Feind … Deutsche Rechtschreibung Änderungen
feind — j m feind sein относиться к кому л. враждебно [с неприязнью] → j m Feind sein j m feind werden возненавидеть кого л. → j m Feind werden er ist allen Vergnügungen feind он чужд всяких развлечений → er ist allen Vergnügungen Feind … Wörterbuch Veränderungen in der deutschen Rechtschreibung
Feind — (von althochdeutsch fiant, vint: „Hass“) ist eine Bezeichnung für einen Widersacher; in älteren Texten ist der Begriff regulär mit dem Synonym für den Teufel belegt. In militärischer Terminologie spricht man grundsätzlich vom Feind anstatt vom… … Deutsch Wikipedia
Feind — Feind, adverb. Haß empfindend, mit den Zeitwörtern seyn und werden, und der dritten Endung des Gegenstandes. Josephs Brüder wurden ihm feind, 1 Mos. 37, 4. Sennaherib war feind den Kindern Israel, Tob. 1, 18. Jedermann ist ihm feind. Sie sind… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
Feind — Sm std. (8. Jh.), mhd. vīant, vī(e)nt, ahd. fīant, fījant, as. fiand, fiond Stammwort. Aus g. * fijǣnd m. Feind , auch in gt. fijands, anord. fjandi, ae. fēond, fīond, afr. fīand; erstarrtes Partizip Präsens zu g. * fij ǣ hassen in gt. fijan,… … Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache
feind — (veraltend); jemandem, einer Sache feind (feindlich gesinnt) sein, werden, bleiben … Die deutsche Rechtschreibung
Feind — der; [e]s, e; jemandes Feind sein, werden, bleiben … Die deutsche Rechtschreibung
Feind — [Basiswortschatz (Rating 1 1500)] Auch: • Feindin Bsp.: • Peter und Chris sind Feinde. • Der Feind kam von allen Seiten … Deutsch Wörterbuch
Feind [1] — Feind, s.u. Feindschaft … Pierer's Universal-Lexikon
