Перевод: с исландского на все языки

со всех языков на исландский

de+main+de

  • 61 meginn

    adj. [Engl. main], strong; meginn ok máttugr, Stj. 26.

    Íslensk-ensk orðabók > meginn

  • 62 megin-rás

    f. the main course. Sks. 196.

    Íslensk-ensk orðabók > megin-rás

  • 63 megin-sjór

    n. the main, ocean, Mar.

    Íslensk-ensk orðabók > megin-sjór

  • 64 megin-stjarna

    u, f. a main star, a star of first order, Rb. 110.

    Íslensk-ensk orðabók > megin-stjarna

  • 65 megin-tírr

    m. ‘main-fame,’ glory, Sdm. 5.

    Íslensk-ensk orðabók > megin-tírr

  • 66 megin-vegr

    m. the main way, geogr. the zones, Sks. 195 (meginvegir sem úbyggvanda er undir).

    Íslensk-ensk orðabók > megin-vegr

  • 67 megn

    I)
    n. strength, = megin, máttr( hann hafði fjogurra manna m.); um m. e-m, beyond one’s strength; þetta mál er nökkut þér um m. með at fara, is rather too much for you.
    a. strong, mighty (megnt mannfall); með megnu hugskoti, with a strong mind.
    * * *
    1.
    n. = megin, a contr. form, strength; likams megn, Bs. i. 317; megn ok frækleik, Fms. x. 256; hann hafði fjögurra manna megn, Háv. 54; af Guðs megni ok af krapti ens helga kross, Fms. x. 417; treysta á mátt ok megn = mátt ok megin, Or. 24; deila megn við e-n, to contend with, Lil. 8; var í því mest megn, it went to the highest pitch at Yule time, Bs. ii. 21: the phrase, um megn, beyond one’s strength, power; kasta steini um megn sér. Eg. 473; þetta mál er nokkut þér um megn með at fara, Fms. vi. 18; þat ráð mun þér verða um megn, 151; Guði er ekki um megn at reisa hann upp af dauða, Stj. 132; yfir megn, id., Bs. ii. 162, 175.
    COMPDS: megnlauss, megnlítill.
    2.
    adj. main, strong, mighty; var þá megnt mannfall, Sturl. iii. 63; svá var megn þessi rógburðr, at …, Fas. ii. 372; með megnu hugskoti, with a strong mind, forti animo, Bs. i. 11.
    2. freq. in mod. usage in the sense bitter, fierce; and of taste, strong, bitter: of a quarrel, megn deila, megnt hatr: of illness, megn sótt, a strong fever; megn kvöl, the bitter pang, Pass. 41. 9: of a gale, megn stormr, megn hríð, megnt kafald: of taste, það er megnt, has a hot taste, of acid or the like: of smell, megn lykt: of hay, megnt hey: of food, megn matr, strong meat for the sick.

    Íslensk-ensk orðabók > megn

  • 68 Múspell

    n. the name of an abode of fire; in the old mythology peopled by Múspells lýðir, the men of Muspell, a host of fiends, who are to appear at Ragnarok and destroy the world by fire; the prose in Edda 3 may have been derived from some lost verses of the Völuspá, for the name appears at the end of that poem (Vsp. 51) as if it were already known; it occurs nowhere else in the Norse mythical songs, except in Ls. 42 (múspells-megir). Múspells-heimr, the abode of Muspell, Edda 4. This interesting word was not confined to the Norse mythology, but appears twice in the old Saxon poem Heliand—mutspelli cumit on thiustra naht, also thiof ferit, m. comes in dusky night, as a thief fares, i. e. but the day of the Lord will come as a thief in the night, 2 Pet. iii. 10; and, mutspellis megin obar man ferit, the main of m. fares over men, see Schmeller’s Edition; a third instance is in an Old High German poem on the Last Day—dâr ni mac denne mac andremo helfan vora demo muspille = there no man can help another against the muspell-doom. In these instances muspell therefore stands for the day of judgment, the last day, and answers to Ragnarok of the Northern mythology. The etymology is doubtful, for spell may be = the weird, doom, = Lat. Fatum; or it may be = spoil, destruction; the former part mut or muod is more difficult to explain. The Icel. mús is an assimilated form.

