Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

disagree

  • 1 dissideō

        dissideō ēdī, —, ēre    [dis- + sedeo], to sit apart, be remote: sceptris quae (terra) libera nostris Dissidet, V.: quantum Hypanis dissidet Eridano, Pr. — Fig., to be at variance, disagree, differ: non consiliis, sed armis: dissidentibus consulibus: a populo R.: a Pompeio in tantis rebus: leviter inter se: cum Cleanthe multis rebus: virtus dissidens plebi, H.: Dissidet et variat sententia, O.: Medus luctuosis Dissidet armis, is distracted, H.—Of things, to be unlike, be dissimilar, differ, disagree: scriptum a sententiā: verba cum sententiā scriptoris: si toga dissidet impar, i. e. sits awry, H.
    * * *
    dissidere, dissedi, dissessus V
    disagree, be at variance; be separated

    Latin-English dictionary > dissideō

  • 2 dissideo

    dis-sĭdĕo, ēdi, essum, 2, v. n. [sedeo], to sit apart, to be remote from, to be divided, separated.
    I.
    Lit. (only poet. and very rare):

    quantum Hypanis dissidet Eridano,

    Prop. 1, 12, 4: sceptris nostris, *Verg. A. 7, 370:

    ab omni dissidet turba procul Laïus,

    Sen. Oed. 618; Sil. 7, 736.—Far more freq. and class.,
    II.
    Trop., to be at variance, to disagree, to think differently. —Constr. with ab, cum, inter se, or absol.
    (α).
    With ab:

    nullam esse gentem tam dissidentem a populo Romano odio quodam atque discidio,

    Cic. Balb. 13, 30; cf. id. Verr. 2, 5, 71; id. Lael. 1, 2:

    a senatu,

    id. Brut. 62, 223:

    a tribuno plebis (consules),

    id. Sest. 19, 44:

    a Pompeio in tantis rebus,

    id. Att. 7, 6, 2:

    a nobis (altera pars senatus),

    id. Rep. 1, 19 et saep.:

    non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere,

    id. Fin. 4, 1, 2; cf. id. ib. 4, 2, 3:

    animus a se ipse dissidens secumque discordans,

    id. ib. 1, 18, 58:

    Archytas iracundiam, videlicet dissidentem a ratione, seditionem quandam animi vere dicebat,

    id. Rep. 1, 38; cf. id. Off. 2, 2, 8:

    ab ingenio matris,

    Ov. H. 7, 36 et saep.—
    (β).
    With inter se:

    leviter inter se dissident,

    Cic. Att. 1, 13, 2:

    cupiditates in animis inclusae inter se dissident atque discordant,

    id. Fin. 1, 13, 44; cf. id. N. D. 1, 2 fin.
    (γ).
    With cum:

    cum Cleanthe, doctore suo, quam multis rebus Chrysippus dissidet,

    Cic. Ac. 2, 47, 143; cf.:

    non cum homine, sed cum causa,

    id. Phil. 11, 6, 15.—
    * (δ).
    With dat.:

    virtus dissidens plebi,

    Hor. C. 2, 2, 18.—
    (ε).
    With abl. manner:

    ex quo facile intellectu est verbis eos, non re dissidere,

    Cic. Fat. 19, 44:

    capitali odio,

    id. Lael. 1, 2.—
    (ζ).
    Absol.:

    de qua (definitione summi boni) qui dissident, de omni vitae ratione dissident,

    Cic. Ac. 2, 43, 132; id. Leg. 1, 20, 53 (opp. congruae):

    cum Julia primo concorditer et amore mutuo vixit, mox dissedit,

    he fell out with her, Suet. Tib. 7:

    Medus dissidet armis,

    Hor. C. 3, 8, 20; cf.:

    dissidet miles,

    Tac. A. 1, 46:

    dissident olores et aquilae,

    live at enmity, Plin. 10, 74, 95, § 203 et saep.:

    spes incesserat dissidere hostem in Arminium ac Segestem,

    i. e. were divided into two factions, that of Arminius and Segestes, Tac. A. 1, 55.— Pass. impers.:

    histriones, propter quos dissidebatur,

    Suet. Tib. 37.—
    B.
    Of inanimate and abstract subjects in gen., to be unlike, dissimilar, different, various; to differ, disagree.
    (α).
    With a:

    nostra non multum a Peripateticis dissidentia,

    Cic. Off. 1, 1, 2; cf.: scriptum a sententia, id. de Or. 1, 31, 140:

    gestus a voce,

    Quint. 11, 3, 165 al. —
    (β).
    With cum:

