Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

ef-freno

  • 1 frēnō or fraenō

        frēnō or fraenō āvī, ātus, āre    [frenum], to furnish with a bridle, curb, bridle: equos, V.: equi frenato est auris in ore, H.: ora cervi capistris, O.: Frenato delphine sedens Thetis, O.— To bridle, curb, restrain, check: ventos, V.: cum hiems glacie cursūs frenaret aquarum, V.—Fig., to bridle, curb, check, restrain, govern: furores legibus: impetum (scribendi), Ph.: Iustitiā gentīs, V.: timore frenari, quo minus, etc., L.

    Latin-English dictionary > frēnō or fraenō

  • 2 freno

    frēno ( fraeno), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. frenarier, Prud. Psych. 191), v. a. [frenum], to furnish with a bridle, to bridle (mostly in poets).
    I.
    Lit.:

    frenati equi,

    Hirt. B. G. 8, 15, 4:

    equos,

    Verg. A. 5, 554; Hor. Ep. 1, 15, 13; cf. Liv. 21, 27:

    ora cervi capistris,

    Ov. M. 10, 125:

    colla draconum (Medea),

    id. ib. 7, 220; cf.

    dracones,

    id. Tr. 3, 8, 3:

    frenato delphine sedens Thetis,

    id. M. 11, 237; cf.:

    vecta est frenato pisce Thetis,

    Tib. 1, 5, 46: frenata acies, i. e. the cavalry (opp. pedestris), Sil. 11, 266.—
    II.
    Transf., in gen., to bridle, curb, restrain, check (syn.: coerceo, comprimo, etc.).
    A.
    Prop.:

    (Aeolus ventos) Imperio premit ac vinclis et carcere frenat,

    Verg. A. 1, 54:

    agmina ductor,

    Sil. 9, 418: cum tristis hiems glacie cursus frenaret aquarum, Verg. G. 4, 136:

    alvum frenat brassica,

    Ser. Samm. 29:

    tussim medicamine,

    id. 17.—
    B.
    Trop., to bridle, curb, check, restrain, govern:

    frenatam tot malis linguam resolvimus,

    Plin. Pan. 66, 5:

    qui eas (voluptates) sua temperantia frenavit ac domuit,

    Liv. 30, 14, 7:

    ejus (Clodii) furores, quos nullis jam legibus, nullis judiciis frenare poteramus,

    Cic. Mil. 28, 77:

    spes avidas,

    Sil. 10, 341:

    impetum (scribendi),

    Phaedr. 4, 25, 7:

    dolores corde,

    to shut up, Sil. 8, 290:

    gentes superbas justitiā (Dido),

    Verg. A. 1, 523; cf.:

    Aemoniam (Pelias),

    Val. Fl. 1, 22:

    ne quis temere frenari eos dicere posset, quominus de eo libere querantur,

    Liv. 26, 29, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > freno

  • 3 freno

    I
    frenare, frenavi, frenatus V
    II
    frenare, frenavi, frenatus V
    bridle; curb

    Latin-English dictionary > freno

  • 4 freno

    curb, restrain, hold back, restrain.

    Latin-English dictionary of medieval > freno

  • 5 īn-frēnō

        īn-frēnō —, ātus, āre,    to put on a bridle, furnish with a bridle, bridle, harness, curb: non infrenatos equos habere, L.: currūs, to harness the horses to, V.—Fig., to curb, restrain: infrenatus conscientiā scelerum.

    Latin-English dictionary > īn-frēnō

  • 6 re-frēnō

        re-frēnō —, —, āre,    to bridle, check, curb: equus, Cu.—To keep down, control: aquas, O.— Fig., to restrain, check, keep: adulescentīs a gloriā: a reditu: indomitam licentiam, H.

    Latin-English dictionary > re-frēnō

  • 7 artō

        artō āvī, ātus, āre    [1 artus], to contract, straiten: artato freno, Tb.: in honoribus omnia artata, L.
    * * *
    artare, artavi, artatus V TRANS
    wedge in, fit/close firmly, tighten; compress, abridge; pack, limit, cramp

    Latin-English dictionary > artō

  • 8 compescō

        compescō pescuī, —, ere    [PARC-], to confine, hold in check, repress, curb, restrain: equum freno, Tb.: ramos fluentes, i. e. to prune, V.: bracchia, O.: mare, H.—Fig., to suppress, repress, restrain, check, subdue: sitim undā, O.: clamorem, H.: risum, H.: animum frenis, H.: vim suam ardoremque, Ta.: mores dissolutos vi, Ph.: culpam ferro, i. e. by killing diseased members of the flock, V.
    * * *
    compescere, compescui, - V TRANS
    restrain, check; quench; curb, confine, imprison; hold in check; block, close

    Latin-English dictionary > compescō

  • 9 re-moror

        re-moror ātus, ārī, dep.,    to hold back, stay, detain, obstruct, hinder, delay, defer: fugiunt, freno non remorante, dies, O.: me, T.: num unum diem Saturninum poena remorata est? i. e. was the execution delayed?: cur non remoratur ituros, O.: ab negotiis (sc. eum), S.: vostrum commodum, T.: me epistulis et meas spes: hostīs quo minus victoriā uterentur, S.: pomi iactu remorata (Atalanta), O.: postquam remorata suos cognovit amores, lingering, O.

