Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

dignitas

  • 1 dignitas

    dignĭtas, ātis ( gen. plur. dignitatum, Sen. Ben. 2, 17, 1; Plaut. Ep. 9, 5, 3; Vop. Florian. 6, 2:

    -tatium,

    Sen. Polyb. 17, 2), f. [dignus].
    I.
    Lit., a being worthy, worth, worthiness, merit, desert (so, rarely, and perh. only in Cic.):

    Lamia petit praeturam: omnesque intelligunt nec dignitatem ei deesse nec gratiam,

    Cic. Fam. 11, 17; id. Agr. [p. 578] 2, 2, 3:

    dignitas consularis,

    a being worthy of the office of consul, id. Mur. 13:

    pro dignitate laudare,

    id. Rosc. Am. 12, 33.
    II.
    Meton. (the cause for the effect), dignity, greatness, grandeur, authority, rank (cf. honos, honestas, laus, existimatio, gloria, fama, nomen).
    A.
    In gen.: mihi gratulabere, quod audisses me pristinam meam dignitatem obtinere. Ego autem, si dignitas est bene de re publica sentire, obtineo dignitatem meam;

    sin autem in eo dignitas est, si, quod sentias, re efficere possis, ne vestigium quidem ullum est reliquum nobis dignitatis,

    Cic. Fam. 4, 14, 1;

    dignitas (est) alicujus honesta et cultu et honore et verecundia digna auctoritas,

    id. Inv. 2, 55, 156: cum pulchritudinis duo genera sint, quorum in altero venustas est, in altero dignitas;

    venustatem muliebrem ducere debemus, dignitatem virilem,

    id. Off. 1, 36, 130:

    formae,

    id. ib.; Suet. Claud. 30: corporis, Laber. ap. Macr. S. 2, 7; Nep. Dion. 1, 2; cf. also Cic. Inv. 2, 1; Vell. 2, 29; Plin. Pan. 4, 5:

    agere cum dignitate ac venustate,

    Cic. de Or. 1, 31, 142:

    personarum dignitas,

    id. ib. §

    141: retinere in rebus asperis dignitatem,

    id. ib. 2, 85, 346:

    in senatu conservanda auctoritas, apud populum dignitas,

    Quint. 11, 3, 153 et saep.:

    celsissima sedes dignitatis atque honoris,

    Cic. Sull. 2, 5:

    ex tam alto dignitatis gradu,

    id. Lael. 3 fin.; cf. id. Rep. 1, 27 (twice):

    est in ipsis (liberis populis) magnus delectus hominum et dignitatum,

    id. ib. 1, 34:

    aliquem ex humili loco ad summam dignitatem perducere,

    Caes. B. G. 7, 39, 1:

    aliquem dignitate exaequare,

    Caes. B. C. 1, 4, 4:

    ut secundum locum dignitatis Remi obtinerent,

    id. B. G. 6, 12 fin.; 4, 17, 1; cf. id. ib. 6, 8, 1; 7, 66, 5; 7, 77, 6; id. B. C. 1, 9, 2 et saep.—
    B.
    In partic.
    (α).
    Official dignity, honorable employment, office:

    gratulor laetorque tum praesenti tum etiam sperata tua dignitate,

    Cic. Fam. 2, 9; id. ap. Quint. 7, 3, 35; cf. in plur., Plin. 21, 7, 21, § 44; id. Pan. 61, 2 al.—
    (β).
    Men holding high office, men in honorable employment:

    cum dignitates abessent,

    Liv. 22, 40, 4; cf. Quint. 11, 1, 67.—
    C.
    Transf., of inanimate things, worth, value, excellence:

    opsonii,

    Plaut. Bacch. 1, 2, 23:

    praeclara et plena dignitatis domus,

    Cic. Off. 1, 39; cf.

    porticus,

    id. Q. Fr. 3, 1, 1; id. de Or. 3, 46, 180:

    portus, urbis,

    Nep. Them. 6:

    loci,

    Suet. Calig. 41 al.:

    dignitas, quae est in latitudine pectoris,

    Quint. 11, 3, 141:

    verborum,

    Cic. Prov. Cons. 11, 27; Quint. 11, 3, 46; cf. id. 8, 3, 24:

    debita rerum,

    id. 12, 1, 8; cf. id. 8, 3, 38:

    subsequendi,

    id. 12, 11, 28:

    cum dignitate actionis,

    id. 5, 10, 54 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dignitas

  • 2 dīgnitās

        dīgnitās ātis, f    [dignus], worth, merit, desert, character: tantum apud me dignitas potest, Cs.: honos dignitate impetratus: consularis, a claim to the consulship: pro dignitate laudare.— Greatness, majesty, dignity, grandeur, authority, rank, distinction, eminence, reputation, honor: consulis: summa in te: personarum: vostra, S.: celsissima sedes dignitatis. — Self-respect, personal dignity, honor: apud alium prohibet dignitas, T.: agere cum dignitate: neque suam pati dignitatem, ut, etc., Cs.: corporis, presence, N.— One in high office, an eminent man, dignitary: surrexisset Apronius, nova dignitas publicani: cum dignitates abessent, L.—Of things, worth, value, excellence. plena dignitatis domus: portus ut urbem dignitate aequiparet, N.: verborum.
    * * *
    worth; dignity, position, rank; authority, office; self-respect, grace

    Latin-English dictionary > dīgnitās

  • 3 dignitas

    dignitas dignitas, atis f заслуга

    Латинско-русский словарь > dignitas

  • 4 dignitas

    dignitas dignitas, atis f достоинство

    Латинско-русский словарь > dignitas

  • 5 dignitas

    dignitās, ātis, f. (dignus), I) das Würdigsein, die Würdigkeit, Tüchtigkeit, das Verdienst, honos dignitate impetratus, Cic.: laudare alqm pro dignitate, Cic.: d. consularis, W. zum Konsulat, Cic.: imperatoria, Würdigkeit oder Befähigung zu einer Feldherrnstelle, Iustin. – II) meton.: A) als Folge der innern Tüchtigkeit, die Würde, 1) die äußere Würde, äußere Ehre, die Achtung, das Ansehen, worin man bei andern steht, a) übh., Cic. u.a.: triumphi, durch einen Triumph erworbene, Flor.: vivere pro dignitate, Nep.: neque suae neque populi Romani dignitatis esse, vertrage sich nicht mit usw., Caes.: civitatis dignitatem et decus sustinere, Cic.: Plur., aetate an dignitatibus suis virorumve an sorte lectae sint (mulieres), Liv. 1, 13, 7. – b) insbes., die Stellung, der Rang, die Würde im bürgerlichen Leben, im Staate, d. equestris, d. regia, Nep.: altus dignitatis gradus, erhabene Stufe der Würde, erhabene Stellung, Cic.: secundum locum dignitatis obtinere, Caes.: alqm ad summam dignitatem perducere, Caes.: dignitati servire, Cic. u. Nep.: est in ipsis (liberis populis) magnus delectus hominum et dignitatum (Würden), Cic. – dah. c) amtliche Würde, Ehrenstelle, Cic. u.a.: Plur. dignitates, Plin. 21, 44. Plin. pan. 61, 2. – u. d) dignitates, Männer von Rang u. Würden, Cic. or. 89. Liv. 22, 40, 4. Quint. 11, 1, 67. – 2) die innere Ehre, dieEhrenhaftigkeit, würdige, ehrenhafte Gesinnung, innere Würde (vgl. Cic. de inv. 2, 166. Cic. ep. 4, 14, 1. Cic. de fin. 3, 1 neben virtus), agere cum dignitate, ehrenhaft, Cic.: dignitatem servare, suam pristinam dignitatem obtinere, seine W. behaupten, Cic.: res non habet dignitatem, verträgt sich nicht mit der Ehre, Cic. – B) übtr., v. Dingen, die Achtung od. Bewunderung verdienen: 1) das würdevolle-, imposante Äußere, a) v. menschl. (bes. männl.) Körper u. seinen Teilen, die würdevolle-, imponierende Schönheit, die Würde, das Edle, der Adel der Gestalt usw. (vgl. Cic. de off. 1, 130), corporis, Laber. com. fr., Nep. u. Vitr.: formae, Tac. u. Suet.: oris, Plin. pan.: dignitas, quae est in latitudine pectoris, Quint.: pueri magnā praediti dignitate, Cic.: in formis aliis dignitatem esse, aliis venustatem, Cic. – b) v. Gebäuden u. Örtlichkeiten, das Eindruckmachende, die Pracht, Würde, Ansehnlichkeit, Erhabenheit, porticus, Cic.: portus, urbis, Nep.: loci, Suet. – c) v. Ausdruck usw., das Würdevolle, Eindruckmachende, orationis, Tac.: verborum, Quint. – 2) der einer Sache inwohnende Wert, opsonii, Plaut.: gemmae, auri, Plin.: debita rerum d., Quint.

