-
41 grágás
f. wild goose.* * *f. a ‘grey goose,’ a wild goose, Edda (Gl.), Þiðr. 347.II. metaph. the name of a Norse code of laws in Drontheim (Frostaþingslög), prob. from the grey binding or from being written with a goose quill, Fms. viii. 277 (Sverr. S.), Hkr. iii. 23; cp. Gullfjöðr, gold feather, gold quill, name of an eccl. code; or Hryggjar-stykki, a kind of duck, but also the name of a book.2. in later times (in the 16th century) the name Grágás was misapplied to an old MS. of Icel. laws of the Commonwealth time, the present Cod. Arna-Magn. 134 folio, or Sb., and has since been made to serve as a collective name for all Icel. laws framed before the union with Norway, sometimes including, sometimes excluding the eccl. law (Kristinna-laga þáttr = K. Þ. K.); the whole matter is fully treated by Maurer, s. v. ‘Graagaas,’ in Ersch and Gruber’s Encyclopedia; he makes out that the Icel. of the Commonwealth, although they had written laws, had no code, and that the passage in Íb. ch. 10 does not refer to codification, but to the committal of oral laws to writing; the two vellum MSS., the Kb. and Sb., are merely private collections of the 13th century, and differ very much one from the other. Upon the union with Norway, Iceland was for the first time blessed with a code, which they called Ironside (Js.); and a second code, the Jon’s Book, was introduced A. D. 1281. -
42 GYGGJA
or gyggva, prob. an old strong verb of the 1st class, but defect. to quail, lose the heart; ef vér nú gyggjum, in a verse written on a leaf of Cod. Ups. of Edda, prob. from the lost Skáld Helga S.: impers. in the saying, sjaldan hygg ek at gyggi vörum, the wary seldom quails, Mkv.; oss gyggvir geigvænliga, er vér erum áðr óvarir, Hom. (St.) 49: part. gugginn, quailing, fainting, is still used in Icel., as also gugna, q. v.; akin perhaps is geggjask, q. v. -
43 HEFJA
enter on/upon* * *(hef; hóf, hófum; hafiðr and hafinn), v.1) to heave, raise, lift (hefja stein);hann hóf upp augu sin, he lifted up his eyes;hefja sik á lopt, to make a leap;hefja handa, to lift the hands (for defense);hefja höfuðs, to lift the head, be undaunted;hefja graut, to lift the porridge, eat it with a spoon;2) to exalt, raise in rank;hefja e-n til ríkis, to raise one to the throne;3) to begin;hefja mál sitt, to begin one’s speech;hefja ferð, to set out on a journey, to start;hefja flokk, to raise a party;hefja ákall, to raise a claim;impers., hefr e-t = hefr upp e-t, it begins (hér hefr Kristnisögu);refl., hefjast, to begin, originate (hvaðan af hefir hafizt skáldrskarpr?);4) impers. to be carried, drifted (by storm or tide);höf skipin öll saman (all the ships were drifted) inn at landinu;þeir létu hefja skipin ofan forstreymis, they let the ships drift down the stream;5) with preps.:hefja e-t af e-u, to take it off;impers., en er af henni hóf öngvit (acc.), when she recovered from her swoon;þá hóf af mér vámur allar, all ailments left me;refl., hefjast af höndum e-m, to leave one;hefja á rás, to take to one’s feet (= hafa á rás);refl., láta hefjast fyrir, to retreat, withdraw;hefja munn sinn í sundr, to open one’s mouth;impers., Birkibeina (acc.) hefr undan, the B. drew back;hefja e-t upp, to lift up (hann hóf orminn upp á hendi sér);impers., hóf honum upp brýn (acc.), his face brightened;hefja e-t upp, to begin (= hefja 3);Egill hóf upp kvæðit, E. began his poem;impers., hér hefr upp Konunga-bók, here begins the K.;refl., hefjast upp, to begin (hér hefjast upp landnám);hefjast upp til ófriðar (með ófriði), to begin warfare;láta hefjast við, to lay to (naut.).* * *pret. hóf, pl. hófu; part. hafinn, but also hafiðr (weak); pres. indic. hef; pret. subj. hæfi, with neg. suff. hóf-at, Korm.; [Ulf. hafjan; A. S. hebban; Engl. heave, pret. hove; O. H. G. hafan; Germ. heben; Dan. hæve; Swed. häfva; cp. Lat. capere, in-cipere.]A. To heave, lift, raise; hefja stein, to lift a stone, Eg. 142; ok munu nú ekki meira hefja fjórir menn, 140; (hón) hóf hann at lopti, hove him aloft, Ýt. 9; hefja e-n til himins, Edda 61 (in a verse); hóf hann sér af herðum hver, Hym. 36; þá er hefja af hvera (mod. taka ofan pott, to take the pot off), Gm. 42; hóf sér á höfuð upp hver Sifjar verr, Hým. 34; hón hófat augu af mér, she took not her eyes off me, Korm. 16; hann hóf upp augu sín, he lifted up his eyes, 623. 20; hefja sik á lopt, to make a leap, Nj. 144.2. phrases, hefja handa, to lift the hands (for defence), Nj. 65, Ld. 262; h. höfuðs, to lift the head, stand upright, be undaunted; sá er nú hefir eigi höfuðs, Nj. 213: h. sinn munn í sundr, to open one’s mouth, Sturl. iii. 189: hefja graut, skyr, etc., to lift the porridge, curds, etc., eat food with a spoon, Fms. vi. 364; Rindill hóf (Ed. hafði wrongly) skyr ok mataðisk skjótt, Lv. 63.3. hefja út, to lift out a body, carry it from the house (út-hafning), Eg. 24; er mik út hefja, Am. 100; var konungr hafiðr dauðr ór hvílunni, Hkr. iii. 146. The ceremony of carrying the corpse out of the house is in Icel. still performed with solemnity, and followed by hymns, usually verses 9 sqq. of the 25th hymn of the Passíu-Sálmar; it is regarded as a farewell to the home in which a person has lived and worked; and is a custom lost in the remotest heathen age; cp. the Scot. to lift.