    Íslensk-ensk orðabók > Múspell

  • 69 ný-lýsi

    n. ‘new light,’ light of the new moon (ný); nýlýsi var mikit ok sá þeir at jarlar lögðu frá, Orkn. 420. According to the Saga and an entry in the old Annals the day in question was the evening of the 21st of Dec. 1154, old style; and from information given by Mr. Main (the Radcliffe Observer, Oxford), a full moon fell on this very day in that year, old style. This quite settles the question as to the true old sense of ný and nýlýsi. The chronology of Torfæus in the old Ed. of Orkn. S. is altogether wrong; um vetrinn var þat siðr Arnkels at flytja heyit af Örlygs-stöðum um nætr er nýlýsi vóru, Eb. 66 new Ed.; fóru þeir tíu saman frá Hváli öndverða nótt, því nýlýsi var á, Sturl. i. 61; sigla um nóttina við nýlýsi, O. H. L. 51.

    Íslensk-ensk orðabók > ný-lýsi

  • 70 ÓÐAL

    (pl. óðul), n. ancestral property, patrimony, inheritance (in land); family homestead; native place; flýja óðul sín, to abandon one’s home, go into exile.
    * * *
    n., pl. óðul; in Norse MSS. it is usually contracted before a vowel (whence arose the forms öðli eðli), and owing to a peculiarity in the Norse sound of ð an r is inserted in contracted forms, örðla, orðlom, N. G. L. passim: [akin to aðal, öðli, eðli, = nature; öðlask = adipisci; oðlingr, q. v.; A. S. êðel = patrimony; it is also the parent word of Germ. edel, adel, = noble, nobility, for the nobility of the earliest Teut. communities consisted of the land-owners. From this word also originated mid. Lat. allodium, prob. by inverting the syllables for the sake of euphony (all-od = od-al); oðal or ethel is the vernacular Teut. form, allodium the Latinised form, which is never found in vernacular writers; it may be that the transposition of syllables was due to the th sound in oðal; and hence, again, the word feudal is a compd word, fee-odal, or an odal held as a fee or feif from the king, and answering to heið-launað óðal of the Norse law (heið = fee = king’s pay), N. G. L. i. 91.]
    B. Nature, inborn quality, property, = aðal, eðli, öðli, q. v.; this seems to be the original sense, þat er eigi at réttu mannsins óðal, Sks. 326 B; þat er helzt byrjar til farmanns óðals, a seaman’s life, 52; þat er kaupmanna óðal (= mercatorum est), 28; jörlum öllum óðal batni, Gh. 21.
    II. a law term, an allodium, property held in allodial tenure, patrimony. The condition which in the Norse law constitutes an oðal was either an unbroken succession from father to son (er afi hefir afa leift) through three or more generations, N. G. L. i. 91, 237, Gþl. 284; or unbroken possession for thirty or more years, N. G. L. i. 249; or sixty years, Gþl. 284; or it might be acquired through brand-erfð (q. v.), through weregild, barn-fóstr (q. v.); and lastly heið-launað óðal, an allodial fief, was granted for services rendered to the king, see N. G. L. i. 91: the oðal descended to the son, and was opp. to útjarðir ( out-lands), and lausa-fé ( movables), which descended to the daughter, Gþl. 233; yet even a woman, e. g. a baugrygr (q. v.), could hold an oðal, in which case she was called óðals-kona, 92, jörð komin undir snúð ok snældu = an estate come under the rule of the spindle, N. G. L. i. 237; the allit. phrase, arfr ok óðal, 31, Gþl. 250: brigða óðal, N. G. L. i. 86; selja óðal, to sell one’s óðal, 237. The oðal was in a certain sense inalienable within a family, so that even when parted with, the possessor still retained a title (land-brigð, máldagi á landi). In the ancient Scandin. communities the inhabited land was possessed by free oðalsmen (allodial holders), and the king was the lord of the people, but not of the soil. At a later time, when the small communities were merged into great kingdoms, through conquest or otherwise, the king laid hold of the land, and all the ancient oðals were to be held as a grant from the king; such an attempt of king Harold Fairhair in Norway and the earls of Orkney in those islands is recorded in Hkr. Har. S. Hárf. ch. 6, Eg. ch. 4, cp. Ld. ch. 2, Orkn. ch. 8, 30, 80 (in Mr. Dasent’s Ed.); cp. also Hák. S. Goða ch. 1. Those attempts are recorded in the Icel. Sagas as acts of tyranny and confiscation, and as one of the chief causes for the great emigration from the Scandinavian kingdoms during the 9th century (the question of free land here playing the same part as that of free religion in Great Britain in the 17th century). The attempt failed in Norway, where the old oðal institution remains in the main to the present day. Even the attempts of king Harold were, according to historians (Konrad Maurer), not quite analogous to what took place in England after the Conquest, but appear to have taken something like the form of a land-tax or rent; but as the Sagas represent it, it was an attempt towards turning the free odal institution into a feudal one, such as had already taken place among the Teutons in Southern Europe.
    III. gener. and metaph. usages, one’s native land, homestead, inheritance; the land is called the ‘oðal’ of the reigning king, á Danr ok Danpr dýrar hallir, æðra óðal, en ér hafit, Rm. 45; eignask namtú óðal þegna, allan Noreg, Gauta spjalli, Fms. vi. 26 (in a verse); banna Sveini sín óðul, St. Olave will defend his óðal against Sweyn, 426 (in a verse); flýja óðul sín, to fly one’s óðal, go into exile, Fms. iv. 217; flýja óðul eðr eignir, vii. 25; koma aptr í Noreg til óðala sinna, 196; þeim er þar eru útlendir ok eigi eigu þar óðul, who are strangers and not natives there, Edda 3; öðlask Paradísar óðal, the inheritance of Paradise, 655 viii. 2; himneskt óðal, heavenly inheritance, Greg. 68; njóta þeirra gjafa ok óðala er Adam var útlægr frá rekinn, Sks. 512: allit., jarl ok óðal, earl (or franklin) and odal, Gh. 21.
    2. spec. phrase, at alda óðali, for everlasting inheritance, i. e. for ever and ever, D. N. i. 229: contr., at alda öðli, id., Grág. i. 264, D.I. i. 266; til alda óðals, for ever, iii. 88: mod., frá, alda öðli, from time immemorial.
    C. COMPDS: óðalsborinn, óðalsbréf, óðalsbrigð, óðalsjörð, óðalskona, óðalsmaðr, óðalsnautr, óðalsneyti, óðalsréttr, óðalsskipti, óðalstuptir, óðalsvitni.

