Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

destruere

  • 1 destruere

    1) ломать, разрушать, domum, opus (1. 65 § 2 D. 30. 1. 22 D. 39, 1). 2) отменять, отречься от, destr. quod semel remisit creditor (1. 7 § 10 1). 2, 14).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > destruere

  • 2 destruo

    destruere, destruxi, destructus V TRANS
    demolish, pull/tear down; destroy, ruin; demolish/refute (arguments/evidence)

    Latin-English dictionary > destruo

  • 3 destruo

    destruo, ĕre, struxi, structum - tr. - [st2]1 [-] démolir, renverser, détruire, abattre. [st2]2 [-] au fig. renverser, détruire, ruiner, affaiblir.    - crinemque manumque destruere, Stat. Th. 12, 93: dépouiller de la couronne et du sceptre.    - dicta vultu destruere, Ov. A. A. 2, 312: démentir ses paroles par son air.
    * * *
    destruo, ĕre, struxi, structum - tr. - [st2]1 [-] démolir, renverser, détruire, abattre. [st2]2 [-] au fig. renverser, détruire, ruiner, affaiblir.    - crinemque manumque destruere, Stat. Th. 12, 93: dépouiller de la couronne et du sceptre.    - dicta vultu destruere, Ov. A. A. 2, 312: démentir ses paroles par son air.
    * * *
        Destruo, destruis, destruxi, destructum, destruere. Destruire, Abbatre, Demolir.
    \
        AEuum destruit animos. Lucan. L'aage abbat le grand cueur.
    \
        Vetustas destruit. Ouid. Abolit.
    \
        Testes. Quintil. Reprocher les tesmoings.

    Dictionarium latinogallicum > destruo

  • 4 aedifico

    aedifico, āvī, ātum, āre (aedes u. facio), bauen, a) absol. = ein Gebäude od. (mehrere) Gebäude aufführen, -errichten (Ggstz. diruere, einreißen), emam, aedificabo, credam, exigam, Sen.: aed. semper, Mart.: latericio, caementicio saxo quadrato, Vitr.: aed. tribus locis, Cic.: aed. cupide, Cato fr.: aed. eleganter, Col.: in alieno, Sen.: in alieno solo suā materiā, ICt.: in suo solo ex aliena materia, ICt.: aedificandi descriptio, Cic.: aedificandi consilium abicere, Cic.: civitas aedificando occupata, Liv. – Partiz. subst., aedificantēs, ium, m., die Bauer, Erbauer, Eccl. – b) m. Acc.: α) = etw. bauen, erbauen, aufbauen, errichten, anlegen (Ggstz. destruere, diruere), villas atque aedes, Cato fr.: domum, villam, urbem, porticum, hortos, Cic.: casas, Hor.: novum oppidum, Liv.: nova horrea, Liv.: regiam cedro (aus Z.), Curt.: oppidum in agro alieno, Liv.: in insula Lesbo oppidum magnificenter et eleganter, Vitr.: in portis murisque sibimet ipsos tecta militariter, Liv.: insulam in mari, ICt.: piscinas magnā pecuniā, Varr.: navem de sua pecunia, Cic.: diffusiora consaepta pluris (teuerer), Col.: patrem familiae villam rusticam bene aedificatam habere expedit, Cato. – bildl., mundum, Cic.: rem publicam (ut architectus, ut faber), Cic. – allg., quae homines arant, navigant, aedificant, virtuti omnia parent, alles Pflügen, Schiffen, Bauen der Menschen hängt von ihrer Tüchtigkeit ab, Sall. Cat. 2, 7. – β) (= coaedificare) einen Ort bebauen = an einem Orte Gebäude errichten, vacuas areas occupare et aedificare, Suet. Vesp. 8, 5 (wenn nicht hier aedif. absol. steht): ut (ager) bene aedificatus et cultus (sit), daß Baulichkeiten und Einrichtungen im guten Stande sind, Plin. 18, 28: tot adhuc compagibus altum aedificat caput, türmt ein Haargebäude auf, Iuven. 6, 502 sq. / arch. Abl. Plur. aedificieis, Corp. inscr. Lat. 1, 200, 72; 1, 204. col. 1, 20 u. 24. col. 23 u. 28.