β. hefja (barn) ór heiðnum dómi, to lift ( a bairn) out of heathendom, is an old eccl. term for to be sponsor (mod. halda undir skírn), Sighvat (in a verse); N. G. L. i. 350 records three kinds of sponsorship—halda barni undir primsignan, önnur at hefja barn ór heiðnum dómi, þriðja at halda á barni er biskup fermir: to baptize, skal þat barn til kirkju færa ok hefja ór heiðnum dómi, 12; barn hvert er borit verðr eptir nótt ina helgu, þá skal haft vera ( baptized) at Páskum, id.4. to exalt, Ad. 20, cp. with Yngl. S. ch. 10; hóf hann Jóseph til sæmðar, Sks. 454; hafðr til ríkis, 458; upp hafðr, 451; önd hennar var upp höfð yfir öll engla fylki, Hom. 129; hann mektaðisk mjök ok hóf sik of hátt af þeim auðæfum, Stj. 154; at hann hæfi upp ( exaltaret) Guðs orð með tungunni, Skálda 208; konungr hóf hann til mestu metorða, 625. 31: er hans ríki hóf, 28.II. impers.,1. to be heaved, hurled, drifted, by storm, tide, or the like; þá hóf upp knörr (acc.) undir Eyjafjöllum, a ship was upheaved by the gale, Bs. i. 30; hóf öll skipin (acc. the ship drifted) saman inn at landinu, Hkr. i. 206; þetta hóf ( drifted) fyrir straumi, iii. 94; þeir létu hefja ofan skipin forstreymis, let the ship drift before the stream, Fms. vii. 253; Birkibeina hefr undan, the B. went back, ix. 528.2. medic., en er af henni hóf öngvit (acc. when she awoke, of one in a swoon), Bjarn. 68; þá hóf af mér vámur allar (acc. all ailments left me), svá at ek kenni mér nú hvergi íllt, Sturl. ii. 54; ek sé at þú ert fölr mjök, ok má vera, at af þér hafi, I see thou art very pale, but may be it will pass off, Finnb. 236; hóf honum heldr upp brún (acc. his face brightened), Eg. 55.III. reflex. to raise oneself, to rise; hefjask til ófriðar, to raise war, rebel, Eg. 264.β. to be raised; hefjask til ríkis, to be raised to the throne, Fms. i. 99; hefjask hátt, to be exalted, Fs. 13; hann hafði hafisk af sjálfum sér, he had risen by himself, Eg. 23; féll Hákon en hófsk upp Magnúss konungr, Sturl. i. 114; Þórðr hófsk ( rose) af þessu, Landn. 305, Hom. 152.2. phrases, hefjask við, to lay to, a naut. term; lét þá jarl hefjask við ok beið svá sinna manna, Fms. viii. 82; hefjask undan, to retire, draw back, Sd. 144: in the phrase, hefjask af höndum e-m, to leave one; hefsk nú aldregi af höndum þeim, give them no rest, Fms. xi. 59.3. part., réttnefjaðr ok hafit upp í framanvert, Nj. 29.B. Metaph. to raise, begin, Lat. incipere:1. to raise; hefja flokk, to raise a party, a rebellion, Fms. viii. 273; h. rannsókn, to raise an enquiry, Grág. ii. 193; h. ákall, to raise a claim, Eg. 39; h. brigð, to make a reclamation, Gþl. 295.2. to begin; hefja teiti, Fms. vii. 119; h. gildi, Sturl. i. 20; h. Jóla-hald, to begin ( keep) Yule, Fms. i. 31; h. boðskap, ii. 44: of a book, þar hefjum vér sögu af hinum helga Jóni biskupi, Bs. i. 151; h. mál, to begin one’s speech, Ld. 2; h. ferð, to start, Fb. ii. 38; h. orrustu.β. with prep. upp, (hence upp-haf, beginning); hóf Helgi upp mál sitt, Boll. 350; Egill hóf upp kvæðit, E. began his poem, 427; hann heyrði messu upp hafna, Fms. v. 225; hefja upp sálm, to begin a hymn, 623. 35; Flosi hóf upp suðrgöngu sína, F. started on his pilgrimage, Nj. 281; h. upp göngu sína, to start, Rb. 116.γ. hefja á rás, to take to one’s feet; síðan hefr hann á rás ok rann til bæjarins, Eg. 237; hinir Gautsku höfðu (thus weak vide hafa C. 2) á rás undan, Fms. iv. 120.δ. absol., hann hóf svá, he began thus, Fms. i. 33; þar hef ek upp, vii. 146; þar skal hefja upp við arftöku-mann, start from the a., Grág. i. 62.II. impers. to begin; hér hefr Þingfara-bólk (acc.), Gþl. 5; hér hefr upp Kristindóms-bólk, 39, 75, 378; hér hefr Landnáma-bók, Landn. 24; hér hefr upp landnám í Vestfirðinga fjórðungi, 64, 168 (v. l.), 237 (v. l.); hér hefr Kristni-Sögu, Bs. i. 3; nú hefr þat hversu Kristni kom á Ísland, id.; hér hefr sögu af Hrafni á Hrafnsevri, 639; hér hefr upp ok segir frá þeim tíðindum, er …, Fms. viii. 5; áðr en hefi sjálfa bókina, Gþl.; hér hefr sögu Gísla Súrs-sonar, Gísl. (begin.), v. l.: with upp, ok upp hefr Skáldskapar-mál ok Kenningar, Edda (Arna-Magn.) ii. 427; hér hefr upp Konunga-bók og hefr fyrst um þriðjunga-skipti heimsins, Hkr. Cod. Fris. 3; hann kom til Túnsbergs er upp hóf Adventus Domini, Fms. ix. 338.III. reflex. to begin; þar hefsk saga Harðar, Landn. 62; hvaðan hefir hafizk sú íþrótt, whence originates that art? Edda 47; hér hefjask upp landnám, Landn. 275; hófsk ríki Haralds konungs, king H.’s reign began, Ld. 2; áðr Rómverja-ríki hófsk, Rb. 402; hófusk (höfðusk, Ed. wrongly) þá enn orrostur af nýju, Fms. xi. 184; hvernig hafizk hefir þessi úhæfa, Al. 125; nú hefsk önnur tungl-öldin, Rb. 34; þá hefsk vetr, 70–78, 436. -
44 HEITA
I)(heit; hét, hétum; heitinn), v.Grímni mik hétu, they called me G.;heitinn eptir e-m, called (named) after one;2) to call on one;heita e-n á brott, to call on one to be gone, bid one go (heitit mik héðan);heita á e-n, to exhort one (in battle);to invoke (heita á hinn heilaga Ólaf);heita á e-n til e-s, to invoke (appeal to) one for a thing (hann hét á Þór til fulltings);3) intrans., the pres. ‘heiti’ (not ‘heit’), to be hight, be called;Óðinn ek, nú heiti, now I am called Odin;Ólafr heiti ek, my name is O.;Úlfr hét maðr, there was a man, whose name was U.;bœr heitir á Bakka (at búrfelli), there is a farm called B.;heita (to be reckoned) frjáls maðr, hvers manns níðingr;4) with dat. to promise (heita e-m e-u);mantu, hverju þú hézt mér, do you remember what you promised me?heita e-m hörðu, to threaten one;Bárði var heitit meyjunni, the maid was promised to B.;5) refl., heitast, to vow, plight one’s faith (þeir hétust reka Hákon ór landi);heitast e-m, to vow one’s person to one (heitast hinum heilaga Ólafi konungi);(heitta, heittr), v.1) to heat (heita spjót í eldi);2) to brew (heita mungát, heita öl).f. brewing (cf. ölheita).