Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

expugno

  • 1 expugno

    ex-pūgno, āvī, ātum, āre, I) im Kampfe bezwingen, selten in der offenen Schlacht (acie, Liv. 38, 8, 4), gew. durch Sturm (dah. auch Caes. – b. c. 3, 55, 3 der Zusatz per vim) oder durch Einschließung, Belagerung, erstürmen, erobern, einnehmen, überwinden, unterwerfen, A) eig.: urbes, naves, Caes.: oppidum obsidione, Caes.: Cirtam armis, Sall. – m. Acc. pers. (s. Nipp. Nep. Ages. 5, 4. Weißenb. Liv. 25, 28, 7. Heräus Tac. hist. 5, 12, 6), reges, Lucr.: stipendiarios Aeduorum, Caes.: semet ipsos, Nep.: Philippum et Nabim, Liv.: Maxentium, Lact.: veteres incolas, Iustin.: tyrannos eius, non ipsam urbem, Liv.: expugnare virum fortem frustra tentare, Treb. Poll. – v. lebl. Subjj., fames obsessos expugnavit, zwang zur Übergabe, Liv.: tempestas expugnat reliquias navis, erobert sich, Petron.: flumen montem expugnat, durchbricht den Berg, Plin.: lacte equino venena et toxica expugnantur, werden entkräftet, Plin.: horror ipse per eadem, quae supra praescripta sunt, expugnandus, Cels. – B) übtr.: a) bezwingen, überwinden, animum (seinen Sinn), Cic.: pertinaciam legatorum, Liv.: expugnari precibus, sich durch B. erweichen lassen, Suet.: u. so expugnatus tandem, Suet. – b) entreißen, vernichten, pudicitiam, schänden, Cic.: so decus muliebre, Liv.: regnum, Liv.: mores imperii, Flor.: quaestiones, hintertreiben, Liv.: v. lebl. Subjj., eloquentia veritatem saepius expugnare (zunichte zu machen) conatur, Lact. 5, 1, 19. – c) erpressen, erzwingen, endlich erhalten, aurum a patre, Plaut.: legationem, Cic.: mit folg. ut u. Konj. = »es erzwingen, mit Mühe dahin bringen, daß«, Cic. u.a.: impers., summā vi expugnatum est, ut etc., Liv. – d) eine Vornahme durchsetzen, beharrlich ausführen, coepta, Ov. met. 9, 619. – II) bestürmen = angreifen, A) eig.: sic furentem circuit expugnans, Stat. silv. 6, 779. – B) übtr., mit Worten angreifen, intentionem aut assumptionem aut conclusionem, Quint. 5, 14, 20. – / Archaist. Infin. Fut. akt. expugnassere, Plaut. Amph. 210 (Götz oppugnassere).

    lateinisch-deutsches > expugno

  • 2 expugno

    ex-pūgno, āvī, ātum, āre, I) im Kampfe bezwingen, selten in der offenen Schlacht (acie, Liv. 38, 8, 4), gew. durch Sturm (dah. auch Caes. – b. c. 3, 55, 3 der Zusatz per vim) oder durch Einschließung, Belagerung, erstürmen, erobern, einnehmen, überwinden, unterwerfen, A) eig.: urbes, naves, Caes.: oppidum obsidione, Caes.: Cirtam armis, Sall. – m. Acc. pers. (s. Nipp. Nep. Ages. 5, 4. Weißenb. Liv. 25, 28, 7. Heräus Tac. hist. 5, 12, 6), reges, Lucr.: stipendiarios Aeduorum, Caes.: semet ipsos, Nep.: Philippum et Nabim, Liv.: Maxentium, Lact.: veteres incolas, Iustin.: tyrannos eius, non ipsam urbem, Liv.: expugnare virum fortem frustra tentare, Treb. Poll. – v. lebl. Subjj., fames obsessos expugnavit, zwang zur Übergabe, Liv.: tempestas expugnat reliquias navis, erobert sich, Petron.: flumen montem expugnat, durchbricht den Berg, Plin.: lacte equino venena et toxica expugnantur, werden entkräftet, Plin.: horror ipse per eadem, quae supra praescripta sunt, expugnandus, Cels. – B) übtr.: a) bezwingen, überwinden, animum (seinen Sinn), Cic.: pertinaciam legatorum, Liv.: expugnari precibus, sich durch B. erweichen lassen, Suet.: u. so expugnatus tandem, Suet. – b) entreißen, vernichten, pudicitiam, schänden, Cic.: so decus muliebre, Liv.: regnum, Liv.: mores imperii, Flor.: quaestiones, hintertreiben, Liv.: v. lebl. Subjj., eloquentia
    ————
    veritatem saepius expugnare (zunichte zu machen) conatur, Lact. 5, 1, 19. – c) erpressen, erzwingen, endlich erhalten, aurum a patre, Plaut.: legationem, Cic.: mit folg. ut u. Konj. = »es erzwingen, mit Mühe dahin bringen, daß«, Cic. u.a.: impers., summā vi expugnatum est, ut etc., Liv. – d) eine Vornahme durchsetzen, beharrlich ausführen, coepta, Ov. met. 9, 619. – II) bestürmen = angreifen, A) eig.: sic furentem circuit expugnans, Stat. silv. 6, 779. – B) übtr., mit Worten angreifen, intentionem aut assumptionem aut conclusionem, Quint. 5, 14, 20. – Archaist. Infin. Fut. akt. expugnassere, Plaut. Amph. 210 (Götz oppugnassere).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expugno