    lateinisch-deutsches > aedifico

  • 5 construo

    cōn-struo, strūxī, strūctum, ere, I) zusammenschichten, A) im allg., zusammen- od. aufschichten, a) übh.: fenum, Plin.: ligna concisa arte (mit Kunst), Ov.: dentes in ore constructi, zusammengereiht, in Reihen geordnet, Cic. – b) aufsammelnd, divitias, Hor.: constructa et coacervata pecunia, Cic.: copia ornamentorum constructa uno in loco, Cic. – c) übtr., als gramm. t. t., verbinden, konstruieren, Prisc. 17, 156 u.a. spät. Gramm. – B) prägn.: 1) Schicht auf Schicht, Lage auf Lage fügend zusammensetzen, zusammenfügen, a) bauend zusammen- od. aufschichten = bauen, aufbauen, erbauen, errichten (Ggstz. destruere), favos (v. Bienen), Plin.: navem, aedificium, Cic.: rogum, Plin.: aggeres, Plin.: cubilia sibi nidosque (v. Tieren), Cic. – fabrica illa tanti operis, quā construi a deo atque aedificari mundum facit (Plato), Cic. – c. nidum luto od. turis surculis (v. Vögeln), Plin.: casas luto pennisque, Plin.: horrea saxeo muro, Suet.: alci sepulcrum saxo quadrato, Liv.: lignis congestis pyram, Auct. b. Afr. – b) aufhäufend aufschichten, auftürmen, acervum, Hor.: tanti acervi nummorum apud istum construuntur, ut etc., Cic. – 2) hoch besetzen, large multiplici constructae sunt dape mensae, Catull. 64, 305. – / Vulg. Fut. Akt. construiturus, Ven. Fort. 2, 9, 64 u. 3, 9, 25.

    lateinisch-deutsches > construo

  • 6 funditus

    funditus, Adv. (fundus), I) von Grund aus, a) eig.: monumenta delere, Cic.: templum destruere, Suet. – b) übtr., von Grund aus = völlig, gänzlich, ganz und gar, evertere amicitiam, Cic.: vincere, perire, repudiare, Cic.: nec earum rerum quemquam funditus natura esse voluit expertem, Cic. – II) im Grunde, in der Tiefe, a) eig., Lucr. 1, 993 u. 5, 497. Spart. Hadr. 12, 6. – b) übtr., im Innersten, Catull. 64, 93.

    lateinisch-deutsches > funditus

  • 7 iactatio

    iactātio, ōnis, f. (iacto), I) aktiv = das Hin- u. Herwerfen, -bewegen, das Schütteln, Rütteln, Erschüttern, 1) eig.: a) im allg.: togarum, Mamert. grat. act.: ferramentorum ac manuum, Augustin.: cervicum (v. Pferden), Curt.: vulneris, vulnerum, Liv. u. Curt. – b) insbes.: α) das Schütteln beim Fieber, corporis, Cels. 3, 9: absol., Cels. 3, 11 extr. u. 4, 20 (13) extr. – β) die mit Gebärden verbundene Bewegung, corporis, Cic.: manus, Quint.: dagegen iact. gestus, zu lebhafte Gebärden, Quint. 2, 12, 9 H. – 2) übtr.: a) das Ausstoßen von Worten, die Rederei, Cod. Iust. 2, 20, 9. – b) das prahlerische Anpreisen, Lobpreisen, das Prahlen mit etw., virtutis, Curt.: cultus, Tac.: eruditionis, Quint. – eloquentia forensis iactationem habuit in populo, Cic. – II) passiv u. medial = das Hin- und Hergeworfenwerden, das Sich-Hin-und-Herwerfen, 1) eig.: a) im allg.: das heftige Schwanken, maritima, Liv.: fluctuum marini aestus, Donat.: navis, Cic. u. Liv. fr.: Plur., intempestivi iactationum (Schwanken der Schiffe) cursus, Fulg. – b) das Sich-Hin- u. Herwerfen, der unstete Aufenthalt, Sen. ep. 2, 1. – 2) übtr.: a) die Aufregung, animi, Dict. 3, 3: Plur., iactationes animorum, Cic. Tusc. 5, 15. – b) die schwankende Haltung, der Wankelmut, animi, Liv. 24, 6, 9. – c) der gezollte Beifall, popularis, Cic.: iactationem habere in populo, Cic.: vox ad iactationem composita, auf den B. der Menge berechnet, Flor.: homines, cum rem destruere non possunt iactationem eius (den ihr gezollten Beifall, das ihr gespendete Lob) incessunt, Plin. ep. – d) die Prahlerei, Ruhmredigkeit, alcis, Cic.: verborum, Großsprechereien, Cic.: ventosa iact., Fulg.: dicendi vitiosa iact., verkehrte Prunkrednerei, Quint.: iact. eloquentiae (über B.), Quint.