* * *pres. heit, heitr, and in A. II. heiti, heitir (bisyllabic), in mod. usage heiti through all significations; pret. hét, hétu, 2nd pers. hézt; part. heitinn.A. [Ulf. haitan = καλειν; A. S. hâtan; Old Engl. hight, pret. hot; O. H. G. haizan; Germ. heissen; Swed. heta; Dan. hede]:I. trans. with acc. to call, give name to; hve þik hétu hjú? Fsm. 47; Urð hétu eina, Vsp. 20; Heiði hana hétu, 25; Grímni mik hétu, Gm. 49; hve þik heitir halr, Hkv. Hjörv. 14; Hnikar hétu mik, Skv. 2. 18; hétu Þræl, Rm. 8; hétu Erna (Ernu?), 36: the naming of infants was in the heathen age accompanied by a kind of baptism (ausa vatni), vide ausa, p. 35.2. metaph. to call on one; in the phrase, heita e-n á brott, to turn one out, call on one to be gone; þá er maðr á brott heitinn ef honum er eigi deildr matr at málum, Grág. i. 149; Vermundr hét hann á brott ok kvað hann eigi þar lengr vera skyldu, Sturl. ii. 230; so also, ef bóndi heitr griðmann sinn af vist foráttalaust, Grág. i. 157; eða heitið mik héðan, Ls. 7; ek var heitinn út ( turned out) fjórum sinnum, Sighvat:—with prep., heita á e-n, to call upon one (for help); hón hét á konur at skilja þá, Landn. 49: to exhort one (in battle), hét á Hólmrygi, Hkm. 2; Úlfr hét á oss, Hkr. iii. (in a verse); Gísli spratt upp skjótt ok heitr á menn sína, at skýli, Gísl. 22: to invoke one (a god, saint), hann trúði á Krist, en hét á Þór til sjófara ok harðræða, Landn. 206; hann heitr nú á fulltrúa sína Þorgerði ok Irpu, Fb. i. 213; ef ek heit á guð minn, Mar.; á Guð skal heita til góðra hluta, Sól. 4.3. part. pass. hight, called; sú gjöf var heitin gulli betri, Ad. 9; löskr mun hann æ heitinn, Am. 57, Fms. vi. 39 (in a verse); sá maðr mun eigi ílla heitinn ( will not get a bad report) í atferð sinni, Sks. 55 new Ed.β. heitinn, the late, of one dead; eptir Odd heitinn föður sinn, Dipl. iv. 13; Salgerðr h., the late S., Vm. 37: very freq. in mod. usage, hann Jón heitinn, hún Guðrún heitin, etc.II. absol. or intrans., in which case pres. bisyllabic heiti (not heit), to be hight, be called, as in Goth. the pass. of haitan; Andvari ek heiti, A. am í hight, Skv. 2. 2; Ólafr heiti ek, Fms. x. 226; ek heiti Ari, Íb. (fine); Jósu vatni, Jarl létu heita, Rm. 31; Óðinn ek nú heiti, Yggr ek áðan hét, Gm. 54; Gangráðr ek heiti, Vþm. 8; Ask veit ek standa, heitir Yggdrasill, Vsp. 19: esp. freq. in an hist. style in introducing a person for the first time, Mörðr hét maðr, hann átti dóttur eina er Unnr hét, móðir hennar hét Þorgerðr, Rútr hét bróðir hans, Nj. 1, 2; þau áttu eptir dóttur er Þuríðr hét, hinn elzti son Bjarnar hét Grímkell, Ísl. ii. 4; Oddr hét maðr, son Önundar breiðskeggs, hann átti þá konu er Jórunn hét; annarr son þeirra hét Þóroddr en annarr Þorvaldr, Þuriðr hét dóttir Odds en önnur Jófriðr, 121, 122; Þorsteinn hét maðr, hann var Egilsson, en Ásgerðr hét móðir Þorsteins, 189; þau gátu son, ok var vatni ausinn ok hét Þórólfr, 146, etc.; and in endless instances answering to Engl. there was a man, and his name was ( he was hight) so and so. The ancients said, hve (or hversu) heitir þú, ‘how’ art thou named? Germ. wie heisst du? thus, hve þú heitir? hve þik kalla konir? answer, Atli ek heiti, and hve þú heitir, hála nágráðug? Hrímgerðr ek heiti, Hkv. Hjörv. 14–17; hve sú jörð heitir, hve sá himinn heitir, hversu máni heitir, hve sjá sól heitir, etc., Alm. 10, 12, 14, 16, 18, 20, 22, 24, 26, 28, 30, 32, 34, Vþm. 11, 13, 15, 17; the northern Icelanders still say, hvers’ (i. e. hversu) heitir maðrinn, sælir verið þér, hvörs’ heitir maðrinn? answer, Hrólfr heitir hann, Asgrímsson að norðan, Sig. Pétr. in Hrólfr (a play), p. 4: in mod. usage, hvat ( what) heitir þú? hvað heitir þú? Eg heiti Jón, Stef. Ól.: the same phrase occurs now and then in old writers, hvat heitir bær sjá? Ld. 234; hvat heitir hón? Helga heitir hón, Ísl. ii. 201 (Cod. Holm. hvart = hversu?): as also in the poem Fsm. (but only preserved in paper MSS.) 9, 11, 13, 19, 23, 31, 35, 37; but hve, 46, 47.β. of places, often with dat. and prep. of the place; á þeim bæ er á Brjámslæk heitir, Bs. i. 379; land pat er í Hvammi heitir, Gísl. 121; bær hans hét á Stokkum, Fb. iii. 324; á þeim bæ er at Hóli heitir, Hrafn. 5; ok því heitir þat síðan í Geitdal, 3; bær heitir á Bakka, á Meðalhúsum, at Búrfelli, á Auðúlfsstöðum, at Svínavatni, í Vestrhópi, í Sléttadal, Ísl. ii. 322–325.2. to be called, reckoned so and so; þá heitir hón sönn at sök, then she stands convicted, N. G. L. i. 351; þú skalt frá þessum degi frjáls maðr heita, Ld. 50; heit hvers manns níðingr ella, Nj. 176; heldr en h. kotkarl, eigi er þat nafn fyrir-lítanda, at heita húskarlar konungs, Sks. 270; sá er vill heitinn horskr, Hm. 61.3. reflex., hétomc, to name oneself or to be called; hétomc Grímnir, hétomc Gangleri, einu nafni hétomc aldregi, hétomc Þundr fyrir þat, Gm. 46, 48, 54.B. With dat., [cp. Goth. fauraga heitan; A. S. hâtan, pret. het; Germ. verheissen]:—to promise, with dat. both of the person and thing, or the thing in infin., or absol.; heita hörðu, to threaten, Am. 78; h. góðu, Sól.; h. bölvi, Hdl. 49; afarkostum, Fms. i. 75; hann heitr þeim þar í mót fornum lögum, Ó. H. 35; engu heit ek um þat, 167; mantú nokkut hverju þú hézt mér í fyrra, Anal. 190; at lítið mark sé at, hverju þú heitr, Fms. vii. 120; fyrir þau hin fögru fyrirheit er þú hézt þeim manni, er bana-maðr hans yrði—þat skal ek efna sem ek hét þar um, i. 217; kom Þorsteinn þar, sem hann hafði heitið, as he had promised, 72; þú munt göra okkr slíka sæmd sem þú hefir heitið, Nj. 5; Njáll hét at fara, 49.II. to make a vow, the vow in dat., the god or person invoked with prep. and acc. (h. á e-n), cp. A. above; þat sýndisk mönnum ráð á samkomunni, at h. til verðr-bata, en um þat urðu menn varla ásáttir hverju heita skyldi, vill Ljótr því láta h. at gefa til hofs, en bera út börn en drepa gamal-menni, Rd. 248; þá heitr Ingimundr prestr at bóka-kista hans skyldi á land koma ok bækr, Bs. i. 424; ok skyldu menn taka at heita, þeir hétu at gefa …, 483; hét Haraldr því til sigrs sér, at hann skyldi taka skírn, Fms. i. 107; eptir þat hét hón miklum fégjöfum á hinn helga Jón biskup, Bs. i. 201 and passim, esp. in the Miracle-books.III. reflex. and pass. to plight oneself, be betrothed; þá sá hón þat at ráði ok með henni vinir hennar at heitask Þórólfi, Eg. 36; þeim hétumk þá þjóðkonungi, Skv. 3. 