    voluntas scriptoris cum scripto,

    Auct. Her. 2, 9, 1:

    verba cum sententia scriptoris,

    Cic. Inv. 1, 13 init.
    (γ).
    Absol.:

    si inaequalitate dissident (supercilia),

    Quint. 11, 3, 79:

    supercilia dissidentia (opp. constricta),

    id. 1, 11, 10; cf.:

    si toga dissidet impar,

    i. e. sits uneven, one-sided, Hor. Ep. 1, 1, 96 (cf. the opp. aequaliter sedet, Quint. 11, 3, 141):

    si duo haec verba idem significant, neque ulla re aliqua dissident,

    Gell. 13, 24, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dissideo

  • 3 dissono

    dis-sŏno, āre, v. n., to disagree in [p. 597] sound, to be dissonant, opp. consono (very rare; not ante-Aug.).
    I.
    Lit.:

    dissonantes loci,

    that produce discordant sounds, Vitr. 5, 8, 1.—
    II.
    Trop., to disagree, to differ:

    an universa hujus temporis culturae respondeant, an aliqua dissonent,

    Col. 1, 1, 3:

    a veritate,

    Amm. 22, 15, 6:

    praeceptis historiae,

    id. 26, 1, 1; Ambros. in Luc. 6, 44. (But in Quint. 8, 6, 36, the right reading is dissentio.)

    Lewis & Short latin dictionary > dissono

  • 4 dis-conveniō

        dis-conveniō —, —, īre,    to disagree, be inconsistent: vitae ordine toto, H.— Impers: eo disconvenit inter Meque et te, H.

    Latin-English dictionary > dis-conveniō

  • 5 dis-crepō

        dis-crepō uī, —, āre,    to differ in sound, be discordant, fail to harmonize: (fides) paulum.—Fig., to disagree, be inconsistent, be different, vary, differ, be at odds: si quid discrepet: quae inter conlegas discrepare videatis: tres duces discrepantes, prope ut defecerint, L.: nec multum discrepat aetas, V.: nullā in re: in eo inter se: oratio verbis discrepat, sententiis congruens: de ceteris rebus: ab aliorum iudiciis: factum a sententiā legis: facta cum dictis: sibi: Vino acinaces discrepat, H.: Primo ne medium discrepet, H.—To be disputed, be in question: causa latendi discrepat, O.— Impers: cum de legibus conveniret, de latore tantum discreparet, L.: inter auctores: nec discrepat, quin, etc., L.: cum haud ferme discreparet, quin, etc., hardly a doubt remained, Cs.

    Latin-English dictionary > dis-crepō

  • 6 dis-sentiō

        dis-sentiō sēnsī, sēnsus, īre,    to differ, dissent, disagree, be at odds, contradict, quarrel: a te dissentiens senator: ab iudicio omnium: in hoc: a ceterarum gentium more: inter se: qui dissentiunt: nisi quid tu Dissentis, H.: tam valde reliquum tempus ab illo die dissensisse: condicionibus foedis, H.—To be unlike, differ: affectio a se ipsa dissentiens, inconsistent.

    Latin-English dictionary > dis-sentiō

  • 7 grammaticus

        grammaticus adj., γραμματικόσ, of grammar, grammatical: tribūs, i. e. of the grammarians, H.—As subst m., a grammarian, philologist: grammaticum se professus: grammatici certant, doctors disagree, H.
    * * *
    I
    grammatica, grammaticum ADJ
    grammatical, of grammar
    II
    grammarian; philologist; scholar, expert on linguistics/literature

    Latin-English dictionary > grammaticus

  • 8 gravitās

        gravitās ātis, f    [gravis], weight, heaviness: <*>er inane moveri gravitate: navium, Cs.: ignavā <*>equeunt gravitate moveri, O.— Pregnancy, O.— Unwholesomeness, oppressiveness, severity, heaviness, <*>ulness: caeli: loci, L.: morbi: soporis, O.: seniis, O.: annonae, dearness, Ta.: odoris, disagree<*>bleness, Ta.— Disease, sickness: corporis: mem<*>rorum.—Fig., heaviness, slowness: linguae.— Harshness, severity: belli, L.: crudelitatem gravi<*>ati addidit, L.—Of things, weight, importance: <*>rovinciae Galliae: civitatis, Cs.: sententiarum: versūs gravitate minores, H.—Of persons, weight, dignity, gravity, presence, influence: inauditā gravitate praeditus: comitate condīta gravitas: cum gravitate loqui: oris, L.: Incolumi gravitate, without loss of dignity, H.
    * * *
    weight; dignity; gravity; importances, oppressiveness; pregnancy; sickness

