Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

ex+toto+corde

  • 21 recedo

    re-cēdo, cessī, cessum, ere, I) zurücktreten, zurückweichen, sich zurückziehen (Ggstz. accedere), A) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers.: accessit ilico alter, ubi alter recessit, Cato fr.: Ad. Pone nos recede. Co. Fiat. Ad. Nos priores ibimus, Plaut.: r. hinc, r. huc, Plaut.: non sensim, sed citato gradu, Curt.: ab alqo, procul ab alqo, Plaut., ab alqo loco, Quint., ab alqa re, Ov.: ex eo loco, Caes.: vestigio non recedere, nicht von der Stelle weichen, Vell.: de medio, Cic.: non modo illum e Gallia non discessisse, sed ne a Mutina quidem recessisse, Cic.: quantum a conspectu suorum recesserint, Nep.: de tertia vigilia in castra Cornelia r., Caes. – insbes., sich ins Schlafgemach zurückziehen, schlafen gehen, Petron. 85, 5. Ov. Ib. 235. – 2) übtr., v. lebl. Subjj.: a) übh.: ut illae undae ad alios accedant, ab aliis autem recedant, Cic.: calculus recessit retro, Cels.: nebulas recedere iussit, Ov.: montes duo inter se concurrerunt crepitu maximo assultantes recedentesque, Plin. – b) der Lage nach zurücktreten, α) v. Örtl. usw.: Anchisae domus recessit, Verg.: quacunque opulenta recessit regia, Catull.: contra parietem medium zotheca perquam eleganter recedit, Plin. ep.: contra mediam fere porticum diaeta paulum recedit, Plin. ep.: ea, quae procul recessere, Curt.: sed hi (Tusci, das tuskische Landgut) procul a mari recesserunt, Plin. ep.: ab eo flumine incipiunt orae paulatim recedere, Mela (u. so ripis longe ac late recedentibus, Mela): Palaestina vocabatur, qua contingit Arabas... et qua recedit intus, Damascena, Plin.: Magna Graecia in tres sinus recedens Ausonii maris, Plin.: gens Cappadocum longissime Ponticarum omnium introrsus recedens, Plin.: Partiz. subst., longius a mari recedentia, weiter vom Meere zurückliegende Landstriche, Curt. 4, 1, 6. – in der Malerei = zurück-, in den Hintergrund treten, pictor vi artis suae efficit, ut quaedam eminere in opere, quaedam recessisse credamus, Quint. 2, 17, 21. – β) v. Körperteilen: venter recessit, Plin. ep. 3, 6, 2. – c) v. Örtl., durch unsere Entfernung zurücktreten = sich aus dem Gesichtskreise verlieren, provehimur portu, terraeque urbesque recedunt, Verg.: ubi terra recessit, Ov.

    B) bildl.: 1) v. Pers.: in otia tuta, Hor. sat. 1, 1, 31. – 2) v. Lebl.: studia sapientiae in porticus et gymnasia primum, mox in conventus scholarum recesserunt, Quint.: verba movere loco, quamvis invita recedant, Hor.: anni recedentes, die wieder scheidenden (Ggstz. anni venientes), Hor. – Partiz. subst., haec recta et in nullos flexus recedentia, diese einfachen Sätze, die kein Ablenken vom rechten Wege gestatten, Quint. 10, 5, 12.

    II) von irgendwo sich zurückziehen = abziehen, sich entfernen, fortgehen, etw. verlassen, A) eig. u. übtr.: 1) eig., v. leb. Wesen: nec vero a stabulis pluviā impendente recedunt longius (apes), Verg.: nec tamen permanent, sed ante finem recedunt, Plin.: im Bilde, a veritatis via longne, Lact. 2, 8, 1. – 2) übtr., v. lebl. Subjj.: a) sich von etwas (mit dem es früher verbunden war) trennen, in aliis ossibus ex toto saepe fragmentum a fragmento recedit, Cels.: si ab dentibus gingivae recedunt, Cels.: recedunt carnes ab ossibus, Plin.: recedit caput e cervice u. bl. cervice, Ov. – b) entweichen, entschwinden, postquam recessit vita patrio corpore, Plaut.: in ventos (die Lüfte) vita od. anima exhalata recessit, Verg. u. Ov.

