Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

dorsum+montis

  • 1 dorsum

        dorsum ī, n, or (old) dorsus, ī, m     the back (of a beast of burden): Impositi dorso, on horseback, V.: gravius dorso onus, H.: tauri, O.—A back, ridge: dorsum esse eius iugi aequum... silvestrem, Cs.: in dorso (montis) urbs, L.: praerupti nemoris, slope, H.: speluncae, i. e. rock, V.: Saxa... Dorsum inmane, cliff, V.: duplici aptantur dentalia dorso, projecting irons, V.
    * * *
    I
    down, downwards, beneath, below; (motion/direction/order); in lower situation
    II
    back, range, ridge; slope of a hill

    Latin-English dictionary > dorsum

  • 2 dorsum

    dorsum, i, n. ( masc. dorsus, Plaut. Mil. 2, 4, 44; quoted ap. Non. 203, 6) [cf. Gr. deirê, derê, neck], the back (in class. prose, only of beasts of burden; poet. and later also of men; cf.: tergum, tergus).
    I.
    Prop., Plaut. l. l.; id. Ep. 1, 1, 85; id. Trin. 3, 2, 93; Plin. 11, 37, 86, § 214; Verg. G. 3, 116; Hor. S. 1, 9, 21.—Prov.:

    dorsus prurit,

    i. e. I begin to take, Plaut. Mil. 2, 4, 44.—
    II.
    Transf., of things analogous in form or position: jugi, i. e. the ridge, summit of a hill, * Caes. B. G. 7, 44; Liv. 44, 4:

    montis,

    id. 1, 3; 41, 18; Tac. A. 4, 47:

    Apennini,

    Suet. Caes. 44:

    praerupti nemoris,

    Hor. S. 2, 6, 91; cf.

    nemoris,

    Verg. G. 3, 436:

    speluncae,

    i. e. the rock, id. A. 8, 234; cf. of a cliff, id. ib. 1, 110; 10, 303 Serv.; Plin. Ep. 6, 31, 17; 9, 7, 4:

    viae,

    the raised part of it, Stat. S. 4, 3, 44:

    duplex dentalium,

    the projecting irons, Verg. G. 1, 172.

    Lewis & Short latin dictionary > dorsum

  • 3 excurro

    ex-curro, cŭcurri (Plaut. Most. 2, 1, 12; Liv. 1, 15 et saep.;

    less freq. curri,

    Liv. 25, 30), cursum, 3, v. n. and a.
    I.
    Neut., to run out or forth, to hasten forwards.
    A.
    Lit.:

    cum se excucurrisse illuc frustra sciverit,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 125:

    excurrat aliquis, qui hoc tantum mali filio suo nuntiet,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 67:

    mandavi utrique eorum, ut ante ad me excurrerent, ut tibi obviam prodire possem,

    id. Fam. 3, 7, 4: excurristi a Neapoli, Caes. ap. Prisc. p. 901 P.:

    dum panes et cetera in navem parantur, excurro in Pompeianum,

    make an excursion, Cic. Att. 10, 15, 4;

    so of a long journey: in Graeciam,

    id. ib. 14, 16, 3;

    of eagerness in applauding a speaker: proni atque succincti ad omnem clausulam non exsurgunt modo, verum etiam excurrunt,

    Quint. 2, 2, 12:

    in crucem,

    to go to destruction, go to the devil, Plaut. Most. 2, 1, 12:

    ad hominem Dei,

    Vulg. 4 Reg. 4, 22.—
    b.
    In partic., milit. t. t., to sally forth, to make an excursion or irruption:

    sine signis omnibus portis,

    Liv. 29, 34, 11:

    in fines Romanos excucurrerunt populandi magis quam justi more belli,

    id. 1, 15, 1 Drak. N. cr.:

    Carthago excurrere ex Africa videbatur,

    Cic. Agr. 2, 32, 87:

    excursurus cum valida manu fuerat,

    Just. 13, 5.—
    2.
    Transf., of inanim. or abstr. things.
    a.
    In gen., to go forth, issue forth:

    fons ex summo montis cacumine excurrens,

    Curt. 3, 1, 3; Pall. Nov. 15, 1:

    nec recisis qui a lateribus excurrant pampinis,

    shoot forth, Plin. 17, 23, 35, § 212:

    quorum animi spretis corporibus evolant atque excurrunt foras,

    Cic. Div. 1, 50, 114.—
    b.
    In partic.
    (α).
    Of localities, to run out, project, extend:

    ab intimo sinu paeninsula excurrit,

    Liv. 26, 42, 8:

    Sicania tribus excurrit in aequora linguis,

    Ov. M. 13, 724:

    promontorium in altum,

    Liv. 32, 23, 10 Drak.:

    dorsum montis in Persidem,

    Curt. 5, 3:

    promontorium per Creticum mare,

    Plin. 5, 5, 5, § 32.—
    (β).
    In specifications of measure, to be over and above, to exceed (late Lat.; cf.

