Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

commŏdŏ

  • 81 aestimo

    aestimo (aestumo), āvi, ātum, āre (aes), den Wert (das Maß) einer Sache beurteilen, etw. abschätzen, anschlagen, einen Anschlag (eine Taxe) machen, taxieren (während taxare = den Wert einer Sache ermitteln u. bestimmen), I) im engern Sinne, nach Geldwert, -betrag: petiverunt ab eo civitates, ut aestimaret, Cic. – aest. frumentum (s. aestimatiofrumenti), Cic.: domum, Cic.: argentum, Cic.: signa, Cic.: depositarum rerum pretia oculis aestimantibus, Solin. 50, 4. – m. Abl. od. Genet. des Wertes, alqd ternis denariis, Cic.: alqd denis assibus, Tac.: alqd quinis modiis, Sall. fr.: prata et areas quasdam magno, Cic.: ista permagno, Cic.: permittite, ut liceat, quanti quisque velit, tanti aestimet, Cic.: uti ea (mancipia) quoque deciens tanto pluris, quam quanti essent, aestimarentur, Liv. – m. Adv., tenuissime, Cic. Verr. 4, 35. – m. ex u. Abl. od. m. bl. Abl. des Maßstabes, nach dem abgeschätzt wird, alqd ex artificio, Cic.: alqd pecuniā, nach Geldeswert, Cic.: illud nullis posse taxationibus aestimari, Solin. 1, 85. – m. adversus u. Acc., lac adversus patinam, je nach der Größe der Sch. nehmen, Apic. 7, 306. – m. folg. indir. Fragesatz, aest. secum (in Gedanken), quid in fronte paterent (lapides) singuli, Liv. 25, 23, 11. – u. bes. als gerichtl. t.t., litem alci od. alcis, das Streitobjekt (den angerichteten Schaden od. das widerrechtlich er-
    ————
    worbene Gut) nebst den Prozeßkosten abschätzen, jmdm. die Strafsumme ansetzen, jmd. zur Geldbuße verurteilen, Cic. u.a.: litem alcis quattuor milibus HS, Vell.: pugnatum est, ut lis haec capitis aestimaretur, als Kapitalsache schätzen, zu einer Kapitalsache machen, Cic.: dah. voluntatis nostrae tacitae velut litem aestimari vestris inter vos sermonibus audio, gleichs. die Strafsumme ansetzen, zu Strafe verurteilen, -ziehen, Liv. 45, 24, 2. – II) im weitern Sinne: 1) etw. nach irgend einem Verhältnisse, nach seinem innern Werte abschätzen, anschlagen, in Anschlag bringen, abwägen, würdigen, ansehen, achten, um danach sein Urteil zu bestimmen (vgl. Nipperd. Tac. ann. 15, 2. Heräus Tac. hist. 2, 23, 16), Cic. u.a. – m. Abl. od. Genet. des Wertes, veris pretiis, Tac.: praedae loco, Sall. fr.: magno, nonnihilo, Cic.: se magno, Liv.: se parvo, Sen.: levi momento, sehr gering, Caes.: magni, Cic.: minoris, Nep.: unius assis, Catull.: nulli (für nichts), Apul. flor. 9. p. 11, 18 Kr. – m. Advv., carius, Cic.: illa multo gravius aest., Caes.: levius tempestatis quam classis periculum, Caes.: vitam mortemque iuxta, Sall.: u. iusiurandum perinde, Tac.: rem vere, Liv. (s. Weißenb. Liv. 3, 19, 6): optime fides aestimatur, Plin. ep.: simplicius famam in hoste quam in cive, Curt.: nec ultra aestimatur, darüber hinaus geht die Würdigung nicht, Tac.: ultra quam aestimari potest
    ————
    (über allen Begriff) laudis avidus, Aur. Vict. epit. – me esse mortuum nihil aestumo, Cic. poët. – m. ex u. Abl. od. bl. Abl. des Maßstabes, nach dem abgeschätzt wird, vulgus ex veritate pauca, ex opinione multa aestimat, Cic.: optime ex accusatione ipsa accusatoris fides aestimatur, Plin. ep.: quae pars ex tertia parte Galliae est aestimanda, etwa den dritten Teil ausmachen dürfte (nach einem Maßstab, der Gallien in drei Teile teilt), Caes.: ex te ceteros aestimant, Sen. rhet.: non ex re, sed ex commodo, Sall.: ex aequo, Liv.: Campanorum cladibus Samnitium virtutem, Liv.: virtutem annis, Hor.: civitatem viribus, Liv.: alqd vitā, nach dem Leben abschätzen, für so teuer wie das Leben halten, Curt. – m. dopp. Acc., quod carum aestimant, wert schätzen, Sall. Iug. 85, 41: se satis beatum, gl. schätzen, Mart. 11, 1, 7: im Passiv m. dopp. Nom., ideoque (tempus) res vilissima aestimatur, Sen. de brev. vit. 8, 2. – dah. oft aest. alqm, alqd, jmd. od. etw. nach seinem wahren Werte-, gehörig schätzen od. würdigen, gehörig schätzen od. würdigen lernen, ermessen u. anerkennen (s. Nipp. Tac. ann. 4, 39), nemo aestimat tempus, Sen.: est aliquis, qui se inspici, aestimari fastidiat, Liv.: electus, quem contubernio (Abl.) aestimaret, Tac.: modestiae fama quae... a dis aestimatur, gehörig in Anschlag gebracht wird, Tac.: satis aestimare (er wisse es hinlänglich zu schätzen), m. folg.
    ————
    Acc. u. Infin., Tac. ann. 4, 39. – 2) anschlagen, erwägen, ermessen, erkennen, erachten, ansehen, halten für usw., sicuti ego aestumo, Sall.: ut aestimabat, Amm. – mit folg. indir. Fragesatz, ut aestimare possitis, in quantum cotidie ingenia decrescant, Sen. rhet.: aestimant, quod breve illud spatium habeat, Quint.: aestimantibus, quanta etc., Tac.: aestimari a medicis iubet (ein Gutachten abgeben), an etc., Tac. – m. pro u. Abl., Aegyptios pro sociis, non pro hostibus, Curt. 4, 1 (5), 28. – m. folg. Acc. u. Infin., ridicule magis hoc dictum (esse) quam vere aestimo, Phaedr.: turpe aestimantes aliquid commissum a suis, Phaedr.: ut aestimaretur, si revertisset de Parthis, boves iam defuturos, Amm.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aestimo