    Latin-English dictionary > re-moror

  • 10 defrenatus

    dē-frēnātus, a, um, adj. [freno], unbridled, unrestrained:

    cursu,

    Ov. M. 1, 282.

    Lewis & Short latin dictionary > defrenatus

  • 11 ecfreno

    ef-frēno or ecfr-, no perf., ātum, 1, v. a., to unbridle, let loose (very rare).— Poet. transf.:

    Vulturnum Effrenat,

    Sil. 9, 496.—Far more freq., effrēnātus, a, um, P. a.
    I.
    Unbridled, without a rein:

    equi,

    Liv. 40, 40, 5:

    equi velut effrenati passim incerto cursu feruntur,

    id. 37, 41, 10.—
    II.
    Transf., ungoverned, unrestrained, unruly (a favorite word of Cicero):

    homines secundis rebus effrenatos tamquam in gyrum rationis duci oportere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    populi soluti effrenatique,

    id. Rep. 1, 34; cf.:

    libido effrenata et indomita,

    id. Clu. 6; id. Verr. 2, 1, 24:

    cupiditas effrenata ac furiosa,

    id. Cat. 1, 10; and:

    mens effrenata atque praeceps,

    id. Cael. 15, 35; so,

    libertas,

    Liv. 34, 49 et saep.:

    insolentiă multitudo,

    Cic. Rep. 1, 42 fin.; cf. id. Tusc. 3, 5, 11:

    ferocia,

    id. ib. 5, 8:

    violentia,

    id. Phil. 12, 11:

    petulantia,

    Plin. Ep. 4, 25 fin.:

    mente,

    Vulg. 2 Macc. 13, 9 et saep.— Comp.:

    vox (with libera),

    Cic. de Or. 3, 53 fin.:

    libido (Appii),

    Liv. 3, 50:

    iracundia,

    Quint. 9, 2, 3.— Sup.:

    affectus,

    Sen. Ep. 88.— Adv.: ef-frēnāte, unrestrainedly, violently, Cic. de Sen. 12, 39.— Comp., id. Phil. 14, 9, 26.— Sup. appears not to occur.

    Lewis & Short latin dictionary > ecfreno

  • 12 effreno

    ef-frēno or ecfr-, no perf., ātum, 1, v. a., to unbridle, let loose (very rare).— Poet. transf.:

    Vulturnum Effrenat,

    Sil. 9, 496.—Far more freq., effrēnātus, a, um, P. a.
    I.
    Unbridled, without a rein:

    equi,

    Liv. 40, 40, 5:

    equi velut effrenati passim incerto cursu feruntur,

    id. 37, 41, 10.—
    II.
    Transf., ungoverned, unrestrained, unruly (a favorite word of Cicero):

    homines secundis rebus effrenatos tamquam in gyrum rationis duci oportere,

    Cic. Off. 1, 26, 90:

    populi soluti effrenatique,

    id. Rep. 1, 34; cf.:

    libido effrenata et indomita,

    id. Clu. 6; id. Verr. 2, 1, 24:

    cupiditas effrenata ac furiosa,

    id. Cat. 1, 10; and:

    mens effrenata atque praeceps,

    id. Cael. 15, 35; so,

    libertas,

    Liv. 34, 49 et saep.:

    insolentiă multitudo,

    Cic. Rep. 1, 42 fin.; cf. id. Tusc. 3, 5, 11:

    ferocia,

    id. ib. 5, 8:

    violentia,

    id. Phil. 12, 11:

    petulantia,

    Plin. Ep. 4, 25 fin.:

    mente,

    Vulg. 2 Macc. 13, 9 et saep.— Comp.:

    vox (with libera),

    Cic. de Or. 3, 53 fin.:

    libido (Appii),

    Liv. 3, 50:

    iracundia,

    Quint. 9, 2, 3.— Sup.:

    affectus,

    Sen. Ep. 88.— Adv.: ef-frēnāte, unrestrainedly, violently, Cic. de Sen. 12, 39.— Comp., id. Phil. 14, 9, 26.— Sup. appears not to occur.