    lateinisch-deutsches > iactatio

  • 8 interclusio

    interclūsio, ōnis, f. (intercludo), I) die Absperrung, animae, das gänzliche Ausgehen, Cic. de or. 3, 181: destruere interclusionem, Augustin. de peccat. merit. et remiss. 1. § 69. – II) die Parenthese, Quint. 9, 3, 23.

    lateinisch-deutsches > interclusio

  • 9 complano

    complāno, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] aplanir, niveler. [st2]2 [-] détruire, raser.
    * * *
    complāno, āre, āvi, ātum - tr. - [st2]1 [-] aplanir, niveler. [st2]2 [-] détruire, raser.
    * * *
        Complano, complanas, pen. pro. complanare. Cato. Applanir et faire fort uni, Raboter, Unir.
    \
        Complanare domum alicuius, pro Destruere, et solo aequare. Cic. La raser.
    \
        Complanare opus. Caesar. Achever, Polir.

    Dictionarium latinogallicum > complano

  • 10 detero

    dētĕro, ĕre, trīvi, trītum - tr. - [st2]1 [-] user par le frottement, user. [st2]2 [-] broyer, écraser. [st2]3 [-] diminuer, affaiblir, user, détruire.    - calces deteris, Plaut.: tu me marches sur les talons.    - deteret via pedes, Tibul.: le chemin blessera tes pieds.    - deterere vestem usu, Plin.: user un vêtement.    - dum procedunt, aspicit lupus a catena collum detritum cani, Phaedr. 3: chemin faisant, le loup aperçoit, à la place de la chaîne, le cou du chien pelé.    - laudes egregii Caesaris et tuas culpa deterere ingeni, Hor.: diminuer la gloire du grand César et la tienne par mon peu de génie.    - necesse est deteratur fulgor, Quint.: l'éclat nécessairement diminue.
    * * *
    dētĕro, ĕre, trīvi, trītum - tr. - [st2]1 [-] user par le frottement, user. [st2]2 [-] broyer, écraser. [st2]3 [-] diminuer, affaiblir, user, détruire.    - calces deteris, Plaut.: tu me marches sur les talons.    - deteret via pedes, Tibul.: le chemin blessera tes pieds.    - deterere vestem usu, Plin.: user un vêtement.    - dum procedunt, aspicit lupus a catena collum detritum cani, Phaedr. 3: chemin faisant, le loup aperçoit, à la place de la chaîne, le cou du chien pelé.    - laudes egregii Caesaris et tuas culpa deterere ingeni, Hor.: diminuer la gloire du grand César et la tienne par mon peu de génie.    - necesse est deteratur fulgor, Quint.: l'éclat nécessairement diminue.
    * * *
        Detero, deteris, pen. corr. detriui, detritum, pen. prod. deterere: vt Deterere frumenta. Colum. Batre le blé en la grange.
    \
        Detritum milium. Colum. Batu, ou Broyé.
    \
        Deterere calces. Plaut. User en frotant ou froyant l'un contre l'autre.
    \
        Manibus deterere tabellas. Propert. Souiller en maniant, ou Salir, Ordir, ou User.
    \
        Vsu aliquid deteri. Quintil. Estre usé et diminué.
    \
        Deterere, Destruere, Corrumpere. Plin. Briser, Menuiser, Empirer, Gaster, Corrompre.
    \
        Deterere laudes alicuius. Horat. Diminuer.