  • 82 careo

    careo, uī, itūrus, ēre (falisk. carefo »carebo«; vgl. altind. çasati schneidet, lat. castro, āre, castus, ūs, die Enthaltsamkeit, Keuschheit), von etw. leer-, entblößt-, frei sein, ohne etw. sein, etw. nicht od. nicht mehr haben (gleichviel ob das Fehlende ein Gut od. ein Übel ist), m. folg. Abl., I) im allg.: a) v. leb. Wesen: malo, Cic. u. Scrib.: vitio, Scrib.: dolore, febri, Cic.: culpā, Komik., Cic. u.a.: suspicione, Cic.: morte, unsterblich sein, Hor.: pilo, haarlos sein, Plin. – b) v. Lebl.: terra caret sensu, Lucr.: haec duo tempora carent crimine, Cic.: oratio, quae astu caret, Quint.: ripa caret ventis, Hor.: provincia malis hominibus caret, ist rein von Gesindel, ICt.: lege carens civitas, gesetzloser, Cic.: facilius est, ut id, quod habuit initium, fine careat, quam ut habeat finem, quod initio careat, Lact. – II) insbes.: A) durch eigenen Willen etw. nicht haben, d.i. sich einer Sache enthalten, sich ihrer nicht bedienen, von ihr keinen Gebrauch machen, ihr entsagen, c. temeto, Plaut. u. Cic. fr.: Veneris fructu, Lucr.: facultatibus amicorum, Nep. – od. durch eigene Schuld etwas verloren-, vergeudet usw. haben, omni maiorum censu, Iuven. 1, 59 sq. – dah. a) von einer Örtlichkeit sich entfernt halten, nicht an (auf) od. in einen Ort gehen od. auch bloß von wo entfernt sein, urbe, foro, senatu, publico, nicht in die Stadt, auf den Markt, in den
    ————
    Senat, auf die Straße gehen, Cic.: caret libens patriā, Tac. – b) von einer Handlung entfernt sein, ihr nicht beiwohnen od. beiwohnen können, quod declamationibus nostris cares, damni nihil facis, Cic. ep. 7, 33, 1. – B) von etwas Wünschenswertem entblößt sein, etw. nicht mehr haben, etw. entbehren, entbehren od. meiden müssen, auf etw. verzichten müssen, einer Sache entsagen müssen, verlustig gehen, ermangeln u. mit dem Nbbgr. der subjektiven Gemütsstimmung den Mangel einer Sache schwer empfinden, etw. missen, vermissen (während egere u. indigere in bezug auf unentbehrliche Bedürfnisse stehen; vgl. Cic. Tusc. 1, 87 u. 88 u. Sen. de vit. beat. 7, 2 voluptate virtus saepe caret, numquam indiget), gew. m. folg. Abl., te, Plaut.: hoc commodo, Lucil. fr.: patriā, Ter. u. Nep.: prope triennium provinciā domoque, Cic.: consuetudine amicorum, Cic.: libertate, Hor.: matre carentes (mutterlosen, verwaisten) privigni, Hor.: mihi carendum est conviviis, Cic. – m. Genet., tui carendum quod erat, Ter. heaut. 400: u. quod carendum tui erat, Laev. fr. 15 M. (b. Gell. 19, 7, 7). – m. Acc., quia id quod amo careo, Plaut. Curc. 136 (vgl. Plaut. Poen. 820): illam caream, Ter. Eun. 223: meos parentes careo, Turpil. com. 32: quae filios duos caruit, Corp. inscr. Lat. 13, 2103: lucem caruit, Corp. inscr. Lat. 8, 5372: v. Lebl., reputes cum animo tuo an ista causa tempus ar-
    ————
    gumentandi careat, Fronto ep. ad amic. 2, 7. p. 196, 13 N.; vgl. Gromat. vet. 6, 18 u. 25, 15. – dah. passiv, careri, Acro Hor. carm. 3, 1, 46. Marc. Emp. 6 med.: u. Partiz. Fut. Pass., virque mihi dempto fine carendus abest? Ov. her. 1, 50. – mit folg. Infin., quaque caret proferre aliquam de gurgite gentem, Ps. Cypr. Sodom. 142. – absol., quamquam non caret is, qui non desiderat, Cic. de sen. 47: u. im Gerund., quae quam sit cara post carendo intellegunt, Trag. inc. fr. 194 (b. Cic. de or. 157): dies festi quid haberent voluptatis carendo magis intellexi quam fruendo, Cic. post red. ad Quir. 3. – Partiz. Fut. Akt. caritūrus oft, zB. Ov. met. 2, 222 u.a. Sen. de ben. 1, 11, 1. Curt. 10, 2 (10), 27. Iustin. 4, 5, 1 (s. Neue- Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 581 u. 582). – Genet. Plur. Part. Präs. Akt. carentum, Lucr. 4, 35. Verg. georg. 4, 255 u. 472. – Depon. careor bei den Altlat. nach Prisc. 8, 26.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > careo

  • 83 commodate

    commodātē, Adv. m. Compar. u. Superl. (commodatus v. commodo), angemessen, sed usurpatum concinnius aut congruentius aut commodatius, Fronto de oratt. p. 162, 6 N.: si id commodatissime facias, Favor. b. Gell. 2, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commodate

  • 84 commodatio

    commodātio, ōnis, f. (commodo), die Darleihung, commodationes alternae, Ps. Apul. Asclep. 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commodatio

  • 85 commodator

    commodātor, ōris, m. (commodo), der Darleiher, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commodator

  • 86 commodatum

    commodātum, ī, n. (commodatus, Partic. v. commodo), I) das Geliehene, das Darlehn, ICt. – II) der Leihkontrakt, actio commodati, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > commodatum