    Lewis & Short latin dictionary > effreno

  • 13 frena

    frēnum or fraenum, i, n., and more freq. (cf. Neue, Formenl. 1, 567; and v. infra), plur. heterocl. frēni, ōrum, m., and mostly poet. frēna, ōrum, n. [root dhar-; Sanscr. dhar-ā-mi, hold, support; Gr. thra-, in thrênus, thronos; Lat. frētus], a bridle, curb, bit (syn.: lupi, lupata).
    I.
    Lit.
    (α).
    Plur.:

    aurei freni,

    Curt. 4, 13 med.; so nom. freni, id. 7, 10 fin.; cf. under II.; acc. frena, Verg. A. 4, 135; 5, 818; Ov. M. 15, 519; id. Am. 3, 4, 16:

    non domito frenos ore momordit equus,

    Tib. 1, 3, 42; so,

    frenos: equus, equa, quae frenos recipere solet,

    Cic. Top. 8, 36; Varr. R. R. 2, 7, 12; Verg. G. 3, 184; Liv. 1, 48, 6; Sen. Tranq. 15 fin. al.:

    moderarier hunc (equum) frenis,

    Lucr. 5, 1298; so,

    frenis,

    id. 5, 1317; Verg. A. 11, 719; 889; 12, 372; Hor. S. 1, 1, 91; Ov. M. 5, 643; Liv. 1, 14 fin.:

    equum cogere frenos pati,

    Phaedr. 4, 3, 9:

    frenos et strata equorum Pelethronium (invenisse),

    Plin. 7, 56, 57, § 202 et saep.—
    (β).
    Sing.:

    frenumque (equus) recepit, etc.,

    Hor. Ep. 1, 10, 36:

    non frenum depulit ore,

    id. ib. 1, 10, 38.—
    b.
    Prov.: frenum mordere, to take the bit in one's teeth, i. e. to offer opposition, to resist: si frenum momorderis peream, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 23, 2; cf.:

    sed ut mones, frenum momordi,

    Cic. ib. 11, 24, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Like our terms bridle and curb, i. q. means of guiding or governing, restraint, check, limit.
    (α).
    Plur.:

    rerum freni,

    the reins of dominion, Sil. 1, 240:

    freni sunt injecti vobis, Quirites, nullo modo perpetiendi: alligati et constricti estis amaro vinculo servitutis,

    Val. Max. 2, 9, 5; cf.:

    freni domitarum gentium,

    Curt. 7, 10 fin.:

    ne Lycurgi quidem disciplina tenuit illos in hominibus Graecis frenos,

    Cic. Rep. 2, 33:

    ut Isocratem in acerrimo ingenio Theopompi et lenissimo Ephori dixisse traditum est, alteri se calcaria adhibere, alteri frenos,

    id. Brut. 56, 204:

    Mutinam illi exsultanti tamquam frenos furoris injecit,

    id. Phil. 13, 9, 20:

    date frenos impotenti naturae et indomito animali,

    give the reins to, allow full scope to, Liv. 34, 2, 13; so,

    frenos furentibus ira Laxat,

    Luc. 7, 125:

    impone felicitati tuae frenos,

    put on, Curt. 7, 8 fin.:

    imperii frena tenere sui,

    Ov. Tr. 2, 42:

    frena imperii moderari,

    id. P. 2, 9, 33:

    capere,

    id. ib. 4, 13, 27:

    frena licentiae inicere,

    Hor. C. 4, 15, 10:

    pone irae frena modumque, Pone et avaritiae,

    Juv. 8, 88:

    subiit leges et frena momordit Ille solutus amor,

    i. e. submitted to, Stat. S. 1, 2, 28:

    quod dicebat Isocrates, se calcaribus in Ephoro, contra autem in Theopompo frenis uti solere,

    Cic. de Or. 3, 9, 36; Quint. 2, 8, 11; cf. above the passage Cic. Brut. 56, 204:

    alter, uti dixit Isocrates in Ephoro et Theopompo, frenis eget, alter calcaribus,

    id. Att. 6, 1, 12:

    non solum frenis sed etiam jugo accepto,

    Liv. 37, 36, 5:

    animum rege: qui nisi paret, Imperat: hunc frenis, hunc tu compesce catenā,

    Hor. Ep. 1, 2, 63:

    jam vaga prosiliet frenis natura remotis,

    id. S. 2, 7, 74.—
    (β).
    Sing.:

    ni frenum accipere et victi parere fatentur,

    Verg. A. 12, 568:

    voluptates tenere sub freno,

    Sen. Ep. 23 med.
    B.
    Poet., horse, steed, charger:

    eques aptus frenis,

    Prop. 4 (5), 10, 19:

    portarumque moras frenis assultat et hastis,

    Stat. Th. 11, 243.—
    C.
    In gen.
    1.
    That which holds things together, a band (post-Aug. and rare):

    absiliunt pontes tectique trementis Saxea frena labant, etc.,

    the stone bands, ties, Stat. Th. 10, 880.—
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > frena

  • 14 frenatio

    frēnātĭo, ōnis, f. [freno], a bridling, subduing:

    libidinis,

    August. Cont. Jul. 5, 7, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > frenatio