    Dictionarium latinogallicum > detero

  • 11 aedifico

    aedifico, āvī, ātum, āre (aedes u. facio), bauen, a) absol. = ein Gebäude od. (mehrere) Gebäude aufführen, -errichten (Ggstz. diruere, einreißen), emam, aedificabo, credam, exigam, Sen.: aed. semper, Mart.: latericio, caementicio saxo quadrato, Vitr.: aed. tribus locis, Cic.: aed. cupide, Cato fr.: aed. eleganter, Col.: in alieno, Sen.: in alieno solo suā materiā, ICt.: in suo solo ex aliena materia, ICt.: aedificandi descriptio, Cic.: aedificandi consilium abicere, Cic.: civitas aedificando occupata, Liv. – Partiz. subst., aedificantēs, ium, m., die Bauer, Erbauer, Eccl. – b) m. Acc.: α) = etw. bauen, erbauen, aufbauen, errichten, anlegen (Ggstz. destruere, diruere), villas atque aedes, Cato fr.: domum, villam, urbem, porticum, hortos, Cic.: casas, Hor.: novum oppidum, Liv.: nova horrea, Liv.: regiam cedro (aus Z.), Curt.: oppidum in agro alieno, Liv.: in insula Lesbo oppidum magnificenter et eleganter, Vitr.: in portis murisque sibimet ipsos tecta militariter, Liv.: insulam in mari, ICt.: piscinas magnā pecuniā, Varr.: navem de sua pecunia, Cic.: diffusiora consaepta pluris (teuerer), Col.: patrem familiae villam rusticam bene aedificatam habere expedit, Cato. – bildl., mundum, Cic.: rem publicam (ut architectus, ut faber), Cic. – allg., quae homines arant, navigant, aedificant, virtuti omnia parent, alles
    ————
    Pflügen, Schiffen, Bauen der Menschen hängt von ihrer Tüchtigkeit ab, Sall. Cat. 2, 7. – β) (= coaedificare) einen Ort bebauen = an einem Orte Gebäude errichten, vacuas areas occupare et aedificare, Suet. Vesp. 8, 5 (wenn nicht hier aedif. absol. steht): ut (ager) bene aedificatus et cultus (sit), daß Baulichkeiten und Einrichtungen im guten Stande sind, Plin. 18, 28: tot adhuc compagibus altum aedificat caput, türmt ein Haargebäude auf, Iuven. 6, 502 sq. arch. Abl. Plur. aedificieis, Corp. inscr. Lat. 1, 200, 72; 1, 204. col. 1, 20 u. 24. col. 23 u. 28.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aedifico

  • 12 construo

    cōn-struo, strūxī, strūctum, ere, I) zusammenschichten, A) im allg., zusammen- od. aufschichten, a) übh.: fenum, Plin.: ligna concisa arte (mit Kunst), Ov.: dentes in ore constructi, zusammengereiht, in Reihen geordnet, Cic. – b) aufsammelnd, divitias, Hor.: constructa et coacervata pecunia, Cic.: copia ornamentorum constructa uno in loco, Cic. – c) übtr., als gramm. t. t., verbinden, konstruieren, Prisc. 17, 156 u.a. spät. Gramm. – B) prägn.: 1) Schicht auf Schicht, Lage auf Lage fügend zusammensetzen, zusammenfügen, a) bauend zusammen- od. aufschichten = bauen, aufbauen, erbauen, errichten (Ggstz. destruere), favos (v. Bienen), Plin.: navem, aedificium, Cic.: rogum, Plin.: aggeres, Plin.: cubilia sibi nidosque (v. Tieren), Cic. – fabrica illa tanti operis, quā construi a deo atque aedificari mundum facit (Plato), Cic. – c. nidum luto od. turis surculis (v. Vögeln), Plin.: casas luto pennisque, Plin.: horrea saxeo muro, Suet.: alci sepulcrum saxo quadrato, Liv.: lignis congestis pyram, Auct. b. Afr. – b) aufhäufend aufschichten, auftürmen, acervum, Hor.: tanti acervi nummorum apud istum construuntur, ut etc., Cic. – 2) hoch besetzen, large multiplici constructae sunt dape mensae, Catull. 64, 305. – Vulg. Fut. Akt. construiturus, Ven. Fort. 2, 9, 64 u. 3, 9, 25.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > construo

