Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

dissŏnus

  • 1 dissonus

    dissŏnus, a, um [st2]1 [-] discordant, dissonant. [st2]2 [-] qui diffère, différent. [st2]3 [-] divisé, ennemi.
    * * *
    dissŏnus, a, um [st2]1 [-] discordant, dissonant. [st2]2 [-] qui diffère, différent. [st2]3 [-] divisé, ennemi.
    * * *
        Dissonus, penul. corr. Adiectiuum. Desaccordant: vt Dissonus clamor. Liu.
    \
        Dissonae sermone gentes et moribus. Liu. Qui ont langage et meurs differents.

    Dictionarium latinogallicum > dissonus

  • 2 dissonus

    dissonus dissonus, a, um разноголосый, разрозненный

    Латинско-русский словарь > dissonus

  • 3 dissonus

    dissonus dissonus, a, um разрозненный

    Латинско-русский словарь > dissonus

  • 4 dissonus

    dis-sonus, a, um
    1) разноголосый, несогласный, нестройный (clamor L, PJ; voces L)
    2)
    а) различный, несхожий ( gentes sermone et moribus dissonae L)
    dissona carmina Stстихи различных размеров (т. е. в элегических двустишиях)

    Латинско-русский словарь > dissonus

  • 5 dissonus

    dis-sonus, a, um, I) unharmonisch, verworren, clamor (Ggstz. congruens), Liv. u.a.: strepitus, wirr durcheinander tönendes, Tac.: flamina, Calp.: vapor, Wärme mit einem verworrenen Getöse, Plin.: dissonum quiddam canere, unharmonische, verworrene Töne, (Cic. b.) Col. 12, 2, 4. – II) übtr., nicht im Einklang stehend, nicht übereinstimmend, abweichend, verschieden, voces, Liv.: dissonae (ungleichartig) gentes sermone et moribus, Liv.: exercitus linguis moribusque dissoni, Tac.: adeo nihil apud Latinos dissonum ab Romana re praeter animos erat, Liv.: diversi postulantium habitus ac dissonae voces, Plin. pan.: tam variae cultu gentes, tam dissona vulgi ora, Lucan.: diss. elementa, sacra, Mart. Cap.: diss. sententiae, Arnob.

    lateinisch-deutsches > dissonus

  • 6 dissonus

    dis-sonus, a, um, I) unharmonisch, verworren, clamor (Ggstz. congruens), Liv. u.a.: strepitus, wirr durcheinander tönendes, Tac.: flamina, Calp.: vapor, Wärme mit einem verworrenen Getöse, Plin.: dissonum quiddam canere, unharmonische, verworrene Töne, (Cic. b.) Col. 12, 2, 4. – II) übtr., nicht im Einklang stehend, nicht übereinstimmend, abweichend, verschieden, voces, Liv.: dissonae (ungleichartig) gentes sermone et moribus, Liv.: exercitus linguis moribusque dissoni, Tac.: adeo nihil apud Latinos dissonum ab Romana re praeter animos erat, Liv.: diversi postulantium habitus ac dissonae voces, Plin. pan.: tam variae cultu gentes, tam dissona vulgi ora, Lucan.: diss. elementa, sacra, Mart. Cap.: diss. sententiae, Arnob.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dissonus

  • 7 dissonus

    dissona, dissonum ADJ
    dissonant, discordant, different

    Latin-English dictionary > dissonus

  • 8 dissonus

    dis-sŏnus, a, um, adj., opp. consonus, dissonant, discordant, confused (not anteAug.; nor in Verg., Ov., or Hor.).
    I.
    Lit.:

    chorus canentium dissonum quiddam canere,

    Col. 12, 2, 4; so,

    clamores,

    Liv. 4, 28; Plin. Ep. 3, 20, 4:

    voces (opp. congruens clamor),

    Liv. 30, 34:

    questus,

    Tac. A. 1, 34:

    vapor,

    i. e. making a dissonant sound, Plin. 2, 43, 43, § 112.—
    2.
    In gen., disagreeing, different:

    gentes sermone moribusque,

    Liv. 1, 18; cf.:

    linguā agmina,

    Sil. 16, 19:

    linguis castra,

    id. 3, 221;

    linguis turba,

    Claud. Laud. Stil 1, 152:

    diversi postulantium habitus ac dissonae voces,

    Plin. Pan. 56, 6:

    ora vulgi,

    Luc. 3, 289:

