Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

exorior/la

  • 1 exorior

    exorior, oriri, ortus sum [st2]1 [-] naître, se lever. [st2]2 [-] sortir, tirer son origine, dériver, découler. [st2]3 [-] se montrer, paraître, commencer. [st2]4 [-] devenir.    - bellum exortum est: la guerre éclata.    - exortus est rex, Cic.: il s'éleva à la royauté.    - ego nunc paulum exorior, Cic. Att. 7, 26,: maintenant je commence à respirer un peu, (à reprendre courage).
    * * *
    exorior, oriri, ortus sum [st2]1 [-] naître, se lever. [st2]2 [-] sortir, tirer son origine, dériver, découler. [st2]3 [-] se montrer, paraître, commencer. [st2]4 [-] devenir.    - bellum exortum est: la guerre éclata.    - exortus est rex, Cic.: il s'éleva à la royauté.    - ego nunc paulum exorior, Cic. Att. 7, 26,: maintenant je commence à respirer un peu, (à reprendre courage).
    * * *
        Exorior, exoriris, pen. prod. vel exoreris, pen. corr. exortus sum, exoriri. Lucret. Naistre, Se lever et sourdre.
    \
        Exoritur illi color ex temporibus. Plautus. Une couleur luy vient et sort.
    \
        De Praestinorum quoque defectione eo anno primum fama exorta. Liu. Le bruit se leva.
    \
        Iniuria vnde exorta est, ad eum plerunque reuertit. Lucret. Dont elle est venue.
    \
        Nulla exorietur mora, quominus, etc. Caesar. Il ne viendra nul empeschement que, etc.
    \
        Exortus timor ex conscientia peccatorum. Cic. Une crainte venue par, etc.
    \
        Rex exortus est Lydiae. Cic. Il deveint roy de Lydie.
    \
        Exorta sunt haec omnia a te. Terentius. Tout est venu de par toy.
    \
        Exoriri. Donatus. Assaillir.
    \
        Tu sola exorere, quae perturbas haec tua impudentia. Terent. Tu es seule qui, etc.

    Dictionarium latinogallicum > exorior

  • 2 exorior

    exorior exorior, ortus sum, iri появляться

    Латинско-русский словарь > exorior

  • 3 exorior

    exorior, ortus, 4, rise, spring up.

    English-Latin new dictionary > exorior

  • 4 exorior

    ex-orior, ortus sum, īrī depon.
    (формы иногда по 3-му спряж.: imper. exorĕre Ter; praes. ind. exorĭtur Lcr, V, O; impf. conjct. exorerentur Lcr, L)
    1)
    а) подниматься, восходить (sol exoriens V)
    б) появляться ( repentīnus Sulla exoritur C); показываться, начинаться (exorti dolores Pl; exoriens annus Tib); становиться, делаться (sic exortus est rex Lydiae C)
    2) воспрянуть, оправиться, свободно вздохнуть ( ego nunc paulum exorior C)
    3) возникать, проистекать, происходить (fama exoritur de aliquā re и alicujus rei L; honestum, quod ex virtutibus exoritur C)

    Латинско-русский словарь > exorior

  • 5 exorior

    ex-orior, ortus sum, orīrī, I) hervorkommen, erscheinen, A) eig.: omnes exorti, brachen hervor, Liv.: exorti repente insidiatores, Liv. – bes. v. Sonne, Mond u.a. Gestirnen, aufgehen (Ggstz. cadere, occĭdere), canicula exoritur, Cic.: hinc donec iterum exoriatur (luna), Plin.: si (sol) aliis locis oritur et occĭdit, Hyg.: sol quoque et exoriens et cum se condet in undas, Verg.: exoriendus est sol, Ambros. hex. 4. § 1: exoriente aurorā diei, Amm.: haedorum sidere exorto, Amm.: iubare exorto, Pacuv. fr. u. Verg.: Aurorā exoriente, Catull. – exoriens annus, Tibull. – Partiz. subst., exoriēns, entis, m. (sc. sol), α) die aufgehende Sonne, der Morgen, Prop. 3, 5, 27. – β) meton., die Gegend, wo die Sonne aufgeht, das Morgenland, der Orient, Varro r. r. 3, 9, 6. Col. de arb. 3. 3. – B) übtr.: 1) sich erheben, auftreten, auftauchen, repentinus Sulla nobis exoritur, Cic.: exortus est servus, trat (als Ankläger) auf, Cic.: sic anuli beneficio exortus est rex (als K.) Lydiae, Cic.: tu sola exorere, quae etc., du allein bist es, die usw., Ter. – v. Abstr., exoritur Antipatri ratio ex altera parte, es erhebt sich A. mit seiner Ansicht auf der andern Seite, Cic.: subito exorta est nefaria Catonis promulgatio, Cic.: mora exoritur, Caes.: exoritur peculiare edictum repentinum, Cic. – 2) aus einem Unglück gleichs. auftauchen = wieder aufatmen, ego nunc primum paulum exorior et maxime quidem iis litteris, quae Roma adferuntur, Cic. ad Att. 7, 26, 1. – II) zum Vorschein kommen = entstehen, A) eig.: amnis... exoriens penitus media ab regione diei, nehmend den Ursprung weit von usw., Lucr.: Indus ex Paropamiso monte exortus, Mela: e terra exorta repente arbusta salirent, Lucr. – flamma repente e silvis undique exorta, Suet. – exoritur clamorque virûm clangorque tubarum, Verg.: simul utrimque clamor exortus est, Sall.: exoritur ingens per litora fletus, Verg. – B) übtr.: 1) entstehen = eintreten, utero exorti dolores, Plaut.: ibi exoritur discordia inter cives, Verg.: exoritur fama alcis rei od. de alqa re od. m. folg. Acc. u. Infin., es taucht ein Gerücht von etwas auf, es wird etwas ruchbar, Liv. (s. Drak. Liv. 6, 21, 9). – 2) von jmd. od. aus etwas entstehen, herrühren, a Myrrhina haec sunt exorta, Ter.: honestum, quod ex virtutibus exoritur, Cic.: alius est dominus exortus ex conscientia peccatorum, timor, Cic. – / Partic. Fut. act. exortūrus, Augustin. de civ. dei 17, 14 extr. – Indic. Praes. nach der 3. Konjugation exorere, Ter. Hec. 213: exorĭtur, Lucr. 1, 23 u.a. Verg. Aen. 2, 313 u.a. Ov. fast. 4, 904: ebenso Coniunctiv Imperf. exoreretur, Lucr. 2, 507. Fronto ep. ad Anton. Pium 9. p. 170, 19 N.: exorerentur, Lucr. 1, 180. Liv. 27, 27, 3.

    lateinisch-deutsches > exorior

  • 6 exorior

    ex-orior, ortus sum, orīrī, I) hervorkommen, erscheinen, A) eig.: omnes exorti, brachen hervor, Liv.: exorti repente insidiatores, Liv. – bes. v. Sonne, Mond u.a. Gestirnen, aufgehen (Ggstz. cadere, occĭdere), canicula exoritur, Cic.: hinc donec iterum exoriatur (luna), Plin.: si (sol) aliis locis oritur et occĭdit, Hyg.: sol quoque et exoriens et cum se condet in undas, Verg.: exoriendus est sol, Ambros. hex. 4. § 1: exoriente aurorā diei, Amm.: haedorum sidere exorto, Amm.: iubare exorto, Pacuv. fr. u. Verg.: Aurorā exoriente, Catull. – exoriens annus, Tibull. – Partiz. subst., exoriēns, entis, m. (sc. sol), α) die aufgehende Sonne, der Morgen, Prop. 3, 5, 27. – β) meton., die Gegend, wo die Sonne aufgeht, das Morgenland, der Orient, Varro r. r. 3, 9, 6. Col. de arb. 3. 3. – B) übtr.: 1) sich erheben, auftreten, auftauchen, repentinus Sulla nobis exoritur, Cic.: exortus est servus, trat (als Ankläger) auf, Cic.: sic anuli beneficio exortus est rex (als K.) Lydiae, Cic.: tu sola exorere, quae etc., du allein bist es, die usw., Ter. – v. Abstr., exoritur Antipatri ratio ex altera parte, es erhebt sich A. mit seiner Ansicht auf der andern Seite, Cic.: subito exorta est nefaria Catonis promulgatio, Cic.: mora exoritur, Caes.: exoritur peculiare edictum repentinum, Cic. – 2) aus einem Unglück gleichs. auftauchen = wieder aufatmen, ego nunc
    ————
    primum paulum exorior et maxime quidem iis litteris, quae Roma adferuntur, Cic. ad Att. 7, 26, 1. – II) zum Vorschein kommen = entstehen, A) eig.: amnis... exoriens penitus media ab regione diei, nehmend den Ursprung weit von usw., Lucr.: Indus ex Paropamiso monte exortus, Mela: e terra exorta repente arbusta salirent, Lucr. – flamma repente e silvis undique exorta, Suet. – exoritur clamorque virûm clangorque tubarum, Verg.: simul utrimque clamor exortus est, Sall.: exoritur ingens per litora fletus, Verg. – B) übtr.: 1) entstehen = eintreten, utero exorti dolores, Plaut.: ibi exoritur discordia inter cives, Verg.: exoritur fama alcis rei od. de alqa re od. m. folg. Acc. u. Infin., es taucht ein Gerücht von etwas auf, es wird etwas ruchbar, Liv. (s. Drak. Liv. 6, 21, 9). – 2) von jmd. od. aus etwas entstehen, herrühren, a Myrrhina haec sunt exorta, Ter.: honestum, quod ex virtutibus exoritur, Cic.: alius est dominus exortus ex conscientia peccatorum, timor, Cic. – Partic. Fut. act. exortūrus, Augustin. de civ. dei 17, 14 extr. – Indic. Praes. nach der 3. Konjugation exorere, Ter. Hec. 213: exorĭtur, Lucr. 1, 23 u.a. Verg. Aen. 2, 313 u.a. Ov. fast. 4, 904: ebenso Coniunctiv Imperf. exoreretur, Lucr. 2, 507. Fronto ep. ad Anton. Pium 9. p. 170, 19 N.: exorerentur, Lucr. 1, 180. Liv. 27, 27, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exorior

  • 7 exorior

    ex-ŏrĭor, ortus, 3 and 4 ( part. fut. act. exorturus, Aug. Civ. D. 17, 14 fin. —The praes. indic. and imperf. subj. acc. to the third conj.:

    exoritur,

    Lucr. 1, 23; Verg. A. 2, 313; Ov. F. 4, 904 al.:

    exoreretur,

    Lucr. 2, 507; cf. id. 1, 108; Liv. 27, 27, 3. — Imper.:

    exorere,

    Ter. Hec. 2, 1, 16 —v. orior), v. dep. n., to come out or forth, to spring up (esp. suddenly, unexpectedly), to rise (class.).
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    post solstitium Canicula exoritur,

    Cic. Div. 2, 44, 93:

    exoriens sol,

    Verg. G. 1, 438; cf.:

    jubare exorto,

    id. A. 4, 130:

    tu sola exorere, quae, etc.,

    spring up, start up, Ter. Hec. 2, 1, 16; cf. Lucr. 1, 124; and Cic. Deiot. 1, 3.—
    b.
    Part. praes. subst., exoriens (sc. sol), the rising sun, the morning (very rare):

    qua venit exoriens, qua deficit,

    Prop. 3, 5, 27 (4, 4, 27 M.).—To designate a cardinal point, the orient, east:

    plantaria facito ab exoriente,

    Col. Arb. 3, 3.—
    B.
    Trop.:

    exoritur Antipatri ratio ex altera parte,

    springs, arises, Cic. Off. 3, 12, 52:

    lex Julia de vi adversus eos exoritur, qui vim commiserint,

    Just. Inst. 4, 18, 8:

    ego nunc paulum exorior, et maxime quidem iis litteris, etc.,

    recover myself, Cic. Att. 7, 26, 1.—
    II.
    In partic., to arise, proceed, originate, begin, appear, become.
    A.
    Lit.:

    (Nilus) exoriens penitus media ab regione diei,

    arising, proceeding, Lucr. 6, 723:

    e terraque exorta repente arbusta salirent,

    id. 1, 187; cf. ib. 180:

    ipse novas assignationes instituit et repentinus Sulla nobis exoritur,

    arises, appears, Cic. Agr. 3, 3, 10; cf.:

    sic repente anuli beneficio rex exortus est Lydiae (Gyges),

    became, id. Off. 3, 9, 38:

    exoriare aliquis nostris ex ossibus ultor,

    Verg. A. 4, 625.—
    B.
    Trop.:

    honestum, quod ex virtutibus exoritur,

    Cic. Fin. 5, 23, 64; cf.:

    horum (decemvirum) ex injustitia subito exorta est maxima perturbatio,

    id. Rep. 2, 37:

    tot bella repente aliis ex locis exorta sunt,

    started up, arose, Liv. 31, 40, 7 Drak.:

    a Myrrhina haec sunt exorta omnia,

    proceeded from, are owing to, Ter. Hec. 4, 4, 10:

    exorti utero dolores,

    Plaut. Am. 5, 1, 40:

    subito exorta est nefaria Catonis promulgatio,

    Cic. Fam. 1, 5, 2; Caes. B. C. 2, 12, 4:

    id cum contingit, amor exoriatur necesse est,

    Cic. Lael 14, 48:

    amicitias exorta aliqua offensione dirumpimus,

    id. ib. 22, 85:

    exoritur trepidos inter discordia cives,

    Verg. A. 12, 583; cf. id. ib. 2, 313;

    3, 128: de Praenestinorum defectione fama,

    Liv. 6, 21, 9 al.

    Lewis & Short latin dictionary > exorior

  • 8 exorior

    exoriri, exortus sum V DEP
    come out, come forth; bring; appear; rise, begin, spring up; cheer up

    Latin-English dictionary > exorior

  • 9 exorior

    to rise, spring up, issue, appear, come forward.

    Latin-English dictionary of medieval > exorior

  • 10 exorior

    , exortus sum, exoriri 4
      появляться, возникать, восходить

    Dictionary Latin-Russian new > exorior

  • 11 exortus

    I a, um part. pf. к exorior II exortus, ūs m. [ exorior ]
    1) восход (solis rhH., PM; stellarum PM)
    2) начало, возникновение ( Aquilōnis PM); происхождение, зарождение, исток ( Danuvii PM)

    Латинско-русский словарь > exortus

  • 12 exortus

    [st1]1 [-] exortus, a, um: part. passé de exorior. [st1]2 [-] exortŭs, ūs, m.: lever (du soleil), commencement, arrivée.    - exortus hiberni, Varr.: l'arrivée de l'hiver.
    * * *
    [st1]1 [-] exortus, a, um: part. passé de exorior. [st1]2 [-] exortŭs, ūs, m.: lever (du soleil), commencement, arrivée.    - exortus hiberni, Varr.: l'arrivée de l'hiver.
    * * *
        Exortus, Aliud participium. Cic. Né.
    \
        Lis exorta. Stat. Source, Levee, Commencee.
    \
        Sol exortus. Lucret. Levé.
    \
        Exortus, huius exortus: vt Exortus solis. Plinius. Le levement du soleil, Naissance.

    Dictionarium latinogallicum > exortus

  • 13 exortus

    1.
    exortus, a, um, Part., from exorior.
    2.
    exortus, ūs, m. [exorior], a coming forth, rising:

    solis,

    Auct. Her. 3, 22, 36; Suet. Aug. 5; Plin. 12, 11, 23, § 40:

    cum ab occasu solis ad exortus intenderent iter,

    Liv. 21, 30, 4:

    stellarum,

    id. 2, 15, 12:

    aequinoctiales,

    Varr. R. R. 1, 12, 1:

    Aquilonis,

    Plin. 7, 2, 2, § 10:

    aquae,

    id. 31, 6, 31, § 57:

    lucis,

    Front. Strat. 2, 12, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > exortus

  • 14 exoriens

    exoriēns, entis m. [ exorior ] (sc. sol)
    1) восходящее солнце, восход или утро Prp

    Латинско-русский словарь > exoriens

  • 15 exortivus

    Латинско-русский словарь > exortivus

  • 16 exortivus

    exortīvus, a, um (exorior), I) das Aufgehen (der Gestirne) betreffend, mensura, Plin. 7, 160. – II) gegen Morgen liegend, östlich, pars, Plin.: Oceanus, Plin. – subst., exortīva, ōrum, n., der nach Morgen liegende Teil eines Landes, der Osten, Narbonensis Galliae, Plin. 6, 215.

    lateinisch-deutsches > exortivus

  • 17 exortus

    exortus, ūs, m. (exorior), I) das Aufsteigen, a) der Aufgang der Gestirne (Ggstz. occasus), exortus (Sing. u. Plur.) solis, Cornif. rhet. u.a. (s. Fabri Liv. 21, 30, 4): lunae, Plin.: siderum, Plin.: aquilonis, Plin.: sub lucis exortum, gegen Morgen, Curt.: ex. aequinoctialis (auch im Plur.), Varro u. Plin.: ex. solstitialis, Plin. – b) übtr., die Erhebung (auf den Thron), invicti imperatoris, Plin. pan. 8, 3. – II) das Entstehen, der Beginn, Ursprung, Danuvii, Plin. 31, 25: Romae, Augustin. de civ. dei 1, 2 in.: subit (aqua) altitudinem exortus sui, Plin. 31, 57.

    lateinisch-deutsches > exortus

  • 18 exortivus

    exortīvus, a, um (exorior), I) das Aufgehen (der Gestirne) betreffend, mensura, Plin. 7, 160. – II) gegen Morgen liegend, östlich, pars, Plin.: Oceanus, Plin. – subst., exortīva, ōrum, n., der nach Morgen liegende Teil eines Landes, der Osten, Narbonensis Galliae, Plin. 6, 215.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exortivus

  • 19 exortus

    exortus, ūs, m. (exorior), I) das Aufsteigen, a) der Aufgang der Gestirne (Ggstz. occasus), exortus (Sing. u. Plur.) solis, Cornif. rhet. u.a. (s. Fabri Liv. 21, 30, 4): lunae, Plin.: siderum, Plin.: aquilonis, Plin.: sub lucis exortum, gegen Morgen, Curt.: ex. aequinoctialis (auch im Plur.), Varro u. Plin.: ex. solstitialis, Plin. – b) übtr., die Erhebung (auf den Thron), invicti imperatoris, Plin. pan. 8, 3. – II) das Entstehen, der Beginn, Ursprung, Danuvii, Plin. 31, 25: Romae, Augustin. de civ. dei 1, 2 in.: subit (aqua) altitudinem exortus sui, Plin. 31, 57.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exortus

  • 20 exortus

        exortus    P. of exorior.

    Latin-English dictionary > exortus

См. также в других словарях:

  • Pierre Boisserie (chorégraphe) — Pierre Boisserie, né le [Quand ?] à [Où ?], est un danseur et chorégraphe français. Biographie Il commence sa carrière au sein du Ballet national de Marseille de Roland Petit, où il décroche son premier emploi de soliste avec le rôle de …   Wikipédia en Français

  • ARCTURUS — Stella in signo Bootae; post caudam maioris ursae, cuius ortus et occasus futuras tempestates portendunt. Horat. Carm. l. 3. Od. 1. v. 27. Nec saevus Arcturi cadentis Impetus, aut orientis haedi. Et ante eum Plautus in Rudente Prol. v. 5.… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»