-
1 dowodzić
глаг.• аргументировать• вести• водить• демонстрировать• доводить• доказать• доказывать• казать• командовать• направлять• отвести• отводить• повелевать• повелеть• подтверждать• показывать• привести• приводить• приказывать• пробовать• проводить• проявлять• пытаться• руководить• спорить• удостоверять• указывать• управлять• устремлять* * *, udowadniać доказыватьdoprowadzać доводить* * *dowodz|ić\dowodzićę, \dowodzićony несов. 1. czego доказывать что;2. czego свидетельствовать о чём; 3. командовать; \dowodzić kompanią командовать ротой+1. udowadniać, uzasadniać 2. świadczyć 3. komenderować
* * *dowodzę, dowodzony несов.1) czego дока́зывать что2) czego свиде́тельствовать о чём3) кома́ндоватьdowodzić kompanią — кома́ндовать ро́той
Syn: -
2 godzien dowodzić
достойного командоватьOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > godzien dowodzić
-
3 доводить
-
4 przewodzić
глаг.• вести• водить• дирижировать• командовать• направить• направлять• отвести• отводить• повести• предводительствовать• привести• приводить• проводить• руководить• увести• управлять• устремить• устремлять* * *1) (dowodzić) верховодить, возглавлять, лидировать, предводительствовать, руководить2) przewodzić (np. prąd) проводить (напр. электричество)przelewać (przelewem bankowym) переводить (банковским переводом)przestawiać переводить (в другой режим)przeliczyć, zamienić переводить (в другую систему счёта)promować (do następnej klasy) переводить (в следующий класс)tłumaczyć, przekładać переводить (выражать другим языком)nabrać, zaczerpnąć (tchu) переводить (дух)przenosić (np. wzrok) переводить (напр. взгляд)przekazywać переводить (передавать)przestawiać, przesuwać переводить (передвигать)przenosić (przemieszczać) переводить (перемещать, переносить)przeprowadzać переводить (помогать перейти)przepisywać (przenosić prawa) переводить (права)* * *przew|odzić\przewodzićodzę, \przewodzićódź, \przewodzićodził, \przewodzićodzony несов. 1. komu-czemu предводительствовать, руководить кем-чем;2. физ. хим. проводить; ● \przewodzić nad kimś верховодить кем-л.+1. dowodzić, kierować
* * *przewodzę, przewódź, przewodził, przewodzony несов.1) komu-czemu предводи́тельствовать, руководи́ть кем-чем2) физ., хим. проводи́ть•Syn: -
5 perswadować
глаг.• переубедить• переубеждать• разубеждать• убедить• убеждать• уговаривать• уговорить* * *несов. komu со уговаривать кого, убеждать кого в чём+przekonywać, dowodzić, tłumaczyć
* * *несов. komu coугова́ривать кого, убежда́ть кого в чёмSyn: -
6 przywodzić
глаг.• приводить* * *przyw|odzić\przywodzićodzę, \przywodzićódź, \przywodzićodzony несов. 1. приводить; ср. przywieść;2. уст. предводительствовать, верховодить+1. doprowadzać 2. dowodzić, przewodzić, komenderować
* * *przywodzę, przywódź, przywodzony несов.1) приводи́ть; ср. przywieść2) уст. предводи́тельствовать, верхово́дитьSyn: -
7 udowadniac
глаг.• аргументировать• демонстрировать• доказать• доказывать• казать• обосновать• оказываться• подтверждать• показывать• пробовать• проявлять• пытаться• разубеждать• убеждать• удостоверять* * *udowadnia|c\udowadniacny несов. доказывать+dowodzić, uzasadniać
* * *udowadniany несов.дока́зыватьSyn: -
8 dokazywać
глаг.• резвиться* * *1) (dokonywać) совершать, творить, добиваться2) (szaleć) баловаться, шалитьdowodzić, udowadniać доказывать* * *несов. 1. совершить, творить;\dokazywać cudów творить чудеса; \dokazywać cudów zręczności проявлять чудеса ловкости;