    B) bildl.: 1) von Pers.: a) von etwas sich entfernen, abgehen, abweichen, quam (formulam) si sequemur, ab officio numquam recedemus, Cic.: ut iam longius a verbo recedamus, ab aequitate ne tantulum quidem, Cic.: penitus a natura, Cic. – b) von etwas abtreten, zurücktreten,sich lossagen, etw. aufgeben, ab armis, die W. niederlegen, Cic.: a vita, sich den Tod geben, Cic.: a iudicio, Quint. – absol., recessit Licinianus, ist zurückgetreten (= hat die Verteidigung aufgegeben), Plin. ep. 4, 11, 12. – 2) übtr., v. Lebl., a) von etw. sich entfernen = abgehen, abweichen, nomen (hostis) a peregrino recessit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit, hat die Bedeutung Fremder verlassen, Cic.: res ab usitata consuetudine recedit, weicht ab, Cic.: u. so r. minimum ab usu cotidiano, Quint. – b) entschwinden, verschwinden, schwinden, m. bl. Abl., sic numquam corde recedit nata tuo, Stat. – absol., et pariter Phoebes pariter maris ira recessit, Ov.: spes numquam implenda recessit, Lucan. – c) rec. ab alqo, jmdm. verloren gehen, vom Besitztum usw., cum res (Vermögen) ab eo, quicum contraxisset, recessisset et ad heredem pervenisset, Cic.: sive remanserit (praedium) penes emptorem sive recesserit, ICt.

    lateinisch-deutsches > recedo

  • 22 intentus

    1. intentus, a, um, I) Partic. v. intendo, w. s. – II) PAdi. m. Copar. u. Superl., 1) heftig, stark, febris, Cels.: impetus intentior, Sen.: Ggstz., ut altera pars orationis lenis atque summissa, sic haec intenta ac vehemens esse debet, Cic. de or. 2, 211. – 2) gespannt (bildl.), a) gespannt = voll Erwartung, animus, Cic.: omnes milites intenti (mit gespannter Aufmerksamkeit) pugnae proventum exspectabant, Caes.: intentiores utrimque custodiae, beide Teile waren mehr auf ihrer Hut, Liv. – cum Maria corde intentissimo pasceretur, Augustin., serm. 104, 1: mutato vultu intentissimus cogitare coepi, Augustin. conf. 8, 12. – m. Ang. worauf? durch in od. ad od. adversus alqd od. durch bl. Dat., auf etw. gespannt, mit Spannung wartend, -lauernd, auf etw. achtend, -aufmerksam, in omnem occasionem, Liv.: ad id tantum, Liv.: adversus omnes motus Philippi, Liv.: mens intenta malis, Ov. – m. folg. quam, zB. intenti, quam mox signum daretur, Liv. 5, 45, 1: m. folg. si (ob), intenti paratique, si lacesserentur, Liv. 35, 11, 9; vgl. Frontin. 1, 5, 16: m. folg. sive... sive, zB. intentus, sive Etruria se interim sive Latini aut Hernici moverint, wachsam auf alle Bewegungen, sei es von E. od. von den L. od. H., Liv. 6, 6, 13. – b) voll Aufmerksamkeit auf eine Vornahme, mit Dat. od. m. ad od. m. in u. Akk. = aufmerksam auf etw. achtend, eifrig mit etw.
    ————
    beschäftigt, um etw. bemüht, auf etw. bedacht, operi agresti od. rustico, Liv. u. Liv. epit: libello, Flor.: servilibus officiis, Sall.: intentus morti, Tac.: agendo Galliarum censui intentus, Tac.: celerandae victoriae intentior, Tac.: non ante umquam Volscos nec ducibus legendis nec exercitui scribendo intentiores fuisse, Liv.: inter id instruendae fraudi aliquanto intentior quam muniendis castris aut ulli militari operi, Liv.: publicas ad curas, tätig in Amtsgeschäften, Tac.: intentior (bereitwilliger) ad dicto parendum, Liv.: toto in hoc intentus est animo, Sen. – m. pro u. Abl., populus Romanus multo acrior intentiorque pro ultione Reguli quam pro victoria fuit, Flor. 2, 2, 26. – mit Abl. = durch etwas angezogen, in Spannung erhalten, aliquo negotio intentus, Sall. – bes. v. Soldaten, gespannt auf den Kampf, schlagfertig, absol., oft verb. paratus et intentus, intentus paratusque, armatus intentusque, Sall., Liv. u. Tac.: m. Dat., dimicationi ultimae instructus (gerüstet) intentusque, Liv. 1, 15, 2: m. ad od. in u. Akk., exercitus ad proelium intentus ornatusque, Tac. hist. 3, 63: cum adunata omnis classis et intenta in navale bellum esset, Iustin. 2, 12, 18. – c) angestrengt, rüstig, rastlos, eifrig, v. Pers., Sall. u.a.: curae intentiores, Liv.: intentissima cura, Liv. – v. Soldaten, diensteifrig, stramm im Dienst, Tac. – d) gesteigert = streng, intentiorem fore disciplinam, Tac. ann. 12, 42. – e) ernsthaft, im Ernst,
    ————
    Ggstz. risu, Tac. ann. 13, 3: Ggstz. in speciem, Tac. ann. 1, 52.
    ————————
    2. intentus, ūs, m. (intendo), die Anspannung, Ausdehnung, intentu aëris, Apul. apol. 15. – dah. das Ausstrecken, palmarum intentus (Plur.), Cic. Sest. 117.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intentus

