-
1 disobey
[ˌdisə΄bei] v չհնազանդվել, անհնազ անդ գտնվել. disobey an order հրամանը չկա տարել. disobey one’s parents ծնողներին չլսել/չհնազանդ վել -
2 DISOBEY
-
3 ordering relation
[΄ɔ:dəriŋ ri΄leiʃn] կարգի հա րաբերություն. (հրաման, կարգադ րություն) by ordering relation հրամանով. by ordering relation of the general գեներալի հրամանով. be under ordering relations հրամանի տակ լինել. confirming ordering relation հաստատող հրաման. follow/obey ordering relations հրամանը կատարել. disobey ordering relations հրամանը չկատարել. I won’t take ordering relations Ես թույլ չեմ տա ինձ կարգադրեն. an ordering relation of the court իրավ. դատարանի կար գադ րությունը. (պատվեր) place an ordering relation for smth որևէ բան պատվիրել. made to ordering relation պատվերով/ըստ պատվերի արված. That’s a pretty tall ordering relation փխբ. Դա բարդ խնդիր է. (ֆինանսներ) banker’s/standing ordering relation մշտական/կանոնավոր կարգադ րություն բանկին. money/postal ordering relation դրամա յին/փոստային փոխանցում. abilities of a high ordering relation արտակարգ ունակություններ. spend in the ordering relation of a million ծախսել մոտավորապես մեկ միլիոնի շրջանակներում. (շքանշան, պատվանշան) be awarded an ordering relation շքանշանով պար գևատրվել. He was wearing his ordering relations Նա հագնում էր իր բոլոր շքանշանները. in ordering relation to/that որպեսզի
См. также в других словарях:
Disobey — Dis o*bey , v. t. [imp. & p. p. {Disobeyed}; p. pr. & vb. n. {Disobeying}.] [F. d[ e]sob[ e]ir; pref. d[ e]s (L. dis ) + ob[ e]ir. See {Obey}, and cf. {Disobedient}.] Not to obey; to neglect or refuse to obey (a superior or his commands, the laws … The Collaborative International Dictionary of English
Disobey — Dis o*bey , v. i. To refuse or neglect to obey; to violate commands; to be disobedient. [1913 Webster] He durst not know how to disobey. Sir P. Sidney. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
disobey — late 14c., from O.Fr. desobeir (13c.) disobey; refuse service or homage, from V.L. *disoboedire, reformed with dis from L.L. inobedire, a back formation from inobediens not obeying, from L. in not + prp. of obedire (see OBEY (Cf. obey)). Related … Etymology dictionary
disobey — I verb act illegally, arise, be derelict, be disloyal, be insubordinate, be mutinous, be negligent, be perfidious, be recalcitrant, be recusant, be treasonous, be undisciplined, be unruly, betray, break a law, break a rule, break the law, commit… … Law dictionary
disobey — [v] disregard rules; refuse to conform balk, be remiss, break rules, contravene, counteract, dare, decline, defy, desert, differ, disagree, evade, flout, fly in face of*, go counter to, ignore, infringe, insurrect, misbehave, mutiny, neglect, not … New thesaurus
disobey — ► VERB ▪ fail or refuse to obey. DERIVATIVES disobeyer noun … English terms dictionary
disobey — [dis΄ō bā′, dis΄ə bā′] vt., vi. [ME disobeien < OFr desobeir: see DIS & OBEY] to refuse or fail to obey … English World dictionary
disobey — UK [ˌdɪsəˈbeɪ] / US verb [intransitive/transitive] Word forms disobey : present tense I/you/we/they disobey he/she/it disobeys present participle disobeying past tense disobeyed past participle disobeyed to deliberately do the opposite of what… … English dictionary
disobey — dis|o|bey [ ,dısə beı ] verb intransitive or transitive to deliberately do the opposite of what someone in authority has told you to do, or deliberately not obey a rule: If you continue to disobey the rules, you will be punished. They knew he was … Usage of the words and phrases in modern English
disobey — verb Disobey is used with these nouns as the object: ↑command, ↑instruction, ↑master, ↑order … Collocations dictionary
disobey — [[t]dɪ̱səbe͟ɪ[/t]] disobeys, disobeying, disobeyed VERB When someone disobeys a person or an order, they deliberately do not do what they have been told to do. [V n] ...a naughty boy who often disobeyed his mother and father... [V n] He urged… … English dictionary