  • 87 detraho

    dē-traho, trāxī, tractum, ere, I) herab-, herunterziehen, -nehmen, herab-, herunterreißen, 1) eig.: a) übh.: alqm de curru, Cic.: alqm de caelo (bildl., seines hohen Ruhms berauben), Cic.: alqm e curru, Val. Max.: alqm ex suspendio, Cels.: alqm pedibus e tribunali, Suet.: alqm ab ipsis aris pulvinaribusque, Cic. – alqm equo, Liv.: alqm lecto, Curt.: integrum corpus Christi patibulo, Lact.: coronam capite, Val. Max.: virgam non altā ilice, Ov. – armatos ingenti corporum mole secum ad terram, Curt.: feros tauros cornibus ad terram, Suet. – b) ein Bauwerk usw. herab-, niederreißen, schleifen, pontes et scalas, Tac.: statuas, Lampr.: statuas et imagines eius, Iustin.: muros coloniae, munimenta servitii, Tac.: castella trans Euphratem, Tac.
    2) übtr., herabziehen, erniedrigen, filiae ex fastigio paterno rerum mutatione detractae, Curt. 3, 13 (35), 12: sciat regum maiestatem difficilius ad medium detrahi, quam a mediis ad ima praecipitari, Liv. 37, 45, 18.
    II) wegziehen, wegnehmen, A) abziehen, abnehmen, abreißen, 1) eig.: a) übh.: crumenam sibi de collo, Plaut.: de digito anulum, Ter.: alci de digito anulum, Cic.: de mulis stramenta, Caes.: e manu alcis anulum, Val. Max. u. Eutr.: ex aure alcis bacam od. unionem, Hor. u. Suet.: e veste matris fibulas, Hyg.:
    ————
    nomen ex scutis, herausmeißeln, Auct. b. Alex.: lapidem quadratum ex opere, herausnehmen, Plin. ep.: alci ungulum, Pacuv. fr.: alci anulum, Ter. u. Suet.: torquem hosti, Cic.: scutum militi, Caes.: frenos equis, Liv. u. Aur. Vict.: strata od. clitellas mulis, Liv.: copulam canibus, Phaedr.: vestem corpori, Curt.: diadema capiti, Curt.: coronam capiti (suo), Liv. u. Plin.: crinalem capiti vittam, Ov.: lectis argenteam laminam, Suet. – m. bl. Acc., vestimenta, Cato fr.: vestem, Cic.: loricam vestemque, Curt.: soccos, Ter.: socculum, Suet.: signum (das Siegel), Nep. – b) insbes.: α) scherend od. schindend od. schälend von einem Körper abziehen, pecori lanas, abscheren, Ps. Quint. decl.: u. so lanam, Col.: capillos, Cael. Aur. – coria occisis, Mela: pellem, Hor. u. Phaedr.: pelles vitulorum marinorum corpori, Plin.: si summa pellicula detracta est, sich abgeschält hat, Cels.: quid me mihi detrahis? warum ziehst du mich selber (meine Haut) ab? Ov.: cucumeris se mina detractis corticibus, geschälte, Cels. – β) als t. t. des Gartenbaues, einen Setzling vom Stamme abreißen, flagellum matri, Col.: malleolos quam maturissimos viti, Col. – γ) als mediz. t. t., aus dem Körper abführen, ausleeren, abzapfen, dem Körper entziehen, materiam per os, Scrib.: materiam ex capite per nares vel os, Scrib.: materiam per alvum, Scrib.: cathetere liquorem (des Wassersüchtigen), Cael. Aur.: sanguinem venis,
    ————
    Lucr.: sanguinem, Capit.: si satis materiae (Blutstoff, Blut) detractum est, Cels. – v. Heilmitteln, sinapi detrahit largiter pituitam, Scrib.: hoc medicamentum detrahere dixit post diem septimum fragmina quaedam lapidum quasi arenam, Scrib. – v. Embryo, praeseminatio crescens ex omnibus cibi partibus detrahit alimentum in se, führt sich zu, zieht an sich, Vitr.
    2) übtr.: a) wegnehmen, abnehmen übh., quod ab alterutra detraxit parte reponit eius in adversa, Lucr.: ab ore figuram, Prop.: de homine sensus, Cic.: cum de symmetria sit detractum aut adiectum, Vitr.: multis erit de magnitudine et longitudine detrahendum corporis, Augustin.: feros habitus homini, Ov.: vindicet (gebe zurück) antiquam faciem vultusque ferinos detrahat, Ov. – b) als milit. t. t., einen Truppenteil wegziehen, absondern, detachieren, ex tertia acie singulas cohortes, Caes. b. c. 3, 89, 3: cohortes duas et complures singulatim, Caes. b. G. 3, 2, 3. – c) wegnehmen = weglassen, auslassen, parvis momentis multa natura aut affingit (setzt zu) aut mutat aut detrahit, Cic.: nec detrahens quicquam vitae beatae nec adiciens, Sen. – als gramm. t. t., Buchstaben usw. wegnehmen, weglassen, wegfallen lassen (Ggstz. adicere), litteras syllabasque, Quint. 1, 6, 22: consonantes, Quint. 9, 4, 86: litteram, Isid. 1, 31, 4: coniunctiones, Suet. Aug. 86, 1. – d) numerisch von einer Summe, einem Gewicht abziehen, de tota summa
    ————
    binas quinquagesimas, Cic.: alqd de summa frumenti, Cic.: nihil de vivo, Cic.: de militum cibariis, Quint.: neque detractum de pondere quicquam, Lucr. – multae (von der Strafsumme) novem partes, Nep.: ponderibus antiquis aut adiecit aut detraxit, Scrib. – prägn., durch Wegnahme, Abzug vermindern, verringern, pondus, Nep.: imperatorium sumptum pulsis non necessariis ad solidi dimidium, Capit.: et lucubrationes detraxi et meridiationes addidi, Cic. – e) ein geistiges oder moral. Übel od. Gut abnehmen, benehmen, alci unius mensis laborem, vom Halse schaffen, Cic.: facientibus iter multum defatigationis, Quint.: illam opinionem maerenti, Cic.: animis errorem (die Ungewißheit) nostris, Ov.: molestiam (von einem Umstand), Vitr.: inanes sollicitudines (v. der Philosophie), Cic.: alci calamitatem, dem Unglück entreißen, Cic.: senatui infamiam tanti flagitii, ersparen, Tac.: fingendus est nobis oratione nostrā detractis vitiis orator, ein fehlerfreier R., Cic.: detractā opinione probitatis, wenn der Glaube an seine R. benommen ist, fehlt, Cic. – f) jmd. von einem Vorhaben abbringen, alqm a deformi proposito, Amm. 26, 7, 13.
    B) wegziehen, fortziehen, weg-, fortschleppen, 1) eig.: alqm manu suā, Liv. epit. 30: alqm spectaculis, Suet. Cal. 35, 2 (vgl. Cal. 55, 1; Suet. Dom. 10, 1). – m. Ang. wohin? navem ad terram, ans L. ziehen, Auct. b. Alex. 10, 6. – m. Ang. wozu? durch Dat.,
    ————
    magnam vim materiae faciendo aggeri, Curt. 8, 10 (38), 30. – 2) übtr.: a) eine Pers. von einem Orte od. aus einem Besitz entfernen, inimicum ex Gallia, Cic.: Hannibalem ex Italia od. ex Italiae possessione, Liv. – b) jmd. zu etw. zwingen, nötigen, alqm ad aequum certamen, Liv.: alqm ad hanc accusationem, Cic.: alqm in iudicium, vor G. zu erscheinen nötigen, Cic.
    C) im weitern u. üblen Sinne, entziehend weg- od. fort- od. abnehmen, entziehen, entwenden, 1) eig.: α) v. Pers.: fetus nido implumes, Verg.: equos equitibus, Caes. – spolia hostium templis porticibusque, Liv.: ex Olympii Iovis templo spolia Gallorum Illyriorumque, Liv.: arma templis, Flor.: arma templo affixa, Quint.: pugionem templo Salutis, Tac.: gladium delubro Martis, Suet.: templis compluribus dona, Suet.: alci fasces (Ggstz. deferre), Hor. – β) v. lebl. Subjj.: magnam sol partem (maris) detrahit aestu, Lucr.: valetudo detraxit vires, Vitr.: aër agitatus a vitiosis corporibus detrahit sucum, Vitr.
    2) übtr.: a) einer Person od. Sache entziehen, nehmen, vorenthalten, Abbruch tun, etw. schmälern, α) einer Pers.: duas legiones uni, Hirt. b. G.: caput (den Anführer), Vell.: alci Armeniam a senatu datam, Tac.: pompae simulacrum, bei dem Aufzug wegzulassen befehlen, Suet.: tres Pompeio triumphos, Prop.: magna duo auxilia (Unterstützung) Roma-
    ————
    nis, Liv.: alci dignitatem, Sall. u. Cic.: alci debitum honorem, Cic.: alci veram laudem, laudes bellicas, Cic.: ut alienum appetat et id, quod alteri detraxerit, assumat, Cic.: cum rerum ortum tribuas naturae, detrahas deo, Lact.: nihil tibi detraxit (hat vorenthalten) senatus, nisi id, quod etc., Cic.: m. folg. Relativsatz, multum detraxit ei (es tat ihm viel Abbruch), quod alienae erat civitatis, Nep. Eum. 1, 2. – β) einer Sache: multis rebus et locis veterem appellationem, Suet.: nihil vulgatae opinioni, Liv.: de suo iure aliquid et commodo, Cic.: multa de suis commodis, Cic.: celeritas (Schnelligkeit des Handelns) detracta de causa est, Cic.: ne quid de summo meo erga te amore detractum esse videatur, als hätte meine unbegrenzte Liebe zu dir Abbruch erlitten, Cic.: quantum detraxit ex studio (soviel er an Eifer nachließ), tantum amisit ex gloria, Cic. – b) durch die Rede entziehen, α) jmdm. etw. absprechen, saepe etiam facete concedas adversario id ipsum, quod ille tibi detrahit, Cic. de or. 2, 286. – β) von jmds. Ansehen usw. od. Taten entziehen, sie schmälern, de honestate et de auctoritate alcis, Cic.: de alcis fama et gloria, Cic.: de rebus gestis, Nep. – γ) jmd. verkleinern, verunglimpfen, verleumden, de alqo, Cic. u. Nep.: de se, Cic.: ne nihil detrahatur, damit doch etwas auszusetzen sei, Cic.: absol., de absentibus detrahendi causā maledice contumelioseque dicere, Cic.: Partiz. detra-
    ————
    hens, verleumdend, verleumderisch, mulieres non detrahentes, Vulg. 1. Tim. 3, 11: Plur. subst., die Verleumder, declinet detrahentium linguas, Paulin. vit. S. Ambros. 55. – Infin. Perf. synk. detraxe, Plaut. trin. 743.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > detraho