    nationes,

    Amm. 23, 6 et saep.:

    venustas (opp. jucunde consonat),

    Quint. 9, 3, 72:

    cursus solis,

    Plin. 36, 10, 15, § 73:

    carmina,

    i. e. in elegiac measure, Stat. S. 2, 2, 114:

    nationes,

    Mart. Cap. 2, § 203:

    elementa,

    id. 9, § 912 et saep.—With ab:

    nihil apud Latinos dissonum ab Romana re,

    Liv. 8, 8, 2.—
    * II.
    Trop., discordant, jarring:

    collidens dissona corda Seditio,

    Sil. 11, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > dissonus

  • 9 dissonus

    , dissona, dissonum (m,f,n)
      разноголосый; разрозненный

    Dictionary Latin-Russian new > dissonus

  • 10 Несозвучный

    - dissonus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Несозвучный

  • 11 dissonans

    dissonus, разногласный, dissonantes s. dissonae sententiae (1. 24 pr. D. 40, 1. 1. 38 pr. D. 42, 1), voluntates (1. 3 C. 6, 36). Dissonantia, противоречие (1. 2 § 15 C. 1, 17).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dissonans

  • 12 Неблагозвучный

    - dissonus; absonus; absurdus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Неблагозвучный

  • 13 Нестройный

    - dissonus; inconditus;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Нестройный

  • 14 clamor

    clāmor, ōris, m. (clamo), der laute Ruf, das Geschrei, a) der Menschen, cl. magnus, Cic., Caes. u. Sall.: civilis, der Mitbürger, Liv.: ingens, Höllenlärm, Verg. u. Curt.: acer, Cornif. rhet.: immodicus insolitusque, Plin. ep.: concitatior, excitatior, Liv.: cl. congruens (Ggstz. dissonae voces), Liv.: varius ac dissonus, Curt.: fremitus et clamor dissonus in diversa vocantium, Sen.: clamor populi infestus atque inimicus, Cic.: inconditus et trux, Curt. – clamores dissoni, Liv.: clamores incerti, Liv.: clamores aperti (unverhohlenes), Liv.: clamores nocturni, Liv. – cl. mulierum, Ter. – clamorem edere, tollere, Cic.: clamorem redintegrare, novare, renovare, saepe iterare, Liv. (s. Drak. Liv. 4, 37, 9): clamorem excitare, Liv.: hoc infiniti clamores commoventur, Plin. ep. – clamor oritur, exoritur, Sall.: fit clamor, Ov.: clamor auditur, exauditur, Caes.: clamor ad caelum fertur, Sall.: clamor perfertur ad alqm, Curt.: perfertur circa collem clamor, Liv.: clamor implet valles, Curt.: resonat clamoribus aether, Verg. – So nun bes. α) vom lauten, beifälligen Zuruf, lauten Beifall, Beifallsgeschrei, Jubel, clamor militum gaudentium, Tac.: clamor gratulantium (m. folg. Akk. u. Infinit.), Liv.: ille laudantium clamor, Quint.: cl. alacer, Curt.: incerti, ex utra parte maior auribus nostris accidat clamor, Plin. pan.: clamore et plausu fovere alqm, Tac.: clamorem mereri, Quint.: clamores captare, Sen.: Hortensius utroque genere florens clamores faciebat (erregte) adulescens, Cic.: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. – β) vom lärmenden wilden Geschrei, clamor militum, Suet.: cl. utrimque, undique concursus, Hor.: alqm clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: alqm clamoribus maximis corripere, Cic. – γ) vom Kriegsgeschrei, cl. militaris strepitusque armorum, Val. Max.: cl. proeliantium, Tac. u. Curt., proelii, Sen.: cl. hostium subitus, Phaedr.: clamor hostes circumsonat; superat inde castra hostium et in castra consulis venit, Liv.: clamor Romanus haudquaquam ignotus ad aures accĭdit, Liv.: clamorem tollere, Caes.: cum clamore ingenti invadere, Liv.: clamore sublato procurrere, Liv.: clamore ingenti provolare, Liv. – δ) vom Jammergeschrei, clamor aegri, Cels.: clamor supremus (bei einem Sterbenden), Ov.: clamor lugubris, Curt.: pavidus clamor fugientium, Angstgeschrei, Liv.: clamor paventium, Angstgeschrei, Liv.: clamor lamentantium mulierum, Liv.: clamores plorantium sociorum, Liv. – b) der Tiere, cl. asinorum, das Jahen Hieron.: cl. gruum, Lucr.: mergi clamorem ferunt ad sidera, Verg.: clamores laetissimos edere (v. einem Adler), Suet. – c) (poet.) lebl. Ggstde., der laute Hall, Widerhall, das Gebrüll, Getöse, clamor montium, Hor.: ter scopuli clamorem dedere, Verg. – / Archaist. Nbf. clāmōs, ōris, m., s. Quint. 1, 4, 13.