  • 13 funditus

    funditus, Adv. (fundus), I) von Grund aus, a) eig.: monumenta delere, Cic.: templum destruere, Suet. – b) übtr., von Grund aus = völlig, gänzlich, ganz und gar, evertere amicitiam, Cic.: vincere, perire, repudiare, Cic.: nec earum rerum quemquam funditus natura esse voluit expertem, Cic. – II) im Grunde, in der Tiefe, a) eig., Lucr. 1, 993 u. 5, 497. Spart. Hadr. 12, 6. – b) übtr., im Innersten, Catull. 64, 93.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > funditus

  • 14 iactatio

    iactātio, ōnis, f. (iacto), I) aktiv = das Hin- u. Herwerfen, -bewegen, das Schütteln, Rütteln, Erschüttern, 1) eig.: a) im allg.: togarum, Mamert. grat. act.: ferramentorum ac manuum, Augustin.: cervicum (v. Pferden), Curt.: vulneris, vulnerum, Liv. u. Curt. – b) insbes.: α) das Schütteln beim Fieber, corporis, Cels. 3, 9: absol., Cels. 3, 11 extr. u. 4, 20 (13) extr. – β) die mit Gebärden verbundene Bewegung, corporis, Cic.: manus, Quint.: dagegen iact. gestus, zu lebhafte Gebärden, Quint. 2, 12, 9 H. – 2) übtr.: a) das Ausstoßen von Worten, die Rederei, Cod. Iust. 2, 20, 9. – b) das prahlerische Anpreisen, Lobpreisen, das Prahlen mit etw., virtutis, Curt.: cultus, Tac.: eruditionis, Quint. – eloquentia forensis iactationem habuit in populo, Cic. – II) passiv u. medial = das Hin- und Hergeworfenwerden, das Sich- Hin-und-Herwerfen, 1) eig.: a) im allg.: das heftige Schwanken, maritima, Liv.: fluctuum marini aestus, Donat.: navis, Cic. u. Liv. fr.: Plur., intempestivi iactationum (Schwanken der Schiffe) cursus, Fulg. – b) das Sich-Hin- u. Herwerfen, der unstete Aufenthalt, Sen. ep. 2, 1. – 2) übtr.: a) die Aufregung, animi, Dict. 3, 3: Plur., iactationes animorum, Cic. Tusc. 5, 15. – b) die schwankende Haltung, der Wankelmut, animi, Liv. 24, 6, 9. – c) der gezollte Beifall, popularis, Cic.: iactationem habere in po-
    ————
    pulo, Cic.: vox ad iactationem composita, auf den B. der Menge berechnet, Flor.: homines, cum rem destruere non possunt iactationem eius (den ihr gezollten Beifall, das ihr gespendete Lob) incessunt, Plin. ep. – d) die Prahlerei, Ruhmredigkeit, alcis, Cic.: verborum, Großsprechereien, Cic.: ventosa iact., Fulg.: dicendi vitiosa iact., verkehrte Prunkrednerei, Quint.: iact. eloquentiae (über B.), Quint.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > iactatio

  • 15 interclusio

    interclūsio, ōnis, f. (intercludo), I) die Absperrung, animae, das gänzliche Ausgehen, Cic. de or. 3, 181: destruere interclusionem, Augustin. de peccat. merit. et remiss. 1. § 69. – II) die Parenthese, Quint. 9, 3, 23.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > interclusio

  • 16 ara

    āra, ae, f. (Osc. form aasa; Umbr. asa: PELLEX. ASAM. IVNONIS. NE. TAGITO., Lex Numae ap. Gell. 4, 3, 3; cf. Serv. ad Verg. A. 4, 219; Macr. S. 3, 2) [perh. Sanscr. ās, Gr. hêmai, Dor. hêsmai = to sit, as the seat or resting-place of the victim or offering; v. Curt. p. 381 sq.], an altar.
    I.
    Lit.: Jovis aram sanguine turpari, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 35, 85 (Trag. v. 125 Vahl.):

    Inde ignem in aram, ut Ephesiae Dianae laeta laudes,

    Plaut. Mil. 2, 5, 1:

    omnīs accedere ad aras... aras sanguine multo Spargere,

    Lucr. 5, 1199 sq.; so id. 1, 84:

    turicremas aras,

    id. 2, 353 (adopted by Verg. A. 4, 453);

    2, 417: multo sanguine maesti Conspergunt aras adolentque altaria donis,

    id. 4, 1237 al.:

    ara Aio Loquenti consecrata,

    Cic. Div. 1, 45, 101:

    ara condita atque dicata,

    Liv. 1, 7; cf. Suet. Claud. 2:

    ara sacrata,

    Liv. 40, 22; cf. Suet. Tib. 14:

    exstruere,

    id. Aug. 15; so Vulg. 4 Reg. 21, 4:

    construere,

    ib. 2 Par. 33, 3:

    facere,

    ib. ib. 33, 15:

    erigere,

    ib. Num. 23, 4:

    aedificare,

    ib. 3 Reg. 14, 23:

    ponere,

    ib. ib. 16, 32:

    destruere,

    ib. Exod. 34, 13, and ib. Jud. 6, 25:

    subvertere,

    ib. Deut. 7, 5:

    dissipare,

    ib. ib. 12, 3:

    suffodere,

    ib. Jud. 31, 32:

    demolire,

    ib. Ezech. 6, 4:

    depopulari, ib. Osee, 10, 2: interibunt arae vestrae,

    ib. Ezech. 6, 6 et saep.—Altars were erected not only in the temples, but also in the streets and highways, in the open air, Plaut. Aul. 4, 1, 20.—Esp. were altars erected in the courts of houses (impluvia), for the family gods (Penates), while the household gods (Lares) received offerings upon a small hearth (focus) in the family hall (atrium); hence, arae et foci, meton. for home, or hearth and home, and pro aris et focis pugnare, to fight for altars and fires, for one's dearest possessions:

    urbem, agrum, aras, focos seque dedere,

    Plaut. Am. 1, 1, 71:

    te amicum Deiotari regis arae focique viderunt,

    Cic. Deiot. 3:

    de vestris conjugibus ac liberis, de aris ac focis, decernite,

    id. Cat. 4, 11, 24; id. Sest. 42:

    nos domicilia, sedesque populi Romani, Penates, aras, focos, sepulcra majorum defendimus,

    id. Phil. 8, 3:

    patriae, parentibus, aris atque focis bellum parare,

    Sall. C. 52, 3:

    pro patriā, pro liberis, pro aris atque focis suis cernere,

    id. ib. 59, 5:

    sibi pro aris focisque et deūm templis ac solo, in quo nati essent, dimicandum fore,

    Liv. 5, 30 et saep.—Criminals fled to the altars for protection, Don. ad Ter. Heaut. 5, 2, 22:

    interim hanc aram occupabo,

    Plaut. Most. 5, 1, 45:

    Priamum cum in aram confugisset, hostilis manus interemit,

    Cic. Tusc. 1, 35, 85:

    eo ille confugit in arāque consedit,

    Nep. Paus. 4, 4:

    Veneris sanctae considam vinctus ad aras: haec supplicibus favet,

    Tib. 4, 13, 23.—Hence, trop., protection, refuge, shelter:

    tamquam in aram confugitis ad deum,

    Cic. N. D. 3, 10, 25:

    ad aram legum confugere,

    id. Verr. 2, 2, 3:

    hic portus, haec ara sociorum,

    id. ib. 2, 5, 48; Ov. Tr. 4, 5, 2; 5, 6, 14; id. H. 1, 110; id. P. 2, 8, 68.—One who took an oath was accustomed to lay hold of the altar, in confirmation of it, Plaut. Rud. 5, 2, 46:

    qui si aram tenens juraret, crederet nemo,

    Cic. Fl. 36, 90; Nep. Hann. 2, 4 (cf. Liv. 21, 1):

    tango aras, medios ignes et numina testor,

    Verg. A. 12, 201; 4, 219: ara sepulcri, a funeral pile, regarded as an altar, Verg. A. 6, 177; Sil. 15, 388.—
    II.
    Meton.
    A.
    The Altar, a constellation in the southern sky, Gr. Thutêrion (Arat. 403 al.): Aram, quam flatu permulcet spiritus austri, poët. ap. Cic. N. D. 2, 44, 114; so Cic. Arat. 202; 213 Orell.; Hyg. Astr. 2, 39, and id. ib. 3, 38:

    pressa,

    i. e. low in the south, Ov. M. 2, 139. —
    B.
    Arae, The Altars.
    a.
    Rocky cliffs in the Mediterranean Sea, between Sicily Sardinia and Africa, so called from their shape, Varr. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 108;

