dziwna+rzecz

См. также в других словарях:

• dziwny — dziwnyni, dziwnyniejszy «odznaczający się czymś osobliwym, zwracający na siebie uwagę tą osobliwością; niezwykły, szczególny, nieokreślony, niezrozumiały» Dziwny charakter. Dziwny sposób bycia. Dziwne imię. Dziwny zbieg okoliczności. ◊ Nic… …   Słownik języka polskiego

• dziw — m IV, D. u, Ms. dziwwie; lm M. y 1. częściej w lm «rzecz dziwna, niezwykła, zdumiewająca; dziwna, niezwykła historia» Był to zamek zaczarowany, pełen dziwów i strachów. Opowiadano o nim istne dziwy. ◊ Dziwy nad dziwami «bardzo dziwne rzeczy,… …   Słownik języka polskiego

• dziwactwo — n III, Ms. dziwactwowie; lm D. dziwactwoactw 1. «rzecz dziwaczna, śmieszna, osobliwa, będąca odchyleniem od normy» Dziwactwa językowe. Malować dziwactwa. 2. «czyjeś dziwne przyzwyczajenie, cecha dziwna tkwiąca w czymś albo w kimś;… …   Słownik języka polskiego

• kto — DB. kogo, C. komu, NMs. kim, blm «zaimek pytający lub względny zastępujący nazwy osób (niezależnie od ich płci), rzadziej zwierząt, lub nawiązujący do tych nazw» a) «używany w zdaniach o formie pytajnej lub ich równoważnikach» Kto to? Kto tam?… …   Słownik języka polskiego

• dziwowisko — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n IIa, pot. {{/stl 8}}{{stl 7}} rzecz, zjawisko, istota dziwna, cudaczna, osobliwa; obiekt przykuwający uwagę z powodu dziwacznego zachowania lub wyglądu : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nie rób z siebie dziwowiska! {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień