-
1 exsilio
ex-sĭlĭo or exĭlĭo, ĭlŭi (exilivit, Poet. ap. Fest. p. 206 M.; v. Rib. Com. Fragm. p. 118; Sen. N. Q. 2, 49, 3:II.exsilii,
id. Const. Sap. 4, 1; id. N. Q. 1, 14, 4; Stat. Th. 9, 353), 4, v. n. [salio], to spring out, spring or bound forth, to spring or leap up, to start up (freq. and class.):puer citus e cunis exilit,
Plaut. Am. 5, 1, 63:properans de sella exsiluit,
Cic. Verr. 2, 2, 30, § 75:domo levis exsilit,
Hor. S. 2, 6, 98:stratis,
Ov. M. 5, 35:gremio,
id. ib. 10, 410:ut continuo exiliatis,
Plaut. Most. 5, 1, 17:impetu perturbatus exsiluisti,
Cic. Verr. 2, 5, 64, § 165; cf.: exsilui gaudio, I leaped for joy, Q. Cic. ap. Cic. Fam. 16, 16, 1:protinus exsilui,
Ov. H. 6, 27 et saep.:foras,
Plaut. Cas. 3, 5, 8:ad te exsilui,
I sprang to you, Ter. Heaut. 4, 1, 44:(anguis) exsilit in siccum,
Verg. G. 3, 433:in obvia arma,
Stat. Th. 9, 111:exiluit partus de vulnere matris,
Mart. Spect. 12, 3.—Of inanimate subjects:Cicero noster, a quo Romana eloquentia exsiluit,
took its rise, Sen. Ep. 40, 11: et magno imperatori cor exsiluit, with eager expectation, id. de Ira, 2, 3, 3:tum quoque lumen Exsilit,
Lucr. 6, 163; cf. Ov. M. 6, 696:plus ut parte foras emergant exsiliantque (aquae),
Lucr. 2, 200:crinis,
Stat. Ach. 1, 522:exsiluere oculi,
started out, Ov. M. 12, 252:exsiluere loco silvae,
id. ib. 12, 406 et saep.