    lateinisch-deutsches > dignitas

  • 6 dignitas

    dignitās, ātis, f. (dignus), I) das Würdigsein, die Würdigkeit, Tüchtigkeit, das Verdienst, honos dignitate impetratus, Cic.: laudare alqm pro dignitate, Cic.: d. consularis, W. zum Konsulat, Cic.: imperatoria, Würdigkeit oder Befähigung zu einer Feldherrnstelle, Iustin. – II) meton.: A) als Folge der innern Tüchtigkeit, die Würde, 1) die äußere Würde, äußere Ehre, die Achtung, das Ansehen, worin man bei andern steht, a) übh., Cic. u.a.: triumphi, durch einen Triumph erworbene, Flor.: vivere pro dignitate, Nep.: neque suae neque populi Romani dignitatis esse, vertrage sich nicht mit usw., Caes.: civitatis dignitatem et decus sustinere, Cic.: Plur., aetate an dignitatibus suis virorumve an sorte lectae sint (mulieres), Liv. 1, 13, 7. – b) insbes., die Stellung, der Rang, die Würde im bürgerlichen Leben, im Staate, d. equestris, d. regia, Nep.: altus dignitatis gradus, erhabene Stufe der Würde, erhabene Stellung, Cic.: secundum locum dignitatis obtinere, Caes.: alqm ad summam dignitatem perducere, Caes.: dignitati servire, Cic. u. Nep.: est in ipsis (liberis populis) magnus delectus hominum et dignitatum (Würden), Cic. – dah. c) amtliche Würde, Ehrenstelle, Cic. u.a.: Plur. dignitates, Plin. 21, 44. Plin. pan. 61, 2. – u. d) dignitates, Männer von Rang u. Würden, Cic. or. 89. Liv. 22, 40, 4. Quint. 11, 1, 67. – 2) die innere Ehre, die
    ————
    Ehrenhaftigkeit, würdige, ehrenhafte Gesinnung, innere Würde (vgl. Cic. de inv. 2, 166. Cic. ep. 4, 14, 1. Cic. de fin. 3, 1 neben virtus), agere cum dignitate, ehrenhaft, Cic.: dignitatem servare, suam pristinam dignitatem obtinere, seine W. behaupten, Cic.: res non habet dignitatem, verträgt sich nicht mit der Ehre, Cic. – B) übtr., v. Dingen, die Achtung od. Bewunderung verdienen: 1) das würdevolle-, imposante Äußere, a) v. menschl. (bes. männl.) Körper u. seinen Teilen, die würdevolle-, imponierende Schönheit, die Würde, das Edle, der Adel der Gestalt usw. (vgl. Cic. de off. 1, 130), corporis, Laber. com. fr., Nep. u. Vitr.: formae, Tac. u. Suet.: oris, Plin. pan.: dignitas, quae est in latitudine pectoris, Quint.: pueri magnā praediti dignitate, Cic.: in formis aliis dignitatem esse, aliis venustatem, Cic. – b) v. Gebäuden u. Örtlichkeiten, das Eindruckmachende, die Pracht, Würde, Ansehnlichkeit, Erhabenheit, porticus, Cic.: portus, urbis, Nep.: loci, Suet. – c) v. Ausdruck usw., das Würdevolle, Eindruckmachende, orationis, Tac.: verborum, Quint. – 2) der einer Sache inwohnende Wert, opsonii, Plaut.: gemmae, auri, Plin.: debita rerum d., Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > dignitas

  • 7 dignitas

    dīgnitās, ātis f. [ dignus ]
    non esse dignitatis alicujus C — не соответствовать чьему-л. достоинству
    otium cum dignitate Cдостойный (т. е. честно заслуженный) отдых
    2) положение, звание (d. imperatoria Just; equestris Nep)
    aliquem ad summam dignitatem perducere Cs — доставить кому-л. высшие почести
    3) статный вид, мужественная осанка, представительность, благородная наружность (corporis Nep, Vtr; formae T, Su)
    4) великолепие (domūs C; urbis Nep)
    5) благородство, внушительность ( orationis T)

    Латинско-русский словарь > dignitas

  • 8 dignitas

    cŏmĭtiva (dignitas), f. [comes] dignité de comte.
    * * *
    cŏmĭtiva (dignitas), f. [comes] dignité de comte.
    * * *
        Dignitas, pen. corr. dignitatis. Cic. Bonne reputation qu'on a acquise par haults faicts, et pour s'estre bien et sagement maintenu.
    \
        Dignitas. Cic. L'estat et authorité d'un Magistrat, Dignité, Majesté.
    \
        Dignitatem tueri. Cic. Garder et defendre son honneur.
    \
        Ex dignitate visum est. Liu. Il a semblé estre plus honneste. B.
    \
        Domus dignitas. Cic. Belle representation et apparence, Magnificence.
    \
        Dignitas oris et vultus. Cice. Une signification de honte et preud'hommie et honnesteté reluisant au visage d'aucun.
    \
        Maior dignitas est in sexu virili. Vlpian. L'homme de sa nature est de plus grande apparence et plus honorable que la femme.
    \
        Amplissimos gradus dignitatis adeptum esse. Cic. Estre parvenu ou promeu aux grands honneurs et dignitez.
    \
        In sedem dignitatis atque honoris ascendere. Cic. Monter aux estats et honneurs.
    \
        Discedere a dignitate sapientis. Cic. Faire chose indigne d'estre faicte par un homme sage et vertueux.
    \
        In altissimo amplissimoque gradu dignitatis locatum esse. Cic. Estre mis au plus hault degré d'honneur.
    \
        Retinere dignitatem. Cic. Garder son honneur.
    \
        Esse dignitati et honori parentibus. Cic. Faire honneur à ses ancestres, et accroistre la reputation de la race.
    \
        Sustinere Reipub. dignitatem. Cic. Soustenir l'honneur et l'authorité ou majesté de, etc.

    Dictionarium latinogallicum > dignitas

  • 9 dignitas

    достоинство а) уважение, dignitatis illaesae status (1. 5 § 1. 2 D. 50, 13);

    homines integrae dignit., прот. infames (1. un. C. 10, 57. 1. 3 C. 12, 36); (1. 14 § 1 D. 11, 3); (1. 1 § 13 D. 25, 4); (1. 2. 3 § 1 D. 22, 5);

    b) почтение, также самая должность (tit. C. 12. 1), qui dignitate excellit, противоп. humilis;

    qui sunt in aliqua dignitate positi, противоп. humiliores (1. 11 D. 4, 3. 1. 3 § 16 D. 26,10); (1. 6 § 1. 1. 8. 12. D. 1, 9. 1. 23 pr. D. 4, 2);

    municipalis (1. 22 § 5 D. 50, 1); (1. 1 § 3 D. 14, 6); (1. 16 § 1. 1. 50 pr. D. 38,1); (1. 1 § 16 D. 37, 6);

    patria dignitas quaesita per adoptionem (1. 13 D. 1, 7); во время Империи dignitas обозн. должность высших чиновников государства (прот. militia): dignitate vel militia quadam decorari (1. 8 C. 1, 11); (1. 13 C. 1, 40. 1. 7 C. 3, 13);

    c) качество, ценность, secundum dignitatem mancipiorum alere et vestire (1. 15 § 2 D. 7, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > dignitas

  • 10 dignitas

    merit, worth, prestige, dignity.

    Latin-English dictionary of medieval > dignitas

  • 11 dignitas

    , atis f
      1) достоинство; заслуга;
      2) (высокое) положение

    Dictionary Latin-Russian new > dignitas

  • 12 comitiva

    (dignitas), должность высших сановников, т. е. comes, s. 3, напр. comit. consistoriana s. sacri consistorii, чин императорского тайного советника (1. 8 C. 2, 7. 1. 25 C. 2, 13. 1. 8 C. 12, 19);

    comit. utriusque aerarii nostri, достоинство т. н. comes sacr. largitionum и rerum privat. (1. 1 C. 12, 6);

    comit. dispositionum, должность правителя канцелярии в scrinium disposit. (1. 4 C. 12, 19), honoraria comitiva dignitas (1. 47 C. 10, 31);

    comit. primi vel. secundi ordinis (1. 11 C. 10, 52. 1. l. C. 12, 11. 1. 1. 2. C. 12, 12).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > comitiva

  • 13 centena

    (dignitas) s. centenaria, должность т. н. centenarius (см. s. 2) (1. 1 C. 1, 31. 1. 1 C. Th. 1, 9. 1. 7 C. Th. 6, 27. 1. 3 C. Th. 8, 4).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > centena

  • 14 amplitudo

    amplĭtūdo, ĭnis, f. [amplus], in space, wide extent, breadth, width, amplitude, size, bulk (class., but only in prose).
    I.
    Lit.:

    membrorum,

    Varr. R. R. 2, 4, 3:

    simulacrum modicā amplitudine,

    Cic. Verr. 2, 4, 49:

    urbis,

    Liv. 7, 30:

    oppidum stadiorum LXX. amplitudine,

    Plin. 6, 26, 30, § 119:

    platanus adolescit in amplitudinem,

    id. 12, 1, 3, § 7:

    corporis,

    Plin. Ep. 6, 16, 3:

    Apollo amplitudinis et artis eximiae,

    Suet. Tib. 74:

    margaritarum,

    id. Caes. 47:

    valli,

    Tac. H. 4, 22:

    numeri,

    Gell. 19, 8, 12 al. —In plur.:

    amplitudines bonorum,

    Cic. Fin. 4, 7, 18.—
    II.
    Trop.
    A.
    With gen., greatness:

    animi,

    Cic. Tusc. 2, 26, 64:

    harum rerum splendor, amplitudo,

    id. Off. 1, 20, 67:

    rerum gestarum,

    Nep. Att. 18: fortunae, Plin. praef. 3: [p. 111] opum, id. 3, 4, 5, § 31.—In plur.:

    amplitudines virtutum,

    Gell. 4, 9.—
    B.
    Absol., dignity, grandeur, distinction, consequence (more general than dignitas, auctoritas, etc.; cf. Manut. ad Cic. Fam. 1, 5;

    Hab. Syn. 363): amplitudo est potentiae aut majestatis aut aliquarum copiarum magna abundantia,

    Cic. Inv. 2, 55, 166:

    homines, in quibus summa auctoritas est et amplitudo,

    id. Rosc. Am. 1:

    majestas est amplitudo et dignitas civitatis,

    id. de Or. 2, 39:

    ad summam amplitudinem pervenire,

    id. Brut. 81, 281:

    amplitudinem suam retinere,

    id. Fam. 1, 4:

    amplitudinem alicujus augere,

    Liv. 39, 48 al. —
    C.
    In rhet., copiousness and dignity of expression:

    in his finis est amplitudo,

    Cic. Inv. 2, 16 fin., which see in full:

    uberi dignitas atque amplitudo est,

    Gell. 6, 14, 3.—Specifically:

    amplitudo Platonis,

    Cic. Or. 1 fin., for the Gr. platutês tês hermêneias (Diog. L. 3, 4), which is by Plin. Ep. 1, 10, more literally called Platonica latitudo. —So of metre:

    amplitudo dactyli ac paeonis,

    the fulness, richness, Quint. 9, 4, 136; cf. id. 5, 14, 30.