    Íslensk-ensk orðabók > ÓÐAL

  • 71 REGIN

    (gen. ragna), n. pl. the ruling powers, the gods, = rögn.
    * * *
    n. pl., only in nom. and acc., for ragna, rögnum are formed from rögn (q. v.), analogously to magn and megin; [Ulf. ragin = γνώμη, δόγμα, and raginon = ἡγεμονεύειν, ragineis = σύμβουλος, βουλευτής; Hel. reginu-gescapu = mighty weird]:— the gods as the makers and rulers of the universe, the word being peculiar to the ancient poems; regin heita goð heiðin, bönd ok rögn, Edda ii. 430: freq. in the Vsp., þá gengu r. öll á rökstóla, ginnheilög goð, 6, 9, 27, 29; nýt regin, Vþm. 25; fróð regin, 26; vís regin, 39; fjöld ek fór fjöld ek reynda regin, 44, 46, 48, 50, 54; blíð regin, Gm. 6, 37, 41, Ls, 32; holl regin, 4; þá er regin deyja, Vþm. 47; urðu heldr hamljó: regin, Haustl. 10; ráð öll ok regin, Hkm. 18; Hrímfaxi heitir er hverja dregr nótt of nýt regin, Vþm. 13, 14:—regin is a pantheistic word, including the world, in such phrases as, unz rjúfask regin, 40; þá er rjúfask regin, 52, Gm. 4, Ls. 41; þá er í ráði at regn (i. e. regin, acc.) um þrjóti, then is the end of the world nigh, Hdl. 41; cp. ragna rök, the world-doom, answering to Saxon muspilli; as also ragna-rökr, for the explanation of which word see rök and rökr: ginn-regin, q. v.; upp-reginn, the heavenly powers, Haustl.; þrym-regin, q. v.; ragna sjöt, the seat of the gods = the heavens, Vsp. 33: in prose only in the phrase, enda mælir rán ok regin (acc.) við oss á sogurt ofan, he speaks to us rán and regin, i. e. he scolds and curses, Ölk. 36; hann var Baldr með Ásum, er öll regin grétu, Fas. i. 473, in a paraphrase from a lost poem.
    II. in pr. names, Reginn, a mythical name, Edda, Völs. S: esp. in compds, Regin-leif, a fem. name, Landn., but mostly contr. Ragn- or Rögn-: of women, Ragna, Ragn-heiðr, Ragn-hildr; of men, Ragnarr, Rögn-valdr, Landn.; cp. old Germ. and Saxon names beginning with Ragin-, mod. Rain-, Rayn-, Ran-, as Reginald, Reynolds. In COMPDS, [cp. Hel. regini-blind, regin-scatho, regin-thiof], mighty, great: regin-djúp, n. the deep sea. regin-djúpr, adj. mighty deep, Vísna bók 1612. regin-dómr, m. pl. the mighty doom, the last judgment, Vsp. 64; rúnar ok regindóma, mighty spells, Hm. 112 (but not in Cod. Reg.) regin-fjall, n. a wild fell, mountain wilderness, Gsp., and in mod. usage. regin-gaddi, a, m. = reginnagli, Edda ii. 494. regin-grjót, n. the holy stones, altars (hörgr), Gs. 19 regin-haf, n. the main, freq. in mod. usage. regin-hylr, m. = regindjúp, Stef. Ól. regin-kungr, adj. = Gr. διογενής, epithet of a king, Hðm. 26. regin-kunnr, adj. world-known, Hm. 112. regin-nagli, a, m. a sacred peg in the ancient high-seats was called so, Eb. 10 new Ed. regin-spönn, f. a kind of axe, Edda (Gl.) regin-þing, n. the great council, Hkv. 1. 50.