    Krebs, Antibarb. p. 435): decem (auri pondo) et quod excurrit,

    and something over, Dig. 16, 3, 26:

    viginti et quod excurrit annorum pax,

    of twenty years and upwards, Veg. Mil. 1, 28. —
    B.
    Trop., to run or spread out, to extend, display itself:

    campus, in quo excurrere virtus posset,

    Cic. Mur. 8, 18: quid est, cur insistere orationem malint quam cum sententia pariter excurrere? qs. to keep pace with, id. Or. 51, 170:

    ne oratio excurrat longius,

    to run out to too great length, be prolix, id. de Or. 3, 49, 190:

    extra ordinem excurrens tractatio,

    Quint. 4, 3, 14:

    paeone dochmioque, quorum prior in quatuor, secundus in quinque (syllabas) excurrit,

    id. 9, 4, 79:

    praecoces germinationes,

    Plin. 17, 2, 2, § 16: in hos quoque studiorum secessus excurrit, qs. makes excursions, Quint. 10, 5, 16:

    in pericula,

    Sen. Ben. 2, 34 fin.:

    quia in hoc tempus excurrit donationis eventus, quo,

    extends, Dig. 24, 1, 10: quaedam (in periodo) quasi decurtata... productiora alia et quasi immoderatius excurrentia, running out, stretched out (the figure being taken from places which run out or project, v. above), Cic. Or. 53, 178.—
    (β).
    To run out, end, terminate, of verses:

    in quatuor syllabas,

    Quint. 9, 4, 79.—
    II.
    Act. (very rare).
    A.
    To run through a place;

    trop.: prope jam excurso spatio,

    Ter. Ad. 5, 4, 6; cf. Lachm. ad Lucr. p. 210.—
    B.
    To pass over, omit something in speaking:

    a quo multa improbe sed venuste dicta, ne modum excedam, excurro,

    Sen. Contr. 5, 34 med., p. 374 Bip.

    Lewis & Short latin dictionary > excurro

  • 4 dorsus

    dorsum, i, n. ( masc. dorsus, Plaut. Mil. 2, 4, 44; quoted ap. Non. 203, 6) [cf. Gr. deirê, derê, neck], the back (in class. prose, only of beasts of burden; poet. and later also of men; cf.: tergum, tergus).
    I.
    Prop., Plaut. l. l.; id. Ep. 1, 1, 85; id. Trin. 3, 2, 93; Plin. 11, 37, 86, § 214; Verg. G. 3, 116; Hor. S. 1, 9, 21.—Prov.:

    dorsus prurit,

    i. e. I begin to take, Plaut. Mil. 2, 4, 44.—
    II.
    Transf., of things analogous in form or position: jugi, i. e. the ridge, summit of a hill, * Caes. B. G. 7, 44; Liv. 44, 4:

    montis,

    id. 1, 3; 41, 18; Tac. A. 4, 47:

    Apennini,

    Suet. Caes. 44:

    praerupti nemoris,

    Hor. S. 2, 6, 91; cf.

    nemoris,

    Verg. G. 3, 436:

    speluncae,

    i. e. the rock, id. A. 8, 234; cf. of a cliff, id. ib. 1, 110; 10, 303 Serv.; Plin. Ep. 6, 31, 17; 9, 7, 4:

    viae,

    the raised part of it, Stat. S. 4, 3, 44:

    duplex dentalium,

    the projecting irons, Verg. G. 1, 172.

    Lewis & Short latin dictionary > dorsus

  • 5 cuneātus

        cuneātus adj. with comp.    [cuneus], like a wedge, wedge - shaped: collis acumine longo, O.: iugum montis in dorsum, L.: forma scuti ad imum cuneatior, L.
    * * *
    cuneata, cuneatum ADJ
    wedge-shaped, cuneiform; tapering; pointed like a wedge (L+S)

    Latin-English dictionary > cuneātus

  • 6 cuneo

    cŭnĕo, āvi, ātum, 1, v. a. [cuneus] (rare, and not ante-Aug.; cf. cuneatim).
    I.
    To fasten with wedges, to wedge up:

    si quid cuneandum sit in ligno clavisve figendum,

    Plin. 16, 40, 76, § 206:

    unus lapis facit fornacem, ille, qui latera inclinata cuneavit et interventu suo vinxit,

    the key-stone, Sen. Ep. 118, 16.—
    * B.
    Trop., of discourse, to press in, force in:

    si oratio cohaeret et sequitur, non, si per vim cuneatur,

    Quint. 4, 3, 4.—
    II.
    To make wedge-shaped; of places:

    (Britannia) iterum se in diversos angulos cuneat triquetra,

    is in the form of a wedge, Mel. 3, 6, 4 (cf. cuneus, I.):

    (Hispania) cuneatur angustiis inter duo maria,

    Plin. 3, 3, 4, § 29.—Hence, cŭnĕātus, a, um, P. a. (acc. to II.), pointed like a wedge, wedgeshaped:

    ager,

    Col. 5, 2, 1:

    collis acumine longo,

    Ov. M. 13, 778:

    jugum montis in angustum dorsum,

    Liv. 44, 4, 4.— Comp.:

    forma scuti ad imum cuneatior,

    Liv. 9, 40, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > cuneo

См. также в других словарях:

  • MONS — a Statio bis diserte in Dacis nominatus: non quia montana Dacia: sed ἑνικῶς et unum Montem duntaxat appellitando Poeta adspicit, ad ridendam et miri stuporis superstitionem Dacorum: quibus Sacerdos in monte quopiam Deus habebatur et mons ipse… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SPINALIUM — urbs Lotharingiae, ad Mosellam, versus Vogesum montem, 4. leucis a limite Comitatus Burgensis in Boream uti paulo minus a Romarici monte, 5. a Mirecurtio in Eurum, 10. a Nanceio in Meridiem. In Vita Adalberonis, posterioris Episcopi Mettensis, ab …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»