-
1 προς-υπο-λαμβάνω
προς-υπο-λαμβάνω (s. λαμβάνω), noch dazu annehmen, Arist. de coel. 4.
-
2 προ-χειρίζω
προ-χειρίζω, in die Hand geben, kommt wohl nur im med. vor, προχειρίζομαι, zur Hand nehmen, vornehmen, zurecht machen; προχειριοῠμαι κἀξετάσω τὴν οὐσίαν, Ar. Eccl. 729; τὸν προκεχειρισμένον ἐν τῷ νῠν λόγον ὑφ' ἡμῶν, Plat. Legg. I, 643 a; δύναμιν προχειρίσασϑαι, dem vorangehenden παρεσκευάσϑαι entsprechend, Dem. 4, 19; προκεχειρισμένων καὶ ἑτοίμων ὄντων τῶν ἀγαϑῶν, 7, 33; σὺ δ' ἐσϑῆτα καϑαρὰν προχειρισάμενος καὶ σεαυτὸν κοσμιώτατα σχηματίσας ἥκεις, Luc. merc. cond. 14; auch προχειρισάμενος τὴν φρικωδεστάτην ἐπίῤῥησιν, Philops. 31, u. öfter; – vorher behandeln, abhandeln, προχειρισάμενος δὴ περὶ τοῠ πρώτου τῶν σωμάτων οὕτω σκοπῶμεν, Arist. de coel. 1, 5; Meteor. 3, 6; – ernennen, wählen wozu, τινὰ ἐπὶ τὴν κατηγορίαν, Dem. 25, 13; γραμματέα κοινὸν προχειρίζονται, Pol. 2, 43, 1, vgl. 1, 11, 3; oft auch pass., προχειρισϑέντες ὑπ' αὐτοῠ ἀντιστράτηγοι 3, 106, 2, τὰ προκεχειρισμένα τῷ Ποπλίῳ στρατόπεδα, ihm vorher bestimmt, 3, 40, 14; πρός τι u. ἐπί τι, 3, 44, 4. 100, 6 u. Sp., wie Alciphr. 3, 10; auch c. int., bestimmen, beschließen, Pol. 3, 40, öfter.
-
3 προ-θεωρέω
προ-θεωρέω, vorher besehen, betrachten u. untersuchen; Hippocr.; προϑεωρητέον, Arist. de coel. 3, 3 als v. l.
-
4 παρ-εκ-τρίβω
παρ-εκ-τρίβω, daneben herausreiben, Arist. de coel. 2, 7 u. Sp.
-
5 πλεοναχόθεν
πλεοναχόθεν, adv., von mehreren Orten, Seiten her, Arist. de coel. 1, 5.
-
6 συγ-κοσμέω
συγ-κοσμέω, mit- oder zusammenordnen, zusammenstellen; Arist. de coel. 2, 13; τινί τι, Polem. 1, 49; mitschmücken, Xen. Cyr. 2, 2, 26, – τὸν κόσμον, die Welt zusammen verwalten, M. Ant. 5. 1.
-
7 συν-ορίζω
συν-ορίζω, mit in dieselben Gränzen bringen und vereinigen, Arist. coel. 3, 8, im Ggstz von διακρίνειν; – auch intr., mit angränzen, Sp.
-
8 σόος
-
9 τυμπανο-ειδής
τυμπανο-ειδής, ές, paukenartig, paukenähnlich, Arist. coel. 2, 13 u. Sp.
-
10 φιλο-σόφημα
φιλο-σόφημα, τό, das Ergebniß gelehrter, wissenschaftlicher Untersuchung, auch Betrachtung, Forschung, ὥςτε περὶ τούτου ἀπορεῖν εἰκότως ἐγένετο φιλοσόφημα πᾶσι Arist. de coel. 2; Pol. 34, 4,4; übh. Bemühung, Bestrebung, Sp.
-
11 κυκλικός
κυκλικός, kreisförmig, kreisrund, κίνησις Plut. plac. phil. 2, 7, u. a. Sp. – Οἱ κυκλικοί heißen die Mythen vom Ursprunge der Welt bis auf den Telegonus, den Sohn des Odysseus, im Zusammenhange behandelten u. darstellten, Procl. Chrestom. Vgl. κύκλος. Oft in den Schol. Il., z. B. ἱστορία παρὰ τοῖς κυκλικοῖς, 19, 326; κυκλικὴ Θηβαΐς, die zum Cyclus gehörige Thebais, Ath. XI, 465 f. – Aber ἐχϑαίρω τὸ ποίημα τὸ κυκλικόν ist ein Gedicht von gewöhnlicher Art, mit einem oft behandelten Stoffe, Callim. 1 (XII, 43). – Ἡ κυκλική, Schol. Od. 16, 195. 17, 25, entweder die in den Cyclus aufgenommene, oder die gewöhnliche Ausgabe, vulgata. – Κυκλικῶς, nach gemeinem, vulgärem Ausdrucke, Schol. Il. 6, 325; κυκλικώτερον δὲ κατακέχρηται τῷ στίχῳ ib. 9, 222; aber bei Arist. coel. 1, 5 = kreisförmig. – Οἱ κυκλικοὶ αὐληταί, = κύκλιοι, Luc. salt. 2; χορός, s. κύκλιος.