  • 15 frenum

    frēnum or fraenum, i, n., and more freq. (cf. Neue, Formenl. 1, 567; and v. infra), plur. heterocl. frēni, ōrum, m., and mostly poet. frēna, ōrum, n. [root dhar-; Sanscr. dhar-ā-mi, hold, support; Gr. thra-, in thrênus, thronos; Lat. frētus], a bridle, curb, bit (syn.: lupi, lupata).
    I.
    Lit.
    (α).
    Plur.:

    aurei freni,

    Curt. 4, 13 med.; so nom. freni, id. 7, 10 fin.; cf. under II.; acc. frena, Verg. A. 4, 135; 5, 818; Ov. M. 15, 519; id. Am. 3, 4, 16:

    non domito frenos ore momordit equus,

    Tib. 1, 3, 42; so,

    frenos: equus, equa, quae frenos recipere solet,

    Cic. Top. 8, 36; Varr. R. R. 2, 7, 12; Verg. G. 3, 184; Liv. 1, 48, 6; Sen. Tranq. 15 fin. al.:

    moderarier hunc (equum) frenis,

    Lucr. 5, 1298; so,

    frenis,

    id. 5, 1317; Verg. A. 11, 719; 889; 12, 372; Hor. S. 1, 1, 91; Ov. M. 5, 643; Liv. 1, 14 fin.:

    equum cogere frenos pati,

    Phaedr. 4, 3, 9:

    frenos et strata equorum Pelethronium (invenisse),

    Plin. 7, 56, 57, § 202 et saep.—
    (β).
    Sing.:

    frenumque (equus) recepit, etc.,

    Hor. Ep. 1, 10, 36:

    non frenum depulit ore,

    id. ib. 1, 10, 38.—
    b.
    Prov.: frenum mordere, to take the bit in one's teeth, i. e. to offer opposition, to resist: si frenum momorderis peream, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 23, 2; cf.:

    sed ut mones, frenum momordi,

    Cic. ib. 11, 24, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Like our terms bridle and curb, i. q. means of guiding or governing, restraint, check, limit.
    (α).
    Plur.:

    rerum freni,

    the reins of dominion, Sil. 1, 240:

    freni sunt injecti vobis, Quirites, nullo modo perpetiendi: alligati et constricti estis amaro vinculo servitutis,

    Val. Max. 2, 9, 5; cf.:

    freni domitarum gentium,

    Curt. 7, 10 fin.:

    ne Lycurgi quidem disciplina tenuit illos in hominibus Graecis frenos,

    Cic. Rep. 2, 33:

    ut Isocratem in acerrimo ingenio Theopompi et lenissimo Ephori dixisse traditum est, alteri se calcaria adhibere, alteri frenos,

    id. Brut. 56, 204:

    Mutinam illi exsultanti tamquam frenos furoris injecit,

    id. Phil. 13, 9, 20:

    date frenos impotenti naturae et indomito animali,

    give the reins to, allow full scope to, Liv. 34, 2, 13; so,

    frenos furentibus ira Laxat,

    Luc. 7, 125:

    impone felicitati tuae frenos,

    put on, Curt. 7, 8 fin.:

    imperii frena tenere sui,

    Ov. Tr. 2, 42:

    frena imperii moderari,

    id. P. 2, 9, 33:

    capere,

    id. ib. 4, 13, 27:

    frena licentiae inicere,

    Hor. C. 4, 15, 10:

    pone irae frena modumque, Pone et avaritiae,

    Juv. 8, 88:

    subiit leges et frena momordit Ille solutus amor,

    i. e. submitted to, Stat. S. 1, 2, 28:

    quod dicebat Isocrates, se calcaribus in Ephoro, contra autem in Theopompo frenis uti solere,

    Cic. de Or. 3, 9, 36; Quint. 2, 8, 11; cf. above the passage Cic. Brut. 56, 204:

    alter, uti dixit Isocrates in Ephoro et Theopompo, frenis eget, alter calcaribus,

    id. Att. 6, 1, 12:

    non solum frenis sed etiam jugo accepto,

    Liv. 37, 36, 5:

    animum rege: qui nisi paret, Imperat: hunc frenis, hunc tu compesce catenā,

    Hor. Ep. 1, 2, 63:

    jam vaga prosiliet frenis natura remotis,

    id. S. 2, 7, 74.—
    (β).
    Sing.:

    ni frenum accipere et victi parere fatentur,

    Verg. A. 12, 568:

    voluptates tenere sub freno,

    Sen. Ep. 23 med.
    B.
    Poet., horse, steed, charger:

    eques aptus frenis,

    Prop. 4 (5), 10, 19:

    portarumque moras frenis assultat et hastis,

    Stat. Th. 11, 243.—
    C.
    In gen.
    1.
    That which holds things together, a band (post-Aug. and rare):

    absiliunt pontes tectique trementis Saxea frena labant, etc.,

    the stone bands, ties, Stat. Th. 10, 880.—
    2.