    Lewis & Short latin dictionary > amplitudo

  • 15 amplitudo

    amplitūdo, dinis, f. (amplus), die Eigenschaft des amplus, I) eig., die durch ihren Umfang (u. Höhe) Eindruck machende Größe, Weite, der große, ansehnliche Umfang, die Ansehnlichkeit, simulacrum modicā amplitudine, Cic.: ampl. membrorum, Varr.: corporis, körperlicher Umfang, Wohlbeleibtheit, Plin. ep. u. Suet.: urbis, Cic. u. Liv.: foliorum, Plin.: Plur., speluncarum concavae amplitudines, Cic. de nat. deor. 2, 98 M. – II) übtr.: 1) die gleichs. umfangreiche Größe einer Sache, amplitudines quaedam bonorum excitabantur, gewisse Erweiterungen der Güter wurden angeregt, Cic. de fin. 2, 18: tamquam id vocabulum (arena) indigeat numeri amplitudine, Erweiterung durch den Plural, Gell. – 2) die durch äußere Ansehnlichkeit ins Auge fallende Größe, Großartigkeit, Hoheit, Erhabenheit, der Glanz, die Herrlichkeit, nominis, Cic.: rerum gestarum, Nep.: triumphi, Vell.: animi, Cic.: u. Plur. amplitudines virtutum, Gell. – 3) die aus der Geltung bei andern und durch die äußere hohe Stellung hervorgehende Würde, Hoheit, das hohe Ansehen, die angesehene, bedeutende Stellung im Staate (allgemeiner als dignitas, auctoritas, dah. oft mit diesen verb.), maiestas est ampl. ac dignitas civitatis, Cic.: iudices, in quibus summa auctoritas est atque ampl., Cic.: maxima cum gratia et gloria ad summam amplitudinem pervenire, Cic. – 4) als rhet. t.t., die Fülle u. Würde, der erhabene Schwung, die Erhabenheit, Großartigkeit des Ausdrucks od. Vortrags, Cic. de inv. 2, 51; vgl. Gell. 6 (7), 14, 3: dactyli, Quint. 9, 4, 136. – Insbes., amplitudo Platonis = πλατύτης της ερμηνείας, reiche, herrliche Fülle des Ausdrucks, Cic. or. 5 (Plin. ep. 1, 10, 5 mehr wörtl. Platonica latitudo).

    lateinisch-deutsches > amplitudo

  • 16 centenus

    centēnus, a, um (centum), I) Sing., hundertmalig, hundertmal vorhanden, arbor, Verg.: guttur, Pers.: vulnus, Sil.: consul, Mart.: iudex, Zentumvir, Stat.: dignitas, Dienstgrad der centenarii, ICt.: fructus, Augustin.: reditus, hundertfältiger Ertrag, Ven. Fort. 3, 9, 105. – subst., a) centēna, ae, f. (sc. dignitas), Dienstgrad der centenarii, Cod. Theod. 10, 7, 1 u.a. – b) centēnum, ī, n. = secale, weil es hundertfältig trägt (vgl. Plin. 18, 141), Edict. Diocl. 1, 3. Isid. 17, 3, 12. – II) Plur., als num. distrib., centēnī, ae, a, Genet. centenûm, je hundert, allemal hundert, Cic. u.a.: latae pedum centenûm quinquagenûm, Varr. fr.: centenis obsonitare, für hundert Asse, Cato oratt. 17. fr. 1 (b. Fest. 201, 32).

    lateinisch-deutsches > centenus

  • 17 cura

    cūra, ae, f. (arch. coira aus *coisa; vgl. pälign. coisatens »curaverunt«), das Sichangelegenseinlassen = die Sorge, I) = επιμέλεια, die Sorge, Fürsorge, 1) im allg., die angelegentliche Bemühung, das angelegentliche Bestreben, die Sorgfalt, das Interesse, die Teilnahme, die Beachtung, Rücksichtnahme, die Aufmerksamkeit, das Augenmerk, die Achtsamkeit (Ggstz. neglegentia; oft verb. cura et diligentia, cura ac diligentia, cura diligentiaque, tutela atque cura, opera curaque, cura atque opera, studium curaque, cura et cogitatio, cogitatio curaque, cura et od. ac labor), cura acris, Quint., acris cura diligentiaque, Cic.: intenta (intentior, intentissima), Liv.: magna (maior, maxima), Quint.: non mediocris, Planc. in Cic. ep.: minor, Quint.: nimia, Quint.: c. publica (die S. für das allgemeine Wohl), Ggstz. c. privata, Liv. – cum cura, zB. saucios reficere, Liv.: omnes milites sepelire, Curt.: omnia speculari, Liv.: so auch cum magna cura, zB. parare omnia, Sall.: magna cum cura atque diligentia, zB. scribere alqd, Cic.: cum maxima cura, zB. ultum ire iniurias, Sall.: summa cum cura, zB. exsequi alqd, Liv.: non sine cura, zB. rem administrant, Sall.: finis vitae extraneis non sine cura fuit, fand Teilnahme bei den Ausw., Tac. – u. sine cura deûm evenire (sich ereignen), Tac. (vgl. Heraei stud. crit. p. 73). – u. bl. magnā curā, zB. alere equum, Suet.: ea non maiore curā praecepta ab ducibus sunt quam ab militibus observata, Liv. - m. obj. Genet., agrorum nimia c. (allzu großes Interesse am Landbau) et sollicitior rei familiaris diligentia, Quint.: c. sui, für sich, für die Selbsterhaltung, Sen.: cura rei publicae, Interesse am St., Cic. u. Sall.: legum, Beachtung, Beobachtung der G., Quint.: c. rerum, verborum, sorgfältige Wahl, Quint.: c. bonarum rerum, c. humanarum rerum, Interesse, Teilnahme an usw., Sall.: rerum alienarum cura (zB. difficilis est), Cic.: assidua et perpetua c. salutis tuae, Cic. – cura habendi, Habsucht (πλεονεξία), Phaedr.: cura diversa sciscitandi, Tac.: cura colendi, S. in der Pflege, sorgfältige Pflege (des Gartens), Verg.: singularis cura (Schonung) frugum, agrorum, hominum, urbium, Vell. – m. de (in betreff) u. Abl., studium tuum curaque de salute mea nullā me novā voluptate affecit, Brut. in Cic. ep.: gratissima est mihi tua cura de illo meo primo et maximo mandato, Cic. – m. pro u. Abl., divina pro nobis cura, Augustin. conf. 7, 19 in. (vgl. unten curam agere pro etc. u. est cura pro etc.). – m. Verben, abicere curam (Interesse an) rei publicae, Cic., od. omnem suam curam de re publica, Cic. – adhibere curam in capris et ovibus parandis (Ggstz. neglegentem esse in amicis eligendis), Cic.: adhibere magnam curam diligentiamque in valetudine sua tuenda, Nep.: de sacerdotio tuo quantum curam ad-hibuerim, cognosce ex iis litteris, quas etc., Cic.: non mediocris adhibenda mihi est cura, ut etc., Planc. in Cic. ep. – agere curam alcis rei od. alcis u. de alqa re od. de alqo od. pro alqo, für etw. od. jmd. Sorge od. Fürsorge tragen, an etw, od. jmd. Interesse nehmen, sich um etw. od. jmd. bekümmern, sich etw. angelegen sein lassen (s. Burm. u. Ruhnk. Ov. her. 12, 302), zB. curam corporis diligentissime, Sen.: curam libertatis, Sall.: curam humanarum rerum (v. den Göttern), Plin. u. Quint.: curam sui, Sen.: curam civium, Liv.: curam pro nobis hospitis, uxor, agas, Ov.: curam de Samnitibus, non de se, Liv. – avocare curam alcis, die Aufm. jmds. abziehen, jmd. zerstreuen, Col. – capit alcis animum cura sacrorum et caerimoniarum, Liv. – conferre magnam curam in alcis salutem diligentiamque, Cic.: conferre omnem suam curam atque operam ad philosophiam, Cic. – cosumere in alcis salute omnem suum laborem, omnem operam, curam, studium, Cic.: istorum in dialecticis omnis cura consumitur, Cic. – defungi (loswerden) eā curā, Liv. – desiderare (erfordern) acrem curam diligentiamque, Cic. – curam hanc dimittere, Ov.: non dimittere istam curam, Cic.: dimittere omnem curam suorum, sich um die Seinigen gar nicht weiter bekümmern, Suet. – distendere alcis curam, jmds. Sorgfalt nach allen Seiten in Anspruch nehmen, jmd. gehörig beschäftigen, Col. 8, 2, 7 u. 12, 46, 1 (versch. von curas distendere, s. no. II, 1). – est cura alcis, m. pro u. Abl., publica cura est pro moenibus istis, Ov.: m. ut u. Konj., medici cura esse debet, ut etc., Cels.: m. ne u. Konj., haec mea cura est, ne quid tu perdas, Hor.: una erat cura, ne inultus occĭderet, nur darauf war sein Augenmerk gerichtet, daß er nicht usw., Curt. – est alqs cura alci od. alcis, cura pii dis sunt (Riese cura deûm di sunt) et qui coluere, coluntur, Ov. met. 8, 724 (715). – est alci cura alcis rei od. alcis, es trägt jmd. Sorge für etw. od. einen, nimmt Interesse an etw., richtet sein Augenmerk auf etw., bekümmert sich um etw. od. jmb., zB. Romanis interim arcis Tarentinae praesidiique, quod ibi obsideretur, cura est, Liv.: quodsi hominibus bonarun rerum tanta cura esset, quanto studio aliena petunt, Sall.: artium ingenuarum tibi maxima cura est, Ov.: cura tibi non est hospitis ulla tui, Ov. – cura est od. alci cura est m. folg. Infin., cura comere capillum fuit, Sen.: cura finitimos vincere maior erat, Ov.: praeverti ad Armenios instantior cura fuit, Tac.: ingens cura est mis cordibus aequiperare, Enn. fr.: nulli cura fuit externos quaerere divos, Prop.: nec sit mihi cura mederi, Verg. – alci cura est m. folg. ne u. Konj., haec mea cura est, ne quid tu perdas neu sis iocus, Hor.: inter quae maxima erat cura duci (war das Hauptaugenmerk des F. darauf gerichtet), ne qua exprobratio cuiquam veteris fortunae discordiam inter ordines sereret, Liv.: u. cura est alcis m. folg. indir. Fragesatz, neque senatus in eo cura, an imperii extrema dehonestarentur,Tac. ann. 4, 74. – est alqd intentioris curae, zB. custodiae vigiliaeque et ordo stationum intentioris curae erant, Liv. – est alci alqd od. alqs curae od. est alci curae de alqa re, es ist jmdm. eine Sache od. Pers. zur Sorge, d.i. ein Gegenstand der Sorge, Fürsorge, es läßt sich jmd. eine Sache od. Pers. zur Sorge sein, angelegen sein, zB. tibi erit eidem, cui salus mea fuit, etiam dignitas curae, Cic.: Caesar pollicitus est sibi eam rem curae futuram, Caes.: propinqui, quibus est puella curae, Catull.: rati sese dis immortalibus curae esse, Sall.: ergo illi curae contigit esse tuae, Ov.: de ceteris senatui curae fore, Sall.: de Tirone mihi curae est, Cic. ep.: mihi magnae curae tua vita et dignitas est, Anton. in Cic. ep.: salutem eius regis senatui populoque Romano magnae curae esse, Cic.: ei permagnum et perhonorificum videbatur senatui populoque Romano tantae curae esse salutem suam, Cic.: non enim tibi ea res maiori curae aut est aut erit quam mihi, Cic.: ceterum magis vis morbi ingravescens curae erat terroresque ac prodigia, Liv. 4, 21, 5: ceterum eo tempore minus ea bella quae gerebantur curae patribus erant, quam exspectatio nondum coepti cum Antiocho belli, Liv. 35, 23, 1: in eorum periculis non secus absentes quam praesentes amicos Attico esse curae, Nep. Att. 12, 5: so auch alci curae est m. folg. ut od. ne u. Konj., zB. velim tibi curae sit, ut aliquid istinc bestiarum habeamus, Cael. in Cic. ep.: magis curae est magisque adformido, ne is pereat aut corrumpatur, Plaut.: in primis tibi curae sit, ne mihi tempus prorogetur, Cic.: patribus aeque curae fuisse, ne qua iniuria in eos oreretur, Liv.: alci curae est m. folg. indir. Fragesatz, zB. quo magis quae agas curae sunt mihi, Ter.: omnibus civitatibus Graeciae et Asiae curae erat, quid Eumenes in senatu egisset, Liv.: mihi maiori curae est, quemadmodum vobis gratiam referam, quam etc., Cic.: mihi non minori curae est, qualis res publica post mortem meam futura sit, quam qualis hodie sit, Cic.: quin id erat curae, quo pacto cuncta tenerem, Hor.: nisi sane curae sit (von Interesse für mich ist), quorsum eventurum hoc siet, Ter. – alci curae est m. Infin., zB. erit mihi curae explorare provinciae voluntatem, Traian. in Plin. ep.: magnae veteribus curae fuit gratiam dicendi et paribus et contrariis acquirere, Quint.: eligere modo curae sit (nur sei man in der Auswahl vorsichtig), Quint. – u. alci curae est m. Acc. u. Infin., tibi curae est sentire cives tuos, quanto per te onere leventur, Liv. 30, 31, 3. – plus exigere (erfordern) laboris et curae, Quint. – habere curam alcis rei od. alcis, für etw. Sorge tragen, auf etw. Sorgfalt verwenden, an etw. od. jmd. Interesse nehmen, sich um jmd. od. etw. bekümmern, sich etw. angelegen sein lassen, zB. libertatis, Sall.: rerum divinarum. Liv.: in primis pacis tuendae, Suet.: serendi (arborem turis), Plin.: Ausoniae gentis, v. den Göttern, Ov.: delectus multo intentiorem quam alias curam habebat, Liv. – so auch habere curam de od. in alqa re, zB. de vita communi omnium curam publicaeque rei constitutione habere, Vitr. 1. praef. § 2: in ea (re publicā) cognoscenda multam magnamque curam habui, Ps. Sall. de rep. 2, 1, 3. – u. habere alqm od. alqd curae od. sibi curae, zB. petitionem alcis c. h., Sall.: nec aliter universos quam membra partesque imperii c. h., Suet.: me ut id mihi habeam curae rogas, Varro: eos tibi et rem, de qua misi, velim curae habeas, Cael. in Cic. ep.: u. so curae sibi habere m. Infin., zB. ut ille ex ultimis terris, quid ageret, curae sibi haberet certiorem facere Atticum, Nep. Att. 20, 4: curae habere m. folg. ut u. Konj., habebo itaque curae, ut te meliorem tibi reddam quam accepi, Sen. de ben. 1, 8, 2: curae habere m. folg. Relativsatz, sapienter habeatis curae, quae imperavi atque impero, Plaut. Men. 991: u. absol. curas habere, alle mögliche Sorgfalt anwenden, nichts vernachlässigen, Iustin. 43, 4, 11. – impendere curam alci rei, zB. rei domesticae, Phaedr.: u. so acrem quam maxime curam spei futuri oratoris, Quint. – incumbere onmi cogitatione curāque in rem publicam, Cic.: dagegen incumbe in eam curam od. totā mente incumbe in hanc curam, laß das deine angelegentliche Sorge sein, Cic. – at mihi cura non mediocris inest, fontes ut adire remotos queam, Hor. sat. 2, 4, 93 sq. – intendere curam alcis, jmds. Aufmerksamkeit spannen, zB. gens bellicosa... curam regis intenderat, ließ den K. auf seiner Hut sein, Curt.; dagegen curam intendere in alqd, die Aufmerksamkeit, sein Augenmerk auf etw. richten, zB. in quem omnes intenderat curas, Curt.: dum omnium cura in Veiens bellum intenta est, Liv.: u. m. folg. indir. Fragesatz, non intenta cuiusquam cura, quae firmitudo (coriorum), quae mensura, ohne daß jemand genau darauf geachtet hätte, Tac. – ne Syphacis quidem reconciliandi curam ex animo mittere, den Gedanken nicht aufgeben, Liv. – ponere curam et aegritudinem, Cic.: ponere curam alcis rei, die S. für etw. beiseite lassen, sich nicht weiter um etw. bekümmern, zB. positis omnium aliarum rerum curis, mit Hintansetzung aller andern Geschäfte, Liv. – aber ponere curam in alqa re, Sorgfalt, Aufmerksamkeit richten, verwenden, zB. omnem curam in siderum cognitione, Cic.: omnis mihi cura et opera posita est in hominum periculis defendendis, Cic. – postulare (erfordern) minorem curam, Quint. – remittere curam diligentiamque, nachlassen in usw., Caes.: omnem curam belli remittere, Liv.: omnes curas referre ad alqm et in eo consumere, Cic. – stimulare curam, zB. ne fames quidem, quae mutas accenderet bestias, curam stimulare posset, Liv. – suscipere curam, es sich eine Sorge sein lassen, darauf sein Augenmerk richten, m. folg. ut od. ne u. Konj. od. folg. indir. Fragesatz, zB. suscipe curam et cogitationem dignissimam tuae virtutis, ut Caesarem et Pompeium perfidiā hominum distractos in pristinam concordiam reducas, Balb. in Cic. ep.: quod magnam curam suscipiebat (weil er sich wohl hütete), ne quo temere progrederetur, Auct. b. Alex.: hanc quoque suscipe curam, quemadmodum experiamur, Cic. – sustinere maximam curam belli, die schweren u. sorgenvollen Kriegslasten zu tragen haben, Cic. – omni mente in ea cogitatione curaque versari, ut etc., Cic.: omnis cura mea solet in hoc versari semper, si possim, ut boni efficiam aliquid dicendo, Cic.: vincere omnes curā, vigilantiā, patientiā, Nep. – So nun insbes.: α) das Interesse für etw. Neues, die Neugierde, cura ingenii humani, die dem Menschen angeborene Neugierde, Liv. 21, 22, 7 (u. dazu Fabri): inerat cura insita mortalibus videndi congredientes nobilem regem et... legatos, Liv. 42, 39, 3. – β) das wissenschaftliche Streben, das Studium, die Forschung, cura et meditatio (Nachdenken), Tac. dial. 16; vgl. Tac. Agr. 10. – Plur., sapientis animus cum his habitans pernoctansque curis, Cic. Tusc. 5, 69. – dah. meton. = die ausstudierte Schrift, die Ausarbeitung, Arbeit, c. recens, Ov., nova et recens, Tac.: ii, quorum in manus cura nostra venerit, Tac.: essent et iuvenes, quorum inedita cura est, Ov.; dimissā priore curā novae cogitationi toto pectore incumbam, Tac.: Plur.: condere victuras temptem per saecula curas, Mart. 1, 107, 5.

    2) die Fürsorge = die Besorgung, Behandlung, Abwartung, Wartung, Pflege, Aufsicht, a) die landwirtsch. Pflege, Zucht, Pelusiacae lentis, Verg. georg. 1, 228: quae cura boum, qui cultus habendo sit pecori, Verg. georg. 1, 3. – b) die physiche Pflege des Körpers, bes. auch die verschönernde, das Ordnen, Schmücken, der Putz, wie θεραπεία (s. Broukh. Prop. 2, 12 [14], 28. Gronov Obss. 1, 23 p. 98 Fr.), m. subj. Genet., cura mulierum, Phaedr. – m. obj. Genet., c. corporis, Quint.: formae, Sen.: comae, Prop.: capillorum, Suet.: cura cultusque feminarum, Liv. – c) die Krankenpflege, α) des Wärters usw., die Pflege, saucios sustentare curā, Tac. ann. 4, 63. – β) des Arztes, die Behandlung, Heilung, Kur (griech. θεραπεία) c. morbi, Iustin.: c. aquae, quae inter cutem est, Cels.: si quid cura levarit, Cels.: cum omnem curam fata vincerent, Vell.: Plur., curae aegrescentium, Macr. sat. 7, 4, 6. – übtr., relinquebatur simplex illa iam cura doloris tui, Cic. ep. 5, 16, 5: illa fuit lacrimis ultima cura meis (v. Schlafe), Prop. 1, 3, 46. – d) die Besorgung einer Leiche (griech. κήδευσις), quibus ea (mater) funeris sui curam demandarat, Suet. Tib. 51, 2; vgl. Tac. hist. 5, 5. – e) die Besorgung der Götter, cura deorum, der Gottesdienst (griech. θεραπεία θεῶν), Liv. 6, 41, 9. Iustin. 41, 3, 6. – f) die Fürsorge für jmd. od. etw. = die Aufsicht über jmd. od. etw., die Hut, Obhut, α) über jmd.: c. dominae, Ov.; vgl. vollst. dominam servandi cura, Ov.: filium regis non sub hospitum modo privatorum custodia, sed publicae etiam curae ac velut tutelae esse velle, Liv. – bes. des Erziehers, der Erzieherin, c. susceptorum semel adulescentium, Quint.: suum sororisque filios in eadem cura habere, Liv.: alci sororis suae nepotum curam delegare, Quint. – β) über etw.: omnes, quibus vivaria, armenta, alvearia, piscinae, aviaria in cura erant, alle Tierwärter, Hirten, Bienen-, Fisch-, Vogelwärter, Plin. 8, 44. – g) meton.: α) der Pfleger, Wärter, Aufseher, immundae cura fidelis harae (v. Schweinehirten Eumäus), Ov. her. 1, 104 (vgl. no. 3, a, β, ββ). – β) der Gegenstand der Fürsorge, der Schützling, Pflegling, Liebling, c. deûm (v. Anchises), Verg.: ipse Veneris iustissima cura, Dardanius puer, Verg.: tua cura, palumbes, Verg.: absunt, mea cura, sodales, Ov.: Roscia te salutat, cura communis, Sidon.: Lydia (ein Gedicht des P. Val. Kato) doctorum maxima cura liber, Ticida poët. bei Suet.

    3) die Fürsorge = die verwaltende, leitende Besorgung, Pflege, die Verwaltung, Leitung (das Kommando), die Aufsicht, a) übh.: α) eig.: c. rerum domesticarum, die Verwaltung des Hauswesens, die Hauswirtschaft (οίκονομία), Quint. 3, 3, 9: patrimonii sui curam mandare alci, Sen. de ben. 4, 27, 5. – bes. als Staatsamt, magistratus et imperia et omnis cura rerum publicarum, Sall.: u. so cura rei publicae, Liv., u. cura rerum, Tac.: u. speziell c. urbis, Liv.: aerarii, annonae, Suet.: tabularum publicarum, die V. des öffentl. Schuldbuchs, V. des Staatsärars, Tac.: operum publicorum, Suet.: c. viarum, aquarum, alvei Tiberis, frumenti populo dividendi, Suet.: c. navium, Flottenverwaltung, Tac.: c. legionis armandae, Tac. – alqm ad curam rei publicae admovere, Suet., Ggstz. alqm curā rerum demovere, Tac.: provincias ad suam curam transferre, Suet.: aspenari curam urbis (Stadtpflege, Leitung der städtischen Angelegenheiten) ut ingratam ignobilemque, Liv.: curam ordinandarum bibliothecarum in porticu Octaviae suscipere, Suet.: alci delegare curam providendae tempestatis, die Gewitterwache übertragen, Sen.: curam atque onus Germanici belli Druso delegare, Vell.: obsidionem demandare in curam collegae, Liv.: alci arcis curam mandare, Curt.: curam peditum Paulinus, equitum Celsus sumpsere, Tac.: Equitius, cui tunc erat cura palatii credita, der damalige Hausmarschall, Amm. – β) meton., αα) die Besorgung = die Mühwaltung, Obliegenheit, das Geschäft, hi (delecti) vel aetate vel similitudine curae patres appellabantur, Sall.: hanc curam tibi iniungo, Plin. ep.: in bello in aliqua maiuscula cura negotiove versari, Cic.: est minutioris curae m. folg. Infin., es ist ein allzu kleinliches Geschäft, Quint. 8, 6, 28. – bes. im Plur. (Ggstz. remissiones u. dgl.), nondum ad curas intentus, Tac.: cum sumus necessariis negotiis curisque vacui, Cic.: iam vero tempora curarum remissionumque divisa, Tac.: divisae inter Tutorem et Classicum curae, Tac.: tam humiles et sordidas curas alii mandare, Plin. ep. – ββ) der Aufseher, cura praetorii unus, Haushofmeister, Treb. Poll. Claud. 14, 11: Saturninus ex cura palatii, gewesener Hausmarschall, Amm. 22, 3, 7. – b) die Vormundschaft, Kuratel, curam gerere, administrare, ICt.

    II) wie φροντίς, die Sorge = die Besorgnis, besorgte Teilnahme (Ggstz. gaudium, laetitia; Synon. u. stärkerer Begriff sollicitudo, Kummer, Bekümmernis, s. Plin. ep. 2, 11, 15: dah. oft verb. cura et sollicitudo, sollicitudo et cura, cura et angor, cura et angor animi mei), 1) im allg.: domitor curarum (v. Schlaf), Sen. poët.: curarum milia, Prop. – expers curae od. omnis curae, Liv.: erant illa castra plena curae, Cic. – liber curā et angore animus, Cic.: animus liber sensibus et curis od. omni impeditione curarum (zB. per somnum od. in somnis), Cic.: vacuus hāc curā, Cic.: vacua metu, curā, sollicitudine, periculo vita bonorum virorum est, Cic. – sine cura, ohne S., sorglos, Sall.: u. so auch sine cura esse, Cic. – m. obj. Genet., curā impensarum populi Romani, aus Bes. für usw., Liv. – m. de u. Abl., cura de minore filio, Liv. 44, 44, 1. – m. pro u. Abl., cura pro alqo, Liv. 27, 30, 5. Verg. Aen. 12, 48. – m. in u. Akk., nullā in posterum curā, Tac. hist. 3, 55. – m. attrib. Adjj., curae amarae, Ov.: curae anxiae (bange), Liv.: curae atrae, Hor.: curae edaces, Hor.: c. gravis, gravior, Liv., gravissima, Cic.: c. ingens, Sall.: curae inanes, Lucr.: c. magna, maior, maxima, Cic.: c. materna, Plin.: c. minor, Cic.: curae mordaces, Lucan.: curae novae, Cic. (vgl. haec nova c., Hernici, diese neue Bes. [= Gegenstand der Bes.], Liv. 6, 6, 13): c. parva, Cic.: c. multiplex, Curt.: curae perpetuae, Ov.: c. cotidiana, Ter.: c. summa (zB. summā curā alcis adventum exspectare), Cic.: curae tristes, Verg.: curae vigilantes, Sorgen bei wachendem Auge (S. amTage), Cic.: so auch curae vigiles, Val. Max. – m. Verben, abigere curas, die S. verscheuchen (v. Lebl.), Hor.: abstinere curis, sich der S. entschlagen, Cels.: accumulat curas filia parva meas, Ov. – adimere alci curam, Ter. (u. so auch quot curas ademi! Ter.). – afferre (alci) curam, curas, S. verursachen, zB. nonnullas curas et molestias (v. Umständen), Cic.: u. m. folg. Acc. u. Infin., Piliam in idem genus morbi delapsam curam tibi afferre maiorem sentio, Cic.: u. m. folg. quod, zB. quod negavit te potuisse ad me scribere, curam mihi attulit, Cic. – afficere alqm aliquā curā, Cic., magnā curā et sollicitudine, Ter. (sowohl v. Pers. als v. Umständen): u. so auch afficior curā, Plin. ep. – curam de coniuge agere, Sorge tragen um d. G. (Ggstz. intrepidum esse pro se), Ov. met. 9, 107. – agitare alqm dies noctesque curis insomniisque, Liv. – cotidiana cura angit animum, Ter.: angi tot curis vigiliisque, Cic. – quod ipsum curam augebat, Liv. – aegritudines, molestiae, maerores, qui exedunt animos hominum conficiuntque curis, Cic.: u. bes. confici curis, Cic., confectus curis, Iustin.: animus curā confectus, Ter. – ut eorum aspectu omnis quae me angebat de re publica cura consederit, Cic. – cur eam rem tam studiose curas, quae tibi multas dabit curas, Cornif. rhet. 4, 21: at tibi curarum milia quanta dabit, Prop. 1, 5, 10. – decedit alci cura u. alci cura de alqa re (s. Drak. Liv. 4, 52, 8. Burm. Suet. Caes. 24), zB. priusquam ea cura decederet patribus Romanis, Liv.: de domesticarum rerum eventu nec patribus nec plebi cura decesserat, Liv.: donec cura de Antiocho decessisset, Liv. – demere animis curas, Varro. – deducere animo curas, Hor. – curas depellere vino, Tibull. – deponere curam pro alqo, Verg.: deponere tristes animo curas, Verg.: in alcis sermone et suavitate omnes curas doloresque deponere, Cic. – dimittere curam hanc, Ov. met. 1, 209. – velut in duo pariter bella distenderant curas hominum, hatten die Besorgnisse gleichs. zwischen zwei Kriegen in gleicher Weise geteilt, Liv. 27,40, 1 (versch. v. curam alcis distendere oben no. I, 1). – omnium tamen non tanta pro Aetolis cura erat, quam ne Philippus regnumque eius grave libertati futurum rebus Graeciae immisceretur, Liv. 27, 30, 5. – mihi maximae curae est non de mea quidem vita, sed me patria sollicitat, Cic.: Pompeius de Clodio iubet nos esse sine cura, Cic. – fuit intactis quoque cura condicione super communi, Hor. ep. 2, 1, 152. – parte curae exonerarunt senatum consulis litterae, Liv. – me his exsolvite curis, Verg.: extenuat corpus cura, Cels. – alqd curam facit m. folg. ne u. Konj., läßt besorgen, daß usw., Tac. ann. 3, 52. – fugere curam, Cic. – quam pro me curam geris, hanc precor, optime, pro me deponas, Verg. Aen. 12, 48 sq. – pectus alcis anxiis implere curis (v. einem Ereignis), Liv.: imponere finem curis, Verg.: primo gravis cura patres incessit, Liv.: affirmatio Pori multiplicem animo regis iniecerat curam, Curt.: u. inicere (alci) curam m. folg. ne u. Konj., Ter. adelph. 708. Curt. 3, 1 (2), 17: inicere alci curam metumque, ne etc., Liv. 5, 7, 4. – cum curis laxati sumus, Cic.: saepissime curam et angorem animi mei sermone et consilio levasti tuo, Cic.: levare (abnehmen) alqm curā od. magnā curā, Cic.: liberare alqm curā, istā curā, magnā curā et sollicitudine, Cic.: ut quoquo modo aut liberarem te istā curā aut certe levarem, Cic. – non tamen invictum animum curae obruunt (erdrücken), Curt.: illum ingens cura atque laetitia simul occupavere, Sall. – partiri curas cum alqo, Verg.: pellere curas vino, Hor., curas e pectore, Sil. – illa restabat cura, ne etc., Liv. – ea me cura vehementissime sollicitat, Cic.: me illa cura sollicitat angitque vehementer, quod (daß) etc., Cic. – solvere alqm curis ceteris, Ter.: curas et corpora somnus solverat, Ov. – videris gravem curam suscepisse vehementerque esse de nobis sollicitus, Cass. in Cic. ep.: maximam hic sollicitudinem curamque sustineo, ne m. folg. Konj., Cic. – traducere animos a minore cura ad summum timorem (v. einem Vorfalle), Cic. – et curā vacare et negotio, Cic.: maternā vacare curā, Plin.: vitare curam domesticorum, sich der S. um den Haushalt entschlagen, Cels.: multiplices animo volvere curas, Catull.

    2) die Liebessorge, Liebesqual, die Liebe (vgl. Lachmann Prop. 1, 11 [10], 17), c. mea, tua, die Liebe zu mir, zu dir, Ov. u. Prop.: iuvenum curae, Hor.: possum alterius curas sanare recentes, Prop. – meton. (wie μέλημα) = die Geliebte, die Flamme, tua cura, Lycoris, Verg.: Lynceu, tune meam potuisti tangere curam? Prop. – / Arch. Dat. curai, Elog. clar. vir. 24 im Corp. inscr. Lat. 12. p. 285.

    lateinisch-deutsches > cura

  • 18 deformitas

    dēfōrmitās, ātis, f. (deformis) = δυςμορφία, die Mißförmigkeit, Mißgestaltheit ( Mißgestalt), Entstellung, Verunstaltung, das entstellte Aussehen, und in diesem Sinne = die Häßlichkeit, das häßliche-, garstige Aussehen, die häßliche Gestalt, I) eig. (Ggstz. pulchritudo, dignitas), a) einer Pers., deren Körper, Körperteile u. körperl. Vornahmen, def. et corporis vitia, Cic.: summa def. (Ggstz. nimia pulchritudo), Gell.: def. Pleminii, Liv.: civium nostrorum, Liv.: insignis ad deformitatem puer, Cic.: homines insigni deformitate, Gell.: noscitabatur tamen in tanta deformitate, Liv.: quae res nonnullamafferebat deformitatem, ein Gebrechen, das ihn etwas verunstaltete, Nep. – def. corporis (Ggstz. pulchritudo animi), Sen. u. (Ggstz. turpitudo ingenii) Vell. u. (Ggstz. depravatio et foeditas animi), Cic.: def. oris, Tac. u. Gell.: praecipue haec def. circa faciem deprehenditur, Scribon.: in aure et naribus def. sola timeri potest; in labris vero etc., Cels.: risus habet sedem in deformitate aliqua et turpitudine, Quint.: ne malā consuetudine ad aliquam deformitatem pravitatemque veniamus, Entstellung und Verdrehung (in den Gebärden), Cic. – def. agendi, widerlicher Vortrag (Ggstz. actionis dignitas), Cic. – Plur., verba meretricum vitia atque deformitates significantia, Gell. 3, 3, 6. – b) sachl. Ggstde.: def. aedificiorum, Suet.: cultus, Val. Max. – II) übtr., a) übh., die Mißgestalt, animi, Cic. de legg. 1, 51 (Ggstz. corporis pravitates) u. Sen. de ben. 1, 10, 2 (Ggstz. cultus corporum nimius et formae cura). – b) die moral. Häßlichkeit einer Handlung usw. = die Unanständigkeit, die Widrigkeit ( das Widrige), der Greuel, das Entehrende, Schimpfliche, Schmähliche, der Schimpf, die Schmach,ludicra def., die Schmach des Auftretens als Schauspieler, Tac.: cuius rei def., Val. Max.; verb. cuius rei def. atque indignitas, Cornif. rhet.: def. exitus, Tac.: illius fugae neglegentiaeque def., Cic.: def. opprobrii, Val. Max.: iudicibus ipsis deformitati est (gereicht zur Schmach) futura absolutio rei, Quint.