    Íslensk-ensk orðabók > REGIN

  • 72 SINN

    I)
    (sín, sitt), poss. pron. his, her, its, their;
    1) referring to the subj. in a sentence, Hallgerðr fastnaði dóttur sína, H. betrothed her daughter;
    Hrútr var harðráðr við úvini sína, H. was stern towards his foes;
    2) referring to the object;
    hvat vill Haraldr bjóða Nóregs konungi fyrir sitt starf, what will H. offer to the king of Norway for his (viz. the latter’s) trouble? Sigurðr jarl gaf upp Orkneyingum óðul sín, their odals;
    hann þakkar honum sitt sinni, he thanks him for his help;
    3) neut. as subst.;
    kostaði hann einn allt fyrir, en bœndr ekki af sínu, nothing of their own;
    allt mun þat sínu fran fara um aldr manna, it will all go its own course to a man’s life;
    4) with sjálfr both words are declined;
    þeir báðu hana taka sjálfrar sinnar ráð, they bade her take her own counsel;
    5) with hvárr and hverr in a distributive sense;
    tók sitt langskip hvárr þeira, each of the two took a long ship;
    sinn vetr þá hvárr heimboð at öðrum, they visited each other, winter about;
    sínu sinni at hvárs búum, alternately on each other’s estates;
    sinn veg hvárr, one each way;
    þykkir nökkut sinn veg hváru, each took his own view of the matter;
    ferr sinn veg hverr um skóginn, they (all) went each his own way in the wood;
    skulu vaka sinn þriðjung nætr hverir tveir, two and two in turn.
    n. time;
    eitt sinn, einu sinni, one time, once (þat var eitt sinn, at Egill gekk til elda at verma sik);
    eitthvert sinn, einhverju sinni = eitt sinn, einu sinni;
    einhverju sinni bar svá til, at, one time it happened that;
    ekki sinn, engu sinni, never;
    aldri sinn, never more (aldri skaltu koma í mína rekkju sinn síðan);
    þat sinn, that time;
    þessu sinni, this time;
    (í) annat sinn, öðru sinni, a second time, again;
    hit fyrra sinn, the first time;
    hit þriðja sinn, for the third time;
    at sinni, for the present (þeir skilja tal sitt at sinni);
    um sinn, once (veg þú aldri meirr í inn sama knérunn en um sinn);
    for this one time (ek mun leysa þik ór vandræði þessu um sinn);
    um sinns sakir, for this once (eigi vil ek synja þér um sinns sakir þessa);
    dat. pl., sjau sinnum, seven times;
    endr ok sinnum, now and then, from time to time;
    nökkurum sinnum, several times.
    * * *
    sín, sitt, pron. possess. reflex.; the better and true form is sínn, sín, sítt, with í throughout, see the remarks on minn; [Ulf. seins, etc.]:—his, hers, its, theirs = Lat. suus, usually placed after, but also, if emphatic, before; þar sitr Sigyn um sínum ver, Vsp. 39; síns um freista frama, Hm. 2; mál síns maga, 20; síns ins heila hugar, síns ins svára sofa, 105: properly referring to the subject in a sentence, Hallgerðr fastnaði dóttur sína, H. gave away her daughter. Nj. 51; Hrútr var hagráðr við vini sína, 2; hann skipaði sínum mónnum, 50; þeir leiða hesta sína, 265; hann kvaddi Ólaf stjúpson sinn til at söðla sér hest, Ó. H. 15; síðan vóru honum öll ráð sín þungrærð ok torsótt, 195; var honum sjálfum hugr sinn bæði fyrir skjöld ok brynju, Fbr. 56 new Ed. The pronoun may also refer to the object, or, in a complex sentence, to a second person in the predicate of the sentence, hvat vill Haraldr bjóða Noregs konungi fyrir sitt starf, what will H. offer to the king of Norway for his (i. e. the Norse king’s) trouble? Fms. vi. 415; Sigurðr jarl gaf upp Orkneyingum óðul sín (their odals), Orkn. 20, cp. the Lat. ‘Syracusanis res suas restituit;’ sagði Dufþakr at Ormr skyldi hafa byrði sína, i. e. as much as O. could carry, Fb. i. 523; eigi þér at bæta prestinum rétt sinn, to the priest his due, Bs. i. 709; Eyjólfr þakkar konungi gjafir sínar ok vinmæli for his (the king’s) gifts, Lv. 112; hann þakkar honum sitt sinni, he thanks him for his help, Fas. ii. 542: so also in mod. writers, og hann gaf hann aptr sinni móður, Luke vii. 15 (Vídal.); ræn ei Guð Sínum rétti, rob thou not God of his right, Pass. 7. 11, and passim.