    Lewis & Short latin dictionary > frenum

  • 16 fugio

    fŭgĭo, fūgi, fŭgĭtum ( gen. plur. part. sync. fugientum, Hor. C. 3, 18, 1; part. fut. fugiturus, Ov. H. 2, 47 al.), 3, v. n. and a. [root FUG; Gr. PHUG, pheugô; Sanscr. bhuj; syn.: flecto, curvo; v. fuga], to flee or fly, to take flight, run away.
    I.
    Neutr.
    A.
    Lit.:

    propera igitur fugere hinc, si te di amant,

    Plaut. Ep. 3, 4, 78; cf.:

    a foro,

    id. Pers. 3, 3, 31:

    senex exit foras: ego fugio,

    I am off, Ter. Heaut. 5, 2, 47:

    cervam videre fugere, sectari canes,

    id. Phorm. prol. 7:

    qui fugisse cum magna pecunia dicitur ac se contulisse Tarquinios,

    Cic. Rep. 2, 19:

    Aeneas fugiens a Troja,

    id. Verr. 2, 4, 33, § 72:

    omnes hostes terga verterunt, nec prius fugere destiterunt, quam ad flumen Rhenum pervenerint,

    Caes. B. G. 1, 53, 1:

    oppido fugit,

    id. B. C. 3, 29, 1:

    ex ipsa caede,

    to flee, escape, id. B. G. 7, 38, 3; cf.:

    ex proelio Mutinensi,

    Cic. Fam. 10, 14, 1:

    e conspectu,

    Ter. Hec. 1, 2, 107: Uticam, Hor. Ep. 1, 20, 13: fenum habet in cornu;

    longe fuge,

    id. S. 1, 4, 34: nec furtum feci nec fugi, run away (of slaves), id. Ep. 1, 16, 46; cf.:

    formidare servos, Ne te compilent fugientes,

    id. S. 1, 1, 78; Sen. Tranq. 8.—

    Prov.: ita fugias ne praeter casam,

    i. e. in fleeing from one danger beware of falling into another, Ter. Phorm. 5, 2, 3 Ruhnk. —
    b.
    In partic., like the Gr. pheugein, to become a fugitive, leave one's country, go into exile:

    fugiendum de civitate, cedendum bonis aut omnia perferenda,

    Quint. 6, 1, 19; so,

    ex patria,

    Nep. Att. 4, 4:

    a patria,

    Ov. Tr. 1, 5, 66:

    in exilium,

    Juv. 10, 160; cf. under II. A. b.—
    B.
    Transf., in gen., to pass quickly, to speed, to hasten away, flee away; cf.:

    numquam Vergilius diem dicit ire, sed fugere, quod currendi genus concitatissimum est,

    Sen. Ep. 108 med. (mostly poet. and of inanim. and abstr. things):

    tenuis fugiens per gramina rivus,

    Verg. G. 4, 19:

    Tantalus a labris sitiens fugientia captat Flumina,

    Hor. S. 1, 1, 68:

    concidunt venti fugiuntque nubes,

    id. C. 1, 12, 30:

    spernit humum fugiente pennā,

    hasting away, rapidly soaring, id. ib. 3, 2, 24:

    nullum sine vulnere fugit Missile,

    Stat. Th. 9, 770:

    insequitur fugientem lumine pinum (i. e. navem),

    Ov. M. 11, 469:

    fugere ad puppim colles campique videntur,

    Lucr. 4, 389:

    fugiunt freno non remorante dies,

    Ov. F. 6, 772:

    sed fugit interea, fugit irreparabile tempus,

    Verg. G. 3, 284:

    annus,

    Hor. S. 2, 6, 40:

    hora,

    id. C. 3, 29, 48:

    aetas,

    id. ib. 1, 11, 7.—Of persons:

    evolat ante omnes rapidoque per aëra cursu Callaicus Lampon fugit,

    hastens away, Sil. 16, 335. Here perh. belongs: acer Gelonus, Cum fugit in Rhodopen atque in deserta Getarum, i. e. swiftly roves (as a nomade), Verg. G. 3, 462 (acc. to another explan., flees, driven from his abode).—
    b.
    Pregn., to vanish, disappear, to pass away, perish:

    e pratis cana pruina fugit,

    Ov. F. 6, 730:

    fugiunt de corpore setae,

    id. M. 1, 739; cf.:

    jam fessae tandem fugiunt de corpore vires,

    Verg. Cir. 447;

    for which: calidusque e corpore sanguis Inducto pallore fugit,

    Ov. M. 14, 755:

    fugerat ore color,

    id. H. 11, 27:

    nisi causa morbi Fugerit venis,

    Hor. C. 2, 2, 15:

    fugiunt cum sanguine vires,

    Ov. M. 7, 859:

    amor,

    Prop. 1, 12, 12:

    memoriane fugerit in annalibus digerendis, an, etc.,

    Liv. 9, 44, 4:

    gratissima sunt poma, cum fugiunt,

    i. e. when they wilt, become wilted, Sen. Ep. 12; cf.: vinum fugiens, under P. a.—
    C.
    Trop. (rare but class.):

    nos naturam sequamur, et ab omni, quod abhorret ab oculorum auriumque approbatione, fugiamus,