  • 88 festinanter

    fēstīnanter, Adv. (festino), eilends, geschwind, übereilt (Ggstz. segniter), fest. mandere (Ggstz. ex commodo), v. Ochsen, Col.: revocare filium, Vell.: illud mihi a te nimium fest. dictum videtur, Cic. – Compar., iisdem omnibus etiam, si fieri potest, festinantius actis, Cels.: quos (fasces) festinantius victor reddiderat, quam sumpserat imperator, Col.: compositius cuncta quam festinantius agerent, Tac. – Superl., festinantissime respondere, Augustin. epist. 95, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > festinanter

  • 89 migro

    migro, āvī, ātum, āre, (zu griech. ἀμείβω, ich wechsle), I) intr., mit seiner Habe usw. nach einem anderen Orte ziehen, um da zu wohnen = wegziehen, ausziehen, mit Ang. wohin? wohin ziehen, übersiedeln, A) eig.: non solum inquilini sed etiam mures migrarunt, sind ausgezogen, Cic.: securi est et ex commodo migrantis (nach seiner Bequemlichkeit auszieht) minuta conquirere, Sen.: ab Tarquiniis, Liv.: e fano foras, Plaut.: ex urbe rus, Ter.: ad generum, Cic.: aliorsum, Amm. – impers., Romam inde migratum est a propinquis, Liv.: in alium quendam locum ex his locis migretur, Cic. – B) übtr.: 1) im allg., de vita oder ex vita, von hinnen ziehen = sterben, Cic.: equitis migravit ab aure voluptas ad oculos, ist übergegangen, Hor.: mens officio migrat, weicht von der Pflicht ab, Plaut.: migrasset sane ex hominibus inertia, wäre gewichen, Val. Max.: amicitiae, cuius in locum migraverunt (traten) assentationes, blanditiae etc., Plin. ep. – 2) insbes.: a) zu etw. schreiten, ad alias nuptias od. ad aliud matrimonium, ICt. – b) übergehen = sich verändern, omnia migrant, alles ändert sich, Lucr.: in colorem marmoreum, Lucr.: cornua in mucronem migrantia, auslaufend, endend, Plin. – II) tr.: 1) etwas wegbringen, fortschaffen, versetzen, nidum, Gell. 2, 29, 16: divitias ab occidente in orientem, Augustin. serm. 88,
    ————
    9: relicta quae migratu difficilia essent, Liv. 10, 34, 12: Rhoeteia regna migrantur in Libyam superis, werden von den Göttern nach L. versetzt, Sil. 7, 431: übtr., gloriam in se tantam, sich zuwenden, Hyg. fab. 259. – 2) etwas verlassen (bildl.) = übertreten, überschreiten (Ggstz. servare), ius civile, Cic.: ea migrare et non servare, Cic. – Archaist. migrassit = migraverit, Cic. de legg. 3, 11. – Im Vulgärlat. Partiz. migrātus, medial, weggezogen (v. Pers.), de proprio migrata solo, Ven. Fort. carm. 6, 7, 19: Martiam in monasterium aliud iniuste audio fuisse migratam, übergesiedelt, Gregor. epist. 5, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > migro

  • 90 mollitudo

    mollitūdo, inis, f. (mollis), die Beweglichkeit, Biegsamkeit, I) eig.: A) die Biegsamkeit, Geschmeidigkeit, mollitudo vocis, hoc est, ut eam torquere in dicendo pro nostro commodo possimus, Cornif. rhet. 3, 20. – B) die Weichheit, 1) eig.: corporis, Pacuv. tr. fr.: liquor lactis et m., Lact.: in pulmonibus autem inest raritas quaedam (Lockerheit, Porosität) et assimilis spongiis mollitudo, Cic. – 2) übtr., die Weichheit für das Gefühl, in ipso tactu est modus mollitudinis, Cic.: manuum, Pacuv. tr. fr.: viarum, Vitr. – II) bildl.: A) die Zartheit der Empfindung, Empfindsamkeit, humanitatis, Cic. de or. 3, 161. – B) die Weichlichkeit, Üppigkeit, vitiorum, Arnob. 2, 30.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mollitudo

  • 91 perpendo

    per-pendo, pendī, pēnsum, ere, I) genau abwägen, Gell. 20, 1, 34: im Bilde: paribus momentis potestatem voluntatis aequā lance perp., Augustin. epist. 186, 34: ista possibilitas non aequā lance perpenditur, ibid. § 36 extr. Vgl. perpensum. – II) übtr., genau abwägen, -untersuchen, -erwägen, in nähere Erwägung ziehe, alqd ad disciplinae praecepta, Cic.: quid in amicitia fieri oportet, quae totā veritate perpenditur? Cic.: sed eius aequitas aratorum commodo et voluntate perpenditur, wird abgewogen, abgemessen, abgeschätzt nach usw., Cic.: iudicare et p., quantum quisque possit, Cic.: perpensum habere, an etc., Colum.: vitia virtutesque, genau gegeneinander abwägen, Suet.: syllabas, Quint.: iudicium, ICt.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > perpendo

