-
1 stracić
глаг.• губить• затерять• лишать• лишаться• лишить• лишиться• недослышать• потерять• прозевать• проиграть• проигрывать• промахнуться• терять• утерять• утратить* * *strac|ić\stracićę, \stracićony сов. 1. kogo-co потерять кого- что, лишиться чего;\stracić czas потерять время; \stracić chęć потерять охоту (желание); расхотеть;
\stracić wiarę w kogoś, coś (zaufanie do kogoś, czegoś) извериться в ком-л., чём-л.;\stracić przytomność лишиться чувств;
потерять сознание;\stracić życie погибнуть;
2. растратить, промотать;\stracić pieniądze растратить деньги;
3. (wykonać wyrok śmierci) казнить;● \stracić głowę потерять голову; \stracić z oczu потерять из виду;
\stracić serce do kogoś, czegoś разлюбить кого-л., что-л.; разочароваться в ком-л., чём-л.;\stracić na sile ослабеть;
ktoś \stracićił władzę w rękach у кого-л. отнялись руки;nic nie \stracićił na dowcipie он всё так же остроумен
* * *stracę, stracony сов.stracić czas — потеря́ть вре́мя
stracić chęć — потеря́ть охо́ту (жела́ние); расхоте́ть
stracić wiarę w kogoś, coś (zaufanie do kogoś, czegoś) — изве́риться в ко́м-л., чём-л.
stracić przytomność — лиш́иться чувств; потеря́ть созна́ние
stracić życie — поги́бнуть
2) растра́тить, промота́тьstracić pieniądze — растра́тить де́ньги
3) ( wykonać wyrok śmierci) казни́ть•- stracić z oczu
- stracić serce do kogoś, czegoś
- stracić na sile
- ktoś stracił władzę w rękach
- nic nie stracił na dowcipie -
2 zachwiać
глаг.• взбалтывать• встряхивать• вытряхивать• ослабить• отряхнуть• поколебать• потрясать• потрясти• потряхивать• расшатать• сотрясать• трясти• тряхнуть* * *zachwia|ć\zachwiaćny сов. 1. czym закачать, заколыхать, зашатать что;2. перен. поколебать, пошатнуть; \zachwiać czyimś autorytetem подорвать чёй-л. авторитет; \zachwiać wiarę w coś пошатнуть веру во что-л.+1. zachybotać, zakołysać 2. nadwerężyć, osłabić
* * *zachwiany сов.1) czym закача́ть, заколыха́ть, зашата́ть что2) перен. поколеба́ть, пошатну́тьzachwiać czyimś autorytetem — подорва́ть че́й-л. авторите́т
zachwiać wiarę w coś — пошатну́ть ве́ру во что́-л.
Syn: -
3 strącić
глаг.• губить• затерять• лишать• лишаться• лишить• лишиться• недослышать• потерять• прозевать• проиграть• проигрывать• промахнуться• терять• утерять• утратить* * *strac|ić\stracićę, \stracićony сов. 1. kogo-co потерять кого- что, лишиться чего;\stracić czas потерять время; \stracić chęć потерять охоту (желание); расхотеть;
\stracić wiarę w kogoś, coś (zaufanie do kogoś, czegoś) извериться в ком-л., чём-л.;\stracić przytomność лишиться чувств;
потерять сознание;\stracić życie погибнуть;
2. растратить, промотать;\stracić pieniądze растратить деньги;
3. (wykonać wyrok śmierci) казнить;● \stracić głowę потерять голову; \stracić z oczu потерять из виду;
\stracić serce do kogoś, czegoś разлюбить кого-л., что-л.; разочароваться в ком-л., чём-л.;\stracić na sile ослабеть;
ktoś \stracićił władzę w rękach у кого-л. отнялись руки;nic nie \stracićił na dowcipie он всё так же остроумен
* * *strącę, strącony сов.1) сбить, сшиби́тьstrącić poprzeczkę — спорт. сбить пла́нку ( при прыжке)
2) столкну́ть; сбро́ситьstrącić szklankę ze stołu — сбро́сить стака́н со стола́
strącić kogoś ze schodów — столкну́ть кого́-л. с ле́стницы
3) вы́честьstrącić z poborów — вы́честь из зарпла́ты