    lateinisch-deutsches > deformitas

  • 19 augeo

    augĕo, ēre, auxi, auctum    - arch. inf. passif augerier, Plaut. Merc. 48 --- auxitis = auxeritis Liv. 29, 27. 3 --- [décad.] formes de la 3e conj.: augĕre Commod. Apol. 607, etc.    - [gr]gr. αὔξω, αὐξάνω. - tr. - [st1]1 [-] faire croître, accroître, augmenter.    - numerum pugnantium augere, Caes. BG. 7, 48, 2: augmenter le nombre des combattants.    - aucto exercitu, Cic. Fam. 10, 8, 4: l'armée étant accrue.    - copiis auctus, Curt.: ayant reçu des renforts.    - res familiaris augeatur parsimonia, Cic. Off. 1, 92: que le patrimoine s'accroisse par l'épargne.    - stipendii augendi causā, Caes. BC. 3, 110, 5: en vue d'une augmentation de solde.    - de urbe augenda, Cic. Att. 13, 20: au sujet de l'accroissement de la ville.    - (res) quas natura alit, auget, tuetur, Cic. Fin. 5, 26: (les choses) que la nature nourrit, fait croître et conserve. [st1]2 [-] au fig. augmenter, développer [rendre plus fort, plus intense...]; aggraver.    - nostris animus augetur, Caes. BG. 7, 70, 3: chez les nôtres le courage s'accroît.    - suspicionem augere, Cic. Clu. 79: augmenter un soupçon.    - plebis libertatem et commoda tueri atque augere, Cic. Sest. 137: protéger, développer la liberté et le bien-être du peuple.    - hujus dignitas in dies augebatur, Caes. BG. 7, 30, 3: son prestige croissait de jour en jour.    - dies non modo non levat luctum, sed etiam auget, Cic. Att. 3, 15, 2: le temps, bien loin de soulager mon affliction, ne fait même que l'augmenter.    - spem augere, Cic. Phil. 12, 2: augmenter l'espoir.    - periculum augere, Caes. BG. 5, -31, 5: augmenter le danger.    - terrorem augere, Caes. BC. 3, 64, 2: augmenter l'effroi.    - non verbi neque criminis augendi causā complector omnia, Cic. Verr. 4, 2: ce n'est point par manière de parler ni pour grossir l'accusation que j'embrasse tout cet ensemble.    - (aer) humorem colligens terram auget imbribus, Cic. Nat. 2, 101: (l'air) se chargeant d'eau développe (fertilise) la terre par les pluies.    - triumphis auxit nomen populi Romani, Cic. Dom. 19: par ses triomphes il accrut le renom du peuple romain.    - ne omnia me nimis augere atque ornare arbitrentur, Cic. Verr. 4, 124: pour qu'ils ne croient pas que je grossis et embellis tout à l'excès.    - rem augere laudando vituperandoque rursus affligere, Cic. Br. 47: faire valoir une chose en la vantant et inversement, en la critiquant, la déprécier.    - auget adsentator id, quod is, cujus ad voluntatem dicitur, vult esse magnum, Cic. Lael. 98: le flatteur grossit ce que l'homme à qui il veut plaire désire qu'on trouve grand.    - Acesines Indum auget, Curt. 8: l'Acésinés grossit l'Indus (l'Acésinès est un affluent de l'Indus). [st1]3 [-] exalter (par la parole), rehausser, glorifier, exagérer; enrichir, améliorer.    - aliquem augere: rehausser qqn, aider qqn à se développer, honorer qqn, enrichir qqn...    - quaecumque homines homini tribuunt ad eum augendum atque honestandum, Cic. Off. 2, 21: tout ce que les hommes font pour rehausser et honorer un de leurs semblables, cf. Fam. 7, 12, 2 ; Att. 8, 3, 3.    - quod ab eo genere celebratus auctusque erat, Sall. J. 86, 3: parce qu'il devait la diffusion de son nom et son élévation à cette catégorie de citoyens.    - auctus adjutusque a Demosthene, Nep. Phoc. 2, 3: poussé et soutenu par Démosthène.    - aliquem (aliquid) aliqua re augere: faire croître qqn (qqch) par qqch, rehausser par qqch, etc.    - filiolo me auctum scito, Cic. Att. 1, 2, 1: sache que je suis augmenté d'un petit garçon [que ma famille s'est augmentée].    - Di me augent, Plaut.: les dieux me comblent.    - solum te auget temporis spatium, Plin. Pan. 24: pour toi seul le temps ajoute du prix au mérite.    - aut honoribus aucti aut re familiari, Cic. Nat. 3, 86: ayant reçu un accroissement ou de dignités ou de biens.    - scientiā aliquem augere, Cic. Off. 1, 1: faire faire des progrès à qqn en savoir (l'enrichir de connaissances).    - quibus non modo non orbari, sed etiam augeri senectus solet, Cic. CM 17: et ces dons, d'ordinaire, non seulement la vieillesse n'en est pas privée, mais elle en tire même du prestige.    - Sullanos possessores divitiis augere, Cic. Agr. 2, 69: enrichir les propriétaires créés par Sylla.    - veteranos augere commodis, Cic. Phil. 11, 37: améliorer le sort des vétérans.    - spoliis ornati auctique, Cic. Amer. 8: pourvus et enrichis de dépouilles, cf. Verr. 3, 138 ; 4, 21; 5, 80, etc.    - rem publicam augere imperio, agris, vectigalibus, Cic. Off. 2, 85: grandir l'état en domination, en territoires, en tributs. [st1]4 [-] pourvoir richement, honorer (t. de la langue religieuse).    - augere aram (donis): honorer l'autel par des offrandes. - intr. - [st1]5 [-] croître, s'agrandir.    - Cat. Orig. 20 d. GELL. 18, 2, 7; Sall. Phil. 6 (H. 1, 77).
    * * *
    augĕo, ēre, auxi, auctum    - arch. inf. passif augerier, Plaut. Merc. 48 --- auxitis = auxeritis Liv. 29, 27. 3 --- [décad.] formes de la 3e conj.: augĕre Commod. Apol. 607, etc.    - [gr]gr. αὔξω, αὐξάνω. - tr. - [st1]1 [-] faire croître, accroître, augmenter.    - numerum pugnantium augere, Caes. BG. 7, 48, 2: augmenter le nombre des combattants.    - aucto exercitu, Cic. Fam. 10, 8, 4: l'armée étant accrue.    - copiis auctus, Curt.: ayant reçu des renforts.    - res familiaris augeatur parsimonia, Cic. Off. 1, 92: que le patrimoine s'accroisse par l'épargne.    - stipendii augendi causā, Caes. BC. 3, 110, 5: en vue d'une augmentation de solde.    - de urbe augenda, Cic. Att. 13, 20: au sujet de l'accroissement de la ville.    - (res) quas natura alit, auget, tuetur, Cic. Fin. 5, 26: (les choses) que la nature nourrit, fait croître et conserve. [st1]2 [-] au fig. augmenter, développer [rendre plus fort, plus intense...]; aggraver.    - nostris animus augetur, Caes. BG. 7, 70, 3: chez les nôtres le courage s'accroît.    - suspicionem augere, Cic. Clu. 79: augmenter un soupçon.    - plebis libertatem et commoda tueri atque augere, Cic. Sest. 137: protéger, développer la liberté et le bien-être du peuple.    - hujus dignitas in dies augebatur, Caes. BG. 7, 30, 3: son prestige croissait de jour en jour.    - dies non modo non levat luctum, sed etiam auget, Cic. Att. 3, 15, 2: le temps, bien loin de soulager mon affliction, ne fait même que l'augmenter.    - spem augere, Cic. Phil. 12, 2: augmenter l'espoir.    - periculum augere, Caes. BG. 5, -31, 5: augmenter le danger.    - terrorem augere, Caes. BC. 3, 64, 2: augmenter l'effroi.    - non verbi neque criminis augendi causā complector omnia, Cic. Verr. 4, 2: ce n'est point par manière de parler ni pour grossir l'accusation que j'embrasse tout cet ensemble.    - (aer) humorem colligens terram auget imbribus, Cic. Nat. 2, 101: (l'air) se chargeant d'eau développe (fertilise) la terre par les pluies.    - triumphis auxit nomen populi Romani, Cic. Dom. 19: par ses triomphes il accrut le renom du peuple romain.    - ne omnia me nimis augere atque ornare arbitrentur, Cic. Verr. 4, 124: pour qu'ils ne croient pas que je grossis et embellis tout à l'excès.    - rem augere laudando vituperandoque rursus affligere, Cic. Br. 47: faire valoir une chose en la vantant et inversement, en la critiquant, la déprécier.    - auget adsentator id, quod is, cujus ad voluntatem dicitur, vult esse magnum, Cic. Lael. 98: le flatteur grossit ce que l'homme à qui il veut plaire désire qu'on trouve grand.    - Acesines Indum auget, Curt. 8: l'Acésinés grossit l'Indus (l'Acésinès est un affluent de l'Indus). [st1]3 [-] exalter (par la parole), rehausser, glorifier, exagérer; enrichir, améliorer.    - aliquem augere: rehausser qqn, aider qqn à se développer, honorer qqn, enrichir qqn...    - quaecumque homines homini tribuunt ad eum augendum atque honestandum, Cic. Off. 2, 21: tout ce que les hommes font pour rehausser et honorer un de leurs semblables, cf. Fam. 7, 12, 2 ; Att. 8, 3, 3.    - quod ab eo genere celebratus auctusque erat, Sall. J. 86, 3: parce qu'il devait la diffusion de son nom et son élévation à cette catégorie de citoyens.    - auctus adjutusque a Demosthene, Nep. Phoc. 2, 3: poussé et soutenu par Démosthène.    - aliquem (aliquid) aliqua re augere: faire croître qqn (qqch) par qqch, rehausser par qqch, etc.    - filiolo me auctum scito, Cic. Att. 1, 2, 1: sache que je suis augmenté d'un petit garçon [que ma famille s'est augmentée].    - Di me augent, Plaut.: les dieux me comblent.    - solum te auget temporis spatium, Plin. Pan. 24: pour toi seul le temps ajoute du prix au mérite.    - aut honoribus aucti aut re familiari, Cic. Nat. 3, 86: ayant reçu un accroissement ou de dignités ou de biens.    - scientiā aliquem augere, Cic. Off. 1, 1: faire faire des progrès à qqn en savoir (l'enrichir de connaissances).    - quibus non modo non orbari, sed etiam augeri senectus solet, Cic. CM 17: et ces dons, d'ordinaire, non seulement la vieillesse n'en est pas privée, mais elle en tire même du prestige.    - Sullanos possessores divitiis augere, Cic. Agr. 2, 69: enrichir les propriétaires créés par Sylla.    - veteranos augere commodis, Cic. Phil. 11, 37: améliorer le sort des vétérans.    - spoliis ornati auctique, Cic. Amer. 8: pourvus et enrichis de dépouilles, cf. Verr. 3, 138 ; 4, 21; 5, 80, etc.    - rem publicam augere imperio, agris, vectigalibus, Cic. Off. 2, 85: grandir l'état en domination, en territoires, en tributs. [st1]4 [-] pourvoir richement, honorer (t. de la langue religieuse).    - augere aram (donis): honorer l'autel par des offrandes. - intr. - [st1]5 [-] croître, s'agrandir.    - Cat. Orig. 20 d. GELL. 18, 2, 7; Sall. Phil. 6 (H. 1, 77).
    * * *
        Augeo, auges, auxi, auctum, augere, Accroistre, Faire plus grand.
    \
        Augere et amplificare. Cic. Augmenter et multiplier.
    \
        Animum inimicorum augere. Plaut. Augmenter leur courage, Les enhardir.
    \
        Animos augere. Stat. Prendre grand courage.
    \
        Aliquem augere. Tacit. Enrichir aucun.
    \
        Augere, atque honestare aliquem. Cic. Luy augmenter ses biens et ses estas.
    \
        Augere et ornare aliquem. Cicero. Luy accroistre ses biens et honneurs.
    \
        Articulos auxerat macies. Ouid. Avoit faict les joinctures plus grosses et plus apparentes.
    \
        Auxilia augere. Plaut. Envoyer secours, Envoyer du renfort.
    \
        Ciuitatem augere procreatione liberorum. Plaut. Peupler.
    \
        Cognomento aliquo augeri. Tacit. Estre honoré de quelque surnom ou tiltre honorable.
    \
        Culpam suam augere. Plin iunior. Accroistre sa coulpe.
    \
        Dignitatem augere et nomen alicuius. Cic. Accroistre.
    \
        Diuitiis augere aliquem. Cic. Enrichir aucun.
    \
        Dona precibus augere. Ouid. Prier en faisant un present.
    \
        Exercitationes animi augere. Cic. Se habituer, De plus en plus prendre exercices.
    \
        Gratiam augere. Plin. Faire trouver meilleur.
    \
        Industriam alicuius augere. Terent. Bailler courage de faire de mieulx en mieulx.
    \
        Iracundiam alterius augere. Terent. L'enflamber et inciter de plus en plus, Le courroucer d'advantage.
    \
        Laetitia augeri. Cic. Recevoir accroissement de joye.
    \
        Memoriam immortalem posteritatis augere. Cic. Rendre la memoire de son hoirie immortelle.
    \
        Munus verbis augere. Cic. Enrichir de parolles un present.
    \
        Nominibus imperatoriis augere aliquem. Tacit. L'honorer de nom et tiltre d'empereur.
    \
        Numerum augere. Plaut. Accroistre.
    \
        Opes augere. Cic. Profiter en biens.
    \
        Opinionem timoris augere. Caes. Accroistre la paour d'autruy.
    \
        Peculium augere. Plaut. Accroistre ses biens.
    \
        Pretia rerum commentis augere. Plin. Encherir, Vendre plus cher.
    \
        Religione merces augere. Plin. Les faire plus valoir.
    \
        Rem augere. Horat. Cic. Accroistre son bien.
    \
        Scientia augere aliquem. Cic. Faire plus scavant.
    \
        Spem augere. Caes. Donner plus grande esperance.
    \
        Suspicionem augere rei alicuius. Cic. Bailler plus grand souspecon.
    \
        Terrorem augere. Caes. Espovanter et effrayer de plus en plus.
    \
        Vectigalia belli augere. Caesar. Haulser ou accroistre.
    \
        Vias fortunae augere. Propert. Trouver nouveauls moyens d'acquerir richesses.