  • 92 prae

    prae, Adv. u. Praep. ( altindisch pur, vor, vormals, griech. παραί, bei, verwandt mit per, pro, por, griech. παρά, περί, πρό), I) Adv., voran, voraus, i prae, abi prae, Plaut. u. Ter. – bildl., in den Verbndgg.: prae quam, prae ut od. praequam, praeut, im Vergleiche mit dem, daß usw., gegen das wie (od. daß), nihil hoc est praequam alios sumptus facit, Plaut.: ludum iocumque dicet illum alterum praeut huius rabies quae dabit, gegen das, wie der erst rasen wird, im Vergleich mit der Raserei dieses Menschen, Ter. – II) Praep. m. Abl. (solözist. mit Acc., wie Petron. 39, 12; 46, 1), A) eig. u. bildl. = vor, vorher, prae se mittere, Sall.: prae se agere armentum, vor sich hertreiben, Liv., captivos, Curt.: pugionem prae se tulit, vor sich gehalten, Cic.: dona ferunt prae se, Catull.: villa a tergo potius quam prae se flumen habeat, Colum. – bildl., in den Verbndgg. prae se ferre, vor sich her-, zur Schau tragen, offen an den Tag legen, scelus, vocem, Cic.: so auch prae se gerere, Cornif. rhet. u. Cic. – prae manu, vor der Hand, bei der Hand, zur Hand, aurum, quod fuit prae manu, Plaut.: si prae manu dederis, Ter.: si liber prae manibus est, Gell. – B) übtr.: 1) bei Gegenüberstellungen, Vergleichungen zur Angabe dessen, was dem anderen in irgend etwas zuvorgekommen ist, dasselbe also hinter sich zurückläßt = vor, gegen,
    ————
    im Vergleiche mit, prae nobis beatus, Cic.: Saguntini fide atque aerumnis incluti prae mortalibus, Sall. fr.: omnes prae illo parvos futuros, Nep.: Atticos prae se agrestes putat, Cic. – zur Bezeichnung des Vorzugs, omnia sibi postputavit esse prae meo commodo, Ter.: prae omnibus unus, vor allen, mehr als alle, Verg. – 2) zur Angabe des hindernden Grundes in negativen Sätzen = vor, wegen, reliqua prae lacrimis scribere non possum, Cic.: nec loqui prae maerore potuit, Cic.: so auch prae metu, Cic.: prae gaudio, Ter.: prae ira, Liv.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > prae

  • 93 praecommodo

    prae-commodo, āre, vorausleihen, aus Gefälligkeit geben, Cod. Theod. 14, 27, 2. Coripp. laud. Iustin. 1, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > praecommodo

  • 94 vacuus

    vacuus, a, um, leer, ledig, entblößt, frei, ohne etw., I) eig.: A) im allg.: a) adi.: α) absol.: v. loca (Plätze im Theater), Cic.: v. tabeilae, Quint.: domus Ditis vacuae (öde) et inania regna (das Reich der Schatten), Verg.: vacuae (ausgeräumte) domus et inania (ausgeplünderte) templa, Tac.: u. theatrum, Hor.: aula, Hor.: vacua castra hostium, Caes.: aër, Verg. u. Hor.: aliquam partem aedium vacuam facere (räumen), quo Hispala immigraret, Liv.: prope continuatis funeribus domos vacuas novo matrimonio facere, Liv. (vgl. vacuefacio). – β) m. Abl.: nihil igni vacuum, Cic.: arvum arboribus v., Colum.: vites v. fructu, Colum.: v. moenia defensoribus, Liv.: v. agri cultoribus, Ov.: vacua dentibus ora, Tac.: locus hominibus plenus, amicis vacuus, Sen. – γ) m. ab u. Abl.: Messana ab his rebus... vacua ac nuda est, Cic.: v. oppidum ab defensoribus, Caes.: mare v. ab hostibus, Liv.: telum a spiculis vacuum, Cels. – δ) m. Genet.: ager aridus et frugum vacuus, Sall.: Romana urbs v. annonae, Claud. Mam.: iam animae vacuus, entseelt, Apul. – b) subst., vacuum, ī, n., der leere Raum, die Leere, vacuum minus intus habere, Lucr.: per vacuum incurrere, Hor., od. irrumpere, Liv.: in vacuum se extendere (v. Ästen), Verg.: libera per vacuum ponere vestigia, Hor.: taurorum cornua iactantur in vacuum, die (zornigen) Stiere bohren mit den Hörnern in die
    ————
    Luft, Sen.
    B) insbes.: 1) frei, erledigt, unbesetzt, herrenlos, erblos, prudentiae doctrinaeque possessio... quasi caduca et v., Cic.: v. centuria, Cic.: praeda, Cic.: possessio regni, Caes.: Armenia, Tac.: sacerdotia ut vacua, Tac.: Syria... vacua iam morte Atilii Rufi consularis, Tac.: ne bona hereditaria vacua sine domino iacērent, erblos, ICt. – venire in vacuum u. in vacua, in das erledigte Besitztum, Hor. u. Cic.: ut in vacuum venalis pependerit Claudius, daß Kl. (das Besitztum des Kl.) als herrenlos öffentlich feilgeboten wurde, Suet. – 2) v. weibl. Tieren, ledig = nicht trächtig, equa, Colum. 6, 37, 10. – 3) v. Frauenspersonen, frei, ledig, ohne Mann, ohne Geliebten, Hersilia (als Witwe), Ov. met. 14, 831: ubi mulier vacua fuit, Tac. ann. 13, 44. – subst., vacuae, die Ledigen, elige de vacuis, quam non sibi vindicet alter, Ov. her. 19 (20), 149: vacuis indicere nuptias, non occupatis, Ps. Quint. decl. 176.
    II) übtr.: A) im allg., von etwas frei, einer Sache ledig, ohne etw., etw. entbehrend, von etw. fern, sich fern haltend, a) mit Abl.: animus sensibus et curis v., Cic.: v. molestiis, Cic.: cupiditate et gloriā, Cic.: tali culpā, Ter. – b) m. ab u. Abl.: animus a talibus factis v. et integer, Cic.: v. a culpa, Sall. – v. der Zeit, hora nulla v. a furto, a scelere etc., Cic.: nullus dies v. ab exercitationibus oratoriis, Cic. – c) mit
    ————
    Genet.: v. operum, Hor.: v. criminis, Or.: v. caedis manus, Ov.
    B) insbes.: 1) von Leistungen frei, befreit, a) mit Abl.: omni tributo, Tac. – b) m. ab u. Abl.: ab omni sumptu, Cic.: a tributis, Tac. – 2) von einer körperl. oder geistigen Tätigkeit usw. frei, uneingenommen, a) von Arbeit frei, unbeschäftigt, müßig, α) v. Pers. usw.: quoniam vacui sumus, dicam, Cic.: cum te sciremus esse vacuum, Cic.: si es animo vacuo, expone nobis etc., Cic.: vacui pace Punicā Romani, unbeschäftigt (durch Kriege), Liv.: aures vacuae atque eruditae, die Ohren Gebildeter, die Muße haben, Quint.: v. mentes, Verg.: princeps adhuc vacuus, für niemand eingenommen, Tac.: vacui arriperent occupatos, Tac.: nullum vacuum (müßig) tractum esse remum, Cic.: Superl., nec rursus iubeo, dum sit (domus Augusti) vacuissima, quaeras, bis es völliger Muße genieße, Ov. ex Pont. 3, 1, 141. – poet. übtr., von Orten der Muße, Tibur, Hor.: Athenae, Hor. – β) v. der Zeit, vacua nox operi, frei, ungestört für usw., Liv. 3, 28, 7: cum vacui temporis nihil haberem, Cic. ad Att. 2, 23, 1: etiamsi spatium ad dicendum nostro commodo vacuosque dies habuissemus, tamen etc., Cic. I. Verr. 56: vacua tempora iam contingunt ad ea exsequenda, quae etc., Colum. 12, 4 in. – b) von Kummer, von Liebe frei, sorglos, unbefangen, animus v., v. ac solutus, Cic.: vacuus animo, Sall., u.
    ————
    animi, Stat., frei, ruhig im Gemüt: cantamus vacui, frei (von Liebe), Hor.: u. so v. pectus, Hor. – 3) frei von Hindernissen, alqd vacuum est, man hat in etwas freie Hand, antea vacuum id et solutum poenā (und straflos), Tac. ann. 14, 28. – ebenso vacuum est m. folg. Infin., man hat freie Hand, freien Spielraum, Sall. hist. fr. 1, 10 (11). Tac. hist. 2, 38. – 4) v. Örtl.: a) frei = offenstehend, zugänglich, weit, porticus, Verg.: ut vacuo patuerunt aequore campi, Verg.: vacuae aedes Romanis vatibus, Hor.: aures vacuae, offen und aufmerksam zuhörende, Lucr., Hor. u.a. (s. Obbar. Hor. ep. 1, 16, 26. – b) schutzlos, von Schutz entblößt, mare, Tac.: Illyricum mare, Tac. – übtr., res publica, Sall. u. Liv. Vgl. Heräus Tac. hist. 2, 14, 6. – 5) leer = wertlos, überflüssig, unnütz, eitel, vergeblich, si res publica et senatus et populus vacua nomina sunt, Tac.: res vacua, Petron.: vacua et inanis productio verbi, Gell.: tollens vacuum plus nimio Gloria verticem, das eitle Haupt, Hor. – In der Vulgärspr. vocuus, Corp. inscr. Lat. 6, 1527. col. 2, 33.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vacuus