4) хим. осади́ть•- strącić z piedestału
См. также в других словарях:
pokładać wiarę — {{/stl 13}}{{stl 8}}{w kimś, w czymś} {{/stl 8}}{{stl 7}} podniośle: mieć zaufanie do kogoś, wierzyć komuś; też: liczyć na kogoś, na coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Pokładać wiarę w Bogu. Pozostało im pokładać wiarę w umiejętnościach pilota i… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wiara — ż IV, CMs. wierze; lm D. wiar 1. blm «przeświadczenie, przekonanie, pewność, że coś jest prawdą, że coś jest słuszne; ufność, że coś się spełni, wierzenie w coś» Wiara w ideały, w słuszność jakiejś sprawy. Wiara we własne siły. Przywracać komuś… … Słownik języka polskiego
wiara — 1. Człowiek (ludzie) małej wiary «o kimś wierzącym w sposób powierzchowny»: Nie wyrzekajcie się Boga, ludzie małej wiary, nie czcijcie fałszywych proroków i bałwanów, bo On odwróci się od was. P. Huelle, Weiser. 2. Dać czemuś wiarę «uwierzyć w… … Słownik frazeologiczny
przyjąć — dk Xc, przyjąćjmę, przyjąćjmiesz, przyjąćjmij (przyjm), przyjąćjął, przyjąćjęła, przyjąćjęli, przyjąćjęty, przyjąćjąwszy przyjmować ndk IV, przyjąćmuję, przyjąćmujesz, przyjąćmuj, przyjąćował, przyjąćowany 1. «stać się odbiorcą czegoś, wziąć to,… … Słownik języka polskiego
brać — byka za rogi zob. byk 1. Brać coś do siebie zob. wziąć 2. Brać (coś) na ambit zob. ambit. Brać coś na rozum zob. rozum 1. Brać coś na siebie zob. wziąć 3. Brać coś na swoje barki, brać sobie kogoś, coś na głowę, na kark, na łeb zob. wziąć 4 … Słownik frazeologiczny
przyjąć — kogoś z otwartymi rękami (rękoma), ramionami «przyjąć kogoś bardzo serdecznie»: Teść przyjął go z otwartymi rękoma i gościł przez kilka dni u siebie z największą serdecznością. Z. Kosidowski, Opowieści. Nie musiał się jednak martwić o przyszłość; … Słownik frazeologiczny
przyjmować — Przyjąć kogoś z otwartymi rękami (rękoma), ramionami «przyjąć kogoś bardzo serdecznie»: Teść przyjął go z otwartymi rękoma i gościł przez kilka dni u siebie z największą serdecznością. Z. Kosidowski, Opowieści. Nie musiał się jednak martwić o… … Słownik frazeologiczny
wiara — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. wierze, blm {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przekonanie, pewność, że coś jest prawdziwe; wierzenie : {{/stl 7}}{{stl 10}}Głęboka, niewzruszona wiara. Wiara w słuszność sprawy … Langenscheidt Polski wyjaśnień
dać — 1. Da Bóg; jak Bóg da «jeżeli wszystko dobrze się ułoży»: Za tydzień, jak Bóg da, będziemy już w kraju... Z. Kossak, Pożoga. 2. Dać coś poznać komuś; dać coś komuś do poznania, do zrozumienia «uzewnętrznić coś, uświadomić coś komuś, pozwolić się… … Słownik frazeologiczny
dawać — 1. Da Bóg; jak Bóg da «jeżeli wszystko dobrze się ułoży»: Za tydzień, jak Bóg da, będziemy już w kraju... Z. Kossak, Pożoga. 2. Dać coś poznać komuś; dać coś komuś do poznania, do zrozumienia «uzewnętrznić coś, uświadomić coś komuś, pozwolić się… … Słownik frazeologiczny
przejść — dk, przejśćjdę, przejśćjdziesz, przejdź, przeszedł, przeszła, przeszli przechodzić ndk VIa, przejśćdzę, przejśćdzisz, przejśćchodź, przejśćdził 1. «idąc przebyć jakąś drogę, przekroczyć coś, udać się dokądś, minąć kogoś, coś» W ciągu dnia… … Słownik języka polskiego