    Cic. Off. 1, 35, 128; cf.: omne animal appetit quaedam et fugit a quibusdam;

    quod autem refugit, id contra naturam est, etc.,

    id. N. D. 3, 13, 33; Quint. 11, 1, 54:

    ad verba,

    to have recourse to, Petr. 132.
    II.
    Act., to flee from, seek to avoid; to avoid, shun any thing.
    A.
    Lit. (mostly poet.): erravi, post cognovi, et fugio cognitum, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 160 Vahl.):

    cum Domitius concilia conventusque hominum fugeret,

    Caes. B. C. 1, 19, 2:

    neminem neque populum neque privatum fugio,

    Liv. 9, 1, 7:

    vesanum fugiunt poëtam qui sapiunt,

    Hor. A. P. 455:

    percontatorem,

    id. Ep. 1, 18, 69:

    hostem,

    id. S. 1, 3, 10:

    lupus me fugit inermem,

    id. C. 1, 22, 12:

    nunc et ovis ultro fugiat lupus,

    Verg. E. 8, 52:

    (Peleus) Hippolyten dum fugit abstinens,

    Hor. C. 3, 7, 18:

    scriptorum chorus omnis amat nemus et fugit urbes,

    id. Ep. 2, 77; id. S. 1, 6, 126:

    data pocula,

    Ov. M. 14, 287; cf.

    vina,

    id. ib. 15, 323.— Pass.:

    sic litora vento Incipiente fremunt, fugitur cum portus,

    i. e. is left, Stat. Th. 7, 140. —
    b.
    In partic. (cf. supra, I. A. b.), to leave one's country:

    nos patriam fugimus,

    Verg. E. 1, 4:

    Teucer Salamina patremque cum fugeret,

    Hor. C. 1, 7, 22.—Hence:

    quis exsul Se quoque fugit?

    Hor. C. 2, 16, 20.—
    2.
    Transf. (causa pro effectu), to flee away from, to escape, = effugio ( poet.;

    but cf. infra, B. 2.): hac Quirinus Martis equis Acheronta fugit,

    Hor. C. 3, 3, 16:

    insidiatorem,

    id. S. 2, 5, 25:

    cuncta manus avidas fugient heredis,

    id. C. 4, 7, 19.—And in a poetically inverted mode of expression: nullum Saeva caput Proserpina fugit (= nemo tam gravis est, ad quem mors non accedat), none does cruel Proserpine flee away from, avoid (i. e. none escapes death), Hor. C. 1, 28, 20.—
    B.
    Trop., to flee from, avoid, shun (very freq. and class.):

    conspectum multitudinis,

    Caes. B. G. 7, 30, 1:

    ignominiam ac dedecus,

    Cic. Rep. 5, 4:

    nullam molestiam,

    id. ib. 3, 5; cf.

    laborem,

    Ter. Heaut. 1, 1, 114; Verg. A. 3, 459 (opp. ferre):

    recordationes,

    Cic. Att. 12, 18:

    vituperationem tarditatis,

    id. de Or. 2, 24, 101; cf.:

    majoris opprobria culpae,

    Hor. Ep. 1, 9, 10:

    judicium senatus,

    Liv. 8, 33, 8:

    vitium,

    Quint. 2, 15, 16:

    hanc voluptatem (with reformidare),

    id. 8, 5, 32:

    disciplinas omnes (Epicurus),

    id. 2, 17, 15:

    nuptias,

    Ter. And. 4, 4, 27; cf.:

    usum conjugis,

    Ov. M. 10, 565:

    conubia,

    id. ib. 14, 69:

    amplexus senis,

    Tib. 1, 9, 74:

    nec sequar aut fugiam, quae diligit ipse vel odit,

    Hor. Ep. 1, 1, 72:

    spondeum et dactylum (opp. sequi),

    Quint. 9, 4, 87.— Pass.:

    simili inscitiā mors fugitur, quasi dissolutio naturae,

    Cic. Leg. 1, 11, 31:

    quemadmodum ratione in vivendo fugitur invidia, sic, etc.,

    Auct. Her. 4, 38, 50:

    quod si curam fugimus, virtus fugienda est,

    Cic. Lael. 13, 47:

    fugiendas esse nimias amicitias,

    id. ib. 13, 45:

    fugienda semper injuria est,

    id. Off. 1, 8, 25; id. Verr. 2, 3, 43, § 103:

    vitiosum genus fugiendum,

    id. Or. 56, 189; cf. Quint. 11, 3, 128:

    petenda ac fugienda,

    id. 3, 6, 49.—
    (β).
    Like the Gr. pheugein, with inf. (mostly poet.), to avoid doing something, to omit, forbear, beware, = omittere, cavere:

    illud in his rebus longe fuge credere, etc.,

    Lucr. 1, 1052:

    o fuge te tenerae puerorum credere turbae,

    Tib. 1, 4, 9:

    quid sit futurum cras, fuge quaerere,

    Hor. C. 1, 9, 13; cf.