    II. neut. as subst.; allt mun þat sínu fram fara ( go its own course) um aldr manna, Nj. 259; ryðik hann um sitt, = Lat. pro virili, i. e. for his own part, with might and main, Fms. xi. 132: ellipt., hann segir sínar (viz. farar) eigi sléttar, Korm. 158; kom hann svá sinni (viz. ár) fyrir borð, Fas. i. 524.
    III. with sjálfr, both words are declined; skaða sjálfs síns, one’s own self’s scathe, Sks. 228 B; minni sjálfs síns, one’s own recollection, D. N. ii. 110; þeir báðu hana taka sjálfrar sinnar ráð. ‘take her own self’s rede,’ act for herself, Fms. x. 103; með höndum sjálfra sinna, Barl. 25; leggr hón í veð sjálfra sinna eignir, D. N. ii. 82; sakir óforsjó sálfra sinna, i. 107: in mod. usage both the possessive and the indeclinable forms are used, thus, sjálfs síns eignum, but if placed after, eignum sjálfs sín; the possessive however is more freq., as it also is the better form of the two.
    IV. with hvárr (dual), hverr (plur.), in a distributive sense:
    α. sinn-hverr in n purely distributive sense; tók sitt langskip ‘hvárr þeirra, they took a long ship, each of the two, Eg. 74; England ok Skotland er ein ey, ok er þó sitt hvárt konungs-ríki, England and Scotland are one island, and yet each is a separate kingdom, Symb. 14: lét sitt naut hvárr fram leiða, Eg. 506; sinn vetr þá hvúrr heimboð at öðrum, each his winter, alternately, Nj. 51; ef sinn lögsögu-mann vilja hvárir, Grág. i. 1; þeirra manna er tví-tyngðir eru ok hafa í sínum hváptinum hvára tunguna, Al. 4; hón hélt sinni hendi um háls hvárum þeirra, … liggi til sinnar handar mér hvárr ykkar, Fms. i. 9.
    β. sinn hverr (plur.), ferr sinn veg hverr um skóginn, they went each his own way in the wood, i. e. dispersed, Glúm. 329; skulu vaka sinn þriðjung nætr hverir tveir, two and two in turn, Fms. iv. 299; hann selr sína bolöxi í hendr hverjum þeirra, v. 288; hann sá þrjú hásæti ok sátu þrír menn, sinn í hverju, Edda 2; hann kastaði um öxl hverja sínum sauðum tveimr, Grett. 134 new Ed.; fór sinn veg hverr, they went each his own way, i. e. they parted; but, fór hverr sinn veg, each his (appointed) way: rarely with the possessive placed after, fóru hvárir leið sína, Nj. 34; fara hvárir til síns heima, Korm. 222. In mod. usage, when sinn is placed after hverr, it gives emphasis with the notion of one’s due, one’s own, thus, gefa hverjum sitt, to give every one his due, Lat. suum cuique; whereas ‘sitt hverjum,’ with the order reversed, is merely distributive; thus hver fékk sinn penning, Matth. xx. 9 (of wages due to each); whereas ‘fékk sinn pening hverr’ would be said of alms distributed.
    B. COMPDS: sinn-veg, sinn-eg, sinn-ig, adv. one each way; þykkir nokkut sinnveg hváru, they disagreed, Ld. 90; talaði annarr at öðrum, ok hóf sinneg; hverr, they all spoke in turn, and each began his speech differently, Fms. vii. 222. Also, sinns-ig, adv.; flýði sinnsig hverr, Fms. viii. 413, v. l.; sinnsiginn var litr hvers steins, Konr.; skildu þeir svá sínu tali, at sinnsiginn líkaði hverjum, Bs. (Laur.); segir svá Gregorius papa, at sinnsig á hvern á at minna, each has to be admonished in his own way, one this way, another that, 655 xi. 2.