-
12 γεννάω
γεννάω, zeugen, eigtl. vom Vater; ὁ γεννήσας πατήρ Soph. El. 1404; Eur. I. T. 499; seltener von der Mutter, für τίκτειν, Luc. sacrif. 6; Plut. ed. lib. 5; Hel. 7, 23; Apollod. 1, 3; N. T.; οἱ γεννήσαντες, die Eltern, Plat. Rep. VII, 538 a; Xen. Mem. 2, 1, 27; pass., ὅϑεν γεγεννημένοι Pind. P. 5, 74; ἐκ τούτων Plat. Uebh. erzeugen, hervorbringen; ἄνδρα χρή, κἂν σῶμα γεννήσῃ μέγα, δοκεῖν πεσεῖν ἄν Soph. Ai. 1056, = φύῃ, wenn er einen großen Körper hat; αἱ δέ τι σπουδαῖον γεννῶσι τῶν τεχνῶν Plat. Legg. X, 889 d; λόγους καλούς Conv. 210 a; ἔρωτα Tim. 91 b; νοῦν καὶ ἀλήϑειαν Rep. VI, 490 b; med. (aus sich erzeugen) = act., Tim. 34 b Menex. 238 a; Arist. coel. 2, 1; sagen, daß etwas entstanden sei, Thom. Mag. γεννητὸν λέγει.
-
13 γενητός
-
14 κοσμο-ποιέω
κοσμο-ποιέω, die Welt machen, schaffen, von Gott, Plut. Symp. 8, 2, 3; von den Philosophen, die Welt entstehen lassen, z. B. ἐξ ἀκινήτων γὰρ ἄρχεται κοσμοποιεῖν ὁ Ἀναξαγόρας Arist. de coel. 3, vgl. Hetaphys. 13, 3.
-
15 κουφιστικός
κουφιστικός, erleichternd, erhebend; Ggstz βαρυντικός, Arist. de coel. 4, 3; τῶν ἐπαχϑῶν Hierocl. Stob. fl. 65, 24.
-
16 κλεψ-ύδρα
κλεψ-ύδρα, ἡ, Wasseruhr, in welcher, wie bei den Sanduhren, das Wasser in einem enghalsigen Gefäße durch eine seine Oeffnung am Boden rinnt, sich gleichsam heimlich durchstiehlt, Schol. Ar. Ach. 693 u. Vesp. 93; Simplic. ad Arist. coel. 2 beschreibt sie als ἀγγεῖον στενόστομον πλατεῖαν ἔχον τὴν βάσιν μικραῖς ὀπαῖς διατετρυπημένην; vgl. auch Empedocl. 257 ff. (bei Arist. de respir. 7) u. Sturz dazu; oft erwähnt in Athen, wo nach der κλεψύδρα den Rednern die Zeit zum Sprechen zugemessen wurde, vgl. Ar. Av. 1695 u. s. ὕδωρ unten; πίνειν δεήσει πρὸς κλεψύδραν Epinic. bei Ath. XI, 497 a; Arist. probl. 16, 8 u. sonst. – Bei Athen eine Quelle, deren Wasser zuweilen ausblieb, vgl. Schol. Ar. Vesp. 853. S. nom. pr.
-
17 εὐ-αίσθητος
εὐ-αίσθητος, mit guten, gesunden Sinnen, περὶ τοὺς ῥυϑμούς Plat. Legg. VII, 812 b; κεφαλὴ εὐαισϑητοτέρα Tim. 75 c; Sp. – Adv., εὐαισϑήτως ἔχειν, gut wahrnehmen; – τῶν ῥυϑμῶν Plat. Legg. II, 670 b, wo καὶ γιγνώσκειν dabei steht; auch compar., τὸ περὶ ὥρας εὐαισϑητοτέρως ἔχειν Rep. VII, 527 d, leichter u. besser als Andere das darauf Bezügliche bemerken. – Pass. leicht wahrzunehmen, Arist. coel. 2, 6.
-
18 εὐθύ-γραμμος
εὐθύ-γραμμος, geradlinig, σχῆμα Arist. coel. 2 Meteor. 10, 2; τὸ εὐϑ., geradlinige Figur, Mathem., Plut.
-
19 εὔ-φθαρτος
εὔ-φθαρτος, leicht zu verderben, leicht zerstörbar, Arist. coel. 1, 11; καὶ ὀλιγοχρόνιον φῦλον Pol. 2, 35, s; hinfällig, M. Anton. 2, 12; leicht zu verdauen, Diphil. bei Ath. II, 68 f; Medic.
-
20 εὔ-θυρσος
εὔ-θυρσος, mit schönem Thyrsusstabe, νάρϑηξ Eur Bacch. 1158; κυδοιμός Nonn. 13, 728. im Ggstz des στρογγύλος, Plat. Men. 75 a Parm. 137 e, wo es erklärt wird: οὗ ἂν τὸ μέσον ἀμφοῖν τοῖν ἐσχάτοιν ἐπίπροσϑεν ᾐ (nach Euclid. εὐϑεῖα γραμμή, ἥτις ἐξίσου τοῖς ἐφ' ἑαυτοῖς σημείοις κεῖται); dem καμπύλος entgeggstzt, Rep. X, 602 c; εὐϑεῖα ὁδός Pind. N. 1, 25; ὁδους εὐϑείας τέμνειν, gerade Straßen anlegen, Thuc. 2, 100; εὐϑυτέρα ὁδός Xen. Cyr. 1, 3, 3; auch ἡ εὐϑεῖα allein = der gerade Weg, Luc. Hermot. 15; = die gerade Linie, Arist. coel. 2, 4; εὐϑείᾳ περαί. νειν Plat. Legg. IV, 716 a; vgl. Eur. Med. 384; ἐπ' εὐϑείας προάγειν D. Sic. 19, 38; a. Sp.; ἀπ' εὐϑείας, geradezu, Plut. Fab. 3; ἐπὶ τῆς αὐτῆς εὐϑείας ἐκτείνειν, auf derselben Linie, Pol. 3, 113, 3; πλόος, Pind. Ol. 6, 103; εἰς τὸ εὐϑὺ βλέπειν, gerade vor sich hinsehen, Xen. Equ. 7, 17; ἡ εἰς τὸ εὐϑὺ ὁδός Luc. Zeux. 10. – Uebertr., gerade, offen, aufrichtig, gerecht; τόλμα Pind. Ol. 13, 12; δίκη N. 10, 12, wie Aesch. Eum. 411; πόνος Pind. Ol. 11, 67; οὐδὲν εὐϑύ, διὰ τὸ ἄνευ ἀληϑείας τεϑράφϑαι, Plat. Gorg. 525 a; καὶ τὸ ἐλεύϑερον, dem sklavischen Sinne entgeggstzt, Theaet. 173 a; ἐκ τοῦ εὐϑέος, im Ggstz von ἀπάτη, Thuc. 1, 34; ἀπὸ τοῦ εὐϑέος λέγειν, eben so, 3, 43, gerade heraus, offen reden; τὸν εὐϑὺν ἐξειπόντες ἀμφὶ σοῦ λόγον Eur. Hipp. 492, vgl. εὐϑεῖαν λόγων τέμνων κέλευϑον Rhes. 422; εὐϑείαις ῥήτραις ἀνταπαμείβομαι Tyrt. bei Plut. Lyc. 6; συντόμως καὶ ἁπλῶς καὶ δι' εὐϑείας φράζειν Plut. de Pyth. Or. 29; ἐκ τοῦ εὐϑέος δεόμενος, im Ggstz von ἀπάτῃ, Thuc. 1, 34 ( ἀντιλέγειν Arr. An. 5, 27, 5), wie ἀπὸ τοῦ εὐϑέος λέγειν, im Ggstz von ἀπάτῃ προςάγεσϑαι, 3, 43; von δι' αἰνιγμάτων, Paus. 8, 8, 2. – Bei den Gramm. ist ἡ εὐϑεῖα, sc. πτῶσις, der Nominativ. – Adv. εὐθύς, al vom Orte, gew. εὐϑύ (w. m. s.), geradezu, ἐς Πύλον εὐϑὺς ἐλῶντα H. h. Merc. 255; εὐϑὺς ἰών Pind. P. 4, 83; εὐϑὺς ἐπὶ τὴν γέφυραν, in einem Vertrage bei Thuc. 4, 118; εὐϑὺς πρὸς τὰ βασίλεια Xen. Cyr. 2, 4, 24; auch χωρίου ὑπὲρ τῆς πόλεως εὐϑὺς κειμένου, gerade oberhalb der Stadt, Thuc. 6, 96; τινός, gerade auf Etwas los, Eur. Hipp. 1197 u. Thuc. 8, 96, wo Lob. εὐϑύ ändert; εὐϑὺς τοῦ Πειραιῶς κατέσχον Polyaen. 4, 7, 6. – b) von der Zeit, sog leich, gerades Weges, ohne Umstände; ἔννεπεν εὐϑύς Pind. Ol. 8, 41; εὐϑὺς ὡς ἤκουσεν Aesch. Pers. 353; εὐϑὺς γενέσϑω πορφυρόστρωτος πόρος Ag. 884, öfter, wie die anderen Tragg.; in Prosa, εὐϑὺς εἴσω ᾔει Plat. Prot. 310 b, εὐϑὺς κατ' ἀρχάς Tim. 24 c; bes. εὐϑὺς ἐκ νέου, ἐκ παιδός, von Jugend auf, Rep. VI, 485 d VII, 519 a; auch εὐϑὺς νέῳ ὄντι, Conv. 178 c; νέων ὄντων εὐϑὺς τῶν παίδων Legg. VII, 788 d; vgl. εὐϑὺς ἔτι βρέφος Eur. Phoen. 