2. проказничать, шалить+1. dokonywać, dopinać 2. swawolić, zbytkować
* * *несов.1) соверши́ть, твори́тьdokazywać cudów — твори́ть чудеса́
dokazywać cudów zręczności — проявля́ть чудеса́ ло́вкости
2) прока́зничать, шали́тьSyn:
См. также в других словарях:
dowodzić — I {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, dowodzićdzę, dowodzićdzi, dowodzićwódź, dowodzićdzony {{/stl 8}}– dowieść {{/stl 13}}{{stl 8}}dk Vc, dowodzićwiodę, dowodzićwiedzie, dowodzićwiedź, dowodzićwiódł, dowodzićwiodła, dowodzićwiedli,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dowodzić — ndk VIa, dowodzićdzę, dowodzićdzisz, dowodzićwódź, dowodzićdził, dowodzićdzony 1. forma ndk czas. dowieść (p.) 2. «kierować kimś albo czymś; stać na czele» a) «w wojsku: być zwierzchnikiem jednostki wojskowej, kierować akcją wojenną;… … Słownik języka polskiego
dowieść — dk XI, dowieśćwiodę, dowieśćwiedziesz, dowieśćwiedź, dowieśćwiódł, dowieśćwiodła, dowieśćwiedli, dowieśćwiedziony, dowieśćwiedzeni dowodzić ndk VIa, dowieśćdzę, dowieśćdzisz, dowieśćwódź, dowieśćdził, dowieśćdzony 1. «wykazać prawdziwość czegoś,… … Słownik języka polskiego
drzwi — 1. Chodzić od drzwi do drzwi «żebrać»: Skarżyć się Bogu na głód będziemy mieć prawo dopiero wtedy, gdy wszyscy zaczniemy chodzić od drzwi do drzwi, prosząc o chleb (...). Z. Kossak, Pożoga. 2. Drzwi się gdzieś nie zamykają «gdzieś jest duży ruch … Słownik frazeologiczny
znak — 1. Coś jest, stoi, stanęło, znajduje się pod znakiem zapytania «coś jest niepewne lub kwestionowane»: (...) wykształcenie dzisiejszych urzędników stoi pod wielkim znakiem zapytania (...). L. Tyrmand, Dziennik. 2. Coś upływa, przebiega itp. pod… … Słownik frazeologiczny
dedukować — ndk IV, dedukowaćkuję, dedukowaćkujesz, dedukowaćkuj, dedukowaćował, dedukowaćowany «wyprowadzać logiczne wnioski z przesłanek; dowodzić metodą dedukcji» Dedukować szczegółowe wnioski z ogólnych przesłanek. Dedukował, że eksperyment się uda. ‹łac … Słownik języka polskiego
dowodzenie — n I 1. rzecz. od dowodzić Dowodzenie swych racji, słuszności. Dowodzenie armią. 2. log. «rozumowanie uzasadniające dane twierdzenie przez wnioskowanie na podstawie twierdzeń już dowiedzionych» Błędy w dowodzeniu … Słownik języka polskiego
drzwi — blp, D. drzwi «ruchome zamknięcie otworu wejściowego do budynku lub jakiegoś wnętrza; sam ten otwór» Drzwi boczne, główne. Drzwi wejściowe, kuchenne. Drzwi do pokoju, do holu, do gabinetu. Drzwi od szafy, od kuchni, od pokoju. Drzwi na schody, na … Słownik języka polskiego
komenda — ż IV, CMs. komendandzie; lm D. komendaend 1. «rozkaz podjęcia lub zaprzestania jakiejś czynności wydawany przez dowódcę w wojsku, zwierzchnika w harcerstwie itp.» Słowa komendy. Wydać komendę. Na ramię broń! pada komenda. ◊ Jak na komendę… … Słownik języka polskiego
komenderować — ndk IV, komenderowaćruję, komenderowaćrujesz, komenderowaćruj, komenderowaćował 1. «dawać komendę; rozkazywać; być dowódcą, dowodzić» Komenderować oddziałem. Ognia! komenderuje dowódca. 2. pot. «przewodzić komuś, narzucać komuś swoją wolę,… … Słownik języka polskiego
legitymować — ndk IV, legitymowaćmuję, legitymowaćmujesz, legitymowaćmuj, legitymowaćował, legitymowaćowany 1. «sprawdzać urzędowo czyjś dowód osobisty, legitymację lub inny dokument w celu stwierdzenia tożsamości lub odpowiednich uprawnień» Policjant… … Słownik języka polskiego