    Latin-English dictionary > gravitās

  • 9 re-pūgnō

        re-pūgnō āvī, ātus, āre,    to fight back, oppose, make resistance, resist, struggle, defend oneself: integris viribus fortiter, Cs.: in repugnando telis obruta est, L.: ille repugnans Sustinet a iugulo dextram, V.—To resist, make resistance, oppose, make opposition, object, dissuade, contend against: quod ego multis repugnantibus egi, against the opposition of many: Catone acerrime repugnante, Cs.: valde: nec ego repugno: omnibus meis opibus repugnarim et restiterim crudelitati: dictis, O.: his omnibus rebus unum repugnabat, quod, etc., there was one objection, Cs.: si quis, ne fias nostra, repugnat, O.: amare repugno Illum, quem, etc., I shrink from loving, O.—Fig., to disagree, be contrary, be contradictory, be inconsistent, be incompatible: simulatio amicitiae repugnat maxime: haec inter se quam repugnent: sensūs moresque repugnant, H.

    Latin-English dictionary > re-pūgnō

  • 10 aberro

    aberrare, aberravi, aberratus V INTRANS
    stray, wander, deviate; go/be/do wrong; be unfaithful; escape; disagree (with)

    Latin-English dictionary > aberro

  • 11 confligo

    confligere, conflixi, conflictus V
    clash, collide; contend/fight/combat; be in conflict/at war; argue/disagree

    Latin-English dictionary > confligo

  • 12 discrepo

    discrepare, discrepui, discrepatus V
    be out of tune; disagree, differ

    Latin-English dictionary > discrepo

  • 13 dissentio

    dissentire, dissensi, dissensus V
    dissent, disagree; differ

    Latin-English dictionary > dissentio

  • 14 repugno

    repugnare, repugnavi, repugnatus V
    fight back, oppose; be incompatible with; disagree with

    Latin-English dictionary > repugno

  • 15 discrepo

    to differ, to be diifferent, vary, disagree.

    Latin-English dictionary of medieval > discrepo

  • 16 disconvenio

    dis-convĕnĭo, īre, v. n., to disagree; to be inharmonious, inconsistent (very rare):

    aestuat et vitae disconvenit ordine toto,

    Hor. Ep. 1, 1, 99.— Impers.:

    eo disconvenit inter Meque et te,

    Hor. Ep. 1, 14, 19:

    disconveniens deo,

    Lact. de Ira D. 3, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > disconvenio

  • 17 discordo

    discordo, āre, v. n. [id.], to be at variance, to differ, to quarrel (rare but class.).
    I.
    Lit.:

    discordare inter se,

    Ter. And. 3, 3, 43:

    cupiditates in animis dissident atque discordant,

    Cic. Fin. 1, 13, 44:

    animus a se ipse dissidens secumque discordans,

    id. ib. 1, 18, 58:

    cum Cheruscis,

    Tac. A. 12, 28:

    adversus ventrem (membra),

    Quint. 5, 11, 19.—
    II.
    Transf., to be unlike, out of harmony with; to disagree, be inconsistent with, opposed to:

    ab oratione (vox),

    id. 11, 3, 45; cf. id. 8, 3, 18:

    a se fortuna,

    Vell. 2, 53, 3:

    avaro parcus (with hilaris nepoti discrepet),

    Hor. Ep. 2, 2, 194.— Absol.:

    neu discordarent,

    Plaut. Merc. 2, 1, 7:

    eques,

    Hor. Ep. 2, 1, 185:

    patria,

    Tac. A. 1, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > discordo

  • 18 discrepito

    discrĕpĭto, āre, v. freq. n. [id.], to [p. 589] disagree wholly, to be altogether different (a Lucretian word):

    res longe,

    Lucr. 6, 1105; id. 2, 1018:

    inter se (with disjunctum),

    id. 3, 803.