  • 23 recedo

    re-cēdo, cessī, cessum, ere, I) zurücktreten, zurückweichen, sich zurückziehen (Ggstz. accedere), A) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers.: accessit ilico alter, ubi alter recessit, Cato fr.: Ad. Pone nos recede. Co. Fiat. Ad. Nos priores ibimus, Plaut.: r. hinc, r. huc, Plaut.: non sensim, sed citato gradu, Curt.: ab alqo, procul ab alqo, Plaut., ab alqo loco, Quint., ab alqa re, Ov.: ex eo loco, Caes.: vestigio non recedere, nicht von der Stelle weichen, Vell.: de medio, Cic.: non modo illum e Gallia non discessisse, sed ne a Mutina quidem recessisse, Cic.: quantum a conspectu suorum recesserint, Nep.: de tertia vigilia in castra Cornelia r., Caes. – insbes., sich ins Schlafgemach zurückziehen, schlafen gehen, Petron. 85, 5. Ov. Ib. 235. – 2) übtr., v. lebl. Subjj.: a) übh.: ut illae undae ad alios accedant, ab aliis autem recedant, Cic.: calculus recessit retro, Cels.: nebulas recedere iussit, Ov.: montes duo inter se concurrerunt crepitu maximo assultantes recedentesque, Plin. – b) der Lage nach zurücktreten, α) v. Örtl. usw.: Anchisae domus recessit, Verg.: quacunque opulenta recessit regia, Catull.: contra parietem medium zotheca perquam eleganter recedit, Plin. ep.: contra mediam fere porticum diaeta paulum recedit, Plin. ep.: ea, quae procul recessere, Curt.: sed hi (Tusci, das tuskische Landgut) procul a mari recesserunt, Plin. ep.: ab eo flumine incipiunt
    ————
    orae paulatim recedere, Mela (u. so ripis longe ac late recedentibus, Mela): Palaestina vocabatur, qua contingit Arabas... et qua recedit intus, Damascena, Plin.: Magna Graecia in tres sinus recedens Ausonii maris, Plin.: gens Cappadocum longissime Ponticarum omnium introrsus recedens, Plin.: Partiz. subst., longius a mari recedentia, weiter vom Meere zurückliegende Landstriche, Curt. 4, 1, 6. – in der Malerei = zurück-, in den Hintergrund treten, pictor vi artis suae efficit, ut quaedam eminere in opere, quaedam recessisse credamus, Quint. 2, 17, 21. – β) v. Körperteilen: venter recessit, Plin. ep. 3, 6, 2. – c) v. Örtl., durch unsere Entfernung zurücktreten = sich aus dem Gesichtskreise verlieren, provehimur portu, terraeque urbesque recedunt, Verg.: ubi terra recessit, Ov.
    B) bildl.: 1) v. Pers.: in otia tuta, Hor. sat. 1, 1, 31. – 2) v. Lebl.: studia sapientiae in porticus et gymnasia primum, mox in conventus scholarum recesserunt, Quint.: verba movere loco, quamvis invita recedant, Hor.: anni recedentes, die wieder scheidenden (Ggstz. anni venientes), Hor. – Partiz. subst., haec recta et in nullos flexus recedentia, diese einfachen Sätze, die kein Ablenken vom rechten Wege gestatten, Quint. 10, 5, 12.
    II) von irgendwo sich zurückziehen = abziehen, sich entfernen, fortgehen, etw. verlassen, A) eig. u.
    ————
    übtr.: 1) eig., v. leb. Wesen: nec vero a stabulis pluviā impendente recedunt longius (apes), Verg.: nec tamen permanent, sed ante finem recedunt, Plin.: im Bilde, a veritatis via longne, Lact. 2, 8, 1. – 2) übtr., v. lebl. Subjj.: a) sich von etwas (mit dem es früher verbunden war) trennen, in aliis ossibus ex toto saepe fragmentum a fragmento recedit, Cels.: si ab dentibus gingivae recedunt, Cels.: recedunt carnes ab ossibus, Plin.: recedit caput e cervice u. bl. cervice, Ov. – b) entweichen, entschwinden, postquam recessit vita patrio corpore, Plaut.: in ventos (die Lüfte) vita od. anima exhalata recessit, Verg. u. Ov.
    B) bildl.: 1) von Pers.: a) von etwas sich entfernen, abgehen, abweichen, quam (formulam) si sequemur, ab officio numquam recedemus, Cic.: ut iam longius a verbo recedamus, ab aequitate ne tantulum quidem, Cic.: penitus a natura, Cic. – b) von etwas abtreten, zurücktreten,sich lossagen, etw. aufgeben, ab armis, die W. niederlegen, Cic.: a vita, sich den Tod geben, Cic.: a iudicio, Quint. – absol., recessit Licinianus, ist zurückgetreten (= hat die Verteidigung aufgegeben), Plin. ep. 4, 11, 12. – 2) übtr., v. Lebl., a) von etw. sich entfernen = abgehen, abweichen, nomen (hostis) a peregrino recessit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit, hat die Bedeutung Fremder verlassen, Cic.: res ab usitata consuetudine recedit, weicht ab, Cic.: u. so r. minimum ab
    ————
    usu cotidiano, Quint. – b) entschwinden, verschwinden, schwinden, m. bl. Abl., sic numquam corde recedit nata tuo, Stat. – absol., et pariter Phoebes pariter maris ira recessit, Ov.: spes numquam implenda recessit, Lucan. – c) rec. ab alqo, jmdm. verloren gehen, vom Besitztum usw., cum res (Vermögen) ab eo, quicum contraxisset, recessisset et ad heredem pervenisset, Cic.: sive remanserit (praedium) penes emptorem sive recesserit, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > recedo