    Íslensk-ensk orðabók > SINN

  • 73 STYRKR

    I)
    m.
    1) strength, bodily strength (hann drakk eigi meira en hann mátti halda styrk sínum);
    2) force, of war (þóttist Í. konungr øngan styrk til hafa at berjast við Ívar);
    3) strength, resources (konungr sat löngum í Þrándheimi, þar var mestr s. landsins);
    4) help, assistance (man hann fá nokkurn styrk til ferðarinnar).
    (acc. -an and -jan), a. strong = sterkr( hann hafði styrkja treyju).
    * * *
    m. [A. S. stearc; Engl. stark; Dan. styrke], strength, bodily strength; hann drakk eigi meira enn hann mátti halda styrk sínum, Fms. i. 82; eljan ok styrkr, vii. 228; reipi öruggligt til styrkjar, a rope strong enough, Sks. 420 B.
    2. force, of war; sögðu at bændr höfðu gört meira styrk móti honum, Fms. ix. 496; spurt höfum vér hversu mikinn styrk þú hefir, i. 103; konungar sendu sinn styrk, Róm. 264.
    3. help, assistance; leggja styrk með e-m, Nj. 7; með styrk e-s, Fms. vi. 25; e-m er s. at e-u, Eg. 44; lét hann þar sitja til styrks við sik, Orkn.; lið-styrkr, fé-styrkr.
    4. the main strength; konungr sat löngum í Þrándheimi, þar var mestr styrkr landsins, Fms. i. 32.