  • 3 expugnabilis

    expūgnābilis, e (expugno), I) erstürmbar, bezwingbar, terrā marique exp. est (Laucadia), Liv. 33, 17, 8: miles cuncta virtute expugnabilia clamitare, Tac. ann. 12, 35: m. Dat. (für wen?), munitissima Capitolii arx ac ne magnis quidem exercitibus expugnabilis, Tac. hist. 3, 78. – II) übtr.: a) übh.: situ non expugnabile robur, Stat. Theb. 6, 103: v. einem Flusse, nulli expugnabilis astro, austrockenbar, Stat. Theb. 4, 836. – b) widerlegbar, sed sunt haec omnia facile expugnabilia, Cael. Aur. de morb. chron. 3, 8. § 125: est praeterea facile expugnabile Ptolemaei dictum, ibid. § 130.

    lateinisch-deutsches > expugnabilis

  • 4 expugnatio

    expūgnātio, ōnis, f. (expugno), die Eroberung, bes. durch Sturm, die Erstürmung, Überwindung, Unterwerfung, castrorum, urbis, Caes., Cic. u.a.: oppidi, Suet.: Armeniorum, Capit.: eorum, Vulg. – Plur., expugnationes nocturnae aedium, Cic.: expugnationes urbium, Cic.: absol., gentes ferocissimas nunc acie nunc expugnationibus in pristinum redegit pacis modum, Vell.

    lateinisch-deutsches > expugnatio

  • 5 expugnator

    expūgnātor, ōris, m. (expugno), der Erstürmer, Überwinder, urbis, Cic.: urbium, Vulg.: coloniae, Liv.: rex Demetrius expugnator (= πολιορκητής) cognominatus, Plin.: ›effractor‹, quod expugnator sit claustrorum, Isid. 10, 92: übtr., velut pecoris expugnator opimi, v. Wolf, Stat. Theb. 4, 363: exp. pudicitiae, Schänder der Ehre, Cic. II. Verr. 1, 9: exp. alienae pudicitiae, Sen. contr. 1, 9.

    lateinisch-deutsches > expugnator

  • 6 expugnax

    expūgnāx, ācis (expugno), bezwingend, expugnacior herba, wirksamer, Ov. met. 14, 21.

    lateinisch-deutsches > expugnax

  • 7 inexpugnatus

    inexpūgnātus, a, um (in u. expugno), unerobert, unbesiegt, übtr., voluntas, Paul. Nol. epist. 18, 5.

    lateinisch-deutsches > inexpugnatus

  • 8 expugnabilis

    expūgnābilis, e (expugno), I) erstürmbar, bezwingbar, terrā marique exp. est (Laucadia), Liv. 33, 17, 8: miles cuncta virtute expugnabilia clamitare, Tac. ann. 12, 35: m. Dat. (für wen?), munitissima Capitolii arx ac ne magnis quidem exercitibus expugnabilis, Tac. hist. 3, 78. – II) übtr.: a) übh.: situ non expugnabile robur, Stat. Theb. 6, 103: v. einem Flusse, nulli expugnabilis astro, austrockenbar, Stat. Theb. 4, 836. – b) widerlegbar, sed sunt haec omnia facile expugnabilia, Cael. Aur. de morb. chron. 3, 8. § 125: est praeterea facile expugnabile Ptolemaei dictum, ibid. § 130.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expugnabilis

  • 9 expugnatio

    expūgnātio, ōnis, f. (expugno), die Eroberung, bes. durch Sturm, die Erstürmung, Überwindung, Unterwerfung, castrorum, urbis, Caes., Cic. u.a.: oppidi, Suet.: Armeniorum, Capit.: eorum, Vulg. – Plur., expugnationes nocturnae aedium, Cic.: expugnationes urbium, Cic.: absol., gentes ferocissimas nunc acie nunc expugnationibus in pristinum redegit pacis modum, Vell.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expugnatio

  • 10 expugnator

    expūgnātor, ōris, m. (expugno), der Erstürmer, Überwinder, urbis, Cic.: urbium, Vulg.: coloniae, Liv.: rex Demetrius expugnator (= πολιορκητής) cognominatus, Plin.: ›effractor‹, quod expugnator sit claustrorum, Isid. 10, 92: übtr., velut pecoris expugnator opimi, v. Wolf, Stat. Theb. 4, 363: exp. pudicitiae, Schänder der Ehre, Cic. II. Verr. 1, 9: exp. alienae pudicitiae, Sen. contr. 1, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expugnator

  • 11 expugnax

    expūgnāx, ācis (expugno), bezwingend, expugnacior herba, wirksamer, Ov. met. 14, 21.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > expugnax

  • 12 inexpugnatus

    inexpūgnātus, a, um (in u. expugno), unerobert, unbesiegt, übtr., voluntas, Paul. Nol. epist. 18, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inexpugnatus

См. также в других словарях:

  • Lucio Cornelio Sila — «Sila» redirige aquí. Para otras acepciones, véase Sila (desambiguación). Lucio Cornelio Sila Félix Supuesto retrato de Lucio Cornelio Sila, de época augústea (Gliptoteca de Múnich) …   Wikipedia Español

  • Volscos — Asentamientos volscos Información Periodo histórico siglo XIII a. C. Siglo IV a. C …   Wikipedia Español

  • ՄԱՐՏՆՉԻՄ — (տեայ, տի՛ր, տուցեալ.) NBH 2 0231 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 8c, 13c ձ. μάχομαι pugno ἁγωνίζομαι, ἁθλέω certo, contendo ἑκπολέμω expugno παλαίω luctor. Մարտ դնել. պատերազմիլ. կռուիլ. մրցիլ. կագել. հակառակիլ. մաքառիլ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»