  • 24 tremō

        tremō uī, —, ere    [2 TER-], to shake, quake, quiver, tremble: totus Tremo horreoque, T.: toto pectore: corde et genibus, H.: tremis ossa pavore, H.: tremit artūs, V.: cum a me trementibus labris requirebas: cum tremerent artūs, V.: haec trementi questus ore, H.: aequor, O.: ilices, H.: frusta (carnis), i. e. quiver, V.—With acc, to quake before, tremble at, shudder at: securīs dictatoris, L.: Iunonem, O.: iratos Regum apices, H.
    * * *
    tremere, tremui, - V
    tremble, shake, shudder at

    Latin-English dictionary > tremō

  • 25 Дрожать

    - fluctuare (aer fluctuat); trepidare (metu); tremere (toto pectore; corde et genibus; ossa); vibrare; pavere;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Дрожать

  • 26 Страшиться

    - expavere (aliquid); metuere; pavere; timere (aliquem, aliquid); vereri (aliquem; aliquid; alicujus rei); trepidare (aliqua re; aliquid); tremere (toto pectore; corde et genibus);

    • страшиться оскорблённой Юноны - tremere offensam Junonem;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Страшиться

  • 27 aestuo

    aestŭo, āvi, ātum, 1, v. n. [aestus], to be in agilation or in violent commotion, to move to and fro, to rage, to toss, to boil up.
    I.
    Lit.
    A.
    Of fire, to rage, burn:

    aestuat ut clausis rapidus fornacibus ignis,

    as the fire heaves and roars in the closed furnaces, Verg. G. 4, 263:

    tectus magis aestuat ignis,

    Ov. M. 4, 64.—Hence,
    2.
    Of the effect of fire, to be warm or hot, to burn, glow; both objectively, I am warm (Fr. je suis chaud), and subjectively, it is warm to me, I feel warm (Fr. j'ai chaud).
    a.
    Object.: nunc dum occasio est, dum scribilitae aestuant ( while the cakes are warm) occurrite, Plaut. Poen. prol. 43; Verg. G. 1, 107:

    torridus aestuat aër,

    glows, Prop. 3, 24, 3; Luc. 1, 16. —
    b.
    Subject., to feel warmth or heat (weaker than sudare, to sweat, and opp. algere, to be cold, to feel cold;

    v. Doed. Syn. 3, 89): Lycurgi leges erudiunt juventutem esuriendo, sitiendo, algendo, aestuando,