36: to betroth, varkat ek heima þá er (hón) þér heitin var, when she (the bride) was given to thee, Alm. 4; kom svá, at Bárði var heitið meyjunni, that the maid was betrothed to B., Eg. 26.2. to vow, plight one’s faith; þeir hétusk reka Hákon ór landi, Jd.: to vow one’s person to one, at hann heitisk hinum heilaga Ólafi konungi, Hkr. iii. 288: to bind oneself, þá menn er honum höfðu heitisk til föruneytis, Fms. vii. 204. -
45 HÉRAÐ
n.1) district;* * *or hierat, n., pl. héruð or héröð, spelt hieroþ in the vellum, 656 C. 9, 673 A. 53, and in O. H. L. Cod. Upsal. hærað, see p. 113: [hérað is undoubtedly derived from herr (A. S. here), a host, and not from hér, here; the long vowel (é) is prob. caused by the characteristic j in her-r (herj-); so that hierað (hérað), through the after effect of the i sound, stands for heriað; cp. Dan. herred, Swed. härad: the Old Engl. and Scot. law term heriot may also be connected with the Scandin. word, in which case the original sense of hérað might be a tax to be paid to the lord in lieu of military service: the inflex. -að is derived from auðr, óðal, as has been suggested by the old commentators, e. g. Björn á Skarðsá]:—a county, district:1. in Sweden esp. the word had and still has a fixed legal sense, county, jurisdiction, or the like, cp. Swed. härads-höfding = justice of peace, härads-ting = assize, härads-fogde = bailiff: so in local names, e. g. Dan. Thy-herred in Jutland, Kvenna-hérað, Vetta-h., in Norway, Hálfs. S., Fb. iii.2. in Norway hérað, country, was usually opp. to bær, town, and answers to Icel. sveit in mod. usage; í bæ ok í héraði, D. N. iii. 35, 101; hérað eðr kaupstaði, Fms. vii. 187; í héraði né í kaupangi, N. G. L. ii. 39; allt þat er í kaupangi er gört þá skal þat at kaupangrs-rétti sækja, en allt þat er í héraði er gört millum héraðs-manna ok bíar-manna, þá skal þat allt at héraðs-rétti sækja, N. G. L. ii. 88 and passim; ef maðr á hús í kaupangi en bæ í héraði, id.; cp. héraðs-dómr, -höldr, -kirkja, -menn, -prestr, -réttr, -þing, etc., below.3. in Icel. the sense varies, but is for the most part merely geographical, a district, valley, fjord, country, as bordered by mountains or within the same river-basin; thus the Skaga-fjörðr, Eyja-fjördr are each a hérað, and the former is specially so called, see Sturl. passim, Grett. 153 (hann sendi þegar eptir mönnum upp í Hérað); whence Héraðs-vötn, n. pl. Herad water, a river of that county, Landn.; so Fljótsdals-hérað, in the east of Icel., Hrafn. 2, 3; cp. þeir riðu ór héraði, Sturl. iii. 158; ef maðr ríðr um fjöll þau er vatnföll deilir af á millum héraða, Grág. (Kb.) ii. 61, 65; í héraði því (dale) er Reykja-dalr heitir, Sturl. i. 130.β. gener. a neighbourhood; Gunnarr reið um héraðit at bjóða mönnum, Nj. 49.4. generally a district; í Svíþjóð eru stór héruð mörg, Hkr. i. 5; í héraði því er Mesopotamia heitir, 623. 52; fjarlæg héruð, Fms. x. 374; sam-héraðs, within the same district; utan-héraðs, outside the district; innan-h., inside, passim; í öllum héruðum Gyðinga, 656 C. 9; í héraði því er á Fjóni heitir, Fms. xi. 43; Galilea-hérað, Campania-h., Cappadokia-h., Post., etc.B. COMPDS: héraðsbóndi, héraðsbót, héraðsbrestr, héraðsbygð, héraðsdeild, héraðsdómr, héraðsfleygr, héraðsflótti, héraðsfundr, héraðsfærsla, héraðshæfr, héraðshöfðingi, héraðshöldr, héraðsíseta, héraðskirkja, héraðskona, héraðskonungr, héraðslýðr, héraðsmenn, héraðsprestr, héraðsréttr, héraðsriddari, héraðsríkr, héraðsrækr, héraðssekr, héraðssekt, héraðssókn, héraðsstefna, héraðsstjórn, héraðstakmark, héraðsvist, héraðsvært, héraðsþing. -
46 HÖFUÐ
(dat. höfði, gen. pl. höfða), n.1) head (höggva höfuð af e-m);láta e-n höfði skemmra, to behead one;strjúka aldrei um frjálst höfuð, to be never free, never at ease;skera e-m höfuð, to make a wry face at one;heita í höfuð e-m, to be called after a person;hætta höfði, to risk one’s life;leggja við höfuð sitt, to stake one’s head;fœra e-m höfuð sitt, to surrender oneself to an enemy;drepa niðr höfði, to droop the head;þoku hóf af höfði, the fog lifted;stíga yfir höfuð e-m, to overcome one;hlaða helium að höfði e-m, to leave one dead on the spot;ganga milli bols ok höfuðs e-s or á e-m, to hew of one’s head, to kill outright;senda e-n til höfuðs e-m, to send one to take another’s head;leggja fé til höfuðs e-m, to set a price on one’s head;leggjast e-t undir höfuð, to put aside, neglect (Þ. lagðist eigi þessa ferð undir höfuð);vera höfði hærri, to be taller by a head;2) head, chief (höfuð lendra manna);Þrándheimr hefir lengi verið kallaðr höfuð Noregs, the chief district of Norway;3) ornamental prow of a ship (skip með gyltum höfðum);ornamental head on a bridle (slitnaði sundr beizlit, ok týndist höfuð, er á var).* * *n., dat. höfði; gen. pl. höfða, dat. höfðum; in Norse MSS. often spelt hafuð, Anecd. 