  • 95 abstinere

    1) удерживать, manus abst. a pecuniits (1. 3 C. 9, 27). 2) отказываться, отрекаться, воздерживаться от, напр. se abst. administratione (1. 1 § 9 D. 27, 5);

    gestututelae (1. 5 § 2 D. 26, 7);

    causa pecuniaria, воздерживаться от денежных дел (1. 9 pr. D. 1, 16);

    negotiatione abst. iuberi, не быть в состоянии вести торговлю (1. 9 § 9 D. 48, I9);

    petilione honoris abst. dederi, (не иметь права) не быть в состоянии добиваться почётных мест (1. 7 § 1 D. 50, 4);

    abst. commodo, отказываться от выгоды (1. 23 § 1 D. 17, 2);

    omni lucro (1. 38 D. 3, 5);

    ab оmni sorde se abst., не быть жадным (алчным) (1. 6 § 2 D. 48, 11);

    abst. locis interdictis, избегать запрещенных мест (1. 4 D. 48, 19);

    provincia, urbe (1. 7 § 13. 15 D. 48, 22);

    aedificiis abstineri, воздержаться от пользования зданием (1. 4 pr. D. 1, 8);

    nuptiis, matrimonio abstinere, abstinendum esse (§ 1I 1, 10. 1. 14 § 3 D. 23, 2. 1. 38 § 6 D. 48, 5);

    abst. xeniis, отказаться от подарков (1. 6 § 3 D. 1, 16);

    fideicommisso, legato (1. 121 pr. D. 30. 1 6 § 3. 1. 14 § 2 D. 48, 10);

    abstinere (se) s. abstineri, abstentum esse (ab) hereditate, отказаться от наследства, уже приобретенного; а) право (ius abstinendi) это давал претор suis et necessariis heredibus, которые считались необходимыми наследниками отца, так как у этих лиц не спрашивалось согласия на приобретение наследства (§ 2 I 2, 19);

    ius abstinendi vel beneficium abstinendi (1. 86 § 1 D. 28, 5. 1 57 D. 29, 2);

    abstinere отличается, следовательно, от repudiare и respuere hereditatem, что обозначает: отказаться от наследства еще не приобретенного со стороны т. н. heredes voluntarii (1. 1 § 4 D. 36, 4. 1., 32 § 1 C. 6, 30);

    b) далее absinere (se) обоз. отказаться от наследства уже принятого на основании реституции in integrum (1. 3 § 2. 1 7 § 5. 9. 10 D. 4, 4. 1. 2 § 10 D. 38, 17). Иногда обозн., равно как repudiare, отречение от наследства, еще не приобретенного (1. 18 § 1 D. 33, 1). Так же говорят источники: pupillum abstinere, когда напр. опекун не допускает малолетнего к принятию отцовского наследства (1. 61 D. 12, 6. 1. 15 § 9. 1. 17 D. 19, 2. 1. 67 § 6 D. 23, 2. 1. 21 D. 26, 8. 1. 18 D. 27, 3. 1, 44 D. 42, 1); так же читают: pupillus abstinetur или abstentus est (1. 15 D. 2, 11. 1. 44 D. 2, 14. 1. 79 D. 36, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > abstinere

  • 96 arcere

    1) держать вдали, не допускать, aquam arc. h. e. curare ne influat (1. 2 § 9. D. 39, 3);

    actio aq. pluv, arc. (см. aqua);

    arc. incendium (1. 7 § 4. D. 43, 24).

    2) исключать, лишать, honoribus (1. 6 § 1 D. 50, 4), omni commodo (1. 4 D. 36. 1). 3) запрещать, возбранять, arc. collegia illicita (1. 1 § 1 D. 47, 22).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > arcere

  • 97 cedere

    1) удаляться, уходить (1. 7 § 4 D. 9, 2); об ответчике: не отвечать на иск, против. ultra contendere (1. 1 pr. D. 2, 13);

    lite cedere, отказываться от предъявления иска, от спора (1. 63 § 2 D. 36, 1), отсюда in jure cedere, in jure cessio, форма приобретения права собственности на вещи, или установления служебности; вся сделка была мнимою виндикацией, где приобретающий выступал в качестве мнимого истца, отчуждающий - в качестве мнимого ответчика, и претор разрешал мнимый спор. Гай упоминает, что в его время редко уже прибегали к этой форме передачи права собственности, а в Юстиниановом праве от in j. c. не осталось более следов (Gai. 11, 54-37. 96. Ulp. XIX, 9-15. Panl III, 6 § 32. Vat § 47, 50);

    cedere, cessio касается особенно установления сервитута, ced. servitutem (1. 39 D. 8, 2), usumfr. (l. 78 § 2 D. 23, 3), jus eundi, agendi, etc. (1. 3 § 3. 1. 10. 11. 14. D. 8, 3. 1. 15 D. 8, 4): cessio aquae (1. 9 pr. D. 39, 3);

    cessio facultatum, утрата имущества (1. 4 C. 1, 3).

    2) уступить, предоставить, ced. loco, fundo (1 7 D. 39, 3). aedibus (1. 13 § 11 D. 39, 2), ced. alicui possessione (1. 16 eod. 1. 1 § 20. 1. 52 § 2 D. 41, 2. 1. 33 § 3 D. 41, 3);

    foro ced., сделаться несостоятельным, в особ. о менялах (1. 7 § 2 D. 16, 3);

    ced. peculio mercibus, rebus peculiaribus (1. 9 D. 10, 3. 1. 7 § 1 D. 14, 4), parte, portione heredit. (1. 8 D. 5, 4. 1. 11 § 3 D. 32), usufr. (1. 17 § 1 D 9. 4), bonis, уступить имущество верителям;

    cessio bonorum, уступка имущества (tit. D. 42, 3. C. 7, 71).