    Cic. Tusc. 2, 14, 34:

    ille cum aestuaret, umbram secutus est,

    id. Ac. 2, 22:

    sub pondere,

    Ov. M. 12, 514; Juv. 3, 103.—
    B.
    Of the undulating, heaving motion of the sea, to rise in waves or billows (cf. aestus):

    Maura unda,

    Hor. C. 2, 6, 4:

    gurges,

    Verg. A. 6, 296.—
    C.
    Of other things, to have an undulating, waving motion, to be tossed, to heave:

    in ossibus umor,

    Verg. G. 4, 308:

    ventis pulsa aestuat arbor,

    Lucr. 5, 1097; Gell. 17, 11, 5. —Of an agitated crowd, Prud. 11, 228.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the passions, love, desire, envy, jealousy, etc., to burn with desire, to be in violent, passionate excitement, to be agitated or excited, to be inflamed:

    quod ubi auditum est, aestuare (hist. inf.) illi, qui dederant pecuniam,

    Cic. Verr. 2, 2, 23:

    quae cum dies noctesque aestuans agitaret,

    Sall. J. 93:

    desiderio alicujus,

    Cic. Fam. 7, 18:

    invidiā,

    Sall. C. 23:

    ingens in corde pudor,

    Verg. A. 12, 666:

    at rex Odrysius in illa Aestuat,

    Ov. M. 6, 490 (cf. uri in id. ib. 7, 22;

    and ardere in id,

    ib. 9, 724); Mart. 9, 23:

    aestuat (Alexander) infelix angusto limite mundi (the figure is derived from the swelling and raging of the sea when confined),

    Juv. 10, 169; so Luc. 6, 63.—
    B.
    Esp. in prose, to waver, to vacillate, to hesitate, to be uncertain or in doubt, to be undecided:

    dubitatione,

    Cic. Verr. 2, 2, 30: quod petiit, spernit; repetit quod nuper omisit;

    Aestuat et vitae disconvenit ordine toto,

    Hor. Ep. 1, 1, 99:

    sic anceps inter utramque animus aestuat,

    Quint. 10, 7, 33; Suet. Claud. 4:

    aestuante rege,

    Just. 1, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > aestuo

  • 28 obnitor

    ob-nītor, xus (rarely nīsus), 3 ( inf. obnitier for obniti, Lucr. 4, 437), v. dep., to bear, press, push, struggle, or strive against any thing (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.); constr. with the dat., acc., or absol.
    I.
    Lit.:

    taurus Arboris obnixus trunco,

    Verg. A. 12, 105:

    contra,

    id. ib. 5, 21:

    toto corpore obnitendum,

    Quint. 5, 13, 11:

    remi Obnixi crepuere,

    Verg. A. 5, 205: densis ales (Lachm. aquila hinc) pinnis obnixa volabat Vento, Enn. ap. Prob. Verg. E. 6, 31, p. 354 Lion. (Ann. v. 148 Vahl.):

    obnixi (al. obnisi) urgebant,

    Liv. 34, 46.—In pass. signif.: obnixo genu scuto, set or pressed against, Nep. Chabr. 1, 2.—

    Of things: navigia fractas obnitier undas,

    Lucr. 4, 437.—
    II.
    Trop.
    1.
    To strive against, to resist, oppose (class. only in Part.):

    stant obnisi,

    Liv. 7, 33, 12:

    cum saepe obnitens repugnasset,

    Vell. 2, 89, 5; 2, 123, 2:

    stant obnixa omnia contra,

    Verg. A. 10, 359:

    venti obnixi lacerant nubila,

    Stat. Th. 5, 366:

    adversis,

    Tac. A. 15, 11.—
    2.
    To strive, endeavor; with inf.:

    triumphum Pauli impedire obnitebantur,

    Vell. 1, 9, 6.—Hence, obnixus ( obnīsus), a, um, P. a., steadfast, firm, resolute:

    (velim) obnixos vos stabili gradu impetum hostium excipere,

    Liv. 6, 12:

    firmitas,

    Plin. 36, 15, 24, § 105:

    obnixus curam sub corde premebat,

    Verg. A. 4, 332.—In neutr., adverb., resolutely, obstinately:

    obnixum. Pauline, taces,

    Aus. Ep. 25, 28.—Hence, adv.: obnixē ( obnīsē), lit., striving against; hence, in gen., with all one's strength, with might and main, strenuously, obstinately:

    obnixe omnia Facere,

    Ter. And. 1, 1, 134:

    oboedire,

    Liv. 4, 26, 12 (dub.;