    Lewis & Short latin dictionary > discrepito

  • 19 discrepo

    dis-crĕpo, ŭi, 1, v. n., to differ in sound, to sound differently, discordantly, not to harmonize (for syn. cf.: differo, disto, intersum).
    I.
    Lit. (rare;

    perh. only in Cic.): ut in fidibus aut tibiis, quamvis paulum discrepent, tamen id a sciente animadverti solet: sic videndum est in vita, ne forte quid discrepet, etc.,

    Cic. Off. 1, 40 fin.; id. Rep. 2, 42, 69; id. de Or. 3, 50, 196.—Far more freq.,
    II.
    Trop., to disagree, be different, to vary, differ:

    peccata, quia discrepant, aeque discrepant,

    Cic. Fin. 4, 27, 75:

    oratio verbis discrepans, sententiis congruens,

    id. Leg. 1, 10 fin.:

    tres duces discrepantes, prope ut, etc.,

    Liv. 26, 41: nec multum discrepat aetas, * Verg. A. 10, 434 et saep.: eadem dicit;

    nulla in re discrepat,

    Cic. Verr. 2, 5, 46:

    de ceteris rebus discrepantium philosophorum,

    id. Tusc. 4, 28, 61:

    verbo inter se discrepare, re unum sonare,

    id. Off. 3, 21, 83; cf. id. Inv. 2, 49, 144:

    discrepare ab aequitate sapientiam,

    id. Rep. 3, 9; so with ab, id. Off. 1, 40, 145; id. de Or. 3, 30, 118; id. Planc. 17, 42 al.:

    facta ejus cum dictis discrepare,

    Cic. Fin. 2, 30; so with cum, id. ib. 4, 22; Varr. L. L. 9, § 102 Müll.:

    ipsi sibi singuli discrepantes,

    id. de Or. 3, 50, 196; id. Tusc. 4, 13, 29; so with dat., Hor. C. 1, 27, 6; id. S. 1, 6, 92; id. Ep. 2, 2, 194; id. A. P. 152; Pers. 6, 18 al.—
    B.
    Transf.: res discrepat, and more freq. impers. discrepat, there is a difference of opinion respecting something (esp. a fact), it is a matter of dispute, it is undecided (opp. convenit):

    incidi in rem multum discrepantem auctorum opinionibus,

    Vell. 1, 7, 2; cf.:

    causa latendi discrepat,

    Ov. F. 6, 572:

    cum de legibus conveniret, de latore tantum discreparet,

    Liv. 3, 31 fin.; cf.: veneno quidem occisum, convenit;

    ubi autem discrepat,

    Suet. Claud. 44; so with rel. clause, Liv. 29, 25, 1:

    id, quod haud discrepat,

    id. 9, 46; cf. Suet. Vit. 2:

    nec discrepat, quin dictator eo anno A. Cornelius fuerit,

    Liv. 8, 40; so with quin, id. 25, 28, 3; cf. Weissenb. ad Liv. 2, 1, 3:

    inter scriptores rerum,

    id. 38, 56:

    inter auctores,

    id. 22, 61; 29, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > discrepo

  • 20 dissentio

    dis-sentĭo, si, sum, 4, v. n. (opp. consentio), to differ in sentiment, to dissent, disagree (freq. and class.).—Constr. usually ab aliquo; less freq. inter se, cum aliquo, the dat. or absol:

    soles nonnumquam hac de re a me in disputationibus nostris dissentire,

    Cic. de Or. 1, 2, 5; id. Fin. 2, 25, 80; id. Or. 63, 214; Quint. 7, 3, 8 et saep.; cf.

    also of actual enmity,

    Caes. B. C. 1, 20, 4; id. B. G. 7, 29, 6:

    (Galli) tantum a ceterarum gentium more ac natura dissentiunt,

    differ, Cic. Font. 9 fin.; so,

    ab relicuorum malis moribus,

    Sall. C. 3 fin.:

    ab hoc publico more,

    Quint. 1, 2, 2:

    a computatione,

    id. 1, 10, 35:

    illi inter se dissentiunt,

    Cic. Fin. 2, 6, 19:

    sibi ipsum dissentire,

    Auct. Her. 2, 26, 42:

    ilico dissentiamus cum Epicuro, ubi dicit,

    Sen. Ep. 18 fin.; Cic. Harusp. Resp. 25, 54; cf.

    also, secum,

    Quint. 3, 11, 18:

    dissentire condicionibus foedis,

    Hor. C. 3, 5, 14:

    qui ad voluptatem omnia referunt, longe dissentiunt,

    Cic. Lael. 9, 23; so absol., id. N. D. 1, 2 fin.; id. Fin. 5, 11, 33; Quint. 3, 3, 13; Hor. Ep. 2, 2, 61; Ov. F. 5, 9 al.;

    so also of positive enmity,

    Cic. Phil. 12, 11, 27; Caes. B. G. 5, 29 fin.;