    Dictionarium latinogallicum > augeo

  • 20 emineo

    ēmĭnĕo, ēre, nui - intr. - [st2]1 [-] s’élever au-dessus, sortir de. [st2]2 [-] sortir de terre. [st2]3 [-] être proéminent, être saillant, s'avancer. [st2]4 [-] sortir, paraître, apparaître, se montrer. [st2]5 [-] surpasser, se distinguer, exceller.    - moles aquā eminebat, Curt. 4, 2, 21: la digue s'élevait au-dessus de l'eau.    - decora et insignia, quibus imperii dignitas eminet, Flor. 1, 7: les ornements et les insignes qui relèvent la dignité de l'empire.    - Demosthenes unus eminet inter omnes in omni genere dicendi, Cic. Or. 29: Démosthène l'emporte sur tous dans tous les genres d'éloquence.    - etiam in voce sceleris atrocitas eminet, Cic.: la cruauté du crime éclate même dans la voix.    - animus maxime eminet contemnendis doloribus, Cic.: le courage se manifeste surtout dans le mépris de douleur.
    * * *
    ēmĭnĕo, ēre, nui - intr. - [st2]1 [-] s’élever au-dessus, sortir de. [st2]2 [-] sortir de terre. [st2]3 [-] être proéminent, être saillant, s'avancer. [st2]4 [-] sortir, paraître, apparaître, se montrer. [st2]5 [-] surpasser, se distinguer, exceller.    - moles aquā eminebat, Curt. 4, 2, 21: la digue s'élevait au-dessus de l'eau.    - decora et insignia, quibus imperii dignitas eminet, Flor. 1, 7: les ornements et les insignes qui relèvent la dignité de l'empire.    - Demosthenes unus eminet inter omnes in omni genere dicendi, Cic. Or. 29: Démosthène l'emporte sur tous dans tous les genres d'éloquence.    - etiam in voce sceleris atrocitas eminet, Cic.: la cruauté du crime éclate même dans la voix.    - animus maxime eminet contemnendis doloribus, Cic.: le courage se manifeste surtout dans le mépris de douleur.
    * * *
        Emineo, emines, pen. corr. eminui, eminere. Se monstrer et faire apparoir, Saillir, Sortir.
    \
        Eminere foras. Cic. Se monstrer par dehors.
    \
        Eminere in re aliqua. Quintil. Estre excellent.
    \
        Eminebat ex ore crudelitas. Cic. Se monstroit en son visage.
    \
        Eminet ferrum per costas. Liu. Passe oultre les costes.
    \
        Eminet ira in suos maior. Liu. Se monstre.
    \
        Nemo magnopere eminebat in nouo populo. Liu. Il n'y en avoit point qui fussent beaucoup plus grands ou plus advancez, et de plus grande apparence les uns que les autres.
    \
        Emineo, cum accusatiuo, actiue. Curtius, Iamque paululum moles aquam eminebat. Surpassoit, Estoit plus haulte.

    Dictionarium latinogallicum > emineo

См. также в других словарях:

  • Dignitas — Saltar a navegación, búsqueda La dignitas era un concepto social de la Antigua Roma. La palabra no tiene una traducción específica a nuestro idioma, si bien está relacionada con el prestigio y el honor. La palabra dignidad, deriva de ella, pero… …   Wikipedia Español

  • Dignitas — may refer to: Dignitas (Roman concept), the Roman virtue Dignitas (assisted dying organisation), the assisted death charity Dignitas International, the humanitarian organisation Team Dignitas, the British e sports team Dignitas Personae, a… …   Wikipedia

  • Dignitas — bezeichnet: die lateinische Übersetzung von Würde, siehe auch Dignität einen Schweizer Verein, der sich für Sterbehilfe einsetzt und Freitodbegleitungen anbietet, siehe Dignitas (Verein) eine Auszeichnung einer US amerikanischen Institution,… …   Deutsch Wikipedia

  • Dignitas — «Dignitas» (лат. достоинство): Dignitas  геймерская команда. Dignitas  швейцарская организация …   Википедия

  • DIGNITAS — titulus itidem honorarius est, quo compellari Reges solebant apud Besl. in Comitib. Pictav. p. 257. et Casaub ad Pollion. In Ecclesia Romana, Dignitas dicitur in Ecclesiasticis beneficiis, quando beneficium habet administrationem rerum… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • dignitas — index distinction (reputation), honor (good reputation), merit Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Dignitas — Pour les articles homonymes, voir Dignitas (homonymie). Dignitas est une association suisse fournissant des services d aide au suicide[1] et basée dans le village de Forch, sur les bords du lac de Zurich[2]. Elle a notamment aidé Sir Edwa …   Wikipédia en Français

  • Dignitas (euthanasia group) — Dignitas is a Swiss assisted suicide (euthanasia) group that helps those with incurable physical and mental illnesses to die with the aid of doctors and nurses. It was founded in 1998 by Ludwig Minelli, a Swiss lawyer. Swiss laws on assisted… …   Wikipedia

  • Dignitas personae — (lat.: Die Würde der Person) ist der Titel einer Instruktion, die am 8. Dezember 2008 durch die Kongregation für die Glaubenslehre veröffentlicht würde. Dieser Grundsatztext zu bioethischen Fragen wurde bereits am 8. September 2008 fertiggestellt …   Deutsch Wikipedia

  • Dignitas Personae — is the title of a 2008 instruction by the Congregation for the Doctrine of the Faith giving doctrinal directives on certain embryonic ethical controversies that had emerged since 1987, after Donum Vitae was released. The document takes a critical …   Wikipedia

  • Dignitas Personae — Dignitas Personae, publiée en 2008 est la nouvelle instruction romaine de la Congrégation pour la doctrine de la foi sur « certaines questions de bioéthiques ». Elle se veut une actualisation de l instruction romaine précédente, Donum… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»