    also: fuge suspicari, etc.,

    id. ib. 2, 4, 22:

    mene igitur socium summis adjungere rebus, Nise, fugis?

    Verg. A. 9, 200; cf. Ov. H. 9, 75:

    fugeres radice vel herbā Proficiente nihil curarier,

    Hor. Ep. 2, 2, 150; cf.:

    neque illud fugerim dicere, ut Caelius, etc.,

    Cic. de Or. 3, 38, 153:

    huic donis patris triumphum decorare fugiendum fuit?

    id. Mur. 5, 11.—
    2.
    Transf. (causa pro effectu; cf. supra, II. A. 2.), to escape ( poet. also of things as subjects):

    tanta est animi tenuitas, ut fugiat aciem,

    Cic. Tusc. 1, 22, 50; Ov. F. 2, 80:

    sed tamen admiror, quo pacto judicium illud Fugerit,

    Hor. S. 1, 4, 100:

    quos viros vigilantia fugit,

    whom any vigilance escapes, Verg. G. 2, 265; cf. id. E. 9, 54.—
    b.
    Esp. freq., res me fugit, it escapes me, escapes my notice; I do not observe it, do not know it (cf.:

    latet, praeterit): novus ille populus vidit tamen id, quod fugit Lacedaemonium Lycurgum,

    Cic. Rep. 2, 12; cf.:

    illos id fugerat,

    id. Fin. 4, 23, 63:

    hominem amentem hoc fugit,

    id. Verr. 2, 4, 12, § 27:

    quem res nulla fugeret,

    id. Rep. 2, 1:

    quae (ratio) neque Solonem Atheniensem fugerat, neque nostrum senatum,

    id. ib. 2, 34;

    1, 16: non fugisset hoc Graecos homines, si, etc.,

    id. de Or. 1, 59, 253:

    neminem haec utilitas fugit,

    Quint. 2, 5, 17:

    nisi quae me forte fugiunt, hae sunt fere de animo sententiae,

    Cic. Tusc. 1, 11, 22; Quint. 9, 2, 107; 7, 1, 40:

    nullam rem esse declarant in usu positam militari, quae hujus viri scientiam fugere possit,

    Cic. de Imp. Pomp. 10, 28:

    quae (partitio) fugiet memoriam judicis,

    Quint. 4, 5, 3; cf. Gell. 1, 18, 6.—With a subject-clause:

    de Dionysio, fugit me ad te antea scribere,

    Cic. Att. 7, 18, 3; 5, 12, 3:

    illud alterum quam sit difficile, te non fugit,

    id. ib. 12, 42, 2.—Hence, fŭgĭens, entis, P. a., fleeing, fleeting, vanishing.
    A.
    Lit.:

    accipiter,

    Lucr. 3, 752:

    membra deficiunt, fugienti languida vitā,

    id. 5, 887:

    vinum,

    growing flat, spoiling, Cic. Off. 3, 23, 91:

    ocelli,

    dying, Ov. Am. 3, 9, 49:

    portus fugiens ad litora,

    running back, retreating, Prop. 4 (5), 6, 15.—
    2.
    Subst. in the later jurid. lang., like the Gr. ho pheugôn, the defendant:

    omnimodo hoc et ab actore et a fugiente exigi,

    Cod. Just. 2, 58, § 4 (for which, reus, § 7).—
    B.
    Trop., with gen.:

    nemo erat adeo tardus aut fugiens laboris, quin, etc.,

    averse to labor, indolent, Caes. B. C. 1, 69, 3:

    doloris,

    Lact. 3, 8, 13:

    solitudinis (with appeteus communionis ac societatis),

    id. 6, 10, 18.— Comp., sup., and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > fugio

  • 17 infraenatio

    in-frēnātĭo ( infraen-), ōnis, f. [in freno], a taming (late Lat.):

    libidinis,

    Tert. adv. Marc. 1, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > infraenatio

  • 18 infrenatio

    in-frēnātĭo ( infraen-), ōnis, f. [in freno], a taming (late Lat.):

    libidinis,

    Tert. adv. Marc. 1, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > infrenatio

  • 19 infreno

    in-frēno ( infraen-), āvi, ātum, 1, v. a., to put on a bridle.
    I.
    Lit., to furnish with a bridle, to bridle:

    equos,

    Liv. 37, 20, 12; cf.:

    non stratos, non infrenatos equos habere, ib. § 4: currus,

    to harness the horses to a chariot, Verg. A. 12, 287:

    infrenati manipli,

    on bridled horses, Sil. 4, 316.—
    II.
    Transf., to curb, restrain:

    horum (ducum) alterum sic fuisse infrenatum conscientia scelerum,

    Cic. Pis. 19, 44:

    navigia ancoris,

    Plin. 9, 31, 51, § 100:

    infrenat impetus et domat mundi rabiem,

    id. 32, 1, 1, § 2:

    lascivias carnis,

    Ambros. in Luc. 9, § 8.