    Quadrig. Ann. ib.: saxa vocant Itali, mediis quae in fluctibus, Aras,

    Verg. A. 1, 109.—
    b.
    Arae Philaenorum, v. Philaeni.—
    III.
    Transf., in gen., a monument of stone:

    ara virtutis,

    Cic. Phil. 14, 13:

    Lunensis ara,

    of Lunensian marble, Suet. Ner. 50 fin. —Also [p. 150] a tombstone:

    ARAM D. S. P. R. (de suā pecuniā restituit),

    Inscr. Orell. 4521; so ib. 4522; 4826.

    Lewis & Short latin dictionary > ara

  • 17 destruo

    dē-strŭo, xi, ctum, 3, v. a., to pull or tear down any thing built (opp. construo— [p. 561] for syn. cf.: demolior, diruo).
    I.
    Prop. (rare but class.):

    navem, aedificium idem destruit facillime, qui construxit,

    Cic. de Sen. 20, 72; so,

    templum prope funditus,

    Suet. Vesp. 9:

    moenia,

    Verg. A. 4, 326:

    aras,

    Vulg. Exod. 34, 13 et saep.—
    B.
    Poet. transf.:

    crinemque manumque, i. e.,

    to strip off crown and sceptre, Stat. Th. 12, 93.—
    II.
    Trop., to destroy, ruin, weaken (perh. not ante-Aug.):

    destruere ac demoliri aliquid,

    Liv. 34, 3:

    tyrannidem,

    Quint. 1, 10, 48:

    orationem (opp. illustrare),

    id. 11, 1, 2; cf.

    finitionem (opp. confirmare),

    id. 7, 3, 19:

    singulos testes (opp. exornare),

    id. 5, 7, 25 sq.:

    hostem,

    Tac. A. 2, 63:

    senem,

    id. H. 1, 6:

    multa vetustas,

    Ov. F. 5, 132; cf. id. M. 15, 235:

    dicta vultu,

    id. A. A. 2, 312:

    legem,

    Vulg. Rom. 3, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > destruo

  • 18 ferentarius

    fĕrentārĭus, ii, m. [Sanscr. dhvar-, laedere, destruere, Corss. Krit. Beitr. p. 178], a sort of light troops who fought with missile weapons (syn. rorarii).
    I.
    Prop.:

    ferentarii equites hi dicti, qui ea habebant arma, quae ferrentur, ut jaculum,

    Varr. L. L. 7, § 57 Müll.; cf. id. ap. Non. 520, 11 sq.:

    erant inter pedites, qui dicebantur funditores et ferentarii, qui praecipue in cornibus locabantur et a quibus pugnandi sumebatur exordium: sed hi et velocissimi et exercitatissimi legebantur,

    Veg. Mil. 1, 20; cf. also Paul. ex Fest. p. 85, 7; 93, 14;

    and 369, 5 Müll.: postquam eo ventum est, unde a ferentariis proelium committi posset,

    Sall. C. 60, 2.— Sing. collect.:

    ferentarius gravisque miles, illi telis adsultantes, hi conserto gradu,

    Tac. A. 12, 35.—
    * II.
    Transf., one who is active or ready:

    illum tibi Ferentarium esse amicum inventum intellego,

    a friend ready to assist, Plaut. Trin. 2, 4, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > ferentarius