4 (without umlaut); the root-vowel seems in very early times (8th century) to have been a diphthong; thus Bragi uses the rhymes, laufi—haufði, and rauf—haufuð, Edda; the old ditty with a half rhyme, höfðu vér í haufði, Hkr. i. 104, wou’d be faulty unless we accept a diphthong in the latter word: in good old MSS. (e. g. Sæm. Cod. Reg.) the word is always spelt with ꜹ or au, never o, and probably never had a diphthongal sound; the Norse spelling havuð however points to a short vowel; and later Icel. MSS. spell o or , e. g. Hb. in Vsp. l. c. It is probable that the short vowel originated in the contracted form, as haufði sounds hard; [cp. Goth. haubiþ; A. S. heâfod; Engl. head; Hel. hôbid; O. H. G. houpit; mid. H. G. houbet; mod. G. haupt; Dan. hôved; Swed. hufvud; Ormul. hæfedd (the single f marks a preceding long vowel); thus all old Teut. languages except the Icel. agree in the length of the vowel, whereas Lat. căput, Gr. κεφαλή have a short root vowel.]A. A head, Vsp. 38, Sdm. 14, Vþm. 19, Þkv. 16, 19, Skm. 23, Nj. 19, 275, Grág. ii. 11, Fms. x. 381, Eg. 181, Edda 59, passim; mátti svá at kveða, at náliga væri tvau höfuð á hverju kvikendi, Hrafn. 22 (of a great increase in stock); Grímr rakaði bratt fé saman, vóru tvau höfuð á hvívetna því er hann átti, Ísl. ii. 14.II. phrases and sayings, láta höfði skemra, to make one a head shorter, behead, Hým. 15, Fm. 34; strjúka aldrei frjálst höfuð, to stroke never a free head, be never free, never at ease; (sagði) at þeir mundi aldrei um frjálst höfuð strjúka, er vinir hans væri, meðan Þórðr væri höfðingi í Ísafirði, Sturl. ii. 124; eg má aldrei um frjálst höfuð strjúka, I never have any time to spare; sitja aldrei á sárs höfði, to be always quarrelling; skera e-m höfuð, to make a wry face at one, Grett. 17; heita í höfuðit e-m, to be called after a person; hón jós sveininn vatni ok kvað hann skyldu heita í höfuð föður sínum, ok var hann kallaðr Gestr, Bárð. 24 new Ed.: the mod. usage distinguishes between heita í höfuð á e-m, when a person is alive when the child was born, and heita eptir e-m, when that person is dead; halda höfði, to hold one’s head up, Flóv. 43, Og.; bera hátt höfuð, to bear one’s head high, Sturl. iii. 147, Sighvat; hefja höfuðs, to lift one’s head, Thom. 535; drepa niðr höfði, to droop one’s head, Bs. i. 625; þoku hóf af höfði, the fog lifted, Ld. 74; búa hvárr í annars höfði, to be at loggerheads, Sks. 346; fara huldu höfði, to go with a hidden head, in disguise, to hide oneself, Fms. vi. 12; færa e-m höfuð sitt, to surrender oneself to an enemy, Eg. ch. 62, 63, Fms. x. 261; stíga yfir höfuð e-m, to pass over one’s head, overcome one, 304; er á engri stundu örvænt nær elli stígr yfir h. mér, Eb. 332; hlaða hellum at höfði e-m, to leave one dead on the spot, Dropl. 18; ganga milli bols ok höfuðs, ‘to gang between bole and head,’ i. e. to kill outright, Eb. 240; hætta höfði, to risk one’s head, Hm. 106; leggjask e-t undir höfuð, to lay under one’s pillow, to put aside; leggjask ferð undir höfuð, Fær. 132, Orkn. 46; þú munt verða fátt undir höfuð at leggjask ef ek skal við þér taka, Sturl. i. 27; vera höfði hærri, to be a head taller, Fms. x. 381; setja höfuð á höfuð ofan, to set head upon head, Bs. i. 73, (viz. to consecrate a second bishop to a see, which was against the eccl. law); cp. kjósa annan konung í höfuð Davíð, Sks. 801.III. in a personal sense, in poets, a person, = Lat. caput, Gr. κάρα, κεφαλή; fárgjarnt höfuð, thou fearful woman! Fas. ii. 556; hraustara höfuð, a bolder man, 315; berjask við eitt höfuð, 49; heiptrækt höfuð, Ýt. 25; andprútt höfuð, high-minded man! Sighvat; tírar h., glorious man; leyfðar h., id., Geisli 56; vina höfuð = cara capita, Bm. 2; frænda höfuð, kinsmen, Skáld H. 3. 40; hvarfúst h., thou fickle woman! Hel. 2.2. a number, tale, head, of animals; fádygt höfuð, of a fox, Merl. 1. 39: head, of cattle, þeir eiga at gjalda þingfarar-kaup, er skulda-hjóna hvert hefir höfuð, kú skuldalausa eða kúgildi, Grág. (Kb.) i. 159, referring to the old way of taxation, which is still the law in Icel., that a freeholder has to pay tax (skattr) only if he has more head of cattle (kúgildi, q. v.), than persons to support.IV. a head, chief; höfuð lendra manna, Fms. vii. 273; h. ok höfðingi, Stj. 457; Þrándheimr er h. Noregs, Fms. vi. 38; höfuð allra höfuð-tíða (gen.), Leiðarvís. 23.V. of head-shaped things:1. a beak, of a ship; með gylltum höfðum, Fms. viii. 385, x. 10, 417, passim; dreka-höfuð, q. v.: the beak was usually a dragon’s head, sometimes a bison’s, Ó. H.; a steer’s, Landn. 5. ch. 8; or it was the image of a god, e. g. of Thor, Fms. ii. 325, (Ó. T. ch. 253); or of a man, Karl-höfði, Ó. H., the ship of St. Olave; cp. the interesting passage, þat var upphaf enna heiðnu laga, at menn skyldu eigi hafa höfuðskip í hafi, en ef þeir hefði, þá skyldi þeir af taka höfuð áðr þeir kæmi í lands-sýn, ok sigla eigi at landi með gapandum höfðum eðr gínandi trjónum, svá at landvættir fældisk við, Landn. (Hb.) 258, Fms. vi. 180 (in a verse), vii. 51 (in a verse). 2. the capital of a pillar, Al. 116, Fb. i. 359 (of tent poles): of carved heads in a hall, sér þú augun útar hjá Hagbarðs-höfðinu? Korm. ch. 3: heads of idols carved on chairs, Fbr. ch. 38: carved heads on high-seats, Eb. ch. 4: that these figures sometimes represented fairies or goddesses is shewn by the word brúða (q. v.) and stólbrúða; heads of bedsteads seem to have been carved in a similar way; cp. also Korm. 86, see tjasna.3. the head-piece of a bridle; týndi maðr höfði á beisli því er görsema-vel var gört, Bs. i. 314, v. l.; the head of a rake, hrífu-h., etc.COMPDS: höfðabúza, höfðafjöl, höfðalag, höfðaskip, höfðatal, höfðatala, höfuðband, höfuðbani, höfuðbein, höfuðburðr, höfuðbúnaðr, Höfuðdagr, höfuðdúkr, höfuðfaldr, höfuðfatnaðr, höfuðfetlar, höfuðgerð, höfuðgjarnt, höfuðgull, höfuðhlutr, höfuðhögg, höfuðlausn, höfuðlauss, höfuðleðr, höfuðlín, höfuðmein, höfuðmikill, höfuðmundr, höfuðórar, höfuðrót, höfuðsár, höfuðskél, höfuðskip, höfuðskjálfti, höfuðsmátt, höfuðsnauðr, höfuðsótt, höfuðsteypa, höfuðsundl, höfuðsvími, höfuðsvörðr, höfuðtíund, höfuðverkr, höfuðvíti, höfuðvörðr, höfuðþváttr, höfuðþyngsl, höfuðærr, höfuðærsl.B. Chief, capital, found like the Gr. ἀρχι- in countless COMPDS: höfuðatriði, höfuðá, höfuðárr, höfuðátt, höfuðbarmr, höfuðbaðmr, höfuðbarmsmaðr, höfuðbaugr, höfuðbenda, höfuðbiti, höfuðbitarúm, höfuðblót, höfuðborg, höfuðból, höfuðbæli, höfuðbær, höfuðdrottning, höfuðefni, höfuðengill, höfuðfaðir, höfuðfirn, höfuðfól, höfuðgersemi, höfuðgjöf, höfuðglæpr, höfuðgoð, höfuðgrein, höfuðgæfa, höfuðhátíð, höfuðhetja, höfuðhof, höfuðinnihald, höfuðísar, höfuðíþrótt, höfuðkempa, höfuðkennimaðr, höfuðkirkja, höfuðklerkr, höfuðkonungr, höfuðkostr, höfuðkvöl, höfuðlist, höfuðlýti, höfuðlæknir, höfuðlærdómr, höfuðlöstr, höfuðsmaðr, höfuðmeistari, höfuðmerki, höfuðmusteri, höfuðnafn, höfuðnauðsyn, höfuðniðjar, höfuðprestr, höfuðráð, höfuðráðgjafi, höfuðskáld, höfuðskepna, höfuðskutilsvein, höfuðskömm, höfuðskörungr, höfuðsmiðr, höfuðspekingr, höfuðstaðr, höfuðstafn, höfuðstafr, höfuðstjarna, höfuðstóll, höfuðstólpi, höfuðstyrkr, höfuðsynd, höfuðsæti, höfuðtunga, höfuðvápn, höfuðveizla, höfuðvél, höfuðvindr, höfuðvinr, höfuðþing, höfuðætt. -
47 inn-yfli
n. pl., spelt innylfi, Fms. ix. 467 (Cod. Fris.), El. (twice); [A. S. inelfe; O. H. G. innuovili and innôdi, in-adiri; cp. Germ. eingeweide; Grimm, Gr. iii. 407; originally a distinction seems to have been made between innylfi, the bowels, and iðr, the nobler parts, viscera, the seat of feeling and sense, see iðr]:—the entrails, bowels, Ld. 216, Stj. 77, MS. 4. 20, 22, Al. 34, Sks. 135, Fms. ix. 467. -
48 jarteina
(að or -di, -dr), v. to betoken.* * *d, earteina, Skálda 166; jartegna, jargtengna, Bret. 59, Cod. B. (badly); mod. jarteikna:—to betoken; mun sá siðr j. þau en fögru epli, Fms. xi. 12; jarteindu þat þau in miklu slátrin, er Barði lét þangat færa, Ísl. ii. 342; þat jartegndi blóma ríkis hans, Hkr. i. 123; Davíð konungr jartegnir Krist, Rb. 390: gramm. to represent, of a letter, hann (the character) læt ek jarteina jafnt sem hina tvá, Skálda 166; sá stafr jarteinir tuttugu, id.; ok skolu tvá stafi earteina, id. -
49 JÁ
* * *I)adv. yea, yes; já, já! yes, yes!.(jái, jáða, jáðr), v. to say yes, assent to, with dat. (hann jáði því); já e-m e-u, to confess a thing to one; j. e-u upp, undan sér, to yield up.* * *adv. [Ulf. jâi and jâ; O. H. G., Germ., Dutch, Swed., and Dan. jâ; Old Engl. and North. E. aye; A. S. gea; Old Engl. yea: the Saxons and Germans however prefer a compd; thus the A. S. ge-se, from gea = yea, and the subj. se (= Lat. sit), whence Engl. yes (qs. ye-s = yea be it); the Germans say ja wohl! ja freilich! in preference to ja singly; as also Dan. ja-vist; analogous is the A. S. ne-se = no (Grimm’s Gramm. iii. 764); as also jaur above]:—yea, yes; já, sagði Kári, Nj. 263, passim: even, höfðingja, minni menn, já, hverja herkerlingu, Sturl. i. 36: as subst., já sem já er, nei sem nei er, K. Á. 200: fá já e-s, to get a person’s ‘yes,’ his assent, N. G. L. i. 33; með jám (dat. pl.) ok handsölum, D. N. ii. 101.II. as interj., aye! yes! já, segir hann (hón), Ísl. ii. 144, 348, 353, Band. passim, esp. in Cod. Reg.: doubled, aye, aye! yes, yes! já, já! segir Hermundr, Band. 33 new Ed., Trist. 12; já, já? vel, vel! Bs. i. 421; já, já! sagði hann, kaupmaðr víst, O. H. L. 16. -
50 keila
* * *f. a sea-fish allied to the cod; torsk or tusk.* * *u, f. a fish, gadus longus, Edda (Gl.): ref-keila, a female fox. -
51 KIND
* * *(pl. kindir and kindr), f.1) kind, race; fyrða (gumna, seggja, skatna, ýta) kind, the sons of men, mankind;2) creature, being; lifði engi kvik kind eptir, no living creature lived after; sterkari en nökkur kind önnur, stronger than any other creature; helgar.* * *f., pl. kindir, mod. kindr; [A. S. cind, gecynd; Engl. kind; cp. Lat. gent-em ( gens)]:—kind, kin, kith, of men and beasts; helgar kindir, ‘holy-kind’ = the gods, Vsp. 1, opp. to mann-kind, mankind; ok ólusk þaðan af mannkindir, Edda 6; bæði karl-kindar ok kvenn-kindar, both of male kind and female kind, 79; mellu kind, the giantess kind, Nj. (in a verse); Hrímnis kind, giant kind, Hdl.; Fenris kind, the kith of F. = the wolves; Ellu kind, the kith of Ella = the English; Gamla kind, Fjölnis kind, the kindred of G. (Fjölni); Jamta kindir, the Jamt people; Bjarmskar kindir, the Perms; Syslu kind, the Osel people, Vsp. 32, Ó. H. (in a verse), Fagrsk. (in a verse), Hallfred, Hkr. i. (in a verse), Ýt.; Svía kind, the Swedish people, id.: mann-kind. q. v.; firða kind, virða, ljóna, skatna, seggja, gumna, ýta kind or kindir, the kind ( sons) of men = mankind, Sól. 1, Rekst. 4, Vsp. 14, Likn. 3;, Lex. Poët. passim; þær kindir, those people, Gkv. 2. 31; hver kind, what kind of people? = who? Kormak; þvi fólki er svá háttað at þat er miklu stærra ok sterkara en nokkur kind önnur, than any other creature, Fas. ii. 234; hverjar kindir ætar eru, what kind (of beasts) may be eaten? K. Þ. K. 130; lifði engi kvik kind eptir (no ‘quick kind,’ living creatures, lived after), útan ein öldrud kona ok kapall, D. I. i. 246; allar konur sem annars kyns ok kindar eru en hann, Stj. 207; allir ok sérhverir klerkar, hverrar stéttar, vígslu eða tignar sem hverr er, N. G. L. iii. 280: a child, Germ. kind, leysa kind frá konum, of a midwife. Sdm. 9.II. in mod. usage, sheep, plur. kindur, ellipt. from sauð-kind, ‘sheep-kind;’ sér eignar smalamaðr fé, þó enga eigi hann kindina, the shepherd calls the sheep his own, though he owns no sheep thereof, a saying; kindrnar hlupu allar saman í einn hnapp, … kindrnar liðu hægt og hægt og smábítandi undan piltinum, … nú verð eg að fara og hóa kindunum dálítið lengra fram eptir, Piltr og Stúlka 9–13; þessa kind veit eg ekki hver á, 19; æ! hvaða smali er það skrattinn sá arna, að þekkja ekki kindrnar hans fóður síns! 20, 21:—hence, kind-lauss, sheepless, 15; kinda-hópr, a flock of sheep, etc.2. þorsk-kind, a cod-fish; ó-kind, a nasty thing, monster; kindin þín, thou wretch! þú verðr hýdd, kindin þín! ef þú kemr of snemma heim í kveld, Piltr og Stúlka 9. -
52 KODDI
-
53 Konunga-bók
f. the Book of Kings, the history of the kings of Norway, also called Konunga-æfi, originally a work of Ari, and since applied to later recensions of the same work; hér hefr upp Konungabók eptir sögn Ara prests Fróða, inscription to Hkr., Cod. Fris. p. 3; also, Æfi Noregs-konunga, Knytl. S. ch. 1, 21, 100; Bók Noregs-konunga, Fb. i. 152. -
54 KONUNGR
(-s, -ar), m. king.* * *m.; since the 14th century in a contracted form kóngr, and so in the poems and ballads of that time, Lil., Ól. R., Skíða R., Völs. R., as also in the best mod. poets, Hallgrim, Eggert, cp. Pass. xxvii. 8, 9, 13, 15, Bb. 2. 15, 3. 96, 100, passim: the old vellums mostly abbreviate thus, kḡr, kḡ, kḡs; the contracted form occurs in MSS. of the 14th century or even earlier, e. g. Cod. Fris., and this is also the usual mod. pronunciation: [this word is common to all Teut. languages except Goth., where þiudans = Icel. þjóðan is used; A. S. cynig; Engl. king; O. H. G. chuninc; Germ. könig; Swed. kung and konung; Dan. konge; the word is prop. a patronymic derivative from konr, = Gr. ἀνηρ γενναιος = a man of noble extraction; the etymology Konr ungr ( young Kon) given in the poem Rm. is a mere poetical fancy]:—a king; hvárki em ek k. né jarl, ok þarf ekki at göra hásæti undir mik, Nj. 176; jarl ok konungr, N. G. L. i. 44; Dyggvi var fyrstr k. kallaðr sinna ættmanna, en áðr vóru þeir dróttnar kallaðir, Hkr. i. 24, passim: the saying, til frægðar skal konung hafa, meir en til langlífis, Fms. iv. 83, vii. 73; cp. fylki skal til frægðar hafa, Mkv.; mörg eru konungs eyru, Hkr. i. 287; langr er konungs morgin, Sighvat: þjóð-konungr, a king of a þjóð, = Gr. βασιλευς μέγας; sæ-konungr, a sea king; her-k., a king of hosts, both used of the kings of old, whose sole kingdom was their camp or fleet, and who went out to conquer and pillage,—þat var siðr víkinga, ef konunga synir réðu fyrir herliði, at þeir vóru kallaðir konungar, Fms. i. 98; lá hann þá löngum í hernaði ok var kallaðr konungr af liðsmönnum, sem víkinga siðr var, 257; þá er Ólafr tók við liði ok skipum, þá gáfu liðsmenn honum konungs-nafn, svá sem siðvenja var til, at herkonungar þeir er í víking vóru, ef þeir vóru konungbornir, þá báru þeir konungsnafn, þótt þeir sæti hvergi at löndum, Ó. H. 16; Konungr konunga, King of kings, the Lord, 656 C. 32: also of an emperor, Nero k., king Nero, 26; Girkja-k., the king of the Greeks = the Emperor of Constantinople, Fms. passim; Karlamagnús k., king Charlemagne, etc.B. COMPDS: Konungabók, konungafundr, Konungahella, konungahús, konungakyn, konungamóðir, konungaskipti, konungastefna, konungasætt, konungatal, Konungaæfi, konungaætt, konungsatsetr, konungsborg, konungsbréf, konungsbryggja, konungsbú, konungsbær, konungsdómr, konungsefni, konungseiðr, konungseign, konungaeigur, konungseyrendi, konungsfundr, konungsgarðr, konungsgata, konungsgipta, konungsgjöf, konungsgæfa, konungsgörsemi, konungsheiti, konungsherbergi, konungshirð, konungshús, konungshöfn, konungshöll, konungsjörð, konungskveðja, konungslauss, konungsleyfi, konungslið, konungslúðr, konungslykill, konungslægi, konungsmaðr, konungsmörk, konungsnafn, konungsnautr, konungsníðingr, konungsorð, konungsreiði, konungsréttr, konungsríki, kóngsríki, konungssetr, konungsskip, konungsskrúði, konungssmiðr, konungssómi, konungssteði, konungssveit, konungssverð, konungssýsla, konungssæti, konungstekja, konungstign, konungsumboð, konungsumboðsmaðr, konungsvald, konungsvinr, konungsvígsla, konungsþing, konungsþræll, konungsæfi. -
55 Línakra-dalr
m. a local name in Iceland from the growth of flax, Landn. 169, Band. (Cod. Reg.) fine. -
56 LJÁ
I)(lé, léða, léðr), v.1) l. e-m e-s or e-m e-t, to lend one a thing (muntu mér, Freyja, fjaðrhams ljá?; bað hann ljá sér skip);2) to grant, give (vil ek, at þú ljáir mér tómstundar til at finna Gizur); l. sik til e-s, to lend oneself to a thing (ef hann vill sik til þess l. at gera yðr mein);3) impers., þat má vera, (at) þér ljái þess hugar at hverfa aptr, may be thou art minded to return; ef þér lér tveggja huga um þetta mál, if thou art in two minds in this matter.f. new-mown grass (kona hans rakaði ljá eptir honum).* * *1.pres. lé, lér, mod. ljæ, ljær, pl. ljúm; pret. léði; pres. subj. lé (Blanda MS.), ljái, Nj. 77, Gg. 11, and mod.: the part. lénir (pl.), Fms. viii. (pref. xxv), is a relic of a lost strong inflexion; in mod. usage léðr; imperat. lé, 656 C. 35; mod. ljá or ljáðu: [Ulf. leiwan, a redupl. strong verb = δανείζειν, Matth. v. 42, Luke vi. 34; A. S. and O. H. G. lihan; Germ. leihen; cp. Icel. lán, lána, lén]:—to lend, with gen. of the thing, dat. of the person, but later with acc. of the thing; muntú mér, Freyja, fjaðrhams ljá? Þkv. 3; Óðinn léði Dag (dat.) geirs síns, Sæm. 114; ok ljái (subj., better lé) þér æ friðdrjúgrar farar, Gg. 11; nú hjálpi oss Guð, ok lé oss tóms at bæta syndir várar, Blanda (MS.); hón léði honum megin-gjarða ok járngreipa, Edda 60 (Cod. Worm.); þá léði hann Þórgesti setstokka (gen. pl.), Landn. 104; ef menn ljá göngu-mönnum fjár síns, Grág. i. 262.: ljá öðrum marks, ii. 304; ljá ambáttar, id.; ef maðr lér manni skips, 394; þeir léðu honum hesta (gen. pl.), Ld. 136; sá er skyldr at ljá skips er beðinn er, K. Þ. K. 8; lé þú mér höfuðdúks þíns, Post. 656, l. c.; at þú ljáir mér tómstundar, Nj. 77; Ingimundr lér þeim Stíganda (gen.?), Fs. 30.2. metaph. to grant, allow; þeir ljá honum lífs, en engrar annarrar miskunnar, Hom. 119; er nú lér hann vándum mönnum at ganga yfir oss, Fms. vii. 262; þeim var grunr á, at þó mundi hafðir, þótt eigi væri lénir, viii. (pref. xxv); en annarr hafi léð, Grág. i. 437; þeir báðu sér skips, þeim var léð þegar, Nj. 20; hann kvaðsk hafa léð honum en eigi gefit, Eb. 168.3. later, with acc. of the thing, and so in mod. usage; ef hann vill sik til þess ljá, Hkr. i. 212;. hann lér sitt góða á frest, H. E. i. 519; sem Guð læir (i. e. lér) honum framast vit til, Js. 5, Fms. vi. 144, viii. 71, Karl. 247, Gísl. 19; hann lér þeim hestana, id.II. impers., þat má vera þér ljái þess hugar at hverfa aptr, may be thou art minded to return, Þorst. Síðu H 176; ef þér lér tveggja huga um þetta mál, if you are of two minds in this matter, Odd. 112 new Ed.; ok lér mér þess hugar, I ween, Fms xi. 96 (emend, for hlær mér hugr).III. reflex. ljásk, to lend oneself to a thing, Gþl. 216.2.f. [lé; East Angl. lay], the mown grass in a field: kona hans rakaði ljá eptir honum, ok bar reifa-barn á baki sér, Bs. i. 666; Stórólfr sendi griðkonur sínar at raka ljána eptir Ormi, Fb. i. 522, freq. in mod. usage.II. Ljá, the name of a river in western Iceland, whence Ljár-skógar, m. pl., Landn., but this local name is prob. of Gaelic origin, cp. Engl. Lea, Lee. -
57 lukta
1.að, to smell; luktandi, Sks. 201, (but not in Cod. B.)2.að, to shut, with dat., Skálda 202 (in a verse). -
58 lýsi
n.1) light, brightness;2) means of lighting; oil, train-oil.* * *n. a lighting, brightness, Hom. 128.II. oil, train-oil, from its bright colour, Stj. 154, K. Á. 206, Gþl. 524, K. Þ. K. 162, freq. in mod. usage; þorsk-lýsi, cod-oil; hákarls-lýsi, shark-oil; sel-lýsi, seal-oil; brætt lýsi, sjálfrunnið lýsi.COMPDS: lýsisfat, lýsimælir. -
59 læðingr
m. (spelt levðingr in Cod. Reg.), [from læðask?], the name of the charmed fetter with which the wolf Fenrir was bound in the mythical tale, Edda 19. -
60 malla
Страницы
См. также в других словарях:
COD — COD; cod·ding·ton; cod·en; cod; cod·er; cod·i·cal; cod·i·cil; cod·i·cil·lary; cod·i·fi·ca·tion; cod·i·fy; cod·lins; cod·man; en·cod·er; li·ma·cod·i·dae; ly·cod·i·dae; mol·ly·cod·dler; os·tra·cod; pes·cod; sar·cod·ic; vo·cod·er; cod·dle; cod·ling; … English syllables
Cod — bzw. CoD und COD bezeichnen: als Cod: Fische der Gattung: Microgadus, siehe Tomcod Gadus morhua, siehe Kabeljau Ruvettus pretiosus:„Cod Fish“; siehe Ölfisch USS Cod (SS 224), US amerikanisches U Boot als Abkürzung CoD oder COD: Demokratische… … Deutsch Wikipedia
Cod — Cod, n. [Cf. G. gadde, and (in Heligoland) gadden, L. gadus merlangus.] (Zo[ o]l.) An important edible fish ({Gadus morrhua}), taken in immense numbers on the northern coasts of Europe and America. It is especially abundant and large on the Grand … The Collaborative International Dictionary of English
COD — steht für: USS Cod (SS 224), US amerikanisches U Boot als Abkürzung CoD oder COD: Call of Duty, Computerspiel Reihe Carrier Onboard Delivery, Verfahren zur Versorgung eines Flugzeugträgers auf See Cash on Delivery, Bezahlung im Nachnahmeverfahren … Deutsch Wikipedia
Cod — Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. {{{image}}} Sigles d une seule lettre Sigles de deux lettres > Sigles de trois lettres … Wikipédia en Français
COD — c.o.d. adj. (Commerce) an abbreviation of {collect on delivery}; payment due by the recipient on delivery; as, a COD parcel. [Also spelled {COD}.] Syn: collect, collect on delivery. [WordNet 1.5] … The Collaborative International Dictionary of English
cod — c.o.d. adj. (Commerce) an abbreviation of {collect on delivery}; payment due by the recipient on delivery; as, a COD parcel. [Also spelled {COD}.] Syn: collect, collect on delivery. [WordNet 1.5] … The Collaborative International Dictionary of English
Cod — (k[o^]d), n. [AS. codd small bag; akin to Icel. koddi pillow, Sw. kudde cushion; cf. W. cod, cwd, bag, shell.] [1913 Webster] 1. A husk; a pod; as, a peascod. [Eng.] Mortimer. [1913 Webster] 2. A small bag or pouch. [Obs.] Halliwell. [1913… … The Collaborative International Dictionary of English
COD — abbrcash on delivery, collect on delivery Merriam Webster’s Dictionary of Law. Merriam Webster. 1996. COD abbreviation for cas … Law dictionary
cod — Ⅰ. cod [1] (also codfish) ► NOUN (pl. same) ▪ a large marine fish with a small barbel on the chin, important as a food fish. ORIGIN perhaps the same word as Old English codd «bag», because of the fish s appearance. Ⅱ. cod [2] ► ADJE … English terms dictionary
cod — cod1 [käd] n. pl. cod or cods [ME < ? COD2, in reference to shape] any of various gadoid fishes of northern seas, important as a source of cod liver oil and food, esp. any of a genus (Gadus) with firm flesh and soft fins, found off the coast… … English World dictionary