    Íslensk-ensk orðabók > STYRKR

  • 74 sverri-

    in poët. compds, sverri-flagð, the mighty ogress; sverri-fjörðr, the mighty firth; sverri-gjörð, the vast belt of the land, i. e. the main sea, Lex. Poët.: Sverrir, a pr. name (of king Sverri), the worthy (?).

    Íslensk-ensk orðabók > sverri-

  • 75 um-sjór

    m. the surrounding sea, the ocean, main, Pr. 409.

    Íslensk-ensk orðabók > um-sjór

  • 76 út-haf

    n. the out-sea, the main, Al. 113, Rb. 440, Symb. 14, Stj. 64, 74, 82.

    Íslensk-ensk orðabók > út-haf

  • 77 víðir

    (gen. -is), m. willow (sjá dalr er mjök víði vaxinn).
    * * *
    m., poët. the wide sea, the main, Lex. Poët.; freq. also in mod. ballads, cp. Úlf. 2. 29.

    Íslensk-ensk orðabók > víðir

  • 78 VÖRR

    I)
    (gen. varrar, pl. varrar, varrir), f. lip;
    vörr in efri, neðri, the upper, lower lip;
    G. beit á vörrinni, G. bit his lip.
    (gen. varrar, dat. verri; pl. verrir, acc. vörru), m. a pull of the oar (er þeir höfðu fá vörru róit frá landi);
    þeysa vörru, to pull with might and main (ríkuliga hygg ek þá vörru þeysa).
    * * *
    1.
    f., gen. varrar, pl. varrar, varrir; in rhymes rr, v örr er hvöss á h arra, Sturl. (in a verse); spr arri v arra, Hkr. i. (in a verse): the mod. form is vör, varar, dropping one r throughout: [Ulf. uses a diminutive, wairilo = χειλος; A. S. weleras = labia, a masc. formed by metathesis of r and l, qs. werelas; old Fris. were]:—the lip, Lat. labium; varrar jarls vóru ókyrrar, Fms. viii. 98; vörr in neðri, the lower lip, Dropl. 25; vörr in efri, the upper lip; bíta á vörrinni, Nj. 68; hann beit varrarnar, … rifja saman varrarnar, Edda 71; ef varrar eru eigi heilar, Skálda; skarð í vör (vörr), Sd. 175; hverjum vörrum skal ek hans blezaða fulltings biðja, Th. 6; varra-skrap, Sks. 438; varrar þínar, Stj. 644; báðar varrirnar, Bs. i. 360; varrarnar, Sks. 560.
    B. [Ivar Aasen vor; A. S. wær; Engl. weir], a fenced-in landing-place; á steini þeim er næstr var vörum (vrom Cod.), Bs. i. 337; dró þat eptir skipinu í vörina, Fas. iii. 317; Vermundr kom nú til Grímseyjar, ok dró upp skip í varir Áskels, Rd. 250; varar fýsir skip, a saying, a ship longs for the vórr, Edda (Ht.); cp. njóti svá bauga, sem Bragi auga, vagna vara, may he enjoy wealth, as Bragi [ enjoys] the eye, or the ship the haven, Höfuðl. (fine); sigla or vörum, to leave the harbour, Bs. i. 460; ok er staddr í vörum um kveldit þá er Hallr kom at landi, Ld. 40: the word is freq. in mod. usage (at least in western Icel.), of a small inlet or creek where boats land, lenda í vörinni, fara ofan í vör, ýtta eg knör úr Arnar-vör hann Úlfar téði, Úlf. 6. 23: hence mod. vara-söngr = the prayer said by fishermen when launching, Bjorn. vara-seiði, n. small fry, small fish, from being caught in creeks near the shore.
    2.
    m., gen. varrar, dat. verri, pl. verrir, acc. vörru; [different from the preceding word]:—a pull of the oar; er þeir höfðu fá vörru róit frá landi, Fms. viii. 217; í einum verri brýtr hann sundr báðar árarnar ok keipana, Þiðr. 313; slíta rœði ór verri, to pull the oar briskly, Fms. vi. (in a verse); halda sjau tigum ára til varra, to pull with seventy oars, Hkr. iii. 120 (in a verse); þeysa vörru (acc. pl.), to pull so as to splash, Hornklofi: in poetry a ship is called lung, málfeti varra, the steed pulled by oars, Lex. Poët.; varr-sími, the wake left by the oars; varr-nagli, q. v.; varrar eldr = gold; varrar skíð, poët. = the oar (the oar of Odin being the sword), Glúm, (in a verse).