    Lewis & Short latin dictionary > infreno

  • 20 refreno

    rē̆-frēno ( refraeno), āvi, ātum, 1, v. a.
    * I.
    To hold in with a bridle, to check, curb:

    equos,

    Curt. 4, 16, 3.—
    II.
    In gen., to bridle, check, curb, restrain, hold back.
    A.
    Lit.:

    fluvios,

    Lucr. 6, 531; cf.

    aquas,

    Ov. H. 6, 87:

    materiem per membra,

    Lucr. 2, 276; cf.:

    copiam materiaï,

    id. 2, 283.—
    B.
    Trop. (class.):

    religione refrenari,

    Lucr. 5, 114:

    blanda refrenat morsus voluptas,

    id. 4, 1085:

    adulescentes a gloriā,

    Cic. Cael. 31, 76; cf.:

    a reditu refrenavit,

    id. Phil. 11, 2, 4:

    juventutem,

    id. Div. 2, 2, 4:

    libidines,

    id. Par. 5, 1, 33:

    libidinem,

    id. Agr. 2, 20, 55:

    indomitam audeat Refrenare licentiam,

    Hor. C. 3, 24, 29:

    animum conscientiă sceleris avaritiaeque suae,

    Cic. Verr. 2, 3, 57, § 130:

    omnium opibus refrenare ac coërcere,

    id. Div. 2, 2, 4:

    cursum dicendi,

    Quint. 8, prooem. §

    27: neque hac re severitas Papirii refrenari potest,

    Val. Max. 2, 7, 8:

    linguam,

    Vulg. Jacob. 1, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > refreno

См. также в других словарях:

  • freno — sustantivo masculino 1. Área: mecánica Dispositivo de una máquina o de un motor que sirve para disminuir su velocidad o para detenerlo: freno de mano. frenos de disco Dispositivo de frenado que comprende principalmente un disco sobre el que se… …   Diccionario Salamanca de la Lengua Española

  • freno — (Del lat. frēnum). 1. m. Mecanismo que sirve en las máquinas y carruajes para moderar o detener el movimiento. 2. Instrumento de hierro que se compone de embocadura, camas y barbada, y sirve para sujetar y gobernar las caballerías. 3. Sujeción… …   Diccionario de la lengua española

  • Freno neumático — Freno de disco de accionamiento neumático en un camión …   Wikipedia Español

  • Freno de tambor — con el tambor desmontado, según se emplea en las ruedas de coches o camiones …   Wikipedia Español

  • Freno eléctrico — de camión. Un freno eléctrico es un dispositivo que permite decelerar o detener un vehículo mediante accionamiento eléctrico. El más utilizado es el freno eléctrico ralentizador , que se emplea en los camiones y vehículos pesados para el descenso …   Wikipedia Español

  • freno — / freno/ s.m. [lat. frenum, dal tema di frendĕre digrignare i denti ]. 1. (equit.) [parte dei finimenti che si mette in bocca al cavallo e a cui s attaccano le redini per reggerlo e guidarlo] ▶◀ morso. 2. (mecc.) [dispositivo capace di… …   Enciclopedia Italiana

  • Freno de mano (álbum) — Freno de Mano Álbum en vivo de Los Tres Publicación 3 de octubre de 2000 Grabación 27 de mayo de 2000 Género(s) Rock Chileno, Rock …   Wikipedia Español

  • Freno (desambiguación) — Freno puede referirse a: el dispositivo para detener el movimiento o freno; o el nombre común de la planta Fraxinus angustifolia. Esta página de desambiguación cataloga artículos relacionados con el mismo título. Si llegaste aquí a través de …   Wikipedia Español

  • freno- — Elemento prefijo del gr. «phrḗn, phrenós», inteligencia …   Enciclopedia Universal

  • freno- — {{hw}}{{freno }}{{/hw}} primo elemento: in parole composte della terminologia medica significa ‘mente’: frenologia, frenopatia …   Enciclopedia di italiano

  • freno- — elem. de comp. Exprime a noção de faculdade mental (ex.: frenopatia).   ‣ Etimologia: grego phrén, enós, diafragma, coração, espírito, vontade …   Dicionário da Língua Portuguesa

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»