  • 19 tyrannis

    tyrannis, ĭdis (acc. tyrannida, Cic. Att. 14, 14, 2), f., = turannis.
    I.
    The sway of a tyrant, arbitrary or despotic rule, tyranny:

    o di boni! vivit tyrannis, tyrannus occidit,

    Cic. Att. 14, 9, 2; cf.:

    sublato tyranno tyrannida manere video,

    id. ib. 14, 14, 2:

    tyrannidem occupare,

    id. Off. 2, 23, 90; so Quint. 5, 11, 8:

    affectare,

    id. 7, 2, 54; 9, 2, 81:

    delere,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52:

    destruere,

    Quint. 1, 10, 48; Just. 16, 4, 6; 21, 5, 11; Val. Max. 2, 10, ext. 1;

    8, 9, ext. 2: (Pythagoras) odio tyrannidis exsul Sponte erat,

    Ov. M. 15, 61:

    tyrannis saeva crudaque Neronis,

    Juv. 8, 223.—
    B.
    Transf., the region ruled by a tyrant:

    quinque et viginti talenta tyrannidem tuam exhaurirent?

    Liv. 28, 14.—
    II.
    A female tyrant, Treb. XXX. Tyr. 31 fin.; cf. tyranna.

    Lewis & Short latin dictionary > tyrannis

  • 20 destruo

    , destruxi, destructum, destruere 3
      разрушать

    Dictionary Latin-Russian new > destruo

См. также в других словарях:

  • destruere — index destroy (efface) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • destruere — de·strù·e·re v.tr. OB distruggere {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV. ETIMO: dal lat. destrŭĕre, v. anche distruggere. NOTA GRAMMATICALE: forme non attestate: pass.rem., p.pass. e tempi composti …   Dizionario italiano

  • Destruere — Ødelægge, tilintetgøre …   Danske encyklopædi

  • destruere — de|stru|e|re vb., r, de, t …   Dansk ordbog

  • détruire — [ detrɥir ] v. tr. <conjug. : 38> • 1050; lat. pop. °destrugere, refait sur destruere « abattre » 1 ♦ Jeter bas, démolir (une construction). ⇒ abattre, raser, renverser, ruiner; destruction. Détruire un bâtiment, un mur. Détruire les… …   Encyclopédie Universelle

  • destruir — (Del lat. destruere, demoler.) ► verbo transitivo/ pronominal 1 Deshacer, convertir en ruina una construcción u otra cosa material: ■ el ejército destruyó gran parte de la ciudad. SE CONJUGA COMO huir ► verbo transitivo 2 Hacer desaparecer una… …   Enciclopedia Universal

  • destruieren — ◆ de|stru|ie|ren 〈V. tr.; hat〉 zerstören [<lat. destruere „vernichten“] ◆ Die Buchstabenfolge de|stru... kann in Fremdwörtern auch des|tru... oder dest|ru... getrennt werden. * * * de|s|t|ru|ie|ren <sw. V.; hat [lat. destruere] (bildungsspr …   Universal-Lexikon

  • ДЕСТРУКЦИЯ — (лат., от destruere разорять). Разорение, упадок, опустошение. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. ДЕСТРУКЦИЯ [лат. destructio] разрушение, нарушение нормальной структуры чего л. Словарь иностранных… …   Словарь иностранных слов русского языка

  • destructeur — destructeur, trice [ dɛstryktɶr, tris ] n. et adj. • 1420; lat. destructor 1 ♦ Personne qui détruit. ⇒ démolisseur, dévastateur. 2 ♦ Adj. Qui détruit. ⇒ destructif, ravageur. Fléau destructeur, guerre destructrice. ⇒ meurtrier. ♢ Fig. Idée… …   Encyclopédie Universelle

  • destructible — [ dɛstryktibl ] adj. • 1764; lat. sav. destructibilis ♦ Qui peut être détruit. Matière destructible. ⊗ CONTR. Indestructible. ● destructible adjectif Qui peut être détruit. ● destructible (synonymes) adjectif Qui peut être détruit. Synonymes …   Encyclopédie Universelle

  • Destroy — De*stroy , v. t. [imp. & p. p. {Destroyed}; p. pr. & vb. n. {Destroying}.] [OE. destroien, destruien, destrien, OF. destruire, F. d[ e]truire, fr. L. destruere, destructum; de + struere to pile up, build. See {Structure}.] 1. To unbuild; to pull… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»