    Íslensk-ensk orðabók > VÖRR

  • 79 þunn-meginn

    adj. ‘thin of main,’ weak, feeble, Stj. 89; spelt ‘þung-meginn,’ Art. 23 (fáir ok þungmegnir), Pr. 451.

    Íslensk-ensk orðabók > þunn-meginn

  • 80 aðalfylking

    f. the main body of troops, centre.

    Íslensk-ensk orðabók > aðalfylking

См. также в других словарях:

  • MAIN — La main, organe de préhension et récepteur sensitif important, est l’apanage des Primates et de l’homme. En vérité, la main humaine possède une signification particulière, car elle se trouve à l’extrémité du membre supérieur qui est libéré des… …   Encyclopédie Universelle

  • Main — Karte des Mainverlaufs Daten Gewässerkennzahl …   Deutsch Wikipedia

  • Main-Donau-Kanal — Verlauf des Main Donau Kanals Gewässerkennzahl DE: 1386 und 2424 Abkürzung MDK …   Deutsch Wikipedia

  • Main Street Historic District — or Old Main Street Historic District may refer to: in the United States (by state then city) Main Street Historic District (Tuskegee, Alabama), listed on the National Register of Historic Places (NRHP) in Macon County, Alabama Main Street… …   Wikipedia

  • Main Street Historic District (Danbury, Connecticut) — Main Street Historic District U.S. National Register of Historic Places U.S. Historic district …   Wikipedia

  • Main-Neckar-Bahn — Kursbuchstrecke (DB): 650 Streckennummer: 3601 Spurweite: 1435 mm (Normalspur) Legende …   Deutsch Wikipedia

  • Main-Neckar-Eisenbahn — Main Neckar Bahn Kursbuchstrecke (DB): 650 Streckennummer (DB): 3601 (Frankfurt–Heidelberg Wieblingen) 3605 (Darmstadt Arheilgen–Darmstadt) 4000 (Heidelberg Wieblingen–Heidelberg) 3688 (Frankfurt Süd–Darmstadt, S Bahn) Streckenlänge: 87 …   Deutsch Wikipedia

  • Main (anatomie) — Main Pour les articles homonymes, voir Main (homonymie). La main est l’organe préhensile effecteur situé à l’extrémité de l’avant bras et relié à ce dernier par le poignet. C est un organe destiné à saisir et manipuler des objets. Chez l Homme,… …   Wikipédia en Français

  • Main Invisible — Pour les articles homonymes, voir Main invisible (homonymie). Adam Smith La « main invisible » est initialement une expression emp …   Wikipédia en Français

  • Main-Neckar Railway — (Main Neckar Bahn) Route number: 650 Line number: 3601 Line length: 87.5 km (54.4 mi) Gauge …   Wikipedia

  • main — Main, f. monosyl. Manus. l Espagnol et l Italien le disent de mesmes, Mano. La main dextre, Dextera, vel Dextra. La main senestre ou gauche, Laeua, Sinistra. Main chargée et pleine de quelque chose, Grauis manus. La main est toute engourdie et… …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»