    Weissenb. enixe): petere,

    Sen. Ep. 95, 1 (Haase, enixe; v. Krebs, Antibarb. p. 781). — Comp.:

    argumentari,

    Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > obnitor

  • 29 recedo

    rĕ-cēdo, cessi, cessum, 3, v. n., to go back, fall back, give ground, retire, withdraw, recede.
    A.
    Lit. (class.; cf.:

    decedo, abscedo): pone nos recede,

    Plaut. Poen. 3, 2, 34:

    ego abs te procul recedam,

    id. Mil. 2, 4, 4:

    hinc,

    id. Bacch. 4, 1, 7:

    illuc,

    id. Rud. 3, 5, 7:

    recedere loco,

    id. Am. 1, 1, 84; cf.:

    centuriones ex eo quo stabant loco recesserunt,

    Caes. B. G. 5, 43:

    non modo illum e Galliā non discessisse, sed ne a Mutinā quidem recessisse,

    Cic. Phil. 8, 7, 21:

    procul a telo veniente,

    Ov. M. 12, 359:

    de medio,

    Cic. Rosc. Am. 38, 112:

    ab hoste,

    Ov. P. 3, 1, 151:

    longius,

    Verg. G. 4, 191:

    tristis recedo,

    Hor. Ep. 1, 16, 35; id. C. 2, 19, 31:

    ab Illiturgi,

    Liv. 24, 41:

    in castra Corneliana,

    Caes. B. C. 2, 30 fin.
    2.
    In partic., to retire to one's bedchamber, go to rest, Petr. 85, 5; Ov. Ib. 239.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of inanimate and abstract things:

    ut illae undae ad alios accedant, ab aliis autem recedant,

    Cic. Planc. 6, 15:

    verba movere loco, quamvis invita recedant,

    yield, Hor. Ep. 2, 2, 113:

    multa ferunt anni venientes commoda secum, Multa recedentes adimunt,

    the departing years, id. A. P. 176:

    abeant ac recedant voces illae,

    Plin. Pan. 2, 2.—
    2.
    Of places, things, etc., to stand back, recede (i. e. to be distant or retired;

    freq., esp. after the Aug. per.): secreta parentis Anchisae domus arboribusque obtecta recessit,

    Verg. A. 2, 300; cf. Cat. 64, 43; and:

    etsi lata recessit Urbe domus,

    Stat. Th. 5, 242; Plin. Ep. 2, 17, 21:

    Palaestina vocabatur, quā contingit Arabas... et quā recedit intus, Damascena,

    Plin. 5, 12, 13, § 66:

    Magna Graecia in tres sinus recedens Ausonii maris,

    id. 3, 10, 15, § 95; 4, 10, 17, § 33; Sen. Cons. ad Marc. 18.—Of nations:

    gens Cappadocum longissime Ponticarum omnium introrsus recedens,

    Plin. 6, 8, 8, § 24.—In a painting, etc.:

    pictor vi artis suae efficit, ut quaedam eminere in opere, quaedam recessisse credamus,

    Quint. 2, 17, 21; cf.:

    venter recessit,

    Plin. Ep. 3, 6, 2.— Poet., of places, which appear to recede by our departure from them:

    provehimur portu, terraeque urbesque recedunt,

    Verg. A. 3, 72:

    mea terra recedit,

    Ov. M. 8, 139; 11, 466; Sil. 3, 157; Stat. Th. 1, 549 al.—
    II.
    In gen., to go away, withdraw, retire, depart from a place, to abandon a thing, = discedere.
    A.
    Lit. (in good prose very rare), = discedere, haec effatu' pater, germana, repente recessit, vanished, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 48 Vahl.):

    nec vero a stabulis pluviā impendente recedunt Longius (apes),

    Verg. G. 4, 191; Plin. Ep. 1, 13, 2.—
    2.
    Transf., of things, to separate from any thing (with which it was previously connected):

    in aliis ossibus ex toto saepe fragmentum a fragmento recedit,

    Cels. 8, 7, 1:

    carnes ab ossibus,

    Plin. 22, 8, 9, § 22; 19, 5, 23, § 67:

    caput e cervice,

    Ov. P. 2, 8, 65;

    for which also: caput cervice,

    id. H. 16, 153; cf. id. F. 6, 708; Luc. 8, 674. —
    B.
    Trop., to withdraw, depart, desist (class.; esp. freq. in Cic. and Quint.): si quid vos per laborem recte feceritis, labor ille a vobis cito recedet, Cato ap. Gell. 16, 1, 4:

    avius a verā longe ratione recedit,

    Lucr. 2, 229:

    senes, ut in otia tuta recedant, aiunt, etc.,

    Hor. S. 1, 1, 31:

    ab officio recedere,

    Cic. Off. 3, 4, 19; Auct. Her. 3, 3, 5; Cic. Caecin. 20, 58:

    ab armis,

    i. e. to lay them down, id. Rosc. Am. 6, 16:

    penitus a naturā,

    id. Fin. 4, 16, 43:

    ab eodem exemplo,

    Quint. 1, 6, 6; 2, 8, 13; 7, 3, 21:

    a sententiis ejus, ab omni voluntate, consiliisque,

    Cic. Att. 12, 4, 2: a vitā, i. e. to kill one ' s self, id. Tusc. 4, 17, 40 (but Plin. 29, 1, 5, § 6, to die, in gen., a doubtful conjecture; Jahn, procedente [p. 1530] vitā):

    a veritatis viā longe,

    Lact. 2, 8, 1:

    ab oppugnatione,

    Hirt. B. G. 8, 40.—Very freq. of inanimate and abstract subjects:

    postquam recessit vita patrio corpore,

    Plaut. Merc. prol. 73:

    (nomen hostis) a peregrino recessit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit,

    has lost the signification of foreigner, Cic. Off. 1, 12, 37; so,

    res a consuetudine,

    id. Quint. 21, 67; Quint. 2, 13, 11:

    figurae sententiarum ab illo simplici modo indicandi recedunt,

    id. 9, 2, 1:

    ab usu cotidiano,

    id. 10, 1, 44 et saep.— Poet., with simple abl.:

    sic nunquam corde recedit Nata tuo,

    departs, Stat. S. 3, 5, 55.— Absol., to vanish, pass away, disappear:

    et pariter Phoebes, pariter maris ira recessit,

    Ov. M. 12, 36:

    spes,

    Luc. 7, 688:

    quonam nostri tibi cura recessit?

    Verg. A. 2, 595:

    fortuna recessit,

    id. ib. 3, 53.— With in:

    in ventos vita recessit,

    passed away into the winds, Verg. A. 4, 705.— Hence, * rĕcessus, a, um, P. a. (acc. to I. B.), drawn back, receding:

    scaena recessior,

    standing farther back, Vitr. 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > recedo

  • 30 tremo

    trĕmo, ŭi, 3, v. n. and a. [cf. Gr. tremô, to tremble; atremas, quiet].
    I.
    Neutr., to shake, quake, quiver, tremble, etc. (freq. and class.; cf. trepido): sapiens si algebis, tremes, Novat. ap. Cic. de Or.2, 70, 285 (Com.Rel. v. 116 Rib.):

    pro monstro extemplo'st, quando qui sudat tremit,

    Plaut. As. 2, 2, 23:

    viden', ut tremit atque extimuit,

    id. Mil. 4, 6, 57:

    totus Tremo horreoque, Ter Eun. 1, 2, 4: si qui tremerent et exalbescerent objecta terribili re extrinsecus,

    Cic. Ac. 2, 15, 48:

    timidus ac tremens,

    id. Pis. 30, 74:

    tremo animo,

    id. Q. Fr. 1, 1, 1, § 4; so,

    animo,

    Sen. Agam. 833:

    toto pectore tremens,

    Cic. Tusc. 4, 22, 49: corde et genibus tremit, Hor. C. 1, 23, 8.—In a Greek construction:

    tremis ossa pavore,

    Hor. S. 2, 7, 57:

    ingemit et tremit artus,

    Lucr. 3, 489; cf. Verg. G. 3, 84.—
    B.
    Of things: mare caelum terram ruere ac tremere diceres, Afran. ap. Prob. ap. Verg. E. 6, 31 (Com. Rel. v. 9 Rib.):

    membra miserae tremunt,

    Plaut. Cas. 3, 5, 2:

    genua,

    Sen. Ep. 11, 2:

    artus, Verg, A. 3, 627: manus,

    Ov. M. 8, 211:

    umeri,

    Verg. A. 2, 509:

    haec trementi questus ore,

    Hor. Epod. 5, 11; so,

    ore tremente,

    Ov. Tr. 3, 11, 54 et saep.:

    Africa terribili tremit horrida terra tumultu, Enn. ap. Fest p. 153 Müll. (Ann. v. 311 Vahl.): verbere ripae,