652; ἀρξάμενοι εὐϑὺς ἀπὸ τῶν Thuc. 1, 146; εὐϑὺς ἐκ παιδίου Xen. Cyr. 1, 6, 20; noch gewöhnlicher εὐϑὺς νέοι ὄντες, sogleich von Jugend auf, Thuc. 2, 39; εὐϑὺς μειράκιον ὤν Xen. An. 2, 6, 18; so öfter mit dem partic., sobald als, προςέβαλλεν εὐϑὺς ἥκων, sobald er angekommen war, griff er sogleich an, An. 4, 7, 2; εὐϑὺς ἀπαλλαττομένη τοῦ σώματος, sobald sie sich vom Körper trennt, Plat. Phaed. 70 a; ἰδὼν εὐϑὺς παρακελεύομαι Conv. 221 a, öfter, wie Folgde; εὐϑὺς παραχρῆμα Dem. 48, 40 u. A.; – ἡ εὐϑὺς φυγή, die plötzliche Flucht, Hdn. 8, 1, 10. – c) zur Anführung eines Beispiels, wie auch wir gleich brauchen (vgl. αὐτίκα), bes. bei Sp. Vgl. Xen. Mem. 2, 6, 32 Hier. 1, 35; οἷον εὐϑύς vrbdí Plut. def. orac. 47. Vgl. oben εὐϑέως.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
coel — coel·hel·minth; coel·hel·min·thes; di·o·coel; gas·tro·coel; gon·o·coel; he·mo·coel; my·o·coel; myx·o·coel; neph·ro·coel; op·ti·coel; pros·o·coel; pseu·do·coel; rhab·do·coel; rhyn·cho·coel; schizo·coel; spon·go·coel; … English syllables
Coel — is a value distance of one that is considered metaphysically equal in value to whatever source number it is distant to in Greek Hermetic Gematria. (A distance of one is considered an amount not displaying duality, and therefore identified with… … Wikipedia
Coel — (in Hindi Kôwil), Stadt im District Alligurh der nordwestlichen Provinzen des anglo indischen Reichs, an der Straße von Cawnpore nach Delhi; 36,180 Ew.; Sitz der Behörden des Districts, Bazar, britische Militärstation … Pierer's Universal-Lexikon
-coel — or coele or cele suff. Chamber; cavity: blastocoel. [New Latin coela, from Greek koilos, hollow. See keuə . * * * … Universalium
COEL — Rex M. Britanniae, patruô Asclepiodotô occisô. Pater Helenae, avus Constantini M. Item, filius et successor Marii. Item. alius a Fregusio Scoto devictus. Polydor. Virg. Duchesnius, Hist. Angl … Hofmann J. Lexicon universale
Coel (Mythologie) — Coel, auch Coel Hen („Coel der Alte“), englisch King Cole, ist der Name von Sagengestalten aus britannischen Legenden und der britischen Literatur seit dem Mittelalter. Inhaltsverzeichnis 1 Mythologie 2 „Old King Cole“ 3 Siehe auch … Deutsch Wikipedia
Coel Hen — es el nombre de un legendarío rey de las tribus celtas del norte de Inglaterra y sur de Escocia del Siglo IV. Contenido 1 Historia 2 Referencias 2.1 Notas 2.2 Biblio … Wikipedia Español
Coel Hen — Old King Cole, par William Wallace Denslow Coel Hen (Coel le Vieux ou l Ancien), mort vers 440 est un roi semi légendaire de l île de Bretagne, avant l invasion saxonne. Sommaire … Wikipédia en Français
-coel — noun combining form see coele … New Collegiate Dictionary
coel- — a combining form meaning cavity, used in the formation of compound words: coelenteron. Also, cele, coele. [comb. form repr. Gk koîlos hollow; akin to CAVE] * * * … Universalium
coel(o)- — [Gr. koilos hollow] a combining form denoting relationship to a cavity or space; sometimes spelled cel(o) … Medical dictionary