    lateinisch-deutsches > clamor

  • 15 verwirrt

    verwirrt, turbatus. conturbatus. perturbatus (in Unordnung gebracht [cont. und pert. auch = bestürzt], z.B. turb. capilli: u. ordines aciei cont. u. pert.). – confusus (in Unordnung gebracht, z.B. ordines aciei: u. oratio; dann auch = bestürzt). – inconditus (nicht zusammengestellt, in wilder Unordnung durcheinandergehend). – impeditus (schwierig, schwer zu lösend etc.). – perplexus (unverständlich, dunkel, verworren, z.B. sermo). – v. Flucht. fuga effusa: ein v. Geschrei, clamor inconditus; clamor dissonus. voces dissonae (ein widrig tönendes); clamor dissonus in diversa vocantium (ein widrig tönendes, wenn einer dahin, der andere dorthin schreit): ein v. Begriff, notio complicata. – verwirrt im Kopfe, mente turbatā; mente captus (verstandlos): mein Kopf ist mir so v., daß ich etc., ita perturbato sum animo, ut etc.: jmd. verwirrt machen, alcis mentem turbare (jmds. Verstand verwirren); alcis animum confundere (jmds. Kopf verwirren): alqm conturbare od. perturbare (jmd. bestürzt machen). – verwirrt werden (im Gedächtnis), memoriā turbari. – verwirrt reden, confuse oder perplexe loqui.

    deutsch-lateinisches > verwirrt

  • 16 clamor

    clāmor, ōris, m. (clamo), der laute Ruf, das Geschrei, a) der Menschen, cl. magnus, Cic., Caes. u. Sall.: civilis, der Mitbürger, Liv.: ingens, Höllenlärm, Verg. u. Curt.: acer, Cornif. rhet.: immodicus insolitusque, Plin. ep.: concitatior, excitatior, Liv.: cl. congruens (Ggstz. dissonae voces), Liv.: varius ac dissonus, Curt.: fremitus et clamor dissonus in diversa vocantium, Sen.: clamor populi infestus atque inimicus, Cic.: inconditus et trux, Curt. – clamores dissoni, Liv.: clamores incerti, Liv.: clamores aperti (unverhohlenes), Liv.: clamores nocturni, Liv. – cl. mulierum, Ter. – clamorem edere, tollere, Cic.: clamorem redintegrare, novare, renovare, saepe iterare, Liv. (s. Drak. Liv. 4, 37, 9): clamorem excitare, Liv.: hoc infiniti clamores commoventur, Plin. ep. – clamor oritur, exoritur, Sall.: fit clamor, Ov.: clamor auditur, exauditur, Caes.: clamor ad caelum fertur, Sall.: clamor perfertur ad alqm, Curt.: perfertur circa collem clamor, Liv.: clamor implet valles, Curt.: resonat clamoribus aether, Verg. – So nun bes. α) vom lauten, beifälligen Zuruf, lauten Beifall, Beifallsgeschrei, Jubel, clamor militum gaudentium, Tac.: clamor gratulantium (m. folg. Akk. u. Infinit.), Liv.: ille laudantium clamor, Quint.: cl. alacer, Curt.: incerti, ex utra parte maior auribus nostris accidat clamor, Plin. pan.: clamore et plausu fovere alqm, Tac.: clamorem mere-
    ————
    ri, Quint.: clamores captare, Sen.: Hortensius utroque genere florens clamores faciebat (erregte) adulescens, Cic.: haec sunt, quae clamores et admirationes in bonis oratoribus efficiunt, Cic. – β) vom lärmenden wilden Geschrei, clamor militum, Suet.: cl. utrimque, undique concursus, Hor.: alqm clamoribus et conviciis et sibilis consectari, Cic.: alqm clamoribus maximis corripere, Cic. – γ) vom Kriegsgeschrei, cl. militaris strepitusque armorum, Val. Max.: cl. proeliantium, Tac. u. Curt., proelii, Sen.: cl. hostium subitus, Phaedr.: clamor hostes circumsonat; superat inde castra hostium et in castra consulis venit, Liv.: clamor Romanus haudquaquam ignotus ad aures accĭdit, Liv.: clamorem tollere, Caes.: cum clamore ingenti invadere, Liv.: clamore sublato procurrere, Liv.: clamore ingenti provolare, Liv. – δ) vom Jammergeschrei, clamor aegri, Cels.: clamor supremus (bei einem Sterbenden), Ov.: clamor lugubris, Curt.: pavidus clamor fugientium, Angstgeschrei, Liv.: clamor paventium, Angstgeschrei, Liv.: clamor lamentantium mulierum, Liv.: clamores plorantium sociorum, Liv. – b) der Tiere, cl. asinorum, das Jahen Hieron.: cl. gruum, Lucr.: mergi clamorem ferunt ad sidera, Verg.: clamores laetissimos edere (v. einem Adler), Suet. – c) (poet.) lebl. Ggstde., der laute Hall, Widerhall, das Gebrüll, Getöse, clamor montium, Hor.: ter scopuli clamorem dedere, Verg. – Archaist. Nbf.
    ————
    clāmōs, ōris, m., s. Quint. 1, 4, 13.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > clamor

  • 17 clamor

    clāmor (арх. clāmōs), ōris m. [ clamo ]
    1) крик, вопль, возгласы (militum T; gratulantium L); боевой клич (ingens V, QC; dissonus QC, Sen, L)
    clamorem tollere (edere) C — поднять крик, кричать
    2) шум, грохот, треск (sc. fulminis Lcr); отголосок ( montium H)

    Латинско-русский словарь > clamor

  • 18 dissonorus

    dissonōrus, a, um = dissonus, Ter. Maur. 190.

    lateinisch-deutsches > dissonorus

  • 19 verschieden [1]

    1. verschieden, I) nicht gleich: varius (mannigfaltig, unterschiedlich). – diversus (ganz voneinander abweichend). – dispar. impar, von etwas, alci rei (ungleich, u. zwar disp. nicht ganz gleich, imp. völlig ungleich); im Plur. verb. diversi et impares.dissimilis, von etw., alcis rei (unähnlich). – disiunctus (voneinander getrennt, auch von Orten). – discrepans (nicht harmonierend, v. Meinungen etc.). – dissŏnus (nicht übereinstimmend). – alius (ein anderer, nicht derselbe). – verschieden in Sprache u. Sitten (von zwei Völkern etc.), dissoni sermone moribusque: nicht sehr v. in Sprache und Sitten, haud multum linguā moribusque abhorrentes: ganz v. von Charakter, longe dispar moribus. – eine Sache auf v. Art verteidigen, causam varie defendere: v. sein, diversos esse; inter se differre od. discrepare: v. sein von etwas, differre, distare ab alqa re; discrepare ab od. cum alqa re: nicht sehr v. sein, haud multum distare: nicht sehr an oder durch etwas v. sein, haud multum abhorrere alqā re (z.B. linguā moribusque): sehr, himmelweit v. sein, plurimum differre; immane quantum discrepare (beide auch von etwas, ab alqa re). – II) verschiedene, d. i. etliche, aliqui usw., s. »einige« (Plur) unter »einiger«.

    deutsch-lateinisches > verschieden [1]

  • 20 einstimmig

    einstimmig, concinens (der Meinung nach harmonierend, Ggstz. discrepans). – conspirans (übereinstimmend, sowohl übh., v. Dingen, als der Gesinnung nach, von Pers.). – congruens (gleichförmig, harmonisch, Ggstz. dissonus). – consentiens (übereinstimmend der Meinung u. Gesinnung nach, Ggstz. dissentiens). – constans (mit sich übereinstimmend, sich gleichbleibend, z.B. rumores). – concors (von gleichem Sinne, einträchtig, einig, harmonierend, Ggstz. discors, v. Pers. u. Dingen). – mit ei. Lob, concentu laudantium (z.B. excipi): durch ei. Wahl des Volks, cunctis populi suffragiis (z.B. consulem declarari: u. regem creari): nach dem ei. Urteil aller ist etc., inter omnes constat mit folg. Akk. u. Infin. (es steht bei allen fest, daß etc.): ei. sein, concinere; conspirare; consentire: über etw., consentientem esse de alqa re (z.B. von fama omnium [allgemeiner Ruf]); uno ore od. unā et mente et voce consentire de alqa re (v. mehreren Pers.): mit jmd. über etwas, idem sentire in re od. de re, quod alius: alle sind darin einstimmig, hoc inter omnes convenit; in hoc omnes consentiunt od. omnes in ea re unum atque idem sentiunt: nicht ei. sein, dissentire, discrepare, in etwas, de alqa re.Adv.unā voce. uno ore (wie aus einem Munde). – consentiente voce (mit zusammen einfallender Stimme, z.B. reliquam partem cantici referre = ei. einfallen in etc.). – clamore consentiente (mit einstimmigem Geschrei, z.B. poscere pugnam). – uno consensu. omnium [712] consensu. summo consensu. auch hl. consensu (nach allgemeiner Zustimmung). – omnium voluntate (nach allgemeinem Willen, einwillig). – uno animo atque unā voce (einmütig u. einstimmig, z.B. alqm defendere: u. proelium poscere). – omnibus sententiis. per omnium sententias (durch alle vor Gericht, im Senate etc. abgegebenen Stimmen, z.B. condemnari, absolvi: u. creari). – cunctis populi suffragiis (durch alle in den Komitien abgegebenen Stimmen, durch einstimmige Wahl, z.B. consulem declarari, regem creari). – constanter (sich gleichbleibend, z.B. nuntiavere manus cogi). – ei. etwas beschließen, communi sententiā statuere alqd: sie beschließen ei., ad unum omnes decernunt oder ita ut omnes ad unum consentiant decernunt m. folg. Akk. u. Infin.: man war ei. der Meinung, omnium in unum congruerunt sententiae: es wird etwas jmdm. ei. gemeldet, hinterbracht, alqd ad alqm unā omnium voce perfertur.

    deutsch-lateinisches > einstimmig

См. также в других словарях:

  • dissonus — index discordant Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • dísono — (Del lat. dissonus.) ► adjetivo Que es inarmónico o disconforme. * * * dísono, a (del lat. «dissŏnus») adj. Disonante. * * * dísono, na. (Del lat. dissŏnus). adj. disonante. * * * ► adjetivo Disonante …   Enciclopedia Universal

  • Японская бычья акула — Японская бычья акула …   Википедия

  • Niphargus — Scientific classification Kingdom: Animalia Phylum: Arthropoda Subphylum: Crus …   Wikipedia

  • ДИССОНАНС — (от лат. dissonus разноголосый, нестройный) неблагозвучие, разлад, раздор. Философский энциклопедический словарь. 2010 …   Философская энциклопедия

  • dissonant — dissonantly, adv. /dis euh neuhnt/, adj. 1. disagreeing or harsh in sound; discordant. 2. out of harmony; incongruous; at variance. 3. Music. characterized by dissonance. [1400 50; late ME dissonaunte ( < AF) < L dissonant (s. of dissonans, prp.… …   Universalium

  • Диссонанс — (от лат. dissonus разноголосый, нестройный) неблагозвучие (например в музыке), разлад (в том числе, в поэзии неточная рифма), раздор …   Начала современного естествознания

  • dissonance — In social psychology and attitude theory, an aversive state which arises when an individual is minimally aware of inconsistency or conflict within himself. See cognitive d. theory. [L. dissonus, discordant, confused] cognitive d. a motivational… …   Medical dictionary

  • discordant — I adjective adverse, antagonistic, antipathetical, antithetical, antonymous, at cross purposes, at variance, cacophonous, clashing, colliding, conflicting, conflictory, contradictory, contradistinct, contrarious, contrary, counter, differing,… …   Law dictionary

  • GYMNASIUM — I. GYMNASIUM locus, in quo gymnasticae exercitationes fiebant, publicus, ut habet Galen. de tuenda valet. l. 2. c. 2. in separata urbis regione exstructus, ubi ungebantur, fricabantur, luctabantur, discum iactitabant, aut tale quidpiam faciebant …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NUMMULUS nuptialis apud Hebraeos arrha — Et quidem Sponsalia ex pecunia seu Numulo dato, quae Sponsalia argentô facta appellant, ita fiebant. Nummulô, aliôve bonorum genere, quae numinulum saltem valerent, velut arrhâ, legitime datô, puellae consentienti dixerat is, qui adstantibus… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»