    3) уступать владение, possessionem cedere (1. 1 § 4 D. 41, 2), actionem ced. alicui, уступать право иска (1. 21. 63 D. 6, 1. 1. 7 pr. D. 12, 4. 1. 21 D. 27, 3. 1. 13 § 1. 1. 70 pr. D. 31. 1. 76. 95 § 11 D. 46, 3);

    cessio actionum, уступка иска (1. 76 D. 46, 3. 1. 2 C. 5, 52);

    cessio nominum (1. 30 D. 5, 3);

    ced. auxilium in integr. restitutionis (1. 24 pr. D. 4, 4); (1. 10 D. 8, 3);

    ced. improbilati (1. 9 § 4 D. 1, 16).

    4) касаться до, включать во, переходить, ced. in alimenta (1. 8 § 22 D. 2, 15), in fructum (l. 7 § 12 D. 24, 3), in vicem usurarum (l. 5 § 21 D. 36, 4), usuris (1. 102 § 1 D. 46, 3), in computationem legis Falc. (1. 30 § 8 D. 35, 2) in modum agri (1. 51 D. 18, 1), in numerum (1. 6 § 3 D. 48, 5);

    ced. loco solutionis s. pro solut. (1. 27. 35 § l D. 12. 2), pro petitione (1. 2 D. 22, 2), loco praedae (1. 20 § 1 D. 49, 15);

    ced. legato. instrumento, peculio, penori legato, входить в состав отказа (1. 12 § 35. 1. 17. 18 § 13. 1. 20 § 3. 4 D. 33. 7. 1. 6 § 4 D. 33, 8. 1. 3 § 3. 5 D. 33, 9. 1. 14 D. 33, 10);

    tapeta vesti cedunt (1. 25 § 5 D. 34, 2);

    dolia ia horreis defossa horreorum venditioni cessisse videntur (1. 76 pr. D. 18, 1);

    accessio cedit principali, придаточная вещь следует за главною (1. 19 § 13. D. 34, 2. § 33. 44. J. 2, 1).

    5) доставаться кому, принадлежать: pars thesauri, quae inventori cedit, quae domino soli cedit (1. 63 § 1. 2 D. 41, 1), merces (insulae locatae) emtori cedit (1. 53 pr. D. 19. 1);

    felicitas cessura alicui (1. 2 C. 11, 65);

    bono, commodo, lucro alicujus s. alicui ced. (l. 35 § 1 D. 6, 1. 1. 69 D. 7, 1. 1. 17 D. 23, 5. 1. 17 pr. D. 31. 1. 16 D. 33, 2);

    ad utilitates alicujus ced., пригодиться, быть полезным (1. 16 C. 5, 71).

    6) уходить, уносить, наступать: tempus luctus cedit ex die mortis mariti (1. 8 D. 3, 2);

    tempora cedunt alicui (1. 4 pr. D. 48, 5);

    annus cedit, cedere incipit (1. 6 D. 3, 6. 1. 28 § 4 D. 4, 6. 1. 15 § 4 D. 43, 24);

    dies petendae bon. poss. cessit alicui (1. 14 D. 37, 1), dies vacationis incipit cedere (1. 4 D. 50, 5);

    dies cedit fidejussoribus (1. 13 pr. D. 46, 7); (1. 45 § 1 D. 27, 1); по отношению к требованиям dies cedit означ. а) день с наступлением которого возникает право, прот. dies venit, в котором можно судебным порядком требовать осуществления права, исполнения обязательств (1. 213 pr. D. 50, 16. "Cedere diem significat incipere deberi pecniam, venire diem significat;

    cum diem venisse quo peti possit");

    dies legati cedit, т. е. день смерти завещателя, с наступлением которого отказоприниматель получал право на отказ (tit. D. 36, 2. 1. un. D. 7, 3); отсюда cessio diei прот. petitio (1. 7 pr. D. 36, 2);

    b) наступление срока платежу: cessit dies solvendae pecuniae (1. 27 D. 40, 9), dies usurarum (1. 58 § 2 D. 36, 1);

    cedit dies operarum, т. к. operae cedunt (1. 13 § 2. 1. 23 § 1. 1. 34. D. 38, 1. 1. 73 pr. D. 45, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > cedere

  • 98 defraudare

    обманывать, defraudari dominio (§ 2 J. 2, 9), commodo dotis (1. 45 D. 24, 3). Defraudator = fraudator (Gai. IV, 65).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > defraudare

  • 99 excludere

    1) исключать;

    exclusio, исключение;

    exclusorius, исключающий (1. 2pr. § 1. 2. D. 44, 1); (1. 8 § 8 D. 5, 2);

    excludi a collationis commodo (1. 6 D. 38, 6), beneficio SCti (1. 2 § 14 D. 38, 17), a bon. possessione (1. 18 pr. D. 37, 4);

    excludi tempore aut repudiatione (1. 1 § 11 D. 38. 9), praescriptione (1. 39 § 5 D. 48, 5);

    anno (1. 15 § 6 D. 43, 24); (1. 11 D. 44, 3).

    2) удержать: excl. aquam (1. 1 § 2 D. 39. 3). 3) отделять, вынимать, ut excludatur (gemma inclusa auro alieno), ad exhibendum agi potest (1. 6 D. 10, 4).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > excludere

  • 100 possidere

    владеть;

    possessio, владение;

    possessor, владелец; особ. a) удержание, простое фактическое господство, без воли владеть вещью вполне, исключительно для себя (detentio, possessio naturalis, poss. corporalis) possidere = tenere, detinere s. 3;

    possessio = detentio;

    possessor - detentor;

    possessio appellata est a sedibus quasi positio. quia naturaliter tenetur ab eo, qui ei insistit, quam Graeci кбфпчЮн dicunt (1. 1 pr. D. 41, 2);

    possideri possunt, quae sunt corporalia (1. 3 pr. eod. cf. 1. 4 § 27 D. 41, 3);

    corporalis naturalis possessio;

    naturaliter possidere, incumbere possessioni (см. corpus s. 2, naturalis s. d.);

    in possessionem mittere, ire, venire (см.); (1. 9 D. 6, 1. 1. 10 § 1 D. 41, 2. 1. 21 § 3 D. 46, 1. 1. 13 pr. D. 41, 3);

    b) в тесн. см. слова - possessio есть фактическое господство, к которому присоединяется воля владеть исключительно для себя (animus domini); это владение осуществляется владельческими исками, интердиктами, способно по давности вести к установлению права собственности; владение, которое в настоящей науке р. права принято называть юридическим владением; в этом смысле possidere прот. tenere (1. 49 § 1 D. 41, 2. 1. 1 § 22 D. 43, 16. 1. 38 § 7. 8 D. 45, 1. 1. 19 § 6 D. 47, 2. 1. 63 D. 50, 16); тк. прот. in possess. esse (1. 9. 10 § 1 D. 41, 2. cf. 1. 12 D. 42, 4. 1. 1 § 9 11. 43, 3 1. 3 § 8 D. 43, 17. 1. 9 D. 6, 1. cf. 1. 17 § 1 D. 16, 3. 1. 3 § 20 D. 41, 2. 1. 6 § 2 D. 43, 26. 1. 36 D. 41, 2. 1. 3 § 1. 3. 1. 8 eod. 1. 49 § 1 eod. 1. 1 § 15 D. 47. 4. 1. 1 § 3 D. 41, 2);