    Hor. C. 3, 27, 23:

    aequor,

    Ov. M. 4, 136:

    ilices,

    Hor. Epod. 10, 8:

    hasta per armos Acta,

    Verg. A. 11, 645:

    vela,

    Lucr. 4, 77:

    frusta (carnis),

    i.e. to quiver, Verg. A. 1, 212:

    seges altis flava spicis,

    Sen. Oedip 50; id. Med. 46.—
    II.
    Act., to quake or tremble at a thing (mostly poet. and perhaps not ante-Aug.):

    virgas ac secures dictatoris tremere atque horrere, Liv, 22, 27, 3: Junonem Offensam,

    Ov. M. 2, 519:

    neque iratos Regum apices neque militum arma,

    Hor. C. 3, 21, 19:

    jussa virum nutusque,

    Sil. 2, 53:

    te Stygii tremuere lacus,

    Verg. A. 8, 296:

    non praesidum gladios tremunt,

    Lact. 5, 13, 17:

    varios casus,

    Sen. Troad. 262:

    hostem,

    id. ib. 317. — Hence, trĕmendus, a, um, P a. (acc. to II.), that is to be trembled at; hence, fearful, dreadful, frightful, formidable, terrible, tremendous ( poet. and in post-Aug. prose):

    manes adiit regemque tremendum,

    Verg. G. 4, 469:

    Chimaera,

    Hor. C. 4, 2, 15:

    vates visu audituque,

    Stat. Th. 10, 164:

    oculi,

    Ov. M. 3, 577:

    cuspis,

    Hor. C. 4, 6, 7:

    tumultus,

    id. ib. 1, 16, 11:

    Alpes,

    id. ib. 4, 14, 12:

    monita Carmentis,

    Verg. A. 8, 335:

    nefas,

    Val. Fl. 2, 209:

    tigris animal velocitatis tremendae,

    Plin. 8, 18, 25, § 66.

    Lewis & Short latin dictionary > tremo

См. также в других словарях:

  • toto corde — corde / tɔto kɔrde/ locuz. lat. (propr. di tutto cuore, con tutto il cuore ), usata in ital. come avv., lett. [espressione usata talora per esprimere completa disponibilità] ▶◀ ben volentieri, con tutto il cuore, in toto, toto coelo …   Enciclopedia Italiana

  • toto corde — {{hw}}{{toto corde}}{{/hw}}locuz. avv. Con tutto il cuore: vi dò la mia approvazione toto corde …   Enciclopedia di italiano

  • toto corde — tò·to còr·de loc.avv., lat. BU con tutto il cuore, pienamente, senza riserve {{line}} {{/line}} ETIMO: lat. toto corde con tutto il cuore …   Dizionario italiano

  • toto corde — [loc. lat., letteralmente «con tutto il cuore»] loc. avv. con tutto il cuore, pienamente …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • Armorial du Trièves — Sommaire 1 Index des familles 1.1 A 1.2 B 1.3 C 1.4 D 1.5 …   Wikipédia en Français

  • Ad vesperas Sancti Ludovici Regis Franciæ — Antiphonaire des Invalides, 1682 Álbum de Ensemble Organum Publicación septiembre de 2005 Grabación febrero de 2005 Género(s) Música barroca …   Wikipedia Español

  • Act of Contrition — The Act of Contrition is a prayer recited by the penitent during the Latin Rite Roman Catholic sacrament of Confession.It is also used by some believers as a private devotional as part a daily examination of conscience. Full textLatin:Deus meus,… …   Wikipedia

  • Johannes Eckert (Abt) — Johannes Eckert OSB (* 23. März 1969 in Mosbach; eigentlich Claudius Josef Eckert) ist seit 2003 Abt der Benediktinerabtei St. Bonifaz in München und damit auch des Priorats Andechs. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werke 3 Einzelnachweise …   Deutsch Wikipedia

  • Jean-Baptiste Avrillon — Pour les articles homonymes, voir Avrillon. Jean Baptiste Elie Avrillon (1652 1729) est un religieux minime, prédicateur français, né à Paris. Il se distingua par ses sermons et la publication d’un grand nombre de livres de piété dont le… …   Wikipédia en Français

  • Psaume 119 (118) — Le psaume 119 (118 dans la numérotation de la Septante) est le plus long des psaumes ainsi que le plus long chapitre de la Bible. Il est désigné en latin par ses premiers mots, Beati immaculati in via. Son thème dominant est le respect de la Loi …   Wikipédia en Français

  • Psaume 138 (137) — Le psaume 138 (137 selon la numérotation grecque) est attribué à David. Sommaire 1 Texte 2 Voir aussi 2.1 Liens externes 2.2 Bibliographie …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»