    Auct. B. Hisp. 37: quia nescio quid in philosophia dissentiret,

    Cic. N. D. 1, 33 fin.; cf.:

    nisi quid tu dissentis,

    Hor. S. 2, 1, 79.—
    II.
    Transf., of inanimate or abstract subjects, to be unlike or dissimilar, to differ:

    affectio inconstans et a se ipsa dissentiens,

    Cic. Tusc. 4, 13, 29;

    so. quid ipsum a se,

    id. Fin. 5, 27:

    responsum ab interrogatione,

    Quint. 1, 5, 6:

    gestus ac vultus ab oratione,

    id. 11, 3, 67:

    verba ab animo,

    id. 12, 1, 29; Plin. 31, 7, 42, § 90 et saep.:

    scriptoris voluntas cum scripto ipso,

    Auct. Her. 1, 11, 19:

    orationi vita,

    to be out of harmony with, inconsistent with, Sen. Ep. 20, 2:

    nec fallebat Antipatrum dissentire ab animis gratulantium vultus,

    Curt. 6, 1, 17.—
    2.
    Absol.:

    observa numquid tua vestis domusque dissentiant,

    Sen. Ep. 20, 3; cf. Quint. 7, 3, 12.—
    * B.
    To protest, object:

    nec dissentit eum mortis potitum, quem mens vivom se cernere credit,

    Lucr. 4, 766; cf. Munro ad loc.
    Once in the dep.
    form: qui intellegunt, dissentiuntur, Cael. ap. Prisc. p. 801 P.

    Lewis & Short latin dictionary > dissentio

См. также в других словарях:

  • disagree — dis‧a‧gree [ˌdɪsəˈgriː] verb [intransitive] 1. to have or express a different opinion from someone : disagree on/​about/​over • They disagree on how much the project will cost disagree with • Some of the team disagreed with him, but they were too …   Financial and business terms

  • Disagree — Dis a*gree (d[i^]s [.a]*gr[=e] ), v. i. [imp. & p. p. {Disagreed} (d[i^]s [.a]*gr[=e]d ); p. pr. & vb. n. {Disagreeing}.] [Pref. dis + agree: cf. F. d[ e]sagr[ e]er to displease.] 1. To fail to accord; not to agree; to lack harmony; to differ; to …   The Collaborative International Dictionary of English

  • disagree — [v1] be different be discordant, be dissimilar, clash, conflict, contradict, counter, depart, deviate, differ, discord, disharmonize, dissent, diverge, run counter to, vary, war; concept 665 Ant. agree, coincide, harmonize disagree [v2] argue;… …   New thesaurus

  • disagree — ► VERB (disagrees, disagreed, disagreeing) 1) have a different opinion. 2) be inconsistent. 3) (disagree with) make slightly unwell. DERIVATIVES disagreement noun …   English terms dictionary

  • disagree — [dis΄ə grē′] vi. disagreed, disagreeing [LME disagre < OFr desagreer: see DIS & AGREE] 1. to fail to agree; be different; differ 2. to differ in opinion; often, specif., to quarrel or dispute 3. to be harmful or give distress or discomfort:… …   English World dictionary

  • disagree — I verb argue, battle, be at variance, be contrary, be discordant, be disunited, be in opposition, be of different opinions, be opposed, bicker, break with, cavil, challenge, clash, collide, conflict, confute, contest, contradict, contravene,… …   Law dictionary

  • disagree — late 15c., refuse to assent, from O.Fr. desagreer (12c.), from des (see DIS (Cf. dis )) + agreer (see AGREE (Cf. agree)) …   Etymology dictionary

  • disagree — *differ, vary, dissent Analogous words: *object, protest: *demur, balk, jib: *disapprove, deprecate: conflict, clash (see BUMP) Antonyms: agree Contrasted words: accord, harmonize (see AGREE): concur, coincide (see …   New Dictionary of Synonyms

  • disagree — verb ADVERB ▪ emphatically (esp. AmE), passionately, profoundly, sharply, strenuously, strongly, vehemently, vigorously, violently, wholeheartedly …   Collocations dictionary

  • disagree — [[t]dɪ̱səgri͟ː[/t]] disagrees, disagreeing, disagreed 1) V RECIP If you disagree with someone or disagree with what they say, you do not accept that what they say is true or correct. You can also say that two people disagree. [V with n] You must… …   English dictionary

  • disagree */*/ — UK [ˌdɪsəˈɡriː] / US [ˌdɪsəˈɡrɪ] verb [intransitive] Word forms disagree : present tense I/you/we/they disagree he/she/it disagrees present participle disagreeing past tense disagreed past participle disagreed Ways of expressing disagreement: I m …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»