    animum possidendi non habere (§ 20 eod.);

    possidere pro emtore, pro herede (см. Gai. IV. 144);

    pro possessore, как простой владелец, без законного титула (1. 14 § 2 D. 4, 2. 1. 11 § 1. 1. 21. 13 pr. § 1 D. 5, 3. 1. 110 D. 35, 1. 1. 16 D. 41, 2. 1. 33 § 1 D. 41, 3. 1. 1 § 4 D. 43, 3);

    a veteribus praeceptum est, neminem sibi ipsum causam possessionis nutare posse (см. mutare);

    iusta possessio, causa possidendi;

    iuste possidere;

    iustus possessor (см. iustus s. b.), iniusta possessio;

    iniuste possid. (см. iniustus s. 1);

    p. lucrativa (Gai. II. 52. 56. 57. 60): possessio vitiosa (см. (Gai. IV. 151);

    possid. vi aut clam aut precario (1. 14 D. 43, 16. 1. 1 § 9 D. 43, 17. Gai. IV. 150. 154);

    bona - mala fide possidere;

    bonae - malae f. possessor (см. fides s. 5. b.);

    possessio civilis;

    civiliter possid. (см.), longa possessio (см. longus s. 1. b.); (1. 12. 18 § 15 D. 39, 2. 1. 54 § 4 D. 41, 1. 1. 21 D. 41, 3. 1. 25 eod. 1. 16 eod. 1. 1 § 15 D. 41, 2);

    ius possessionis (1. 44 pr. eod. 1. 2 § 38 D. 43, 8. 1. 5 § 1 D. 48, 6. 1. 5 C. 7, 16. 1. 2 § 3 D. 43, 1. § 2 и след. I. 4, 15. tit. D. 43, 17. C. 8, 6. 1. 1 § 4 D. cit.);

    melior est causa possidentis s. possessoris (см. melior); (1. 24 D. 6, 1);

    possessoris commodum consequi, commodo frui, fungi, прот. petitoris onera sustinere, onere fungi (1. 62 D. 5, 1. 1. 20 D. 22, 3. 1. 12 § 3 D. 40, 12. 1. 1 § 3 D. 43, 17. 1. 29 § 1 D. 21, 2. 1. 1 § 6 D. 39, 1. 1. 13 § 13 D. 5, 3. 1. 25 § 8 eod. cf. 1. 1 § 7 D. 43, 3. 1. 131. 150. D. 50, 17);

    bonorum possessio, преторский порядок наследования;

    bonorum possessor, приобретающий наследство по преторскому праву (см. bona s. 1 b.);

    possessio тк. = bon. poss. (1. 9 D. 37, 6. 1. 9 D. 38, 8);

    possessorius, относящийся к bon. poss., основывающийся на bon. poss.: posses. hereditalis petitio прот. civiles actiones heredibus propositae (tit. D. 5, 5);

    possess. actiones (1. 4 D. 37, 10. I. 50 § 2 D. 38, 2);

    c) тк. для обозн. ius in re aliena источники говорят: possidere ius (1. 2 D. 8, 4. 1. 7 D. 43, 19);

    possessio iuris (1. 2 § 3 D. 43, 26. 1. 13 § 15. 1. 16 § 4. 7. 1. 18 § 1. 1. 34 § 1. 1. 35 D. 5, 3. 1. 10 D. 5, 4. 1. 6 § 1 D. 8, 5. 1. 23 § 2 D. 4, 6. 1. 3 D. 7, 6. 1. 4 D. 43, 17. 1. 3 § 17 D. 43, 16. 1. 10 pr. D. 8, 5. 1. 14 D. 8, 1. 1. 20 eod.);

    interdicta veluti possessoria (1. c.);

    d) иногда подразумевается под possidere, possessio, фактическое правовое положение лица: ex possessione sive servitutis sive libertatis de suo statu litigare (1. 33 § 1 D. 3, 3. 1. 3 § 10 D. 41, 2);

    e) наконец, обозн. possidere, иметь недвижимое имущество;

    possessio, недвижимое имущество;

    possessor, владелец недвижимого имущества (1. 15 pr. § 1 D. 2, 8. cf. § 1 eod. 1. 1 § 1 D. 11, 4. 1. 1 D. 50, 9. 1. 18 § 25 D. 50, 4. 1. 15 eod. 1. un. § 4 D. 43, 15. 1. 7 D. 47, 9. 1. 41 § 6 D. 32. 1. 78 D. 50, 16);

    vendere, distrahere possessionem (1. 15 § 7 D. 2, 8. 1. 38 pr. D. 4, 4. 1. 5 § 10. 11 D. 27, 9);

    possessions reditus (1. 91 § 3 D. 32. 1. 18 § 21. 25 D. 50, 4. 1. 4 pr. D. 49, 18);

    dominus possessionis (1. 2 C. 9, 39. 1. 4. C. 11, 5. 1. 8 C. 8, 10);

    honorati possessores, curiales (1. 19 C. 1, 4. 1. 8 C. 1, 55. cf. 1. 4 C. 9, 27).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > possidere

См. также в других словарях:

  • commodo — COMMÓDO adv. (Indică modul de executare a unei bucăţi muzicale) Într un tempo liniştit, uşor. – cuv. it. Trimis de hai, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  commódo (muz.) adv. Trimis de siveco, 10.08.2004. Sursa: Dicţionar ortografic  COMMÓDO adv …   Dicționar Român

  • commodo — 1. (ko mmo do) De commodo et incommodo, locution usitée dans le langage de l administration et de la justice, et qui signifie : de l avantage et de l inconvénient. Enquête de commodo et incommodo. Certaines usines ou manufactures ne peuvent être… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • commodo — ⇒COMMODO, adv. DR. ADMIN. [Empl. seulement dans la loc. adv. lat. de commodo et incommodo, en parlant d une enquête ouverte par l Admin.] Qui cherche à déterminer les avantages et les inconvénients d un projet soumis à une autorisation… …   Encyclopédie Universelle

  • Commodo — Commŏdo, auch commodaménte, commodétto, comodo (ital.), bequem, musikal. Bezeichnung eines mäßigen Tempos …   Kleines Konversations-Lexikon

  • commodo —  n.m. Enquête de commodo et incommodo : enquête sur un marché public …   Le dictionnaire des mots absents des autres dictionnaires

  • Commodo (Musik) — Commodo (Musik), eine musikalische Vortragsbezeichnung; so viel als bequem, gemächlich, mit Phlegma. R. S …   Damen Conversations Lexikon

  • commodo — cọm|mo|do 〈Mus.〉 = comodo * * * cọm|mo|do: ↑ comodo. * * * cọm|mo|do: ↑comodo …   Universal-Lexikon

  • commodo — còm·mo·do agg., s.m. LE var. → comodo …   Dizionario italiano

  • commodo — cọm|mo|do 〈Musik〉 = comodo …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • commodo — com·mo·do …   English syllables

  • commodo — variant of comodo …   Useful english dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»